dagboek van een fotograaf

Soms kan ik toveren. Mijn computerkeyboard werkte niet; ik schreef dat in mijn vorige bijdrage in dit blog en vandaag belden ze op: of ik morgen om 10.00 uur thuis was. Nou, aangezien ik toch de tijd zelf nu kan indelen, zeker! Dat probleem is ook weer opgelost.

Ik ben al een jaar of vijfentwintig niet zo ziek geweest, dat ik een dag moest verzuimen. Nu mijn zaak verbouwd wordt, lijkt het wel alsof in een keer alles er uit komt. Ik ben toch zo ontzettend moe, gisteren en vandaag ben ik 's middags gewoon naar bed gegaan en heb als een os geslapen. Nou ja, nu kan het tenminste even.

Zo'n verbouwing heeft heel wat voeten in de aarde, aanzienlijk meer dan je vooraf in de gaten hebt.

Zo heb ik mijn computer en printer naar huis meegenomen om verder te kunnen werken; een soort van "ondanks de verbouwing gaat de verkoop gewoon door'. Maar ja, ik had het kunnen weten: zonder problemen gaat zoiets natuurlijk nooit. De herinstallatie van mijn computer gaat prima, alleen blijkt bij het voorlopig bewerken van een foto na een kwartiertje, dat mijn toetsenbord het niet doet. Dat heb ik pas door, als ik na een forse bewerking de tussenfase van de foto onder een andere naam wil opslaan. Dat gaat dus absoluut niet! Twee toetsenborden geprobeerd, maar geen resultaat. Dus de hele bewerking maar weggegooid, maar gelukkig weet ik nu langs welke weg ik zal moeten gaan als het apparaat het weer zal doen.

Mijn printer staat achterstevoren op het onderstel. Geen probleem, dacht ik, gewoon je werkwijze wat aanpassen. Totdat bleek, dat ik daardoor weinig ruimte overhield om te zitten. En alleen kan ik hem niet omdraaien, daar heb ik hulp bij nodig. Ik ben benieuwd waar ik nog verder tegenaan ga lopen. Tenslotte heb ik nog niet geprint.

Gelukkig kreeg ik deze week de oplossing binnen. Een foldertje van een bedrijf, dat zich bezig houdt met het oplossen van PC-problemen! Direct een mail gestuurd, dat ik wel erg onthand zit, maar nu, 20 uur later, nog geen bericht teruggehad. Waarschijnlijk zijn  er meer mensen met latente PC-problemen. Dat krijg je ervan als je een hele hoop folders rondstuurt, mensen worden zich bewust van hun tot dan toe verborgen probleem en komen dan en masse uit hun holen gekropen.

Vandaag is de verbouwing begonnen! De wand tussen de winkel en de studio is er uit en wat ik het meest gevreesd had, is gelukkig niet bewaarheid geworden. Mijn grootste angst was namelijk dat het achterin vrij donker zou worden. Met alleen licht dat vanaf de voorzijde binnenvalt was dat gevaar namelijk erg groot. Maar het valt allemaal gelukkig erg mee.

Alleen zal ik lichte vloerbedekking moeten nemen. De laatste dagen waren de plannen namelijk geswitcht van erg licht naar erg donker, bijna zwart, maar die mening zal terug moeten switchen.

Jarenlang ben ik lopend naar mijn werk gegaan, 2,5 km heen en 2,5 km terug. Had ik de auto plotseling nodig, dan had mijn vrouw die toch meestal naast de zaak geparkeerd, want die gaf de voorkeur daaraan. Achteraf goed verklaarbaar, maar als we toen alles vooraf hadden geweten, was ze nog in leven geweest.

Het was eigenlijk helemaal geen probleem, dat lopen. Je deed er wat conditie mee op en je had 's morgens goed de gelegenheid om tot je volle bewustzijn te komen na de  nacht. Onderwijl kon je lekker nadenken -ik ben dan ook menigeen voorbijgelopen zonder te groeten omdat ik in gedachten verzonken was- en vaak was ik er al voordat ik het goed en wel in de gaten had.

Het was ook bijna altijd droog, tenminste, dat ervoer ik zo. Daar werdt ik onlangs in gesterkt door het belijken van een website, weliswaar gemaakt door een fietser, maar die hebben hetzelfde 'probleem' als ik met de weersomstandigheden. Het adres? http://www.hetregentbijnanooit.nl/

Zeer leerzaam voor dehenen die de weersomstandigheden gebruiken als excuus om altijd maar die auto te pakken.

We hebben als een aantal Nikon-gebruikers gezamenlijk op een forum iets merkwaardigs geconstateerd: nagenoeg alle types belichten 1/3 tot 1/2 stop over. Ik heb dat met mijn D80 gehad, met mijn D90 en nu ook met mijn D700. Het is niet veel, maar toch is het merkwaardig dat zo'n gerenommeerd merk, en met een bijbehorende stevige prijs, dat blijkbaar als tolerantie accepteert.

Het is wel niets ernstigs, gewoon een kleine correctie indraaien en als je in RAW fotografeert is het al helemaal eenvoudig, maar toch verbaast het mij. het is net de kilometerteller van een auto; die wijst ook altijd zo'n 7% teveel aan. Daarom houd ik de snelheid die mijn Tom-Tom aangeeft als standaardsnelheid aan als ik mijn cruise control instel. Die kan namelijk op basis van satelietnavigatie niet afwijken.

Op aanraden van mij overbuurvrouw, op aanraden van mijn zuster en op aandringen van mijn zoon heb ik uiteindelijk de stap genomen en ben even naar de HAP, de huisartsenpost, geweest. Wel onder begeleiding van mijn zoon, want dan kon hij het woord doen. Ik was daar nog nauwelijks toe in staat.

Er is blijkbaar toch heel wat gebeurd, een "puffertje" doet wonderen. Het "astmagevoel" is nagenoeg over! Ik wou dat ze zoiets in mijn jeugd gehad hadden! Eindelijk vrij! Je kunt je nauwelijks voorstellen wat zoiets betekent in vergelijking met toen.

Het schiet goed op. De zaak is al nagenoeg leeg, vooral dankzij de geweldige hulp van mijn zoon Ralph. Zonder hem had ik nu diep in de problemen gezeten. Wat hij al niet versjouwd heeft, dan merk je goed, dat je wat ouder wordt!

In de problemen zit ik toch al, want door al het stof tijdens zoiets heb ik weer astmatische bronchitis gekregen, een ziekte waarvan ik dacht, dat ik hem al 35 jaar achter mij gelaten had. Vannacht was het goed raak, nagenoeg de gehele nacht heb ik zittend -om maar voldoende lucht te krijgen- in bed doorgebracht.

Nou ja, het zal wel weer overgaan; dat is het indertijd ook langzamerhand. Op de lagere school heb ik maar 50% van de tijd in de schoolbanken doorgebracht; voor de rest lag ik op bed. En toen was het nog wel even erger dan nu.

Volgende week begint mijn verbouwing, tenminste die van de zaak. Ik ga er ook wonen, dus het wordt een vrij forse verbouwing. Isoleren, douche plaatsen, vloerplan herzien en alles dusdanig inrichten, dat het in de eerste plaats een atelier wordt en dat ik er in de tweede plaats kan wonen. Omdat ik nu alleen ben, kan het net.

Zoiets betekent alles opruimen wat in de loop van de laatste 18 jaar zich in dit pand verzameld heeft. Alles in dozen doen, het nodige weggooien en naar de milieustraat brengen. Ik ben nu drie dagen bezig, gisteren gelukkig met behulp van mijn  zoon en het begint er een beetje op te lijken, maar wat een ellende!

Daarnaast ben ik ook nog eens enorm verkouden geworden. Het water loopt uit mijn neus, dus ik zal wat blij zijn als het eenmaal zondag is. Dan kan maandag tenminste de verbouwer starten.

Bij het vorige item schreef Paled, dat het lichtgebruik zo vreselijk mooi is. Het is echter niet zo vreselijk moeilijk om dat goed te krijgen, als je maar foto's van anderen goed analyseert hoe zij hun licht gebruikt hebben en, vooral, het niet te moeilijk maakt. KISS, leerde mijn leermeester uit Engeland mij: "Keep it simple, stupid!"

Vandaag ben ik even naar Zaandam geweest om met collega's te overleggen hoe wij de crisis het best te lijf zouden kunnen gaan. Want veel fotografen hebben het moeilijk, erg moeilijk zelfs; het inkomen van de gemiddelde fotograaf ligt namelijk in Nederland aanzienlijk beneden het bestaansminimum. De kunst is om mensen je drempel over te krijgen. Bijna iedereen vindt namelijk een goede foto erg leuk, maar neemt de stap niet om bij een fotograaf, die dat kan, binnen te stappen. Gelukkig heb ik werk genoeg, maar de meesten zitten behoorlijk in de zorgen waar ze voorgaande jaren een redelijk inkomen hadden. En er is geld genoeg onder de mensen, alleen, ze geven het niet genoeg uit.

Dan blijkt weer het voordeel van lid zijn van een internationale organisatie. Verschillende manieren, vooral de uit de britse wereld, waar men al veel langer hier mee te maken heeft, kwamen voor het voetlicht. Vooral het werken aan je kwaliteit, maar ook succesvolle britse marketing methoden werden aangedragen, kortom, een zeer succesvolle en welbestede dag. Zo zorgen we er gezamelijk weer voor, dat mensen de stap naar de fotograaf weer durven nemen. (En zonder Scheringa of Afab methoden toe te passen!)

Jaren geleden, sinds 2002, ben ik overgegaan, nee, niet naar gene zijde, maar van film op digitaal. Toendertijd was dat een veel bekritiseerde stap. Ik kan mij nog herinneren dat een vrouw mij vertelde, dat ze naar een andere fotograaf ging, want dat digitaal vond ze maar niets. Nog slechts een jaar geleden wilde een bruidspaar alleen hun bruiloft door mij laten fotograferen als ik analoog zou werken.

Sommige collega's liepen nog voor kort te beweren, dat digitaal fotograferen niks was, nee, analoog was het helemaal! Die mythe kwam natuurlijk tot stand door de angst voor iets nieuws en de vele kinderlijke bewerkingen die sommige 'fotografen uitvoerden' zonder enige zin, in een poging om progresief te zijn. Deze 'fotografen' hebben een gigantische inhaalslag moeten maken om een beetje op de hoogte te raken van wat je wel en niet kunt doen. Ook ik heb een nieuwe opvatting mij eigen moeten maken, een nieuw vak moeten leren om iets fatsoenlijks te kunnen maken. ik geloof, dat ik daar aardig in geslaagd ben.

De verschillen en de superieure kwaliteit van digitale opnamen worden hier uitstekend gedemonstreerd op het forum Dpreview in de 'draad' http://forums.dpreview.com/forums/read.asp?forum=1021&message=33463991 Hier worden de resultaten vergeleken van 'mijn' D700 met ondermeer de Mamiya RB67, een middenformaat, bijna 2x groter negatiefformaat als de Mamiya 645 waar ik mee mijn vakwerk maakte. (De Hasselblad waarmee ook vergeleken wordt is bijna 3 maal de resolutie van mijn D700 -en onnoemelijk veel duurder- en komt er vanzelfsprekend nog beter uit.) Aleen de 4x5' opname is iets beter dan de D700, maar dat mag ook wel, gezien het negatiefformaat van een briekaart! Heel onthullend.

Ik ben vandaag natuurlijk veel te vroeg wakker geworden, de wekkerradio naast mijn bed had natuurlijk geen rekening gehouden met de ingegane wintertijd. Daarom deze keer een vroege bijdrage aan dit weblog.

Een zwart/wit foto die de sfeer van voorbije tijden uitademt. Gemaakt volgens de klassieke methode, alles klopt hier met de klassieke theorie. Ik ben toch al een fotograaf die graag de regels van de klassieke theorie volgt. Niet altijd, maar je moet weten wat die inhouden, de regels kennen, alvorens je er bewust van kunt afwijken.  Ik vind een klassieke basis onontbeerlijk voor elke fotograaf. Teveel zie ik nog 'fotografen' die er totaal geen kaas van gegeten hebben en maar wat raak fotograferen. Het resultaat laat zich raden.

Een poosje geleden postte ik een foto van vier mensen bij een tunneltje die als cadeau voor de ouders werd gemaakt. Toen vertelde ik, dat deze foto niet was gekozen. Nu dan even de foto die wel gekozen werd.

Van de andere opname heb ik ze overigens wel een 13x18 gegeven om te laten zien dat ik die eigenlijk toch mooier vond.

Gisteren heb ik een aantal uren doorgebracht op het politiebureau. Nee, niet wat U denkt. Eergisteren vond ik namelijk een briefje van de politie op de deurmat dat de fiets van wijlen mijn vrouw gevonden was. Ik had hem nog niet gemist, dus ben eens even in de schuur gaan kijken. En inderdaad, hij was weg! Toch netjes, zoals die politieman handelde. (Ik had een jaar of 30 geleden trouwens nog zijn trouwreportage gemaakt, net als van een andere agent die even kwam kijken)

Het was een nog gloednieuwe fiets, zo uit de schuur gestolen door een "desperado", zoals de politie hem noemde. Dat de politie niet goed overweg kon met de absurde software -wordt binnenkort landelijk ingevoerd, dus er staat ons nog wat te wachten- en ik de fiets ook nog even moest laten repareren door de fietsenmaker was ik aan die ongein bijna de hele ochtend kwijt voor ik mijn fiets, gerepareerd en wel, terug had. Tja, het zal die inbreker een rotzorg zijn; ik kan mijn tijd wel beter gebruiken maar niemand die mij die tijd vergoedt.

Ik begrijp dat soort klootzakken -pardonnez le mot- niet, het zal wel mijn domheid zijn, maar het was niet de enige inbraak die hij scheen te hebben gepleegd. Blijkbaar was het zijn "beroep" (of een ZZP-er), maar dat een ander er een substantieel deel van zijn kostbare tijd aan moet besteden, interesseert dat soort klootjesvolk niet. Eigenlijk zou een rechter daar ook eens een soorrt standaardvergoeding voor moeten toekennen. Maar ja, dat is weer een civiele procedure.

Weer een meer recente foto, ook bewerkt met NIK-software. Eerst heb ik hem op kleur gebracht, de randen afgedonkerd en daarna omgezet naar zwart/wit. Wat U nu niet goed kunt zien, is dat ik de opname heb "getoond" naar het profiel, dat overeenkomt met mijn vroeger favoriete film, de Agfa APX100.

In NIK Siver Efex heeft men namelijk de kenmerken gestopt die de zwart/wit films "vroeger" vertoonden. Zowel de kleurweergave in zwart wit, dus de tonaliteit, als de korrelstructuur van de film wordt verassend goed weergegeven. Echt een uitkomst als je de fraaie toonschaal van zo'n zwart/wit film wilt nabootsen.

Daarna een sepia laagje eroverheen en het resultaat iets terugtrekken, zodat er een klein beetje kleur overblijft. Zo combineren we oude en nieuwe technieken tot een nieuw geheel.

Ik ben helemaal in de ban van NIK-filters. Het is zo'n uitgebreid programma en als ik even mijn concentratie verlies als ik aan het werk ben, dan pak ik gewoon een oudere opname om eens te kijken wat er nog meer mogelijk is. Het is de beste manier om zo'n filterpakket onder de knie te krijgen in een redelijke tijd. Nou ja, in ieder geval om te proberen het onder de knie te krijgen, want het is zo'n verschrikkelijk uitgebreid programma, dat ik mij afvraag of ik het wel helemaal door krijg.

Zo heb ik deze foto bewerkt alsof het een oud proces is waarmee ik deze foto gemaakt heb. Het is al weer even geleden, dat ik deze opname maakte, maar het is leuk speelmateriaal.

Deze keer eens een probeersel met diverse filters. Uit de NIK Color Efex heb ik de "dynamic skin softener" en de "classical soft focus" hier op losgelaten, terwijl ik daarna uit de Silver Efex serie, ook van NIK, er een zwart/wit foto van gemaakt heb in sepia. Daarna heb ik de laag wat teruggetrokken, zodat de kleur er een klein beetje doorheen kwam.

Het is een erg prettig model om mee te werken, dat U hier op de foto ziet. Ik "gebruik " haar al jaren, zo ongeveer een jaar of twaalf al weer, maar zij heeft mij nog nooit teleurgesteld. Echt een fijne meid!

Hoe "internationaal" ik ben, blijkt wel uit een functie als moderator die ik bekleed op een frans forum op het internet. Het is een frans forum, een nederlandse naam, een franse eigenaar die Nederlands spreekt, een nederlandse moderator dus, de voertaal is engels en de meeste deelnemers komen uit Belgie. Wilt U het nog internationaler? http://www.fotografie./weblog/fotoforum 

Daarnaast ben ik ook nog vrij actief op een forum, dat door Amerikanen overheerst wordt, maar geleid wordt vanuit Engeland. Oh ja, maar mijn moderatorschap op een canadees forum over vakfotografie heb ik opgezegd.

Toch lekker, dat we in Nederland indertijd onze talen leerden; ik kan nu in ieder geval Frans, Duits en Engels schrijven. Niet altijd perfect, maar toch. Dat alles dank zij de uitstekende voormalige HBS-A waar ik op gezeten heb. http://www.pb-hbs.nl/

Zojuist heb ik eens gekeken op de website van Fujifilm Duitsland, niet dat ik zo internationaal geinteresseerd ben in de Duitse vakfotografie, maar daar staat een serie foto's van mijn hand op. http://finepix.de/cms/home/myfinepix/finepix-fans/leen-koper/seite-1/

Duitsland -weliswaar heel sterk veralgemeniseerd- is een merkwaardig land als het gaat om vakfotografie. Elke fotograaf heeft daar een uitputtende opleiding achter de rug, de meest uitgebreide die ik ken, veruit de beste op technisch gebied, maar als gevolg daarvan lijkt het wel of bij bijna alle fotografen de creativiteit in de kiem gesmoord is. Een heel merkwaardig fenomeen.

Vier familieleden, broers en zusters, samen op de foto voor hun ouders. Uit het hele land bijeengekomen voor de foto. Ze hebben een andere foto uitgekozen, maar eigenlijk vond ik deze net iets leuker.

Je ziet maar, je hebt echt geen mooie omgeving nodig voor een leuk plaatje. Deze was bij een fietstunneltje geschoten. Het was nog uitkijken, want iedere keer kwamen fietsers de hoek om. Een collega van mij heeft zo nog een keer iemand aangereden toen hij de bocht bij dat tunneltje iets te ruim nam en van de andere kant net een andere fietser aankwam.