

Het spijt me deze keer geen vrolijk schrijfsel.
Moeder en vader zijn het zat, zeven weken onze dochter niet in levende lijve gezien.
En het is zo`n knuffel, ja beeld bellen, maar aanraken ho maar.
Ondertussen is eerst pa en later ma (verleden) week op visite geweest bij onze dochter.
Ja wij mogen wel kleding voor haar gaan kopen, allerlei dingentjes ook.......maar ze mag niet mee.
Maar kleding hoe kom je erbij dat is maatwerk voor onze dochter, mouwen te lang, broeken ook.
Maar in de loop van de tijd is moeder mondiger geworden, ben ook haar mentor, en ja ik doe mijn mond open.
Wij zijn verdrietig soms boos, onmachtig.