dagboek van een fotograaf

Vandaag weer een 'normaal' plaatje van mijn inmiddels beroemde nichtje. Ik heb haar vandaag aan de telefoon gehad en een afspraak gemaakt voor wanneer ze hier eens zal komen kijken naar het resultaat van mijn pogen.

Ik hoop alleen, dat ik tegen die tijd mijn TV iets bijgeregeld heb, want nu staat hij veel te helder en contrastrijk voor het goed bekijken van mijn werk. Dat verkoopt wel beter, maar het is niet eerlijk naar mijn klanten toe. Bovendien, je kijkt naar een TV waarbij het beeldscherm licht uitstraalt, hetgeen heel iets anders is als een foto die je bij daglicht bekijkt. Die straalt namelijk geen licht uit!

Het is al weer enige dagen, dat dit blog niet is bijgewerkt. De reden hiervoor is dat ik het ontzettend druk heb gehad met allerlei zaken die helaas niets met fotografie te maken hebben.

Maar vandaag heb ik een klein gaatje gevonden om mijn etalage -die ook al schandelijk achter liep- te voorzien van een nieuwe foto. Het is een plaatje uit de serie van mijn nichtje Marjon dat op het moment mijn etalageruiten siert.

Dus toch in een keer twee partijen tevreden gesteld. U met het bijwerken van mijn blog en de toevallige passant met een nieuwe foto in mijn etalage.

Deze dag heb ik als 'een beer' geewrkt om de trouwreportage van mijn nicht -en haar man natuurlijk- maar aan beetje klaar te krijgen. Kleurcorrecties, verwijderen van mensen in de achtergrond, verwijderen van lantaarnpalen en verkeersborden en wat dies meer zij.

Over een week komen ze weer thuis, dus de laatste dagen is er hard gewerkt om alles een beetje toonbaar te maken op het scherm. Dat was deze keer extra moeilijk, omdat mijn kaartlezer niet goed gewerkt heeft; precies de opnamen die ik het hardste nodig had ontbraken maar met veel moeite heb ik alles weer rond gekregen. Gelukkig had ik mijn kaarten nog niet gewist!

Een leuk artikel over taalvervuiling door autoriteiten kwam ik hier tegen: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=O82R2RRM

En nou niet denken dat zoiets alleen in België kan gebeuren, ook in Nederland kennen we dit verschijnsel maar al te goed, zij het, dat wij geen franssprekenden een nederlandse tekst laten schrijven.

Nog even iets in verband met het smakeloze voorgaande artikel. Chris wees mij op een artikel waarin beschreven staat dat Utrecht dit probleem te lijf gaat met een stoeptegel waarop staat: "Een beetje baas ruimt op!" met een passende illustratie.

Een dergelijke actie vondt zo'n vijftig jaar geleden ook plaats in de gemeente Velsen waar ik woonde. Daar had men een afbeelding van een hond die zijn behoefte deed met de tekst: "Aktie Kakkietrap". Of het veel geholpen heeft?

Van veel eigenaren hoor je de opmerking: "Maar ik betaal toch hondenbelasting", alsof dat een recht verschaft onbeperkt op straat te schijten. Ik betaal inkomstenbelasting, maar als er bij mij iets uit moet, dat mij belast krijg ik prompt een bekeuring voor wildplassen! (Om maar niet te denken aan "wildkakken")

Deze keer vanzelfsprekend geen foto.

De verkiezingen naderen, getuige hetgeen de televisie tot vervelens toe uitzendt.

Vanmorgen, heel vroeg dacht ik er eventjes aan. Gelukkig heb ik mijn keus al bepaald. Maar vanmorgen, heel vroeg, zoals ik al zei, werd ik er weer hardhandig aan herinnerd: waarom hebben we eigenlijk wel een Partij voor de Dieren en geen enkele Partij tegen de Hondepoep?

Lijkt mij een hogere prioriteit te hebben. Zeker vanmorgen. Heel vroeg. Dus heb ik maar een mooie, treffende en kleurige, niet ruikende illustratie geplukt van het internet.

Nog even, op de valreep van een nieuwe dag een plaatje van Marjon en Rob; er zijn er nog genoeg, dus de komende dagen zult U op nog veel meer van deze plaatjes vergast worden.

Bovendien, het is mijn "schoonnichtje". En die is het zeker waard om gezien te worden. Het leuke van een log is nou eenmaal, dat je zelf bepaalt wat er op kunt. Dus of U het nou leuk vindt of niet, U zult het er mee moeten doen.

Zo kunnen ze in het verre Maleisië (waar een mens zin in heeft, zóveel uren vliegen) toch vast een beetje voorgenieten van de reportage.

Het is niet alleen mijn "lievelingsschoonichtje", maar ze is ook verschrikkelijk mooi! Dat blijkt wel uit deze foto, ik zou er bijna een beetje verliefd op worden, maar ja, het leeftijdsverschil is nogal groot en, veel belangrijker, ze is pas getrouwd.

Een deel van de buitenfoto´s waar een fotograaf zich pas echt kan bewijzen, is gemaakt in het park Velserbeek. een ideale locatie voor een bruidsfotograaf. Beiden hebben wij, zij het met een behoorlijk aantal jaren verschil, in deze locatie een deel van onze jeugd doorgebracht.

Let U eens even op de manier waarop haar jurk ligt. keurig een draai er in om haar slanke figuur te benadrukken en net zó uitgespreid, dat het wit keurig wit blijft en niet een uitgevreten wit wordt zonder enige doortekening. Heerlijk, daar gaat je fotografenhart van juichen!

Het was me het dagje wel. Mijn nichtje trouwde gisteren en ik zou de reportage maken. Wat wil je, met zo'n oom, leuker is er niet.

Ja, wel voor het nichtje, maar niet voor de oom. Die stond onder zware druk. Voor je familie, nou ja, schoonfamilie dan, mag je niet falen, nergens in. Alleen, het was in de randstad, een plaats waar ik normaal nagenoeg alle reportages weiger vanwege parkeerproblemen.

Maar ja, wat kun je nu je liefste nichtje nou weigeren? Een schat van een meid. Daar neem je zelfs de terugreis van Ouderkerk aan de Amstel voor lief, zelfs wanneer overal aan de weg gewerkt wordt. Om half elf vertrekken en om half twee pas thuis.

Maar de schoonfamilie kan rustig slapen; alles is gelukt.

Onlangs was ik op bezoek bij Galerie Kos -weer even bij de fantastische foto's van Vincent O'Byrne kijken- en daar waren ook een paar mensen op bezoek die heerlijk met taal konden spelen.

Door een toevallige gebeurtenis waren ze weer eens met het woord "zeilmeisje" geconfronteerd, ons allen welbekend, en waren ze soortgelijke merkwaardige naamcombinaties gaan zoeken. Zo waren ze op de naam "Damschreeuwer" gekomen en zochten naar meer.

Ik kon hen helpen met "Paardenfluisteraar" en de in Engeland aangespoelde "Pianoman". Ongetwijfeld moeten er meer van dit soort combinaties zijn die maar op een persoon slaan en zo'n merkwaardig samengaan van woorden vertonen.

Nou weet ik, dat dit blog goed gelezen wordt. Er zullen vast wel lezers zijn die mij aan een paar nieuwe kunnen helpen. Wie helpt mij verder?

Ik heb vandaag mijn demonstratiemateriaal verder herzien. Liet ik voorheen de foto's die ik gemaakt had op mijn monitor zien, dat gaat nu heel anders worden. Het is nog in een "ontdekkingsstadium" voor mij, maar ik heb het bij een collega gezien en nu moet het hier ook maar eens gaan gebeuren.

Gebeuren? Wat dan? Nou, ik ben van plan mijn klanten een volledige diashow van e gemaakte foto's voor te schotelen op mijn monsterlijk grote 52 inch TV, die speciaal daarvoor is aangeschaft. Die prijkt nu in mijn huiskamer samen met een mediacenter, wat dat ook mag zijn. Vandaag zijn daar twee geluidsboxen van onberispelijke kwaliteit bijgekomen, zodat ik, zoals dat tegenwoordig aangekondigd wordt, een "totaalbeleving" aan de klanten verschaffen ga. Voor die "beleving" (sorry, ik moet steeds lachen als ik het woord intik), dus voor die beleving, daarvoor moet ik nog wel het nodige onder de knie krijgen, maar de eerste twee viewings op deze monsterlijk grote TV liepen al redelijk. En ik heb goede hoop, dat het mij binnen een half jaar helemaal lukken gaat.

En dan gaan we wat beleven!

"Oudere vrouwen (50-plus) die alleen door het leven moeten zullen in veel gevallen kunnen rekenen op blikken van meelij, maar dit blijkt lang niet altijd nodig. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat een groot deel van deze groep gelukkiger is dan ooit."

Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Dan heb ik een vrouw nodig, dan blijken die tantes helemaal alleen al gelukkig te zijn. Maar, even verderop staat in het artikel de volgende tekst:

"Al met al noemt een kwart van de 50-plus vrouwen hun huidige leventje als gelukkigste tijd ooit. Helaas, zo stelde het ministerie vast, beschikt een kwart van deze groep niet over een pensioenplan en zou de euforie dus van relatief korte duur kunnen zijn."

Zo, er is dus nog even hoop voor me. Maar ja, zoals u ziet, ze worden pas na hun 65e weer geïnteresseerd in alleenstaande mannen als ik. Nog een drietal jaren wachten dus en dan vliegen ze als gebraden duiven in mijn  mond. Ik verheug mij nu er al vast op!

Zo, eindelijk een goed afgewerkte foto van Joleen. Afgewerkt zoals ik het wil,

Mijn bedoelingt was door middel van structuren en het gebruik van diverse filters een beetje droomachtig plaatje te creëren. Naar mijn bescheiden mening ben ik daar aardig in geslaagd.

Het probleem was niet zozeer de bewerking, maar het vinden van de juiste structuur om het beeld af te maken. Uiteindelijk ben ik met een structuur van een afgebladderd stuk oude verf er toch gekomen.

De eerste kasontvangst van het jaar is binnen! Leuke familiefoto's waren het, maar U zult toch nog even geduld moeten oefenen voor U ze te zien krijgt. Het is namelijk een verrassing voor de ouders. Dat is nou eenmaal het lot van een fotograaf: als hij eenmaal iets leuks heeft, kan hij het vaak niet publiceren.

Maar iets anders kunt U wel te zien krijgen. Ik heb namelijk nog wat tijd besteed aan de laatste foto's van Joleen.

Het wordt tegenwoordig steeds eenvoudiger om een goede softfocusfoto te maken in high key. Met een combinatie van de verschillende filtersets en een goede opname is het nu bijna een fluitje van een cent. 

Vroeger moest je staan martelen met het aanlichten van een vignetje dat nooit op de goede plaats zat, verschillende opnamefilters, enzovoorts. Ontzettend moeilijk, en als je het kon, dan was succes verzekerd. En, weet U, ik kon het! Ik heb er nog een aantal lezingen over gegeven, van Oostenrijk tot Ierland aan toe. Nee, nu is het, als je de techniek beheerst vrij eenvoudig.

Alleen, ik heb nog nooit zo'n enorme massa volkomen mislukte high key soft focus foto's gezien sinds digitaal fotograferen zijn intrede gedaan heeft. Och ja, een beetje basiskennis is nooit weg. Alleen is dat voor de meerderheid te veel gevraagd.

Sic transit gloria mundi.

Het was de bedoeling van deze sessie met Joleen om wat zwart-wit foto's te hebben en daarna daarmee aan de slag te gaan. Maar ja, als je dergelijke fraaie foto's in kleur overhoudt van zo'n sessie, dan zijn de tussenliggende stadia van verwerking ook al interessant.

Deze foto heeft het dan uiteindelijk tot een zwart-wit opname geschopt; weliswaar heeft de opname in kleur ook zijn merites, maar deze zwart-witconversie mag er ook zijn. Maar door de hoge kwaliteit van de foto's zijn ook de tussenliggende stadia bewaard. Zo kan ik later altijd nog eventueel met de kleuropnamen aan de slag.

Ja, ja, regeren schijnt vooruitzien te zijn....

Het raden van de naam was deze keer extra moeilijk. Het was mijn favoriete model Joleen, maar in plaats van krullend haar had ze dit keer heur haar (mooi hè, zo'n archaische uitdrukking) voor de verandering eens stijl gemaakt.

Het staat wel erg leuk, maar ik weet niet waar ik de voorkeur aan geef. Het is aardig voor de verandering, maar het krullerige haar, dat zij normaal heeft, heeft ook wel iets. Hier is zij meer een 'meisje', terwijl zij op de 'normale' foto's meer op een 'vrouw' lijkt, tenminste, dat vind ik. Het verschil is gradueel, maar toch aanwezig; ze lijkt iets jonger. Misschien een idee voor veel later....

Maar dit raakt een van de diepere levensvragen: waarom zijn vrouwen, al zien ze er nog zo appetijtelijk uit, eigenlijk nooit tevreden met hun uiterlijk?

De zaken beginnen langzamerhand weer hun normale loop te krijgen; ik ben een klein beetje gesetteld.

Het feit dat ik mijn vaste model weer eens gefotografeerd heb getuigt daarvan. Aan u als trouwe lezers van dit blog, de taak om te raden hoe haar naam ook al weer was.

Ondanks alle negatieve gevoelens, toch zijn er weer twee positieve zaken te melden.

Ten eerste ben ik nu officieel verhuisd. De gemeente heeft welwillend mijn verhuisformulier in ontvangst genomen, dus het is nu definitief: ik woon op Nieuwe Bogerdstraat 22, 4301CX Zierikzee. Bijna gaf het nog problemen: mijn huisnummer bestond volgens de gemeente niet! Op mijn verklaring, dat ik er toch echt woonde moest er een en ander nagekeken worden, maar uiteindelijk kwam toch het verlossende woord. Het stond als bedrijfspand aangemerkt, hoewel de bestemming toch "wonen en werken" was.

Ten tweede: gisteren heeft een van mijn zusters mij geleerd hoe je moet "swifferen". Nee, niet swaffelen, dat kunnen vrouwen nu eenmaal door hun lichamelijke gesteldheid niet, maar "swifferen". Daar blijken vrouwen uitermate voor geschikt, want dat blijk heel zwierig te dienen geschieden. Nu kan ik het ook, zij het niet zo verschrikkelijk goed, maar ik krijg de slag aardig te pakken.

Wat "swifferen" is? Gewoon, dweilen met een stok! Erg moeilijk, als je geen deskundig onderricht gehad hebt.

Het is opgelost. De briljante inval heb ik gelaten voor wat het was; ik heb gewoon de handige jongen ingeschakeld.  Degene die bij mij verbouwd heeft liep toevallig langs, ik zag hem en heb hem direct bij de kladden genomen. Hoe handig hij ook was, hij had toch een paar minuten nodig om te zien hoe het in elkaar stak, maar toen heeft hij mij keurig voorgdaan hoe je zo'n probleem oplost.

De vraag is alleen of ik het mij de volgende keer nog kan herinneren. Ik denk het niet.

Ik moest vandaag een klusje doen: een lamp ophangen. Nou is dat een klusje van niks, dat weet ik ook wel, maar dan moet je er wel bij kunnen. En, dat kon ik net niet. De nok van het dak, de binnenzijde bedoel ik -weet ik hoe dat heet- was net iets te hoog om er met een niet ARBO-goedgekeurde stoel bij te kunnen.

Ik bedacht, dat ik mijn vorige huis nog een trapje lag, in een onbewaakt ogenblik aan geschaft door mijn vrouw met de gedachte die nog eens te (laten) gebruiken voor een of ander klusje. Trap gehaald, trap opgezet, lamp keurig volgens de regelen de kunst opgehangen en ja hoor, het licht deed het.

Tevreden over mijzelf dat ik zoiets weer geklaard had met mijn twee linkerhanden, de schroevendraaiers opgeborgen, de trap proberen op te vouwen en......oeps, dat lukte niet  meer. Wat ik ook probeerde, geen beweging in te krijgen.

Nu staat hij in mijn werkruimte in de weg te staan, als een stille getuige van mijn klunzigheid. En ik wacht gewoon tot die ene briljante inval komt of, gewoon een handiger jongen.