dagboek van een fotograaf

Het plaatje hiernaast lijkt een zoekplaatje, maar het is de onderkant van een zilveren theepotje. Wat U ziet zij de merken die door de zilversmid, zilversteek en de merken van de keurende instanties, aangebracht naar aanleiding van het keuren van het zilvergehalte.

Deze merkjes zijn extreem klein, slechts enkele milimeters groot. Het is dus nog een hele kunst om ze er goed op te krijgen, vooral als je geen macro-lens meer hebt. Toch ben ik er redelijk in geslaagd, maar dan met behulp van een achromatische voorzetlens. Gelukkig had ik die uit een grijs verleden nog ergens liggen. Indertijd was die een keer aangeschaft voor een klusje, na een keer gebruik vergeten en onder het stof geraakt, maar nu kwamen ze goed van pas.

Deze week kwam er een klant binnen uit Achthuizen, op het andere eiland dus. Ik heb indertijd haar huwelijk gefotografeerd, haar eerste kind en nu was de tweede aan de beurt. Zo blijf je dus de hele tijd zo'n gezinnetje volgen. Best leuk; ik volg zo in  de loop van de tijd verschillende families. Je maakt soms hun trouwreportage, fotografeert hun kinderen en ziet ze langzamerhand groter worden, je maakt later de trouwreportage van hun kinderen en fotografeert hun kleinkinderen weer.

Hier is de laatste aanwinst, nu is het een dochter.Ik vertel het U maar, want volgens mij kun je het nog niet zien. Al bleek het wel een echte meid, zo wisselvallig als wat, dan weer lachen, dan weer huilen.

Gisteren stond ik voor een raadsel: ik had iemand in een pak met een heel fijn streepje gefotografeerd  onder slechte lichtomstandigheden. Geen probleem, dacht ik, we krikken de "film"gevoeligheid even op tot 1250 ISO en passen later een programma dat de ruis onderdrukt er op toe. Tot zover ging alles goed. Het was wel een aardige opname, maar achteraf zat mij toch iets niet lekker, terwijl ik niet wist wat.

Ik heb eerst maar even een proefprintje van een deel op ware grootte gemaakt en toen zag ik het ineens: de ruisonderdrukking had niet alleen de ruis weggewerkt, maar ook het streepje in het pak!

Zojuist kwam ik, al surfend, op een serie foto's van een Scandinavisch fotograaf -ik ken te weinig van de taal om te bepalen of hij uit Denemarken, Noorwegen of Zweden komt- met de mooie naam Pelle Piano. Zijn site: http://www.studiobild.com/ .

Hij maakt fantastische 3-dimensionaal lijkende beelden, Het is net of er een gigantische diepte in zit. Hoe hij dat doet? Ik heb er ook een poosje over zitten puzzelen, maar ik denk, dat ik het weet: hij werkt met "blue screen", een techniek waarbij de egaal blauwe achtergrond vervangen wordt door een ander beeld. Door een verkeerde beeldhoek, een grotere, bij de opname van de nieuwe achtergrond te kiezen, ontstaat een enorme suggestie van diepte.

Overigens, je moet eens naar die vrouwen in zijn foto's kijken: een volkomen glad getrokken huid, zo, dat het onnatuurlijk wordt, de ogen uitgepoetst en het oogwit witter gemaakt, de tanden gewit en het figuur "verbeterd". Volkomen onnatuurlijk, maar het verkoopt verschrikkelijk goed. De meeste mensen zien het helaas niet, totdat je ze er opmerkzaam op maakt. Wat ze wel opvalt zijn die enorme, onnatuurlijke borsten. Daar heeft een chirurg een aardige cent aan verdiend! Alleen, het is er, naar mijn smaak, niet mooier op geworden.

Kijk maar eens en huiver....

Zo, weer eens een foto uit een trouwreportage van een paar weken geleden. Ik heb hem de laatste dagen pas afgewerkt, want het stel was op huwelijksreis geweest naar Nieuw-Zeeland en wilde de reportage zelf uitzoeken. Afgelopen zaterdag waren ze weer terug en zijn ze langs geweest. De laatste dagen ben ik de hele dag bezig geweest om de bestanden klaar te maken om geprint te worden.

Al doende kwam ik deze foto tegen die er goed uitzag, maar het was een beetje " meer van hetzelfde".  Toen kreeg ik het idee om de foto te voorzien van een witte, onregelmatige vervagende rand en zie hier het resultaat. Zo, als losse foto, ziet het er vrij gewoontjes uit, maar in de serie is het best aardig.

Hier is er weer eentje! De kleuren van de herfst in de Schelphoek nabij Serooskerke, alweer bewerkt, zoals U de laatste tijd van mij gewend bent, met een aantal lagen met structuren. 

Structuren worden in het Amerikaans aangeduid met "textures" omdat "structures"  daar een andere betekenis heeft. Maar, wat is echter het verschil in het Nederlands tussen "structuur" en "textuur" als het om oppervlakken gaat?

Vandaag kreeg ik een e-mailtje uit Amerika van iemand die mij vroeg of ik een "handheld" lichtmeter gebruikte bij mijn opnamen. Ik moest eens goed nadenken, want ik gebruik al een tijdje nagenoeg geen losse lichtmeter meer bij mijn opnamen, noch in de studio, noch op locatie.

Ik ben gewend geraakt aan het fotograferen in RAW, zodat ik nog behoorlijk wat speelruimte heb bij mijn belichting. Ik kan nog een paar stops naar over- en onderbelichting corrigeren, zonder schade aan het bestand toe te brengen. Dat was in mijn "film"-dagen wel anders: verkeerd belicht was nagenoeg onherstelbaar.

De lichtmeter in mijn camera meet het licht op een uitstekende wijze; als je weet waar hij normaal gesproken afwijken zal van de ideale belichting, kun je de vereiste correctie alsnog instellen. In de studio zijn de lichtverhoudingen van mijn studioflitsers mij zo langzamerhand wel bekend. En dat is de belangrijkste reden om een losse meter te gebruiken. Zo langzamerhand heb ik deze lichtmeter niet echt meer nodig. Toch levert het zo nu en dan gebruiken van de meter echter toch betere resultaten op, zij het minimaal

Ik heb door deze eenvoudige vraag toch maar het plan opgevat om zelf de losse lichtmeter weer eens in ere te herstellen. Een nauwkeuriger belicht bestand levert altijd betere beelden op dan een gecorrigeerd bestand, hoe groot de huidige correctiemogelijkheden ook zijn. En, ik heb hem toch nog liggen.

In Engeland en Amerika is het vrij gewoon, in de angelsaksische culturen zijn gewoonlijk de bruidsmeisjes wat groter dan in Nederland. Daar worden meestal geen kleine kinderen, maar vriendinnen van de bruid voor die eretaken gevraagd. Net zoals de bruidegom daar een aantal vrienden vraagt om hem te begeleiden op weg naar de eeuwige gelofte.

Vrijdag had ik dat ook, die bruidsmeisjes van volwassen postuur, maar dan uit Belgie. Nou ja, meisjes, het waren gewoon aantrekkelijke jonge vlaamse vrouwen. (Het klinkt trouwens leuk, het lijkt wel een aflevering van Suske en Wiske en het Geheim van de Vlaamse Vrouwen). Eigenlijk vind ik dat veel aantrekkelijker, maar ja, ik heb het niet voor het kiezen. Deze dames waren gekleed in, nou ja, waarom zal ik het vertellen terwijl U het plaatje kunt zien? In  ieder geval, in een fraai "kleedje", dat verdraaid goed kleurde bij de heersende herfstkleuren. (Ook al een alliteratie!)

Nog een foto van mijn favorite model. Deze foto's zijn met opzet geschoten met de combinatie met textuurbeelden in gedachten. Nadat de foto's geschotenwaren en bestanden ontwikkeld was het nog maar een kleine stap om ze te combineren. Later, het "finetunen" was meer werk, maar het is in ieder geval een geslaagd geheel geworden.

Om het een beetje te kunnen beoordelen, dient U wel de foto aan te klikken, zodat hij op vol formaat te bekijken is.

Een bekend gezicht in deze kolommen. Maar het is dan ook een verschrikkelijk dankbaar model waar ik voorlopig nog niet op uitgestudeerd ben.

Wat is dan het aantrekkelijke van zo'n model? Nou, niet direct het fysieke, al is zij bijzonder, ik mag wel zeggen erg bijzonder, fraai geschapen. Ze heeft alles mee wat er maar te bedenken valt, maar dat is niet hetgeen waar ik voor val. Er zijn veel meer mooie meiden in de wereld, maar het belangrijkste is de uitstraling die zij heeft. Daar ga ik direct voor plat, ze kan zo vreselijk mooi zijn voor de cameralens! En dat is een kwaliteit apart. Ik kan verschillende keren hetzelfde licht en dezelfde pose gebruiken en toch is het bij haar iedere keer weer anders. Dat heb je of dat heb je niet; zij zal het waarschjijnlijk nog steeds hebben, zelfs als ze dertig jaar ouder is.

En zo komt het, dat ik voorlopig nog niet op haar uitgestudeerd raak. En dat zal ik ook nog een tijdje willen doen! Klik maar eens op dit plaatje, dan zul je wel zien waarom.

Vandaag vond het huwelijk van Arjen en Cindy plaats. Arjen kenden we al jaren, het was een prettige oud-collega van mijn vrouw als hulpsuppoost in het Maritiem Museum in Zierikzee. Vele inwoners van Zierikzee zullen hem ook nog wel herkennen.

Wat je ver haalt schijnt erg lekker te zijn: hij had zijn bruid ook in Belgie gevonden en was zelf er ook maar zelf ook gaan wonen. Nou moet ik zeggen, dat hij geen slechte keus gemaakt heeft; ik vond dat hij tussen al die Belgischen een uitzonderlijk fraai exemplaar gevonden heeft!

Toch verraadt hij zijn oorsprong niet. Met die stropdas kan hij rustig naar het voetballen gaan.

Nog even een plaatje van Linda. Hier twijfel ik een klein beetje of het effect een beetje te sterk is. Enerzijds vind ik het wel fraai, anderzijds vind ik het effect een beetje te sterk.

Toch is het heerlijk om mee te spelen als een soort onderbreking van het -soms eentonige- werk

Deze week, ik geloof dinsdag, was het een keer prachtig mistig. Ja, als fotograaf denk je daar nou eenmaal iets anders over dan de meeste mensen. Gelukkig had ik mijn camera bij me (ergert U zich ook altijd zo aan mensen die zeggen: "Ik het bij" in plaats van "Bij me"?), want op mijn dagelijkse wandeling naar de studio kwam ik heel wat fraais tegen. Zoals hier het Zierikzeese havengezicht, altijd goed voor een leuk plaatje.

Je moet er alleen rekening mee houden, dat alles in de mist in tonen van wit is, dus in dat geval erg ruim belichten. Ik had hier 1,5 stop overbelicht, maar het had zelfs nog wel wat ruimer gekund.

Ik heb weer eens prettig zitten spelen met mijn structuurlagen vandaag. Normaal doe ik mijn gewone werk, maar na een hele tijd foto's corrigeren en bewerken ben ik even toe aan ontspanning. En dan ga ik dit soort foto's bewerken. Na een tijdje ga ik dan weer verder mijn gewone werk en kan er weer een poosje tegen. Zo kom ik toch tot een aardige produktie.

Hier heb ik de structuur voornamelijk op de achtergrond toegepast en op het gezicht uitgegumd. Maar ja, toen ontstond weer een onacceptabel kleurverschil. Ik heb het maar even laten rusten. Nadat ik tussen de middag terug kwam van mijn koffiedrinken wist ik het ineens en toen heb ik hem alsnog in een paar minuten afgemaakt.

De pinholecamera is hier in dit weblog al eens ter sprake geweest. In oorsprong is dit een camera zonder lens, maar met een heel klein gaatje in plaats daarvan. De "donkere kamer", dus de behuizing was een doos, een blik of iets dergelijks, kortom alles wat maar lichtdicht was te maken.

In het tijdperk van de digitale camera is het gebruik van film of lichtgevoelig papier bijna onmogelijk; er is nagenoeg nergens meer lichtgevoelig papier te verkrijgen. Maar, niet getreurd, er is een methode om uw digitale reflexcamera in een pinhole camera te veranderen. Op het Youtube vond ik dit filmpje. Het is weliswaar in het engels, maar alleen de getoonde plaatjes zouden al kunnen voldoen. Op die manier kun je van de voordelen van de pinhole, zoals de ongelimiteerde scherptediepte, gebruik maken en toch je digitale camera gebruiken, met alle voordelen van dien.

De link: http://nl.youtube.com/watch?v=zp_8TqUAM4M

De techniek van de structuurlagen, zoals toegepast in de bosgezichten van de afgelopen dagen is natuurlijk ook toe te passen op portretten. Zoals dit portret, van Linda gemaakt. Hier heb ik een paar verschillende lagen toegepast en de foto zelf gedeeltelijk in zwart-wit omgezet.

Niet slecht, vind ik.