dagboek van een fotograaf

Alt Gr, een afkorting van "alternative graphics," is een toets op het toetsenbord van een computer waarmee karakters met accenten of andere speciale tekens kunnen worden ingevoerd.

Met azerty-toetsenborden dienen tekens als \, @, #, ^, {, }, ~, [ en ] alsook het euroteken (€) met de Alt Gr aangemaakt te worden.

Op Amerikaanse toetsenborden is de combinatie Ctrl-Alt gelijk aan 'Alt Gr'. In de rest van de wereld is de rechter Alt toets gedefinieerd als 'Alt Gr'. Hierom moet Ctrl-Alt niet worden gebruikt in Windows-snelkoppelingen.

Zo, nu weet ik het tenminste. Die toets zal ik niet missen als hij per ongeluk verloren gaat.

Op mijn laptop zit een toetsje los en ik krijg het maar niet vastgezet. Ik heb geen idee hoe het losgekomen is, want het is een toets die ik nog nooit gebruikt heb, dus van mishandeling kan geen sprake zijn. Er staat op 'Alt Gr' en Joost mag weten waar dat voor dient. Het hindert mij ook niet, het ligt gewoon op zijn plaats en stoort mij nauwelijks.

Zo zin er meer toetsen waarvan het gebruik mij volslagen onduidelijk is.  Er bevindt zich ook een 'Fn' toets en een heleboel blauwe tekentjes op mijn functietoetsen die mij een groot raadsel zijn. Volkomen onbegrijpelijk voor mij, maar waarschijnlijk voor sommigen erg handig.

Ik ben waarschijnlijk een partieël digibeet. Ik kan aardig met Photoshop omgaan, maar als collega's mij proberen iets uit te leggen en steeds maar over allerlei toetsencombinaties beginnen, dan haak ik direct af.

Dat komt er van als je voor 1980 geboren bent.

Je kunt aan deze foto zien, dat ik goed voor mijn bruidsparen zorg: de bruid zit hier bovenop de verwarming! Dat mocht ook wel, met die temperaturen van de laatste tijd!

Dit soort lage lichtniveau's zoals bij ramen, zijn mijn favoriete locaties om te fotograferen. Het plaatsen van de bruid juist exact op de enige plaats die daarvoor geschikt is net buiten de 'stroom' van het licht van het venster. Ik ebn daarvoor nog steeds dank verschuldigd aan mij leraren in Engeland. Daar heb ik de enig juiste manier geleerd van het plaatsen van het 'model' en de juiste pose, zodat het allemaal 'nice flowing lines' oplevert. Een kunst apart!

Dit is allemaal volgens de 'klassieke' leer, een langzamerhand steeds verder uitstervend genre binnen de fotografie. Onder invloed van de stroom nieuwe fotografen die ten tonele verschijnen is er nauwelijks nog aandacht voor de goede manier van verlichten en poseren. Er is dan ook nagenoeg geen goede leermeester te vinden en men geeft zich bijna geen enkele moeite meer om ook maar het geringste te leren. De klant ziet het toch pas als het werk vergeleken wordt met werk dat op een hoger niveau staat. Men is, zoals zo vaak, helaas tevreden met de middelmatigheid die alom troef is.

Jammer, maar helaas een feit. In de politiek zouden we zeggen: ik behoor nog tot het ras van de uitstervende mastodonten.

Het is zover: eindelijk heb ik een meer recente foto hier bovenaan staan in mijn profiel. Met mijn doordeweekse strikje en mijn hoed!

Is dat eventjes een vooruitgang?

De maker van deze creatie: www.fotosjaakdebok.nl/

Bij het afwerken van de trouwreportage van afgelopen vrijdag was er een foto, die mij maar bleef irriteren. Ik wist, dat er meer in zat dan hij op het eerste gezicht prijsgaf, maar ik kon er maar niet achter komen wat er precies aan mankeerde. Toegegeven, het was best een aardige foto, maar toch, hij had iets extra nodig. Gewoon laten rusten dus, totdat het idee me te binnen zou schieten.

Vandaag was het zover. Hij moest in zwart/wit! Een klein beetje bruingetoond en het was goed. Zo simpel en toch doeltreffend. Dat ik daar niet eerder op gekomen was!

Het zit mij al lang dwars. Waarom doen ze er nou steeds maar miets aan?

Een cameraobjectief geeft een rond beeld op de film of sensor. Daar gebruiken we maar een rechthoekig gedeelte van; de rest wordt gewoon 'weggegooid'. Alleen camera's met een vierkant filmformaat zoals 6x6 benutten hem voldoende.

Toendertijd vond men het heel normaal, dat er slechts een gedeelte van de film gebruikt werd bij de uiteindelijke  vergroting. Maar met de komst van de digitale camera schijnt men dit allemaal vergeten te zijn en nog steeds benut men maar een gedeelte van het beeld, dat op de sensor geworpen wordt. Stelletje sukkels!

Een vierkant beeld zou juist zo ideaal zijn. Je kunt later bepalen welke uitsnede je gaat gebruiken, horizontaal, verticaal of vierkant.

Bovendien, ik kan mijnn hoed ophouden als ik eens een verticale opname wil maken. Die moet ik nu iedere keer afzetten als ik mijn camera wil gaan kantelen. Zoiets is ook wat waard!

En hoeveel mensen dragen, sinds minister Plasterk, wel niet een hoed?

Walking in a winter wonderland.....

Dat lijkt het wel een beetje de laatste dagen, ware het niet, dat wind zo snijdend koud is geworden. Het lijkt wel alsof het steeds kouder is geworden in de winetr sinds het begrip 'gevoelstemperatuur' is uitgevonden.

Maar afgelopen  vrijdag bij de trouwreportage was het wel een beetje 'winter wonderland' (twee woorden, want het is engels - niet met drie, want wonderland hoort als een eigennaam opgevat worden!) in Renesse. Op Slot Moermond zag het er na zonsondergang als volgt uit. Je zou er zo -lijkt het- een of andere horror-story laten plaats vinden. Maar ja, dan had ik de lucht nog even iets donkerder moeten maken.

Ik heb kort geleden hier een stukje geplaatst over de merkwaardige uitspraak van de Britse naam van een detectiveserie "Dalziel", een naam van Schotse oorsprong.

Vandaag zat ik rustig TV te kijken naar het fantastische BBC-programma "One man and his dog" en daar heette de Schotse deelnemer, ja, juist: Dalziel! En inderdaad, het werd uitgesproken als "Die-el!

Net als zoveel mensen stond ik vanmorgen vol verwondering voorzichtig naar buiten te kijken: overal een flinke hoeveelheid sneeuw. Gelukkig heb ik een "thuisbaan" en hoeven vandaag veel mensen niet te werken, Net zoals mijn medebloggende familie thuis werkte met "pantoffeltjes aan" en in de buurt van het Senseo-apparaat de dagelijkse arbeid verrichtte.

Ik denk, dat ik ook maar een extra aantal pakken Senseo insla en vervolgens vrolijk het lied van de arbeid ga zingen. Het is er goed weer voor.

Het was een zootje op de wegen, iedereen scheen er last van te hebben. In Duitsland had men het ook al over een 'Super Petra', overal weigerden vrachtauto's hellingen op te komen. Alleen op Schouwen-Duiveland was het blijkbaar mooi weer.

Dat blijkt wel uit bijgaand plaatje. Het was stralend weer, het kon niet mooier, al was het snijdend koud vanwege de wind. Maar mooi, mooi, zo met de zon op de sneeuw. Kijk maar eens naar het plaatje hiernaast! Genieten!

Vandaag wacht mij een schone taak: het fotograferen van een bruidspaar in de sneeuw! En dat alles gebeurt ook nog eens in een uitermate fraaie omgeving, zeker in een besneeuwd landschap, namelijk op Slot Moermond.

Deze bruid heb ik, alweer een aantal jaren geleden, nogal eens gefotografeerd als fotomodel. Ik weet dus dat het een uitermate mooi en goed model is, dat precies weet wat er van haar verwacht wordt. Bovendien is zij ook nog eens hoogzwanger, dus dat beloofd wat moois voor straks!

Ik zal maar extra vroeg van huis gaan; het zal wel enige tijd kosten voor ik mij 15 kilometer verder kan gaan melden. Vanmorgen, in de voorbereiding, was het al driftig sneeuwverwijderen geblazen.

Een poosje geleden heb ik geschreven, dat ik samen met  mijn vriendin Martine een keer aan de andere kant van de canera gestaan heb: ervoor!

Dit afgelopen weekend is dan mijn dierbare collega Sjaak de Bok uit Nieuwendijk -U weet wel, waar al die files staan tussen Gorinchem en Breda- langsgekomen om de files eens langs te brengen en samen met zijn vrouw eens te kijken hoe ik 'erbij zit' in mijn nieuwe woning annex studio.

Ik moet zeggen, het is fraai geworden, de verzameling foto's bedoel ik natuurlijk. Zowel Martine als ik staan er lang niet gek op. (Links staat Martine als uiterst fraaie aandachttrekkster, links, die kerel onder die hoed, dat schijn ik te zijn.) Verstandig als hij is, heeft hij mij alle RAW-files gegeven ter bewerking, zodat het toch een beetje mijn werk is.

in haar commentaar op een minuscuul gedeelte van mijn vorige stukje gaf on aller Jopie de raad om eens te kijken op google voor de naam "Dalziel". En, inderdaad, dar stond iets over die vreemde uitspraak. Ik citeer Wikipedia:

Pronunciation

The unintuitive spelling of the name is due to it being an anglicisation of Gaelic Dail-gheal, meaning bright dale. The sound now spelled with a <y> or <z> is historically a lenited slender /ɡ/, which in Gaelic is pronounced [j] (like English <y>). The English form of the name was originally spelled with a <ȝ> (yogh); this was later replaced with either a <z>, the letter of the modern alphabet which most looks like yogh, or a <y>, which more closely represents the sound.

ja, zo kan ik ook aan vreemdsoortige uitspraken komen. Rare jongens, die Britten!

Maar hoe spreek je nou weer die "Yogh" uit? Kijk dan maar weer eens in Wikipedia!

Het was laat geworden gisteravond. We zaten geboeid naar een aflevering te kijken van Dalziel & Pascoe (iemand enig idee waarom die eerste naam uitgesproken wordt al "Die-el"? Rare jongens, die Britten.) toen we plotseling een enorme klap tegen de ruiten hoorden. Nee, we dachten niet aan een aanslag, al gaf de TV-film wel aanleiding daartoe, maar meer aan een minder geslaagde actie van een of andere bezoeker van de nabijgelegen kroeg.

Een snelle blik leerde, dat de kabel waaraan de kerstverlichting in de straat is opgehangen, zich losgemaakt had van de tegenoverliggende gevel, waardoor het gehele armatuur naar beneden gekomen was en met een grote zwiep tegen onze ruiten was geslagen. Om je een hoedje te schrikken! En dat terwijl ik normaal al zeven verschillende hoeden draag, was deze van een geheel andere orde.

Gelukkig was er geen ruit gebroken; dat hadden we met deze temperaturen nou net niet kunnen hebben. Bovendien, het "monumentenglas". waar ik behoorlijk wat voor betaald heb, is nou ook niet zomaar te verkrijgen.

Nou wordt het maandag maar de "ophangfirma" bellen om te kijken wat er aan gedaan kan worden. Zo'n kerstversiering is bedoeld om de aandacht te trekken. Nu trek ik echter nog meer de aandacht naar mijn winkel omdat dit spul, dat voor mijn gevel staat, iets is wat men zelden ziet. Veel bekijks dus.

Ik weet nog niet of ik er blij mee moet zijn.....

Chris, een medeblogger, vroeg hoe het kwam, dat een groot deel van zijn  sneeuwfoto's een blauwachtig zweem vertoonden.

Dat blauwzweem is nou juist een verschijnsel dat zich voordoet bij onderbelichting. Zodra de sneew iets overbelicht wordt, (in feite'dus juist belicht!) verdwijnt het blauwzweem nagenoeg geheel.

Je moet dus in feite je lichtmeter 'belazeren' om de juiste belichting voor je sneeuwfoto's te verkrijgen. Op bijgaand voorbeeld zou, doordat het grotendeels lichte partijen bevat, het blauwzweem nog veel sterker geweest zijn zonder deze moedwillige overbelichting.

De hele werld is wit.

Dat is een zin die U weinig zal verbazen. Overal wordt die witte wereld driftig gefotografeerd met allerhand camera's en telefoons. En bijna altijd vallen de foto's tegen: de sneeuw is grauw in plaats van wit!

De oorzaak is vrij simpel: de camera's zijn qua belichting afgestemd op een gemiddeld grijs (voor de kenners: het 18% grijs van de Kodak grijskaart) en niet op het wit van de sneeuw. Een redelijk goede remedie is het instellen van een overbelichting van ongeveer 100%, dus +1, op uw camera.

Nog beter is het om te fotograferen in RAW, vooropgesteld, dat uw camera dat kan . Dan kun je later nog altijd de belichting fijnregelen bij het ontwikkelen van uw bestanden.

Zo is ook deze opname gemaakt: een belichtingscorrectie van +1 en later bijgeregeld in het RAW-bestand.

Tja, zulke dingen gebeuren ook. Bijna de omgekeerde wereld.

Vanmiddag ben ik zelf maar eens op de foto geweest! Tja, daar staat U vast wel eventjes van te kijken. Maar mijn vriendin vond, dat het er maar nu eens van moest komen. Een afspraak met mijn goede vriend Sjaak de Bok http://www.fotosjaakdebok.nl/home/ gemaakt in Nieuwendijk en daar gingen we, nette kleren aan en de haartjes piekfijn gekamd.

Het is een vreemde ervaring om zelf een op de foto te gaan. Iedere keer denk je er aan hoe je zelf mensen op de foto zet, dus je neemt automatisch een goede houding aan, een houding volgens het boekje, zo eentje waarbij alles generaties lang uitgedacht is. Want klassiek poseren, dat kan ik, hoewel ik mijn klanten juist vaak buiten de regels om laat poseren. Als 'slachtoffer' ben je dus een ramp voor een fotograaf!

Een ding is wel behoorlijk verbeterd: dankzij min tandarts is mijn glimlach nu onweerstaanbaar geworden! Bedankt Steijn!

En de resultataen? Die ziet U later wel, als de foto's eenmaal ontwikkeld en bewerkt zijn. Ik ben zelf ook benieuwd.

Gisteren heb ik weer eens beseft, hoe belangrijk het is om familie te hebben.

"Vrienden kies je zelf; familie krijg je", luidt het bekende gezegde. Maar ik heb het dan ook wél getroffen met mijn familie!

Ik ben in het gelukkige bezit van drie zusters en een leuke vriendin en een huis, waar ik gewoond heb. Dat huis wil ik graag verkopen (nee, mijn zusters niet), maar ja, dan dient  het wel in redelijke staat te zijn. Wie het voorgesteld heeft, weet ik niet meer, maar Inge, Marijke en Thea (in alfabetische volgorde) hadden gezegd de klus van het schoonmaken graag een keer op zich te nemen. En dat hebben ze gedaan, samen met mijn goede vriendin Martine.

Nou ben ik niet het figuur om zo'n aanbod in de wind te slaan. Vier schoonmaaksters, waarvan een aantal het zelfs professioneel gedaan hebben, wat kun je als man alleen nu nog weer wensen? Ik, om U niet langer in onzekerheid te laten, zal het antwoord maar geven: niets!

Na afloop stonden de tranen in mijn ogen. Ik herkende het huis nauwelijks. De kamers waren nog op dezelfde plaats, maar dat was dan ook alles. Alles glom en blonk als lang tevoren. Hoe kun je daar nou eens voor gaan bedanken?

Voor zoiets offer ik graag de intocht van St. Nicolaas een keertje op!

Het viel mij op, dat er dit weekend erg veel Belgen hier in de omgeving te zien waren. Zou het nou zo zijn, dat men door de wateroverlast in België gevlucht was naar Zeeland?

Raar volk, die Belgen.