dagboek van een fotograaf

Dat heb ik weer.

Ik haal  mijn pas verstrekte medicijnen op, degene die bedoeld zijn om het stoppen met roken gemakkelijker te maken en nou lees ik in de bijsluiter:

Nou vraag ik je. Was ik net van plan om de komende dagen zo'n 800 km te gaan maken met de auto en dan zoiets!

Dan beginnen we gewoon maar een paar dagen later. Of ik probeer het maar even zonder medicijnen. Eigenlijk zou dat ook moeten kunnen, al is het zonde van het geld. Ik heb niet voor niets zonder noodzaak zo'n honderd euro er voor neergeteld!

 Nou ja, roken is nog duurder. Zucht.....

De goede voornemens zet ik voort. Vandaag ben ik even bij de dokter langs geweest om een hulpmiddel voor het stoppen met roken te halen.

Ik ben vorige keer, bijna vier jaar geleden, gestopt omdat mijn vrouw opgenoomen werd met tromboseverschijnselen en direct moest stoppen met roken. Toen ben ik gelijk ook maar gestopt, zonder hulp van buitenaf. Later bleek die trombose haar fataal geworden te zijn, zij het om geheel andere redenen dan toen verondersteld werden.

Alleen nu is de motvatie iets minder sterk. Dus moeten we maar naar wat hulp grijpen. Als die er toch is, waarom zou je er dan geen gebruik van maken?

Gisteren ben ik even in Vlissingen geweest en daar werd een soort straatrace uitgevochten, midden in de bebouwde kom. Volkomen waanzin, elkaar inhalen bij belachelijk hoge snelheden, midden tussen andere weggebruikers door. Blijkbaar een geval van even jezelf ten koste van medeweggebruikers profileren.

Als wat? Waarschijnlijk als volslagen onverantwoordelijke idioot.

Laat nou de PZC met een verwante kop openen vandaag! Great minds think alike.

Het was zo lekker rustig hier in huis. Heerlijk, ik zat lekker achter mijn laptopje wat reacties op mijn foto's te bekijken en had vrede met de wereld en mijzelf. Echt zo'n heerlijke zondagmorgen waarop niets hoeft.

Toen begon bij de buren plotseling een kerkdienst op de radio. Mijn huis is echt niet gehorig, maar die dominee kon ik bijna verstaan en het trage, lijzige gezang klonk alsof ze een openluchtdienst in mijn tuin hielden. Een snelle blik overtuigde mij echter, dat het toch echt wel uit het belendenende perceel kwam. En toch, ik sta echt niet meer in de gezellige 'mopperstand' van gisteren!

Nou heb ik ook een bijzonder krachtige geluidsinstallatie, waarmee ik gemakkelijk de schilderijen van hun wand kan laten trillen. En dan hoeft hij daarvoor echt niet op vol volume gedraaid te worden!

En wat denkt U? Ja, juist, ik heb hem aangezet!

Nee, niet op het alles verwoestend volume. Gewoon de radio aangezet op radio 1, net zo hard, dat ik niet langer onverstaanbaar gesticht werd. Hoewel ik toch ga verhuizen wil ik wel graag vrede in mijn buurt bewaren, zo vlak na kerstmis.

Mooi van mij, he?

De nationale hobby van ons, Nederlanders schijnt kankeren te zijn. Kankeren op de regering, kankeren op het weer, kankeren op je favoriete voetbalclub enzovoorts. Als er maar iets te kankeren valt.

Ik heb vandaag ook zo'n bui. Ik voel me er prettig bij, ik heb zo'n bui bijna nooit, maar vandaag eens lekker wel. Heerlijk is dat, zo op zijn tijd. Je voelt je echt een echte Nederlander, verbonden door die heerlijke nationale gewoonte. Normaal heb ik dat bijna nooit, maar vandaag heb ik echt dat 'warme bad gevoel"

Nu is het lekker mopperen op die lui met zo'n grote SUV, een soort veel te grote terreinwagen, meestal met een aandrijving op slechts twee wielen, die uitstekend voor in het terrein lijkt te zijn, maar dat absoluut niet mag komen, anders wordt hij vies. Ze leveren ze zelfs met opgeschilderde modderspatten, heb ik mij laten vertellen, zodat je heerlijk je modderspatten kunt oppoetsen en laten glanzen. 

Het leverde mij een ergernis op, toen bleek, dat  drie van die veel te grote, benzineslorpende  asobakken vier parkeerplaatsen innamen en ik er niet meer bij kon met mijn zeer sociale kleine, ontzettend zuinige, Hyundai Atos. Uiterst onrechtvaardig, eigenlijk zelfs asociaal.

Is het U trouwens opgevallen, dat vooral kleine, miezerige mannetjes in zo'n bakbeest rondrijden? Ik heb het vermoeden, dat zo'n asociaal grote auto gewoon een soort compensatiegedrag is. Thuis niets te vertellen en op de weg de heerser proberen te zijn.

Het gaf mij een heerlijk gevoel. Eindelijk iets om op te mopperen. Ik heb het van ganser harte gedaan! Eindelijk een met de natie!

Ik ben blijkbaar een soort dynosaurus die de zondvloed heeft overleefd (kijk, zo brengen we het scheppingsverhaal in overeenstemming met de evolutietheorie). Althans, dat vind mijn omgeving. Ik 'twitter' niet, geen 'tweet' van mij zal u ooit bereiken, ik zit niet op MSN, ik heb geen 'Hyves' profiel, ik doe niet aan 'skype', zit daarentegen wel op Facebook en Linkedln, maar begrijp absoluut niets van wat ik daar mee aanmoet.

Nog veel erger schijnt mijn non-bezit van een mobiele telefoon te zijn. Ik heb er wel twee van, prepaid toestellen, maar gebruik ze nooit. Onlangs probeerde ik ze allebei even, maar beiden bleken de geest gegeven te hebben. Jammer, want er stond nog voor zo'n twintig euro beltegoed op. Mooi pleite.

Nou zie ik het nut nauwelijks in van zo'n mobieltje. Zeker als ik de meeste gesprekken -zo'n beetje onvermijdelijk, iedereen moet meestal mee luisteren- hoor over zo'n ding. Over het algemeen non-informatie over waar je bent, wat je doet en dergelijke. Als hoogtepunt geldt voor mij nog: "Ik ben in de straat, ik ben over een minuutje thuis". Wat maakt die ene minuut nou uit! Lazer nou gauw op!

Bovendien, ik wil gewoon vaak onbereikbaar zijn. Ik heb geen behoefte aan allerlei onzin gesprekken. En als ze mij echt moeten hebben, nou, dan bellen ze toch gewoon nog een keer via mijn vaste lijn!

En nu komt het ergste: ik zal er wel aan moeten geloven. Je kunt tegenwoordig soms bijna niet meer bij iemand aankomen als je niet even van tevoren belt. En aangezien mijn geringe sociale leven zich grotendeels buiten de deur afspeelt, is er helaas geen ontsnappen aan. Ik ga dus vandaag maar zo'n rotding kopen. Maar ik geef niemand mijn nummer! Lekker rustig. Anders loop ik  ook nog met zo'n ding als een gezwel aan mijn oor.

Ik zei U toch al, ik ben een echte dinosaurier! Maar zelfs zij zullen moeten proberen te leren zwemmen in de zondvloed van deze tijd. Bah!

Mijn stukje over de inzameling van plastic afval is goed ontvangen. Ik voel veel voor het idee van Jopie, het produceren van een shredder voor huishoudelijk gebruik, net zoiets als een papiervernietiger. Die produceert ook allerlei kleine strookjes papier. Het moet toch niet zo moeilijk zijn iets degelijks voor plastics te bedenken, waarschijnlijk met dezelfde techniek. Als zoiets op de markt verschijnt, denk dan nog maar eens terug aan mijn idee en degene die deze geniale invallen lanceerden. 'Made  in Zeeland' zou helemaal nog niet zo gek zijn. Zo blijft het bij de oorsprong van het idee en is het nog goed voor de plaatstelijke werkgelegenheid.

Bovendien, zoals al geschreven, het zou een aardig cadeau zijn voor de verjaardag van mensen 'die alles al hebben.' Blijft natuurlijk het ruimteprobleem, maar misschien kan het apparaat op de plaats, die nu door het afvalzakje voor plastics ingenomen wordt.

Nee, ik hoef er niets aan te verdienen; het idee is gratis voor ieder die het in productie wil nemen.

Overigens, het vriest nu dusdanig, het ijs lag vandaag in de toiletpot. Ik heb nu de deur maar even open gezet en het raampje dicht gedaan. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als de toiletpot barst! Je zult dan maar net nodig moeten...

Het is koud, verdraaid koud. Maar, zonder die klimaatopwarming zou het waarschijnlijk nog iets kouder geweest zijn. En die 'global warming', daar wou ik het nou eens met U over hebben.

Onze regereing wil, om het klimaat te dienen, dat wij allen ons plastic apart inzamelen. Gooide ik het vroeger in  de grijze kliko, tegenwoordig, als goed onderdaan, zamel ik het apart in en gooi het in de container die het opschrift 'plastic' draagt.

Het is onvoorstelbaar hoeveel plastic er in de samenleving doorgaat. Ik heb in mijn keuken een plastic zak opgehangen waar al die troep ingaat. En nu staat de grijze kliko een beetje treurig te kijken omdat bijna al het afval aan hem voorbij gaat. Dat is dus goed, leert de reiningingsdienst ons in haar folder. En goed gebruikt wordt die reinigingsdienstcontainer (mooi scrabblewoord!); bijna iedere keer als ik mijn zakjes plastics kom brengen zit hij barstens vol en kan mijn bijdrage aan het milieuvraagstuk er maar moeilijk bij. Maar ja, nu dient zich het volgende probleem aan.

Al dat plastic neemt een behoorlijk volume in. Geen wonder, dat je al snel een tweede zak nodig hebt, en een derde.... Zo langzamerhand neemt het forse proporties aan, dat je het alleen met de auto kunt vervoeren naar de container. En, dat is nou net niet de bedoeling in verband met de milieuschade. Fietsen doe ik niet meer in verband met een nekhernia die dan weer gaat opspelen. Wat nu?

De oplossing zou een soort shredder zijn, een machientje dat alles fijn vermaalt. Dan zou ik wel een maand kunnen doen met een plastic zak eer hij vol is. Maar ja, wie betaalt zo'n ding, en nog veel belangrijker, waar laat je in godsnaam zo'n ding?

Het is tijd, dat ik mijn brood weer ga klaar maken. Ja, juist, uit een plastic zak.

Gelukkig was de buitenlucht precies op tijd voldoende droog om niet moeizaam het afkrabben van mijn autoruiten te oefenen. Ik heb pas een fles ruitontdooier gekocht, prima spul, het werkte uitstekend, daar niet van, alleen hij is nu al nagenoeg leeg.

Hoe kan dat nou? Zo snel? Wel, de verklaring is vrij simpel. Ik had hem op de achterbank gelegd maar wist niet, dat hij kon gaan lekken. Het rook wel lekker fris in mijn autootje, maar toen ik ontdekte, dat de fles ruitontdooier op mijn achterbank leeggelopen was en daar de frisse lucht vandaan kwam, vond ik het een stuk minder aantrekkelijk ruiken.

Gelukkig maakt het spul geen vlekken, anders had ik dat ook nog gehad.

In mijn nieuwe studio zal ook een aantal nieuwe foto's moeten komen te hangen. Mensenfoto's, want het is per slot van rekening een studio om mensen te fotograferen. En dat mogen geen foto's zijn 'uit voorraad', nee, nieuwe foto's die speciaal als wandversiering bedoeld zijn.

Om geen scheve gezichten te krijgen van degenen die eerder voor mij geposeerd hebben, heb ik mij aangemeld op een Belgische modellensite, zeg maar een soort 'marktplaats' voor graag willende modellen. Dan kun je, net als op de markt, aan de hand van de aldaar geplaatste foto's, iemand uitzoeken die al of niet voor een vergoeding voor je poserten wil.

Nou valt het mij op, dat het steeds hebben over een 'shoot' en 'shooten', terwijl ze gewoon op de foto gaan bedoelen. Vreemd, ik dacht juist dat die Vlamingen zulke taalpuristen waren. Blijkbaar niet allemaal.

Helemaal merkwaardig is, dat bijna iedereen van tevoren wil weten wat voor foto's het zullen worden, liefst uit en te na omschreven. En dat kan ik nooit, zeker niet met iemand die ik alleen van een plaatje ken. Als mensen mijn studio binnenkomen, dan ga ik altijd pas denken hoe iemand te fotograferen, passend bij de persoonlijkheid van het model. Dat zal wennen zijn, zowel voor mij als het model.

Nog zo'n vreemd verschijnsel: de 'themashoot'. Foto's gemaakt rond een bepaald thema. Nou kan ik mij wel iets daarbij indenken, maar als ik bezig ben met zoiets, dan schieten mij allerlei ideetjes te binnen, die helemaal niets met dat thema te maken hebben. En dat vind ik, helaas voor het model, wel aanzienlijk leuker!

Laat mij maar lekker mijn gang gaan.

Mijn verbouwing schiet aardig op. Nog ruim twee maanden te gaan en dan open ik mijn vernieuwde studio/woonhuis combinatie. Ik heb een aantal dagen geleden er een aantal foto's van gemaakt, maar het gaat zo snel, dat ze alweer verouderd zijn voor ik ze kon plaatsen.

Ik ben namelijk van een  periode van inactiviteit toch weer erg actief geworden. Kon ik nauwelijks meer iets uit mijn handen krijgen de laatste anderhalve maand, het verdriet om het verlies van mijn partner laaide weer in volle hevigheid op, op het moment gaat het weer voortreffelijk, ik werk nagenoeg de hele dag tot laat in de avond. Het is merkwaardig hoe verdriet ineens kan toeslaan, je doet helemaal, maar dan ook helemaal, niets meer. Ik verwaarloosde mijzelf en het huis werd steeds een groter rommeltje. Nu is het zaak alles weer op een rijtje te krijgen, moeilijk genoeg, maar het gaat nu weer. Ik ben zelfs afgestapt van de kant-en-klaar maaltijden en kook weer mijn dagelijkse portie.

Na de positieve berichten over mijn nieuwe uiterlijk ben ik ook van plan om mijn garderobe een 'mske over' te gaan geven. Dat is eigelijk best nodig om de 'nieuwe Leen' gestalte te gaan geven. Binnenkort ga ik eens even winkelen, zorgend voor goed vrouwelijk gezelschap om mij te adviseren, en laat de 'oude Leen' maar eens achter mij.

Ziedaar, mij nieuwe look. Het heeft mij heel wat moeite gekost om mijn baard te laten kortwieken, maar ik heb het toch maar gedaan.

Het was net alsof er iets geamputeerd werd. Zo voelde ik mij tenminste. Ik ben eerst maar even een flinke kop koffie wezen drinken voor de schrik. Maar iedereen in het plaatselijke cafe was, nadat ze ook van de schrik bekomen waren, uiterst positief. (Ze moesten trouwens eens durven een afwijkend commentaaer te geven! Ze waren meteen hun klandizie kwijt!)

"Je lijkt wel een stuk jonger", was het meest gehoorde commentaar. en zoiets doet zelfs iemand die wars is van elk uiterlijk vertoon, toch wel goed.

Zodoende heb ik mijn collega, Angelina Siemons, http://www.fotostudio27.nl/ uit Raamsdonksveer, een begaafd fotografe, tijdens een bezoekje maar eens gevraagd om vlug even een plaatje te schieten. (Ze hebben daar trouwens prima koffie) Het resultaat ziet U nu voorlopig hiernaast.

Nee, niet het Griekse vakantie-eiland. In het geheel niet.

Galerie Kos in Zierikzee heeft een fantastische tentoonstelling van het werk van Jentsje Popma. U raad het al aan de naam, afkomstig uit Friesland. Daar hebben ze allemaal van die rare voornamen.

Maar het is een geweldige tentoonstelling; U kunt nog tot 17 januari er terecht om het te aanschouwen en het volkomen met mij eens te zijn! Prachtige landschappen, fraaie naakten, olieverven en schetsen, allemaal de moeite waard om eens te bekijken.

Kos is een galerie die gedreven wordt door twee beeldend kunstenaars, de schilder Chris Grinwis en zijn partner, de beeldhouwster  Carla van Wersch. Zij hebben ook een website, zelfs twee, allebei eentje. De galerie is bereikbaar onder www.galeriekos.nl en Carla onder www.beeldenmaakster.nl

Ga maar eens kijken, zowel virtueel als in levende lijve!

Het is toch wonderbaarlijk hoe de nieuwe technieken ons in staat stellen om in contact te treden met mensen die we allang uit het oog verloren waren.

Zo ontving ik vandaag een mailtje van een vrouw, Jetty Stouten, die ik bijna twintig jaar niet gezien had. Zij was vertrokken naar Burkina Faso, waar ze nog steeds woont, en kwam alleen als ze weer eens in Nederland was voor haar fotowerk naar de winkel waar ik toen werkzaam was.

Ik heb haar ontzettend bewonderd voor haar onbaatzuchtige ontwikkelingswerk. Ik heb haar helaas sindsdien nooit meer ontmoet en vandaag mailde zij mij opeens, dat zij mijn weblog gelezen had.

Ontzettend leuk, zo'n bericht uit de vreemde!

Zij heeft ook een website: http://pegjet.homestead.com/Dutch.html 

Echt de moeite waard om haar eens te leren kennen.

Dank u wel! Het blijkt, dat mijn weblog 79.397 maal bezocht is in 2009. Een gigantisch aantal waarmee ik op de derde plaats blijk te staan van de meest bezochte weblogs van ZeelandNet.

Nu is natuurlijk het overlijden van Jantine een belangrijke oorzaak hiervan; ik heb immers van de laatste dagen voor haar overlijden hier een dagboek bijgehouden dat goed gevolgd werd. Mijn nicht bijvoorbeeld, had dit dagboek de hele dag openstaan op haar computer, regelmatiog verversend om zodra er nieuws was haar moeder, de zus van Jantine, te bellen met de laatste berichten. Zo zullen er wel meer zijn geweest, mede gezien de vele hartelijke reacties van medebloggers.

Wat dat betreft is het wel jammer, dat men niet zomaar even kan reageren. ZeelandNet heeft het vrij  lastig gemaakt voor niet-abonnees die matig onderlegd zijn in de digitale wereld. Waarom men dat nodig vindt is mij een compleet raadsel.

Toch is dit blog verder ook erg goed gelezen. Begonnen als een soort sluikreclame voor mijn fotostudio is het langzamerhand ook een meer persoonlijk dagboek geworden, waar ik veel "digitale vrienden" aan overgehouden heb. Die zal ik dan ook beslist niet "ontvrienden" (woord van het jaar 2009) ;-)

Het schijnt, dat ik onderhoudend en redelijk amusant schijn te kunnen schrijven. Dat is geen verdienste van mij, maar een blijkbaar erfelijke eigenschap. Mijn moeder schrijft ook erg goed en ik wil het dan helemaal niet hebben over een van mijn zusters, die uiterst "vriendelijk hatelijk" mijn uitglijers pleegt door te mailen. Bedankt Inge! Een leuk, vriendelijk brok irritatie mijnerzijds, dat mij altijd het schaamrood naar de kaken jaagt. Gelukkig stond daar een grote baard op, zodat het niet direct te zien was.

Dit jaar zal ik echter uit moeten kijken. Mijn baard is grotendeels door de kapper deskundig verwijderd, zodat er binnenkort een nieuw plaatje bovenaan dit blog zal verschijnen. De opname is al gemaakt door een collega op 31 december, even razendsnel in de studio. Zo snel, dat men zelfs bij de koffie, vroeg wanneer  hij nou gemaakt zou worden, terwijl het allang gebeurd was! Ach ja, collega's onder elkaar, he? Dat vraagt slechts een paar studioseconden.

Overigens, de huidige foto is gemaakt door mijn studiostagaire, Dieuwerke. Zo krijgt zij, met deze mededeling, toch nog, terecht, zij het laat, de credits voor haar werk.

Even een terugblik op het bijna afgelopen jaar, een jaar, dat uiterst bewogen is geweest voor mij en degenen die mij lief zijn. Een jaar, dat een radicale omkeer in mijn leven heeft betekend.

Het plotselinge overlijden van mijn vrouw Jantine heeft diepe sporen getrokken, onuitwisbare sporen. Het verlies van iemand die je zo verschrikkelijk na staat, na bijna 39 jaar huwelijk, heeft er voor gezorgd, dat dit een 'all time low" voor mij geweest is. Mocht er ooit iemand in haar plaats komen, een man is niet gemaakt om alleen te zijn, dan kan zij een plaats naast Jantine innemen, niet vervangen. Jantine heeft trouwens altijd gezegd, dat mocht haar iets overkomen, zij vurig hoopte, dat ik niet lang alleen zou blijven en ooit weer gelukkig zou worden. Laten wij daarop maar hopen.

Zo'n gebeurtenis laat zijn sporen na. Op mijn blog was ik meestal wel vrij opgewekt, maar in werkelijkheid was het vaak een diepe, donkere kuil waar ik in leefde. Mede daarom werd het soms op onregelmatige tijden bijgewerkt. Ik was er soms gewoonweg niet toe in staat. Verdriet komt in vlagen, soms gaat het zonder problemen, soms ben ik nergens toe in staat.

Zo'n gebeurtenis heeft soms ook positieve kanten. Ik heb geleerd hoe belangrijk wij samen waren binnen de gemeenschap. Ruim 300 kaarten, ontelbare mensen die hun medeleven betuigden, ontelbare uitnodigingen om te komen eten (waar ik overigens niet op ingegaan ben, ik moest mijzelf zien te redden) hebben mij er van overtuigd, dat ik in een uiterst warme gemeenschap verkeer, echt hartverwarmend! Gisteren nog kreeg ik van een collega een zak oliebollen, ruim een half jaar later, een ontzettend lief gebaar van medeleven.

Ik heb op mijn blog van het hele gebeuren een minutieus verslag bijgehouden. Dat voorkwam veel pijnlijke telefoontjes, maar ook zorgde ook voor een stroom van medebloggers, die ontzettend meeleefden. Zonder iemand tekort te doen, vooral de reacties op dit blog en via de mail van de volgende personen, in willekeurige volgorde hebben mij goed gedaan: Chris, Jopie, Triene, Anzu, Paled, Marie, en al die ontelbare anderen hebben mij moed gegeven om door te gaan.

Ook buiten dit blog om waren de reacties hartverwarmend. Even wat namen, want sommige personen moeten apart genoemd worden: Lieve, Henk, Emiel Hendrik Jan, Pieter, Aart, Henk en Nel, Cor en Annet, Sjaak en Nel, Marjon, Jacqueline, Angelina, Margot, maar in de eerste plaats vooral mijn zoon Ralph hebben naast vele honderden anderen de dagen wat lichter gemaakt om te dragen.

Met de verbouwing van mijn winkelpand tot een comfortabele woning begint nu een nieuwe fase in mijn leven. Ik zou stoppen, maar de recente  gebeurtenissen hebben mij gesterkt, zodat ik moet doorgaan en mijn plaats als fotograaf in de gemeenschap, zij het op een andere wijze, weer moet gaan innemen om met vernieuwde energie verder te gaan. Ongeveer half maart, na een lange verbouwing, ga ik weer open, hopelijk voor lange tijd.

Niet meer anders terugdenken, dan in dankbaarheid voor wat wij samen doorgemaakt mochten hebben, gaan wij met nieuwe krachten het nieuwe jaar tegemoet. Ik wens iedereen het beste in de toekomst en de kracht om door te gaan.

Leen Koper.

Eerst even mijn excuus aan de dames onder mijn lezers. Dat is wel even nodig, want het is behoorlijk stigmatiserend wat nu volgt. Maar ja, jullie faam snelt je nou eenmaal vooruit.

Ik ben net zo nieuwsgierig als een vrouw! Zo, dat is er tenminste uit. Excuses.

De laatste dagen, zo blijkt uit de statistieken, is er steeds iemand op mijn website geweest uit Waregem (B). Een tijdje lang was er ook iedere keer iemand uit Deerlijk, dat ligt er vlak bij. Dat bleek, zoals verwacht, de vrouw van een heel erg goede collega aldaar te zijn, die op weg was naar dit weblog. (Goedendag L., want je zult dit best wel even lezen). Maar ik ken helemaal niemand in Waregem, voor zover ik weet, dus ik brand van nieuwsgierigheid om te weten wie het is.

Ik zei het toch, net een vrouw!  (Nogmaals excuses aan het vrouwelijke volksdeel)

Na een paar dagen vanuit het buitenland mijn mail gelezen te hebben en de reacties op mijn laatste stukje, wordt het weer tijd om mijn weblog bij te werken. Per slot van rekening wacht U hopelijk op mijn nieuwste schrijfsel en ledigheid is des duivels oorkussen, nietwaar? Zo, ik heb een verse bak koffie voor me staan, dus ik kan beginnen.

Om nu in het komende jaar direct te beginnen met goede voornemens, nou nee, dat is niet mijn "ding". Vandaar, dat ik besloten heb om dat voor en na nieuwjaar te doen. De baard, die mijn gelaat sierde, zoals U op de foto hiernaast ziet, is een flink stuk korter geworden en iedereen zegt, dat ik er een stuk jonger door ben geworden. Dat is alvast een goed voornemen geweest, dat ik uitgevoerd heb.

De laatste jaren was mijn gebit steeds verder achteruitgegaan en was nodig aan renovatie toe. Toen ik vanmorgen zag, dat de tandarts uit Zierikzee op mijn website geweest was, heb ik alle moed bijeengegaard en besloten in het nieuwe jaar maar eens een afspraak te maken. Ik had het allang met hem afgesproken dat het een keertje moest gebeuren, maar de daad bij het woord voegen kwam er maar niet van. Nu moet het woord maar eens bij de daad gevoegd worden en een afspraak gemaakt. Dit staat op mijn "to do" lijstje en dat is ook al vast een ding.

Ik kreeg de neiging om mijzelf te verwaarlozen nu ik alleen achtergebleven was. De afspraak is gemaakt om, in het gezelschap van een leuke, maar ook deskundige, vrouw, die voor de nodige geestelijke bijstand kan zorgen, eens te gaan kijken voor nieuwe kleren. Als U mij een beetje kent, begrijpt U enigszins wat dat betekent: een gloeiende hekel om mij van de ene kledingzaak naar de andere te laten slepen ligt hier ten grondslag aan. Zij heeft mij echter beloofd het kort te houden. Overtuigd van de noodzaak echter, ben ik bereid mijn aan zo'n gang naar de plaatselijke middenstand te onderwerpen. En, om eerlijk te zijn, ik zie er zelfs naar uit! Ongelofelijk!

Ja, en dan het roken. Ik was al drie jaar gestopt, maar met het overlijden van Jantine was ik weer begonnen. Ik heb een paar dagen geleden mijn laatste slof sigaretten gekocht en binnenkort, als hij, op een pakje na, leeg is, ben ik weer rookvrij. Ik heb de laatste dagen niet of nauwelijks gerookt en het zal mij niet zo zwaar vallen als de eerste keer. Dat heb ik intussen al wel gemerkt. De voorraad strekt nu nog tot ongeveer 3 januari, dus het is ook al geen nieuwjaarsvoornemen. Dat is de slechtste dag er voor, heb ik geleerd. En, dat ene pakje dan? Dat gebruik ik als ik weer voor de keuze sta, om er al of niet een te nemen. Die keuzevrijheid werkt veel motiverender dan er geen een op zak te hebben!

Even ter aanvulling op het vorige stukje:

Catharina (Rina) Lodders (Haarlem) is een Nederlands ex-fotomodel. Ze werd in op 9 november 1962 tot Miss World gekroond. Ze was na Corine Rottschäfer de tweede Miss World van Nederlandse afkomst. De titel leverde haar destijds 30.000 gulden op.

In oktober 1963 leerde Rina de Amerikaanse zanger Chubby Checker kennen. In 1964 trouwden ze in de Lutherse kerk van Pennsauken in de Amerikaanse staat New Jersey. Kort voor het huwelijk schreef Checker de hit "Loddy Lo", voor Rina. Checker en Lodders kregen drie kinderen waarvan twee dochters als fotomodel hun brood verdienen. Hoewel Checker in 1983 een buitenechtelijk kind kreeg blijft het stel tot op heden gelukkig getrouwd.

Bron: wikipedia. 

Blijkbaar schreef hij het lied niet voor Rina. Maakt niet uit, het is toch een mooie tekst. "Lovely lovely, pom pom pom", het blijft in mijn hoofd klinken.

Heeft U dat nou ook? Dat er al een paar dagen een liedje in je hoofd zit, dat er maar niet uit wil? Je loopt het constant te neurieen en soms betrap je jezelf er op, dat je het in een onbewaakt moment ook loopt te zingen, in  mijn geval dus uit de maat en een beetje vals. En, er is niets aan te doen.

Op het moment heb ik  zo'n liedje uit 1962, van Chubby Checker, "lovely lovely" al een paar dagen in mijn hoofd zitten. Hij schreef dit lied voor de toenmalige nederlandse Miss World, Rina Lodders uit Haarlem. Ik heb nog een korte tijd op de middelbare school gezeten tegenover haar ouderlijke woning, maar zo'n mooie vrouw is merkwaardigerwijs toen aan mijn aandacht ontsnapt. Ze zijn toen getrouwd; ik ben benieuwd hoe het hun vergaan is sinds die tijd.

I met her in the morning she was lovely, lovely
Laughin' and a talkin' and a lookin' so sweet
I put my arms around her it was lovely, lovely
Now were goin' steady and my plans are complete

Zo zingt hij haar toe, Ik vind het eindelijk eens een liedje met een zinvolle inhoud; je ziet het voor je en dat is heel wat anders dan de meeste liedteksten.

Lovely, lovely, het blijft maar in mijn hoofd zitten. Nou ja, laat maar. Je kunt er toch niks aan doen.