dagboek van een fotograaf

Het wordt weer eens tijd, dat ik hier weer eens een fotootje plaats. Per slot van rekening vraagt de titel van dit weblog er als het ware om.

Niet dat ik in tussentijd geen foto's gemaakt heb. Ik ben weliswaar het grootste gedeelte van de tijd bezig geweest met het leegruimen van mijn 'oude' woning, maar daarnaast doe ik ook nog steeds het nodige op mijn vakgebied.

Zo heb ik vorige week dit jonge stel op de foto gezet. Zoals U ziet was dat nog voor de stormen van afgelopen week, want de bladeren zitten -gelukkig- nog aan de bomen. Wat mooi tegenlicht, een invullichtje in Lightroom om te corrigeren voor het hoge contrast en het was een best aardig plaatje!

Het is zover. Het oude huis is leeg, tenminste, nagenoeg leeg. Over veertien dagen komen mijn zusters over om in een aktie alles schoon te maken zodat het verkocht kan worden.

Allerlei zaken komen te voorschijn, zaken waarvan je het bestaan nooit meer vermoedde, maar die een inkijkje gunnen in je "vorige" leven. Soms heel ontroerend, zoals een hartbrekend briefje van mijn zoon ter gelegenheid van moederdag uit de eerste jaren dat hij kon schrijven. Daarin stond geschreven, dat hij het op school niet leuk vond, maar toch zijn best deed om het zo goed mogelijk te doen.

Zoiets is hartverscheurend. Vooral als je beseft, dat hij letterlijk geestelijk mishandeld is op die Christelijke school terwijl hij alleen maar leed aan dyslexie, maar daardoor in het openbaar uitgemaakt werd voor "te dom" en regelmatig op zijn kop kreeg omdat hij het waagde op te komen voor medeleerlingen als zij onrechtmatig ergens van beschuldigd werden. En de werkelijke dader hield zich naruurlijk wijselijk stil. Het was gewoon een geniepig achterbaks christelijk stelletje leraren en leraressen die iedereen die niet vooraan in de orthodoxe kerk zat en zijn kind rechtvaardigheid probeerde bij te brengen op die manier te pakken wilde nemen via zijn kind. Te dom, terwijl achteraf bleek, dat hij een IQ had van rond de 150! Ze moesten zich schamen, dat tuig!

Het is maar goed, dat we hem in groep 4 naar een andere school gestuurd hebben. Hem elke dag brengen en halen hadden we er graag voor over. Eindelijk hadden we weer een kind, dat 's nachts weer rustig sliep en dat zonder te huilen naar school ging. Dat weer eens kind mocht zijn en waar ze na een aantal weken de RPCZ te hulp riepen om zo achter zijn dyslexie te komen. Een school, waar in ieder geval geprobeerd werd iets, voor zover mogelijk, daaraan te doen.

Weg geniepige streken. Ik heb daardoor zelf jarenlang geweigerd ook maar iets te doen voor waar de letter "C" in de naam van de organisatie voorkwam. Zelfs recreatief volleybal fluiten! Ook niet goed, maar zo hadden ze ons gekrenkt.

Zoiets komt op zulke opruimdagen weer te voorschijn, omdat mijn vrouw het briefje van mijn zoon bewaard had. Ik heb het maar weggegooid, anders blijf ik haatdragend.

ZeelandNet is uit een test van de Consumentenbond als een van de twee beste providers van ons land naar voren gekomen. Gefeliciteerd! Waar een kleine provincie groot in kan zijn!

Nou zijn mijn ervaringen met de Consumentenbond niet zo positief. Als jarenlange consument én leverancier krijg ik een nare smaak in mijn mond van deze groep opkomers voor de rechten van de consument.

Het blijkt, dat deze organisatie zich regelmatig op een hellend vlak beweegt in de belangenbehartiging van haar leden. Gewoon dreigen met een proces is vaak voldoende om een kleine winkelier op de knieën te krijgen, want de proceskosten zijn meestal hoger dan de zaak waar het om gaat, ook al sta je nog zo duidelijk in je recht. Welke winkelier neemt er nou de moeite om voor € 150,- een zaak te beginnen? Bij mijn vorige werkgever was daar in ieder geval nooit sprake van en kreeg de klant gewoon -zij het tandenknarsend- gelijk.

Zelf heb ik het wel gedaan, gelijk gekregen van de rechter, maar achteraf met ben ik met zo'n € 400 proceskosten blijven zitten terwijl het om nog geen € 100 ging. En dan heb ik nog niet de tijd en de reiskosten gerekend! Later heb maar ik een keer de rechtskundige flink wat brieven laten schrijven alvorens toe te geven. Dan hebben ze in ieder geval flink wat kosten gemaakt voordat ze de zaak "wonnen".

Ook bij hun "testen" heb ik de nodige vraagtekens. Een test van wasmachines kan ik niet beoordelen, maar die van camera's wel.

Zo lieten ze indertijd camera's van 75 cm hoogte vallen en keken dan welke de meeste schade had opgelopen, Logisch, dat de zware, metalen, camera een deukje opliep en een licht plastic toestelletje niet. Terwijl de ervaringen uitwezen, dat met deze camera nooit, maar dan ook nooit, problemen waren en van de plastic camera meer dan de helft terugkeerde voor een reparatie. Toch kreeg deze plastic camera een goede waardering voor betrouwbaarheid, terwijl de aanzienlijk betere camera als twijfelachtig beoordeeld werd. Vaak ook werd de goedkoopste al snel als de beste beoordeeld, zonder te kijken naar de reparatieaantallen.

Ik heb mijn lidmaatschap jaren geleden opgezegd, vele malen teleurgesteld in deze organisatie. ZeelandNet, gefeliciteerd met het behaalde resultaat, maar hecht er maar weinig waarde aan. Volgende keer sta je misschien wel onderaan de lijst!

We laten ons collectief gek maken door de industrie. Telkens verschijnt er een nieuwe camera op de markt en dan rennen we er allemaal achteraan. Nou is dat niet zo vreselijk gek, de digitale fotografie is nog maar pas begonnen en er zijn allerlei ontwikkelingen die de nieuwe camera's steeds begeerlijker maken.

Ook ik doe er aan mee. Ik fotografeer nu 8 jaar digitaal en heb intussen ook al 8 camera's "versleten". Je moet wel eigenlijk een camera per jaar kopen wil je bij blijven. Op het moment bezit ik er drie, een Nikon D5000 voor in de studio, een Nikon D90 en een Nikon D700 om op locatie te gebruiken. Daarnaast zit ik alweer aan een gloednieuwe Nikon D7000 te denken, want die kan weer zaken die de andere camera's niet of in mindere mate kunnen.

Alleen, die aanschaf moet nog maar even wachten. Eigenlijk is het onzin om zo'n ding voor duizend euro aan te schaffen, maar ja.....zo gaat het nu eenmaal. Ik beperk mijn aankopen voorlopig tot een nieuwe monitor. want dat vergeten de meesten, een goed calibreerbare monitor is minstens zo belangrijk in de fotografische praktijk. En dat is ook weer zo'n duizend euro. Ik vind het wel genoeg voor dit jaar. Ik heb per slot van rekening ook uitermate fors geinvesteerd in mijn studio annex woonhuis voor dit jaar!

Het was vandaag 93 jaar geleden dat mijn moeder geboren werd. Om dit heuglijke feit te vieren kwam de gehele familie bijeen in een  restaurant in IJmuiden (een van de weinige plaatsen in de wereld die begint met twee hoofdletters!), de plaats waar wij allen het levenslicht aanschouwden.

Daar bleek, dat iedereen mijn nieuwe partner volkomen accepteerde, dat iedereen mijn keus om samen met haar verder door het leven te gaan helemaal in de familie opnam, zonder enige aarzeling van welke aard dan ook. Zoiets stemt een mens gelukkig!

Het moois was de reactie van mijn moeder, de jarige. Aangesproken als "Mevrouw Koper" reageerde mijn moeder met: "Dat moet je nou niet meer zeggen, hoor!" Daarop werd haar gevraagd "Wat wilt U dat ik dan zeg?" Het enigszins voorzichtige antwoord luidde: "Zeg dan maar Tante Corrie!"

Lief he?

Sinds ik weer mijn vak hervat heb na het overlijden van mijn vrouw heb ik nog slechts weinig huwelijksreportages geboekt. Logisch, want ik had aangekondigd om te stoppen met mijn werk om samen van onze welverdiende rust te gaan genieten toen veertien dagen daarvoor plotseling een einde aan haar leven kwam.

Daarnaast was het al minder druk geworden; niet alleen bij mij, maar bij elke gevestigde fotograaf in ons land was de omzet fors gedaald door de grote hoeveelheid "fotografen" die ineens op de makt verscheen. Van 2300 steeg het aantal "fotografen" in een paar jaar tijd ineens naar ruim 25.000! Allemaal ontzettend creatief en met persoonlijke aandacht en weet ik wat niet meer. Dat de meeste voor een 100 tot 300 euro bereid zijn een hele "trouwreportage" te maken en dan ook nog "alle bestanden van minimaal 400 foto's op een CD te leveren" zegt al genoeg. Ik heb al minimaal twee DVD's nodig om alleen mijn nog onbewerkte bestanden als back-up te herbergen!

Des te verassender was het, dat een fotomodel van mij van zo'n tien jaar geleden ineens opdook met het verzoek haar huwelijk te fotograferen. Niet haar komst was al een verassing, maar dat zij mij ook nog op een terrasje vond, waar ik heerlijk van de late herfstzon zat te genieten, dat was helemaal een verassing!

Het was heerlijk, eens lekker bijpraten, want ik had haar zo'n tien jaar niet gezien.Zij woont niet hier en wist dus ook absoluut niets van wat mij de laatste tijd overkomen was.

Het is heerlijk zo iemand te ontmoeten, iemand die waardering heeft voor je werk, dusdanig, dat zij tien jaar later naar jou terugkeert om haar huwelijksreportage te laten verzorgen.

Diana, ik heb je lief!

Ik las in het tijdschrift 'OnzeTaal' dat er een heel instructief boekje is verschenen over het Franse idioom, dus de uitdrukkingen, spreekwoorden en zegswijzen.

Op school heb ik nergens een groter hekel aan gehad dan het boek "Idiom Francais", geelbruin met rode letters op de kaft. Een boekje, waarbij het denken eraan mij een plotseling optredend diarrhee bezorgt. Wat heeft dat boekje mij een hoofdbrekens gekost!

Toch ben ik dankbaar, dat ik het heb moeten leren. Dankbaarheid, gemengd met afgrijzen bij de herinnering er aan. Alleen, je kunt geen taal leren zonder het noodzakelijke idioom.

Het boekje zal ik dus niet bestellen. Hoe nuttig ook. En dat, ondanks de forse korting op de aanschafprijs die mij geboden wordt. Pas pour moi!

Ik mag graag wandelen. Na het overlijden van mijn vrouw is het er een beetje bij ingeschoten, maar ik ben weer een beetje bezig met de ene voet voor de andere zetten. Langzamerhand, dat wel, maar toch, ik hoop te zijner tijd weer een behoorlijk aantal kilometers per dag te kunnen maken.

Nou helpt het een klein beetje dat mijn partner een hondje heeft. Dat dwingt je tieënoch tot lopen, zij het, dat de actieradius beperkt is. Het is dan ook maar een klein beestje.

Om nou een beetje op de hoogte te raken van wat je zoal aflegt is er een website, waar je exact op kunt uitrekenen hoeveel kilometer je afgelegd hebt -of van plan bent af te leggen. http://www.gmap-pedometer.com/

Het begint weliswaar in Amerika, maar met wat scrollen en inzoomen naar Europa kun je precies bepalen waar je gelopen hebt of gaat plannen. Erg handig! Wel even de Amerikaanse maten omzetten naar kilometers. Bovendien, je kunt ook nagaan hoeveel calorieën je verbrand hebt en dus zien wanneer je weer een heerlijke vette frikandel kunt eten zonder schuldgevoel!

Zaterdag was ik de hele dag gesloten. Een dagje even bijkomen en wat proberen te leren gecombineerd in een dag naar België waar een ontmoeting tussen fotografen en modellen plaatsvond.

Ik had daar lang naar uitgekeken. Er was een fotograaf aanwezig uit Kasterlee naar welke ontmoeting ik echt uitgezien had. Heerlijk overleg gehad, meningen uitgewisseld en een ontzettend fijn gesprek met hem gehad, kortom een uitermate welbestede dag.

Een ding viel mij wel op: in Vlaanderen heeft men het vaak niet over een camera. Toen ik wegging vroeg men namelijk: "Ge hebt uw Kodakske toch wel bij U?"

Vandaag ben ik mijn zusje http://www.kruijff.eu/ eens een keer voor geweest. Zit zij nog te wachten op de nieuwe catalogus van een bekend zweeds woonwarenhuis, ik heb vandaag mijn portie zweedse gehaktballetjes al achter de kiezen.

Na de aanschaf van een schoenenrek, twee kasten om wat kleding van de bazin van de hond op te bergen, een drietal lampen waarvan ik er voor eentje nog steeds geen stopcontact heb gevonden en een viertal metalen schaaltjes rijker ben ik weer huiswaarts getogen om prompt in een file terecht gekomen.

Nu kan ik begrijpen, dat je graag afstand houdt tot je voorganger, maar om minstens 50 meter afstand te houden in een file die hooguit 10 km per uur rijdt, dat lijkt mij redelijk overdreven. Voor mij zat zo'n flakkeese bejaarde, gezien zijn pet waarschijnlijk een boer, die dat flikte. Toen we weer normaal konden doorrijden, vond hij het nodig om hooguit 80 te blijven rijden met zo'n paar honderd meter remruimte voor zich. Bij Achthuizen sloeg hij eindelijk af, waarschijnlijk was de stokoude Mazda eindelijk thuis en toen kon ik hem eindelijk voorbij. Ach ja, veiligheid boven alles.

Sinds enige tijd heb ik een aantal dagen per week bewaking. Nee, ik ben geen Geert Wilders die zijn lijfwacht hard nodig zal hebben de komende tijd als hij zo doorgaat de wél denkende helft van ons landje te schofferen. Nee, er is de laatste tijd een hondje op part-timebasis in mijn leven gekomen, dat uitstekend mijn winkel bewaakt. Zodra iemand mijn winkel wil betreden gaat hij even kort blaffen, een soort levende winkelbel dus.

Waarom part-time? Nou, dat is eenvoudig te verklaren: er kwam een baasje (v) mee dat toch een aantal dagen in haar eigen huis wil doorbrengen, En dan moet de hond nou eenmaal mee.

Een aantal dagen geleden kwam mijn overbuurman vragen of ik eens een foto wilde maken van zijn schoonzuster. Dat duidt op een goede verhouding met de schoonfamilie en dat is altijd te prijzen.

Nou wist ik, dat hij een bijzonder fraaie schoonzuster heeft. Ik had immers zijn huwelijksreportage gemaakt waar zij natuurlijk ook aanwezig was. Maar dat zij intussen zo mooi was geworden, dat had ik niet kunnen bevroeden.

Geniet dus maar volop van dit plaatje. Zo fraai kom je ze niet zo vaak tegen!

Het is al weer een tijdje geleden dat dit blog bijgewerkt is, maar na herhaaldelijk aandringen  van verschillende zijden moest het er toch maar een keer van komen. Ik heb zelfs Jopie op bezoek gehad die zich afvroeg waar mijn nlog bleef. En wie kan Jopie nou iets weigeren?

Daarom deze keer een babyfoto. Een schat van een kind, dat lekker lag te glimlachen naar de moeder. Een klein beetje tegenlicht als hoofdlicht en een klein invullichtje van voor en de zaak was zo gepiept!

Nou zal ik het verzuim van de afgelopen dagen eens  goed maken met twee stukjes per dag. En nog wel met een primeur! Een foto van mijn zuster en zwager die nog nooit gefigureert hebben in deze kolommen, nota bene gemaakt door een alleraardigste andere zuster van mij. Dat U niet denkt dat ik het auteursrecht hierop wil claimen.

Ik ben vandaag even naar IJmuiden geweest (een van de weinige plaatsen die je moet tikken met TWEE hoofdletters), mijn geboorteplaats, om even mijn moeder te bezoeken. Ik was van tevoren overeengekomen met mijn zuster, degeen die de foto gemaakt heeft, dat ik haar zou bellen als ik er was. Laat ik maar mijn mobieltje aan de stroom leggen, dacht ik. In Rotterdam merkte ik natuurlijk, dat ik hem nog steeds aan de stroom had liggen, dus geen telefoon bij me.

Om het verhaal niet al te ingewikkeld te maken, het resultaat was dat zij twee uur bij mijn moeder gezeten had, ik twee uur op de Havenfeesten rondgelopen heb en toch maar naar mijn moeder gegaan ben waar zij net weg was en we elkaar uiteindelijk getroffen hebben door tussenkomst van mijn derde zuster. het was nog veel ingewikkelder, maar dat zal ik U besparen

Vandaag gehoord van Maarten Ducrot, onze Zeeuw, reporter bij het televisieverslag van de etappe van de Tour de France: "Daar gaat Maarten Tjalingii, de vlees geworden vegetariër".

Het blad "Onze taal"stond deze keer al een en ander over zijn bloemrijk taalgebruik, maar dit vind ik tot nog toe zijn beste vondst.

Gisteren gehoord in de supermarkt: "Waar staat de Spa-light?"

Dat onze zuiderburen een sappig taaltje gebruiken, dat mag bekend worden verondersteld. Veel van deze woorden zijn een letterlijke vertaling van een oorspronkelijke Franse term, zoals "rondpunt" voor een rotonde. Soms drijft men de vertaalwoede van Franse woorden echter wel eens zover, dat het in Nedelandse oren op zijn zachtst gezegd een beetje vreemd klinkt.

Een verzameling van Vlaamse opschriften op straat is vastgelegd door Peter Tomesen uit Breda, de "taalfotograaf". Zijn website: http://www.taalfotos.nl/

Een vermakelijke verzameling voor Nederlanders!

Vandaag las ik in de krant, dat vier Zeeuwse steden te bekijken zijn via een virtueel panorama, Goes, Vlissingen, Middelburg en ook Zierikzee.

Nou, direct de URL ingeklopt en ja hoor, mijn winkeltje komt er ook in voor. Waarschijnlijk uit commerciële redenen de buurman/vrouw (om gendercorrect te blijven: het buurmens), maar toch, mijn winkeltje staat er keurig op! De man met de rode trui loopt er net voorbij.

Omdat U natuurlijk ook wel eens wil kijken waar die beroemde fotograaf nou eigenlijk werkt en woont: http://www.zierikzeetoer.nl/panoramas/n/nieuwe-bogerdstraat-24?from=74154&h=-108.53999999999999&v=1.17&cat=60524&sub=0 

U zult misschien wel even geduld moeten hebben tot het beeld rondom gaat draaien.

Gisteren zat ik even uit te rusten en zette de TV aan op de BBC om naar Wimbledon te kijken. Ik ben vergeten welke partij het was, maar wat mij wel opviel was dit: bij elke keer dat de 'hawkeye', de electronische scheidsrechter, aangezet werd, verzuchte de commentator, dat zoiets om onbegrijpelijke redenen niet gebruikt werd bij de 'England defeat'.

Dat de scheidsrechterlijke dwaling die bij Engeland-Duitsland voetbalwedstrijd zo'n grote impact heeft gehad, dat een hele natie daardoor van de leg geraakt is, dat verwondert mij een beetje. Kom op, het is maar een spelletje voor miljonairs!

Alhoewel, ze zouden wel dat eigenzinnige fossiel bij de Fifa een keertje op moeten ruimen. Sepp Blatter, go home!

Intussen gaat het werk voor klanten gewoon door. Het feit, dat ik een goed jaar geleden, vlak voor het overlijden van mijn vrouw, aankondigde te zullen stoppen heeft geen goed gedaan aan het aantal klanten, net als een verbouwing van een half jaar, maar langzamerhand weet men de weg toch weer aardig te vinden.

Zoals dit meisje. Haar ouders hadden een foto laten maken van haar en haar kleine broertje waarbij het serene gezichtje van haar mij al opgevallen was. Ik heb haar gevraagd nog even te gaan zitten en toen heb ik deze foto gemaakt.

Ik ben hier erg gelukkig mee. het licht valt in mijn nieuwe studio precies zoals ik het voorzien had en benadrukt de -nogmaals- uiterst serene blik waarmee zij de wereld inkijkt. De foto hangt nu al weer een aantal dagen in mijn etalage en trekt relatief veel belangstelling. Blijkbaar ben ik niet de enige die deze foto erg fraai vind,