dagboek van een fotograaf

Ik ben niet alleen fotograaf, maar ook nog vader. Een trotse vader, want terwijl ik aan de Vlaamse kust verbleef, belde hij zaterdag op, dat hij in Oostenrijk zijn "Landes"-diploma gehaald had als "Schneesportlehrer". Dat zouden wij gewoon 'skileraar' noemen, maar het omvat meer, zoals snowboarden etc. Precies weet ik het niet, maar het schijnt heel wat voor te stellen. Een soort 'superskileraar' dus.

Minder leuk was, dat hij de volgende dag ook belde, dat hij in de vernieling lag met een meniscus die waarschijnlijk gescheurd was en dito kniebanden. Hij is gelukkig wel weer thuis, maar het is wel lastig dat hij alleen op een flat in Rotterdam woont, driehoog en 70 kilometer verder.

Het lijkt nu wel echt te gebeuren, het voorjaar komt er aan! Niet alleen volgens de diverse weermensen (m/v) die de theoretische lente aankondigen, maar de temperatuur stijgt tot ongekende hoogten.

Zoiets had ik wel kunnen voorspellen. Vandaag is namelijk de verwarming geinstalleerd in mijn studio. En als je zoiets doet, dan weet je zeker dat de temperatuur gaat stijgen. Het bleek, dat de temperatuur binnen al 18 graden was voordat we hem gingen uittesten. Natuurlijk deed hij het goed, in no time was het al bijna 19 graden. We hebben hem maar snel uitgezet.

Ook aan de schilder was het te merken. Hij is buiten, heerlijk in de zon, bezig geweest en het begint ook daar er al aardig uit te zien. Wat zeg ik, schitterend!

Het nadeel echter van in Zierkzee werken is dat iedereen je kent en dus ook een praatje wil maken. Het schiet zo niet echt op. Gelukkig kan de schilder aardig doorwerken; hij heeft blijkbaar al meer met mooi weer buiten gewerkt en is er tegen bestand.
Maar, het wordt heel mooi!

Meer merkwaardigs: heeft U al eens zo'n boot gezien? Een hotel in de vorm van een boot? Zinken kan het in ieder geval niet. En een stukje verderop lag nog zoiets, net als een passagiersschip in de duinen.

Vindt U het gek, dat de belgische marine in de oorlog niet uitvoer? Ik niet. Voor onderzeeboten hoefden ze hier in ieder geval niet bang te zijn!

Ik vertelde U al, ik was in Vlaanderen. Nou zijn dat geciviliseerde mensen, vooral vergeleken met hun Waalse landgenoten, die net doen of ze frans spreken en er intussen maar een raar dialect van gemaakt hebben.

Maar ja, wat moet je nou denken van het laagje beschaving dat ze zich aangemeten hebben als ze zo in hun onderbroek -en met schoenen en kousen aan- langs de zee gaan rennen? Ik was de enige Hollander in dit gezelschap; logisch dat je daarmee geplaagd wordt. Maar ja, ik was ook tot de fotograaf van dit gezelschap benoemd. Daar hadden ze dus niet goed over nagedacht. Want zo is het eenvoudig zoete wraak te nemen.

Het zijn net koeien die in het voorjaar voor de eerste keer in de wei losgelaten worden, ook die zijn opgetogen en maken de wildste bokkesprongen. Het is maar goed, dat niemand van de lezers van dit blog hem kent.

Jammer dat er geen smiley is voor "hoofdschuddend gadeslaan."

Vanmiddag ben ik even naar de opticien geweest. En zij constateerde dat ik staar had.

Ik zag al een tijdje iets minder goed; ik kon vaak beter zien over mijn bril heen en toch was hij niet vuil, wat ik aanvankelijk wel dacht. Dit weekend, op weg naar de Belgische kust, heeft een vriendin gereden, net als terug.

Ze vindt al een poosje in haar overmoed, dat ik maar matig rij en zij aanzienlijk beter Ik heb haar maar in die waan gelaten. Nu kwam het dus niet zo erg slecht uit, al rij ik zelf ook probleemloos als ik langs mijn bril heen kijk.

Dat wordt dus waarschijnlijk een staaroperatie. Dat kan er gemakkelijk bij. Heb ik ook tenminste eens iets. En, zolang kan ik die vriendin rustig in de waan laten dat zij beter rijdt dan ik. Daar heb ik helemaal geen probleem mee. Een kwestie van emancipatie.

Ik ben even een paar dagen naar de Vlaamse kust geweest. Wat heb ik meegemaakt?

Mijn zoon belde vanuit Oostenrijk op, dat hij zijn netvlies beschadigd had. Hij was daar aan het oefenen voor zijn "Landes"-skileraarsexamen.

Mijn zoon heeft toch examen kunnen doen en is geslaagd. Ik geef een rondje.

Mijn  zoon belt op, hij heeft zijn meniscus en zijn kniebanden gescheurd bij het skieen. Ik geef geen rondje.

Ik kom thuis: mijn moeder van 92 is twee maal gevallen. Ribben gekneusd. Blijkbaar ziet ze nu al in dat een rollator niet alleen voor oude mensen is. Nou nog gaan inzien dat ze een gehoorapparaat nodig heeft, dan hoeft ze ook niet meer te schreeuwen: "Wat zeg je? Ik versta je niet, hoor."

Mijn moeder valt -door de pijnstillers- in slaap met haar eten op schoot.

Mijn zus is is bij de huisarts geweest en moet naar de specialist.

Mijn zwager heeft hernia en loopt als een krab, zo dwars weg. Volgens mijn zuster:"Hij hangt voorovergebogen als een wokkel over de bank".

Mijn neefje is werkeloos.

De schoonvader van mijn zus heeft leverkanker en is inoperabel.

Ja, dat is leuk thuiskomen. Nee, met mij gaat het overigens goed, dank U. Ja, inderdaad, verder was het een leuk weekend.

Een normaal¨toetsenbord is in mijn ogen een QWERTY-toetsenbord. Ik ben nu even niet thuis en zit te wachten tot mijn gastheer thuiskomt. Zo lang gebruik ik even zijn computer om in te loggen op ZeelandNet en iets op mijn weblog te tikken.

Alleen, dit is een AZERTY-toetsenbord en dat stelt mij voor heel wat problemen met typen, dat kun je je niet voorstellen. Ik stop dus maar. Dit heeft mij al moeite genoeg gekost.

De verbouwing van mijn winkelpand schiet eindelijk aardig op. Langzamerhand begin ik er een beetje de balen van te krijgen, steeds maar is allerlei werk gedaan en je ziet het maar niets van. Ik weet het, er moeten leidingen gelegd worden, maar daarna worden ze weer weggetimmerd, net of er niks gedaan is.

Maar nu begint het een beetje er op te lijken. Boven is het op een haar na gevild. Nog even mijn werkblad afmaken en dan is dat gedeelte in ieder geval klaar. Beneden is men aan de buitenkant aan het schilderen, binnen moet nog de etalage gemaakt worden, de doucheruimte betegeld en het laminaat op de vloer en dan is het ook grotendeels gedaan.

Want ja, na Pasen wil ik eindelijk een keertje open gaan. Na 5 maanden nagenoeg gedwongen rust mag dat ook wel eens een keertje.

En nou maar hopen dat het eindelijk eens een keertje voorjaar wordt. Alles zou er dan iets vrolijker uitzien, de mensen worden weer een beetje opgewekter en Zierikzee wordt gelijk weer wat fraaier van aanzien. Net als mijn pand nu is.

Kom op, voorjaar. Een klein beetje groen aan de bomen, is dat nou zoveel gevraagd?

Ik ben gek op het narekenen van berichten die in de pers  verschijnen. Zo vond ik het volgende op www.nu.nl nogal opvallend:

"De Britse regering schenkt Zuid-Afrika 42 miljoen condooms als bijdrage om de verspreiding van hiv tegen te gaan in de aanloop naar en tijdens het wereldkampioenschap voetbal in dat Afrikaanse land."

Dit blijkt onderdeel te zijn van de campagne om een miljard condooms naar Zuid-Afrika te krijgen. Er schijnen namelijk een half miljoen bezoekers naar dat land te komen om voetbal te bekijken deze zomer.

Laten we nou even dat miljard condooms laten rusten en uitgaan van die 42 miljoen. Dat zijn er 84 per bezoeker! Het tournooi duurt ongeveer een maand, dus lang niet iedereen blijft de volle 30 dagen, er zijn ook nog vrouwen onder de bezoekers, dus dat komt in de praktijk waarschijnlijk neer op ongeveer 10 stuks p.p.d. Nou ben ik in een goede conditie, maar om nou 10 keer per dag een kunstje te verrichten.....

Nee, voetballen onder die omstandigheden, dat lijkt mij een erg vermoeiende sport!

PS: bij een miljard condooms wordt dat ongeveer 250 keer per dag.

Zoals U op bijgaand plaatje kunt zien ben ik in het bezit van een bijzonder kek brilletje. (Let even op: ik blijf met mijn tijd meegaan. Vandaar het gebruik van zo'n modern woord als "kek") En dat brilletje? Dat is onderdeel van mijn "imago", want je moet je blijven onderscheiden van het grauw, nietwaar?

Alleen, de poten van dat brilletje werden steeds slapper. Zo slap, dat ik maar eens besloot bij mijn locale brillenboer langs te gaan, want zo had ik hem toch niet gekocht. Zoals altijd, als ik iets doe, dan doe ik het op het juiste moment. Bij deze aardige mensen (een minpuntje slechts: ze wist mijn naam niet uit haar hoofd) binnengekomen zet ik mij  bril af om mijn beklag te doen en prompt houd ik een poot ("veer" zeggen ze daar blijkbaar) gescheiden van de bril in mijn hand. "Oh, dat is niet goed, laat maar eens kijken", zegt de juffrouw. Ik overhandig gehoorzaam mijn restant van wat eens een bril was. Ze pakt hem aan en houdt prompt de andere "veer" in haar ene hand en in de andere hetgeen nog zielig restte van mij bril.

Ik had dan ook geen minuut later moeten komen. Is zoiets nou een goede timing of niet?

(Ja, maakt U geen zorgen, ik loop echt niet als een blinde mol met mijn handen rond te tasten. Het is tijdelijk keurig hersteld, in afwachting van de echte vervangende onderdelen.)

Dat oversteken van de Rubicon door Julius Caesar, daar heb ik mij heel wat van voorgesteld. Heldhaftige mannen in blinkende wapenrusting, briesende paarden die slechts met de grootste moeite de rivier over gedreven werden, wapengekletter, triomfgeschal uit honderden trompetten, kortom, een glorierijke overtocht van een grote rivier, een groots moment, de moeite om bewaard te blijven voor het nageslacht in de analen van het grote Romeinse Rijk.

Helaas helpt Google mij uit de droom. Wat een klein pestriviertje is dat, je springt er zo overheen. Een gewoon slootje is al breder! Ik denk, dat deze heldhaftige troepen niet eens gemerkt hebben dat ze een rivier overstaken. Doordat ze het niet merkten konden de verhalen er over steeds mooier worden, want niemand was er bij geweest. Totdat Google liet zien, dat het 29 km lange riviertje net zo breed was als een pestpokke slootje!

Weer een heldhaftig epos naar de knoppen geholpen. Allemaal dankzij die opzoekmachine en het internet. Straks blijken de Spanjaarden er in de 80-Jarige Oorlog ook met maar drie man geweest te zijn.

Bah!  Hoe kweek je dan in vredesnaam vaderlandsliefde?

"Alea Jacta Est". De teerling is geworpen.

Dat heb ik vroeger geleerd, werd geroepen door Caesar bij het oversteken van de Rubicon, ten teken dat de beslissing is gevallen.

Zo ook in cameraland. De megapixelrace is gelopen, schijnt het. Bij ongeveer 12 tot 15 megapixel houdt het over het algemeen op. Meer megapixels zijn bijna uitsluitend voorbehouden aan specialistische camera's die ook het nodige aan pecunia kosten, om het in Romeinse sferen te houden. En, bovendien, 12 megapixel is genoeg om een vergroting van 60x90 zonder problemen te vervaardigen, en wees eens eerlijk, hoe vaak maakt u nou een vergroting van die maat? De meeste camera's worden alleen maar ingezet om plaatjes te maken die nooit groter gebruikt zullen worden dan het monitorscherm.

Nee, de werkelijke race gaat nu om het ruisvrij zijn -zeg maar het korrelarm zijn, in filmtermen- van de opnamen bij lage lichtwaarden. Het wordt nu echt belangrijk, dat wij bij kaarslicht zonder flits kunnen fotograferen. En we zijn op de goede weg. De nieuwe Nikons en Canons zijn wat dat betreft wonderen van techniek, zols ik mocht ervaren. De bestanden waren echt ontzettend schoon bij 6400 ISO, iets wat een paar jaar geleden onmogelijk was geweest.

Nu ontstaat een nieuw soort vakfotografie. Het zal niet meer mogelijk zijn bij die hoge gevoeligheden te fotograferen zonder gebruik te maken van een flitser of reflectiescherm en teneinde de contrasten te controleren. Dat leidt weer tot het scheiden van de bokken van de schapen, met andere woorden, het verschil tussen de echte vakfotograaf en de rommelaar zal steeds duidelijker worden.

Zo zie je maar eens, de techniek die het mensen makkelijker moet maken leidt tot een hogere moeilijkheidsgraad!

Nu iets geheel anders. Ik had even niet gekeken op de site, maar op www.onzetaal.nl stond een hele bladzijde gewijd aan Valentijnsdag.

Nou is het voor iets prettigs, iets aangenaams, iets dat je een warm gevoel van binnen bezorgt, nooit te laat. Vandaar dat ik deze pagina onder uw aandacht wil brengen http://www.onzetaal.nl/dossier/liefde/valentijn.php

Om vast wat aan de warming-up te doen, wat vindt U van deze openingszin:

Als je mij denkt te kunnen versieren, heb je het goed.

Langzamerhand begint het besef door te dringen wat de man meegemaakt moet hebben alvorens hij zijn verschrikkelijke daden te begaan. Hij had al een veroordeling wegens lichamelijk geweld in de familiekrng achter de rug. zijn dochter verkracht en nu dan zijn zoon en dochter vermoord. Dat doe je toch niet zo maar; daar moet iets aan vooraf gegaan zijn. Ik denk, dat hij door een hel gegaan moet zijn alvorens zij  daad te plegen.

ik geloof niet in iemand die als een verschrikkelijk beest geboren wordt. Iemand wordt dat uitsluitend doordat de omstandigheden ongunstig zijn. De een zal doorslaan, de ander is er tegen bestand.

Naast alles wat de vrouw en het overgebleven kind moeten doormaken is het eenvoudig alleen de man te veroordelen. Ik doe dat inderdaad ook wel, onder geen enkele omstandigheid is een moord geoorloofd, maar welke verschrikkelijke omstandigheden hebben deze man tot zo'n misdaad gedreven? Wat ging er door hem heen? En, nog erger, wat denk je als je je eerste kind hebt neergeschoten en je richt je wapen op het tweede? Je moet er niet aan denken.

Eigenlijk ben ik net gek.

Zo moet mijn zoon vandaag naar Oostenrijk om examen te doen voor zijn "Landes Schneesportlehrer" per vliegtuig vanaf Rotterdam Airport (vroeger gewoon 'Zestienhoven', maar dat mag je blijkbaar niet meer zeggen) en ik ben hem even wezen wegbrengen.

Op zich is dat heel normaal, iemand even naar de luchthaven brengen, maar alleen niet als hij in Rotterdam-Zuid woont en ik in Zierikzee!

Ik zei het al, soms ben ik net gek. En het ziet er niet meer naar uit, dat het spoedig overgaat.

Degenen die dit blog al een tijdje volgen weten dat ik een vrij brede belangstelling heb. In de "kunstensector" is er een stroming die zich bijzonder in mijn belangstelling mag verheugen: de Pre-Raphaelite Movement" van zo ruwweg 100 jaar geleden in Engeland. De klaarheid van toon, de nauwelijks verholen sensualiteit en toch onbereikbaarheid van de modellen samen met de vlakheid van de verlichting geven het geheel van de schilderingen een magische "klank".

Die is ook toepasbaar in de fotografie, zij het enorm moeilijk. Zo'n fraaie vlakke verlichting construeren is erg lastig, maar deze fotograaf van een Brits tijdschrift is het gelukt en daar benijd ik hem zeer om. Een voorbeeld om na te proberen te volgen. Ik heb ook zo'n opdracht liggen om in dit voorjaar te maken in 'Pre-Raphaelite' stijl. Ik zie daar erg naar uit, maar ook erg tegen op.

Dit is het "dagboek van een fotograaf", maar er gaat verdraaid weinig over fotografie de laatste tijd. Klopt, er valt ook niet veel vast te leggen totdat mijn studio klaar is en het weer is nou niet bepaald erg aantrekkelijk om buiten mensen te gaan fotograferen.

Dan zou ik het wel eens over camera's kunnen gaan hebben. Nou, vooruit dan maar. Er is een nieuw camerasysteem op de markt verschenen, "micro four thirds" heet het. Als je nou een nog idiotere naam weet te verzinnen, nou dan mag je je melden. Het is een camerasysteem, met verwisselbare objectieven, maar zonder zoeker; je moet achterop het display kijken, net als bij een compactcamera. Daarmee sparen ze een hele hoop ruimte uit ten opzichte van een spiegelrefelexcamera en kan de camera dus veel kleiner gebouwd worden. Immers, het hele spiegelreflexhuis ontbreekt en dat was de 'beperkende' factor in de camerabouw.

Zelf vind ik dit soort camera's volkomen onaantrekkelijk, vooral het ontbreken van een zoeker stoort me. Het is ook iets minder stabiel vast te houden; hebben we daar nou de bewegingsreductie voor uitgevonden? Maar ik kan mij indenken, dat het grote bevolkingsgroepen wel zal aanspreken.

Alleen die naam nog, "micro four thirds", dat is toch geen gehoor? Alhoewel, kleinbeeldspiegelreflexcamera is bij nader inzien toch ook.......Vooruit, accoord dan maar.

Ik rook nu al drie weken niet! Van zoiets wordt een mens blij, bijna net zo blij als van een nieuwe trap. Weliswaar niet zo blij, maar toch, een blijdschap vermengd met een traan, omdat ik er soms best nog wel even trek in heb. Maar ja, dan probeer ik mij gewoon even voor te stellen hoe blij ik er mee hoor te zijn en dan gaat het wel weer.

In ieder geval blijer dan deze Britse roker: http://www.nu.nl/opmerkelijk/2197492/laatste-wens-britse-roker-uitgevoerd.html