Verandering van spijs doet eten. Alle verandering is nog geen verbetering. De verandering op deze weblog moet zijn tijd hebben maar ik volg die niet meer. Ik voel me er niet meer op thuis, het is niet meer zo eigen.
Laat schrijven die schrijven lusten.
Ik heb geschreven ik ga rusten.
Lectori Salutem.
Het was een druk weekeinde en het is nog niet voorbij. Het fietsseizoen is weer begonnen en de kleinkinderen logeren bij ons. Een heerlijk gekrioel. Gauw de badkamer in om me te wassen want straks moeten mijn kleindochters en oma daar ook zijn. Die nemen hun tijd. Waar blijven de mannen?
In het schuurtje, de fietsen kuizen.
De merel floot gisteren al vroeg. Of het een wijsje voor Valentijn was weet ik niet. Trouwens die vogels hebben benul van onze tijdwaarnemingen en hebben geen ‘smartwatch’ om hun poten zitten. Kijken niet op een kalender maar weten feilloos dat het er aan komt.
De lente.
Een vertederende foto van mijn kleinzoon, zoals hij kijkt. Oma is er weg van. Het doet opa weer deugd dat hij met een fietswiel staat. Je moet er op tijd bij zijn om hem de liefde voor het fietsen bij te brengen. Al is het nu nog voorop of achterop, we gaan fietsen met het kind.
Zal alvast uitkijken naar een klein koersfietsje!
Van de VVV kreeg ik een boekje met twee leuke fietstochten. Die twee tochten kan je ook als één rijden. Je moet die dan wel in de goede richting verrijden anders verdwaal je hopeloos en kom je ergens achter Koewacht uit. Gelukkig ken ik die wegen daar en zo kom je op een leuke kasseienstrook uit.
Vreemd dat die niet in de knooppuntenroute is opgenomen.
De liefde voor tuinplanten aan je kleindochter doorgeven is niet zo makkelijk. Ze vindt het leuk maar moet er nog mee leren omgaan. Zo had ze een paar stekjes van de fuchsia gekregen die ze in de garage verzorgde. Af en toe een beetje water! Bij controle of ze het goed deed kon ik ze maar net van de verdrinkingsdood redden.
Tot de lente hebben ze genoeg gehad.
Er moet nodig iets over stofzuigen geschreven worden! Ik had het over het gevecht met de stofzuiger. Nu blijkt zo’n gevecht heel gevaarlijk te zijn. Mijn vrouw kreeg gisteren een brief van een vriendin die was tijdens het stofzuigen van de trap gevallen. Resultaat was een gebroken voet. We hoeven haar niet te helpen als mantelzorger.
Ze woont aan de andere kant van de Noordzee.
Heeft u ook wel eens een gevecht met uw stofzuiger? We gaan er maar vanuit dat de stofzuiger gedwee de slang volgt. Net dat u met de slang iets verder wilt reiken blijft de stofzuiger achter iets steken. Het snoer wil ook niet altijd meewerken, de stofzuiger staat erop of blijft achter een obstakel haken.
Een schoon huis vergt geduld.
De winter is nog niet voorbij maar daar hebben de fuchsia’s in mijn schuur geen boodschap aan. Terwijl ik de laatste aardappelen uit de cementkuip vist, bekijk ik de planten. Ze beginnen al uit te lopen. Nog even en ze staan al vol in het blad voor de laatste vorst voorbij is. Eerst moeten ze nog gekortwiekt worden.
Snoei voor de bloei.
Een andere auto is niets. De eerste keer rijd je als een waggelende eend over ’s Heeren wegen. Erger is al die rommel uit de vorige auto weer in de nieuwe op te bergen. Voor dat je alle nieuwe snufjes onder de knie heb, zijn er heel wat kilometers afgelegd. Ook het nummerbord van de fietsendrager moet aangepast worden. Dus dat wordt goed uitmeten om de gaten te boren.
Ook het op de juiste manier monteren!
We zaten naar een spannende aflevering te kijken van een thrillerserie. Plots ging de brandmelder af. Dat was schrikken. Gauw werd er rondgekeken naar het waarom. Geen alarmerende zaken. Batterij eruit en verder kijken. Na afloop de energiebron er weer terug ingestoken. Grote stilte!
Zal er toch maar een nieuwe batterij in indoen.
Bij de kunsten die mijn kleinzoon toonde, hoorde ook zijn tekenkunsten. Iedere bladzijde kreeg een kras. Maar de blaadjes waren te klein en alras werd de tafel met viltstiften bestreken in alle kleuren die voorradig waren. Daarna was zijn gezicht aan de beurt, het was net een indiaan. Opa en oma zagen dat verheerlijkt aan.
Onze zoon was er minder over te spreken.
Ben je er even niet bij, kleuren ze de wereld wit. Gelukkig zijn we gisteren naar mijn jongste kleinzoon gegaan. Oma wilde hem weer eens knuffelen en mijn zoon had juist papa-dag. Dat kwam goed uit om weer eens wat kilometers te rijden. Geen Skype of Whats-app vebinding maar zijn snotkegel op je mouw te zien en zijn kunsten te bewonderen is toch veel knusser. Hij kletst de oren van je hoofd.
We verstaan niets van zijn gebrabbel.
Vandaag is het de blauwe bak aan de straat. De bak is gulzig naar papier. Een maand voorraad van de scheurkalender helpt niet erg. De hoeveelheid kranten en advertentie materiaal helpt echter de honger iets te stillen. Gelukkig komt daar nog een hoop verpakkingen bij om die bak tot verzadiging te brengen.
Het is de holle bolle Gijs in de tuin.
Gisteravond keek ik naar een reisprogramma. Het ging deze keer over de Golfstaten. Wat een verkwisting van rijkdom. Een overdreven pracht en praal waar geen einde aan lijkt te komen en alles moet worden ingevoerd . Gebak en koffie met schaafsel van goud. Eén hotel minder daar en je hebt de helft van de ellende op de wereld verholpen.
Overdaad schaad.
Onderuit gezakt keek ik naar het voetballen. Voldaan van de warme hap die we net verorbert hadden. De telefoon gaat en je hijst je uit de behaaglijke stoel. Mijn kleindochter of ik haar naar een feestje kon brengen want haar vader was opgeroepen voor zijn werk. Natuurlijk doe je dat, je bent gelijk weer vief.
Feestjes op haar leeftijd zijn belangrijk.
Door je kinderen wordt je meegezogen in de tijd. Je kleinkinderen helpen hen daarmee. Zo ben ik de periode van de media communicatie ingeloodst. Ik kreeg een afdankertje van mijn zoon in de vorm van een smartphone. Mijn kleinkinderen legden de werking aan me uit. Fijn apparaat met ongekende mogelijkheden.
Gelukkig kan je er ook mee bellen.
Zo, mijn moeder loopt weer, nou ja, schuivelt weer als een kievit. Na haar val op 1e Kerstdag is ze terug in haar huis. We zijn een paar dagen bij haar geweest om haar weer op gang te krijgen. Alle gevaarlijke objecten zoveel mogelijk verwijderd of aangepast. Ze kan weer haar zelf zijn.
Mantelzorg op 300 km afstand.
’s Avonds verlangen we er naar en ’s morgens willen we er weer uit. Het bed. Wat is uw slaaphouding? Denk daar maar eens over na als je in bed stapt. Linkerzijde van uw lichaam naar boven of de andere kant op. Op uw rug als een plank, natuurlijk kan ook nog op de buik. Bent u een zijslaper, een woeler? Waar laat u uw armen en benen?
Zo blijft u nog wel even wakker.
Op mijn site over mijn favoriete onderwerp is er altijd plaats voor meer gegevens. Uitbreiding had ik gisteren weer genoeg. De man die op het zelfde schip gevaren had als ik schreef er een chronologische levensverhaal over met prachtige beelden er bij. Daar uit is weer veel moois te putten. Zelfs één die aantoont dat mijn geschreven verhalen op waarheid berustten.
Ik zie het zo weer voor me gebeuren.
Mijn actieradius is de laatste jaren een stuk minder geworden. Kon ik vroeger makkelijk drie uur met de auto rijden zonder pitstop, nu haal ik maar net twee uur. Zuchtend en blazend door een poortje met gepast geld op een benzinestation. Opgelucht als ik voor het urinoir staat. Nu kom ik bij mijn moeder aan en gelijk naar de wc dan pas de omhelsing.
Ook hierin gaan de jaren tellen.
Het was zo’n troosteloze ochtend. Een vrouw schuifelde voort diep weggedoken in haar jas met aan haar hand twee versleten handstoffers die, tegen hun zin, mee trippelden aan hun lijnen. Het water kabbelde tegen het dijktalud komend vanuit de mist. Geen zon, geen kleur te bekennen. Het zou een opening uit een boek kunnen zijn. Het is echter de werkelijkheid.
Zo zag ik het ’s morgens toen ik een eindje ging fietsen.
Met goede hoop rijden we straks weer naar Groesbeek. Mogelijk mag mijn moeder weer naar huis na weken van revalidatie in een Zorghotel aldaar. Vanmiddag hebben we een gesprek daarover. Groesbeek ligt niet naast de deur en bij de weersomstandigheden die voortdurend veranderen rij je toch op een andere manier daarheen en terug. Straks in haar eigen huis in Holten? Dat is ook ver.
Maar daar kunnen we blijven slapen.
Een handeling die zich herhaalt en twee kanten opwerkt. Sommige schrijvers kunnen dat mooi weergeven. Ik ben niet zo’n taal virtuoos dus neemt dit gewoon over uit een boek. ‘De man was blij verrast de beller nog eens te horen en de beller van zijn kant was dan weer blij verrast dat de andere kant van de lijn iemand blij verrast was’.
Ik hou wel van zulke regels.
Zondag en de dakpannen van de overburen glimmen van de regen. Een dag om op de bank te zitten met je kleinkinderen. Kijken naar animatiefilms die meer kleur tonen dan het uitzicht naar buiten. Ik heb een leuke voorraad maar de kinderen hebben het druk met hun eigen wereld.
Het is hun goed recht.
Het zal weinigen ontgaan zijn dat het donderdag behoorlijk stormde. Je zal maar voor je brood op zee zitten! De enige die plezier hadden van die omstandigheid waren de meeuwen. Met hoge snelheid zeilden ze door de lucht, nog steeds sierlijk. Het lijkt me heerlijk zo te zweven.
Op de terugweg moesten ze gaan lopen.
Dit was eens een imposante boerenschuur ergens in de polders achter Zaamslag. De wind heeft er nu vat op. Hoelang kan het hiertegen nog weerstand bieden? Het is niet meer rendabel om zoiets te restaureren. Vele jaren bepaalde deze schuur met trots zijn omgeving, nu is het een bouwval.
De polder verarmt.
Zondag heb ik verstek laten gaan. Ik had een goede reden. Er zijn altijd fietsers die door de blubber willen. Onze vereniging was ze daarom ter wille. Er lag veel smurrie op hun route en die slik namen ze allemaal mee tot op de afspuitplaats Dat was mijn werk, ze de mogelijk geven er weer een proper fietsje van te maken.
Zelfs hun schoenen spoten ze af!
Heeft u dat ook weleens? Je wilt iemand de hand drukken en dan krijg je het gevoel alsof je een halfnat washandje aangereikt krijgt. Sommigen kunnen geen stevige handdruk meer geven. Ik geef altijd een ferme handdruk. Natuurlijk gaat het, vooral bij dames, soms wat te hard. Je wil toch een hand voelen?
Een halfwas drukje geeft geen overtuiging.
Mijn zolder begint al aardig op een fietsenstalling te lijken. Er staan nu drie koersfietsen, nagekeken, te wachten op een droog voorjaar met aangename temperaturen. De vierde staat daar te wachten op de montagetafel. Ondertussen staat er ook een boodschappenfiets in de schuur die een opknapbeurt nodig heeft. Is bestemd voor mijn schoondochter.
Haar eigen fiets werd gestolen.
