dagboek van een fotograaf

Nog een plaatje uit de serie, maar nu voor Chris, die altijd zo nauwlettend mijn fotografische verrichtingen volgt.

Ook hier is het een kwestie van werken met lagen; door  bovenop de originele opname een lege laag te leggen, die te vullen met wit en dat selectief  weg te gummen is deze foto ontstaan. Na afloop heb ik er als extra nog een laagje wit van ongeveer 10% overheen gelegd en klaar was de foto.

Omdat ik zag, dat de foto overging in de achtergrond heb ik er voor dit weblog nog eventjes een zwart randje omheen gezet.

Nog een plaatje van Ashley. Maar met een aparte titel erboven.

Dit is een gewone studio-opname. (ik weet, dat dat afbreekstreepje er niet tussen hoort, maar aan elkaar geschreven staat het zo raar) Ik heb echter er een tweede laag bovenop gelegd van een opname van een stuk pleisterwerk. Met de laagmodus -tja, zo heet dat nu eenmaal in Photoshop, ik kan het ook niet helpen- een beetje geexperimenteerd en toen kwam de structuur van het pleisterwerk prachtig door de foto heen. Het gelaat en de haren nog even uitgegumd, zodat de structuur verdween en ik was, zoals de Amerikanen zeggen, een "happy camper".

Hieruit blijkt de kracht van lagen en dat je steeds voor verrassingen gesteld wordt als je blijft experimenteren. Het is nu wat rustiger in de zomer, bij vlagen dan, en dat is mooi de tijd om te experimenteren. Wat ik dus ijverig doe.

De trouwe lezers van dit blog zullen haar wel herkennen. Het is Ashley, een bijzonder fraai exemplaar van de vrouwelijke soort, die al eerder in dit blog op een aantal foto's verscheen.

Soms is het een nadeel als een vrouw zo vreselijk aantrakkelijk is: je bent snel geneigd om minder op je licht te letten dan normaal. Het is zo al een mooi plaatje, licht lijkt wel secundair. Achteraf kun je je dan wel voor de kop slaan, maar dan is er geen weg terug meer.

Deze keer heb ik me niet laten afleiden, maar heb nog maar bijna uitsluitend op het licht gelet; Ashley moest maar "voor zich zelf zorgen". En, dat is haar wonderwel gelukt.

Een groot probleem voor ons fotografen is ruis. Vroeger hadden we de korrel van de film, maar ruis is onaangenaam in vergelijking met korrel. Doe korrel heeft iets "organisch", iets wat je zonder problemen accepteert, maar ruis is relatief onaangenaam. We raken echter steeds meer gewend aan volkomen gladde, korrelloze beelden en dan is ruis een storende factor.

Nou is ruis vrij eenvoudig te ondervangen, de meeste camera's hebben al een ingebouwde ruisreductie, maar die "smeert" de details uit. Als je echter in RAW werkt, zul je zelf moeten zorgen voor je ruisonderdrukking. Vooral als je met camera's met een relatief kleine sensor werkt, kan dat een vrij groot probleem zijn. De standaard methode is een zo laag mogelijke ISO waarde gebruiken, maar dat is vaak niet genoeg, vooral als je iets groter wilt afdrukken.

Ik had pas een tweetal foto's afgedrukt die ik met mijn Panasonic LX-2 gemaakt had op 60 cm breed. Toen viel mij op een foto, die van die steen aan de kust, direct de ruis in de lucht op. Vooral op ongestructureerde vlakken is het goed zichtbaar; is het een bosgezicht, dan zie je het niet.

Gisteravond kwam ik op een site, waar de oplossing gegeven werd: http://www.twistedtreephoto.com/default.html waar onder het kopje "remove grain" de oplossing stond. Het gaat er om ruisreductie toe te passen op lagen in vlakken zonder structuur, zoals water en lucht. Ik heb het toegepast, nog niet opnieuw afgedrukt, maar ik heb al gezien dat het werkt! Ik gebruik alleen een andere ruisonderdrukker, NIKdefine, maar dat maakt niets uit.

Ik heb ook nog iets anders uitgeprobeerd, onder het kopje "changing the weather" wordt ook nog het gebruik van het NIK-filter "sunshine" toegelicht, maar daar heb ik al meer mee zitten rommelen, maar het gewenste resultaat laat bij mij te wensen over.

Als je in Wales bent, probeer je zoveel mogelijk van het landschap te zien en in mijn geval, te fotograferen.Voor goede fotografie van het landschap heb je echter veel tijd nodig; je moet je het landschap eigen proberen te maken, voor zover dat kan tenminste. Daarom probeer ik ook, als ik ergens voor een korte tijd ben, om mij bekende landschapselementen te fotograferen. Zo ook dit bos hier op de foto. Ik "weet" hoe een bos er uit ziet, daarom "kon"  ik dit ook fotograferen.

De foto's die ik gemaakt heb aan de kust dan? Ik kende een dergelijke kust al van Frankrijk; bij Ault et Onival kom je ongeveer dezelfde formaties tegen. Ik ben echter na een eerste bezoek op zondag nog drie keer terug geweest die dag en de dag daarop nog eens twee keer. Zodoende kon ik het landschap mij in relatief korte tijd eigen maken en de essentie er van vastleggen.

Een bekende Nederlandse natuurfotograaf, Frans Lanting, neemt als hij een seminar geeft over landschapsfotografie zijn studenten mee het landschap in, neemt hun camera's af en laat ze een tijd naar het landschap staren, het landschap moet hen eigen worden. Pas na een half uur krijgen ze hun camera's terug en mogen ze een foto maken. Eentje slechts, die de essentie van het landschap weergeeft. En, dat is verdomd moeilijk! Zo leert hij hen langzamerhand kijken naar wat waardevol is en wat niet. Heel wat anders dan de "mitrailleur-methode" waarmee veel mensen tegenwoordig het landschap te lijf gaan in de hoop, dat er eentje tussen zit die het bewaren waard is.

Het was een fraai weggetje over de heuvels in de richting van het strand. Gedeeltelijk ging het door bos, gedeeltelijk langs akkers waar men driftig bezig was de graanoogst binnen te halen, gedeeltelijk over open vlakten. Hier was de overgang tussen bos en de open vlakte het onderwerp van mijn foto, terwijl het licht vanaf de akker aan de linkerkant door de bosschages heen voor een opheldering zorgde. 

De ceremonie vond plaats in deze kathedraal. Werkelijk een prachtig gebouw, dat dateert -weliswaar gerestaureerd na de oorlog- uit de 12e eeuw.

Alleen....in de jaren '60 werd deze kathedraal grondig verpest door de bouw van een betonnen boog door George Pace -met daarin een deel van het in 1941 door een duitse bom verwoeste orgel- en daarop een helaas uiterst moderne Christusfiguur van Sir Jacob Epstein. Je snapt niet hoe zo'n wangedrocht mocht worden gebouwd in zo'n prachtig kerkgebouw.

Zoals bekend straft God direct. In 2007 werd de kathedraal door de bliksem getroffen die vooral schade aanrichtte aan het electrische gedeelte van het orgel. Zo zie je maar eens!

Nu begrijp ik ook eindelijk waarom er niet gefotografeerd mocht worden tijdens de plechtigheid. Stiekum heb ik voor de dienst dit plaatje even gemaakt om U mee te laten genieten 

Onderweg naar het strand waren er drie parallelle wegen: de weg, over de bovenkant van de kliffen en door het dal van een klein riviertje. Op de laatste weg is deze opname gemaakt. Er liepen een stuk of vijftien koeien vrij rond -een vorm van extensieve veeteelt- in een uitermate fraai landschapsgebied van zo'n honderd meter breed en een kilometer lang.

Eigenlijk is het een eenvoudige opname: bijna met de zon in de rug, dus frontaal verlicht. Hier blijkt weer het voordeel van het fotografren in RAW formaat; je kunt later altijd de belichting wijzigen en de kleur aanpassen. Hier is dat ook gedaan om vooral de sfeer van de engelse landschapsschilders, zoals Giansborough, te verkrijgen. Ik vind het zelf wel aardig gelukt.

Natuurlijk heb ik niet alleen de dienst bijgewoond. Onze tent stond op ongeveer anderhalve mijl lopen van de kust en dat was een uitgelezen mogelijkheid om een en ander te fotograferen. Hoe ik dat precies weet? Op http://www.gmap-pedometer.com/ kun je exact uitrekenen hoe ver iets is!

Deze kust is niet zoals bij ons een zandstrand. Het zijn kliffen die bestaan uit aardlagen, steeds ongeveer een centimeter of twintig dik. Dat stond op een gekantelde aardlaag, aanzienlijk ouder, die, precies 90 graden gedraaid, een soort ondergrond vormde voor de kliffen. Daardoor ontstond een merkwaardig soort landschap, eerst geelachtige kliffen van kalksteen en daarna een soort blauwsteen oppervlak in lagen met allerlei keien daarop.

Dat schiep natuurlijk volop mogelijkheden om fraaie landschapsfoto's te maken. Op maandag ben ik dan ook drie keer teruggelopen om het bij verschillende getijden te fotograferen. Hier is slechts een van de resultaten; ik wou dat ik er meer gemaakt had. Nu heb ik in totaal een stuk of vijftig opnamen gemaakt; ik had er gemakkelijk een dubbel aantal of nog veel meer kunnen maken. Dat is nu eenmaal het nadeel van slechts een korte tijd ergens zijn; de innerlijke rust ontbreekt om er eens rustig voor te gaan zitten. Maar ja, we zullen het hier mee moeten doen.

We zijn weer terug. Na een lange en vermoeiende reis van 12 uur, inclusief twee uur wachttijd voor de boot, zijn we weer thuis. Eigenlijk is het nog erg snel; we hadden een camping gevonden in Llantwit, een klein uurtje rijden voorbij Cardiff en het is eigenlijk absurd, dat je nog dezelfde dag weer thuisbent.

Nu waarvoor we gekomen waren. Na een hele tijd zoeken in Cardiff langs Cathedral Road bleek op het plaatselijke politiebureau, dat we niet in Cardiff, maar in Llandaff moesten zijn. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, zodat we net op tijd alsnog aanwezig waren om de benoeming tot "deacon" mee te maken van onze vriendin. ("Deacon" is de "rang" die je hebt voor je -een jaar later- tot priester benoemd wordt.) Het geheel gebeurde in een erg indrukwekkende dienst, waarin een hele stoet aan ambtsdragers aan ons voorbijtrokken. Zoiets geeft je toch een leuke indruk van de verschillende tradities die deze kerk rijk is. Verschillende onderdelen gingen in in het Welsh, een onbegrijpelijke taal, en niet alleen voor mij. Ook veel anderen begrepen er weinig van. Naast mij zaten twee oudere mensen met een jongere vrouw (die trouwens verschrikkelijk hard kon zingen, gelukkig wel zuiver) maar die mensen bekenden ook tegenover haar, dat ze er niets van begrepen.

Hier is dan een plaatje van de nieuwe ambtsdrager. In het zwart, met een "dog collar". Erg gemakkelijk, je hoeft je nooit af te vragen wat je eens dragen zal.

Dit plaatje heb ik vandaag "gemaakt" van de foto's die ik dit weekend genomen heb. Ik had nog een aantal opnamen nodig, zoals van een stuk overhemd, om deze foto echt af te kunnen maken. Maar, nu is hij dan ook zoals ik wilde, een combinatie van vier opnamen die de sfeer van de omgeving precies weergeven zoals ik het ervaren heb. Het geheel was het resultaat van slechts een kwartiertje werken in Photoshop en ik ben best trots op het resultaat.

U zult mijn schrijfsels een paar dagen moeten missen.; Vanmorgen vertrek ik -te vroeg- naar Duinkerken om over te varen naar Engeland en vandaar de reis naar Cardiff te maken. Dit alles om zaterdag daar de installatie bij te wonen van een vriendin als "deacon" in de Anglicaanse kerk in Wales door de aartsbisschop van Wales. Ze zal daar Welsh moeten spreken, een voor mij volkomen onbegrijpelijke Keltische taal. Toch niet gek, voor een meisje uit Goes. ;-)

Vandaag was ik voor de 60e keer jarig. Ondanks dat ik al ruim 12 jaar nauwelijks meer drink, ben ik toch een goede fles whiskey rijker geworden. Over een half jaartje zal hij wel op zijn, want ik vind het nog altijd erg lekker.

Het lijkt wel of ze het er om doen: ben ik van plan mijn winkel te verkopen volgend jaar en van mijn rust te gaan genieten en dan heb ik achter elkaar aanvragen om huwelijksfoto's te maken! Het probleem is, dat ik het nog zo graag doe en op deze manier toch mijn routine behoud. Vandaag kreeg ik al de tweede aanvraag binnen voor mei......Nou ja, we zien wel; misschien dat ik van de opbrengst van wat series net weer een nieuwe camera kan betalen en zo ook mijn apparatuur "up to date" kan houden. Bovendien, ik wil nog een keer een camera hebben met de nieuwe Sony chip van 24 megapixels voor mijn landschapsfotografie.

Het begint langzamerhand een soort sport te worden. Maar, het determineren van plantjes blijft moeilijk. Soms heb je geluk, zoals hier met de gevlekte orchis, een vrij algemene soort.

Nou kan hij wel algemeen zijn en nog vrij klein ook, dus niks bijzonders, maar hij is wel prachtig. Kijk maar eens naar de prachtige tekening van bloembladen. Zoiets moois verwacht je toch niet in Nederland? Het lijkt wel een exotische soort, maar ja, dat is onmogelijk, want dat mag natuurlijk niet van Rita Verdonk, laat staan van onze Limburgse Geert......

Vandaag heb ik deze jonge vrouw gefotografeerd. Ik had er echt zin in en heb dan ook veel te veel foto's gemaakt. We hebben de foto's direct uitgezocht -het was toch erg rustig- en deze is het niet geworden.....Toch vond ik hem wel leuk, dus dan maar op het weblog geplaatst. Het merkwaardige van deze opname is, dat er een reflectie van onder is, net of ik een reflectiescherm er onder gehouden heb. Toch maar eens kijken waar of die vandaan komt!

Het werd tijd, vrijdag heb ik eindelijk de trouwalbums binnen gekregen die ik al tijden geleden besteld had. De normale leverancier was een jaartje geleden failliet gegaan, maar gelukkig had ik nog voldoende albums in voorraad, maar nu waren ze echt op. er is, na veel aanloopmoeilijkheden een nieuwe leverancier, maar dat gaat nog niet erg vlotjes. Bovendien heb ik maar een paar albums binnen gekregen, gelukkig wel degene die ik hard nodig had. Het was dus plakken geblazen, maar dat kan ik 's morgens niet doen, want dan zit ik in de warme zon te bakken achter mijn etalageruiten. Het gevolg is dan, dat het zweet mijns aanschijns op de albums druppelt. Het is ook nooit goed....

Het plantje hiervoor was dus zeevenkel. Met dank aan medeblogger Chris. Ook een plant van de rode lijst.

Ik blijf even bezig. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Na twee zeldzame soorten nu, volgens de flora van Thieme een algemenere soort, maar volgens de flora van Readers Digest komt hij alleen zo nu en dan langs de grote rivieren voor. En, volgens Wikipedia is hij vrij zeldzaam. Tenminste, als mijn determinatie klopt. Wie heeft enig idee? Chris?

Ik begin de smaak te pakken te krijgen, vandaag ben ik op jacht geweest naar o.a. orchideeen (sorry, ik weet nog steeds niet hoe je een trema tikt op mijn laptop), maar de determinatie laat nog even op zich wachten. Ze staan namelijk op mijn studiocomputer en het zijn nog steeds RAW-bestanden. Converteren naar TIFF en dan naar een klein JPEGje doe ik dinsdag wel eventjes.

Gisteren liep ik over de dijk en zag dit plantje. Nou loop ik echt niet te speuren naar iets bijzonders, maar het aantreffen van de gele hoornpapaver vorige week heeft toch iets losgemaakt. Plantjes waar ik vroeger gewoon voorbij liep en ik alleen van de schoonheid ervan genoot, worden nu toch aan een ander onderzoek onderworpen. Nou ja, ik zet ze even op de foto en dan probeer ik thuis achter de naam te komen. Nou heb ik een viertal flora's in de loop der tijd vergaard, maar het blijft toch lastig.

Wie weet de naam van deze plant? Zelf denk ik dat het  de tripmadam sedum reflexum is.

Deze foto vind ik eigenlijk veel mooier dan de vorige. Let vooral eens op hoe het avondlicht valt en precies de groep verlicht. Zo ontdek ik elke keer weer nieuw licht op plaatsen die ik al bijna "doodgefotografeerd" heb.

Overigens, ik vind dat ik het probleem van een viertal mensen aardig opgelost heb. Drie mensen is geen probleem voor een groepsfoto, vijf of zeven ook niet, maar vier of zes wel! Probeer maar eens een leuke compositie te maken met vier personen!