Een kleingedeelte van het gebeuren.
Pointe du Hoc: eeuwige roem voor de rangers.
Pointe du Hoc: strategische, vooruit stekende rotspunt.
Pointe du Hoc is een locatie op een klip langs de Normandische kust in Noord-Frankrijk. De rots bevindt zich tussen Omaha Beach en Utah Beach.
Beneden is er een smal kei strand van een tiental meter breed, daarna steekt Pointe du Hoc 30 meter boven de zee uit.
In de Tweede Wereldoorlog stond dit strategische punt tjokvol met Duitse bunkers en kanonnen.
De Duitsers hadden zes 155 mm kanonnen geïnstalleerd, om de landingsstranden te verdedigen.
Ze bestreken 2 invasie stranden.
Daarom was het van het grootste belang deze kanonnen uit te schakelen.
Op 6 juni 1944, bij de landing in Normandië, was Pointe du Hoc dus een belangrijk doelwit van de geallieerden, om de bedreigde stranden vrij te krijgen van het dreigende geschut van de 155 mm scheepskanonnen.
Deze extreem moeilijke en zware missie werd toevertrouwd aan de US 2nd Ranger bataljon, onder leiding van luitenant-kolonel James Earl Rudder.
De verovering van Pointe du Hoc.
De dagen voordat de landing op Pointe du Hoc plaatsvond, werd het zwaar gebombardeerd.
Door deze bombardementen hadden de Duitsers de 155 mm kanonnen meer landinwaarts geplaatst, hetgeen de Rangers niet wisten.
Door misverstanden zouden slechts 225 man landen op het strand.
De rest was ergens anders terecht gekomen.
Deze kleine groep moest maar zien hoe ze de zware kanonnen daarboven konden vernietigen.
Om 7 uur in de morgen bereikten de Rangers de voet van de 30 meter hoge klippen, die door de Duitsers vanuit bunkers werden verdedigd.
De commando’s schoten weerhaken met touwen eraan omhoog, om zo de klip te beklimmen ook gebruikte ze ladders en touwladders.
Ze werden ondertussen onder vuur genomen door verschillende hand vuurwapens waar de Duitsers vanaf de klip mee op hun schoten.
40 mm scheepsmitrailleurs van de marine probeerde ondertussen de Duitsers van de klip te verdrijven, waardoor een hoop aarde en rotsen op de commando’s vielen.
Toch lukte het de commando’s de Duitsers te verdrijven.
Boven gekomen ontstond er een loopgraven oorlog die meer weg had van de eerste wereldoorlog dan van de tweede wereldoorlog.
Toen ontdekte men echter dat de kanonnen uit de bunkers weggehaald waren.
De Rangers verzamelden zich boven en enkele gingen op zoek naar de artillerie.
Deze werd al vlug gevonden en vernietigd.
De lastigste periode kwam na de aanval op de klip.
De buitenwereld dacht dat de aanval mislukt was en de aanvallers gedood.
De groep bleef twee dagen geïsoleerd en moest verschillende Duitse tegenaanvallen afslaan om de positie onder controle te houden.
In de morgen van 7 juni bedroeg het aantal inzetbare manschappen nog maar 90 tot 100 man, waarvan velen lichtgewond waren.
Opgesloten tussen de bunker resten hadden ze geen voedsel meer en zaten ze krap in hun munitie.
Later die dag arriveerden uiteindelijk enkele versterkingen en konden de Duitsers definitief worden teruggedrongen.
Pointe du Hoc als herinnering aan de bloedige slag.
Tegenwoordig is het mogelijk Pointe du Hoc zonder levensgevaar te bezoeken.
Le Point du Hoc is nu Amerikaans grondgebied.
Het terrein is na 60 jaar nog steeds als een maanlandschap bezaaid met diepe kraters.
Tussen deze kraters, die zijn veroorzaakt door beschietingen van de geallieerden, liggen nog kapotte delen van de Duitse bunkers.
Enkele van deze bunkers staan nog geheel of gedeeltelijk overeind.
Er is een gedenkteken en museum opgericht, gewijd aan de bloedige slag die er heeft plaatsgevonden.
Het Pointe du Hoc Federal Monument, heeft een naald vorm en is gebouwd op de schietbegeleidingspost.
Het monument wordt afgeschermd door prikkeldraad, omdat het anders te gevaarlijk is om rond het monument te lopen.
