Even een terugblik op het bijna afgelopen jaar, een jaar, dat uiterst bewogen is geweest voor mij en degenen die mij lief zijn. Een jaar, dat een radicale omkeer in mijn leven heeft betekend.
Het plotselinge overlijden van mijn vrouw Jantine heeft diepe sporen getrokken, onuitwisbare sporen. Het verlies van iemand die je zo verschrikkelijk na staat, na bijna 39 jaar huwelijk, heeft er voor gezorgd, dat dit een 'all time low" voor mij geweest is. Mocht er ooit iemand in haar plaats komen, een man is niet gemaakt om alleen te zijn, dan kan zij een plaats naast Jantine innemen, niet vervangen. Jantine heeft trouwens altijd gezegd, dat mocht haar iets overkomen, zij vurig hoopte, dat ik niet lang alleen zou blijven en ooit weer gelukkig zou worden. Laten wij daarop maar hopen.
Zo'n gebeurtenis laat zijn sporen na. Op mijn blog was ik meestal wel vrij opgewekt, maar in werkelijkheid was het vaak een diepe, donkere kuil waar ik in leefde. Mede daarom werd het soms op onregelmatige tijden bijgewerkt. Ik was er soms gewoonweg niet toe in staat. Verdriet komt in vlagen, soms gaat het zonder problemen, soms ben ik nergens toe in staat.
Zo'n gebeurtenis heeft soms ook positieve kanten. Ik heb geleerd hoe belangrijk wij samen waren binnen de gemeenschap. Ruim 300 kaarten, ontelbare mensen die hun medeleven betuigden, ontelbare uitnodigingen om te komen eten (waar ik overigens niet op ingegaan ben, ik moest mijzelf zien te redden) hebben mij er van overtuigd, dat ik in een uiterst warme gemeenschap verkeer, echt hartverwarmend! Gisteren nog kreeg ik van een collega een zak oliebollen, ruim een half jaar later, een ontzettend lief gebaar van medeleven.
Ik heb op mijn blog van het hele gebeuren een minutieus verslag bijgehouden. Dat voorkwam veel pijnlijke telefoontjes, maar ook zorgde ook voor een stroom van medebloggers, die ontzettend meeleefden. Zonder iemand tekort te doen, vooral de reacties op dit blog en via de mail van de volgende personen, in willekeurige volgorde hebben mij goed gedaan: Chris, Jopie, Triene, Anzu, Paled, Marie, en al die ontelbare anderen hebben mij moed gegeven om door te gaan.
Ook buiten dit blog om waren de reacties hartverwarmend. Even wat namen, want sommige personen moeten apart genoemd worden: Lieve, Henk, Emiel Hendrik Jan, Pieter, Aart, Henk en Nel, Cor en Annet, Sjaak en Nel, Marjon, Jacqueline, Angelina, Margot, maar in de eerste plaats vooral mijn zoon Ralph hebben naast vele honderden anderen de dagen wat lichter gemaakt om te dragen.
Met de verbouwing van mijn winkelpand tot een comfortabele woning begint nu een nieuwe fase in mijn leven. Ik zou stoppen, maar de recente gebeurtenissen hebben mij gesterkt, zodat ik moet doorgaan en mijn plaats als fotograaf in de gemeenschap, zij het op een andere wijze, weer moet gaan innemen om met vernieuwde energie verder te gaan. Ongeveer half maart, na een lange verbouwing, ga ik weer open, hopelijk voor lange tijd.
Niet meer anders terugdenken, dan in dankbaarheid voor wat wij samen doorgemaakt mochten hebben, gaan wij met nieuwe krachten het nieuwe jaar tegemoet. Ik wens iedereen het beste in de toekomst en de kracht om door te gaan.
Leen Koper.