dagboek van een fotograaf

Toen langzamerhand mijn Fuji S5 met zijn 6 (in de praktijk ruim 8) megapixels niet meer vevangen bleek te worden door een nieuwer model heb ik de grootste fout in mijn carriére als fotograaf gemaakt: ik heb hem verkocht en vervangen door Nikon camera's. Niets ten  nadele daarvan, ze zijn uitstekend, maar net geen Fujikleuren.

Vandaag heb ik nog eens een oud bestand moeten printen van deze S5. Wat een fantastische kleurweergave had die camera toch. Mijn huidige 12 megapixel camera's kunnen niet in zijn schaduw staan, hoe goed ze ook zijn. Toegegeven, de kleuren zijn realistischer, maar wie vraagt daar nou om? De andere waren aanzienlijk aangenamer, ondanks hun minder realistische weergave.

Maar ja, gedane zaken nemen nou eenmaal geen keer.

Even een tip voor mensen waar de kabels van het oplaadapparaat van de accu, de snoeren van de laptop, de telefoonoplader en al die kabels die wij tegenwoordig meeslepen een onontwarbare kluwen worden en de kabel die je nodig hebt altijd de laatste is die je pakt.

Een leuke tip kwam ik tegen in http://www.diyphotography.net/band-your-cables-for-orderly-travel waar men het gebruik van elastiekjes aanraadde om ze samen te binden. Nog fraaier trouwens vond ik de tip die in de commentaren ter sprake kwam om ziplock plastic zakjes te gebruiken hiervoor.

Zo zie je maar eens hoeveel wijzer je kunt worden van even over het net surfen. Want wie heeft nou nooit last gehad van zo'n kluwen?

"Ik heb recent een statief gekocht. De Velbon Sherpa Pro CF-537.  Ik moet er nog mee gaan werken. dat zal niet zo mee vallen het meenemen op de fiets."

Dat schreef Marie als commentaar op mijn vorige stukje. Nou is dat op een herenfiets heel wat eenvoudiger, je bevestigt hem gewoon aan de stang, maar op een damesfiets lijkt mij dat aanzienlijk lastiger.

Een oplossing zou kunnen zijn om een eenbeenstatief te gaan gebruiken. Dat is compact en gemakkelijk mee te nemen. (Zelf gebruik ik het ook regelmatig, maar ja, ik kan dan ook kiezen uit de vier verschillende statieven die normaliter in mijn auto wonen.)

Zo'n eenbeenstatief kun je op verschillende manieren gebruiken om je opnamen stabieler stil te houden.  Het is net waaraan je de voorkeur geeft, schuin voor je uit en verticaal. Hoewel het laatste betere resultaten geeft, is het eerste in sommige gevallen praktischer. Vooral als je er lekker op kunt leunen.

Vandaag heb ik op een internetforum waar ik moderator http://www.fotografie.fr/fotoforum/viewtopic.php?f=72&t=1073 van ben, een stukje geschreven over het nut van een statief bij het gebruik van een fotocamera.

Het valt mij op hoeveel er zonder statief gefotografeerd wordt. Als het even kan staat er bij mij nagenoeg altijd een statief onder. Niet eens zozeer om te zorgen, dat de camera stevig staat, maar vooral om de handen vrij te heen en rustig het toekomstige plaatje te kunnen beoordelen alvorens ik afdruk.

Ja, maar zo zult U tegenwerpen, de kosten van geheugen om die plaatjes op te slaan zijn toch minimaal en je kunt toch makkelijk wel dertig plaatjes schieten om later de beste uit te zoeken? Dat is waar, maar ik heb een hekel aan 'mittrailleurfotografie' en denk vooral eens aan het later uitzoeken? Vooral na afloop van een vakantie als je zo'n paar duizemd opnamen zou moeten 'doorwaden'. Ik moet er niet aan denken!

Ik ontdekte, dat ik de 100.000 lezers van mijn blog gepasseerd ben. Een 'ton' keer (of 100k zoals de Amerikanen zeggen) is mijn blog geraadpleegd, dus het 'voorziet' blijkbaar in een behoefte dat ik regelmatig iets intik, al zou ik absoluut de waarde er van niet al te hoog willen inschatten.

De volgende mijlpaal zal 111.111 worden; dat lijkt mij ook een fraai aantal. Maar voorlopig heb ik maar even een plaatje van het internet gejat. Voor een keertje mag dat wel. De vlag in top!

Gisteravond heb ik deze foto afgeleverd aan dit jonge stel. Het gesprek kwam daarbij op het voldoen aan de wensen van de klanten.

Het is vaak moeilijk om daaraan te voldoen; het gaat daarbij om de wensen te vertalen naar een beeld, dat de klant voor ogen staat. Vaak is dat een beeld, dat alleen maar een idee omvat. Het is dus zaak op een dusdanige manier 'uit te horen', dat het inderdaad het plaatje wordt, dat de klant voor ogen staat.

Dit is het moeilijkste gedeelte van het vak. De klant omschrijft iets als 'een beetje los' of 'niet te formeel' en zie er maar iets van te bakken, dat daaraan voldoet. Omgaan met mensen en hun verborgen wensen leren af te leiden uit wat ze zeggen is het belangrijste wat een fotograaf kan doen. Het fotograferen is eigenlijk maar bijzaak.

Gelukkig is het in dit geval weer eens gelukt; de klant was tevreden.

Afgelopen week was ik even op bezoek bij een collega om een negatief uit 1999 te laten scannen, Dus zo'n 12 jaar oud, uit de tijd, dat we nog op film fotografeerden. Het lijkt een eeuwigheid geleden; het is volgend jaar al weer tien jaar geleden dat ik 'digitaal ben gegaan'.

Die collega stopte met portretfotografie, dus hij vroeg mij of ik een papieren achtergrondrol wilde hebben. Nou, dat wilde ik wel en de keus viel op een donkergroene die ik keurig mee naar huis droeg. Onlangs wilde ik hem ophangen, en na een hevig geworstel bleek het ophangsysteem dat  hij gebruikte nét een paar centimeter te groot te zijn voor mijn beugels aan het plafond.

Nu moet ik dus een paar nieuwe papierrolhouders bestellen voor die rol papier. Dat is geen probleem, maar omdat ik eigenlijk niets anders nodig heb, zijn de minimumorderkosten nogal fors. Nu dus maar kijken wat de desbetreffende importeur nog meer artikelen heeft die ik mede kan bestellen en die ik toch nog nodig heb, dit om die kosten maar te vermijden.

Zo wordt een cadeautje toch nog prijzig.

De fotografie maakt zorgelijke tijden door. Enerzijds komt dit door de enorme hoeveelheid nieuwe toetreders tot het beroep -zie het vorige stukje- waardoor er op het moment ruim 10x zoveel fotografen zijn als 10 jaar geleden, anderzijds de daardoor veroorzaakte prijserosie. De opbrengsten zijn daardoor enorm gedaald, terwijl de kosten daar geen gelijke tred mee houden. Slechts enkelen kunnen nog het hoofd boven water houden.'

Gelukkig behoor ik tot de laatste categorie, al moet ik bekennen, dat ik voor mijn levensonderhoud niet geheel meer afhankelijk ben van de fotografie. Ik kan rustig uitdrijven tot mijn pensioen doordat ik in het verleden een werkweek van 60 uur heel normaal vond. Nu vind ik een uur of 30 al lang genoeg. En ik denk, dat dat nog minder gaat worden, een soort 'pré-pensioen dus.

Ik moet nog wel eens terugdenken aan de tijd dat ik een rekening van zo'n € 25.000 per jaar van het vaklaboratorium te voldoen had. Nu beperkt zich dat tot een digitale camera en wat papier en inkt en zo'n duizend euro software per jaar. Is digitale fotografie daardoor goedkoper geworden? Welnee, vroeger 'gooide' je je films naar het lab en dat deed de rest. Tegenwoordig zit je uren en uren achter je computer de gemaakte beelden te bewerken. Bewerken, die bewerking weer weggooien en opnieuw bewerken, totdat het geheel eindelijk naar de zin is en afgeleverd kan worden.

En die grote hoeveelheid nieuwe 'fotografen' dan? Geen probleem. Zolang ze de echte opname techniek niet beheersen -en fotografie leer je niet met het investeren in apparatuur- is er nog steeds een behoefte aan echte fotografen. Alleen de markt is kleiner geworden doordat enorme aantallen huismoeders, loodgieters, boekhouders en wat dies meer zij, ineens de onderkant van de markt bezetten. Nou ja, dan kunnen zij ook een stukje van de markt meepakken. Zie daarvoor het voorgaande stukje.....

Onlangs schreef ik iets over het corrigeren van kleine huidimperfecties en hoe de Amerikanen zoiets 'over de top' hadden gevoerd om de klant maar tevreden te stellen.

De 'inkt' hiervan was nauwelijks droog of ik krreg deze twee jonge vrouwen te fotograferen. Bij het bewerken van deze opnamen viel mij een ding op: er was tot mijn verbazing helemaal niets aan hun huid te doen! Ik kon mijn ogen niet geloven, een helemaal perfecte huid komt zelden voor.

Ik heb er alleen maar een heel dun laagje soft focus overheen gelegd alvorens te printen; het was ongelofelijk wat een gave huid. Dus als u dit ziet, er is nagenoeg niets aan gedaan, zo OOC (out of camera) zoals dit tegenwoordig schijnt te moeten heten,

Overigens, dit 'over the top' bewerken valt altijd door de mand. De ogen zijn dan altijd nét iets te scherp voor de rest van het gezicht. Eens te meer het bewijs, dat ik hier niet 'gerommeld' heb!

Nog even inhakend op het vorige stukje: hoe ver kun je gaan op het gebied van portretfotografie in Photoshop met het corrigeren van de huid en het figuur van iemand?

In Amerika gaat men heel ver. Bij portretfotografie is een volledige correctie qua huidskleur en figuur nagenoeg standaard. Ben je als fotograaf daar niet toe genegen dan kun je je deuren sluiten. Men eist zoiets gewoonweg. Vandaar, dat nagenoeg alle Amerikanen en Amerikaansen er bijna hetzelfde uitzien: een plastic kop die er zo onnatuurlijk uitziet, dat iedereen op Barbie en Ken is gaan lijken.

Ik heb voor mijzelf de 'regels' op een meer europese wijze geinterpreteerd. Indien gewenst -en dat is bijna altijd- wordt elke vlek op de huid die tijdelijk is weggeretoucheerd; alleen de 'natuurlijke' vlekken blijven staan, zij het iets verminderd qua intensiteit als het erg opvallend is.

Jeugdpuistjes en verwondingen, zoals bij kinderen vaak voorkomen, hoef je, naar mijn mening, niet voor eeuwig te blijven zien. Een week later zijn ze toch verdwenen. Als ze een volledige retouche willen zoals in Amerika, nou, dan is het erg simpel: dan gaan ze mijn deurtje maar voorbij. Geen plastic koppen bij mij!

Je zou bijna de indruk krijgen, dat ik  niet meer fotografeer, zo weinig plaatjes staan er de laatste tijd op mijn weblog. Toch vindt er de nodige productie plaats, alleen vergeet ik er een kleintje hier op het weblog te plaatsen.

Soms moet je de werkelijkheid een beetje geweld aan doen. Jongere mensen vertonen vaak 's winters een veel blekere huidstint dan wat oudere. Na ongeveer het 30e levensjaar is de tint iets gelijkmatiger over de seizoenen. In deze familiegroep waren de jongsten relatief bleek, zodat ze in Photoshop een wat vroijker tintje gekregen hebben,

De objectieven van de niet-merkgebonden fabrikanten hebben de naam minder te zijn dan de merkgebonden equivalenten. Vaak is dit terecht, maar in veel gevallen komen ze echt niet tekort.

Vandaag kwam ik weer een aantal tests tegen van twee lenzen die ik zelf bezit, de Tamron 2,8/28-75 en de Tamron 2,8/17-50. Zij waren optisch kwalitatief nagenoeg even goed als de Nikon 2,8/24-70 en de Nikon 2,8/17-55. Beide zijn echter zo'n drie tot vier keer zo duur als de beide Tamrons.

Is er nou geen verschil en betaal je uitsluitend voor de naam die er op staat? Nou, nee, Over het algemeen schijnen de Nikon objectieven degelijker geconstrueerd te zijn. Dat blijkt wel uit het feit, dat de 'cosmetieche ring' (ja, zo heet hij echt!) voor op mijn 17-50 losgeraakt is en prompt ook zoek. Maar ja, ik mis hem in de praktijk niet, dus zo'n ramp vind ik het ook weer niet. Bovendien schijnen de fabricatietoleranties iets ruimer te zijn, maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt.

Maar ja, die 4,0/70-300 van Tamron schijnt ook beter te zijn dan de Nikon. En die heb ik nou net niet... Maar, die is dan ook nog niet in Nederland op de markt.

Ik  lees ook andere fotografiegerelateerde blogs en dat leidt soms tot enige activiteit.

Zo las ik vanmorgen een stukje over het verschil dat het schoonmaken van je lens maakte. Het was opvallend hoeveel verschil dat opleverde,

Dus wat heb ik vanmorgen gedaan? Juist ja, al mijn objectieven even een "sopje" gegeven.

Vandaag vond de uitvaart van Coen Moulijn plaats. Toen ik het op tv zag, kon ik mijn tranen niet bedwingen. Vreemd, ik heb hem slechts een keer in het echt zien spelen, maar toch liepen de tranen mij over de wangen.

Ik weet niet hoe het kwam, maar dit moment ontroerde mij. Waarschijnlijk door de grote indruk die Feijenoord op mij gemaakt heeft toen het als eerste Nederlandse clubteam doordrong tot de kwartfinale van de Europacup en ik -zij het op de tv van de buren- mocht meemaken.

Soms sta je  versteld van wat een mens op cameragebied voorgeschoteld krijgt.

Ik ben altijd al weggeweest van de kleuren van de Fuji reflexcamera's. Mijn eerste digitale camera was de Fuji S2 en daarna heb ik er nog vier gehad totdat Fuji de reflexmarkt vaarwel zegde en ik noodgedwongen op Nikon moest overschakelen. Zeer tot mijn spijt, want de kleurweergave was onovertroffen en soms denk ik nog wel eens met weemoed terug.

Nu komt Fuji met een compactcamera, de X100, gericht op 'de professional'. In werkelijkheid is dat de amateur die graag professional wil spelen. Die doelgroep neem immers altijd 99% van de zogenaamde 'professionele camera's voor zijn rekening. De prijs van al dat moois? Met een vaste lens -niet eens een zoomlens- van 35 mm is maar liefst 1000 euro!!!!

Ik zou wel eens willen zien hoeveel broodfotografen zo'n camera zullen kopen!

Er zijn  op de wereld heel wat 'Gearheads', mensen die altijd het ls nieuwste kopen zodra er een nieuw model op de markt verschenen is. En zich een paar maanden na het verschijnen van dat nieuwe model vragen zij zich al af wanneer het volgende model zal verschijnen. Vooral Amerikanen zijn daar sterk in; geeft de ene camera 6 beeldjes per seconde, de volgende moet minstens 8 beelden per seconde geven. Het zijn immers allemaal 'professional sports shooters'! En voor huwelijksfotografie heb je dat zeker nodig, want je moet alles registreren! Hoe kom je anders aan een paar duizend beelden waar de bruid uit moet kiezen. Arme bruid!

Zo dat is de inleiding tot mijn dillemma. Als beroepsfotograaf ben je eigenlijk 'verplicht' elk jaar een nieuwe camera te kopen, al wordt  de laatste tijd deze plicht iets minder. Je hebt twee of drie camera's nodig en ongeveer elk jaar wordt er eentje vervangen door een nieuw type. Zo heb ik in de loop der jaren al 9 camera's aangeschaft. Nu staat de 10e ter vervanging, nu niet omdat er een verouderd is, maar omdat hij toch niet voor het doel geschikt is waar ik hem voor aangeschaft heb.

Het gaat hier om mijn 'studiocamera', een Nikon 5000D. Ik had hem gekocht omdat het uitklapbare display mij ideaal leek om, net als bij een ouwerwetse 6x6 camera, het beeld van boven te bekijken in plaats van door een zoeker. Maar ja, het valt in de praktijk een beetje tegen en nu de nieuwe D7000 op de markt verschenen is.....

Alleen de prijs ligt mij een beetje zwaar op de maag. Ruim duizend euro. Ik denk maar, dat ik even wacht totdat de prijs beneden de €1000 gezakt zal zijn. Dan betaal ik in ieder geval niet extra om hem als eerste te hebben.

Vanmorgen rolde ik bijna van mijn stoel: de PZC, toch niet bepaald een links bolwerk had een vernietigende kritiek op het kabinet Rutte en zijn rechtse beloften. Daar was niets van terechtgekomen. Blijkbaar kan rechts toch niet echt 'zijn vingers aflikken' en zijn de 'linkse hobbies' toch niet zo ongewenst als het kabinet doet voorkomen.

Weliswaar was het slechts een klein kopje en stond het eigenlijke artikeltje op pagina 5, maar toch, voor een overwegend rechtsgetinte krant was dit démasque van deze rechtse regering toch een aanduiding van een wijzigende mening. Wat zou 2011 nog meer voor verassends herbergen? Zou eindelijk de ware Geert Wilders uit de doeken gedaan worden als een echte racist en leider van een absoluut niet democratisch groepje ontevredenen? Zou het CDA eindelijk kleur moeten bekennen als een partij die uitsluitend en alleen op regeringsmacht uit is?

Ik ben uiterst benieuwd!

Ook al is kerstmis al voorbij toch wil ik U deze hilarische kerstboodschap niet onthouden: http://www.youtube.com/watch?v=R0cLjf20eQo

Genieten maar!

Zo, we naderen het einde van 2010. nog een opname (een greopsfoto) te maken in de studio en het zit er weer op.

Het is een vreemd jaar geweest. Om te beginnen ben ik in de eerste 4 maanden gesloten geweest wegens een ingrijpende verbouwing van de winkel tot woonruimte annex studio. Daarnaast heb ik slechts een gering aantal foto's gemaakt, daar iedereen dacht, dat ik gesloten was. Dat was ook logisch, want ik had dat aangekondigd vorig jaar, Totdat het plotselinge overlijden van mijn vrouw roet in het eten gooide. Ik stond voor de keus om naar de muur te gaan staren of gewoon door te gaan. Achteraf ben ik blij, dat ik de keus voor het laatste gemaakt heb.

Dit afgelopen jaar zal ik ook wel een flink verlies gedraaid hebben. Hoge afschrijvingen en een relatief geringe omzet zullen hun sporen wel nalaten, maar ik heb goede moed voor het volgende jaar. En, mocht het tegenvallen, nou, dan ben ik lekker bezig geweest en ik heb het in ieder geval geprobeerd. Zo probeer ik het in ieder geval vol te houden tot ik 65 jaar ben en in het gelukkige bezit ben van een AOW-uitkering!

Traditioneel zal het de eerste maanden wel nog steeds rustig zijn in de fotografie. Dat is elk jaar zo. Maar ik ga er weer vol tegenaan, hoe slecht het ook gaat in de fotografie!