dagboek van een fotograaf

Het is erg slecht om niet te roken. Als je stopt, krijg je de onbedwingbare neiging om te eten, nee, te vreten!

Ik vrees voor mijn buikomvang. En terecht, want ik consumeer mij een ongeluk. Gelukkig heeft mijn zoon de personenweegschaal meegenomen; ik kan dus niet met afgrijzen aanschouwen hoe mijn gewicht allengs toeneemt. Nee, stoppen met roken is zeer ongezond en eist het uiterste van hart en dichtslibbende bloedvaten.

Waarom mijn zoon die weegschaal meegenomen heeft, vraagt U? Nee, niet om mij de schrik te besparen als ik er op kijk. Nee hoor, hij moest gewoon wat zand en cement of iets dergelijks afwegen. En dat gaat nou eenmaal het best met de spullen van je ouders.

Voorlopig ga ik nog maar even door met mijn vreetbuien. Ik heb niet voor niets mijn medicijnen om te stoppen met roken zelf moeten betalen! Nee, stoppen, het is zeer slecht voor de gezondheid.

Nou kijk ik niet zo vreselijk vaak naar de belgische zenders, maar vroeger was het weerbericht met Armand Pien altijd vaste prik. Sinds hij weg is, al heel wat jaren geleden, keken wij eigenlijk niet meer. Hij blijkt 37 jaar, van 1953 tot 1990 het weer gepresenteerd te hebben en is in 2003 overleden. http://nl.wikipedia.org/wiki/Armand_Pien

Nou gaat het niet om belgische weermannen, nee, veel leuker. Vroeger, in de tijd van Armand Pien, klonk op de vlaamse zenders altijd de waarschuwing: "Toestand van de wegen: B2, in hoog Belgie: C1"

Het is mij altijd een raadsel gebleven waar dat nou voor stond. En nou het merkwaardige: geen enkele Belg die ik intussen gesproken heb wist het ook! Ze mompelden allemaal iets in de trant van:"Dat zal wel iets met sneeuw of ijzel te maken hebben."

Volgens mij wisten ze het in Ukkel, het belgische equivalent van het KNMI, zelf ook niet. Volgens mij dekten ze zich gewoon in tegen eventuele schade. Gebeurde er iets ernstigs, dan konden ze immers gewoon zeggen:"We hebben er toch voor gewaarschuwd, de toestand van de wegen was C1!"

ZeelandNet loopt achter. Of de statisticus houdt misschien een winterslaap.

Bij 'bezoekers per maand' wordt nog steeds de cijfers van de maand november getoond. Ik denk, dat de meesten intussen wel deze cijfers uit hun hoofd kennen langzamerhand. Of zouden we ze moeten op kunnen zeggen? Een andere reden kan ik niet bedenken om ze zo lang te laten staan. Er is toch iets gebeurt in d elaatste 3 maanden.

Eens kijken of ze mijn weblog ook lezen. Nu ik zo beroemd ben dat ik al ruim 80.000 bezoekers gehad heb, zou dat best wel eens kunnen. Enfin, we zullen eens kijken hoe lang het nog duurt.

De verbouwing begint eindelijk een beetje op te schieten. De keuken staat er al te pronken, het dubbel glas wordt geplaatst en volgende week, in week 8, komt mijn trap. Dan kan hij geschilderd worden en geplaatst.

Dat dubbel glas moest natuurlijk van een speciaal soort zijn in verband met de monumentenstatus van mijn pand. Een speciaal soort betekent batuurlijk ook een speciale prijs. En nou mag U raden, hoger of lager dan normaal dubbel glas. Het lijkt mij niet moeilijk.

De trap wordt zwart geschilderd met ossebloedrode treden, ongeveer het rood en zwart van de kleuren van Zierikzee. Die kleuren heb ik door heel mijn huis, gecombineerd met zwart. Nou ja, zwart, het is meer anthraciet-grijs. Bijna zwart zullen we maar zeggen.

Staat de trap er eenmaal, dan begint weer een van de moeilijkste trajecten: het kiezen van de vloerbedekking. De  keus is nog niet bepaald en twijfel heerst alom. In ieder geval kan als de keus eenmaal gemaakt is, zowel de computerruimte als mijn slaapruimte vast ingericht worden. Dat is dan al vast een hele zorg minder.

Ziezo, de 80.000e bezoeker is binnen. Iets om te vieren met gepast feestgedruis. Bofte ik even, dat het net carnaval was! Ik ben niet geweest, als U het mocht denken.

Ik heb er geen borrel op kunnen nemen, want de alcohol is op in huize Koper. Ik was al nagenoeg gestopt met alcohol, zo'n 15 jaar geleden al, maar toen Jantine overleed ben ik weer begonnen. Niet met grote hoeveelheden; ik heb in totaal zes flessen sterke drank op in 8 maanden. Alleen in Oostenrijk heb ik flink doorgedronken, maar daar schijnt dat heel normaal te zijn. Beschouw het derhalve maar als een soort "vooruitvieren" van de 80.000e.

Ook het roken lukt aardig, of liever, het niet-roken. Ik zal binnenkort mijn herhalingsrecept moeten halen om de kuur af te maken. Ik ben nu al vijf dagen nagenoeg rookvrij en drie dagen helemaal een "non smoker". Alleen ik eet veel meer, maar dat mag -van mij- heel eventjes. Later krijg ik die kilo's er wel weer af.

U ziet het, ik leef als een monnik, de onthouding is mijn deel. En de pest is: ik vind het nog aangenaam ook.

Even wat rekenen. Dat heb ik vrij goed geleerd op de lagere school. De meester zei regelmatig:"We gaan nu met de hele klas zingen, Leen Koper, pak jij je cijferboekje?". Zodoende dus.

Binnenkort kan ik de 80.00e bezoeker op dit blog welkom heten. Omgerekend naar de begindatum van dit blog, 14 september 2006, betekent dat er 1265 dagen verstreken zijn, rekening houdend met het schrikkeljaar 2008.

Gemiddeld zijn dat 55,3 bezoekers per dag. Dat is een niet onaanzienlijk aantal. Het wordt nog gekker als we de periode vanaf 77.777 bezoekers nemen. Dan zijn het er zelfs gemiddeld bijna 72 per dag. Naarmate het weblog ouder wordt, neemt het aantal bezoekers per dag dus toe. Het lezen van dit weblog neemt steeds groter vormen aan; blijkbaar gaan steeds meer mensen mijn schrijfsels apprecieren.

Ik ga nu er nu dus ook maar eens over nadenken een roman te schrijven (net als 3 miljoen andere Nederlanders). Met zo'n trouwe lezersschare zal het best wel een succes worden, kom ik in de top-tien van meest gelezen schrijvers, koop ik een villa in Portugal en houd goed betaalde lezingen. Heerlijk dat ik ook zo goed kan schrijven!

En weet U waarom? Omdat ik ooit niet zo goed kon zingen en ik voor de afwisseling ook wel eens mijn taalboekje moest pakken! Hoe ik mijn zang-handicap omzette in een successtory!

Sinds kort heeft mijn zuster, je diegene die mij regelmatig corrigeert op spelfouten, ja, juist die, ook een blog. http://www.kruijff.eu/

U begrijpt, dat ik dat blog natuurlijk uiterst nauwkeurig ga volgen; ik zal  mijn kleine zusje immers ook moeten behoeden voor spelfouten. In onze taalvaardige familie zou dat een doodzonde zijn, daar heeft zij mij vaak genoeg op gewezen. Nee, ik moet, als grote broer, toch een beetje op haar letten!

Vanish Oxy Action -alleen de naam al- heeft een uiterst fraaie reclamekreet: met "vlekkenzoeker"!

Heeft U het ooit zo zot gegeten? Ooit een vlekkenzoeker gezien? Laten ze alsjeblieft ophpuden met dergelijke non-informatie. Waar slaat die onzin nou op? Je zou het nooit moeten kopen, alleen vanwege die reclamelulkoek!

Ik was op zoek naar een reisje naar Londen in het voorjaar, zo maar eens voor de aardigheid. Mijn oog viel op "drie dagen shoppen in Londen voor 99 euro". Dat is niet duur, dacht ik nog. Moest ik maar doen.

Totdat ik ontdekte, dat de eerste dag de dag van vertrek was, de tweede dag  kwam je 's morgens aan en moest je met de trein naar Londen (ruim anderhalf uur), maar ook weer terug naar de boot. De derde dag was de dag van aankomst in Hoek van Holland.

Ja, zo kan ik ook drie dagen in Londen aanbieden voor nog geen honderd euro! Dus toch maar niet geboekt. Het amusement aan boord van die boot dat ken ik al: geen;  zo'n hut ligt nooit echt lekker, nooit zoals je eigen bed en om nou alleen maar om te shoppen zolang onderweg te zijn, nee, dank je!

Een goed voornemen nadert zijn voltooiing! Stoppen met roken is in volle gang. Gisteren heb ik nog drie sigaretten gerookt, vandaag slechts eentje!

ik vroeg  mij al af, of die tabeletten wel werkten; ik merkte er niets van, maar ineens begon het gisteren te werken: ik had nauwelijks nog trek in een sigaret! Blijkbaar is de eerste week een soort voorbereiding en in de tweede week wordt de definitieve klap uitgedeeld aan de verslaving. Ik voel mij er goed bij, beter dan ik me zou moeten voelen, gezien een -overigens geslaagde- vorige ervaring met het stoppen. Ik zit nu op dag 10 van de 14, dus heb nog even te gaan. Daarna zou ik om vervolgmedicijnen moeten, maar ik vermoed, dat ik wel zo sterk ben, dat ik het zonder af kan.

De tabletjes zitten in een strip in rijtjes van twee, een voor 's morgens en eentje vpor 's avonds. Ik heb wat gemarteld om die dingen er uit te krijgen. Met de punt van de schaar de beschermende folie openbrekend lukte het mij wel, maar ik had er wel minimaal een minuut voor nodig. Totdat ik gisteren ontdekte, dat je er gewoon op drukken kunt en ze er dan aan de onderkant eenvoudig uitkomen! Een hele ontdekking voor iemand die nooit medicijnen gebruikt.

Het sneeuwt vanmorgen. Er ligt al een centimeter of vijf. Dat schijnt goed nieuws te zijn voor de wintersporters onder ons. Dat weet ik, omdat ik in Oostenrijk geweest ben en daar klaagden ze dat het maar net genoeg sneeuwde. Ik vond, dat er genoeg lag, maar het schijnt mensen die de ski's onderbinden nooit genoeg te zijn. Ik begrijp dat niet, maar ik ski dan ook niet.

Ik vind het wel tragisch voor mijn schoonzuster en zwager, Ze zijn net op wintersport vertrokken naar Oostenrijk en nou sneeuwt het hier ook. Daar hebben ze nou duizend kilometers voor gereden! Dat lijkt mij net zoiets als 's zomers aan de Middellandse Zee in de regen zitten en in de krant lezen dat hier, thuis, de mussen dood van het dak vallen.

Bovendien, het is daar hardstikke lastig, met al die bergen. Nooit eens een fatsoenlijke, rechte weg ergens naar toe, altijd maar om die bulten heen rijden. Als je eens naar een plaats op tien kilometer afstand toe wilt, moet je altijd veertig kilometer rijden. Hier is het gewoon tien kilometer, veel eenvoudiger. Laten we maar hopen, dat ze het, ondanks alle plaatselijke ongemakken, toch naar hun zin hebben; ze hebben genoeg voor hun kiezen gehad in het laatste jaar. En het zijn toch best aardige mensen. Vind ik.

Naar aanleiding van het vorige stukje raadde Jopie mij aan om allemaal dezelfde sokken te kopen, als het maar geen witte waren.

Daar zie je me toch niet voor aan; dat vind ik nou echt een proletarisch gezicht. Net zoals met je blote voeten in "geklede" schoenen. Ruud Krol, de voetballer had daar een handje van. Net alsof hij geen sokken kon betalen of dat ze altijd in de was waren. Maar ja, misschien had hij wel een wasmachien dat twee keer zo sterk was als de mijne.....

In de badkamer, vlak bij de wasmachine, ligt een sok, Een eenzame, solitaire sok. Ze komen normaal per twee, zo verdwijnen ze ook in de wasmachine en de droger maar hebben de neiging er als enkeling uit te komen. Ergens in het ingewikkelde wasprogramma gaat er iets mis, maar vraag mij niet wat. En ik trek 's avonds er toch echt twee uit voor ze in het machien gaan, tenminste, ik heb mij nog nooit betrapt op het aanhebben van sokken in bed.

Meestal komt hij, de verdwenen sok, na enkele wasprogramma's ineens tevoorschijn, vaak vlak nadat je die ene sok maar in arren moede hebt weggegooid. En om die ene nou aan het Leger des Heils te geven in de hoop, dat ze een zwerver tegenkomen die een been mist, nee, dat gaat mij een beetje te ver.

Vroeger, ruim veertig jaar geleden, had ik dat met pijpenragers. Toen raadde een collega mij aan om, gezien de lage kosten per stuk, die in het groot te kopen. Dan had ik altijd wel eentje in huis. Gedaan, voor een ouderwets tientje had ik er 250 en heb overal wat neergelegd, zodat ik nooit ver hoefde te zoeken. Sindsdien kom ik overal pijpenragers tegen, al rook ik al bijna veertig jaar geen pijp meer.

In een helder moment heb ik deze twee feiten gecombineerd. Vermoedelijk zit er in het programma van mijn wasmachine een bug, zo'n foutje waardoor sokken veranderen in pijpenragers.

Dat zal dan de oplossing zijn!

PS: Wel leuk om te lezen in dit verband: http://www.vkblog.nl/bericht/284215/Het_probleem_van_de_eenling. Waar herken ik dit nou een beetje van?

Vanavond vroeg iemand mij wat die laatste zin van het vorige stukje betekende, die van die schotel linzen.

Nou kan ik mij achteraf best indenken, dat de meerderheid van de mensen die uitdrukking niet kennen. Voornamelijk ouderen, die het zich nog herinneren uit het spraakgebruik van vroeger en de reformatorisch opgevoede mensen kennen die uitdrukking nog. Hij stamt uit de Bijbel (moet dat nou eigenlijk met een hoofdletter of niet?) uit het verhaal van Ezau die zijn eerstgeboorterecht verkocht aan zijn broer Jacob voor een bord rode linzen, toen hij honger had.

Over eten gesproken: ik zag vandaag in de supermarkt een zakje koolraap liggen. Ik vraag mij af wie dat nog lust. Vroeger maakte mijn moeder dat ook nog wel eens klaar, niet te vaak, want ze was, geloof ik, de enige die het lustte. Mijn vader at die "dode vingers" alleen maar om het voorbeeld te geven aan zijn kinderen uit misplaatste opvoedkundige motieven, zoals hij mij later verklaarde. Volgens mij draaien zelfs de varkens hun kop af als ze zoiets als voedsel zouden krijgen. Terecht merkt Wikipedia op, dat het een vergeten groente is en wat mij betreft mag dat zo blijven. Wat is dat spul smerig! Ongelooflijk.

Een heel erg vies plaatje erbij geplaatst dus.

Deze keer eens een geheel ander plaatje. Eentje dat ik niet zelf gemaakt heb, maar een van mijn zussen.

Het is het graf van mijn grootouders in Egmond aan Zee. De gezamenlijke basis van ons geslacht -mijn voorouders woonden er eeuwen lang- trekt ons blijkbaar beiden. Mijn zus was daar op vakantie. Zij was iets eerder dan ik, want ik wilde daar ook naar toe in dit voorjaar, wat zij trouwens ook wist. Maar om nou een poosje eerder dan je oudere broer te gaan, dat riekt naar vakantieplagiaat.

En, ik kan mij niet herinneren mijn eerstgeboorterecht voor een schotel linzen van de hand gedaan te hebben!

Vanmorgen is mijn zoon weer thuisgekomen uit Oostenrijk, tenminste, in Rotterdam waar hij woont. Onderweg heeft hij, zo mailde hij me, veel sneeuw, regen, mist  en wind gehad, kortom, slechte weersomstandigheden. Eigenlijk is het de natte droom van elke weerman, zoveel verschillende weertypen. Als halve weerman -hij is zeilinstructeur- zou hij dus moeten genieten, maar hij schrijft mij, dat hij een beetje moe is.

Tja, van een overdosis geluk kun je blijkbaar ook moe worden.

Vandaag ben ik een keertje met mijn tijd meegegaan. Ik voelde mij een beetje als een inboorling uit een ontwikkelingsland die in de hedendaagse moderne wereld terecht moet komen, een soort van "de groeten uit..." En daar moest eens een eind aan komen.

Ik ben vandaag naar de computerwinkel gegaan en heb mij een headset en een webcam aangeschaft. Na een aantal vruchteloze pogingen ben ik met een vriendin, die mij hierbij geholpen heeft -alleen doen, daar ben ik te onderontwikkeld voor-, eens gaan "skypen". Na een kort gesprekje heb ik de camera ook aangesloten en heb, verwonderd als een Papoea uit de binnenlanden van Nieuw-Guinea die voor het eerst sneeuw ziet, het gesprek daarna voortgezet met een live beeld erbij.

Ik vond het een fantastische ervaring, maar besefte al snel, dat het ook zijn beperkingen heeft ten opzichte van normaal telefoneren. Naast het feit, dat je aan je computer gebonden bent, kun je het ook wel vergeten om eens lekker in je neus te peuteren, aan je kont te krabben of een andersoortig vermaak te beoefenen gedurende een lang gesprek. Dat is eigenlijk wel jammer.

Maar ja, elk voordeel hep ze nadeel...Het is, en dat zal ons Hollanders en vooral ons zuinige Zeeuwen aanspreken moeten, in ieder geval gratis!

Iets merkwaardigs: het schijnt zo te zijn, dat omdat wij van links naar rechts lezen, een foto ook van links naar rechts bekeken wordt.

Ik kwam er op, door een artikel over een foto waarin links een groepje bomen stond en rechts een enkele boom. De maker, Thom Hogan, had de foto links/rechts omgekeerd om hem een sterkere impact te geven. Hij schrijft er bij: "Because we westerners read from left-to-right, the lone tree on the left could be constructed to mean "loner wanting to join the pack" whereas this version with the lone tree on the right is normally constructed as "loner having left the pack" Those of you in the Middle East will be seeing the opposite."

De betreffende foto en tekst zijn te vinden op http://www.bythom.com/

Het opvallende is, dat hierbij de beschouwingswijze gekoppeld wordt aan de aangeleerde leesrichting. Maar, hoe zouden mensen, die niet kunnen lezen, zo'n foto dan bekijken? En in China, waar men immers van boven naar beneden leest?

Nog even een bewijs van hoe goed de kleuren tegenwoordig kunnen zijn.

Geen overdreven kleurverzadiging zoals bij de meeste compactcamera's het geval is, maar echte, realistische kleuren. Je merkt, dat er een enorme vooruitgang geboekt is in de laatste jaren qua interpretatie van de kleuren van de sensors. Nagenoeg ieder merk gebruikt de sensors van Sony, maar iedereen heeft zijn eigen software die nodig is om de gegevens te interpreteren.

Even een plaatje van enige tijd geleden, inhakend op de kwaliteit van sensors tegenwoordig. Dit in verband met het vorige stukje.

Stond ik al versteld van de enorme kwaliteit van de beelden die ik in Oostenrijk geschoten had met een relatief eenvoudige camera als de Nikon D90, deze foto van een bruidspaar, dat ik een paar maanden geleden gemaakt hebt verrast mij met de kleurrijkdom die tegenwoordig mogelijk is.

Weliswaar is deze foto gemaakt met de aanzienlijk duurdere Nikon D700, maar toch! Een paar jaar geleden was een dergelijke foto met een kleinbeeldcamera uitsluitend mogelijk met een Fuji reflexcamera die bekend stond om zijn perfecte kleurweergave van de huidtinten en aanverwante tinten.