dagboek van een fotograaf

Het valt mij op, dat ik al enige bijval krijg bij mijn pleidooitje voor een vierkante sensor in de serieuze reflexcamera. Waarom de industrie zoiets nooit vervaardigd heeft, is mij een raadsel. Het vervaardigen van een grotere chip, een vierkante, kan nooit erg grote problemen opleveren en nauwelijks extra kosten met zich meebrengen. En als zou dat zo zijn, een sensor maakt maar een klein deel van de kosten van een reflexcamera uit.

Bovendien zou het aardig wat problemen schelen bij het verticaal fotograferen. Niemand denkt er echt bij na, maar bijna alle opnamen worden horizontaal gemaakt, 'in landscape mode', zoals dat heet in Amerika. Zo zou je altijd horizontaal kunnen fotograferen met je camera en pas later kiezen of het in 'portrait' of '' landscape' mode moet worden. Bovendien, ook voor mij is het eenvoudiger; met een hoed op fotografeert het nogal lastig met je camera verticaal.

Kortom, fotografen aller landen, verenigt u!

Ik vraag mij al een tijdje het volgende af: waarom ziiten wij met onze foto's vastgebakken aan dat handdoekformaat van 2:3 of 3:4? Ik weet het, Oskar Barnack nam dit formaat indertijd omdat aansloot bij het filmformaat van die dagen, maar we zitten er nu, zo'n 85 jaar later nog steeds aan vast.

Heel onze samenleving is doordrenkt van dat rechthoekige formaat, liefst horizontaal gebruikt. Kijk maar eens naar de TV-toestellen en monitors, allemaal rechthoekig.

En dat, terwijl de mogelijkheden voor een vierkant formaat veel voor de hand liggender zijn. Neem nou eens aan camera van 12 megapixel, die zou zo maar bij een vierkant formaat omgezet kunnen worden naar 16 megapixel in een vierkante opstelling. Dan kun je zonder problemen, ook naast vierkante opnamen, een uitsnede maken van 4:3, dus 12 megapixels groot.

Een behoorlijk aantal jaren geleden woonde ik een seminar bij van Steve Rudd, een canadese fotograaf. Daarbij vroeg hij aan zijn gehoor wie van de aanwezigen een portret had van hemzelf, samen met een van de ouders. En hoeveel we er voor over hadden, als hij het negatief bezat. Honderd gulden? (Ja, toen rekenden we nog in guldens!) Tweehonderd gulden? Vijfhonderd gulden?

Het bleek, dat bijna iedereen een behoorlijk bedrag er voor over had. "Waarom laat je er dan niet, nu het nog kan, een maken?", was de vraag toen.

Hij had gelijk. Net zoals deze moeder met haar dochter. Zij hebben er wel eentje laten maken.

Ik helaas niet, samen met mijn vader......

De laatste tijd verschijnen steeds meer reflexcamera's op de markt met de mogelijkheid om videofilms op te nemen. Een leuke ontwikkeling, maar bestaat daar nou echt behoefte aan?

Ik vind van niet, maar dat is waarschijnlijk louter personnlijk. Fotograferen doe je met een fototoestel en filmen met een videocamera. Het zijn totaal verschillende bezigheden. Filmen heeft eigenlijk totaal niets te maken met fotograferen. De techniek is totaal verschillend, De manier van denken bij filmen komt helemaal niet overeen met de wijze waarop een fotograaf dient te denken. Immers, een filmer denkt in continuiteit terwijl een fotograaf vooral denkt in een enkel beeld en de compositie daarvan.

Ik er begrip voor als dit vooral voorkomt bij compactcamera's. Dan begrijp ik het wel, die zijn voornamelijk bedoeld om herinneringen vast te leggen, maar bij reflexcamera's, vooral bij de duurdere en professionelere modellen, is dit mij onduidelijk. Die zijn toch vooral bedoeld om te fotograferen?

Het zal wel een logische zet zijn van de camerafabrikanten en de verkoop stimuleren, maar mij ontgaat de logica hiervan. Je gaat toch ook geen hamer en een schroevedraaier integreren?

Het is onbegrijpelijk. In Amerika maakt men zich enorm druk over het gebruik van het f-woord door Melissa Leo, Oscarwinnares van de 'best supporting actress' award. men is volkomen geschift, zo opgewonden als de US-pers daar op reageert, net zo geschift als die volslagen overtrokken reactei bij 'nipplegate' indertijd.

Nou hebben die Amerikanen er een handje van om alles wat ook maaar enigszins naar een lelijk woord  ruikt onmiddelijk door piepjes vervangen om de tere kinderzieltjes te beschermen tegen zo vreselijk veel lelijks. Vooral als het om sexualiteit gaat, dan weten ze niet hoe snel ze in hun schulp moeten kruipen. Ja, Amerika is een land waar we een voorbeeld aan kunnen nemen. Daar hebben ze tenminste het hoogste aantal ongehuwde moeders.

Bah, huichelaars!

Het heeft absoluut niets met fotografie te maken, maar vanmorgen heb ik me toch best geamuseerd met de volgende site http://www.vernoeming.nl/cat/achternamen

Ik was hierop gekomen doordat ik las over de achternaam "Poepjes-Wind", maar er bleek nog veel meer amusants voor te komen. Je zal het maar allemaal uitzoeken!

Mijn "Kafka-foto" hangt nu in mijn etalage en hij ziet er fantastisch uit. Alleen, tussen de twee portretten verliest hij een beetje zijn kracht, doordat deze aanzienlijk lichter van toon zijn. En wat lichter is, trekt nou eenmaal meer de aandacht.

Maar ja, je kunt toch ook weer moeilijk het werk waarmee je je brood verdient uit de etalage halen.

Vandaag werd mijn aandacht weer eens gevestigd op een artikel over een vriend van mij, Henk van Kooten, die een zeer geslaagde carriére heeft gemaakt als fotograaf. Het artikel is te vinden op http://www.professionelefotografie.nl/fotografie/interview-henk-van-kooten/?src=nwb

We hebben het nogal eens gehad over zijn talent als fotograaf. Het is verbazingwekkend hoe snel zijn carriére verlopen is. Hij kan dan ook vaak niet begrijpen dat andere mensen vaak moeite hebben om zich iets eigen te maken; voor hem is alles zo logisch als wat.

Ik heb hem dan ook regelmatig vergeleken met Johan Cruijff als voetballer, terwijl ik mijzelf in dat verband dan vaak vergeleek met Wim Jansen. Voor Johan was alles ook zo logisch, terwijl een Wim Jansen ook talent had, maar het veel meer van zijn werklust moest hebben. Zo was het in de fotografie ook, we vormden een goed team samen, maar op zijn genie berustte het succes van onze samenwerking, terwijl ik meer de sobere zwoeger was. Samen hebben we echter uitstekend elkaar aangevuld bij het lesgeven aan fotografen op weg naar hun internationale kwalificaties.

Zoals elk jaar is het aan het begin erg rustig met het aantal opnamen. Dat is al zo sinds ik zo'n veertg jaar in 'het vak' zit, dus niets verontrustends, maar het went nooit.  Je maakt je ieder jaar weer nerveus, maar aan het einde van het jaar blijkt het aantal opnamen steeds ongeveer hetzelfde te zijn.

Tijd dus om wat bij te studeren, vooral als het om digitale filters gaat. Er zijn ongekende mogelijkheden en sinds de introductie wordt het elk jaar fraaier; de manieren om het uiteindelijke beeld te verfraaien tot wat je in gedachten had zijn ongekend. Voeg dat bij de toename van de mogelijkheden van de nieuwere digitale reflexcamera's en er valt heel wat te studeren.

Dit plaatje geeft aardig iets van deze mogelijkheden weer. Een opname tegen de avond, waarbij het licht aan de blaiwe kant is, is hier omgetoverd tot een enigszins geheimzinnig, 'Kafka-achtig', geheel. Hetgeen ook de bedoeling was.

Het ging goed! Ik heb 1.8551 km afgelegd zonder noemenswaardige problemen! Weliswaar geen 2 km, maar dat is te wijten aan mijn 'onnauwkeurige' schatting. Hoe ik dat zo nauwkeurig weet? Dat is erg eenvoudig; ik meet de afstand na op het internet op de website http://www.gmap-pedometer.com/

Zo'n programma is ideaal als je een stukje wilt lopen of fietsen. De route wordt automatisch uitgerekend; als je op de kaart een aantal punten aangeeft rekent hij de afstand tussen deze punten uit over de voet-  of fietspaden. Alleen, als er geen voetpad is, dan volgt hij de meest vreemde routes om maar via de voet- of fietspaden uit te komen op het gewenste punt.

Zo heb ik ook, in de begintijd van de computer, op mijn Commodore 64 een soortgelijk programma gehad dat mij per fiets van Vlissingen naar Breskens stuurde via Brabant. Volgens dit programma was dit de kortste route omdat een fietspad tussen de veerhaven van Breskens en de plaats zelf ontbrak!

Het lijkt er wel een beetje op, dat ik een bezoekje aan het ziekenhuis nodig heb om  er beter door te worden. Vandaag had ik een 'terugkomdag' en wat blijkt: ik kan ineens weer een flink stukje verder lopen!

Het was nog niet erg best gesteld met mijn vermogen een stukje te wandelen. Ik was, zodra ik een klein eindje gewandeld had, nog steeds erg vermoeid na mijn hersenbloedinkje. Vandaag kwam echter de ommekeer; ik kon ineens een flink stuk wandelen, dat wil zeggen, na ruim een kilometer was ik nog steeds niet erg vermoeid! Ik heb het toeval maar niet erg getart, want dat is het noodlot over je afroepen, maar het is verbazend hoe snel je geneest na een bezoekje aan het hospitaal.

Ik ga het morgen maar eens een stukje verder proberen. Een kilometer of twee deze keer, dat lijkt mij voorlopig ver genoeg.

Je ziet steeds berichtjes, dat de service van ZeelandNet ten opzichte van andere providers uitstekend zou zijn. Tot voor kort nam ik dat louter voor kennisgeving aan, maar nu ben ik er van overtuigd, dat het werkelijk zo is. Ik had problemen met dit weblog -oplettende lezers zullen dan ook een paar stukjes missen- en dit werd perfect opgelost. 

Nu ben ik dus een tevreden gebruiker, zo tevreden als een konijn in een wortelveld. (2011 is het jaar van het konijn, volgens de deskundigen, in dit geval Chinezen)

Na mijn gal gespuid te hebben over het misdadige besluit in de twee vorige afleveringen van dit blog gaan we weer over tot 'business as usual'. Je kunt natuurlijk niet bezig blijven deze regering -terecht overigens- de schuld te geven van de stijging van het aantal verkeersdoden ten faveure van een aantal overantwoorde machofiguren in auto's, die dat voertuig meer als statussymbool zien dan als vervoermiddel. Voor de laatste maal dus: een stel zielige randfiguren!

Nu dus iets 'fotografisch'. Ik heb al een tijdje een nieuwe Eizo-monitor thuis staan en zag er verschrikkelijk tegenop om die aan te sluiten. Gisteren en vandaag dus maar de euvele moed bijeengeraapt en hem aangesloten op mijn computer. Natuurlijk geen beeld gisteren, dus vandaag weer gepoogd. En ja hoor, een veel te helder beeld, dus maar even de -eveneens nieuwe- calibratieset uit de verpakking gehaald en op deze monitor losgelaten.

Ik stond versteld, het werkte! Probleemloos! En daar had ik nou zo tegenop gezien. Het was een aanzienlijk fraaier beeld dan van mijn vorige CRT-monitor. Dat mocht ook wel, want hij was behoorljk prijzig. Maar ja, als je je bestanden er op moet bewerken, dan heb je ook iets goeds nodig.

Ik kan er dus weer een aantal jaren tegen. En nu kon het eventjes, want er lag geen werk te wachten en ik kan toch nog niet veel doen. Die hersenbloeding heeft mij aanzienlijk meer aangepakt dan ik verwacht had. Ik ben er dan ook behoorlijk moe van, maar het draait in ieder geval en tot tevredenheid!

Een van de moderne dingen, waar ik absoluut niet aan mee doe is Valentijnsdag. Dergelijke uit Amerika overgewaaide flauwekul is echt niet aan mij besteed, maar mocht dat nou bij U wel het geval zijn, dan heb ik een aardige link voor U: http://www.wonderhowto.com/wonderment/edible-undies-just-time-for-big-day-0125023/

Eventueel zou het ook een aardig idee voor andere dagen zijn; voor mij is het trouwens altijd Valentijnsdag; daar heb ik die van de Amerikanen gejatte flauwekul niet voor nodig.

Het is onvoorstelbaar hoeveel in zo'n ziekenhuis in beweging gezet wordt als je eenmaal opgenomen wordt. Natuurlijk begrijp ik, dat een ziekenhuis alle risico's wil uitsluiten, maar soms vraag een mens zich af of het wel eens een beeltje doorgeslagen is. Het nadeel is, dat je zoiets niet zelf kunt beoordelen, dus onderga je alles maar gelaten.

Ondertussen voel ik mij net een speldenkussen. Er is nu zo vreselijk vaak op bloed geprikt, dat ze zeker genoeg hebben om een forse bloedworst te produceren of een vampier als huisdier te voederen. Of beiden.

Nu weet ik eindelijk wat de lezers van dit blog, Jopie en Chris bedoelden. Een paar dagen ziekenhuis hebben mij dit wel duidelijk gemaakt; het was inderdaad een hersenbeschadiging. Waarschijnlijk zal het over een poosje wel geheel of gedeeltelijk verdwenen zijn, maar je schrikt toch behoorlijk.

Heel merkwaardig. Gistermiddag werd het mij heel vreemd te moede: ik moest moeite doen om mijn benen te controleren. Ik ;iep te zwalken alsof ik dronken was, terwijl ik nauwelijks drink. Toch kon ik nog wel langs een rechte lijn lopen. Vandaag gaat het een stukje beter, maar het vertrouwen is nog niet helemaal terug.

Ik zal toch niet aan een rollator moeten op mijn nog zo jonge leeftijd? Morgen zal ik maar eens naar de dokter gaan, want dit is wel heel merkwaardig.

De website die ik in mijn vorige stukje noemde, tenminste de "moederwebsite" ervan, blijft een bron van gegronde informatie. Zo was ik ook erg gelukkig met het stukje dat hier stond, http://www.lensrentals.com/news/2011.01.21/stuff-i-would-buy-if-i-bought-stuff over de objectieven die hij beslist zou kopen.

Het is de website van een van de grootste abjectievenverhuurders in de US. Opvallend is de aandacht die geschonken wordt aan de Tamron 2,8/28-70, een objectief dat net even iets boven de € 300 kost. Die staat hoog op zijn lijst van gewenste objectieven. Laat ik die nou ook hebben! En het is een geweldige lens, uitsluitend -en dan nog minimaal- overtroffen door het Nikon 2,8/24-70 objectief, dat ongeveer 4 maal zo duur is.

Tamron is een relatief klein merk onder de onafhankelijke objectieffabrikanten, Maar als je ziet wat ze maken voor het geld, dan is het soms van uitermate hoge kwaliteit. Net zoals de, helaas niet meer in de handel zijnde, 24-135, een objectief met een lekker groot bereik, waar ik mee de digitale wereld ben binnengestapt en dat ik , na al die jaren, nog steeds gebruik. Echt een juweeltje!

Een van mijn zusters zette mij aan om te zoeken op het internet naar strikken. Een goed advies, want het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende soorten er zijn.

Natuurlijk neem ik geen "zelfstrikker"; gewoon een voorgestrikte en niet met die lastige haakjes. Ik loop gewoon even in het winkeltje vanj mijn buurvrouw langs en laat er voor een paar euro even wat klittenband achter zetten. Wel zo eenvoudig.

Zusje, bedankt!

Dit is een noodkreet, gericht aan alle vrouwelijke lezers van dit blog. Alleen via U kan de wereld er een stuk leuker uit gaan zien!

Zoals uit foto op de kop van dit blog blijkt, draag ik graag een strikje. Het is veel handiger dan een stropdas, het hangt namelijk nooit in de soep, het gevaar van verwurging is minimaal en je fotoapparatuur blijft er nooit achter hangen.

Alleen, waarom zijn ze nou alleen rond de feestdagen verkrijgbaar? Het zou toch veel logischer zijn als ze het hele jaar rond te koop zouden zijn? Ik heb er zelf een paar, maar zou er best een paar andere bij willen hebben. Je loopt toch ook niet altijd met dezelfde schoenen rond?

Dames, stimuleer uw echtgenoten eens om ook een strikje te dragen. Dan raken ze weer in de mode en zijn tenminste op ruime schaal verkrijgbaar en niet alleen in de dagen voor kerstmis.