dagboek van een fotograaf

Het is alweer een poosje -een paar weken- geleden dat ik deze foto maakte. Toch plaats ik hem nu, omdat het een stel is, dat  mij zeer dierbaar is. Zij komt uit Zierikzee en hij -oorspronkelijk- uit Iran, alhoewel hij in Nederland bij pleegouders opgegroeid is. Het leuke is, dat de kinderen dan ook Perzische namen hebben, al zal het de grote massa in Nederland niet opvallen.

Ik heb indertijd hun trouwfoto's gedaan en later heb ik bij elk kind weer een foto van hen gemaakt. Blijkbaar is de "liefde" wederzijds.

Hier is dan de laatste foto van het model. Het late avondlicht geeft haar huid in deze opname een warme tint.

Dat is een probleempje, want wat is nu de goede tint? Ik heb wat heen en weer zitten schuiven in Photoshop en uiteindelijk besloten dat ik beter geen correcties in de kleur kon aanbrengen. Deze kleur benadert -achteraf- de werkelijkheid het meeste.

Nog een plaatje van hetzelfde model; als ik hem nog af krijg, volgt er later op de avond nog eentje. Ik heb het -gelukkig- redelijk druk, maar ik vind, dat ik deze foto's maar even af moet werken; anders gaat het een beetje te lang duren.

Een leuk berichtje dat ik vandaag hoorde: de beruchtse spamverzenders, Sanford Wallace en Walter Rhines, zijn door de rechter in Los Angeles veroordeeld tot een boete van $ 230.000.000! Ik hoop, dat ze inderdaad deze bedragen mogen gaan betalen. De US$ is weliswaar niet veel meer waard, maar het blijft een niet onaanzienlijk bedrag. Het is een raar land, het grootste gedeelte van de bevolking stikt van de armoe, kan nauwelijks rondkomen en een klein gedeelte komt bijna om in het geld. Zo ook deze twee boeven. Ach ja, vrij ondernemerschap.......

Het stond vandaag in de PZC: grote groepen mensen stonden het  verdrinken van een man in zijn auto te fotograferen en te filmen. Dat alles om hun filmpje maar op YouTube te krijgen.

Dit tekent de gewijzigde houding van een deel van het publiek ten opzichte van fotograferen en filmen. Alles moet maar in de openbaarheid gebracht worden zonder enige vorm van pieteit of medeleven met de nabestaanden. Want, zeg nou zelf eens: wat heb je zelf nou aan die beelden?

Ik bespeur een soortgelijke neiging ook bij de PZC. Er wordt steeds meer een beroep gedaan op door het publiek gemaakte foto's, zonder te denken aan de broodroof die hiermee gepleegd wordt op de echte fotojournalisten. Dit alles om een paar tientjes te besparen.

Vandaag kreeg ik mijn lijfblad, "The Photographer" binnen en de omslag kwam mij bekend voor. Al spoedig kwam ik er achter, dat het een opname was van mijn collega uit Middelburg, Lies Davidse. Nog mooier werd het toen ik het bijbehorende hoofdartikel las en mijn eigen naam terugvond als degene die haar had geleerd hoe het licht te gebruiken!

Ik vond het een hele eer; in de begintijd heb ik haar inderdaad begeleid op weg naar het Licentiateship van het British Institute of Professional Photography, toen ze later haar Associateship haalde vond ik, dat ze het vooral op basis van haar spectaculaire opnamen haalde en minder op haar lichttechniek. Vorig jaar haalde ze haar Fellowship, de hoogste titel en toen zag ik dat plotseling haar techniek van verlichten een stuk beter was geworden. Nu haalt ze spectaculaire resultaten, zowel met verlichting als -en vooral- met haar kleurgebruik. Het hoofdartikel is dan ook terecht verdiend.

Wilt U eens wat zien van haar werk en misschien spreekt het U ook wel aan: http://www.liesdavidse.com/

Zoals al eerder gememoreerd: het fluitenkruid -ik kan maar niet wennen aan de tussen"n"- bloeit volop langs onze Schouwse wegen. Alles lijkt er wel een stuk fraaier geworden en je krijgt een prettig zomers gevoel, zeker met deze heerlijke temperaturen.

Nou had ik een uitermate fraai exemplaar van het vrouwelijk geslacht al eens gevraagd om tussen het fluitenkruid te poseren en inderdaad, gisteren belde ze op. Ze had een prachtig wit jurkje aangeschaft -of het nou speciaal voor mij is weet ik niet zeker- dat haar werkelijk perfect stond. Vanavond heb ik een aantal foto's gemaakt en hier ziet U het eerste resultaat. Er zal de komende tijd vast wel meer van haar op deze pagina's verschijnen.

's Morgens, op mijn weg naar de studio, loop ik meestal langs de gracht. Deze keer ben ik eens langs de andere kant van de gracht gaan lopen. Er is daar weliswaar geen voetpad, je voeten worden drijfnat van het hoge gras, maar als je het plaatje ziet is het toch wel de moeite waard. Het staat nu vol met fluitekruid en boterbloemen, werkelijk een schitterend plaatje.

In het najaar is het ook vaak zo prachtig; lage nevels hangen dan boven het water, kortom, een prachtig gezicht. Maar, nu gaan we van het voorjaar genieten!

De verschijning op dit weblog van een bruidegom in een kilt maakt schijnbaar nogal wat reacties los bij de dames.

Nou, u krijgt uw zin. Meer tartan heb ik niet in de aanbieding. Let eens even op de verschillende motieven in het weefwerk!

Het was vandaag heerlijk wandelweer, ik had een afspraak met een collega om samen een stukje te lopen, dus we zijn vanmorgen op pad gegaan. Dit  als "voorbereiding" op onze grote trip in 2010, wanneer we van plan zijn om Engeland in de lengte, zo'n 1000 km door te gaan wandelen.

We zijn van Zierikzee over de dijk naar Burghsluis gelopen, daarna naar Haamstede, over het natuurgebied van de Lagezoom naar Renesse  tot we bij de Rampweg kwamen, waar mijn vrouw ons heeft opgehaald. Bij elkaar zo'n kilometer of 25.

Onderweg kwamen we bij een restaurant waar de drankenkaart melding deed van het feit dat ze "Bier en acoholicidranken" verkochten. Daar moest je blijkbaar acoholist zijn om deze dranken te mogen nuttigen. Opmerkelijk.

Deze klant kende ik nog uit de atletiekwereld waar ik soms actief ben als starter of jurylid. Ik kreeg van tevoren een aantal foto's toegemaild met de vraag of ik iets in die sfeer kon maken.

Nou heb ik een hekel aan mensen die mij voor willen schrijven hoe ik een portret zou moeten maken. Ik denk, dat ik lang genoeg ervaring heb om te weten hoe ik dat moet doen. Anders wordt het als mensen suggesties hebben hoe ze het graag gezien hadden, als die suggesties maar ruim genoeg zijn en geen voorschriften worden.

Bij deze foto heb ik de oorspronkelijke opname gecombineerd met een foto van een gekalkte muur met verstreken erop. Wat weggummen, veranderen van de "blending mode" (laagstijlen heet dat geloof ik in het nederlands), kleuraanpassen en nog wat rommelen in Photoshop leverden dit resultaat op. Ik ben er best tevreden over.

Vandaag eens twee kindertjes gefotografeerd. Alles ging prima, behalve het fotograferen van het jongetje: die had de neiging om zodra hij daar neergezet was het op een lopen of kruipen te zetten en drie meter van de gewenste plaats te gaan zitten kijken hoe we zoiets zouden oplossen. Nadat de vader en de moeder vele malen tevergeefs een poging hadden gewaagd om hem op de juiste plaats, naast zijn zusje, te krijgen, heb ik het zelf maar eens geprobeerd. De vader zou dan op de ontspanknop drukken van mijn  camera die op statief stond. En, laat het mij nou lukken!

Zo zie je maar eens, ik ben echt uitermate geschikt voor de rol van opa!

Dit gezinnetje kwam ik voor het eerst sinds heel wat jaartjes weer eens tegen. Ik kende hen nog van de plaatselijke atletiekvereniging Delta Sport, waar ze samen met mijn zoon op gezeten hebben. Intussen hebben ze drie kinderen, twee jongetjes en een meisje, dat op deze bruiloft de eer had bruidsmeisje te mogen zijn. Dolle pret, zoals uit dit plaatje blijkt. Vooral omdat de mannen op de foto wilden met hun gehuurde tartan.

Het bruidsmeisje wilde graag fotomodel worden. Ze moet maar eens langs komen, heb ik gezegd, dan maken we wel wat foto's van haar. Ze doet het erg goed op foto's, maar laat ze eerst maar een paar jaartjes wachten, alvorens de wereld van de fotomodellen te betreden, een wereld die vol ligt met voetangels en klemmen.

Ik vind dit gewoon een erg lief plaatje. De liefde van een paar ouders voor hun kind straalt van deze foto af! En, dat is precies waar het om gaat!

En,.....het is natuurlijk ook een erg lief kind!

Een gedeelte van mijn foto's die ik in Schotland maakte heb ik op mijn PC thuis opgeladen, het deel dat niet betrekking had op de bruiloft. Zo kan ik dus een paar plaatjes bewerken zonder naar de studio te hoeven. Zoals dit fraaie landschapje.

Ik heb op mijn studio helemaal geen internetverbinding. Die heb ik thuis, want ik heb totaal geen zin in een met een virus geinfecteerde computer waar al mijn bestanden op staan. Het leed zou niet te overzien zijn!

Deze opname van een rijtje bomen heb ik vanmiddag met de Dreamagon, een softfocuslens, gemaakt. De oorspronkelijk opname heb ik weer gecombineerd met een structuuropname die ik al eerder gemaakt had van wat afgebladderde verf en door middel van het verlagen van de opaciteit van de lagen en het toepassen van een andere laagmodus -ik weet zelf niet meer welke- is dit geheel ontstaan.

Nu het even ietsje rustiger is -al komt de grote stroom werk er al weer aan- is er wat meer tijd voor het experiment. Daar maak ik dan ook graag gebruik van. Het is namelijk de manier om nieuwe ideetjes op te doen en verder uit te werken.

Na een aanvankelijk somber begin van de dag klaarde het aardig op en werd het prima weer voor een wandeling. Voor de zekerheid maar een paraplu aan de rugzak bevestigd en op pad. Rugzak? Ik hoor het U zeggen. Maar ja, als je je fotospullen mee wilt nemen is een rugzak erg handig.

Na een aantal kilometers gewandeld -en gefotografeerd- te hebben kwam ik bij het Kaaskenswater bij het volkstuincomplex een erg fraaie kas tegen. Het schreeuwde er gewoon om om in zwart-wit gefotografeerd te worden!

Toen ik weer in de buurt van Zierikzee kwam werd het weer nogal dreigend. Ik ben naar de studio gegaan en heb de foto eventjes bewerkt en dit is het resultaat.