dagboek van een fotograaf

Nee, absoluut niet rechts.

Overigens, mijn zoon -hij is skileraar in Oostenrijk 's winters- vertelde mij toen het  bericht van de dood van de Oostenrijkse extreem rechtse politicus Joerg Haider kwam: "Dan zal hij wel bezopen geweest zijn en te hard gereden hebben. Dat doen ze van die generatie daar bijna allemaal." Een paar dagen later kwam het bericht, dat hij inderdaad minimaal twee maal te hard gereden heeft en vier maal teveel gedronken. Hier past, buiten zijn abjecte rechtse politieke mening, slechts een woord: KLOOTZAK! 

Excusez le mot, maar ik weet niets anders te bedenken voor mensen die drinken en rijden combineren.

Gelukkig even wat anders. Een leuke link waar ik zojuist, al surfend, op kwam: http://www.posterfix.com/ Dit gaat over een Amerikaanse "artist" (iedereen die een breiwerkje kan maken is in de US al gauw een "artist") die posters restaureert. Hij laat in een aantal -wat rommelige- foto's zien hoe hij dat doet met verschillende posters. Klik daartoe op de plaatjes van de marineman en zie hoe hij werkt.

Een tweede link betrof een vraag bij een "kunstwerk" van suikerklontjes dat ik op de website van een medeblogger vond. Wie dat gemaakt had? Ik weet het niet zeker, maar het lijkt een beetje op het werk van Bethany de Forest: http://www.pinhole.nl/ Zij construeert een droomwereld met behulp van suikerklontjes en maakt dan daar met een pinholecamera foto's van. Omdat een pinholecamera een bijna onbegrensde scherptediepte heeft is zoiets bij uitstek geschikt om dergelijke constructies te fotograferen.

Had ik in het vorige stukje in mijn weblog nog over de problemen die ik zou ontmoeten met de kleur van het licht, vandaag kwam er nog een probleem bij: daglicht dat door de ramen van de kerk in het eerste half uur naar binnen viel mengde zich met kunstlicht en TL-licht! Zie daar maar eens uit te komen!

En wie schetst mijn verbazing toen ik er vanmorgen aan begon en werkend in Lightroom er na nauwelijks twee uur al mee klaar was! Nou heb ik van de week een boek daarover gekocht en een heel klein beetje doorgekeken. Het stond er zo eenvoudig in, maar at staat het meestal. Als je er dan aan begint, dan kom je de meest vreemde problemen tegen. Maar dit was echt fenomenaal; de moeiljkste lichtverhoudingen waren in een handomdraai opgelost.

Mocht U nou niet weten wat Lightroom (eigelijk heet het Adobe Photoshop Lightroom) inhoudt: het is een heel handig programma van Adobe om RAW-bestanden te converteren naar meer gebruikelijke bestandsformaten als TIFF of JPEG. Eigenlijk is het net zoiets als het ontwikkelen vroeger: je maakt een latent beeld zichtbaar,aar in plaats van in de donkere kamer in de "lightroom", de lichte kamer.

Voor wie er belangstelling voor heeft: het gaat hier om het boek "Lightroom 2" van Johan Elzenga, ISBN 978-90-430-1649-0. Ik had het boek "Lightroom" al over versie 1, en ik weet niet of het nou zoveel gemakkelijker is geworden of dat ik intussen weer redelijk veel geleerd heb, maar het lijkt wel of dit veel duidelijker is.

Het was vandaag eens een andere trouwreportage dan anders. Het paar was deze week al "voor de wet" getrouwd. Ik moest dus naast de buitenfoto's maken 's avonds in de Gereformeerde Thomaskerk, zoals hij sinds kort heet, fotograferen. Van de buitenfoto's is hier alvast een plaatje.

Dat schept natuurlijk enorme problemen voor wat betreft het licht. Om nou alles te flitsen zag ik helemaal niet zitten; sfeerlozer licht is niet te bedenken. Nou deed zich hier nog een apart probleem voor: het  bruidspaar werd verlicht door kunstlicht en de predikant door TL-licht. Later bleek dat in Lightroom totaal geen probleem op te leveren, gewoon op het desbetreffende "knopje" klikken, maar vooraf had ik me behoorlijk zorgen gemaakt over het gemengd zijn van beide lichtsoorten.

Nou doet zich het probleem voor: door op "tungsten" te klikken worden opnamen bij kunstlicht gemaakt, volkomen neutraal van toon. En dat klopt weer niet met onze waarneming! Ik denk, dat ik alle opnamen twee keer zal moeten ontwikkelen en dan deze over elkaar heen moet leggen om uiteindelijk te bepalen in welke mate de kunstlichtopname zal moeten bijdragen aan het sfeerbeeld. Maar dat is voorlopig een zorg voor later.

Het is al weer een aantal dagen geleden dat ik dit weblog heb bijgewerkt. Ik heb het enorm druk gehad, maar er is licht aan de horizon. De grootste hoop werk is verricht. nog drie trouwreportages te gaan en het is gebeurd.

 Deze plaat vertoont erg veel overeenkomst met een vorige, die ik hier op 10 oktober geplaatst heb. Toch is deze anders: ik ben gek op het tule van een bruid. Je kunt zo lekker de bruid - en ook de bruidegom- onder "verstoppen". Hierdoor ontstaat een prachtig zacht beeld waar maar weinig tegenop kan. Een sfeertje, dat je dus gratis mee krijgt!

Ik heb al eerder het gehad over het licht, dat 's morgens over het water en de oevers van de stadsgracht "glijdt". Dat is zo verschrikkelijk mooi, je houdt soms je adem in. Nou heb ik al verscheidene malen geprobeerd dat vast te leggen, maar dat blijkt ontzettend moeilijk te vangen. Waarschijnlijk is het zo mooi als je er langs loopt door de beweging en is het statisch aanzienlijk minder aantrekkelijk.

Toch denk ik, dat ik het met deze opname een beetje "gevangen" heb. Door met  verschillende lagen in diverse laagstijlen te werken, heb ik het idee van de betoverende sfeer van het ochtendlicht een beetje kunnen overbrengen. Door het inkaderen met een donkere rand onstaat een afgesloten geheel dat stilte en de intieme sfeer enigszins benadrukt.

Gisteravond heb ik tot laat gewerkt om twee huwelijksreportages ingeplakt te krijgen, opdat ik ze vandaag af kan leveren. "Twee?". zult U zeggen? Ja, dat klopt. Ik was er met een bezig, maar daar moesten nog wat foto's van opnieuw worden afgedrukt omdat ik het bij nader inzien niet helemaal eens was met de kleurtoon,  ik was er twee vergeten en er waren een paar licht beschadigd. Terwijl die foto's geprint worden -en daarna- ben ik vast aan de andere serie begonnen, want ik laat ze liefst nog een dagje goed drogen alvorens ze op maat te snijden.

Zo heb ik deze foto ook nog een keertje bewerkt. Ik was het niet helemaal eens met de vorige variant en heb hem overnieuw door de computer gehaald met dit resultaat. Nu ben ik wel tevreden, het is een vel intiemer plaatje geworden en de serie is ook nog eens af.

Zo zie je maar eens wat je met licht teweeg kunt brengen. Deze twee foto's, die van gisteren en vandaag, heb ik op exact dezelfde plaats gemaakt. Toch zijn ze totaal verschillend qua sfeer. Het bruidspaar zet hiervoor de toon, ik pas de foto's zoveel mogelijk aan het desbetreffende stel aan.

Dit vind ik nou zo'n mooi intiem plaatje! Het bruidspaar staat hier, schijnbaar volkomen alleen, samen te genieten. De wereld is niet groter dan hun tweetjes, voor de rest bestaat er niets anders dan elkaar.

In werkelijkheid is het door mij allemaal zorgvuldig georchestreerd, maar niemand echter die daarvan weet heeft. De suggestie van volmaakte intimiteit blijft aanwezig.

Ssssst! Niet storen!

Dit portret heb ik gemaakt in het kader van mijn aktie in samenwerking met de Wereldwinkel in Zierikzee. Iedereen die een bepaald bedrag besteedt krijgt daarvoor een stempel op zijn stempelkaart en een volle stempelkaart is goed voor een gratis portret . Ik doe dat met veel plezier en probeer zo mijn maatschappelijke betrokkenheid te tonen.

Ik heb van tevoren daar lang over nagedacht; een Britse collega deed iets dergelijks ten bate van de plaatselijke afdeling van Oxfam, een organisatie ten bate van ontwikkelingshulp, en ik zocht naar iets dergelijks op het eiland. Ik heb al eens aktie gevoerd ten bate van de landelijke stichting "Dark en Light Blindcare", maar iets plaatselijks spreekt de mensen veel meer aan.

Bovendien, ik haal er zelf ook mijn koffiepads. Prima bakkie koffie! Moet U ook eens doen. (De thee schijnt ook goed te zijn, maar dat vind ik meer iets voor geitenwollensokkentiepjes)

Vanmorgen liep ik over het Slingerbos langs de gracht naar mijn studio en het zag er prachtig uit, zo met het lage zonlicht door de licht verkleurende bladeren. Toch was het niet of nauwelijks te fotograferen; er waren constant takken of andere zaken in het beeld die daarvpor zorgden. Toch zag het er betoverend uit.

Zoiets is een valkuil waar veel mensen in trappen. Het lijkt erg mooi, dat is het ook, maar maak je er een foto van, dan is het drie keer niks. Hoe komt het nou, dat je er steeds weer in trapt? Ik denk, dat het te maken heeft met de menselijk perceptie. We zien wat we willen zien. En we kijken selectief, zeer selectief, waardoor we alleen waarnemen wat we willen waarnemen. En dat is mooi, alleen we vergeten de omgeving en daarom valt het uiteindelijke resultaat vaak zo tegen. Want het mooie dat we gezien hebben is onderdeel van een geheel dat vaak volkomen oninteressant is, maar dat wij daardoor niet hebben opgemerkt.

En zo was het vanmorgen ook in het Slingerbos langs de gracht. Goed dat ik geen camera bij me had.

Zo, het is weer even geleden dat ik dit weblog bijwerkte. Het is op het moment veel te druk, vind ik.Maar ja, dat duurt nog een aantal weken; straks is het weer een stuk rustiger.

Kunt U zich nog herinneren, dat ik het had over een bruid met een fantastische jurk? Nou, hier is ze, enigszins in close-up. Je moet er natuurlijk van houden, maar toevallig hou ik er wel van. Van de jurk, bedoel ik natuurlijk.

Ik vind het licht zo prachtig op deze jurk vallen; nergens is het uitgebleekt, dank zij mijn Fuji camera. Ik durf te wedden, dat alle Canons en Nikons  en wat dies meer zij, hier mee de mist in gegaan waren. Die hadden van het witte jasje niets over gelaten dan een witte vlek. Ik heb het in Photoshop nog een keer gecontroleerd en nergens is het 255, 255,255, het kenmerk van iets wat volkomen uitgevreten is en geen enkele doortekening meer vertoont.

Daarnaast is het licht zelf ook prachtig. Een beetje een Vermeer-achtige diffuusheid, maar toch krachtig genoeg om goed gericht te zijn. Het kwam schuin van boven binnenvallen, echt ideaal, en ondanks dat het vrij donker was heb ik toch een lichtje in de ogen kunnen behouden. En, dat lichtje is essentieel. Je ziet vaak van die "dooie" ogen. Meestal een teken dat de fotograaf of zijn vak niet verstaat of niet opgelet heeft.

Vandaag las ik het volgende berichtje:

"Een 24-jarige Vlissinger is in de nacht van vrijdag op zaterdag voor de tiende keer betrapt op rijden onder invloed van alcohol.

Aan de Aagje Dekenstraat in Vlissingen is de man aangehouden door agenten, omdat hij stapvoets in zijn auto reed. Het voertuig reed van links naar rechts over de rijbaan. Daarna parkeerde hij zijn auto scheef in een parkeervak met één wiel op de stoep."

Daar wordt je toch stil van. En dan te bedenken dat hij ook een aantal keren gereden zal hebben zonder dat hij gesnapt is, want zo vaak word je nu ook weer niet gecontroleerd. En dan voor de tiende keer in hooguit 6 jaar, dus zo'n twee keer per jaar zat achter het stuur. Onbegrijpelijk. Hier staat mijn verstand bij stil.

Zou zo'n jongen nou totaal geen verstand hebben? Of zou het leven van een ander hem totaal niet kunnen schelen? Wat zou je nou kunnen doen om iemand het onverantwoordelijke van zijn daden te doen beseffen?

Vandaag werden de foto's voor de grootouders van de emigrantjes opgehaald. Binnenkort vertrekt het gezin naar Australie. De kinderen hebben al afscheid genomen van de vriendinnetjes en vriendjes, maar ze zullen voorlopig wel in contact blijven via het internet en de webcam.

Wat ik wel een leuk berichtje vond: in verband met de emigratie heeft de grootmoeder al een computer aangeschaft en, volgens de moeder van het gezin, is ze er al ontzettend handig mee, zelfs handiger dan zij zelf. Ze heeft al haar eigen Hyves profiel en weet ik wat nog meer.

Om afscheid te nemen: een laatste plaatje van de kinderen. Het ga ze goed.

Het was vandaag heel vreemd weer. Toen ik klaar stond op de gewenste locatie met een bruidspaar om de buitenfoto's te gaan maken, braken de hemelsluizen open. Onvoorstelbaar hoe verschrikkelijk veel er naar beneden kwam! Er zat niets anders op dan een binnenlocatie op te zoeken. Nou wist ik, dat men in het stadhuismuseum van Zierikzee nog niet begonnen was met de verbouwing, dus ik had de dag ervoor al gebeld of ik in voorkomend geval daar binnen kon fotograferen.

Toen we een poosje binnen bezig waren, brak de zon langzamerhand door. Direct zijn we weer naar buiten gegaan en hebben in Schuddebeurs nog een aantal foto's kunnen maken met werkelijk prachtig licht.

En, eigenlijk heb ik een verkeerde keus gemaakt qua foto, besef ik nu. De bruid had een jurk aan, niet te beschrijven zo mooi! Je zou bijna zeggen, dat ze een jurk uitgezocht had en daar toen later nog een passende bruidgom bij. Nadere informatie leerde mij echter, dat toch de bruidegom wel eerst was. De jurk had zij echter wel ruim anderhalf jaar tevoren al uitgezocht, dus zo vreselijk gek was mijn veronderstelling nog niet.

Vandaag ben ik even kwaad geweest. Eigenlijk ben ik nog steeds kwaad op die rot banken. En ik maar denken, dat ik  bij een bank zat die meedenkt. Nou, mooi niet!

Ik had vandaag een paar duizend euro in contanten nodig en ging dat bij de bank ophalen. Geen probleem, zolang het maar op je rekening staat. Nou bleek, dat op een paar euro na niet het geval te zijn. En kreeg ik dus mijn geld niet. Logisch zult U zeggen. Maar niet als je nagaat dat ik op aanraden van mijn zakelijk beheerder het honderdvoudige van dat bedragje voor een tijdje vast had gezet bij dezelfde bank!

Nu vond men het nodig mij als een armoezaaier die geen geld heeft weg te sturen!  Regels meneer.... Ze zijn daar zo stompzinnig, dat de regels zo heilig zijn, dat ze voor het gezond boerenverstand gaan. Ik heb dus besloten, dat ik mijn saldo bij de ING niet langer wil laten staan. Ik heb dus direct mijn rekeningen opgezegd, alles laten overboeken naar mijn rekening-courant om het, zodra ik even tijd heb, het bij een andere bank te stallen. Als een bank dusdanig kortzichtig gedraagt, kan ik ook niet verwachten dat ze verantwoord met mijn geld omgaan.

Vinden ze het raar, dat de meeste mensen zich negatief opstellen ten opzichte van banken? Zeker als je de daar heersende graaicultuur bekijkt. Heeft U het als directeur niet goed gedaan? Jammer, dan nemen we afscheid en krijgt U een paar miljoen mee....Anders laat U toch gewoon een riante afscheidsbonus in uw contract opnemen? En als U iets uitgedacht hebt? Een paar miljoen goed genoeg? Dan kijken we later wel of het iets oplevert. En dan liefst net zoals die Amerikaanse directeur, die had de boel naar de verdommenis geholpen en kreeg als "beloning", midden in de kredietcrisis, nog zo'n dikke 50 miljoen mee.

WALGELIJK!!!!!

U merkt het, ik ben nog steeds kwaad!

Ik had het al eerder opgemerkt. Deze kinderen gaan emigreren naar Australie (de ouders gaan mee, wees niet ongerust.)

Zoiets lijkt mij een hele opgaaf voor die kinderen. Weliswaar leren zij in een mum van tijd de engelse taal, maar ze zullen toch een aantal maanden een gebrek aan communicatie hebben met hun klasgenoten en nieuwe vriendjes. Bovendien, geen TV die in het Nederlands uitzendt, de hele communicatie in het Nederlands zal uitsluitend binnen het gezin plaats kunnen vinden.

Ook voor de ouders zal het niet eenvoudig zijn; Naast het probleem van de communicatie -al spreek je nog zo goed engels, het blijft een vreemde taal- zal er ook nog het nodige aan kinderen te troosten zijn. Die kinderen zullen de taal met al zijn eigenaardigheden wel onder de knie krijgen, maar als volwassene blijft het moeilijk. Een gesprek valt nog wel mee, zeker als het een op een gaat, maar zit je met een aantal mensen bij elkaar, dan merk je ineens dat het je moedertaal niet is: je kunt het gesprek niet meer goed volgen. Een buitenlandse kennis van ons spreekt perfect Nederlands, maar in een groep gaat ze verloren.

Deze foto heb ik ruim een week geleden gemaakt; nadat hij eenmaal ontwikkeld was en goed op kleur gezet, heb ik er een structuurtje over gezet en dit is het eindresultaat. Een dergelijke structuur is vrij eenvoudig zelf te construeren en bovendien, indien nodig, zo van het internet te plukken.

Zoiets doe ik waarschijnlijk niet in een serie, daar past het plaatje niet in. Maar zo, als losstaand plaatje, vind ik het lang zo gek nog niet. Ik zie wel hoe ik hem gebruik, het bruidspaar vond hem in ieder geval erg fraai.

Nog even een plaatje vanuit de reportage van afgelopen vrijdag. Morgen ga ik weer werken aan de bruiloften die hiervoor plaatsvonden en nog niet afgewerkt zijn. Er ligt nog heel wat op mij te wachten en voorlopig zal het nog heel wat uurtjes buffelen zijn. Deze reportage is nog eventjes niet aan de beurt, vooral daar zij in Nieuw Zeeland hun huwelijksvakantie houden.

Als er een internetverbinding voor hun in Nieuw Zeeland beschikbaar is, dan kunnen ze alvast genieten. De rest volgt later nog wel een keertje als ik er aan toegekomen ben. Misschien aan het eind van deze week al.

Nog even een plaatje uit dezelfde trouwreportage. Het licht was zo verschrikkelijk mooi, dat er nog wel een paar zullen volgen. Het leek wel een sprookje, al moet ik zeggen: het het mooiste was er al af; dat was toen ik er heen reed om een uur of acht. Zeldzaam fraai licht, getemperd door een heel lichte nevel, vooral op de Zeelandbrug. Maar ja, toen zat ik in de auto...

Het was vaak zoeken naar een beetje schaduw om de lens uit de zon te krijgen en toch hetzelfde perspectief te behouden. Ik heb soms zelfs iemand als "sunblocker" in moeten zetten om met haar lichaam de boel in de schaduw te houden.

Zoals ik al eerder meldde, ik had vrijdag een huwelijk te fotograferen in Vlissingen. Nou ken ik de omgeving bij Fort Rammekens best wel een beetje, maar door de manier waarop het licht viel was het elk kwartier alsof je in een nieuwe omgeving was. Dat was gewoon fascinerend, zulke snelle lichtwisselingen bij het warme, lage licht. Ik heb daar werkelijk fantastische foto's kunnen maken en hier is dan de eerste. Is het geen droom? En dat lag gewoon voor het oprapen; in feite hadden we gewoon kunnnen blijven zitten en de veranderingen veroorzaakt door het licht kunnen registreren.

En, dit is nog een nagenoeg onbewerkt bestand. Kun je nagaan hoe het wordt als de definitieve afwerking heeft plaats gevonden!

Afgedraaid voel ik me. Gisteren had ik een reunie van  mijn oude HBS van zo'n 45  jaar geleden. Een treffend en soms ook roerend weerzien met velen na al die jaren. Ik had een vrij hoog rollatorgehalte verwacht, maar dat bleek helemaal niet zo; blijkbaar zijn wij van een bijzonder stevige generatie.

De school stond in IJmuiden. Toendertijd een smeltkroes, waar iedereen in terecht kwam die een toekomst zocht bij o.m. Hoogovens, vooral door de uitstoot uit de landbouw. Zeeuwen, Friezen, Brabanders en Groningers, alles door elkaar gemixt en dat resulteerde in een heel hechte en -het belangrijkste- een absoluut klassenloze maatschappij. Ondanks dat er een aantal uitermate geslaagde mensen uit de zaken- en amusementswereld tussen bevonden, die klassenloosheid was nog steeds onverminderd aanwezig. En, dat is een heel groot goed; dat heb ik nogal eens anders meegemaakt!

Ik was benoemd tot OCF, Onbezoldigd Chef Fotografie. Ik had twee assistenten en een fantastische medewerker, Adrie de Vos, collega-fotograaf die aangeboden had om voor mij eens te fotograferen zodat ik ook nog iets aan deze bijeenkomst had. Nou komt natuurlijk voor mij nog de enorme klus van het sorteren en converteren van alle honderden bestanden tot een redelijk geheel waarvan iedereen naar believen zijn eigen foto's van kan printen. En, ik denk, dat er voldoende materiaal voor is, iedereen staat er volgens mij wel een keer of vijf op.

Je gaat toch goed merken dat het 45 jaar geleden was, dat je als vrolijke jongeman rondsprong. Vandaag ga ik eerst maar even uitrusten. Zoals in de aanhef staat: ik voel me afgedraaid.