dagboek van een fotograaf

Gisteren ben ik weer eens wezen wandelen. Ondanks dat het er eigenlijk geen weer voor was -veel te benauwd, drukkend warm zonder een verfrissend windje- heb ik toch maar een kilometer of 15 afgelegd. Het gevolg was dat ik mijn shirt drijfnat gezweten heb, een tijdje heb  staan praten met dat shirt aan en prompt heb ik kougevat. Gisteravond begon het met een loopneus en vandaag ging het verder. Gelukkig hoef ik vandaag niet te werken.

Onderweg heb ik toch nog even dit plaatje geschoten van een watergang in Schuddebeurs. Waarschijnlijk ga ik er nog meer mee doen, maar zo is hij ook al aardig - vind ik tenminste.

Even een vervolg op het plaatje van de vorige aflevering. Weer dezelfde bruid, maar nu met de bruidegom er bij. Het licht was werkelijk verschrikkelijk, zo afgrijselijk hard, maar dit plaatje mag er best zijn, vindt U niet?

Ik heb dit plaatje in zwart wit gezet, met een beetje sepia er in. Ik heb hem zowel in kleur als in zwart wit bekeken, maar in zwart wit vond ik hem toch een stuk fraaier. Het is vreemd, maar sommige foto's werken soms in zwart wit gewoon beter.

Oh, ja, het schijnt mogelijk te zijn om in je weblog meer dan een foto per item te plaatsen. Kan iemand misschien mij vertellen hoe dat dan wel gaat? 

Na mijn uitbarsting van woede over hoe mijn vak verpest wordt door nieuwlichters -ik heb ook een boze brief naar de PZC gestuurd, ben beniewd of ze die plaatsen maar dat zal wel niet- maar even iets anders. Je kunt per slot van rekening niet kwaad blijven.

Even een fotootje van de bruid die ik afgelopen week mocht fotograferen. Dat is tenminste een stuk leuker.

Heeft U de jubileumbijlage van de PZC aandachtig bekeken vandaag? En heeft U ook zo "genoten" van de "kunstfoto's" van Martine Stig?

Ik begrijp niet hoe ze hun lezers zoiets cadeau willen doen ter gelegenheid van hun jubileum. Op het portret van Balkenende na, dat redelijk is, zit er nou werkelijk geen enkele fatsoenlijke foto bij. Het is diep en diep treurig.

Ik begrijp het wel. Dergelijke kunstenaars studeren af van de academie waar ze geleerd hebben een prachtig diepzinnig verhaal te schrijven bij een hoop onzin en als je dat eindelijk kunt krijg je een diploma. Daarna gaan ze door met dergelijke verhalen schrijven en iedereen accepteert dat omdat men bang is dat men doorheeft dat je het niet begrijpt. Zo komen een aantal van deze "kunstenaars" ook aan rijkssubsidie  en dat is weer de manier om erkend te worden als kunstenaar en exposities te verkrijgen wat weer......enz, ens, enz.

Ik vraag alleen mij af: IS ER DAN NIEMAND DIE BESEFT DAT HET GEWOON DE NIEUWE KLEREN VAN DE KEIZER ZIJN?

Vandaag was er iemand in mijn winkeltje die mij vertelde regelmatig de links op mijn weblog te volgen en te genieten van wat voor fraais ik nu weer ontdekt had. Nou, hier komt dan weer een linkje waar je echt van kunt genieten. http://www.emilschildt.com/

Dit is een Deens fotograaf en docent fotografie die allerlei oude tecnieken weer opnieuw uitprobeert, zoals cyanotype, broomoliedruk enzovoorts en daarnaast een aantal nieuwe technieken toepast op uitermate creatieve wijze. Vooral zijn foto's van naaktmodellen zijn uitermate boeiend. Het is opvallend, dat zijn eertijds vaste model Kala Kristiansen, dat eerst een vooraanstaande plaats in zijn werk innam -een uitermate boeiende vrouw- steeds minder voorkomt in zijn werk. Zij is overigens nu ook fotografe. http://www.photopoints.com/main/photos/photographer.aspx?ID=499

Zijn werk is nog meer te vinden op http://www.usefilm.com/photographer/13690.html , op http://photo.net/photodb/folder?folder_id=224043 en op http://www.alternativephotography.com/artists/emil_schildt.html . Verder zoeken met Google levert ongetwijfeld nog veel meer plaatsen op waar zijn werk staat.

Overigens, Anders Schildt, zijn tweelingbroer is ook fotograaf en maakt veel op Emil lijkend werk.

Dit is een beetje in overdrachtelijke zin gebruikt. Zowel mijn oude "meester" als een echte meester, maar dan met penseel en verf is hij. Ik sta nog steeds versteld hoeveel deze man weet en kan. Op school heb ik indertijd veel van hem geleerd; nu, in een paar uur nog veel meer.

Voor sommmige dingen ben je ontvankelijker op later leeftijd dan wanneer je nog jong bent. Je zou eigenlijk als je met pensioen gaat alsnog naar school moeten, maar dan voornamelijk als verdieping van bestaande kennis. En van deze man kan ik nog zo ontzettend veel leren.

Ik ben nog steeds een beetje in de war, zulke mooie dingen als deze man maakt en zijn opmerkingen daarbij. De nieuwverworven kennis draait rondjes door mijn hoofd; het is teveel om in een keer te verwerken. Pas later zal ik in staat zijn om het tot uitdrukking te laten komen in mijn werk. Vreemd eigenlijk, dat zo'n bezoekje zoveel te weeg brengt bij mij.

Vandaag ben ik met een oud-schoolgenote op bezoek geweest in Kruiningen bij mijn voormalige leraar tekenen en kunstgeschiedenis, de heer P. J. Kamerik. Wat krijg je toch een andere indruk van iemand wanneer je hem na zoveel jaren ontmoet in een heel ander verband! En, merkwaardigerwijs, dat valt gelukkig nagenoeg altijd positief uit!

Wat maakt deze man een fantastisch mooie schilderijen en tekeningen! Het is verbazingwekkend wat een fraaie tonen hij op papier of linnen weet te krijgen. Echt fabelachtig. En, zoals hij kan vertellen over beeld, je ziet hem gewoon genieten. Deze man leeft echt voor zijn beeld, geen twijfel mogelijk, dat merk je aan alles. Ik heb dan ook voorzichtig gevraagd of ik nog een keer terug mocht komen, ik kan nog zo verschrikkelijk veel van hem leren! Mensen die zo voor de kunst leven zijn zelfzaam, daar moeten we erg zuinig op zijn en -al heeft een groot deel van de maatschappij het verleerd- daar moeten we goed naar luisteren.

Het leuke is, dat er nog een aantal bekende Nederlanders les gehad hebben van hem in hun Goese tijd: Freek de Jonge en Jan Peter Balkenende. Eigenlijk vrij logisch, maar toch opmerkelijk. Uit zijn IJmuidense tijd, toen ik bij hem op school zat kon hij zich zo direct drie leerlingen herinneren: tot mijn opperste verbazing: een daarvan was ik! Of het nou een slimme manier van complimentjes uitdelen was, daar ben ik nog steeds niet achter. Maar, in mijn ijdelheid, ik neem aan, dat het oprecht was.

Misschien hebben ook andere bloggers hem nog als tekenleraar gehad? Laat dan eens iets van je horen?

"Hij lijkt wel een van de soprano's", sprak zijn dochter toen haar vader op de foto ging. Eerst dacht ik dat het net zoiets was als de drie tenoren, maar bij "sopraan" denk ik toch aan wat anders dan mannenstemmen. Toen besefte ik, dat het om een of andere misdadigersgroep ging. Gelukkig zei ze het op een vriendelijke toon en ja, de  verhouding tussen een vader en een dochter kan meestal wel wat lijden. En, ik vind het een verdraaid leuke plaat!

Morgen heb ik iets speciaals. In het kader van de reunie van mijn HBS later in het jaar moet ik morgen foto's maken bij een interview met mijn oude leraar tekenen en kunstgeschiedenis, de heer P.J.Kamerik uit Kruiningen. In het begin van de jaren zestig was hij verbonden aan de HBS waar ik op zat. Hier is hij nog te bewonderen: http://www.pb-hbs.nl/ . Hij heeft later in Goes lesgegeven, vandaar dat hij halverwege de zestiger jaren verhuisde naar Kruiningen. Ik verheug me daar zeer op; een deel van mijn carriere als fotograaf heb ik toch aan hem te danken. Vooral op het gebied van de compositieleer waren zijn lessen erg leerzaam. Toch zie ik er een beetje tegenop; het indertijd relatief strenge regime op school heeft je toch een bepaald respect bijgebracht voor de docenten en dat is nooit meer weggegaan.

Blijkbaar wordt dit weblog goed gelezen. Vandaag werd ik aangesproken op straat door iemand die mijn weblog ook las en er blijkbaar veel plezier aan beleefde.

Ook de concurentie leest mee. Ik heb al  verschillende keren mijn foto's, maar met andere mensen,  terug gezien bij andere fotografen, een paar weken nadat ik de foto's hier plaatste.

Eens kijken of deze opname ook weer snel terug te zien is. Zes kinderen die het naar hun zin hebben, een opname uit een serie.

Ik zat er aardig mee in, die opnamen van gisteren. Ik zag mezelf al uren lang corrigeren aan de bestanden en zag er vreselijk tegen op. Ik had een foto ontwikkeld in Photoshop om een bedankkaartje te maken en dat was bijna alleen maar ellende.

Vandaag ging ik verder. Ik heb alles in Lightroom geladen en wonder boven wonder bleken mijn bestanden er uitstekend uit te zien. Een eerste ontwikkelgang leerde mij, dat binnen twee uur werken bijna alle bestanden uitstekende foto's opleverden. Een hele verademing, ik had het echt somber ingezien.

Nu bleek weer eens te meer, dat mijn camera, een Fuji S5 deze grote contrasten vrij moeiteloos overbrugde. Dat is iets waartoe eigenlijk geen enkele andere camera in staat is. ik had ook een paar opnamen bij dit huwelijk gemaakt met een Nikon D80, maar die haalde bij lange na niet de contrastomvang van de Fuji. Ook de kleurweergave was aanzienlijk minder; slechts met de grootste moeite kon ik deze opnamen in dezelfde toon als de Fuji-bestanden krijgen. en dat, terwijl deze D80 toch bekend staat als een camera met een uitsekende kleurweergave. Eens te meer blijkt weer eens dat de  Fuji S5 een zwaar onderschatte camera is, vooral op het gebied van de huwelijksfotografie waar het er op aankomt zowel tinten van het zwart in het pak van de bruidegom als de ragfijne tekening in de witte jurk van de bruid in een beeld goed weer te geven.

Vandaag heb ik een bruidsreportage gemaakt. Toen ik vanmorgen wakker werd was het prachtig licht, zo'n fantastisch gezeefd licht, dat nauwelijks schaduwen werpt, maar toch prachtig definieert. Het bleef vrij lang zo, totdat ik bij de bruidegom aankwam om te beginnen met mijn serie. Nadat de bruid opgehaald was moesten we nog even naar een bejaardenhuis en toen konden we foto's gaan maken.

En nu krijg je het: het prachtige licht van 's morgens was veranderd in een afgrijselijk soort keihard zonlicht waar nauwelijks in te fotograferen viel. Ik heb een bedankkaartje moeten produceren en dat heb ik samengesteld uit wel vier(!) verschillend ontwikkelde lagen. Het was iedere keer weer een laag uitpoetsen die over of onderbelicht was en vervangen door een goed belicht gedeelte. Als zo de hele reportage bewerkt moet worden, dan kan ik mijn borst natmaken!

En het mooiste: 's middags om drie uur trouwden ze in het gemeentehuis en raad eens wat het licht deed? Juist, weer prachtig zacht licht! En dat terwijl ik binnen zat! Nou ja, in ieder geval zijn de een stuk of acht familiefoto's van de bruiloftsgasten nu een makkie om te bewerken......alleen die kleine honderd andere! Ze voorspellen gelukkig een weekend met slecht weer, geloof ik (tandenknarsend).

Hier is ze dan. Een fraaie tegenlichtopname, waardoor haar haar (vroeger zeiden, nee schreven we: "heur haar") prachtig oplicht. Het is alleen jammer, dat je tegenwoordig alleen maar metalen hekken tegenkomt; een planken "hekkentje" was aanzienlijk sfeervoller geweest.

Als je naar deze opname kijkt, zou het best een country-zangeres kunnen zijn. Die worden ook vaak bij een hek gefotografeerd met een lange jurk aan, maar dan altijd met een cowboyhoed op. Alleen, zij zingt religieuze liederen. En dat is heel wat anders.

Een poosje geleden heb ik deze twee jonge mensen gefotografeerd. Nou merk ik, dat ik oud wordt, jonge mensen, ik klink nu net als mijn grootvader. Maar ja, wat moet je dan zeggen als je meer dan een generatie ouder bent?

Vandaag heb ik haar op nieuw gefotografeerd voor de inlay van haar nieuwe CD. Ook al zoiets nieuwerwets, inlay; vroeger was het gewoon voor de platenhoes! Tja, de tijden die veranderen; gelukkig verander ik waar nodig mee. De plaatjes -erg mooi vind ik- van die sessie zal ik morgen eens plaatsen.

Deze keer eens geen plaatje. En, met een reden!

Ik kwam, door een seintje van een collega, het verhaal tegen van ene man die gearresteerd werd op het San Marco plein in Venetie omdat hij zich verdacht gedroeg met een plastic zak. Ik heb geen idee van hoe je je verdacht moet gedragen met een plastic zak, maar ala, het is gebeurd. In die zak trof de politie een camera aan met 3000 foto's van, wat netjes genoemd werd "onderste delen van vrouwen".

Hij had een beroep, een vrouw en  twee kinderen en, zo  vermelde het artikel, heel wat uit te leggen thuis.

Nou begrijpt U ongetwijfeld wel, waarom er deze keer geen foto bij staat. Al zit ik mij nog steeds suf te piekeren hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft......

Bluebells, zo heten ze in Engeland. Wilde hyacinten (Scilla hispanica) in het Nederlands. Mijn aandacht hierop werd een keer gevestigd toen ik met een stuk of veertig Nederlandse fotografen in Engeland was in Stourhead Gardens(http://www.telegraph.co.uk/gardening/graphics/slideshows/pixlandscape/stourhead.jpg), een schitterende, door Capability Brown ontworpen, landschapstuin.

Een vaderlandse fotograaf beweerde toen dat je deze plant uitsluitend in Engeland aantrof. Dat vond ik erg vreemd, want dit plantje kwam mij toch erg bekend voor. Nou herinnerde ik mij, dat deze plant ook bij mij in de achtertuin bloeide. En, in het Slingerbos in Zierikzee groeien ze bij enorme hoeveelheden.

Nou staan ze daar in het Verenigd Koninkrijk wel erg veel, de vele foto's ervan zijn nauwelijks te tellen.  (http://www.woodland-trust.org.uk/woods/bluebellindex.htm) Veel van mijn Britse collega's maken er ook driftig gebruik van bij het maken van locatieportretten.

Net zoals de Amerikanen gebruik maken van een beetje erop lijkende plant, de Blue Bonnet, die massaal voorkomt in Texas; het is er dan ook de nationale bloem. Een mooi voorbeeld is de site van Gail Nogle, een Amerikaans fotografe die ik bij toeval ken: http://www.gailnoglephoto.com/gallery/blue-bonnets.php. De rest van haar gallery is trouwens ook zeer de moeite waard.

Gisteren heb ik een stukje geschreven over "fine art" fotografie. Vandaag heb ik een stukje lopen wandelen en nadenken en ik denk, dat ik op een prima idee gekomen ben.

Op regelmatige tijden zal ik een foto hier te koop aanbieden op de maat 20x28 cm. In plaats van deze te verkopen voor de gebruikelijke 100 euro geef ik iedere keer twee lezers van mijn blog de kans er een te verwerven voor slechts 25 euro, inclusief verpakking en verzendkosten. Dat is dus nagenoeg de kostprijs. Aanmelden op mijn reguliere e-mail adres, leenkoper@zeelandnet.nl en welke twee het eerst komen, die hebben hem.

De eerste foto staat hiernaast; gemaakt vorige week in de Zak van Zuid-Beveland met mijn compactcamera, vandaag verder bewerkt tot wat hij nu is. Ik vind hem zelf erg mooi, maar ik ben benieuwd of er liefhebbers voor zijn. Laat maar eens horen, misschien is het wel een slecht idee.

Ik ben me al een beetje aan het voorbereiden op de toekomst. Wat dat betreft ben ik net als een slimme meid, op mijn toekomst voorbereid. Mijn toekomst ligt wat mij betreft in de "fine art" fotografie. Of het kunst genoemd mag worden moeten toekomstige generaties maar uitmaken; op het moment is -volgens mij- kunst meer het schrijven van verklaringen hoe moeilijk je werk wel niet is. Hoe langer je verklaring, hoe ingewikkelder en onbegrijpelijker, des te beter. Laat ik daarom hetgeen ik produceren wil maar "vrije fotografie" noemen, fotografie zonder opdrachtgever.

Dit is een voorbeeld van het werk, zoals ik dat wil gaan maken. Ik ben dus al een beetje bezig, net als in de eerste jaren van mijn fotografie, heel lang geleden. Het vergt wel nogal wat moeite om er weer een beetje in te komen, na al die jaren van fotograferen in opdracht, maar ik voel, dat het er weer aan zit te komen. Het gaat mij steeds beter af. Je hebt er een soort innerlijke rust voor nodig en die heb ik jaren lang niet gevoeld; altijd zat in je achterhoofd dat je je brood ermee moest verdienen en die gedachte is nu een beetje naar de achtergrond gedrongen. Weliswaar is het nog noodzakelijk dat ik tot het eind van het jaar mijn winkeltje rendabel maak, maar zo belangrijk is het nu ook niet meer. Vanaf 1 januari hoeft het allemaal niet meer; ik zal nog wel eens een trouwreportage maken en wat leuke portretjes, - ik zal per slot van rekening mijn routine op peil willen houden- maar voornamelijk als ik er zelf zin in heb. En, dat is een uitermate prettig vooruitzicht!