dagboek van een fotograaf

Deze keer zonder accents geschreven, want daar snap ik nou eenmaal niets van.

De verkiezingsuitslag doet mij denken aan de toestand met "Hadjememaar" in Amsterdam in de jaren vlak na de Eerste Wereldoorlog. Het toen nog brave establishment koos deze zwerver en notoire dronkenlap in de gemeenteraad, puur uit balorigheid en ontevredenheid met het zittende bestuur.

Nu is het een minder braaf establishment en zal dus zijn automatisch wantrouwen tegen het bestuur omzetten in een stem op een zonderling die hooggeblondeerd haar tot zijn kenmerk gemaakt heeft en met zijn club rare ideetjes lanceert als een idiote "kopvoddentax" en het nog belachelijker "knieschot" voor mensen die hen niet bevallen.

Het is vreemd gesteld met dit land. Grote groepen mensen hebben geen idee van politiek en stemmen maar op dit soort ridicule figuren uit een, van lang geleden bekend principe: het "Gesundes Volksempfinden". Waar dat toe heeft geleid mag bekend worden geacht. We vonden het op school onbegrijpelijk, dat een heel volk zich zo liet ophitsen door een volslagen geschift staatshoofd. Nu vindt iets vergelijkbaars plaats in Nederland. 

Zou het dan toch een gebrek aan intelligentie zijn?

In het vorige stukje was de waarheid natuurlijk door de popularisering flink geweld aangedaan. Natuurlijk zijn PVV aanhangers niet zo dom, dat zij stadscommando's en knieschoten wensen.  Ik had het dus mis met mijn stukje. Ik had de zaken zo simpel voorgesteld, dat was buiten de realiteit, zo simpel kan het niet zijn.

Het is natuurlijk volkomen fout, net zoals alle 'kutmarokkanen' veroordelen omdat hun vrouw een hoofddoekje draagt. Als de voetballende Marokkaan Affelay of Bouhlarouz scoort zijn we toch allemaal blij?

Nou had ik bijna dezelfde simplificatie toegepast als de voorman van de PVV. Foei!

Ik heb vroeger behoorlijk wat les in statistiek gehad; begrippen als modus, mediaan en standaarddeviatie houden dan ook geen geheimen meer voor mij in.

Zo heb ik ook eens over de nederlandse bevolkingsopbouw na zitten denken. Nee, niet in leeftijsopbouw, maar in intelligentie. Het gemiddelde IQ van een bevolking is 100 en er zullen waarschijnlijk even veel mensen met een IQ van boven als onder de 100 zijn. Een evenredige verdeling dus.

Nu zijn er behoorlijk wat mensen met een hoger dan gemiddeld IQ. Dus moeten er evenveel met een lager IQ zijn. Toch hebben die niet allemaal op een partij gestemd die voorstander is van  stadscommando's die met een knieschot een voorlopig einde maken aan degenen hen niet aanstaan. Zou er toch nog hoop zijn voor Nederland?

Ik hoop het van ganser harte!

Zo, de PvdA Schouwen Duiveland heeft even gescoord! Het filmpje voor de gemeenteraadscampagne 2010 was zelfs op 'De wereld draait door' te zien bij Matthijs van Nieuwkerk.

Nieuwsgierig: http://www.youtube.com/watch?v=T_3D9wFUg3A

"In elk geval ga ik zeker stemmen, dat is nu extra belangrijk! En nota bene weer met een potlood! “Gelieve het potlood niet te bevochtigen”, zou het er weer staan?"

Dat vroeg mijn blogzusje http://www.kruijff.eu/ zich een aantal dagen geleden af, waarschijnlijk in een vorm van jeugdsentiment. Nou, ik kan haar geruststellen, hier in Zierikzee stemmen we al met een balpen! Nu hoeft de aangestelde scherpslijper uit commissie ook niet steeds de stompe punt van het potlood bij te slijpen.

Kortom, ik weet niet hoe het bij haar in Almere gaat, maar het stemmen in Zierikzee loopt technisch gesmeerd! Ik heb het zelf ervaren.

Nou heb ik een goede vriend en die had ik toevallig vanavond aan de telefoon. Nou ja, toevallig, ik bedoel, ik had hem zelf opgebeld.

Die goede vriend van mij is een uitstekend fotograaf, een van 's werelds topfotografen. Een bevlogen geest, die niet meer ophoudt het evangelie te verkondigen. Nee, niet het bijbels evangelie, het fotografische evangelie. Zoals het elke 'goeroe' betaamt heeft hij een eigen school opgericht, de 'Dutch School of Photography', waar hij met enige regelmaat iemand lezingen laat geven door andere bekende fotografen.

ik heb ze tot nog toe allemaal bijgewoond, alleen de komende zal ik waarschijnlijk moeten laten slippen in verband met de verbouwing en inrichting van mijn pand. Daar heb ik nou zo lang naar uitgezien, dat gaat deze keer voor.

Deze lezing wordt gehouden door Eddy van Wessel, http://www.dutchschoolofphotography.com/dut/cursus.cfm?CFID=15526741&CFTOKEN=21513162&site=dut&page=course een World Press Photo winnaar en een van de beste vaderlandse persfotografen. Het thema van deze bijeenkomst zal zijn "beeld en emotie'.

Deze lezingen zijn zogenaamde "avondseminars'. In een avond worden de deelnemers vol met informatie 'gestampt', waardoor het voor een redelijke prijs (45 euro per deelnemer) kan gebeuren. Heel wat anders dan de gebruikelijke som voor een dag van rond de 300 euro. Ik heb ze nog geen van alle gemist, maar je leert hier in een paar uur meer dan anders in een hele dag.

Nou wil ik hier geen reclame lopen maken, maar het is echt de moeite waard. Als je enthousiast fotograaf bent, zou ik gewoon eens informeren of er nog plaats is. De mijne is waarschijnlijk helaas nog vrij. Snik.

Ik moet het even kwijt.

Het is ongelooflijk hoeveel rotzooi aan fotowerk over ons uitgestrooid wordt in de verkiezingsfolders. Het lijkt wel, alsof geen fatsoenlijke fotograaf meer zijn brood mag verdienen. Foto's waar mensen volkomen belachelijk opstaan, dusdanig dat je daar nooit op zou stemmen, Absoluut fout geposeerde personen, grijs haar laten "afsteken" tegen de lucht, onderbelichte opnamen waardoor er een licht randje rond de kandidaten gezet moest worden, kortom, werk dat wel met een mobiele telefoon gemaakt werd. Werk, dat door een neefje met zijn illegale versie van Photoshop nog een beetje opgepoetst moest worden, zodat het nog iets lijkt.

'Vroeger" heb ik nog wel eens foto's gemaakt van de SGP, de VVD en het CDA  en natuurlijk de PvdA, voor de affiches en folders. Blijkbaar hebben de meeste partijen wel geld over voor luxe folders, maar een fatsoenlijk foto hoeft daar meer niet in. Ik vind het prima, dat er lokaal slechts een partij bovenuitsteekt, maar gaat u desondanks toch maar stemmen. Eerst maar eens heel goed naar de foto's kijken en vervolgens het rode potlood hanteren en de mooiste foto kiezen hier in de gemeente. Liefst van de partij die tenminste nog aandacht aan de kwaliteit van de foto's schenkt.

Dan draagt mijn werk tenminste vruchten.!

Het was vandaag Nationale (of Internationale, dat weet ik niet meer) Complimenten Dag. Nadat ik het vanmorgen op de radio gehoord had was ik het alweer vergeten, maar ik heb toch nog even mijn collega's Ursula en Annet de complimenten gemaakt. Volkomen onbewust van het feit, dat het NCD was. Kun je nagaan hoezeer ik het meende! Ik werd er aan herinnerd door mijn zusje Inge op haar blog, http://www.kruijff.eu/ , een zeer lezenswaardig blog, waar weer eens onze bloedverwantschap in de taal benadrukt wordt. Lezen alstublieft, want ik vind, dat zij voor haar schrijfsels meer bekendheid moet verkrijgen. Zet maar bij de favorieten; eigenlijk verplichte kost dus.

Bovendien het is de trouwdag van mijn andere tweelingzus, Thea met George, een Roemeen, dus, tot nog toe tenminste, de enige allochtoon in de familie. En wie daar iets op aan te merken heeft, wij allen discrimineren negatief niet naar herkomst, dus die kan dan direct een klap op zijn bek krijgen. Al is het natuurlijk wel uit een raar land. Hij is echter een aardige vent, een verrijking voor onze cultuur en spreekt goed Nederlands en moet dus zeker blijven. Bovendien geloof ik, dat mijn zusje echt van hem houdt, een reden te meer. Het is de eenentwintigste trouwdag, dus hun huwelijk wordt eindelijk, onder het ancien regime, volwassen.

Daarnaast is het ook nog eens het meteorologische einde van de winter. Alleszins dus reden om in gejuich uit te barsten.

Het was een heel erg goede school waar ik op gezeten heb, de Prins Bernhard HBS in IJmuiden, vernoemd naar de prins, toen we nog van de prins geen kwaad wisten. http://www.pb-hbs.nl/

Op die school maakte ik voor het eerst kennis met de waarschijnlijkheidsrekening. Zo levert de som van 1 + 1 meestal niet 2 op, maar een getal tussen de 1 en 3. En 1,0 + 1,0 een getal tussen 1,9 en 2,1. Dat klinkt erg verwarrend, vooral voor iemand met een alpha-opleiding, maar met enig doordenken zit er best, zelfs voor mij, enige logica in. Het is alleen maar afhankelijk van hoe scherp je een getal definieert.

Hieraan moest ik terugdenken toen ik dacht aan de inrichting van mijn nieuwe woning. Ik heb een aantal ideetjes, maar eenmaal in een winkel word ik geconfronteerd met zoveel mogelijkheden, dat het de variatiebreedte -ook een term ontleend aan de waarschijnlijkheidsrekening- van mijn beslissingen vooraf verre overtreft. Mijn definitie van wat ik nodig heb blijkt te ruim te zijn, met andere woorden: ik kan niet kiezen!

Niet kunnen kiezen is een van de ergste dilemma's waarvoor je kunt komen te staan. Let maar eens op de meerderheid van de vrouwen. Als ze een jurkje gaan kopen, gaan ze eerst een dag in een nabijgelegen stad winkelen, zonder resultaat natuurlijk, om daarna in hun eigen woonplaats in de eerste winkel, moe van het steeds moeten kiezen, het eerste jurkje uit een rek nemen en dat is dan precies het goed. "Ga dan eerst in  je eigen stad kijken", zouden wij als mannen zeggen, maar nee, zo werkt het niet. Dan was datzelfde jurkje onherroepelijk afgekeurd, nog erger, dan was in de derde stad pas iets gevonden. En  nog vele malen erger, dan krijg je naar je hoofd geslingerd, de meest verwoestende kreet voor je zelfvertrouwen, "Zie je nou wel dat ik gelijk had!"

Deze lange, ellenlange inleiding was nodig om aan te geven, dat mijn, ongetwijfeld aanwezige, vrouwelijke eigenschappen de overhand krijgen als ik een lampje of iets dergelijks voor in mijn winkel moet uitzoeken. Ik kan niet kiezen!

Ik zal nauwkeuriger moeten definieren. Zucht....

Toch ben ik, getuige dit stukje, behoorlijk geniaal in het samen laten komen van twee schijnbaar onverenigbare zaken: wiskunde en vrouwen. Alleen dat lost mijn probleem niet op.

'Sliertjesschaatsen' noemt mijn zuster de ploegenachtervolging, dezelfde zus die het maar heeft over de ergerlijke 'Teletubbies' naast Mart Smeets. Werpen met 'granieten fluitketels' heb ik het curling al horen noemen.

Tja, de Olympische Spelen roepen het beste in de taalvaardigheid van een mens op.

We zijn weer een stukje verder opgeschoten. nee, niet met de verbouwing, al is de trap er inmiddels, maar met het uitruimen van mijn woning.

Vandaag kwamen een stukje van de schoonfamilie van mijn zuster -hallo, bent U er nog?- langs. Een gewoon standaardgezin, man, vrouw en hond, dus niks bijzonders. en, wat heel bijzonder was, om met Mandy (uit Man bijt Hond) te spreken was dat zij graag 'textiele werkvormen' beoefende.

Nou, dan kon ze hier haar hart ophalen. Ze ging naar huis met: 1 weefgetouw, 3 kantkloskussens met de nodige palmhouten....tja, hoe heten ze eigenlijk, nou ja, palmhouten dingetjes, 1 Louet spinnewiel, 1 houten spinnedinges, 4 klossen schering, stapels wol en andere incomplete schapen en een enorme hoeveelheid boeken en tijdschriften over weven, spinnen en verven van de wol.

Zo, daar ben ik ook weer vanaf. Wat ik ervoor terug kreeg? Een boek, getiteld "Vergeef me" met twee kinderen in matrozenpakje op de omslag. We hebben weer leesvoer voor als ik in mijn nieuwe verblijf woon, 742 pagina's en geen plaatjes dus zeker goed voor twee lange avonden stevig doorlezen.

Vandaag zou mijn trap komen. Ik ben vanmorgen al een paar keer wezen kijken -ik kan mijn ongeduld nauwelijks bedwingen- maar hij was er nog niet. Als hij eenmaal geschilderd is kan hij geplaatst worden en dan begint het eindelijk een beetje er op te lijken. De hele tijd met een laddertje naar boven is ook niet alles.

Straks spoed ik mij weer derwaards, net als een kind naar zijn Sinterklaascadeautje. Zou hij er al zijn?

Deze keer iets over de verbouwing. Het vordert aardig; nagenoeg alle ramen met dubbel glas zitten er in, de keuken is nagenoeg klaar, een groot deel van het schilderwerk binnen is gebeurd en morgen wordt de trap gehaald.

Nu is het aan mij om voor de kleine dingen te zorgen. Zo moest ik vandaag wat lampen uitzoeken. Uiteindelijk heb ik de etalageverlichting en de verlichting voor boven uitgezocht, maar wat is dat moeilijk!

Normaal had ik een klankbord in Jantine, maar nu zij weggevallen is, moet ik het alleen uitzoeken. En dat is veel moeilijker dan gedacht. In de tijd, dat we samen waren, waren we het nooit eens over de inrichting. Toch was dat waardevol; we kwamen er altijd wel uit, zij het met een, meestal goed, compromis. Nu ik alleen overgebleven ben moet ik alle beslissingen alleen nemen, zonder tegenspel.en dat valt vies tegen.

Het wordt tijd voor een nieuwe partner aan mijn zijde! Tegenspraak kan irritant zijn, maar blijkt wel prettig.

Ongetwijfeld heeft U allen ook een geel boekje in de bus gekregen; de Risicowijzer Zeeland. Een boekje vol met uitermate nuttige aanwijzingen voor wat te doen bij een ramp. Maar wie gebruikt de tips die in zo'n boekje staan nou? Wie bereidt zich voor? Nou, niemand! Het is meer een 'excuusboekje', zoiets van 'ik had het toch gezegd' voor als het echt misgaat.

En dan het noodpakket. Denken ze nou echt dat iemand zoiets in huis gaat halen voor als er een ramp gebeurt? Kom nou! Je gaat toch bijvoorbeeld geen draadloze radio aanschaffen, speciaal voor dit noodpakket. Nee, je doet het gewoon met de dingen die voorhanden zijn.

De koffie op, dat is hier pas een ramp! Mijn noodpakker bestaat dan ook gelukkig uit extra koffiepads van de wereldwinkel. Daar komen we een ramp wel niet mee door, maar het zorgt in ieder geval wel voor de broodnodige gezelligheid.

Als man alleen kan ik mij verbazend goed redden. Ik sta iedere keer weer versteld van mijzelf. Volgens mijn vrouw zou ik mij nooit alleen kunnen redden, maar, helaas nu te laat, ik bewijs elke dag het tegendeel. Dat stemt tot tevredenheid.

Nou moet ik bekennen, dat ik zo nu en dan enige hulp heb van anderen. Blijkbaar vond een van hen, dat mijn truien er blijkbaar niet zo netjes meer uitzagen, iets wat ik nog nooit opgemerkt had. Al snel bereikte mij het verzoek ze een keer langs te brengen en dan zou zij ze wassen voor mij. Dat heb ik mij natuurlijk geen twee keer laten zeggen, zo snel ik kon stond ik voor de deur met een plastic zak met mijn truien er in. Ze heeft ze allemaal gewassen en keurig geperst, een bezigheid die mij volkomen onbekend was.

Alleen, de lieverd heeft zulke mooie stapeltjes er van gemaakt en meegegeven, dat ze  sindsdien nog steeds keurig op diezelfde stapeltjes liggen. Ik vind het gewoon zonde om er een in gebruik te nemen, zo netjes ziet het er nu uit. Dus ik draag nog steeds een ander -maar wel schoon- truitje. Maar mijn kast ziet er intussen piekfijn uit! Dat is ook waard om zo te houden.

Een duivels dillemma. Wat nu te doen?

Nou ben ik wel weer gestopt met roken -ja, dank u voor de felicitatie- maar, zoals vewacht, doet nu het volgende probleem zich gelden: ik heb een ongelooflijke honger. Ik eet nu al bijna dubbele porties van de 'warme hap' en een paar uur later heb ik al weer honger. Nog erger wordt het  nu de Olympische winterspelen zo laat pas op TV verschijnen: ik krijg 's avonds, naarmate het later wordt navenant meer trek. En een ongezonde frikandel is zo in de pan gegooid. Heerlijk! Twee is trouwens nog aanzienlijk lekkerder om het maar niet te hebben over mijn persoonlijk record van drie!

Daarnaast speelt nog een rol, dat ik niet van de appelkoeken, "bereid met roomboter" af kan blijven die de lokale supermarkt verkoopt. Die zijn toch wel zo lekker, zelfs bij de gedachte, ondanks dat ik nog nieuwe moet halen omdat ik zonder zit, loopt het water mij al bijna uit de mond. Bijna, zei ik, ik zit nog net niet te kwijlen.

Dit alles zorgt waarschijnlijk voor een aanzienlijke gewichtstoename. Waarschijnlijk, want ik heb gelukkig geen personenweegschaal. Die heeft mijn zoon meegenomen toen hij cement of iets dergelijks moest afwegen. En dan is de weegschaal van je ouders erg handig. Dan hoef je er zelf geen te kopen en je vader kan zich gelukkig niet wegen.

Bij gebrek aan een weegschaal word ik dus niet zwaarder, alleen mijn broeken passen niet meer zo goed, maar dat zal wel aan die broeken liggen.

Ik zei U al, ik ben dit weekend nogal druk in de weer geweest. Zo heb ik onder meer een paar mensen deelgenoot gemaakt van mijn twijfels omtrent de kleur van de vloerbedekking in mijn nieuwe slaapkamer.

Hoe heb ik dat gedaan? Nou, eenvoudig. Ik heb een aantal foto's gemaakt en op het display van mijn camera laten zien hoe de ruimte er uit zag. En het besluit is gevallen, al had ik nooit gedacht, dat ik het nog eens op deze, gemakzuchtige wijze zou laten zien.

Het is lichtgrijs geworden.

Het nadeel van een weblog is, dat je niet altijd actueel kunt zijn. Meld je dat je afwezig gaat zijn, dan zijn er volgens de demissionaire minister altijd lieden die het een soort uitnodiging schijnen te vinden om ongenood op bezoek te komen en een deel van je inventaris mee te nemen.

Zo kon ik U niet melden, dat ik dit weekend een nieuwjaarsreceptie had. Een beetje laat in het jaar lijkt het, maar ruimschoots nog vroeg genoeg om deze receptie niet samen te doen vallen met Pasen. Een uitermate gezellige bijeenkomst. Zo gezellig, dat een van de partners van de bezoekers na afloop flink pijn in de kaken had van het lachen. Ja, wij fotografen zijn onder elkaar een gezellig volkje.

Het was trouwens een druk weekend voor me; ik heb pas toen ik vandaag thuiskwam gelezen over de gouden medailles van Tuitert en Wust. En, dat was de eerste vaderlandse medaille die ik gemist heb sinds Ard Schenk goud won op de 1500 meter in Sapporo. En dat was erg lang geleden.

Nieuwe tijden werpen hun schaduw vooruit. Mijn lijfblad, 'The Photographer', dat maandelijks verscheen gaat naar 6 exemplaren per jaar en tussendoor zal het als electronisch tijdschrift verschijnen, dus als een aantal internetpagina's.

Ik weet niet hoe het U vergaat, maar ik wil een tijdschrif in mijn handen hebben en gewoon de bladzijden om kunnen slaan. Ik vind zo'n digitaal maandblad maar niks, ondanks de vele voordelen die er aan zitten. Ik heb geen idee hoe het met de e-readers is, dat schijnt nog wel te gaan, maar om mijn favoriete tijdschrift nou per e-mail te krijgen, nee, dat staat mij helemaal niet aan. Zelfs niet als het gedrukte exemplaar, zoals altijd, twee weken te laat in Nederland bezorgd wordt, omdat het om portokosten te besparen, vanuit Engeland via Tsjechie gestuurd wordt. Gezien de tijd die zo'n omweg in beslag neemt, waarschijnlijk bezorgd met paard en wagen.

Het hoofdmotief schijnt het verminderen van de 'carbon footprint' te zijn. Hoe milieumaatregelen als smoes kunnen dienen om simpelweg kosten te besparen. Nee, liever een paar pond meer betalen dan zo'n elektronisch 'blaadje'.

Bovendien, denk eens aan de maatschappelijke ontwrichting die straks gaat ontstaan; wat moeten al die verenigingen straks zonder oud papier? Hebben ze daar wel eens aan gedacht?

Het was eindelijk zover! Vorig jaar was ik het al van plan, maar door het plotselinge overlijden van Jantine was het er niet van gekomen. Maar nu ben ik eindelijk aangevangen met het bezoeken van de leden van het British Institute of Professional Photography, Dutch Region teneinde ze met raad en daad bij te staan. Vandaag was het de beurt aan Ursula van de Bunte http://www.ursulafotografie.nl/ , een zeer begaafd fotografe.

Het was wel een enorm stuk rijden naar Harderwijk, ik was er nog nooit geweest, maar alleszins de moeite waard. Fraai fotowerk gezien, echt heel mooi, ze is een flink talent en we hebben heerlijk overlegd over licht, poseren en over de commerciele kant van het fotograaf zijn. Want dat is minstens zo belangrijk! Liefde voor het vak alleen is niet genoeg, er dient ook een gezonde economische basis onder je fotografie te liggen. En zij heeft, net als ik, het probleem, dat ze veel te veel van haar vak houdt. En dan doe je wel eens dingen, die onverantwoord veel tijd opslokken. Erg leuk altijd, maar economisch onverantwoord.

Na afloop ben ik eens lekker bij mijn zusje langs geweest in Almere, ik was toch in de buurt, en de kans op een gratis maaltje laat ik mij zelden ontgaan.Ik had het keurig uitgekiend, precies om etenstijd kwam ik aan en nadat ik heerlijk mijn buikje vol gegeten had, ben ik weer weg gegaan en was precies op tijd thuis om naar het schaatsen te kijken. Ja, ik ben een handige jongen! Al zeg ik het zelf!