Nog even over die traditionele kleuren waarin onze monumentale panden geschilderd zijn.

Wist U dat het bekende 'grachtengroen', 'standgroen' of 'monumentaal groen' eigenlijk niet, of in ieder geval niet vaak, voorkwam in onze regio? Zeker niet op de arbeiderswoningen. Dat groen was uitsluitend voorbehouden aan de meer vermogende lieden, wat dat was 'loeiduur'. De gewone man moest zich behelpen met wit, een bleek soort groen of iets dergelijks. Hoorde je bij de middenklasse, dan was je deur meestal donkerblauw of ossenbloedrood. In feite is het 'standgroen' schilderen van de deur van een arbeidershuisje, zoals ik oorspronkelijk bezit, een vorm van opscheppen....

Niet alleen de kleur van de woningen werd door praktische overwegingen bepaald, ook in de kleding heeft zich iets dergelijks voorgedaan. Het bekende zwart, dat vooral de zeeuwse boeren droegen was oorspronkelijk helemaal niet zo somber van tint, integendeel, het was vrij kleurig, onder invloed van de Schotse wolkleuren (denk maar eens aan de veelkleurige tartans). Onder invloed van predikers als Smytegelt (1665-1739) werd dit vanaf de kansel veroordeeld en langzamerhand begon iedereen zich aan te passen en zwart te dragen, vooral in bevindelijk gereformeerde kringen.

Overigens, laten wij vooral deze Smytegelt niet te 'zwart' afschilderen, hij was onder andere een groot tegenstander van de slavenhandel uit menselijk oogpunt. Een waarlijk nieuw geluid in die tijd!