Wat mijn gedachten vertellen.

Rond de klok van één uur regende het gisteren flink door. Dan begint de twijfel: wel of niet gaan? Ik had met mijn kleinzoon om die tijd afgesproken om een rondje te fietsen. We stelden het een half uurtje uit. Dat kwam goed te pas want de brug stond toch open. De brug ging net weer dicht en konden wij gelijk door rijden. In Bassevelde namen we in het stempellokaal een verfrissing. Natuurlijk was er de vrees dat het onderweg nog kon gaan regenen. Niets was minder waar, het bleef gewoon droog.

Er stond alleen een heleboel wind.

Vrijheid! Wat weten we van vrijheid? De kranten stonden gisteren vol over vrijheid en menigeen had er een mening over. Zich vrij kunnen uiten in woord, uiting en gedraging. Veelal vanuit een ik vind-standpunt. Vrijheid is ook een collectief gebeuren, van een volk of natie. Vrijheid is ook het ondergaan van dit begrip. Maar zijn we wel vrij? We worden aan alle kanten in hokjes geduwd en leefwijzen opgelegd. Vrijheid kennen we als woord. We leven zoals we gewend zijn.

Weten we wel wat vrijheid is?

Je hebt personen die van alles verzamelen. Bewust. Verzamelen doen we allemaal wel, er is altijd wel iets dat je fijn vind om er meer van te hebben. Daar tegenover staan mensen die onbewust van alles tot zich nemen. In onze fietsclub is ook zo iemand. Regelmatig maak ik die fiets schoon en controleer daarbij de bandjes. Wat ik daar allemaal aan steentjes uithaal?

Daar heb ik al een aardig grindpaadje van.

Er breekt altijd wat af in de tuin. Vooral als je erin bezig bent. Zo brak ik vorig jaar een scheut van een Fuchsia af. Wat moet je er dan mee? Schuin afknippen en ergens anders in de tuin weer in de grond steken. Dan vraag je in het voorjaar je wel af wat dat voor plantje is, er zaten blaadjes aan en later zelfs een bloem. Het vergeten stekje was aangeslagen. De plek was niet zo goed dus werd het verzet. Verbazing alom: er zaten geen worteltjes aan. Je hoort die uitdrukking wel meer: hoe kan het groeien zonder wortels?

Nu maar hopen dat het groter wordt in de meiregen!

Als je toch aan het vegen bent dan doe je ook even het paadje aan de voorkant. Daar zijn de mieren bezig met het graven van een nest. Als je bekijkt hoeveel zand ze vanonder die stenen weghalen dan moet het wel een enorm nest zijn. Dus de bezem erover, het zand in de gaten laten bezinken. Edoch. De volgende dag ligt er weer net zoveel. Ze verplaatsen dat zand sneller dan ik kan vegen.

Het zijn wel harde werkers, kan er uren naar kijken!

Jaren geen onderhoud aan je terras doen wreekt zich. De tegels waren overwoekerd met mos, gras en andere ongerechtigheden. Ooit was ik eens bezig geweest met zo’n hogedrukreiniger. Het zand zat hoog tegen de muur en ramen. Mijn vrouw was er niet blij mee. Dit jaar maar zo’n terrasreiniger gekocht. Wat een rommel komt er dan los van de uitgewassen grindtegels. Ben nu dagen bezig die blubber te verwijderen.

Het water zakt slecht weg, de grond is verzadigd van al dat vocht,

De forten van Axel. Mijn jongste kleindochter genoot ervan. Ze was niet behangen met allerlei elektronische hulpmiddelen en geluidsdragers. De stilte deed haar weldadig aan. Ze hoorde de roep van de koekoek en het overdadige concert van kwakende kikkers. Verbaasde zich over de kreten van fazanten en ganzen met kuikens. Plezierde zich met het wegblazen van pluizen van een paardenbloem.

Toch is ze al elf jaar.

Zeeland was dinsdag in alle staten. Het leven bijna ontwricht. Geen contact meer met de buitenwereld. We zijn weer met de neus op de feiten gedrukt en iedereen huilt mee met de wolven in het bos. Hoe kon het gebeuren? Geen internet. Zoiets kan gebeuren al duurde deze zowat een hele dag. Ach, een stofje hou je altijd. Het is natuurlijk vervelend als het echt belangrijk is. Mijn probleem was dat ik buienradar niet kon raadplegen. Dus ging ik zomaar op pad met mijn kleindochter.

We zijn niet eens nat geworden!

Met mijn jongste kleindochter wilde ik gisteren de forten bij Axel gaan bekijken. De aflevering van de Suske en Wiske ‘De Laaiende Linies’ had indruk op haar gemaakt en wat is er mooier om die forten dan te gaan bekijken. Helaas, de regen werd ‘s morgens de spelbreker. Het is niet zo prettig om over een schapenpaadje heen te moeten fietsen met al die modderpoelen. De fietstocht werd dus uitgesteld tot betere omstandigheden, ‘s middags.

Ze wilde er ook wel heen in regenpak.

Het gebeurde tijdens zo’n aubade voor het stadhuis. Terwijl ik uit volle borst zong zat mijn zus op de schouders van mijn vader om het schouwspel goed te overzien. Die voelde ineens nattigheid en er ging een warme stroom langs zijn rug naar beneden. Hij kon moeilijk tussen de menigte zijn verwensingen uiten. Dus verstoord ondernamen we de tocht naar huis. Ik nat van het zweet de rest van iets anders. Even later stond mijn vader thuis in zijn Jansen en Tilanus. Nu kon hij er wel om lachen.

Mijn zusje was de onschuld zelve.

Zo Koningsdag, aan dat woord moet ik nog steeds wennen, is weer voorbij. Hele generaties zijn opgegroeid met Koninginnedag. De jongste generatie kan nog geeneens zingen op deze nieuwe feestdag. Wij vroeger wel. Voor dag en dauw was het verzamelen op het schoolplein en lopend gingen we naar het stadhuis. Van de ene kant van Vlaardingen naar de andere. Een flinke tippel voor een aubade aan de Koningin die de burgemeester af nam. Daarna weer terug naar het schoolplein voor de nodige spelletjes met o.a. zaklopen en koekhappen.

Kom daar tegenwoordig maar eens mee aan!

Eén buitje en de natuur ruikt heerlijk. Je ziet het groen de grond uitsprinten. Overal komen planten en bloemen tevoorschijn. Natuurlijk ook ongewenste groengroeiers komen op de onmogelijkste plekken hun aanwezigheid kenmerken, zoals het beruchte zevenblad. Daar moet krachtig tegen opgetreden worden. Schoffel, hark en een bot mes voor tussen de tegels. Gelukkig kan dat alles in de groene bak verdwijnen.

Een mens kan de hele dag er mee bezig zijn.

Regelmatig vallen er blaadjes met boekrecenties door mijn postbus met de mededeling dat je dát boek gelezen ‘moet’ hebben. Nu wordt ik al huiverig bij het woord; moeten. Ik moet niets, ik wil iets. We moeten al zoveel van de maatschappij. Maar goed, je leest dan dat boek. Wat een brol, zo kan ik ook een boek vol schrijven. De eerste letter was boeiender dan de laatste. Er zat kop noch staart aan, vleesch noch visch.

De recentie was spannender dan de inhoud.

Het leven is al ingewikkeld genoeg en dat maakt je moeilijker door je zelf een vraag te stellen die je waarschijnlijk een moment later alweer vergeten bent. Hoe doet een masseur, of met een modern woord fysiotherapeut, het met zijn vrouw? Masseert hij haar of streelt hij haar? Hoe komt een mens er op! Soms heb je een moment voor jezelf en verzin je wat.

Mijn beroep was machinist en ik moet zeggen: ze loopt nog lekker!

Nog een keer de Marathon. Daar stond ik dan op die kruising het verkeer te regelen. Een vrij druk punt zelfs. Dus regelmatig ging mijn arm naar boven om het verkeer te laten stoppen om al de dravende mensen veilig te kunnen laten oversteken. Kreeg er een lamme arm van! Met de andere arm omhoog had ik geen overzicht meer. Dat heb ik geweten. De volgende dag had ik spierpijn.

Dat is niets vergeleken met de spierpijn die de lopers zullen gaan voelen als ze finish bereikt hebben.

Vandaag is mijn kleinzoon met zijn klas en een bus vertrokken voor een studiereis naar Engeland. Zo heet dat tegenwoordig in het voortgezet onderwijs. Nu mag hij de geleerde taal in de praktijk gaan testen. Niks geen moerstaal meer, brabbelen in het Engels. Zelf weet ik hoe dat aanvoelt toen ik voor het eerst daar kwam en ineens iets moest gaan vragen. Kilometers lang heb ik een zin geoefend.

De vraag werd begrepen alleen het antwoord begreep ik niet.

Zaterdag was ik verkeersregelaar voor de Marathon. Vind het leuk om te doen. Je hebt een goed zicht op de wedstrijd. Het punt van regelen was vrij druk. De deelnemers kon je goed overzien. De snelle mannen en vrouwen in een mooie draf. Daarna de menigte die puffend en strompelend voorbij gaan. Een enkeling was de richting al kwijt. Hun finish was nog ver weg. Je moet er toch waardering voor hebben.

Zelf stond ik nog maar 15 km van de start.

'We gaan fietsen met het kind'. Boudewijn de Groot zong het al zo treffend. De weersverwachting was: bewolkt en kans op regen. Toch maar op weg gegaan. Naar een uithoek van Zeeuws-Vlaanderen. Alleen te bereiken met de auto om daar een ronde te fietsen. Het zonnetje scheen uitbundig en nog geen spoor van regen. Ideaal fietsweer. Na afloop had mijn kleinzoon wel trek. Laten ze in het stempellokaal nu heerlijke stoverij met friet hebben.

Voldaan van eten en kilometers togen we weer huiswaarts.

Eerdaags gaat mijn jongste kleindochter met haar klas op kamp. Spannend. Alles is doorgenomen, opgeschreven en uitgetekend: het kampreglement, plaats van de tent, slaapplaatsen, groepjes, de toetertonen. Kortom, ze heeft alles goed in zich opgenomen. De liedjes zijn ingestudeerd en het thema is besproken. Voor haar kan het allemaal niet meer verkeerd gaan. Zelfs de plek in de bus is al ingenomen. Het nog even duurt voor ze op weg kan.

Ze verzucht nu dat dan al het mooie weer op zal zijn.

Op een Duitse zender draaien ze regelmatig een liedje die veel reclame maakt voor de EO. Het hele lied door hoor je eo, eo, eo… Nou heeft die organisatie niet mijn voorkeur maar om zoveel aandacht eraan te besteden. Waarom zo’n overvloed in dat liedje dat alleen maar gaat over verliefde sterren aan het firmament. De ritmische uithalen zullen zelfs de verstokte aanhanger te veel kunnen worden.

In Duitsland kennen ze helemaal geen EO!