dagboek van een fotograaf

Zojuist las ik dat de 'Rabo Beach Challenge', een fietscross over het strand van Scheveningen naar Noordwijk en terug, gewonnen is door Ramses Bekkenk.

Wat is de betekenis daarvan, zult U zeggen. Nou, Ramses en zijn ouders hebben in de Nieuwe Bogerdstraat in Zierikzee gewoond en waren vrij goede kennissen van ons. Helaas liep hun huwelijk op een scheiding uit en zijn ze beiden vertrokken. Maar ik zie Ramses nog als jong atletiektalentje over de baan vliegen in Zierikzee, iets jonger dan mijn zoon en clubrecord na clubrecord en, niet te vergeten, zeeuws record na zeeuws record, verbreken op de lange afstanden.

Dat hij flink doorgezet heeft blijkt wel uit degenen die hij versloeg. Ex-wereldkampioen van vorig jaar, Lars Boom werd vijfde op bijna 5 minuten achterstand, vlak voor Michael Boogerd. Dan heb je behoorlijk wat in je mars! Gefeliciteerd, Ramses, mocht je dit lezen.

De volledige uitslag kunt U vinden op: http://www.interimsport.nl/beachchallenge/uitslagen.php

Het is merkwaardig hoe snel iemands gewoonten veranderen onder invloed van de omstandigheden.

Toen ik vanmorgen een bakje koffie zette, dacht ik even aan nog geen half jaar geleden. Toen zorgde Jantine altijd voor een gebakje bij de koffie op zondagmorgen. Daarna begon onze dag eigenlijk pas. Was er een keer geen gebakje bij, door een of andere omstandigheid, dan waren we gewoon licht verstoord. Sinds ik alleen ben heb ik geen enkele keer meer een gebakje gehaald. Op een of andere manier doe je dat toch niet voor jezelf. Het is natuurlijk ook een treurige bezigheid, in je eentje een gebakje eten.

Het nieuwe studio annex woonpand begint al een beetje vorm te krijgen. Vandaag is het tweede dakraam er, vlak voor het begon te regenen, ingegaan. Het dak is nu al volledig geisoleerd en in mijn toekomstige computerruimte aan de voorzijde is de isolatie al afgedekt met gipsplaat.

Deze week heb ik ook al de eerste besprekingen gehad met de schilder. De kleur van mijn plfond wordt heel licht creme, bijna wit. De wanden worden nog witter, terwijl de balken traditioneel ossebloed rood worden, dezelfde kleur als de buitendeur. Mijn drie binnendeuren wordt dezelfde kleur rood. alleen de open trap in de studio/woonkamer, dat weet ik nog niet. Hij wordt of zwart of rood, dat blijft nog even een twijfelgeval.

Over de vloer zijn mijn zoon en ik het nog niet eens. Ik had een fraai, nagenoeg wit laminaat uitgezocht, maar hij wist voor nagenoeg dezelfde prijs in plaats van laminaat een massief houten vloer te vinden. Tja, en als dat zo is, dan is de keus natuurlijk niet moeilijk: hout!

Creme-wit wordt de slaapkamer geschilderd, terwijl mijn computerruimte heel licht grijs moet worden. Per slot van rekening is het mijn werkruimte. En dat mag best een afwijkend kleurtje hebben.

Nieuw! Nou ja, gedeeltelijk dan. Ik bedoel mijn website, www.fotografieleenkoper.nl . Mijn webmaster, die veel slimmer is dan ik -die heeft er dan ook zijn beroep van gemaakt, websites maken bedoel ik- heeft het weer keurig voor elkaar gekregen.

Ik heb namelijk zelf geen zin om mij te verdiepen in http's en dergelijke geheimtaal. Ik heb al genoeg aan mijn Photoshop; om dat grondig te leren kennen is al bijna een dagtaak voor me. Nou ben ik al; acht jaar er mee bezig en heb alleen, zoals de Amerikanen zeggen "scratched te surface", alleen maar oppervlakkig geleerd wat er allemaal niet -eigenlijk meer wel- mogelijk is. En dan verschijnt er elke keer weer een nieuwe versie, alsof ik niet mijn handen vol zou hebben aan de vorige!

Eigelijk ben ik te vroeg geboren. Twintig jaar jonger had ik het mij allemaal sneller eigen gemaakt, maar ja, het is niet anders. En, ik ben eigelijk best tevreden met wat ik al kan.

Ineens was ik al mijn mail kwijt. Dat was al een paar dagen voor het weekend zo, maar ik ben het weekend lekker weg geweest en heb gedacht dat ik het later wel op zou proberen te lossen.

Zojuist heb ik de oorzaak ontdekt. Het moest wel iets eenvoudigs zijn, maar kom er maar eens achter. De beste remedie blijkt toch te zijn: gewoon laten rusten en wachten op een geniale inval. Gelukkig is die gekomen: gewoon iets aanvinken en daar was het weer. Alleen, ik moet nu een hele stapel mail beantwoorden.

Wens me maar sterkte.

Er komen steeds meer huwelijkslocaties bij. Natuurlijk is het leuk, erg leuk voor de verschillende bruidsparen om een locatie te kunnen kiezen die overeenkomt met hun gedachten over wat het beste past bij hun smaak. Zo heb ik de laatste tijd op Schouwen-Duiveland onder meer gefotografeerd in de Aveling, het Landbouwmuseum en het Burgerweeshuis. Allemaal nieuwe locaties, hartstikke leuk, maar met allemaal een eigenschap: bij de inrichting is totaal geen rekening gehouden met de positie van de fotograaf. Het is nagenoeg onmogelijk om ergens fraai fotowerk te maken.

Het zou zo eenvoudig kunnen zijn. Laat een echt goede fotograaf, iemand met verstand van hoe het licht valt, nou eens even een keer een goed advies geven hoe de ruimte ingedeeld zou moeten worden, zodat het bruidspaar tenminste goede foto's kan overhouden aan hun bruiloft. Alle drie locaties die ik genoemd heb zijn daar prima geschikt voor, alleen met een kleine herschikking van de meubilering. En al die ruimtes moeten toch speciaal ingericht worden voor huwelijksvoltrekkingen, waarom dan niet goed? Gezien de kosten om deze locaties te gebruiken die in rekening gebracht worden aan een bruidspaar, zou de gemeente toch best een eenmalig piepklein budgetje beschikbaar kunnen stellen voor een echt goed advies. Zo vreselijk duur ben ik nou ook weer niet...

Tegenover de -voor het bruidspaar vaak prijzige- verhuur van deze locaties zou toch ook een optimaal gebruiksrecht moeten kunnen staan en zoiets houdt zeker ook de mogelijkheid van optimaal fotowerk in.

Het was droog. Zowel tijdens de buitenfoto's -nou ja, op een klein buitje na dan- als binnen. Gelukkig maar, want wat daarna volgde was een verschrikking.....

Het was mijn eerste "stadhuis"-reportage in het Burgerweeshuis te Zierikzee. Een prachtige locatie, daar niet van, maar donker! LOEIDONKER!!!!! (Als dat woord bestaat, anders is het nu uitgevonden) Geen muur of plafond om tegen aan te flitsen. Allemaal beschilderde plafonds en -overigens prachtig- goudleren behang. Erg sfeervol, dat wel, maar op 1600 ISO en vol flitsvermogen -naar achteren gericht- kon ik het er maar net op krijgen. En ik heb niet bepaald een licht flitsertje! Door te flitsen naar achteren, tegen het goudleren behang aan, heeft alles nu een goudachtige glans. Enfin, we krijgen het er in Lightroom wel weer uit.

Maar dat was niet het enige. Bij het binnenkomen viel het mij direct op, dat het erg warm was binnen. Snel mij jasje, das en hoed in de auto gelegd en in mijn truitje gefotografeerd. Maar ja, het is alsof de duvel er mee speelde: er was slechts, gezien de beperkte ruimte, een plaats geschikt om te fotograferen voor mij: vlak naast een gaskachel en die stond me daar te loeien! Hier pastte maar een woord: LOEIHEET!!! Ik heb wat afgezien, ik kon na afloop direct onder de douche, maar nat was ik eigenlijk al.

Dat ik last van mijn rug kreeg toen ik later, een uur lang, moest staan in de kerk, nou, dat nam ik graag op de koop toe. Geen probleem.

Was dit nou een vervelende reportage? Wel nee, in het geheel niet. Eigenlijk was hij, ondanks de hier geschetste ongemakken, LOEILEUK!

"Vrijdag de 13e, hopelijk gaat alles goed met de bouw ? "

Zo eindigde Jopie haar commentaar op het vorige item. Met de bouw gaat het gelukkig goed, gisteren is een Velux-dakraam geplaatst, maar vandaag ziet het er somber uit met al die regen. Maar ja, binnen kan het  verder gaan.

Maar ik kan niet binnen zitten. Vandaag is het "trouwreportagedag". Ik zal zo aan de slag moeten, alleen die regen.....

Maar ja, de buienradar geeft aan dat het rond een uur of elf wel eens droog kan zijn.

Vandaag heb ik eindelijk het portret van de burgemeester van onze gemeente, Schouwen-Duiveland, afgeleverd. Was het vorige burgemeestersportret dat ik gemaakt had gebaseerd op het thema 'recreatie', deze heb ik gebaseerd op het feit, dat we een ook grotendeels agrarische gemeente zijn.

Dit thema schoot mij door het hoofd toen ik een gemeenteraadslid met zijn gezin moest fotograferen. Ik had al zitten denken aan water, maar het graan stond op dat moment hoog op de akkers en na die opname ben ik er direct op uit gegaan en heb een stuk of veertig opnamen van graan gemaakt. Achteraf bleek een groot aantal door de perspectief en scherptediepte -ik had allerlei opnamen gemaakt om maar zoveel mogelijk keus te hebben- niet bruikbaar, maar deze gelukkig wel.

Overigens, het is, voor zover ik hem heb leren kennen, een bijzonder aardige man, wars van alle opsmuk, zoals dat heet, maar een echt, met een modieus woord, een echt 'mensen-mens'. Ik vond het al ontroerend toen hij op zaterdag bij de crematie van mijn Jantine was en ook daarna heeft hij zich doen kennen als een bijzonder hartelijk en belangstellend iemand. Zo iemand is echt een verademing in deze tijd waarin alles maar moet mogen en het prive-belang voor alles schijnt te moeten gaan.

Onderdeel van de grote "clean up" is het bijwerken van mijn website. Die heeft heel wat jaartjes gedraaid zonder een wijziging. Ik had immers mijn weblog! Nu werd het echter tijd voor eens wat nieuwe foto's en ik heb er weer een stel doorgegeven aan mijn webmaster om eens een aantal oude foto's te vervangen door wat recenter materiaal.

Mocht U nog eens de oude website willen bekijken, dan moet U snel zijn. De update zal binnenkort wel  gebeuren. www.fotografieleenkoper.nl is het adres.

Gisteren deed zich ineens een ander probleem voor. Vrijdag moet/mag ik weer een huwelijksreportage maken. Dat is leuk, zult U zeggen. Ja, dat is het ook, maar dan moeten de accu's van je camera's wel opgeladen zijn. Ja, juist, waar zijn nou die verduvelde laadapparaten opgeborgen bij de verhuizing?

Na het doorspitten van minstens een stuk of tien dozen vond ik ze, onder in een doos. Was ik nog blij, dat ze al in de tiende doos zaten, want er staan wel een stuk of veertig (!) dozen met spullen van me in de opslagruimte.

Dat is nou eenmaal het nadeel van niet alles zelf (kunnen) inpakken

Bij zo'n verbouwing loop je tegen allerlei onverwachte problemen op. Dat is het nadeel van een paar honderd jaar oud pand en de onbekendheid met het rioolsysteem in de stad. Gelukkig gaan ze dat net nu in kaart brengen en wie schetst mijn verbazing, dat net de straat waar ik aan het verbouwen ben naar voren gehaald is en volgende week al aan de beurt schijnt te zijn.

Als gevolg van die ongewisse plaats van het riool hebben we de keuken nu al drie keer van plaats doen veranderen, maar, omdat de ruimte erg beperkt is, ook van model. Daarmee verandert ook de hele opzet van de rest van de ruimte. Gelukkig, dat we met een open plan werken waarin altijd ruimte is voor plotselinge veranderingen. Ik moet er niet aan denken, dat alles van tevoren vastgelegd was; dan hadden we met enorm veel moeite de plannen moeten wijzigen, keer op keer.

Ik was vandaag in het "bos van de toekomst" in Schuddebeurs. Ik ging om eens wat herfstfoto's te maken, maar trof dit bordje aan van een goede bekende, die een aantal jaren geleden ook zijn vrouw verloren had:

"Als een schip achter de kim zeilt, is het niet weg. Je ziet het alleen niet meer."

Ik heb nog nooit problemen met mijn objectieven gehad, behalve twee die gevallen waren, maar dat was mijn eigen schuld Toch zie je de diverse fora op internet vol staan met klachten hierover; met name de Amerikanen klagen steen en been. Nou hoor je alleen maar de klagers, de tevreden gebruikers laten nooit wat van zich horen, maar toch.

Ik heb totaal zo'n stuk of veertig of vijftig verschillende lenzen gehad voor mijn camera's in de loop der tijd; wie er veel meer hebben zijn de ondernemingen die objectieven verhuren. Zo'n onderneming is 'Lensrentals.com', die bezitten zo'n dikke 2.300 objectieven en kunnen dus een redelijke inschatting maken van hoe vaak iets kapot gaat. Zij stellen hun overzicht daarvan elk half jaar bij op http://www.lensrentals.com/news/2009.11.01/lens-repair-data-35

Je staat versteld hoe het met sommige objectieven gesteld is. Een Tamron 70-200/2,8 blijkt in ruim 40% van de gevallen in een jaar defect te gaan. En dat voor een merk, waarvan ik verscheidene objectieven bezit die nog nooit een krimp gegeven hebben.

Voor U begint te twijfelen: ik heb geen van deze het meest haperende objectieven. Gelukkig toeval?

Zoals de trouwe lezers van dit blog wel weten ben ik ook sterk geinteresseerd in taal en taalontwikkeling. Onlangs kwam ik iets nieuws tegen. Er blijkt in Belgie een Douwe Egbertsreclame te  zijn, die het woord 'fokkie' gebruikt in plaats van 'koffie'. Dit dreigt zelfs de weg te openen naar de 'Dikke van Dalen'. Enfin, kijk zelf maar even, vrij vermakelijk.

http://www.nieuwsblad.be/video/videoPlayer.aspx?videoId=500255&cat=4&subcat=38

Nog even over die traditionele kleuren waarin onze monumentale panden geschilderd zijn.

Wist U dat het bekende 'grachtengroen', 'standgroen' of 'monumentaal groen' eigenlijk niet, of in ieder geval niet vaak, voorkwam in onze regio? Zeker niet op de arbeiderswoningen. Dat groen was uitsluitend voorbehouden aan de meer vermogende lieden, wat dat was 'loeiduur'. De gewone man moest zich behelpen met wit, een bleek soort groen of iets dergelijks. Hoorde je bij de middenklasse, dan was je deur meestal donkerblauw of ossenbloedrood. In feite is het 'standgroen' schilderen van de deur van een arbeidershuisje, zoals ik oorspronkelijk bezit, een vorm van opscheppen....

Niet alleen de kleur van de woningen werd door praktische overwegingen bepaald, ook in de kleding heeft zich iets dergelijks voorgedaan. Het bekende zwart, dat vooral de zeeuwse boeren droegen was oorspronkelijk helemaal niet zo somber van tint, integendeel, het was vrij kleurig, onder invloed van de Schotse wolkleuren (denk maar eens aan de veelkleurige tartans). Onder invloed van predikers als Smytegelt (1665-1739) werd dit vanaf de kansel veroordeeld en langzamerhand begon iedereen zich aan te passen en zwart te dragen, vooral in bevindelijk gereformeerde kringen.

Overigens, laten wij vooral deze Smytegelt niet te 'zwart' afschilderen, hij was onder andere een groot tegenstander van de slavenhandel uit menselijk oogpunt. Een waarlijk nieuw geluid in die tijd!

Zo, de eerste week van de verbouwing zit er op. Het is voornamelijk sloopwerk geweest waar mee bezig geweest is, maar volgende week beginnen de opbouwwerkzaamheden al. Er wordt begonnen met de broodnodige isolatie van het dak, want dat warmteverlies is mij al jaren een doorn in het oog.

Je kunt nog zien, waar de studio is geweest; de balken in de zoldering zijn rood, waar ze in de voormalige winkel groen waren met een geel plafond. Over die kleur heb ik tijden getwijfeld en overlegd met de toenmalige restauratieambtenaar van de gemeente Zierikzee, Van Baalen, over de juiste tint groen. Na een aantal uren overleg kwamen we tot de conclusie, dat elke schilder in die tijd zijn eigen verf maakte en er dus geen algemeen toegepaste groene kleur was. Maar we zijn er samen aardig geslaagd om een traditioneel kleurtje te verkrijgen.

In zo'n geval zou elke gemeente, zeker die zo vreselijk veel monumenten telt, eigenlijk een aantal traditionele kleurenschema's moeten hebben, net zoals de stad Turijn. Daar hebben ze een aantal van die schema's gemaakt en daar hebben ze zelfs moderne flats in die bij elkaar passende kleuren geschilderd. Erg mooi!

Mijn pand zal van binnen in ieder geval in deze traditionele kleuren geverfd worden. Welke weet ik nog niet, maar zoiets belangrijks vind ik helemaal bij het soort pand passen.

Hoe decadent kan een mens zijn?

Bij een bezoek aan een bouwmaterialenhandel om tegels voor mijn 'natte ruimte' uit te zoeken viel mijn oog op iets fantastisch: kleine LED-lampjes in de vloer! Toen ik dit zag, was ik direct verkocht. Die moet ik hebben! Hoe decadent ook, deze luxe wil ik mijzelf permitteren. Het wordt een echte 'no nonsense' verbouwing, maar dit vind ik nou eens echt erg mooi en lekker decadent.

Nu ik mijn nieuwe studio aan het inrichten ben, tenminste aan het nadenken er over, komt de vraag weer naar voren in welke kleur moet hij geschilderd worden?

Iedereen, nagenoeg iedereen, heeft in zijn/haar studio de wanden wit geschilderd. En dat is uitermate fout!

Elke witte wand reflecteert het licht en daardoor verlies je een deel van je controle over het licht. En je zit nou juist te fotograferen in de studio omdat je het licht onder controle wilt houden. En bovendien, wat te denken van de optische witmakers die in nagenoeg elke witte verf zitten? Die geven nog een extra, ongewenst, kleurzweem dat onze ogen niet, maar de film/sensor wel registreert.

Ook mijn nieuwe studio wordt wit. Maar dat komt omdat het anders zo donker wordt achter in mijn studio (model pijpenla) annex huiskamer en er moeten ook nog een paar andere zaken plaats vinden dan fotograferen. Ik heb ik gelukkig niks met die witmakers te maken. Ik laat mijn muren gewoon stucken! Of is het stuccen? Geen idee.

Enige dagen geleden kreeg ik van een bruidspaar, waarvan ik de trouwreportage verzorgd had, een fotootje toegemaild. Ik vond het dusdanig leuk, zowel de foto als het gebaar, dat ik nu eens iets anders dan mijn eigen werk op dit weblog laat zien.

De kerel onder die hoed, daar tussen de bloemetjes, dat ben ik.

Waarom een hoed ? Nou draag ik altijd een hoed, ik vind het gewoon lekker en het staat mij goed, dat zeggen ze tenminste. Maar de werkelijke reden ligt iets anders. Het schermt mijn ogen af in fel zonlicht en een zonnebril verkleurt altijd. Om nu de juiste kleuren te blijven kunnen zien -ontzettend belangrijk voor een fotograaf- heb ik een hoed op. Indertijd heb ik dat geleerd van Bob Glover, een topfotograaf uit Engeland, toen ik hem in volle zon zag staan en het model in de schaduw, en kort daarna heb ik voor het eerst een hoed gedragen. Het is alleen tamelijk lastig als je de camera verticaal gebruikt of als er een flitser op zit. Maar ja, ik flits nou eenmaal nagenoeg nooit.

En een zonnebril? Die draag ik sindsdien nooit meer.