Wat mijn gedachten vertellen.

Mooi weer, het zonnetje schijnt en ik heb werkzaamheden in mijn schuurtje. De achterband van mijn vrouw haar transportfiets was van bedenkelijke kwaliteit. Gebroken en het canvas kwam erdoor. Even snel bandje wisselen zoals ik gewend ben bij mijn koersfiets is er niet bij. Het wiel moet eruit dus voorzichtig de kettingkast verwijderen, ketting losmaken en dan breekt er wel iets af omdat de boel vastgeroest zit. Afijn, je bent een ochtendje bezig voor het goede resultaat. Een bak koffie en een glimlach was mijn beloning.

En het zonnetje maar heerlijk schijnen.

Het is altijd weer schrikken als je op het nieuws leest dat er weer een fietser aangereden is. Ik ga voorbij aan de schuldvraag. Als er vermeld wordt: verkeerslichten, dan is het verder raden. De fiets was een koersfiets en het gat in de voorruit van de auto loog er niet om. Zelf ben ik ook een toerfietser en draag consequent een helm: voor het geval dat!

Je kan er niet jong genoeg mee beginnen.

Als je over haringen van de tent schrijft moet je onwillekeurig denken aan haring. Die wordt binnenkort weer aangeland. Als ik er zo aan denk loopt het water me uit de mond. Voor mij hoeven er geen uitjes op, de smaak van de vis is voor mij voldoende. Daar wil ik best voor in de rij staan. Zal je net zien dat degene die voor je staat er een heleboel wil.

Geduld is een lekkere zaak.

Kent u dat gevoel? Je gaat op weg met het gevoel dat je wat vergeten bent. Maar wat? Daar kom je pas achter als je ver weg de boel uitpakt. Een zak met haringen voor de tent ontbreken. Gelukkig hadden we nog reserve mee, maar de essentiële onderdelen ontbraken. Ook het tafeltje voor het fornuis bleef in de schuur achter. Toch hebben we alles gedaan om droog in de tent te kunnen zitten en warm te eten.

Thuis weer gezocht naar de ontbrekende haringen.

Op mijn vrouw hebben deze dieren geen invloed meer. We konden dus met een gerust hart een stukje van de ooievaarsroute op de fiets volgen. Het is trouwens heerlijk fietsen daar langs de IJssel. Om die vogels daar op hun nest te zien met jongen was een mooi gezicht. Na Bronkhorst naar het pontje van Brummen hoorden we ook nog het geklepper.

Om dat zo maar in de natuur te horen, geweldig.

We hebben gefietst, familie bezocht en omadag gevierd. We hebben genoten van de zon, van de omgeving en het nat van de regen. In het zonnetje voor de tent ontbeten en een boek gelezen terwijl de regen op het tentdoek tikte. We waren er een paar dagen van tussen. De Achterhoek is een mooi gebied om er in rond te toeren. Het heeft één nadeel er staan daar veel bomen, heel veel bomen.

Daardoor rijd je steeds in de schaduw.

Het is altijd prettig een reactie op je stukjes te lezen. Zo ook op die van gisteren. Op mijn eigen site had ik een verhaal geschreven over het maken van foto’s. Een langer verhaal van me deze keer, ook omdat ik een paar dagen de hort op ben.

…Het voordeel als je op station lag met de “Utrecht” in Penzance was dat je op tijd de kerstpakketten kon ontvangen. Op mijn eerste Kerst op zee kreeg ik, naast het kerstpakket van Wijsmuller, ook een kerstpakket van thuis.

Na mijn avontuurlijke verhalen per brief of via een telefoon aan de wal, waren mijn ouders wel benieuwd om mijn verrichtingen eens te bekijken. Hoe kan je dat beter doen dan met afbeeldingen, oftewel: foto’s. Mijn vader stuurde heel attent zijn eigen fototoestel op: een Agfa Click en een rolletje voor twaalf zwart-wit opnames.

Zo kon ik foto’s maken die begonnen met de LCU’s in El Ferrol. Nu verzucht je: had ik maar meer foto’s gemaakt! Het was je werk en om daarover foto’s te maken kwam nog niet in je op. Als het interessant werd en je het niet vergat werd even het fototoestel ter hand genomen. Vaak was er geen tijd voor, het schip en de sleep gingen voor.

Toch heb ik foto’s kunnen maken, zoals mijn site toont. Je maakte berekend foto’s, want je rolletje was zo vol. Veel foto’s heb ik met die Agfa Click genomen, maar de mogelijkheden daarvan waren zeer beperkt.

De reis met de “Groningen” ging daar verandering in brengen. We zouden Singapore aandoen om te bunkeren en iedereen aan boord maakte al plannen wat hij daar zou willen kopen. De eerste machinist wist het ook maar kwam geld tekort. Op zijn vraag wat ik wilde kopen, was mijn antwoord: een Asahi Pentax en een Seiko. Daarna deed hij een aanbod. Of ik tegen een zacht zeeprijsje zijn Canon Canonet wilde overnemen? Dat was nog eens een bod, want ik vond dat toen een mooi toestel. We gingen akkoord.

In Singapore extra rolletjes gekocht op de markt van de handelaren die hun waar op ons achterdek uitgestald hadden. Ze voeren zelfs mee naar de bunkerplaats. Helaas, daar zijn geen foto’s van gemaakt. Later kwam de ‘eerste’ weer bij me. Hij had geld over gehouden van zijn transacties en wilde zijn camera terugkopen. Helaas voor hem: verkocht = verkocht! Hij heeft toen maar een werphengel gekocht.

Na vertrek richting Kaohsiung kon ik de foto’s trekken van slecht weer bij de Filipijnen en de sleep ‘Sirus II’. Dat fototoestel kon ik zowaar instellen. Heb nog jaren veel plezier gehad van die Canon Canonet. Nu ligt het ergens op zolder te verstoffen, het digitale tijdperk begon.

Hadden we toen maar van die huidige digitale camera’s, wat een foto‘s zouden er dan allemaal gemaakt zijn!

Uit mijn site: www.beting.nl

Storing of is mijn computer overstuur? Gisteren een verhaaltje geplaatst maar wat ik verder ook probeerde ik kreeg er geen afbeelding bij. Toen ik ooit eens begon te bloggen schreef Conny mij om er plaatjes bij te doen. Dat deed ik tot gisteren. Een afbeelding verduidelijkt des te meer. Vooral omdat ik er veel moeite ervoor gedaan heb om dat lager duidelijk te fotograferen.

U moet me dus voorlopig op mijn woord geloven.

Speling op mijn achterwiel. Vervelend maar niet onoverkoombaar. Voor het achterwiel uit elkaar ging eerst overal foto’s van gemaakt. Stel, dat ik iets verkeerd doe en als documentatie voor later. Nieuwe lagers erin, proefrondje rijden en de foto’s bekijken. Zo goed als het wiel werd, zo slecht waren de genomen foto’s. Veels te dichtbij genomen. Alles was wazig.

Om dat wiel weer uit elkaar te halen daarvoor!

Mooi weer en we hebben er in het weekeinde van genoten. Hopelijk U ook? Gefietst, lui in een stoel gehangen, boeken gelezen, allemaal in de achtertuin die steeds mooier wordt omdat de planten nu gaan bloeien. Dan komen er andere zaken in het geding. Mijn glazen oog voor contact met de buitenwereld staat ergens binnen en daar wil je voorlopig niet zijn. Het weer is te mooi. Daardoor mis je berichten dat het ergens anders niet zo prettig verloopt. Daar wijd ik me maar vandaag aan.

Soms mag een mens even egoïstisch zijn in zijn eigen welbehagen.

De verkoudheid heeft bij ons zijn tol geheven. Onze overburen spelen in een toeter en blaasclub. Ieder jaar houden ze hun voorjaarsconcert. Wij zijn dan de toehoorders. Dit jaar bestonden ze zelfs twintig jaar, het werd dus een jubileum met speciale attracties. We hadden er ons op verheugd. Helaas, er stonden geen blaffers op de partituren. We leken zelf wel een kennel met honden.

Daardoor hebben we onze aanwezigheid afgezegd.

Met een zakdoek bij de hand heb ik gisteren toch nog een rondje gefietst. Met de wind in de rug ging ik aan de ‘zoute kant’ op het gemakje richting Klooster. Onderweg stond een pechgeval, een lekke band. Ik stopte om te vragen of hij het voor elkaar kon krijgen. ‘Geen probleem en bedankt voor het vragen’. Na drie jaar reed hij eens lek. Nu rijd ik op een zwarte koersfiets en kom alleen maar ‘lekke’ kerels tegen. Nooit geen vrouwen.

Ik zou wel eens een ridder op het ‘witte’ stalen ros willen zijn!

Mijn vrouw en ik kunnen elkaar niet meer zien. Het water loopt uit onze ogen en neuzen. We zijn verkouden. We kijken elkaar beschuldigend aan: wie heeft wie aangestoken? Gelukkig kunnen we het gezin van mijn zoon de schuld geven, ook zij zijn snotterig en waren zo op moederdag verschenen. Dozen met papieren zakdoeken staan overal, potjes om de neus in te vetten en drop, veel drop voor de keel. Warme melk voor het slapen gaan en de volgende dag snotteren we voort.

We geven elkaar voorlopig een hand ter begroeting.

Op de terugweg van een fietstocht hadden we een korte stop. Er liepen schapen op een polderweg. Een hond probeerde die beesten in het gareel te houden. Het had er moeite mee en daar komt ineens een peloton fietsers aan! Welke groep moest het nu bijeenhouden? Wij wachten geduldig en de boer en hond kregen de schapen waar ze hoorden te zijn. Wij stapten weer op en zwaaiden naar de boer en vervolgden onze weg.

Als er één schaapje….

Na de verregende dagen gloort de zon weer. Het weerbericht voorspelt hogere temperaturen zonder al te veel regen. Je wordt er optimistisch door. De kampeerspullen worden al van de zolder gehaald, nagezien en klaargelegd. Volgende week, ik weet dat het nog ver weg is, hopen we weer ons tentje ergens neer te zetten. Fietsen en wandelschoenen mee. We gaan genieten.

De paden op, de lanen in.

Het werd droog gistermiddag dus toch maar de tuinbank in elkaar gezet. Het is het lot tarten maar eens zal die bank in orde gemaakt moeten worden. Als de eerste zonnestralen op die zitplaats vallen wil je er ook van genieten. Zelfs een nieuwe laag verf opgezet. Maar dan krijg je het: hoe zorgvuldig je ook bent. Je bent toch niet de eerste die er op gaat zitten.

Zwarte vliegjes plakken opvallend op het schitterende wit.

Koud hè. We zijn het niet meer gewend. Na maanden van, betrekkelijke warmte, zitten we nu duidelijk in een dip. De truien die al waren opgeborgen liggen weer op hun plaats. Het is aanpassen dezer dagen. De wereld bekijken we weer vanachter het glas en op het glas. De tuinbank heb ik nog niet buiten gezet. Het is immer zo wanneer die weer op zijn plek staat het daarna dagen slecht weer is. Dus ik vrees dat er nog meer van die dagen gaan komen.

Morgen zet ik die tuinbank weer in elkaar.

De kermis is weer voorbij getrokken. De vrouw met de baard heeft gewonnen. De paladijnen dansten rond alsof het konijnen waren, geladen met een bepaald merk batterij. Ze mochten niet stilvallen binnen hun gestelde tijd. Het werd een aanslag op de kwaliteit van de beeldbuis. Flitsen en donderend geweld alsof het vuurwerk betrof op oudejaarsavond. Met gierende pijlen vertolkt door als mens verkleedde kangoeroes. Een spiegel der zotheid. Nee, ik heb het niet gezien. Dat alles werd me in geuren en kleuren door mijn vrouw verteld.

Voor dat fenomeen hebben ze zelfs een naam verzonnen: Songfestival.

Op zaterdagmorgen ga ik meestal met mijn kleinzoon een eindje fietsen. Mits! Die mits is er nu. We hebben afgesproken dat we dan niet gaan fietsen. Het moet leuk blijven. Ergens op de route gaan we wat drinken, natuurlijk bij voorkeur op een terras. Bij het opstaan vanmorgen zag ik het al, dat wordt niets. Pluvius is bezig. Toch maar even buienradar raadplegen: geen wolkje! Dan maar weerplaza bekijken. Daar stonden er genoeg op. Gelukkig werkte buienradar even later weer juist. Net zoveel regen. Wij zijn er niet blij mee.

Dat zijn nu alleen maar de boeren.

Eind van de maand gaan we een paar dagen kamperen in het oosten des land. De fietsen gaan mee en heb al een paar routes op papier gezet. Via het knooppuntensysteem moeten we wat kilometers kunnen afleggen. Die legde ik aan mijn vrouw voor. Ze wilde eigenlijk naar een bepaalde stad. Dus weer bezig met de knooppunten. Het aantal kilometers kwam ver boven de haar gestelde norm.

Drs. P zong het al: het is een mooie plaats maar het ligt net te ver weg.