dagboek van een fotograaf

Deze ochtend heb ik toch wel een definitieve stap gezet in het beeindigen van mijn studio; ik ben overeengekomen met het gemeentearchief Schouwen-Duiveland dat zij mijn negatievenarchief over de periode 1992-2002 gaan beheren. Ik houd er wel toegang toe, maar er gaat een "slot" op van 50 jaar, waarbij, als uitzondering, alleen directe bloedverwanten in rechte lijn nog foto's daarvan kunnen bestellen.

Ik vind dit een noodzakelijke stap die je als fotograaf eigenlijk hoort te maken, een soort plicht aan de gemeenschap. Je beschikt over een voorraad materiaal van onschatbare waarde voor toekomstige generaties. Met zo'n embargo er op is misbruik er van te voorkomen. Het merkwaardige is, dat ik de eerste fotograaf op het eiland eb die deze veiligstelling voor toekomstige generaties organiseer. Er moet al een schat aan informatie verloren zijn gegaan; zo weet ik van een fotograaf die alle negatieven uit het begin van de vorige eeuw bij de vuilnisbak gezet heeft. Slechts ongeveer 10% is toen gered en dat vormt nu een schier onuitputtelijke bron van informatie.

Overigens, het viel mij op, dat de Chef Oude Spullen, het hoofd van het archief, nog steeds werkt met een elektrische typemachine! Voor degenen die dat niet meer weten, dat is een soort printer met een toetsenbord, maar zonder computer. Dat gebruikten mensen vroeger als ze een e-mail per postbode wilden verzenden. Overigens, ik heb ook een plat beeldscherm bij hem zien staan; de nieuwe tijd is blijkbaar niet helemaal aan het archief voorbij gegaan.

Ik heb een probleeem; in het portfolio voor mijn Fellowship mag maar een foto van dezelfde persoon zitten. Dat is echt een probleem, want ik heb wel echt topfoto's, maar wel aan aantal van dezelfde persoon. Nou heb ik nog genoeg tijd over om de rest te maken, maar als ik straks mijn winkeltje sluit, dan zal het aanzienlijke moeilijker worden.

En dan kan ik nog kiezen: waar ga ik in op? Wordt het in "portret", "huwelijk" of "social", dat is een combimatie van beide categorieen. Vermoedelijk zal het de categorie "social" wel worden. Ik heb nog wel een aantal goede trouwfoto's, voor dit jaar staan er ook nog een aantal in de agenda en daar moet ik wel een tiental topfoto's uit kunnen halen. Dan zijn er nog tien portretten te maken en dat moet toch wel lukken in een jaar tijds.

Er begint beweging in mijn Fellowship te komen. Vandaag heb ik de medewerking toegezegd gekregen van Llewellyn Robins FBIPP, de voorzitter van de beoordelingscommissie die ik als medebegeleider gevraagd had. Bovendien, dit jaar kwam hij toch naar Nederland dit jaar, dus we ontmoeten elkaar weer eens.

Llewellyn, http://www.lrphotography.co.uk/ is een fantastische fotograaf. Zoals hij met licht om kan gaan en hij het klassieke poseren beheerst, zo zijn er maar weinigen. Ik heb hem op een seminar vlak bij Birmingham een keer gezien toen hij het gebruik van een heel klein reflectortje demonstreerde bij fotografie op locatie. Ik wist niet, dat zo'n klein ding van ongeveer 30 cm doorsnede zo'n enorm verschil kon maken. Alleen zijn website vind ik niet in overeenstemming met zijn capaciteiten. Maar ja, misschien heeft hij het ook niet meer nodig, werk genoeg voor hem.

Van de fotoserie van gisteravond weer een plaatje, dat ik zo mooi vind, dat kan zo in mijn Fellowship portfolio. Alleen weet ik nog niet of het in kleur of zwart/wit moet.

Ik heb besloten om op te gaan voor het Fellowship van de BIPP, het British Institute of Professional Photography.  Dit is de oudste, en waarschijnlijk meest respectabele beroepsorganisatie ter wereld, nu ruim 100 jaar geleden opgericht.

Ik heb mijn Licentiateship en mijn Associateship op zak, dus nu is het tijd voor de allerhoogste titel. Waarschijnlijk ga ik er voor op in 2010; ik vind het dit jaar nog te vroeg. Dit is een foto, die ik met het oog op een eventueel toekomstig Fellowship vast gemaakt heb.

Vanavond ben ik naar huis geglibberd. Het was op sommige plekken spekglad beijzeld. Maar ja, ik moest heel voorzichtig doen, want ik droeg een US-stick bij me met een bijzonder fraaie opname, die ik vanavond gemaakt had, bij me.

De man had zijn vrouw als kerstgeschenk een bon voor aantal portretfoto's cadeau gedaan en die moesten vanavond gemaakt worden. "Alles goed en wel," zei ze, "maar jij gaat ook mee op de foto!" Zo kwamen ze dus vanavond samen naar mijn studiootje.

Ze hielden duidelijk veel van elkaar, niet verwonderlijk van zijn kant als je haar ziet. Van haar kant weet ik het niet, dat kan ik niet beoordelen, maar de manier waarop ze naar hem keek, deed wel zoiets vermoeden.

Op deze foto heb ik geprobeerd de liefde, die ze voor elkaar voelen uit te drukken in een foto. En, daar ben ik voluit in geslaagd, vind ik!

Hier is dan de foto die ik gisteren vergeten was mee te nemen. Ik vind het zelf een uitermate geslaagd voorbeeld van hoe mooi je met structuurlagen kunt werken. Het geheel heeft daardoor een effect van een soort oude meester gekregen, iets wat er al jarenlang is. U moet hem daarvoor wel op vol formaat bekijken, dus even op de foto klikken.

Misschien word ik er nog wel een keer beroemd mee en komt mijn werk nog een keer op de koektrommeltjes, net als de Nachtwacht!

Nou gebeurt mij weer wat. Nou heb ik een aantal schitterende foto's gemaakt, ik heb ze verkleind naar een formaat waarop ze nog goed te bekijken zij op dit weblog, verscherpt en.....toen ben ik ze vergeten op mijn USB-stick te zetten. Dus ik kom thuis, plug de USB-stick in mijn computer en heb nog niks in de gaten, alleen ik kan de bestanden waar het om ging, niet vinden. Toen ging mij een lichtje branden....Nou word ik toch geestelijk oud.

U zult het dus met een andere foto moeten doen, maar die is ook leuk. Een combinatie van twee foto's (waar u er al een van kende) van twee paren die alleen maar op verschillende tijdstippen konden.

En nu even iets heel anders-And now something completely different, om met Monty Python te spreken.

Ik zit op het moment te luisteren naar Mozarabische geestlijke liederen. Die christelijke liederen werden gezongen in Spanje vanaf de Karolingische tijd toen Spanje nog grotendeels onder de heerschappij van de Moren stond. Mozarabisch betekent in dit geval dan ook "niet Arabisch". Deze liederen gaan waarschijnlijk terug tot de 6e eeuw, toen er al over geschreven werd. Binnen de vroeg-christelijke kerken kwam dit tot bloei, onafhankelijk van de Karolingische riten die elders in Europa de kerken sterk beinvloeden.

Hoe kom je daar nou bij, zult U vragen. Nou, vrij simpel. Ik had een tante, tante Bep, die een vrij groot muziekliefhebber was. Muzikaal was ze, net als ik, een echte alleseter. Toen zij een aantal jaren geleden overleed en de erfenis verdeeld werd, was een oom van mij zo slim om een aantal boeken en een aantal CD's voor mij te bestemmen. Mijn smaak kennende, of, liever gezegd vermoedende, had hij naast een aantal uiterst interesante boeken ook een CD met dit soort muziek gereserveerd. Het lijkt een beetje op het Byzantijns gezang, maar net iets anders, iets "ruwer" zou ik bijna zeggen.

En, dat is verdraaid mooi, zo vreselijk mooi, dat ik het niet laten kan deze muziek te vermelden in dit weblog. Voor de liefhebbers: het gaat om de CD genaamd "Chant Mozarabe", Cathedrale de Toledo door het Ensemble Organum o.l.v Marcel Peres.

Kunt U hem nog -tweedehands, want hij is niet meer in de handel- te pakken krijgen, gewoon doen. Hij was te koop bij Amazon http://www.amazon.com/Chant-Mozarabe-Cathedrale-century-Ensemble/dp/B00000079Y , maar het is alleen al leuk om de kritieken ervan te lezen.

Een poosje geleden steld er iemand een vraag over "orbs". Dat zijn kleine stofdeeltjes die door een flits aangelicht worden en daardoor als onduidelijke vlekken op de foto komen. Nu kwam ik pas weer eens op de website van Paul van Walree, een aardige vent, en waarschijnlijk een van de grootste kenners van optiek. Daar stond dit op de site:

"Fantastic theories are going the rounds on the internet as to the origin of this effect. Ghost hunters speak of orbs and consider them as evidence of the paranormal. No surprise, the orb theory is not adopted by rationally thinking people. The ghosts are in actual fact small particles (dust, smoke) in the air illuminated by the camera flash. From the stain sizes it can be derived that the dust is within a distance of a few cm of the lens. At this distance the particles experience a flash intensity that is larger by orders of magnitude than the intensity received by the subject. Although they are well outside the DOF range and considerably blurred, the high illumination level nonetheless renders them visible against darker parts of the background."

Met als begeleidende foto een plaatje van deze "orbs". Zo, dat is dus ook weer opgelost!

Dit is ook zo'n foto die tot stand gekomen is doordat het lekker rustig was. Vanmiddag moest ik toch op een klant wachten en ben ik lekker met een bestand gaan stoeien. Een laag aanbrengen, weer weggooien, een andere laag uitproberen, de dekkingsgraad terugbrengen, de modus wijzigen waar hij in staat, een stukje uitgummen en daarna weer overnieuw beginnen. Enzovoorts.

Kortom, ik heb mij kostelijk geamuseerd en uiteindelijk nog een leuk resultaat over gehouden. Tenminste, dat vind ik. En, dat is het enige dat telt!

Je moet het plaatje wel even aanklikken; pas dan "ontvouwt het zich in volle schoonheid".

Het voordeel van grotendeels gestopt zijn is dat je nu heerlijk de tijd hebt om te experimenteren. Mijn etalage is niet noodzakelijk meer gericht op het "lokken" van klanten, dus je kunt er gewoon inhangen wat je zelf leuk vindt en niet wat noodzakelijkerwijs verkoopbaar moet zijn.

Zo hangt met ingang van vandaag deze foto in mijn etalage. Ik heb hem al een tijdje geleden gemaakt, maar vandaag, nu ik alle tijd heb, kwam dit resultaat tot stand. En, ik vind het mooi!

Een bijzondere link deze keer. Hij bevat nogal wat naaktfotografie, dus als U zich daaraan stoort, niet kijken. Als U toch wilt kijken, even opletten dat de kleine kinderen naar bed zijn. ;-)

Maar wat een schitterende huidtonen heeft die man bereikt! Van koel tot warm, iedere keer is het raak. En vergist U zich niet, dat is een van de moeilijkste dingen in de digitale fotografie, de juiste huidtint bereiken. Daarnaast heeft hij een uitstekende lichtbeheersing, niets is uitgebleekt of te diep zwart. Werkelijk, klassewerk!

De link: http://www.stefansoell.de/

Ik vind, dat we met z'n allen goed ons best gedaan hebben afgelopen jaar. Zo'n dikke 45.000 bezoekers totaal, waarvan het grootste gedeelte in 2008. Het lijkt wel overeen te komen met de statistieken van mijn website; daar had ik het afgelopen jaar zo'n 31,7% meer bezoekers. Blijkbaar is mijn werk pas nu in trek, nu ik mijn studio sluit!

Nou had ik speciaal mijn camera meegenomen om plaatjes in het  nieuwe jaar te schieten en nou werken de omstandigheden niet mee. Ik had namelijk gedacht, dat met de mist die ons beloofd was, gecombineerd met een paar graden vorst, er een prachige hoeveelheid rijp te zien zou zijn op de boomtakken. Maar ja, geen mist, dus ook geen rijp.

U zult het dus moeten doen met een plaatje van een aantrekkelijke vrouw die, met haar gezin, een van mijn laatste klanten was afgelopen jaar. Ook geen slecht begin!

Een poosje geleden ben ik bij mijn schoonmoeder op bezoek geweest in het verpleegtehuis. U kunt zich waarschijnlijk nog wel de foto's herinneren van de sneeuwbuien op de snelweg toen wij er heen gingen. Onlangs is mijn vrouw weer geweest en heeft wat foto's voor haar meegenomen en hier is er eentje van. Een foto, nog in Sinterklaassfeer.

Bijna 92 jaar oud, maar -vind ik- erg zielig; ze kan nauwelijks haar bed uit komen, alleen met een soort kraan kan ze in een rolstoel getild worden. En dat voor een vrouw die zo vreselijk actief was, dat je wel eens wilde dat ze stil zou zitten, al was het maar voor een momentje. Tegenwoordig zouden we zeggen: "ADHD". Iemand die gewend was altijd haar eigen beslissingen te nemen -en soms ook nogal eens voor anderen- die nu volkomen afhankelijk is. Het is heel treurig als je je laatste dagen zo moet slijten.

Is ze niet hartveroverend? Deze foto siert vanaf morgen mijn kerstetalage. 

Een mooie lijst er om heen en alles is direct in de kerstsfeer. En, niet al voor Sinterklaas, zoals je bij veel zaken al ziet. Wat dat betreft spant Engeland de kroon in Europa. Ik was met een collega van mij in september in Londen, het was bijna dertig graden  maar overal was al een arreslee met kerstman te zien. Een beetje vroeg, vonden wij, al puffend.

Nog even een plaatje van het laatste bruidspaar dat ik gefotografeerd heb dit jaar. Vandaag heb ik alles afgedrukt, Morgen ga ik alles proberen ingeplakt te krijgen.

Dan liggen er nog twee reportages: eentje waarvan het album nog uitgezocht moet worden en eentje waarvan  het album besteld is, maar nog niet binnengekomen. Als alles nou voor het einde van het jaar kan lukken, ben ik, zoals de Amerikanen zeggen, een "happy camper".

Met twee collega's en onze echtgenoten zijn we vandaag eens naar Rotterdam geweest. Een collega, een oud-leerling van mij, Rutger Mullemeister opende daar een expositie van zijn werk en presenteerde daar zijn boek "Rotterdamse Passie". U kunt de inhoud bekijken op zijn website, http://www.fotografierutger.nl/portfolio/portfolio.php waar het geheel als een hele serie draait.

Ik moet zeggen, hij heeft het leuk gedaan. We waren wat vroeg, dus konden mooi helpen bij het ophangen van de laatste foto's. Tot slot, toen we weg wilden gaan, heb ik nog het -uiterst fraaie- boek van hem gekregen met een roerende, handgeschreven tekst er in. Het deed mij echt wel wat, zo'n blijk van erkenning.

Daarvoor waren wij even koffie wezen drinken in Hotel New York, waarna we het scheepvaartmuseum, tenminste het buitenmuseum, bekeken. Erg interessant, echt de moeite waard om nog eens naar toe te gaan. En dat, terwijl ik zo'n enorme hekel heb aan steden.

Het journaal van acht uur wist vanavond te melden, dat een kerstboom met voornamelijk ballen "onvoldoende kerstbeleving" geeft.

Heeft U het ooit zo zout gegeten? Ik niet! Kerstbeleving? Wat een flauwekul! Wat moet je daar nou bij zeggen? Heel eenvoudig, pardonnez le mot, maar gewoon: "SLAP GELUL!"

Dit is hem dan. Een foto van de allereerste burgemeester van Schouwen Duiveland, aangeboden door de gemeente als officiele statiefoto ter gelegenheid van zijn afscheid. De opname die ik oorspronkelijk gemaakt had, daar stond hij op met een egaal witte achtergrond. Een ingelijste foto, waarvoor hij gefotografeerd was, oorspronkelijk een Kodak-reclameopname van de Havenpoorten, had ik weggeretoucheerd, maar ik vond het geheel nogal kaal. Een beetje zakelijke foto, zonder veel uitstraling. En dat, terwijl ik juist deze man een uiterst positieve uitstraling vind hebben. Ik ben wat aan het rommelen geweest met verschillende lagen, maar ze konden me geen van alle bevallen.

Totdat ik bij het mapje met wolkenluchten kwam die ik 's zomers gefotografeerd had. Na het uitproberen van verschillende luchten met wolkenformaties kwam ik op deze uit. Met een paar minuten was het toen gefikst. Nu had hij wel een uitstraling, een heel krachtige zelfs! Precies waar ik naar op zoek was.

Ik heb dat vaker, een idee moet soms eerst rijpen, je moet er een tijdje over denken en dan is de werkelijke uitvoering maar een kwestie van slechts enkele minuten. Maar hoe bereken je je klanten nu zoiets, terwijl je het "eventjes" doet?

Gelukkig werd de foto goed ontvangen. Iedereen die ik gehoord heb was erg positief. Maar ja, als men er niet positief over zou zijn, dan houdt men het waarschijnlijk voor zich. Het leukst was de positieve, verraste, reactie van een colega die daar ook aanwezig was. Blijkbaar had hij zoiets niet van mij verwacht.