dagboek van een fotograaf

De Photokina -de tweejaarlijkse "greatest show on earth" op fotogebied- nadert weer en langzamerhand begint het bij mij te kriebelen. Alle cameramerken en objectieffabrikanten kondigen weer hun nieuwste producten aan en niets is zo verleidelijk als nieuw "speelgoed" Ik ga dan ook de beurs in Keulen bezoeken, maar ik koop nog niets! Immers, binnen een paar maanden is alles toch een paar honderd euro goedkoper. Alleen objectieven blijven hun prijs houden, maar camera's vliegen in prijs naar beneden. Mijn belangrijkste camera, de Fuji S5 bijvoorbeeld werd geintroduceerd voor 1900 euro. Een jaar later, toen ik hem kocht, was hij 1400 euro en nu is hij te koop voor slechts 800 eurootjes.

In dezelfde vatting is de laatste tijd het nodige verschenen: de Nikon D3 en D700 als "full frame" camera's en de D300 en D90 als "APS-sized" camera's. Nou heb ik de camera's eens vergeleken en ik zie verdraaid weinig verschil tussen beide full frame camera's en tussen de andere twee. Ik denk er over om mijn D80 op te gaan ruimen en dan vind ik de D90-de allergoedkoopste- goed genoeg voor mijn persoontje. Wat heb ik aan 6 beeldjes per seconde bij de een als de andere er al 4 heeft? Ik zet hem toch op enkel beeld, dus hooguit twee beeldjes per seconde- en dan moet ik nog erg snel zijn! Het belangrijkste, de resolutie is exact gelijk en omdat er dezelfde "engine" in zit, zijn de resultaten ook gelijk.

Maar ja, we wachten wel af; misschien verschint er wel een nieuwe Fuji, ondanks dat niemand dat verwacht. 

Chris vroeg mij om eens een foto te plaatsen van voor en na de bewerking. Misschien dat ik dat wel eens doe. Weliswaar zou ik dan een RAW-bestand onveranderd moeten converteren en dat stuit mij een beetje tegen de borst, maar vooruit. Ik hoop, dat het vanavond een beetje droog is, dan kan de opname van vanavond daar mooi voor dienen.

Nou ben ik absoluut geen voorstander van McCain als volgende US president, geef mij maar Obama, want voortzetting van dit beleid is werkelijk rampzalig. Ga ik nou ineens politiek bedrijven in dit weblog?  Nee, maar een ding moet ik McCain nageven. Het verschrikkelijke mens van Palin dat hij als "running mate" heeft gekozen, dat koos hij wel uit de mooiste staat van zijn land. Alaska, een galerie vol landschappen, gemaakt door gewoon een amateur, vind U hier: http://www.northland.smugmug.com/ Robert is een internetkennis van mij en maakt naar mijn mening- prima werk. Waar een ander met Photoshop iets bewerkt, daar zorgt hij met een uitstekende belichting voor heel sfeervolle landschappen uit deze ruige omgeving. Het is wel veel, maar de moeite waard.

Het experimenteren gaat voort. Deze opname is speciaal daarvoor gemaakt, maar ik weet niet helemaal wat ik er van moet denken. Ik vind het een prima opname, maar ik weet niet of ik de bewerking handhaaf. Ik ben er nog niet helemaal uit.

Ik heb het verschrikkelijk druk. Dat was nou net niet meer de bedoeling, maar ja, wat doe je er aan. Maar na een tijdje foto's bewerken moet je even er van af, anders klopt van de kleur helemaal niets meer. Vreemd, dat je totaal geen kleurfouten meer ziet na een poosje corrigeren.

Dan neem ik even afstand en ga ik even buiten kijken wat er op straat gebeurt en trek ik even tijd uit voor wat experimenteren. Dit is dan een van de resultaten er van.

Een poosje geleden kwam ik op het internet een provinciegenoot tegen die verdraaid interessant werk maakt. Zijn infraroodfoto's zijn uiterst fraai en, dat is wel zo leuk, uitermate herkenbaar, gezien de omgeving. Ik heb het met plezier doorgekeken.

Dit is zijn website: http://people.zeelandnet.nl/nh/infrarood/images.html

Even een foto van de bruiloft die ik eind vorige maand gefotografeerd heb. Ik ben daar volop aan bezig. Zo'n bruiloft is heel wat meer werk dan de meeste mensen denken. Ik hoor wel eens:"Het is maar drie uur fotograferen."

Men vergeet gemakshalve, dat drie uur fotograferen minstens vijftien uur achter het beeldscherm zitten voor de nabewerking kost. En dan moet het nog niet te ingewikkeld zijn, zoals de verschillende partijen uit een opname in evenwicht brengen en met selecties maken, knippen, plakken en gummen.

Digitaal fotograferen heeft de vakcentrales een beetje overbodig gemaakt voor de vakfotograaf. Waar je op kosten van film- en laboratoriumkosten bespaart, betaal je dat dubbel en dwars terug aan de extra tijd die je er in moet steken. Een trouwreportage, zoals waarmee vaak geadverteerd wordt, voor slechts 300 euro met alle bestanden op CD kan dus ook nooit wat zijn. 

Mijn beroepsmatig tussen-de-middag-koffieverstrekker heeft een zoon gekregen. Tenminste, zijn vrouw heeft een zoon gekregen en hij dus ook. U zult niet kunnen geloven hoe trots hij is. Ondanks mijn constante aanhouden dat de kleine "Klaas-Jan" ging heten, een voor een aanhanger van de enige echte club een onverdraaglijke naam, bleef hij goedgehumeurd. De werkelijke naam is Vinnie, net zoals de keiharde voetballer Vinnie Jones, van Watford, nu een filmster, waarvan de BBC schrijft: "Once the hard man of English football, Vinnie Jones, is now on the threshold of international movie stardom."

Dat belooft heel wat voor de kleine. Maar voorlopig is het nog een baby die tijdens de opname van deze foto -tot enig leedvermaak van uw fotograaf- zijn moeder benatte.

Naast mijn experimenten, hoe leuk ook, moeten er natuurlijk ook nog "gewone" foto's gemaakt worden. Dit is zo'n fotootje van de drie kinderen van een binnenschipper. Mag je raden hoe zijn schip heet!

Hier zijn de drie afzonderlijke personen toch met elkaar verbonden. Het meisje aan de linkerkant doordat haar linkerarm achter haar zus langs loopt, het kleinste meisje in het midden door op de arm van haar broer te leunen in de richting van haar zus, terwijl haar broer als een soort anker fungeert in de compositie. Beide schuingeplaatste armen aan de buitenkant geven het geheel zijn "stevigheid".

Daarnaast moest natuurlijk de naam van het schip er op. Dat fungeert als een soort basis van de compositie. Normaal zou je daarvan uitgaande een soort driehoek componeren; nu doe ik dat ook een beetje, maar enigszins met de punt naar beneden. (Niet de punt naar achteren of naar voren, zoals bij voetbaltrainers in hun eigen geheimtaal)

Deze vrouw heb ik een aantal jaren geleden leren kennen toen ze uit de Oekraine. de Krim om precies te zijn Sebastopol, hier op Schouwen kwam wonen. Een bijzonder mooie en hartelijke vrouw en, ondanks dat ze blond is, een zeer intelligente vrouw. Ze heeft, ondanks dat het toch een vrij lastige taal is, vrijwel accentloos Nederlands leren spreken.

Toch zal een aangeleerde taal nooit zo eigen worden als je moedertaal. Dat houdt het gevaar in, dat als je ouder wordt, er een risico bestaat, dat je terugvalt op je moedertaal. Overigens, haar grootmoeder sprak geen Russisch, maar een taal die verwant was aan de Fins-Oegrische taalgroep. Ik heb nooit geweten, dat dat in Rusland ook gesproken wordt, maar er schijnen toch nog zo'n vier miljoen sprekers te zijn.

Bij deze foto heb ik gebruik gemaakt van foto's van verschillende structuren -zoals van wolken en afbladderende verflagen- om het gewenste effect te bereiken. Ik vind, dat ik er aardig in geslaagd ben. Het is in ieder geval geen "gewone" foto geworden!

Ik was het bijna vergeten: dit was bedoeld voor haar vriend, die een stuk verderop woont. Ik kan mij niet anders indenken, dan dat hij erg gelukkig moet zijn met deze foto. Ik zou het in ieder geval wel zijn.

Trouwens, er is nauwelijks iets te bedenken om cadeau te geven dat meer indruk maakt dan een goede foto. Het iets dat zo persoonlijk is, dat is moeilijk te overtreffen. Je moet er moeite voor doen, je moet toch speciaal naar een goede fotograaf. Ik heb altijd respect voor de mensen die zoiets geven uit liefde voor een ander.

Niet alleen na het vermengen van verschillende lagen kan een mooi beeld ontstaan. Als je een mooi model voor de camera hebt, wil het ook best lukken zonder kunstgrepen.

Het geheim van deze opname zit hem in de lichte plek op de achtergrond. Dit "second point of interest", zoals de Engelsen het noemen is heel belangrijk in de klassieke fotografie, en niet alleen daarin, ook de naturalistische schilders hadden er rekening mee te houden. Dat "second point" heeft als functie diepte te creeren in een ander vlak dan waar het onderwerp zich bevindt. Daardoor ontstaat een natuurlijke dieptewerking. Daartoe moet het of iets minder helder of iets feller van kleur zijn als het hoofdonderwerp. Dat moet natuurljk het belangrijkste deel blijven van de afbeelding.

Belofte maakt schuld. Ik beloofde gisteren dat ik vandaag wat zou laten zien van wat ik gisteravond geproduceerd heb. Een echt verschrikkelijk mooie meid in een prachtige rode jurk, die we later vervangen hebben door een rode trui. Nadat ik de foto, zoals normaal, bewerkt had, heb ik er nog een beetje mee gerommeld met lagen en toen kreeg ik dit resultaat. 

Nog een plaatje van hetzelfde meisje. Met het onscherp afbeelden van een draaiende beweging, probeer ik meer een sfeer dan een exacte afbeelding te bereiken. Ik zal ergens een gemiddelde zien te bereiken tussen herkenbaarheid en volkomen vervaging. Waar die grens zal liggen ben ik nu langzaam aan het ondekken.

Gisteravond heb ik weer iemand gefotografeerd op dezelfde plaats in Schuddebeurs; vanavond zal ik er wel de beelden van laten zien. Zoals meestal, een uiterst fraaie juffrouw; het lijkt wel alsof ze de laatste tijd achter elkaar op me afkomen als vliegen op de stroop. Ik heb er in ieder geval geen hekel aan. Vandaag ga ik de beelden opladen en uitwerken. Ik heb er zin in!

Vandaag had ik wat tijd over en ben ik even terugegaan in mijn opnamen om te kijken of er nog wat leuks van te maken viel. Ik heb een tijdje geleden een portretje gemaakt van een klein meisje dat zich zo op haar gemak voelde, dat ze een halve balletuitvoering gaf voor me. Ik heb een aantal foto's gemaakt met een lange sluitertijd om de beweging vast te leggen. Ik was er toen niet zo enthousiast over, maar toen ik ze pas weer onder ogen kreeg zag ik plotseling wel de mogelijkheden van deze opnamen. Na wat geknutsel met lagen, een paar keer weer weggooien en weer overnieuw beginnen, verkreeg ik deze plaatjes.

Het is een vastleggen van de beweging, het wervelende van een enthousiast klein meisje. Een geslaagd geheel, vind ik. En weer een stukje aan een nieuw hoofdstuk gebreid voor wat betreft mijn "nieuwe fotografie."

Alweer Joleen? Ja, ik vond haar op deze opname dusdanig mooi, dat ik er nog maar een plaatje aan waagde, met het risico vervelend gevonden te worden. En indien dat zo is, dan heeft U mooi pech gehad. Het is per slot van rekening mijn weblog.....

Maar zeg nou zelf eens, daar kijk je toch met plezier naar?

Nog even een fraai plaatje van Linda, degene van de "coat of many colours". (Ik weiger om op z'n amerikaans "colors" te schrijven; dan kunnen we de hele mooie engelse taal wel in de uitverkoop gooien. Het is colours dus!)

Weet U trouwens waarom het engels vaak heel anders uitgesproken wordt dan geschreven? In de tweede helft van de 15e eeuw was er ene Willam Caxton die de eerste engelstalige boeken in een grote oplage drukte. Eerst werkte hij vanuit Brugge, later vanuit Westminster en van daaruit drukte hij zijn boeken in het lokale dialect. Bij gebrek aan een vaste spelling nam men maar aan, dat hij het juist spelde en voortaan werd dat dialect de basis voor de spelling van het engels. Grappig, vind U ook niet?

Ik ben flink aan het inhalen voor de dagen dat ik mijn weblog niet  bijgewerkt heb. Intussen heb ik ook nog eventjes een trouwreportage gemaakt van een ontzettend leuk stel, een stel van mijn eigen leeftijd. De bruidgom, tja, daar kan ik weinig over opmerken, dat weet ik nooit zo, die had een keurig pak aan, maar de bruid, die zag er nou eens een keer fraai uit! Naast dat het een gewoon erg leuke vrouw om te zien was, had ze een jurk aan die werkelijk fenomenaal was! Enerzijds eenvoudig, anderzijds heel geraffineerd. Nou ja, kijk maar eens op de foto.

"Veel fraaier zie je ze niet tegenwoordig", zoals het gezegde luidt. Oordeel zelf maar.

"My coat of many colours" is wat Dolly Parton zong,"that momma made for me". Weliswaar was die gemaakt van resterende lapjes, maar ze was er toch trots op, volgens de tekst van de song.

Daar moest ik aan denken toen ik deze jurk zag. Weliswaar geen jas, ook niet gemaakt van vodden, maar wel verschrikkelijk gevaarlijk om te dragen. Zo'n jurk is meedogenloos, een beetje te dik en het toont op de meest fnuikende wijze. In het begin zag ik het ook echt niet zitten, op de foto met deze jurk. Zij kon hem echter wonderwel goed dragen, het stond haar zellfs erg goed. Zeer zeker een heel groot compliment voor haar figuur!