Ik kwam vandaag terecht op een site waaropeen ware "canon van de fotojournalistiek" getoond wordt. Een canon is tegenwoordig sterk in de mode, maar hier wordt alle ellende van de laatste 50 jaar over ons uitgestort. En dat, terwijl ik alleen maar op zoek was naar een muziekje, dat ik pas op de radio hoorde.
Hier is de link:
http://www.youtube.com/watch?v=bmysVoRBgyA&mode=related&search=
Een weblog van een fotograaf moet natuurlijk vol staan met foto's. Hier is er weer eentje van een aantal dagen geleden. Ik blijf het leuk vinden, zo'n klein kindje. Eigenlijk is het bijna leuker dan toen mijn eigen zoon, zo'n 34 jaar geleden, even oud was. Ik zou ook best een kleinkind willen hebben, maar ja, dat heb ik zelf niet in de hand. Volgens mij geniet je er op later leeftijd meer van. Als je jong bent strijden zoveel andere dingen om voorrang, je bent nog bezig carriere te maken en later, zoals nu, ben je meer tot rust gekomen, het hoefl allemaal niet zo nodig meer en je hebt meer tijd om te genieten.
Ik heb deze foto al weer een tijdje geleden gemaakt, maar ik kwam hem weer even tegen. We, de moeder en ik, hebben deze "jongeman" een flink aantal keren op de camera af laten lopen, iedere keer weer driftig fotograferend. Uit de vele opnamen die ik gemaakt heb, hebben we deze gekozen. Leuk he? Ik mag dat trouwens graag doen, kinderen in die leeftijd fotograferen, liefst op locatie. Dan maak je toch vaak de leukste foto's. Het is alleen verdraaid goed opletten hoe de voeten staan, de beweging van de armen correct is en allerlei kleine accenten die niet zo opvallen en vooral, hoe het licht valt. Daarmee staat of valt de foto immers.
Vanmorgen ben ik even naar de huisarts geweest. Het blijkt, dat mijn snelle vermoeidheid aan mijn rug te wijten was en niet aan de medicatie. Gelukkig maar, we kunnen nu beginnen de conditie weer op te bouwen.
De afgelopen week nam een moeder contact met me op over een foto van haar kind. Of ik zaterdag daar een foto van kon maken die dezelfde dag nog klaar was. In mijn overmoed heb ik ja gezegd - en waargemaakt. Meteen ingelijst in een 50x60 lijst en de grootouders kunnen tevreden zijn. Ik vind het best leuk geworden; drie maanden oud en dan al zo eigenwijs de wereld in kijken.
Ik heb het een beetje laten zitten, de afgelopen dagen. Dat kreeg ik vandaag te horen toen ik een stukje aan het wandelen was van een paar fietsers uit Goes die heel fanatieke lezers van dit weblog blijken te zijn. Dat klopte, want ik heb bijna de hele week flink rugpijn gehad. Zozeer zelfs, dat ik na zo'n tien jaar een keertje naar de dokter geweest ben. Daar was ik al zolang niet geweest, de laatste keer was dat nog bij de vorige huisarts, dus ik moest best even zoeken waar hij zat. Geschikt figuur overigens, naar bleek. Tijdens dat wandelingetje vanmiddag ben ik een beetje overmoedig geweest; ik was van plan om zo'n kilometer of twintig te lopen, maar ik heb behoorlijk op conditie in moeten leveren, waarschijnlijk door de medicatie. Ik weet nauwelijks hoe ik thuisgekomen ben, zo verschrikkelijk moe was ik ineens na zo'n kilometer of tien. bovendien speelde mijn rug weer flink op. Gelukkig was het maar een uurtje lopen naar huis, maar wat heb ik afgezien.
Gelukkig heb ik van de week nog kunnen werken, al was het wel behelpen. Ik heb dit portret gemaakt; vind U het geen plaatje? Het is sterk geïnspireerd op de filmsterportretten uit de jaren dertig. Wat een prachtig weemoedige blik heeft dat meisje!
Een weekje geleden heb ik een leuke groepsfoto afgeleverd. Tenminste, dat vond ik. het standpunt -eigenlijk meer "ligpunt"- is eens heel anders dan meestal het geval is.
Bij de laatste bruiloft was ook een bruidsmeisje aanwezig. Toen ik haar fotografeerde moest ik ineens denken aan een elfje. Ik weet het, er zijn tegenwoordig ook centrales waar je je kind als een elfje op een bloem kunt laten zetten en dat soort ongein, maar dit is echt en zonder nepvleugeltjes. Zeg nou zelf eens, is ze niet lief?
Natuurlijk wilt U het bruidspaar ook nog even zien. Zij trouwden in Vlaardingen, de geboortestad van mijn moeder. Ik moest nog aan haar denken, zelf was ze zo'n eenenzestig jaar geleden vlakbij getrouwd, bij na op dezelfde datum, 3 oktober in Schiedam. Ze was een schitterende bruid, volgens de foto's. Later ben ik nog een paar keer in dat gemeentehuis in Schiedam geweest, al was ik er niet bij, toch lagen er als het ware herinneringen voor me. Echt een erg sfeervol gemeentehuis; zo maken ze ze niet meer tegenwoordig...;-)
De foto's heb ik in Renesse gemaakt, bij slot Moermond. Altijd een enorm fraaie locatie. Ik heb er al heel wat reportages gemaakt, maar het blijft altijd even mooi, vooral de lange slotlaan en in ieder jaargetijde biedt het weer een andere aanblik.
Nou vergeet ik nog waar het om begonnen was. De auto !!!!! vrijdag had ik een bruidspaar waarbij de bruidegom zelf voor de trouwauto gezorgd had. En wat voor een! Een echte oldtimer, eigendom geweest van een Amerikaan die hem meegenomen had toen hij in dienst moest in Duitsland en hem daarna maar achtergelaten had. Na wat omzwervingen was hij bij hem terecht gekomen en was nu een "opknapproject" geworden. Nu was hij zover, dat hij als trouwauto mocht dienen. Is het geen plaatje?
Een paar dagen geleden had ik het toch over een stel paarden? Toen kreeg ik terecht de terechtwijzing van degene die op de paarden zat, dat er toch wel wat meer was om op te letten dan die paarden. En, dat was natuurlik wel zo, maar anders heb ik het steeds maar overvrouwen en hoe mooi ze zijn. Nu dacht ik eindelijk eens iets anders hebben om het over te hebben, dan corrigeren ze me weer. Nou, vooruit, daar gaat hij dan: een bijzonder aantrekkelijke vrouw en ook nog een paar paarden. Zo beter? ;-)
Het houdt niet op! Tenminste, zo lijkt het.
Het waaide nogal afgelopen vrijdag, dus er zat niets anders op dan het bos in te gaan. Dit bruidspaar had ik graag aan het water gefotografeerd, maar ja, dan waaide ze uit haar jurk vandaan. Liefst aan het water, want daar hebben zij elkaar namelijk ontmoet. Zij hebben elkaar leren kennen doordat ze beiden instructeur zijn geweest op de zeilschool die mijn zoon heeft gehad. Daarom was het zoeken van een fotograaf ook niet zo vreselijk moeilijk.
Zo, trouwreportage gemaakt met een verkouden kop, maar ik heb het er goed afgebracht en vanavond was het ineens over. Nou ja, beter laat dan nooit, zullen we maar denken.
Vandaag vroeg een collega hoe je een drietal kinderen met kaarslicht fotografeerde. Hij kwam er maar niet uit, moest het morgen doen en zat met de handen in het haar. Het probleem was de kleurtemperatuur. Een kaars geeft een warm licht, maar de belichtingstijd wordt er lang voor twee kinderen van een jaar of drie; die zitten nooit stil als je een belichtingstijd hebt van een kwart seconde. En flitslicht was te koud. De oplossing was heel simpel: fotografeer in RAW met studioflits de twee kinderen die naar de brandende kaars kijken, ontwikkel in Lightroom of Photoshop ACR en schuif de kleurtemperatuurregelaar naar 2800 graden Kelvin. En, voil, keurig de kleur van kaarslicht!
Mijn prijs heeft wel gevolgen gehad: ik heb deze week al zo'n 500 bezoekers op mijn website tegen normaal zo rond de 900 per maand. Daardoor heb ik bij elkaar al zo'n 1100 bezoekers gehad deze maand, terwijl we nog maar tweederde daarvan gehad hebben.
Ik ben overigens zo verkouden als maar kan. Mijn neus loopt, mijn ogen zitten constant te tranen, ik voel me gammel en morgen heb ik een trouwreportage.....Nou ja, het zal wel gaan, gewoon even doorbijten. Het begom gisteravond, nadat ik gistermiddag een paar paarden heb gefotografeerd. Waarschijnlijk heb ik toen kou gevat. Al hoop ik wel, dat het morgen een stuk minder is geworden. Vanavond maar eens vroeg naar bed.
Nog eentje, om het af te leren dan, van het bruidspaar van afgelopen vrijdag. Ik begin steeds meer fraais in de serie te ontdekken, dus ik laat U nog een keertje meegenieten.
Op het gevaar af, dat ik U ga vervelen: weer een foto van hetzelfde bruidspaar. Het is -vind ik- een leuke vorm voor een groepsfoto. Iets anders dan het obligate plaatje met iedereen op een rijtje, al heb ik die ook gemaakt natuurlijk.
Het moest allemaal razendsnel gebeuren, want er dreigde een flinke regenbui (die overigens niet viel, maar de lucht was dreigend genoeg) en in een nat pak hadden we geen van allen erg veel zin.
Nog een plaatje van hetzelfde bruidspaar. Nu met de auto, een fraaie cabriolet, beschikbaar gesteld door de plaatselijke Renault-garage, hier op de afbeelding. (Zo, de garagehouder is nu ook weer tevreden met wat gratis reclame in ruil voor het gebruik van zijn auto). Ik wist trouwens helmaal niet, dat Renault ook tegenwoordig cabriolets had; de laatste die ik mij kon herinneren was de Renault Floride. Kun je nagaan hoe ik achter loop!
Zoals gemeld , de naam van de bruidegom.
Mijn bruidspaar van afgelopen vrijdag. Ik heb al eerder een foto van hun geplaatst, maar hier trouwen ze dan echt. Hoe hij heet? Kijk maar op de volgende foto........
