Vanavond repeteren voor woensdag, dan hebben wij een uitvoering,gelijk voor eerste kerstdag hoop ik.

Waisisi zong tien Engelse en twee Hollandse kerstliederen.Het was heel mooi en zuiver.Er waren ook twee muziekinstrumenten waar op gespeeld werd een viool en een dwarsfluit.

Vandaag onze koelkast uit gesopt, en afgewassen.

Wij gaan apart op stap, mijn man naar het kerstfeest van HET Clubje(Mariska), en moeder gaat luisteren naar Waisisi het jongedames ensamble waar onze schoondochter (Ineke) in zingt,de boventoon, de hoge sopraan.Het valt nu gelijk omdat de uitvoering niet in de Grote kerk bij de Dikke toren is maar in de Gasthuiskerk op het havenplein.

Volgende week maandag nog reperteren met ons koor, woensdag zingen met twee andere koren, ieder zijn eigen liederen en gezamelijk.

Kerstviering door de vrouwenclub, zingen, declamatie,meditatie en natuurlijk een kerstverhaal.Een grote koek bij de koffie en fris te drinken.

Mijn man was oppasser in het grote huis dat naast Mariska haar appartementje gebouwd is.Anders doet moeder dat altijd.Het personeel was uit eten.Waarschijnlijk (haast wel zeker) word er van de ouders familie verwacht dat ze 9 uur elke week ?inspringen in de zorg voor hun dochter/zoon.Op de dag dat Mariska verhuisd wilde men ons daarover komen inlichten.De zorgregiseur heeft dat afgeblazen.Voor het vervoer moet straks bijbetaald worden of anders werk dichter bij huis.Wij weten nu al dat Mariska niet terug wil naar het DC.Word daar rekening mee gehouden.

Een band die blijft (2) 

Terwijl vandaag de restanten van het feest in de vuilnisemmer verdwijnen, de kamer stevig gestofzuigd wordt, de winkelaars de kerstversiering klaar leggen, beseft niemand dat het vandaag 6 december is, de feestdag van Sint Nicolaas.Sinterklaas is niet van gisteren.Hij stierf op 6 december342 of 352. De sterfdag van een heilige beschouwde men toen als zijn geboortedag.Vorige week schreef ik over ‘een band die blijft.’Het verhaal van dat bericht tijdens het zingen van een lied vlak voor een kerkdienst waarin de overledenen werden herdacht. Maar er was die zondagmorgen nóg iemand overleden, de moeder van de jonge vrouw die net aan het repeteren was.Ze wist van niets. Ze is naar huis gegaan, naar haar vader,haar moeder. Ik heb het lied toen alleen op de piano gespeeld.Een lied zonder en met woorden. Het stukje van vorige week leverde bijzondere reacties op. Maar achteraf was het niet af. Want het lied is tóch gezongen. Ze zong het tijdens de rouwdienst met het lichaam van haar moeder naast haar.Dat was spannend. Kun je zoiets?Die tekst op dát moment?Schieten je ogen niet vol, begint je stem niet te trillen, kun je wel een toon uitbrengen? We hebben het gewaagd. Wat er op zo’n moment gebeurt tussen drie mensen (het was een duet met piano) is niet te beschrijven in woorden.Musiceren ondanks alles.Zingen tegen de klippen op.En het lukte. Wonderwel.Mooier dan ooit. Ik denk er maar niet aan wat er gebeurd zou zijn als het niet was gelukt. Gek genoeg heb ik met die mogelijkheid niet eens rekening gehouden.Een band die blijft. Op dat moment –tijdens het zingen– voelden we dat sterven iets met een geboortedag te maken heeft. En daar hoef je gelukkig geen heilige voor te zijn. 

Column Marzas

In de linker onder hoek de schaduw van fotograaf.

Gisteravond naar de verjaardag van mijn jongste broer geweest, iedereen weer gezien, niet iedereen gesproken, te veel familie.Het meest praat ik met mijn oudste zus. Dit jaar gaan wij met onze mannen gezamelijk met een reis mee van de CCC, nu niet als coordinator maar als medereiziger.Ons nichtje met haar man en onze vrienden, gaan ook mee.Tot nog toe met 11 echtparen en één alleengaande.

Vandaag is mijn man voor de laatste keer naar zijn hobbybaas, taart mee om zijn afscheid te vieren.Voor bijzondere gevallen is mijn man nog inzetbaar, vakantie,ziekte enz.

Cheese cake

Vandaag de bovenverdieping stofvrij maken, stofzuigen doet mijn man, morgen,overmorgen, het komt niet op een dag aan.

Mariska komt voor de kerst naar huis tot na nieuwjaar,dan heeft ze vrij genomen zoals elk jaar.Kunnen wij tweetjes nog meer uitzoeken in pakken en weg brengen.

14 januari is de verhuisdatum voor haar, het kan ook een dag later worden werd er tegen ons gezegd.

Een band die blijft

 Ik had het speciaal voor haar stem geschreven. Het was een duet voor bariton en hoge sopraan. Voor deze zondag waarop de overledenen herdacht worden, hun namen genoemd, een kaars ontstoken. Al muziek schrijvend hoorde ik in gedachten haar heldere stem de woorden uitzingen: een band die blijft.Vlak voor de dienst oefenden we nog even het duet.We moesten opschieten, de eerste kerkgangers kwamen al binnen druppelen. Zelf zat ik achter de piano die recht voor haar stond. Opeens hoor ik een fluisterende stem iets krachtigs in mijn oor zeggen: haar moeder is overleden.Het was de stem van haar man die thuis dat onverwachte telefoontje kreeg: mama is - na weken ziek te zijn - toch nog gestorven.Gehaast was hij met zijn zoontje naar de kerk gekomen, een auto achterlatend waar die niet staan mocht. Het was een vrij lang duet. Wat moet je doen?Het lied afbreken, akkoorden niet laten oplossen als een soort Unvollendete?Terwijl ik wist van het aangrijpende bericht dat ze straks te horen zou krijgen voelde ik dat dit lied door gezongen moest worden. Dat lied over de liefde,dat lied over die blijvende band ook na het sterven. Daarna is het haar verteld. Juist nu,dat bericht. Ze hield intens van haar moeder. Ze kon het nog amper verwerken.De twijfel overviel haar. Ze zong zo graag.Ze had zich er zo op verheugd.Even wilde ze niet weg. Dat ene lied straks toch zingen. Dan maar met tranen in de ogen. Maar van zelf ging ze. Naar haar vader, naar haar moeder.Het lied werd die dienst niet gezongen. Daarom heb ik het maar op de piano gespeeld.Als een lied zonder en met woorden. Een band die blijft. Dat lied mag niet verstommen. Column Marzas 

Mariska is niet erg in orde beetje hees, overgegeven, snotterig.Mama is naar haar toe gegaan, thee gedronken, toost met vetarme kaas gegeten .Mijn man zocht vandaag papieren uit voor de belasting, extra controle omdat wij ons huis lieten verbouwen circa twee jaar terug.Gewoon controle, de papieren zijn al op de post.

Morgen mogen wij weer in Mariska haar apartement kijken, iets doen er al wat neerzetten ?Mariska dacht zelf dat ze niet mee kon.

Deze foto bewaren wij heel goed , van de omgeving waar ik opgroeide tot wie ik nu ben.Een gelukkige jeugd, nee niet onbezorgd.Aan de linkerkant van het huis was de groentetuin,met groenten, bessen,peren, appels, bloemen.Wij werden door mijn tante verwend (mijn opoe is overleden voor ik één jaar werd) met gezond fruit, koek met dik boter erop, een fondantje na afloop van de wandelingen die wij met haar maakte.Zij moest veel wandelen omdat ze diabetes had, dat was wel wat moeilijker als nu, lijkt mij.Eten wegen, brood,boter.En dan het prik ritueel elke dag, voel eens hoe hard het geworden is waar ik altijd prik zei ze.Roeien vonden wij mijn broers en zussen ook heel leuk, vooral de Oude Maas over roeien.In het begin vonden mijn ouders dat niet zo, maar vader leerde ons hoe wij het beste onze boot konden houden als er een groot schip door de Oude Maas voer.

Met ons tweetjes aan het uitzoeken en opruimen geslagen.Mariska kan ook goed opruimen samen met haar moeder.Vanmiddag met ons drietjes brood gegeten met thee en soep.Komkommer en tomaat op brood ook andere lekkere dingen.

Maar vanmiddag om drie uur waren wij het beu, papa gebeld wil je ons even de stad inrijden.Mariska wil nog graag schoenen of laarsjes kopen.Het werden zwarte halfhoge laarsjes met bont erin (nou ja bont).Toen bij ons thuis koffie gedronken met een kleine kano (koek) erbij dat hadden wij wel verdiend ,toch.

En wat zijn wij blij dat er geen sneeuwduinen zijn gekomen, het meeste is weg nu gelukkig.

Morgen gaat Mariska op kraamvisite, een begeleidster is voor de derde keer moeder geworden.

Dan verhuist onze dochter naar haar nieuwe appartement, morgen gaan wij alvast wat nakijken uitzoeken in dozen doen wat niet mee gaat.Samen met Mariska , niets w opruimen zonder haar toestemming.Nu zegt ze al dat wil ik niet mee nemen goed van haar vinden haar ouders.

Komt er sneeuw morgen, in ieder geval wij kochten vandaag een sneeuwschuif.Maar laat de gladheid maar weg blijven, het is zo akelig wandelen en fietsen voor oudere mensen zeker op de kinderkopjes in ZZ waar wij wonen.

Gisteren heerlijk gegeten, gewokt ons ding wel, je kan zelf kiezen hoe je eten bereid word en de hoeveelheid.Vanmorgen zijn onze vrienden nog koffie wezen drinken met een echte Zeeuwse bolus. Bij gepraat, 18 januari zien wij elkaar weer op een vergadering.En dan is er de e-mail nog en de telefoon.

Mijn man heeft deze week besloten niet meer bij zijn hobbybaas te gaan werken.Maar maak je niet ongerust hij zit niet achter de geraniums.In huis is nog genoeg te doen en dan zijn vrijwilligers werk nog.Dat zijn nu nog drie verenigingen waarvan hij in het bestuur zit.Hij heeft zijn rolstoel vriendje ook nog.En zoals je ziet hij leest graag,elke week een boek.

Vandaag vieren wij geen Sint, zaterdag gaan wij naar onze schoondochter zoon en kleinzoon en Mariska natuurlijk.Moeder heeft voor deze keer Sintgedichtjes van internet gehaald, tegen mijn principe maar voor één keer mag dag vind ik.

Straks gaan wij uit eten met onze vrienden, die nu in Renesse logeren voor een paar dagen.Gezellig zo met ons vieren.

Dit was onze voortuin

In Mariska haar appartementje gekeken,mooie witte muren. De douche heeft creme en lichtgele tegeltjes, antislip op de vloer.Linoleum vloeren, een keukenblok met twee kook plaatjes, geen afzuiging boven de kookplaatjes.Wij moesten er zijn omdat iemand kwam om haar gordijnen op te meten.En ja hoor Mariska kon er niet bij zijn,Mariska was om kwart over vijf pas thuis.Soms om vier uur, soms tussen vijf/zes uur.Maar ja dat zal wel nooit veranderen.

Dit is Mariska haar appartement niet

Het is wel goed dat Mariska weg gaat waar zij nu woont, veel overlast, harde muziek en drug gebruik door één iemand.

Ja hoor, daar ben ik niet blij mee.Twee kiezen en twee tanden moeten getrokken worden,in het nieuwe jaar heb ik gevraagd, goed begin maar niet heus.Wortelkanaal behandeling gehad en nu is het eronder af gaan brokkelen.Geen pijn en dat is het verradelijke ervan.En toch ben ik niet bang van de tandarts, paar prikjes en je voelt er niets van.Als ik nu wel pijn krijg mag ik zo komen, dan gebeurt het eerder.

Maar poffertjes met bosbessen ?

Wij aten hutspot met rookworst samen met Mariska.

Vanavond tracteren op de vrouwenclub, een koekje met iets zoets ertussen.Mijn hoofd staat eigenlijk nergens naar, maar afspraak is afspraak.