dagboek van een fotograaf

Soms reageren mensen op digitale fotografie met opmerkingen "Ja, dan kan ik het ook, als je alles maar photosjopt." Nou is Photoshop natuurlijk een hulpmiddel wat je als fotograaf niet meer kunt missen, maar vroeger werd er ook het nodige gedaan aan beeldbewerking. Alleen de computer heeft het binnen het bereik van bijna iedereen gebracht en eenvoudiger gemaakt.

Zo ontstond er in 1857 een enorme opschudding toen Oskar Rejlander bijgaande allegorische opname, "The two ways of Life", inzond voor de Schotse salon. Deze was samengesteld uit 30 verschillende opnamen en had het formidabele formaat van 75x40 cm, veel groter dan in die tijd mogelijk was om een foto te vergroten. Hij had alleen een week nodig gehad om hem af te drukken, met Photoshop was het aanzienlijk sneller gegaan. (Hijzelf staat in het midden)

Zo ziet U maar, foto's bewerken is van alle tijden.)

Het is vandaag een rustig dagje geweest. 's Morgens even wat oud papier weggebracht, nou ja, wat, zeg maar een heleboel. Allerlei papieren die ik nu niet meer nodig heb na het overlijden van Jantine en overbleven na het deel van de grote schoonmaak die Ralph en ik gisteren gehouden hebben.

"s Middags een portret van de burgemeester gemaakt, lekker informeel in plaats van een statiefoto en 's avonds nog een keer Carmen gefotografeerd. tussendoor lekker uitgebreid op een terras gezeten en mijn koffie gedronken. Een prima bestede dag dus.

Een foto van de bruid die bij de bruidegom uit her vorige stukje hoort. Leuk licht, leuke bruid, leuke plek, nou ja, iedere bruid is wel leuk en het is altijd wel een genoegen om een bruidsserie te maken. Ik kan mij heerlijk uiitleven op zo'n moment. Steeds nieuwe locaties, nieuwe bruiden die eigenlijk altijd even leuk zijn. ook is de locatie niet zo geweldig, het is altijd weer een uitdaging om er toch iets leuks van te maken met het op dat moment beschikbare licht.

Deze bruid was extra leuk, want die heeft mij 's morgens het bed uit gebeld. Ik was namelijk bang niet om zes uur wakkert te worden, want ik moest om zeven uur beginnen. Normaal vind ik dat geen tijd, maar nu konden we middden in de zomer nog profiteren van het vroege ochtendlicht. En dat is altijd een stuk beter dan het licht 's middags.

Enorme contrastverschillen, dat is waar we hier mee te maken hebben. Het vroege ochtendlicht -het was ongeveer acht uur 's morgens- gaf een lichte plek toen het door het gebladerte van de bomen scheen. Ik durf wel te wedden dat op dit moment geen enkele andere camera dan de Fuji S5 deze contrasten kan overbruggen.

Helaas is het de waarschijnlijk laatste Fuji, er is nog steeds geen sprake van een ander model met dezelfde eigenschappen, al heeft Fuji nog steeds niet het einde van de serie reflexcamera's aangekondigd. Zowel qua kleurweergave als mogelijkheid tot contrastoverbrugging zijn ze nog steeds ongeevenaard. Ik zou het ontzettend betreuren als er geen vervolg op kwam. En een economische crisis zal de animo om met een nieuw model te komen ook geen goed doen.

Ik had U een weekje geleden een bruidspaar beloofd, weet U nog?. Hier is er dan eindelijk eentje van een week geleden.

Dit bruidspaar trouwde erg vroeg op de dag, dus het was ook vroeg beginnen geblazen. Ik had d ebruid gevraagd mij van tevoren 's morgens even een telefoontje te geven, zodat ik mij in ieder geval niet kon verslapen. De dag tevoren had ik mijn spuullen reeds ingepakt, mijn accu's opgeladen en mijn camera's gecontroleerd, opdat ik zo weg kon. En ja hoor, om zes uur ging mijn telefoon af. Om zeven uur kon ik zo beginnen. 's Middags om vier uur leverde ik mijn "bedankfoto's" af en was klaar voor die dag, op het branden van de bestanden op DVD na. Al met al, een welgevuld dagje!

Het aantrekkelijke van deze opname schuilt in de lichte plek achter het bruidspaar, het "second point of interest", zoals de Engelsen het noemen. Zo iets schept een enorme suggestie van diepte. Het licht dat op het gezicht van de bruidegom valt is afkomstig van de reflectie van de jurk en heldert het geheel mooi op, waardoor een separatie ten opzichte van de achtergrond ontstaat. Zoals U ziet, bruidsfotografie is niet een kwestie van gewoon wat knippen, zoals de meerderheid van de "fotografen" denkt; het vereist een zorgvuldige planning en je constant bewust zijn wat je doet.

Ik beloofde U een flinke hoeveelheid werk op dit weblog te laten zien gedurende deze week. Alleen, het valt flink tegen om er een aantal af te werken. Ik wil wel, maar het lukt mij niet. De concentratie is niet echt aanwezig. Bovendien, er kwam genoeg ander werk, nabestellingen, binnen, zodat het nieuwere werk er steeds  bij inschoot. Ik blijk echter mijn best doen.

Er is een site, nkonrumors.com waar de geruchtenmachine op volle  toeren draait. Hier gaat het om geruchten, absoluut geen zekerheden. Een van de meest opvallende voorspellingen is de komst van de D4x, een camera met 30,2 megapixels en een hele stop meer belichtingsspeelruimte! Een ideale camera voor de landschapsfotograaf die graag een extreme detaillering in zijn opnamen wenst. Alleen, uitsluitend topobjectieven zullen een dergelijke hoge resolutie kunnen weergeven en denk eens aan de massa data die de computer krijgt te verwerken. Dat wordt dus, naast een nieuwe camera, ook nog een nieuwe PC. De link: http://nikonrumors.com/2009/07/08/nikon-roadmap-2009-2010-leaked-part-2.aspx

Hier zijn dan de eerste foto's weer op dit weblog.

Vanmiddag ben ik even naar de Nieuwe Haven geweest en heb mijn aandeel in deze expositie eens gefotografeerd. Het was vrij winderig en mijn hoed moest ik regelmatig vasthouden, anders had ik er achter aan kunnen rennen. En daar had ik nou net geen zin in. Deze hoed, daar ben ik erg zuinig op. Ik heb hem namelijk posthuum van Jantine gekregen. Zij zou hem namelijk gaan kopen voor mijn verjaardag en wist precies welke. Na haar overlijden heb ik hem zelf maar gekocht om toch iets te krijgen voor mijn verjaardag.

De foto's zijn best aardig geworden. Eentje was niet al te best van kleur en wat te licht, maar ja, trouwe lezers van dit weblog kennen de kleur allang. Het is een soort sticker geworden die op de straatstenen geplakt is en nog redelijk slijtbestendig schijnt te zijn ook.

De  afgelopen week heb ik mijn weblog niet bijgewerkt, daar had ik nog geen zin in en je moet niet noodzakelijke dingen niet doen als je er geen zin in hebt, nietwaar? Ik probeer de draad nu weer op te pakken en dit is -waarschijnlijk- het begin.

De afgelopen dagen ben ik wel weer actief geweest op het gebied van de fotografie: Donderdag heb ik iemand aan het strand gefotografeerd, vrijdag een trouwreportage gemaakt en 's avonds de opening van de grote tentoonstelling in de Nieuwe Kerk bijgewoond en zondag een kort seminar gegeven op een gezellige bijeenkomst van een aantal BIPP-leden. De foto's hiervan krijgt U in de komende dagen wel te zien.

Wat ik niet verwacht had valt mij vies tegen: ik heb enorme moeite om mij te concentreren op mijn werk. Normaal heb ik mijn foto's zoals van die trouwreportage in een ochtend hard werken uitgezocht en enigermate bewerkt in Lightroom, nu nog slechts ongeveer 40% gedurende een hele dag. Ik erger mij kapot aan dat gebrek aan concentratie, maar ja, het zal in de loop der tijd wel weer in orde komen.

Het kleine beetje "vakantie", dat ik heb gehouden heeft mij goed gedaan.Een beetje reflectie, terugkijkend op de hectische dagen die hieraan voorafgingen kon geen kwaad. Een mens wordt in zulke dagen geleefd. Een beetje bezinning kan dan geen kwaad.

Ik heb intussen besloten om voorlopig maar even verder te gaan met mijn studio, zij het in een veel lager tempo; een hele dag thuiszitten is niets voor mij. Nu heb ik tenminste een plaats om naar toe te gaan als het thuis mij een beetje te veel wordt en kan een zinnige draai aan mijn leven geven. Zo nu en dan een opname maken, afwerken op een hoog niveau en verder proberen te genieten van het leven. Ik zal dan ook niet altijd aan de telefoon zijn te pakken te krijgen zijn, het zij zo, maar ik wil het ook niet te druk krijgen.

Dit komende weekend moet ik -in ontspannen sfeer- een kort seminar geven voor een beperkt aantal collega's. Ik zie er nu al een beetje naar uit, vooral omdat er een barbeque aan gekoppeld is. Ik krijg dan een keer goed te eten -grapje- maar het eten blijft toch een probleem. Er is niets aan om alleen te eten, ik geniet er niet meer van zo in mijn eentje. Ik ben van plan wat andere alleenstaande mensen zo nu en dan maar eens uit te nodigen om samen wat te gaan koken en te eten. Dan kan ik tenminste mijn "cooking skills" een beetje op niveau krijgen.

Zo, dit is het voorlopig laatste stukje, gewijd aan mijn Jantine. Ze zal zo nu en dan wel weer eens verschijnen op deze pagina's, maar ik ben vast van plan een nieuw leven te beginnen, ik moet wel, al zal het in de eerste maanden erg zwaar zijn zonder haar. Ze zou niet anders gewild hebben, dan dat ik "gewoon" weer verder zou gaan.

Eergisteren vond de ontzettend druk bezochte condoleance plaats. Zo'n dikke 150 mensen kwamen hun medeleven betuigen en op zaterdag de eigenlijke crematie met nog eens zoveel mensen. Daarnaast op dit weblog nog zo'n 100 reacties en dan nog de kaarten, zo'n 200 stuks tot nog toe. En vergeet bovendien niet eens zo'n 100 e-mails, tot uit Amerika en China toe. Het is fijn te weten dat ze zo'n belangrijke plaats in het leven van zo vreselijk veel mensen heeft ingenomen; haar leven is niet voor niets geweest.

De ontelbare bloemen bij de crematie, overal vandaan, vaak van mensen waar ik het totaal niet van verwacht had, heb ik achtergelaten op het crematorium. Misschien lijkt het een beetje ondankbaar, maar om met al die bloemen in huis te leven zou nogal deprimerend zijn; het is zo al zwaar genoeg. De linten en kaarten heb ik echter wel meegenomen om iedereen alsnog mijn dank te zeggen. Waar zou ik trouwens al die bloemen moeten laten? Bovendien, die behoorden Jantine toe, niet mij. Alleen de grote bos rozen die ik vanmorgen ook nog voor de voordeur vond, heb ik gedeeltelijk in een vaas gezet. De bos was echter te groot voor de vaas die ik had uigekozen, dus de rest heb ik aan de buurvrouw geschonken die me zoveel bijgestaan heeft.

De reacties op dit weblog waren ook overweldigend. Zo ontzettend lief, dus ik wil iedereen die gereageerd heeft hier in een keer bedanken. Het is bijna niet te doen iedereen afzonderlijk een bericht te sturen. Zelfs een gedicht dat op dit weblog stond is door een van de sprekers nog gebruikt, zo toepasselijk was het.

Aan alle mensen die hier meegeleefd hebben, een welgemeend hartelijk dank. Het heeft ons zeer zeker geholpen door deze zwarte tijden heen. Een berichtje biedt misschien weinig steun, maar het massale van de berichten geeft samen een hele hoop steun.

Tot slot, er waren erg veel heel diep ontroerende sprekers, maar het meest trots ben ik toch op mijn zoon, die de wens te kennen had gegeven het slotwoord te willen spreken en iedereen te bedanken. Ondanks heftige emoties heeft hij het uitstekend gedaan en zijn moeder zal zeer zeker heel trots op hem zijn geweest. 

Dit blog is nu een paar dagen niet bijgewerkt; ontelbare mails, een gigantische hoeveelheid kaarten en een enorme hoeveelheid kaarten waren het gevolg van onder meer dit blog. Deze massale reactie had ik absoluut niet verwacht. Ik had totaal geen idee, dat wij een dusdanige populariteit genoten dat een dergelijk medeleven rechtvaardigde. Het was ons dan ook tot een grote troost, dat zoveel mensen met ons meeleefden, soms ook ons volkomen onbekenden.

Haar werk in het Maritiem Museum heeft daar ongetwijfeld toe bijgedragen. Ze was een warme persoonlijkheid die vooral bij nij de scherpe kantjes er vaak afhaalde. Ik kan nogal emotioneel reageren op gebeurtenissen, zij was mijn rem die regelmatig mij vertelde dat ik iets niet moest doen, omdat anderen erdoor gekwetst zouden kunnen raken. De lieve vrede bewaren, ook al ging het ten koste van jezelf, dat was haar motto. Ik ben anders, als grote onrechtvaardigheid aan een van ons was aangedaan wilde ik ook reageren.

Haar overlijden heeft grote gevolgen gehad. Allereerst ben ik dankbaar dat iemand nu kan gaan zien doordat zij haar hoornvlies beschikbaar heeft gesteld. Helaas was dat het enige nog bruikbare orgaan, de rest was te sterk aangetast. Daarnaast lijkt het er op, dat er, door haar vroege dood, een eind kan gaan komen aan een familieruzie. Het is alleen zo ontzettend jammer, dat zij dit niet meer mee mag maken.

Dit veel te vroege overlijden was het gevolg van een bloedprop die doorschoot naar  haar longen en later haar hart, hetgeen veroorzaakte dat zij vier keer een hartstilstand kreeg te verwerken. Bij onderzoek, een aantal uren voor haar dood, bleek zij een tumor in haar darm te hebben, waarschijnlijk kwaadaardig, dat deze  bloedprop vermoedelijk heeft losgelaten wat uiteindelijk tot haar dood heeft geleid.

Jantine wilde een ding absoluut niet: langdurig verzorgd te moeten worden. "Als dat gebeurt, dan druk je maar een kussen in mijn gezicht", zei ze vaak. Het is ons een troost, zij het een wel heel erg schrale, dat een toekomst waarbij zij verzorgd zou moeten worden haar bespaard is gebleven.

Dan, tot slot een paar zakelijke mededelingen: de condoleance vind vanavond plaats van half acht tot half negen in het MFC te Zierikzee en de crematie zaterdag om drie uur in het crematorium aan de Maeterlinckweg 101 te Rotterdam.

Vannacht, om vijf minuten voor een, hebben wij,  haar zuster Joke en mijn zwager Adrie en ik, helaas definitief afscheid moeten nemen van Jantine, mijn maatje, mijn steun en toeverlaat, maar bovenal, mijn innig geliefde vrouw.

Wij zijn dankbaar, dat haar lijden bespaard is gebleven.

Zij leeft voort in onze herinnering en vooral in onze fantastische zoon Ralph.

De toestand van Jantine is hopeloos. Ze heeft gelukkig een rustige nacht gehad, maar het einde nadert. Ik zal, tot zij overlijdt, dit weblog blijven bijwerken, al was het alleen maar om iedereen op de hoogte te houden.

Daarin is dit dagboek een hele steun geweest. Ik kon het een beetje van mij afschrijven en voorkwam tevens dat wij iedereen per telefoon op de hoogte moesten houden. Daarnaast zijn in de afgelopen dagen de vele steunbetuigingen ons tot een grote steun en ook troost geweest. Bedankt allemaal, medebloggers!

Als er een einde komt aan het leven van Jantine, dan komt er ook een voorlopig einde aan dit dagboek; pas als ik weer ga fotograferen zal het zijn oorspronkelijke betekenis terugkrijgen.

Ik ben vandaag naar een bijeenkomst van de BIPP geweest. Daar had ik lang naar uit gekeken en na overleg met het verplegend personeel ben ik toch maar gegaan.

Vandaag is echter haar toestand aanzienlijk verslechterd. Ik heb geen zin nu hier verder op in te gaan, maar te weten, dat ik al een beetje afscheid van haar genomen heb, zegt denk ik genoeg. Wonderen gebeuren, maar ze zijn wel zeldzaam.

Tot morgenochtend.

Vanmorgen hoorde ik, dat ze een niet zo beste nacht gehad heeft. De koorts is weer hoger geworden, ruim 39 graden, en ze verliest nogal wat bloed. Allemaal verontrustende berichten en ik twijfel sterk of ik wel naar de bijeenkomst zal gaan waar ik vandaag verwacht word en enorm naar uitgekeken heb. Ik laat dat geheel afhangen van het oordeel van de arts, die ik om 8 uur nog kan bellen.

Mocht het positief uit vallen, dan word dit weblog pas vanavond bijgewerkt, zo niet, dan hoort U eerder van me.

Weer terug uit Goes kan ik U helaas weinig melden. Alles is nog steeds nagenoeg hetzelfde. Alleen lag zij nu op haar zij gekeerd. Haar temperatuur fluctueer nogal, vanmiddag was het 38,6, maar vanavond weer 38 graden. Wel blijft er nog stteds bloed in de ontlasting wat een beetje zorgen baart. Maar zij had een erg zwakke maag, misschien dat daar een beschadiging is opgetreden.

We weten in feite nog niks, alleen dat ze nog  leeft en we moeten afwachten. Heel frustrerend, je zou van de kalender zo een aantal blaadjes afscheuren willen. Komt tijd, komt raad.

We zijn weer terug uit Goes. Na de aanvankelijk lichte achteruitgang van gisteren is ze nu weer op het oude niveau terug. Vanmorgen heeft ze nog een halve liter bloed gehad, ze krijgt alleen nog via het beademingsapparaat adem toegediend en vraagt zelf nog maar in geringe mate. Dat doen ze vooral om haar krachten te sparen; die heeft ze later nog voldoende nodig voor het genezingsproces.

Haar zus en zwager zijn vandaag even op bezoek geweest, gelijk met ons en ook hun viel het op dat ze zo'n gezonde kleur had. Heel merkwaardig. Zij nemen het middagbezoekuur voor hun rekening; dan komen wij vanavond weer.

Door de toediening van bloedverdunners -ze heeft immers een longembolie gehad- heeft ze verschrikkelijk veel blauwe plekken; haar armen zijn niet om aan te zien, zo blauw. Maar ja, dat trekt wel in de loop der tijd vanzelf weg.

Vannacht heb ik geslapen als een blok . Ik ben zojuist wakker geworden. Dat is meer dan twee uur later dan gewoonlijk. Of het ligt aan de dubbele Leffe die ik gisteravond gedronken heb -ik drink normaal nauweljks alcohol- of dat de vermoeidheid er uit komt, weet ik niet, maar ik bel de intensive care nu niet. Nu zijn ze de patienten aan het wassen en dat is een hele klus. Probeer maar eens iemand te wassen als hij op zijn rug ligt en in geen enkel opzicht meewerkt, als dood gewicht zijn ze bijna niet in beweging te krijgen. Een hele klus dus.

Om elf uur ben ik er zelf, dus heel wat later zal ik hier het eerste bericht op mijn toetsenbord inkloppen.

We zijn weer iets optimistischer dan deze morgen. Ze zag er weer wat beter uit dan vanmorgen, vooral iets rustiger. Ze had nog wel koorts, ruim 38 graden, maar ze ademde kalmer. De koeling was weer uitgezet en ze hadden de slaapmiddelentoediening gestaakt. Normaal gesproken zou ze in twee tot drie dagen moeten bijkomen. Het middel wordt namelijk opgeslagen in het lichaamsvet en komt langzaam vrij. Zoals u ziet, ik heb goed opgelet bij de uitleg!

Vandaag mocht mijn zuster samen met haar dochter even een klein kijkje nemen. Ondanks dat ik haar gewaarschuwd had voor de aanblik, was de dochter toch danig van streek, onder meer door de vele slangen die her en der op haar lichaam aangesloten waren. Ik ben daar intussen aangewend geraakt, maar  voor haar was het waarschijnlijk een eerste kennismaking met iets dergelijks. Je kunt nog zoveel doktersseries zien op de TV, de rauwe werkelijkheid is toch anders, vooral als het een bekende betreft. 

Vandaag heb ik even boodschappen gedaan. Ik heb ontelbare jeren moeten uitleggen wat er precies gebeurd was. Het is erg prettig dat iedereen zo meeleeft, maar het schiet niet erg op. Toch is dat vertellen wel goed, je praat de ellende tenminste een beetje van je af. Bovendien heb ik al zo vreselijk veel aanbiedingen gehad om ergens te komen eten, dat ik tot kerstmis wel volgeboekt kan zitten als ik op elke uitnodiging inga.