dagboek van een fotograaf

Objectieven hoort hier eigenlijk te staan. Zo heb je de eigen merkobjectieven en die van de onafhankelijke aanbieders. Ik kwam een poosje geleden een opmerkelijk verschil tegen. De Nikon 17-55/2,8 van 755 gram zwaar en ruim 1400 euro was ongeveer even goed als de Tamron 17-50/2,8 van 430 gram en slechts 399 euro. Nu mag U raden welk objectief ik indertijd heb gekocht. Wel even 1000 euro in mijn zak gestoken.

Alleen, ik denk dat er een gat in mijn zak zit, want ik ben het nog nooit tegengekomen. Net zoals toen ik anderhalf jaar geleden stopte met roken. Ik zou een paar duizend euro per jaar besparen, maar daar heb ik niks van gezien. Ik ruik wel veel beter, maar nu ruik ik iedere keer de stank van die megastallen van die varkensboer aan de Blokweg. Wat stinkt dat afgrijselijk, soms doet het gewoon pijn aan je reukorgaan. Je snapt niet, dat zo'n varkenshouder gewoon zijn gang maar kan gaan. Niet zo'n fraaie beurt van de voormalige wethouder van Zierikzee die zijn landbouwbedrijf voor deze doeleinden verkocht heeft en zelf aan de andere kant van Zierikzee is gaan wonen.

Sinds een jaar of vijf fotografeer ik nu digitaal. Een hele overgang destijds, maar had ik toen de overstap niet gemaakt, dan had ik nu in de problemen gezeten. Die heb ik nu al ruimschoots achter mij gelaten en ik heb medelijden met de collega's die nog moeten overschakelen. Je hoort ze nog wel eens, opmerkingen van "analoog is nog steeds beter dan digitaal", terwijl ze geen flauw besef hebben waar ze over praten. Film is nu eenmaal verleden tijd en dat zal ook zo blijven.

Die camera waar ik mee begon was een Fuji S2, twee jaar later gevolgd door een Fuji S3 en weer een jaar later kwam daar een Nikon D80 bij. Nu sta ik op het punt binnenkort een Nikon D300 aan te gaan schaffen. Vroeger kocht ik film, nu koop ik camera's, steeds weer een nieuwe, omdat je je niet kunt permiteren achter te blijven.

Moderne digitale camera's hebben een groot nadeel ten opzichte van de analoge: je maakt in feite je eigen film met alle karakteritieken die daar bij hoorden. Dat heb ik vooral gemerkt toen ik de D80 aanschafte: ik kon er geen fatsoenlijke foto mee maken. Nu heb ik hem onder de knie gekregen, maar het heeft verschrikkelijk veel moeite gekost om de karakteristieken te krijgen die ik wilde. Wat dat betreft was ik verwend met mijn Fuji's. Nu zie ik her en der opmerkingen van enthousiaste "Fujistas", Fuji gebruikers dus, die de kleuren van de nieuwste camera, de S5, maar niks vinden. Ik denk dan ook, dat ik die maar oversla; de Nikon D300 en de D3 zijn qua specs zo veelbelovend, dat ik waarschijnlijk die kant op zal gaan. Tenzij Fuji nog met een bijzondere verrassing komt op korte termijn.  

Vanavond kroop ik om een uur of tien achter mijn computer, las wat weblogs en vond een leuk muziekje op YouTube. Je gaat verder en verder zoeken, vindt allerlei leuke muziekjes en plotseling kom je bij "Woodstock", het grote gebeuren van de 60er jaren. In die tijd hadden we met een aantal vrienden een drive-in discotheek en daar draaiden we steevast dit nummer http://nl.youtube.com/watch?v=s5btZWbViPA , een vlammend protest tegen de oorlog in Vietnam. Het verbaast mij eigenlijk, dat er op het moment helemaal geen songs in dat genre  zijn tegen het Irak-beleid van deze US-regering. Zijn we het daarmee nou eens of zijn wij zo berustend geworden? Waren we in de jaren '60 toch maatschappelijkactiever dan nu?

Even een ander muziekje wat ik toendertijd ontzettend mooi vond: http://nl.youtube.com/watch?v=dEDLBqHszVI

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar intussen is het al "morgen geworden" en ga ik de koffer opzoeken. Zo is de hele avond mooi weg, maar toch genoten.