dagboek van een fotograaf

Ook portretten maak ik nog steeds, al heeft U een tijd lang niets hiervan zien verschijnen.

Zo heb ik een tijdje geleden, voor een of ander blad, een bekende mosselvisser uit Zierikzee op de plaat mogen vastleggen. "Het mag best een beetje anders zijn, daar hebben we een lichte voorkeur voor" werd er als opdracht meegegeven.

Tja, wat moet je daar nou mee? Wat is "een beetje anders" eigenlijk? Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Wat voor de een buitennissig is, is voor de ander doodgewoon. Uiteindelijk besloot ik gewoon mijn gang maar te gaan met bijgaand resultaat en, achteraf, een tevreden klant.

Ook vorige week had ik een trouwreportage. En wel 'buiten het eiland', namelijk op Zuid Beveland. In 's-Heer Arendskerke om precies te zijn, met het stadhuis in Goes.

Deze foto is, zoals U ziet, in het stadhuis gemaakt. Het stadhuis in Goes is een van de mooiste in Zeeland en, voor zover ik kan nagaan, na Zierikzee, het stadhuis met het fraaiste licht in de trouwzaal. Dat is zo prachtig, dat het zonde is om daar met flitslicht tekeer te gaan. Je zou de hele sfeer in een keer wegflitsen!

Hier is het moment, dat de ambtenaar de trouwakte ondertekent. Op zich niet zo'n belangrijk peroon in het geheel -tenminste geen familie- en dat geeft de mogelijkheid om eens een andere positie te kiezen. Hier heb ik gekozen om, vanachter het bruidspaar, de tekenende ambtenaar vast te leggen en met hem een groter gedeelte van de trouwzaal met de prachtige kroonluchter en de schoorsteen in beeld.

Vroeger -opa spreekt- moest je zoiets wel met een flitser verlichten. Films waren niet voorradig in gevoeligheden hoger dan 21 DIN (even voor de jongeren onder ons, dat was gelijk aan ISO100) en dat verplichtte je wel tot gebruik van een flitser. Toch heb ik altijd geprobeerd het daglicht, dat door de ramen binnenviel ook een rol te laten spelen. Dat kwam dus neer op een relatief grote lensopening en een lange, dus riskante, sluitertijd. Toch is het steeds gelukt in Goes.

Het wordt tijd, dat ik weer eens een stukje plaats, want een aantal mensen begint zich al af te vragen of alles wel goed met mij is. Nou, ik kan U verzekeren dat het uitstekend met mij gaat. Ik heb alleen niet altijd zin om aan mijn blog te werken.

Deze opname stamt uit een serie die ik twee weken geleden gemaakt heb. Een bruid voor het raam in Slot Moermond. Ik heb expres de twee rode gordijnen aan de zijkant in de opname opgenomen om het beeld aan de zijkant te begrenzen en een warm accent aan de foto toe te voegen. Daarnaast is de opname enigszins -moedwillig- overbelicht teneinde tekening in de bruidsjurk te verkrijgen.

Achteraf is gedurende de bewerking in Lightroom aan het RAW-bestand nog een en ander aangepast teneinde in het eindresultaat ook in de lichtere partijen nog enige tekening te verkrijgen. Naar mijn mening is dat nog aardig gelukt.

Het is trouwens wonderbaarlijk hoeveel tekening nog binnen de lichte en donkere partijen in zo'n RAW-bestand aanwezig is. Veel meer dan je nog zou verwachten, zeker als je meestal in JPEG fotografeert, zoals sommige 'fotografen' nog steeds schijnen te doen. Onbegrijpelijk.

Ik zie iedere keer weer als een huis tegen het indienen van mijn aangifte Omzetbelasting op. Die BTW-aangifte is iedere keer weer een crime!

Niet het opstellen van de aangifte, dat doe ik al jarenlang zelf en zonder problemen. Nee, het elektronisch indienen is iedere keer weer een uitermate spannende gebeurtenis waar ik vreselijk tegen opzie. Gaat het wel goed, lukt het inloggen wel enzovoorts.

Zo ook vandaag, ik kreeg terug, dus hoefde mij nauwelijks zorgen te maken, maar het inloggen was weer even spannend als altijd. Eerst mislukte het, zodat de zenuwen door mijn keel gierden. Gelukkig lukte het de tweede keer wel en was het zo gebeurd, maar u kunt zich mijn opluchting voorstellen, dat het weer voor een kwartaal lukte.

Gelukkig, tenminste een drietal maanden gemoedsrust. En dan, dan begint het weer, van voor af aan.

Zoals ik een poosje geleden al schreef, ik begin langzamerhand mijn greep te verliezen op de digitale ontwikkelingen.

Zo heb ik sinds een paar maanden en nieuwe camera, de Nikon D7000. Een ontzettend fraai apparaat, maar ik moest even later wel weer een nieuwe versie van Photoshop Lightroom gaan kopen, want de oude versie ondersteunde het RAW formaat van deze camera weer niet.

Zo'n nieuwe versie hebben ze natuurlijk weer nét iets anders 'georchestreerd' dan de vorige. Zo was ik ineens al mijn bestanden kwijt -weliswaar weer teruggevonden, maar toch-, kon ik ineens mijn opgeladen bestanden even niet terugvinden, blijkt van alles in twee vormen opgeslagen te zijn etc.

Kortom, allemaal erg vervelend, maar uiteindelijk komt het wel weer goed. Alleen, de weg er naar toe wordt steeds lastiger.

Ik word oud, denk ik......

Ik maak natuurlijk niet alleen maar portretten of huwelijksreportages. Natuurlijk behoren ook groepsfoto's tot het repertoire.

Vroeger, toen ik in loondienst werkte -en dat is al weer heel wat jaren geleden- maakte ik gewoon 'rijtjes', de mensen op een rijtje -of in meerdere rijtjes als het een flink aantal mensen was- en dat was het. Sinds ik voor mezelf begonnen ben zoek ik naar manieren om de mensen op wat ongedwongener manieren samen te voegen. Het is altijd zoeken hoe je de groep formeert; soms ontkom je niet aan de aloude 'rijtjes' of je merkt, dat de mensen het graag zo zien. Dan voldoe je natuurlijk aan hun wens, maar als het even kan, dan probeer je er iets meer van te maken.

Soms is het erg eenvoudig, soms is het echt worstelen om iets leuks ervan te maken, maar meestal lukt het vrij aardig. Zo ook deze familiegroep. Het was deze keer erg eenvoudig om iets leuks in elkaar te draaien. De mensen die bij elkaar horen bij elkaar en toch een groepje dat samenhang vertoont. Bovendien, noodzakelijk als je iets meer wilt, in subgroepjes verdeeld.

Natuurlijk heb ik ook een opname gemaakt van moeder en dochter. Dat spreekt vanzelf.

Vaak wordt daar niet aan gedacht. Een aantal jaren geleden vestigde een Canadese fotograaf mijn aandacht hierop door tijdens een seminar te vragen wie er een foto van zichzelf had met een van de ouders. Bijna niemand had die, maar hij vroeg hoeveel prijs je er op stelde als je die had als je hem niet meer kon maken. Dat zette mij aan het denken. Als bijna niemand zoiets heeft, dan is het mijn taak om te zorgen, dat zoveel mogelijk mensen er wel eentje hebben!

Zij heeft nu in ieder geval een goede foto van hun samen. Ik hoop zoiets nog vaak te kunnen maken!

Dat mijn echtgenote een fraaie dochter heeft, dat heeft U bij de vorige opname al kunnen constateren. Dat ze echt heel mooio kan zijn, dat blijkt wel uit deze plaat. Alleen, ik houd niet van die tatouages, maar dat zal wel ouderwets zijn van mijn kant. Immers, half Nederland beneden de 40 loopt er tegenwoordig mee rond.

De opname is op dezelfde manier  gemaakt als de voorgaande, dus een hoofdlicht waarvan uitsluitend de randen gebruikt zijn, een invullichtje en een achtergrondlicht. Misschien dat ik beter nog een haarlichtje had kunnen gebruiken, maar dat moet ik nog steeds ophangen.

Vandaag komen de andere kinderen ook op bezoek. Waarschijnlijk zullen die nu ook wel een keer op de foto willen. Ik ben er klaar voor!

Dit portret heb ik onlangs gemaakt van de dochter van mijn vrouw, zoals U ziet, een uitzonderlijk fraaie vrouw met heel mooie trekken.

Zij is even een paar dagen bij ons op vakantie, even bijtanken op het Zeeuwse land, zoals zovelen doen. Het is weliswaar helaas geen fraai weer, maar daar heeft iedereen die op het moment op vakantie is mee te maken. Niks aan te doen.

Het was slechts even een klein kunstje. Een hoofdlicht vanuit een softbox, een  beetje gebruik makend van de randen van het licht, een invullicht recht van voren, iets hoger dan de hoofdhoogte en een lichtje op de achtergrond. Dat was het eigenlijk wel.

Ook zo'n gemakkelijk kind. Slechts een paar minuten had ik nodig om een lach tevoorschijn te toveren op haar gezicht.

Ik heb vaak weinig moeite met kleine kinderen, meestal lukt het wel aardig om ze met een opgewekte blik op de foto te zetten. Waarschijnlijk is dat met de jaren gegroeid. Ik ben wat ouder en heb misschien wat meer geduld en dat betaalt zich uit.

Vroeger vond ik het op de foto zetten van kleine kinderen een ramp, tegenwoordig gaat het mij gemakkelijk af. Ik kon toen goed begrijpen, dat een Belgische fotograaf op zijn deur een bordje had staan met de tekst: "Kleine kinderen onder de zes jaar worden door ons niet op de foto gezet." Waarschijnlijk had hij nog niet, net als ik nu, "de jaren des onderscheids" bereikt. Of hij was gewoon lui en had het goed genoeg...

Zo zie je maar eens hoe je in de loop der jaren kunt veranderen.

We doen het deze keer in omgekeerde volgorde. De vorige opname werd, zoals vermeld, voorafgegaan door een opname van haar 'tante-zeggertje'. Die had ik u nog niet laten zien.

Het is een ontzettend leuk kind. Bovendien, erg makkelijk te fotograferen. In tegenstelling tot veel andere kinderen heeft het alleen maar opgewekt gekeken. Veel kinderen beginnen in een vreemde omgeving prompt te huilen en zie dan maar eens een leuke foto te maken. Ik vraag dan vaak of de moeder nog een keer met het kind terug wil komen, want zoiets blijf je altijd op de opname zien.

Kinderen moet je altijd snel fotograferen; de tijd, dat je de aandacht vast kunt houden is altijd maar zeer kort. Soms staan de ouders een beetje raar te kijken als je soms binnen een paar minuten hun kind gefotografeerd hebt, maar goed is nou eenmaal goed. En als het er binnen een paar minuten opstaat, des te beter. Want wie wil er zijn kind nou trauma's op laten lopen door een fotograaf die maar blijft proberen? Gewoon van tevoren er voor zorgen, dat alles perfect klaar staat is 90% van het werk.

Maak ik nou alleen maar reportages? Nou,nee, ook het portretwerk gaat lekker door. Zo heb ik pas nog een fraai portret gemaakt, waar ik best gelukkig mee ben.

Het betrof hier een jonge vrouw van wie ik een paar jaar geleden van de zuster de trouwfoto's gemaakt heb.  Een poosje geleden heb ik de eerste kleine gefotografeerd en nu was haar zuster aan de beurt.

Zo heb ik de familie aardig vastgelegd. Altijd leuk als je door de ene serie foto's weer nieuwe portretopdrachten krijgt.

Mijn vrouw, Martine, vindt dit de leukste foto uit de reportage. Ik verschil met haar van mening, maar de meesten zullen het wel met haar eens zijn.

Zoiets is wel vaker het geval; de manier waarop je naar foto's kijkt verschilt tussen een gewone beschouwer en een beroepsfotograaf. Allebei leg je verschillende accenten. Als beroepsfotograaf kijk je vooral naar de manier van poseren en de wijze waarop hetr licht valt. Als niet fotograaf kijk je vooral naar de manier waarop iemand kijkt. Natuurlijk is de manier van kijken van de klant de correcte manier, maar je hebt het liefst, dat beide manieren van kijken naar een foto samenvallen. Alleen dat is niet altijd het geval.

Maar, ik kan hier best mee leven. Per slot van rekening gaat het er om, dat de klant tevreden is. En, dat is mijn vrouw!

Hetzelfde bruggetje, een ander bruidspaar. Dat krijg je als je op dezelfde plaats de trouwfoto's maakt. Dat geeft niets, als je maar niet dezelfde foto's maakt. En dat is hier totaal niet het geval. Zowel Cor als ik hebben een totaal ander idee van hoe je een bruidspaar fotografeert. Ook al heb ik zelf de bewerking ervan gedaan, het blijft totaal verschillend werk. Ieder heeft zo zijn eigen handtekening.

Nou hebben wij op Schouwen-Duiveland natuurlijk ook niet zo vreselijk veel bos waar we foto's kunnen maken. Door de ramp van 1953 zijn alle bossen van ongeveer dezelfde leeftijd en daardoor ook nogal gelijkvormig. In Schuddebeurs, waar deze foto's gemaakt zijn, bevindt zich nog een van de weinige bossen waar de leeftijd wat varieert. Vandaar, dat we ook zovaak eenzelfde locatie opzoeken. En ik heb in dit geval de locatie bepaald, dus geen wonder dat ik hier op uitkwam.

Nou is natuurlijk dat bruidspaar niet het enige dat gebeurd is. Onze eigen bruiloft was ook echt wel de moeite waard. De foto's heb ik natuurlijk niet zelf gemaakt, maar mijn goede vriend en collega Cor Schuilwerve uit Vlissingen.

Zijn vrouw was -naast mijn zoon- getuige en heeft zich dan ook uitstekend van haar taak gekweten. Dat kun je dan ook wel zien aan de glimlach van mijn bruid, Martine. Zo'n glimlach kom je maar zelden tegen!

Wat heb ik de laatste tijd gedaan? Nou, bijvoorbeeld de trouwreportage gemaakt van mij vroegere -wel lang geleden- buurmeisje met haar kersverse echtgenoot.

Deze foto is daar een voorbeeld van. Een foto die wel iets weg heeft van een ijzergravure. Naast dat het een schitteren bruidspaar was, is het me ook gelukt er een schitterende reportage van te maken. Ik ben er best een beetje trots op.

Zo zie je maar eens, ook als je het een tijdje niet doet, dan blijk je het niet te verleren. Het is per slot van rekening een vak, dat je nauwelijks kunt verleren. Bovendien, als er geruime tijd tussen zit, dan doe je intussentijd ook weer nieuwe ideeën op, dus zo slecht is zo'n gedwongen pauze ook weer niet.

Wat ik ook onlangs hoorde: "Eindelijk weer eens een echte fotograaf!" En dat uit de mond van een bode ten stadhuize (niet in Zierikzee) die het geknoei ook volkomen zat was. Zo slecht blijkt het dus gesteld te zijn met de meesten die zich uit geven voor fotograaf. Dat bleek wel onlangs uit de opmerkingen van collega's. Het schijnt bijna overal huilen met de pet op te zijn.

Het is alweer een hele tijd geleden, dat dit weblog is bijgewerkt. Waarom? Nou, gewoon omdat ik er geen zin in had; ik kon mij er niet toe zetten, al kreeg ik wel van diverse kanten aanmaningen. Sommigen dachten zelfs, dat het niet goed met mij ging.

Nou is zoiets wel even een beetje het geval geweest. Ik heb waarschijnlijk een Transcient Ischaemic Attack (met dank aan Wikipedia), een TIA gehad, waardoor een zekere lusteloosheid opgetreden is, maar gelukkig gaat het weer goed met mij. Alleen is het vermogen tot enige afstand lopen goeddeels verdwenen en dat, terwijl het juist weer beter ging na de vorige attack.

Ik beloof, voor wat het waard is, om in de toekomst weer wat vaker dit blog bij te gaan werken. Binnenkort zal het waarschijnllijk weer als vanouds worden.

Mijn verhuizing heeft de nodige problemen opgeleverd qua internet. Een groot deel van de afgelopen tijd ben ik nauwelijks bereikbaar geweest en het verzenden van berichten was ook nauwelijks mogelijk. Oorzaak schijnt het door elkaar lopen van verschillende accounts te zijn of iets dergelijks. maar deskundige koppen hebben zich er over gebogen en nu schijnt het in orde te zijn. Enfin, hopen maar.

Allereerst wil ik degenen die ons met ons huwelijk gefeliciteerd hebben van harte danken. Het was hartverwarmend! We hadden er niet veel drukte van gemaakt; getuigen waren mijn zoon en de vrouw van een collega, dus we hadden een gratis fotograaf. Tja, als je luxe wilt leven, dan moet je ook zien te besparen waar je kunt...

Daarnaast zijn ook nog veel andere zaken gebeurd, maar daarover zal ik het de volgende keer hebben. Anders wordt het zoveel in een keer....

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer online na mijn verhuizing en kan dus weer mijn blog bijwerken. Nou, de komende dagen zal ik eens flink mijn best gaan doen om U op de hoogte te houden van het al of niet fotografisch reilen en zeilen van ondergetekende.

En reken maar dat we dan nieuws hebben. Morgen beginnen we ermee!