Het dooit. Voor mij gelukkig maar, want 18 jaar geleden heb ik mijn schaatsen weggeven. Niet dat ik geen zin meer had in schaatsen, maar ik was toen juist met mijn eigen zaak begonnen. Ik ben nog nooit ernstig gevallen, maar vond tot mijn spijt, dat ik geen risico mocht gaan lopen. Anders zou ik direct failliet gegaan.

Toch blijft de herinnering aan een schaatstocht mij bij. Het was in Noord-Holland in 1973. Het was slecht weer, de vlokken sneeuw  vlogen je tegemoet en je zag geen hand voor ogen. Toen nhield het ineens op met sneeuwen en voor mij zag ik, als in een prentenboek, het plaatsje Schermerhorn voor mij liggen. Heel idyllisch, helemaal grijs temidden van de witte weilanden.

Jaren later schaatste ik dezelfde tocht met mijn zoon, En, exact hetzelfde beeld. Weer lag het verstild in de sneeuw aan de horizon. Alleen was het nu druk met schaatsers, maar dat was geen belemmering om dezelfde ervaring opnieuw te beleven.

Op nog steeds dezelfde plaats als jaren daarvoor kwam nog steeds het riool op de sloot uit, duidelijk herkenbaar aan de kleur van het ijs.

Sommige dingen vergeet je nooit.