Een verrukkelijke bruid, dat schreef ik al, al vond ik het woord "ravissant" iets toepasselijker. Het woordenboek geeft de betekenissen "verrukkelijk, betoverend,snoezig, bekoorlijk, mooi", maar mijn taalgevoel geeft aan dat het net iets meer is, een woord dat wij in het Nederlands niet exact kunnen vertalen. Kortom, een lekker ding!
Nu ik zo rustig aan mijn morgenkoffie zit, bedenk ik, dat ik mij in mijn fotografie een beetje laat leiden door mijn obsessies. Nu is dat het water, het raamlicht en mensen met neergeslagen ogen. Zoiets wil ik "gewoon" heel erg goed onder de knie krijgen en dat kan een hele tijd duren. En dan is constant oefenen, blijven oefenen het enige dat er op zit. Het is bijna een obsessie, zo moeilijk is het, maar ik merk duidelijk een vooruitgang in mijn werk.
Staat iemand met bijna gesloten, (eigenlijk "geloken" ogen, om maar eens een archaisch woord te gebruiken) dan merk ik, dat het noodzakelijk is, dat je een punt aangeeft waar naar gekeken dient te worden. Ondanks dat de ogen neergeslagen zijn, zie je toch dat de blik op een bepaald punt gericht is en door die blikrichting bepaal je mede de sfeer in een opname. Een soort neurolinguistich programmeren dus, een "visual language", die duidelijkheid schept voor de beschouwer wat het echte doel van de fotograaf met het beeld is.
Ik heb zo iets ook gehad met handen. Het is niet zo sterk als bij een collega in Engeland die een verhaal van 26 -ja echt waar, zes-en-twintig- pagina's schreef over hoe een zittende vrouw, met haar handen in haar schoot, die handen hoorde te houden, teneinde een aangenaam plaatje op te leveren. Ik moet zeggen, dat ik nu die handen, een van de moeilijkste zaken in de fotografie, redelijk beheers, al blijft er nog steeds veel ruimte voor verbetering.
Zoals voorspeld, een "ravissante" bruid. Ze zag er fantastisch uit. Hij ook, geloof ik, want de dames waren unaniem zeer over hem te spreken, dus dat zat wel goed.
Net als bij hen past, een heel relaxte bruiloft, waar overal flink tijd voor was uitgetrokken en ze zich nergens hoefden te haasten. Zo mag ik het graag zien, vooral met het oog op de foto's, niks geen zenuwachtig gedoe, maar alles was in handen gegeven van de "ceremoniemaitresse" die zich uitstekend van haar taak kweet.
Wat een prachtig licht heerst er overigens in Slot Moermond! Je moet er wel mee om kunnen gaan, de randen van het licht goed gebruiken, maar dan is het een van de mooiste locaties om bruidsfoto's te maken. Kijk maar eens goed naar het plaatje!
Op het bedrijf was ook een schuur aanwezig met prachtige ramen om het licht door te laten. Hier is vast een voorlopige bewerking van een van deze foto's die ik daar maakte. Hij is even snel gemaakt om U iets te kunnen laten zien, maar ik ben er nog niet zo tevreden over. Vooral de omzetting naar zwart-wit kan een stuk beter dan hier gedaan is. Maar het licht is in ieder geval goed. De komende weken wordt het in ieder geval driftig bewerken van alle plaatjes.
Vandaag moet ik aan de slag om mijn buren, Manon en Dennis, op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is altijd veel moeilijker om bekenden te fotograferen, maar gezien het bruidspaar zal ij is in ieder geval erg aantrekkelijk, Van hem weet ik het niet; mannen kan ik altijd een stuk slechter beoordelen op hun uiterlijk, maar het is in ieder geval een aardige vent. Dat kan ik wel beoordelen.
Het viel vandaag erg mee met het weer. Ik moest in Renesse vroeg beginnen -de bruid had mij, op mijn verzoek, geprobeerd uit bed te bellen, maar ik was al op- en de enige regenbui waar we een klein beetje last van hadden viel toen ze hun huis in Renesse verlieten. We mochten dus niet mopperen.
Buitenfoto's hebben we gemaakt op of in de directe omgeving van de fruitboerderij van haar ouders in Wolphaartsdijk. Op een nabij gelegen boerderij hadden ze prachtige ingezaaide akkerranden. Ik hoefde alleen maar het bruidspaar er tussen te zetten en het was al een plaatje!
Zoals U ziet, het bruidspaar was prachtig gekleed en, op deze foto iets minder goed zichtbaar, zij had een fantastisch boeket, dat als een soort "waterval" tot op de grond kwam. Echt erg leuk om te zien.
Ik heb zowel vandaag als morgen een huwelijksreportage. Op zich is dat ontzettend leuk werk, maar ik zie er deze keer toch een beetje tegenop. Niet tegen het fotograferen, dat gaat mij relatief gemakkelijk af, maar tegen het werk dat mij daarna te wachten staat.
Na het fotograferen en het oladen van mijn bestanden moet ik nog van de hele serie mijn DVD's branden en het daarna nog een keertje op mijn externe harde schijf zetten. zo ben ik er vrij zeker van, dat er na de dag niets verloren gaat, mocht mijn harde schijf crashen als ik mijn geheugenkaartjes gewist heb.
Maar daarna volgt nog eens het bewerken, het printklaar maken en het zorgvuldig printen, het snijden en het inplakken. Normaal is dat al een heel werk, maar nu kan ik mij nog slecht concentreren, dus het neemt heel wat extra uurtjes in beslag. En met twee reportages is dat heel wat extra werk.
Ja, het lijkt wel alsof het werk van een huwelijksfotograaf erg goed betaald wordt, gezien de prijs van een compleet album, maar dat valt vies tegen! Zeker nu.
Hier staat ze nog met een droog jurkje op de ter plaatse aanwezige steiger.
Het is zaak je opnamen van tevoren goed in je hoofd te hebben in verband met de kleding. Allereerst moet je in zo'n geval de foto's maken die je gepland hebt met droge kleding, want eenmaal nat, dan duurt het natuurlijk nogal een tijdje voordat het kledingstuk weer droog zou zijn.
Het licht komt hier van links. Daarom heeft zij haar gezicht ook in die richting gedraaid. Dat hoeft niet altijd, zoals de andere opnamen hier bewijzen, maar hier was het noodzakelijk, het kan absoluut niet anders. Kijk maar eens de opnamen van deze sessie door, soms MOET het wel, andere opnamen KAN het beslist niet anders.
Dit is de zus van degene die een stukje geleden op de foto stond. Beide hadden een zwart jurkje aan, zoals U ziet, dat hen verbazend goed stond. Nou mogen beiden niet over hun figuur klagen; ik heb het idee, dat als ze in een vuilniszak gekleed waren ze er zelfs nog goed uitgezien hadden.
Ik zit op het moment in mijn "water-periode". De laatste tijd maak ik bijna alle opnamen in of bij het water. Nu kan het, het water heeft nu een aangename temperatuur. Als ik eenmaal met zo'n thema bezig ben, dan maak ik bijna alle opnamen op eenzelfde wijze; het duurt vaak een hele poos voordat ik weer op een andere manier "te keer" ga.
Een foto van een weekje geleden, maar alleszins de moeite waard.
Het tij was niet zoals ik mij voorgesteld had oen ik de getijdentafel inkeek, waarschijnlijk verkeerd gekeken, maar na wat omzwervingen op de locatie (het Stelletje bij Zierikzee) kwam het toch nog goed. Heeft U trouwens het prachtige licht op haar gezien? De structuur komt van een schilderij dat ik een aantal weken geleden, in fragmenten, bij een plaatselijke galeriehouder, Chris Grinwis, gefotografeerd heb.
Daarna zijn we de studio ingedoken, fraai werk gemaakt, maar de foto's daarvan houdt U nog even te goed.
Zo, we zijn er weer na een npaar dagen van inactiviteit op het weblog. Ik heb het ook zo druk, mijn normale werk en daarnaast nog het huishoudelijk werk zoals koken, afwassen, de boel opruimen, wassen en al dat soort huishoudelijke karweitjes.
Toch probeer ik nog tijd te vinden om te fotograferen; dat lukt mij redelijk. Vooral nu probeer ik zoveel mogelijk vrij werk te maken nu de temperatuur nog vrij aangenaam is. In het najaar wordt dat wat moeilijker, om maar niet te spreken van de winter.
Deze opname is gemaakt in de Grevelingen in de buurt van Sirjansland. Even buiten het dorp is daar een steigertje en dat is een prachtige fotolocatie. Daar ben ik gisteravond ijverig bezig geweest, na verschillende andere locaties bezocht te hebben, die echter geen van alle aan de juiste eisen voldeden. Zowel het uiterst fraaie model dat hier op de foto staat als haar zuster waren mijn "slachtoffers" deze keer.
Gisteravond belde een zeer goede vriend van mij op. Nadat ik hem vertelde van mijn voornemen om in de studio te gaan wonen en mijn winkel op te heffen, raadde hij mij aan om het toch maar niet te doen. In plaats daarvan raadde hij mij aan om een pand te zoeken waar ik toch een studio in kon inrichten. Hij wist namelijk zeker, dat ik zonder studio diep ongelukkig zou worden.
Eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk, ik zal mijn studio zeker gaan missen. Een ander pand waar ik zowel mijn woning als mijn studio zou kunnen inrichten zou ideaal zijn. En dan zowel mijn huidige huis als mijn studio verkopen zou mij de nodige geldmiddelen verschaffen om zo'n droom te realiseren. Eigenlijk opent zoiets weer nieuwe vergezichten; goed, dat ik nog eens even flink de tijd ga nemen alvorens een besluit te nemen opdat ik later geen spijt te heb van een te overhaast genomen beslissing.
Een plaatje uit dezelfde sessie op nagenoeg dezelfde plaats. Het leuke hiervan vind ik de symetrie met het spiegelbeeld in het water. Ik zou zoiets vaker moeten doen.
Voorlopig blijf ik nog even fotograferen, zij het misschen in de toekomst niet vanuit de studio, maar buiten. Ik zit mij nog een beetje te beraden wat ik zal doen. Het is of de studio verkopen of mijn eigen huis verkopen. Voor allebei is iets te zeggen, maar mijn studio verkopen en het geheel ombouwen tot een woonhuis is toch wel erg aantrekkelijk. Ik zit dan midden in de stad en dat ios overal dichtbij. Daarentegen is de ruimte daar erg beperkt. Ik moet er nog maar eens goed over nadenken; het wordt in ieder geval geen beslissing die op korte termijn genomen hoeft te worden.
Voor het te vroege overlijden van Jantine heb ik ook gefotografeerd, maar door deze grote tegenslag ligt er nog een hoop ongepubliceerd materiaal. Dat probeer ik in de loop der tijden een beetje goed te maken. Hier is de eerste foto alvast.
Deze foto is gemaakt in het natuurgebied Stevenssluis tussen Sirjansland en Dreischor. Daar loopt een prachtige wandeling, soms wel wat saai over de weg, maar toch alleszins de moeite waard. Naast dit pad is deze foto gemaakt; degenen die het pad kennen zullen de omgeving misschien wel herkennen, het is vlak voor je langs de akkers gaat lopen.
Mijn harde schijf loopt langzaam vol. Er staan zoveel opnamen op die ik nog moet bewerken,samen met andere gegevens, dat een 250Gb schijf niet meer genoeg blijkt. En dan te denken, dat ik begonnen ben met digitale fotografie op een schijfje van 80GB!
Ik heb daarom vandaag een externe schijf gekocht van 1Tb, dus 1000 Gb. Voorlopig moet ik dus weer even vooruit kunnen. Al verwacht ik, dat ik binnen 5 jaar hier ook weer tekort aan heb. Ik gebruik hem vooral als backup voor het geval, dat er iets mis gaat met mijn ingebouwde schijf. Het is altijd een angstig gevoelo dat er iets mis gaat. Weliswaar scrijf ik mijn opnamen altijd vrij snel weg naar DVD en de stapel DVD's groeit zienderogen, maar nu ben ik van plan minstens elke week een backup te maken van deze bestanden.
Bovendien, met nogal wat trouwreportages de komende weken in het vooruitzicht moet ik het wel doen. Dan kan ik later nog wel een DVD branden van de ruwe bestanden; twee reportages op twee opeenvolgende dagen is behoorlijk DVD's branden!
Ik heb altijd aan de kust gewoond. Vooral mijn vader, uit Egmond aan Zee, was gek op de grens van land en water, mijn moeder deed het niet zo vreselijk veel, maar die kwam dan ook uit Schiedam.
Als je altijd aan de kust woont en je vader is zo'n echte kustliefhebber, dan raak je vanzelf besmet met dezelfde liefde ervoor. Vandaar, dat ik niet kan wennen aan zoet water, zwemmen er in vind ik zelfs enigszins "vies", net alsof je iets doet wat niet hoort. Nee, voor mij moet het absoluut zout water zijn. Daarom was indertijd Zierikzee dan ook een volkomen acceptabele plaats om te gaan wonen.
Deze serie foto's van een model aan het strand is dan ook precies wat ik zo mooi vind. Beide liefdes gecombineerd, wat wil je nog meer?
Een fotootje van het bruidspaar van een poosje geleden. Toen had ik het gehad over het vroege, warme morgenlicht dat zo fraai door de bladeren heen viel op het bruidspaar.
Nu hebben we hetzelfde licht, alleen bij deze opname vind ik het in zwart-wit aanzienlijk mooier. Misschien dat ik er nog meer in zwart-wit ga zetten; het is wel heel erg fraai van toon, zo monochroom.
SWPP
Nog een plaatje, maar nu van een ander, die model stond bij het seminar van anderhalve week geleden.
Voor dat seminar had ik twee modellen geregeld, maar die bleken achteraf in Turkije te zitten op dat tijdstip. Toen, een week voor tijd, moest ik ineens een ander te pakken zien te krijgen. Dat bleek een probleem; de een moest naar een popfestival met een vriend, de ander moest werken, de volgende durfde niet goed, en een ander mocht liever niet van de ouders enzovoorts. In arren moede heb ik maar mijn collega opgebeld en gevraagd of hij iemand wist. Nou, dat lukte wel, maar toen wij er eenmaal waren, belden ze alsnog af. Gelukkig wist hij nog en paar buurmeisjes te regelen, dus kon het op het laatste moment toch nog doorgaan, zoals U aan de resultaten kunt zien.
Vorig weekend heb ik een klein en kort seminar gegeven voor een klein aantal collega's over lichtgebruik en poseren. Het was een uitstekende locatie. Mijn collega. waar het seminar gegeven werd, heeft zijn hele tuin geschikt gemaakt om te dienen als openluchtstudio.
Hier is vast het eerste plaatje daarvan.
Lens lust
Een Amerikaanse kreet, "lens lust". Ik zit wel eens verlekkerd naar de websites van diverse leveranciers te kijken voor een 150 of 180mm lens. Zowel Signa als Tamron als Nikon hebben zo'n lens in het leveringsprogramma. Allemaal lenzen met een superiuere afbeeldingskwaliteit, daar niet van, maar de prijzen varieren van zo'n 600 tot 900 euro, een beetje aan de stevige kant, naar mijn smaak. Maar je kunt er wel vreselijk mooie portretten mee maken buiten!
Ik heb een 55-200VR, een uitstekende lens voor zijn geld en de 70-300VR, een nog aanzienlijk betere lens. Dat weerhoud mij een beetje, maar die vaste brandpuntsobjectieven zijn nog weer een haartje beter. Maar om daar nou zoveel extra geld voor neer te tellen.....De klant ziet het toch nooit, maar ikzelf wel.
U merkt het al, al heb ik genoeg, bijna alle brandpunten dubbel bezet, toch steekt "lens lust" wel weer eens de kop op. Ik denk, dat ik mijn kop maar eens in het zand ga steken tot het overgaat.
