dagboek van een fotograaf

Ik heb al een tijdje geen vaste telefoon. Door de verbouwing is alles afgesloten en nu ik eenmaal in mijn nieuwe woning zit, wordt het morgen pas aangesloten. Zolang gebruik ik mijn mobiele telefoontje, maar ik behoor nog tot die ouwerwetse generatie die daar eigenlijk nog niet aan toe is. Nou heb ik gelukkig nog mijn 'landlijn' in mijn oude huis, dus zo nu en dan ga ik daar naar toe om te bellen als ik er toch moet zijn.

Maar ja, zonder telefoon zitten is ook niks, dus ik heb maar zo'n mobiel ding aangeschaft een aantal weken geleden. Zo'n pre-pay-apparaat, maar ja, dat is ook niet alles: ik ben nou al voor de 4e keer de deur uit geweest om beltegoed voordat ding op te laten laden. Dat is nog niet alles; de eerste mobiele telefoon is ook al gestolen in Salzburg, met een kleine 40 euro beltegoed er op. Foetsie dus, dat beltegoed, samen met het apparaat.

Kortom, dat mobiel telefoneren is niets voor mij. Ik ben blij als morgen mijn gewone telefoon weer aangesloten wordt! Mij  zoon zal wel mopperen, dat ik een achtergebleven dinosaurus ben en mij aanstel, maar dat mobiele kreng gaat dan lekker in de lade. Lekker ouwerwets. Ik hoef niet altijd bereikbaar te zijn!

Ik hoef niet zo nodig mee met die moderne tijden, maar ik schijn mee te moeten....

Gisteren heb ik in België de begrafenis van Alf Crosby, een Brits veteraan, meegemaakt. Langdurig was deze mede verzorgd door een heel goede vriendin van mij, vandaar dat ik ook uitgenodigd was hier aan deel te nemen.

Een uitermate indrukwekkende gebeurtenis. Deze man had onder meer bijgedragen aan de bevrijding van ons land in de Tweede Wereldoorlog. daarbij, het Royal British Legion is een organisatie die zorg draagt voor de britse verteranen over de gehele wereld.  Ook in dit geval was het RBL present. Zowel in de kerk als op het kerkhof was van het Royal British Legion, Ypress branch, http://www.ypresbranchrbl.vpweb.co.uk/# een 'Standard Bearer' aanwezig, een vlaggendrager dus. Hiernaast staat hij afgebeeld.

Voor de plechtigheid in de kerk begon werd door deze 'Standard Bearer' in de kerk de wacht gehouden naast de kist. Later, toen de kist naar voren werd gedragen, liep hij mee met de kist en stelde zich aan de zijkant op. Daar voerde hij zo nu en dan tijdens de dienst een onbegrijpelijk ritueel op met de vlag. Soms werd de vlag op de grond gelegd, soms wat hoger, soms wat lager, dan weer klapte hij met de hakken tegen elkaar, kortom, geen touw aan vast te knopen, al zal elke handeling wel een betekenis hebben, maar desondanks wel een heel erg indrukwekkend geheel. 

In de kerk werden door een geschoolde zangeres traditionele liederen gezongen als 'We 'll meet again', het 'God save the Queen' gespeeld  en het meer wereldse 'I ' will always love you' gezongen, kortom, een dienst die dusdanig afweek van wat wij in ons land gewoon zijn, dat ik alles met grote belangstelling gevolgd heb.

Ook op de begraafplaats was de 'Standard Bearer' weer aanwezig met zijn rituelen, werd de 'Last Post' gespeeld op trompet. Merkwaardig, tenminste in Nederlandse ogen, was dat daarna de familie vertrok en het naar het graf vervoeren en laten zakken van de kist door de dragers in eenzaamheid werd gedaan. In Nederland blijft iedereen daarbij aanwezig en is het een integraal onderdeel van het begrafenisritueel.

Op mijn leeftijd wordt men regelmatig geconfronteerd met begrafenissen. Zoiets is onvermijdelijk met het leven verbonden. Ik mag mij, helaas, een soort ervaringsdeskundige noemen, helaas de laatste tijd. Nu bleek ineens hoe verschillend de rituelen zijn op hemelsbreed slechts nog geen honderd kilometer van huis verwijderd.

Ik begreep geen hout van de kop van de PZC van vandaag, waaruit blijkt, dat nu Terneuzen een dottercentrum heeft, ook Goes zoiets wil hebben en dat  "Goes" zijn patienten doorverwijst naar Breda of Antwerpen.

Als ik nou ooit de indruk van kinderachtigheid heb gekregen, dan is het wel van Pieter Vierhouten, de directeur van het Admiraal de Ruyterziekenhuis in Goes. Kan het nog knulliger? Een ver doorgevoerde vorm van machtsdenken, eenzelfde soort 'intelligentie' als degene uit Goes, die indertijd in Zierikzee voor miljoenen de operatiekamers liet verbouwen om daarna de operatieafdeling te sluiten.

Hoe komt het toch, dat de zorgkosten steeds maar stijgen? Geen idee.

Op 1 april was ik in België op bezoek bij een fotograaf die ik goed kende en zeer hoog acht. Hij en zijn vrouw waren bezig met het vervaardigen van geboortekaartjes, iets waar hij een behoorlijke handel in heeft, een gepersonaliseerd geboortekaartje met tekst en foto.

Het moesten twee verschillende geboortekaartjes worden. Een met een uitnodiging voor de "babyborrel" en een zonder deze uitnodiging. Daarnaast werd verzocht een financiële bijdrage op een "babyrekening" bij een bank of een "geboortelijstje" bij een of andere winkel voor babybenodigdheden. Blijkbaar werd van de ene helft van de mensen die de uitnodiging ontvingen wel op prijs gesteld dat ze kwamen en de andere helft kon een bijdrage storten of iets voor de pasgeborene kopen, maar hun aanwezigheid werd blijkbaar niet gewaardeerd. Alleen maar betalen, niet uitgenodigen!

En dan zeggen ze in België nog dat "die 'Ollanders" alleen maar op geld uit zijn!

Merkwaardig.

Zo, het is gebeurd. Ik ben overgegaan. Nee, gelukkig niet naar andere sferen, maar naar mijn nieuwe pand. En naar een nieuwe laptop. Dit stukje wordt nu getikt op een laptop onder Vista. Daarmee loop ik maar een generatie achter, voor mijn doen een hele prestatie. Ik schakel later wel weer een keer over naar de nieuwere generatie Windows.

Het was gezellig gisteravond. Zelfs zonder dat er veel alcohol gedronken werd. Maar ja, ik had ook voornamelijk mensen uitgenodigd die van ver kwamen, dus nog terug moesten rijden. Ja, ik ben niet gek, om met Louis van Gaal te spreken.

Ik had totaal niet verwacht, dat zowel mijn schoonfamilie als eigen familie zo'n 160 km kwamen rijden om op de receptie aanwezig te kunnen zijn. Vooral niet nadat mijn zusters en zwagers het vorige weekend zo gebeuld hadden om mijn pandje klaar te krijgen! Het was wel jammer, dat er een gast, waarvan ik de komst zeer op prijs gesteld had, op het laatste moment moest ontbreken, omdat iemand moest worden bijgestaan waarvan de partner dreigde te overlijden. Tja, en dan gaat plichtsbesef, overigens volkomen terecht, voor.

Maar verder was het heerlijk om een aantal mensen weer terug te zien die je een tijd niet gezien had, wat de reden ook mocht zijn. Ik ben dan ook vast van plan om dit jaar nog een keer een soortgelijk feestje te organiseren. Een reden daarvoor is, denk ik, vrij eenvoudig te verzinnen. Laat dat maar met een gerust hart aan mij over!

We zijn bezig aan de laatste loodjes, de schilder is nagenoeg klaar en heeft er iets schitterends van gemaakt. Allerwege hoor ik de complimenten over hoe het pand eruit ziet, zowel van buiten als binnen. En laten wij vooral het klussenbedrijf van Danny Hubrechtse niet vergeten. Wat deze man voor elkaar krijgt is werkelijk ongelofelijk. Zelfs bij mijn kritische zusters viel de mond open. En dat ze stil zijn is werkelijk een unicum, dat krijgen niet veel mensen voor elkaar! Dat mondje viel nog verder open toen zij hem even zagen; met zijn 209 centimeters lengte zie je hem beslist niet over het hoofd.

Op het moment ben ik mijn stereo-installatie aan het afbreken. Ook nog een heel werk en dan mag ik hem morgen weer opbouwen. Alles staat nu opgestapeld in mijn kamer en de ruimte om te bewegen wordt langzamerhand steeds beperkter.

Nou ja, nog een dagje en dan staat alles weer te blinken in de nieuwe huiskamer.

Vandaag kwam ik in de PZC een artikel tegen over een jonge vrouw die ik nogal eens gefotografeerd heb, Simone Roosen. Zij studeert in Belgie diergeneeskunde, aan de universiteit van Gent. Zij verwonderde zich over de verschillen tussen de Vlamingen en de Nederlanders, met name op taalgebied.

Zo zeggen de Vlamingen 'zeker en vast' waar wij 'vast en zeker' zeggen, 'Groentjes' zijn de Nederlandse 'groenten'. Ook het verschil in gewoonten viel haar op, zoals de grotere afstand tussen de professoren en studenten, het elkaar aanspreken met 'U' in plaats van 'je' en dergelijke.

Nou kom ik ook wel eens in die buurt. Hetgeen mij daar het meest opviel was  het gebruik van het woord 'embetant' (met een accent 'dakje' (circonflex) boven de eerste 'e', maar dat kan ik nog niet tikken). In de praktijk wordt het uitgesproken als 'ampetant' en zie er dan maar eens achter te komen wat zo'n woord betekent.

Dus dat is de lezersvraag voor deze dag. Wat betekent 'embetant' met een accent 'dakje'?

Ik weet het eindelijk. Nou U nog.

Ik moet even in de verdediging. Wat mijn, overigens lieve, zusje schrijft in haar weblog http://www.kruijff.eu/ onder het kopje 'Billy en de rest'  is niet helemaal correct, om eerlijk te zijn, het is enigszins bezijden de waarheid.

Ten eerste voel ik mij in genen dele een "die-hard", maar ik ben een softie, een zachte man, zo eentje waar bijna alle echte vrouwen van houden, omdat hij zo lekker begrijpend is.

Ten tweede: het in elkaar zetten van een lattenbodem van IKEA is echt heel erg moeilijk. Ik had de duurste genomen die ze hadden, dus die is extra moeilijk, net als met legpuzzels. Vooral omdat daarnaast, in verband met de ongeletterden onder ons, de gebruiksaanwijzing uitsluitend uit zeer onduidelijke plaatjes bestaat. Voor zover het ons mogelijk was hebben wij zeer goed de gebruiksaanwijzing bestudeerd., Konden wij het helpen, dat die lattenbodem op een gegeven moment meer associaties opriep met gigantische spare-ribs dan met een onderdeel van een ledikant?

Nee, slechts dankzij ons enorme inzicht is er toch nog uiteindelijk iets, dat een sprekende gelijkenis vertoont met een echt ledikant uit gerold. Daar past best een beetje respect bij, heel wat meer dan spreekt uit het badinerende toontje waarmee wij, je bloedeigen man en mij, enigszins voor gek gezet worden.

Bah!

Vroeger maakte Flexa verven reclame met het "Flexa Schilderfeest" waarbij iedereen vrolijk een huis in de verf zat te zetten. Een echt party-gevoel dus.

Gisteren had ik iets soortgelijks: het "Leen Koper inrichtingsfeest"! iedereen was gekomen, mijn drie zusters en twee zwagers; alleen degene met het mummiepak ontbrak helaas. Heerlijk, zo'n gezamelijk feestje. Uitputtend ook, want aan het einde van de dag zag je langzaam het lichtje uitgaan bij de verschillende familieleden, waaronder ikzelf.

Het was heerlijk, zoveel liefde  waarmee alles gedaan werd. Badkamer, toilet, de huiskamervloer, alles blonk na afloop. Zelf heb ik mij voornamelijk bemoeid met het in elkaar zetten van het bed. Het is ons gelukt nagenoeg alle mogelijke fouten te maken die je maar bedenken kunt en, zoals gebruikelijk, vooral tegen het einde te ontdekken, dat de fout in het begin zat en alles overnieuw gedaan moest worden. Samen met mijn zwagers heb ik toch het bedframe in elkaar gekregen en het met  mijn oudste zus uiteindelijk, na veel overleg, op de juiste plaats gezet.

Intussen werden beneden de kasten ik in elkaar "gerost", zoals een van mijn zusjes een degelijke activiteit meent te moeten omschrijven. Mijn zwager bleek daar een waar meester in, hetgeen dermate aanstekelijk werkte, dat ook mijn zusjes aan het "rossen" sloegen.

Een ding wil ik nog even speciaal noemen. De tranen stonden mij in de ogen en ik had een brok in mijn keel toen ik bovenkwam en daar mijn bed zag staan. Een van mijn zussen had het keurig opgemaakt, precies zoals ik het in gedachte had vooraf. Misschien ben ik wel erg sentimenteel, maar de tranen stonden mij in de ogen: iemand had ervoor gezorgd, dat haar broer zijn nieuwe leven hier kon beginnen! Ik wil niet weten wie het gedaan heeft; ik beschouw het als een gezamenlijke daad van liefde.

Na afloop werd door ieder besloten een ZeelandNet account te openen, zodat zij mij van repliek konden dienen als ik voortaan wat te bloemrijk hun taken zou omschrijven. Na zoveel geschonken liefde ben ik best bereid een degelijke gezamenlijke, uit wraak geboren, anti-Leen aktie op de koop toe te nemen. Zusters en zwagers, ik kan jullie niet genoeg bedanken!

Ik heb al een paar mails gehad van mensen, die zich afvroegen wat nou eigenlijk een "mummiepak" was.

Welnu, dat komt uit deze reclame: http://www.youtube.com/watch?v=Hpy6br5El4o Vervang de toiletrol door verband en ziedaar, het mummiepak!

Zo, de hulptroepen voor morgen zijn gearriveerd. Mijn enige fitte zwager heeft overleg gepleegd met mijn verbouwer, ik begreep er niets van, maar ik heb het idee, dat het allemaal in orde gaat komen. Zij schenen elkaar in ieder geval wel te begrijpen of ze deden heel knap alsof.

Zelfs mijn zuster -die met de echtgenoot die sinds vanmorgen in mummiepak zit-  komt morgen, notabene met de trein en bus! Dat helemaal vanuit Velserbroek! De rest zit al in een vakantiehuisje in de Westhoek. En George, de arme George zit nu helemaal alleen, nou ja, met zijn zoon Max. Beterschap gewenst, George!

Ik moet wel ontzettend geliefd zijn bij mijn familie dat ze zoveel voor mij over hebben. Zonder dat ik het vraag komen ze massaal op om mij te helpen, tenminste, voor zover ze niet ziek, zwak of misselijk zijn.  Dat is best een reden om erg dankbaar voor te zijn en dat ben ik ook.

Niet alleen bij de familie schijn ik goed te scoren; ook bij de collega's doe ik het schijnbaar goed. Ging gisteren collega Sjaak mee naar Ikea, vier karren vol versjouwend, vandaag heb ik dankbaar de hulp aanvaard van Cor die a.s. maandag opoffert om mij terzijde te gaan staan.

Zo levert het jarenlang investeren in relaties toch iets op......

Mijn roemeense zwager is toch slimmer, dan ik gedacht had. Vanmorgen is hij van een vrachtwagen afgevallen -nee, niet wat U denkt, al is hij wel om te stelen- en in een mummiepak thuisbezorgd. Nou maar hopen, dat hij op tijd herstelt, want woensdag moet hij naar zijn ouders vliegen.

Dat hij mij nu niet komt helpen, dat moet dan maar. Al zullen we hem wel missen, want hij is, volgens mijn zus althans, erg goed in het "in elkaar rossen van Billy's."

Hij, George, zal node gemist worden.

Mijn vorige voorstel tot arbeidsverdeling tussen de seksen is niet in goede aarde gevallen bij de meerderheid van mijn zusters, getuige de hatemail die ik kreeg van de een en het weblog van de ander http://www.kruijff.eu/ die ook al niet te positief over mij dacht. Allebei, hoewel fysiek onmogelijk, behoorlijk op hun pik getrapt. En dat, terwijl ik het zo goed bedoeld had!

Bovendien, mijn roemeense zwager blijkt pas woensdag te vertrekken naar zijn vorige vaderland. Dus hij is niet zo slim als ik dacht en zal gewoon meekomen. Dat valt mij enerzijds van hem tegen, ik had hem slimmer verwacht, maar wordt tegelijk wel hogelijk gewaardeerd.

Gisteren, in het zweeds woonwarenhuis, had ik om tien uur afgesproken met een collega, die mij zowel fysiek als geestelijk bij zou staan in mijn zoektocht naar nieuw meubilair. Om even voor elf vonden we elkaar pas, terwijl we toch duidelijk boven aan de trap afgesproken hadden.  We hadden toch allebei onze taak vervuld, alleen hij stond bovenaan de echte trap en ik bovenaan de roltrap, hemelsbreed ongeveer twintig meter van elkaar, maar onbewust van elkaars aanwezigheid. En de route door het woonwarenhuis is dusdanig ingewikkeld geconstrueerd, dat je een Tomtom nodig hebt om de weg te vinden.

Tja, dat komt er van als je elkaars mobiele telefoonnummer niet hebt.

Vandaag moet het gebeuren. De schoonmaakploeg staat al in de startblokken om zaterdag volop te beginnen, dus er moet vooraf het nodige uit een Zweeds woonwarenhuis gehaald worden.

Het meest zie ik op tegen het samenstellen van mijn kasten. Afgeschrikt door de verhalen van mensen die volslagen kierewiet geworden zijn door die zelfbouwmeubels zie ik er verschrikkelijk tegen op. Maar ja, ik heb de morele steun van mijn zwager Remco die prompt een hernia ontwikkeld heeft bij de gedachte alleen al, mijn zwager George die snel naar Roemenie moest om zijn zieke vader bij te staan en mijn zoon die thuis zit omdat hij zijn knie de vernieling in heeft geholpen!

Gelukkig heb de daadwerkelijke steun van drie zusters en de enige resterende zwager, Aad, die ontzettend handig schijnt te zijn in het construeren van toonbare meubels uit de zelfbouwpakketten. En mijn zusters? Marijke, Inge en Thea, die zijn natuurlijk voor het betere schoonmaakwerk. Wij houden ons met het moeilijker constructiewerk bezig, zij met het werk waarvoor vrouwen van nature voorbestemd schijnen te zijn: schoonmaken!

Nou moet ik alleen nog zorgen, dat zij dit stukje weblog niet van tevoren lezen, anders krijgen zij prompt van die tegennatuurlijke emancipatieneigingen. Als oudere broer moet ik een beetje op hen letten en waken over hun welzijn. Je laat zo'n vrouw toch niet tegen haar natuurlijke instincten in een 'Billy' in elkaar zetten?

Ik begin wel eens te twijfelen aan mijn geestelijke vermogens. Nu kan dat nooit kwaad, eens aan jezelf twijfelen, maar nu is het wel heel erg.

In verband met de toestand van mijn moeder vroeg een van mijn  zusters mij mijn mobiele telefoonnummer aan haar te SMS-en. Nou heb ik wel een mobiele telefoon, zo'n pre-payding, maar gebruik hem eigenlijk nooit. Laat staan, dat ik ooit een SMS-je verstuur.  En ik weet zeker het nummer van mijzelf niet!

Ik zie, vaak tot mijn ergernis, die jongelui met hun duim heel kunstige razendsnelle bewegingen maken over hun toetsenbordje als ze met iemand praten. In plaats van ze voor die kunsten te bewonderen, erger ik mij er vaak wild aan. Zelfs als je als vrouw kunt multitasken, kun je toch wel even je aandacht bij die ene persoon houden waar je mee in gesprek bent?

Gelukkig was er redding. Mijn nichtje had mijn mobiele nummer in haar telefoon staan en heeft het naar mijn zusje geSMSt. (wat staat dat raar, geSMSt) Blijkbaar schijnt dat zo te kunnen, dat mijn zusje nu ook in een keer dit in haar adresboek kan laden.

Iedereen is nu in ieder geval weer tevreden. Ik zal het toch ook een keertje moeten leren, maar soms voel ik mij zo verschrikkelijk oud. Wat is er nou eigenlijk mis met een telefoonboek en een papieren adressenlijstje?

Vanmiddag ben ik even bij mijn vaste tankstation langs geweest om mijn nieuwe tankpas te halen. Ze gaan met hun tijd mee daar, ze hebben nu zelfs een sprekende tankautomaat. Let wel, een sprekende, geen luisterende. Ik ben dat infantiel gedoe eigenlijk een beetje zat.

Ben ik net gewend aan de tankautomaten in het buitenland waar je je pasje in moet steken en dan pas kan tanken, -ik heb al verschillende keren met die slang voor joker in mijn auto gestaan- staat nu thuis zo'n apparaat mij instructies te geven alsof ik een klein kind ben.

Ik denk, dat ik mijn moeder maar ga naspelen. Die is een beetje doof en roept steeds -zij denkt namelijk geen gehoorapparaat nodig te hebben- met luide stem naar iedereen: "Wat zeg je? Ik kan je niet verstaan!"

Ik zal ze leren.

Vroeger -opa vertelt- had je op de televisie bij onze zuiderburen de populaire weerman Armand Pien. Bij zijn weerpraatje hoorde 's winters altijd de vaste zin: "Toestand van de wegen in Hoog Belgie: C1, in Laag Belgie: B2" of een of andere zeer serieus te nemen letter/cijfercombinatie.

Wat dat betekende is mij nooit duidelijk geworden, ondanks herhaalde navraag. Zelfs de Belgen die ik het vroeg hadden geen idee wat deze duistere zin inhield. Maar men knikte ernstig, zo van: "Amai, C2, dat is toch wel ernstig" en ging door met zijn werk.

C1, C2, of iets degelijks, je hoort het al jaren niet meer, maar ik kan uit eigen ervaring vertellen, het is nu wel Z8! Zo slecht als nu heb ik het nog nooit meegemaakt! De wegen bestaan nu meer uit kuilen en gaten dan gewoon wegdek. Vanuit Frankrijk naar Nederland rijdend valt het gewoon op: je hebt in Belgie op de wegen een vierwielaangedreven terreinwagen nodig wil je een beetje vooruitkomen. Mijn vering heeft het nog nooit zo zwaar te verduren gehad als afgelopen weekend.

Je zal daar maar motorrijder zijn......

Dit weekeinde ben ik even op verjaarsvisite geweest bij Stany Buyle. Bij wie? Bij Stany Buyle in Gravelines, want die werd 50 jaar. Wie dat wel is? Biljartliefhebbers onder ons zullen de naam herkennen: Hij was -tot hij een ongeluk kreeg- een van de topbiljartspelers van Europa en op het moment de enige in Europa die nog biljartkeus met de hand maakt. Het kost wel wat, maar dan heb je ook iets om echt trots op te zijn!

Nu ken ik Stany niet als biljarter, maar hij is een begeesterd amateurfotograaf en de eigenaar van www.fotografie.fr , een website, gehost in Frankrijk, vandaar de suffix fr., eigendom van een Belg, die in Frankrijk woont, met moderatoren in Beieren, Antwerpen en Zierikzee en met Engels als voertaal. Kan het nog internationaler/

Het is een -nog- klein forum, maar wat er aan informatie verpreid wordt is enorm voor zo'n kleine groep. Er doen ook niet de minste mensen aan mee, vooral deelnemers die hun sporen reeds verdiend hebben op de grotere forums. En ik heb de eer een van de moderatoren te zijn op dat forum.

Vandaar, dat ik "even" naar Gravelines (vlak bij Calais) ben geweest voor een verjaardag. Het was gezellig, maar erg ver, vond ik. Gelukkig wordt hij maar een keer vijftig!

Vanmorgen liep ik door de Hoofdpoortstraat naar mijn zaak en toen lag er een dure BMW op zijn zijkant, tegen het pand van een aldaar gevestigd Chinees restaurant aan. Net alsof hij van boven naar beneden was gevallen.

Naar verluidt was de bestuurder als een gek vanuit de Zevenhuisstraat de haven op komen scheuren. De oorzaak van het ongeval zal waarschijnlijk wel drank zijn geweest; de lege blikjes bier waren er tenminste aan de zijkant uit gevallen. Nou weet ik, dat het niet erg netjes is om vooroordelen te hebben, helemaal niet netjes, maar toen ik de dader in een politieauto zag zitten met een grijze capuchon diep over zijn hoofd getrokken, toen....tja, dan ontkom zelfs ik er niet aan.

Hetgeen leidt tot twee stellingen.

De eerste: burkas en andere gelaatsbedekkende kledij moeten verboden worden, het absoluut enige punt waarin de knettergekke volksmenner met het geblondeerde haar gelijk heeft, en capuchons derhalve ook. Een eerlijk mens, dat niets te verbergen heeft hoeft zichzelf ook niet te  verbergen!

Stelling twee: Wie met drank op aan het verkeer deelneemt, dient minstens een boete van 10% van zijn jaarinkomen te betalen. Dergelijk crimineel gedrag kan niet zwaar genoeg gestraft worden.

Zo. Ik heb gezegd!

In onze straat is een paal geplaatst. Nee, niet zomaar een paal, maar een elektrische paal. Een die heel langzaam, sensueel, je zou zeggen bijna hijgend, de grond uit komt teneinde een 'hinderpaal' te vormen voor verkeer dat de straat van de verkeerde kant door wil rijden en tevens het verkeer van de goede kant wil afremmen.

Het werkt perfect. De 'hinderpaal' zorgt ervoor, dat het verkeer even dient te stoppen alvorens verder te rijden. Een en ander wordt duidelijk aangegeven door middel van een rood/geel/groen stoplicht. Alleen, het rode stoplicht zorgt ervoor, dat veel automobilisten aan het begin van de straat denken, dat ze deze straat niet in kunnen en dus besluiten de straat te mijden.

Vermakelijk zijn ook de automobilisten die niet ver genoeg doorrijden om de detectielus te activeren. Die blijven daar dus letterlijk voor paal staan tot in lengte van dagen (tenzij iemand hen vertelt iets verder door te rijden, buurman Kees heeft er een dagtaak bij).

Ja, wij hebben iets om over te praten in de Nieuwe Bogerdstraat, vooral nu het wat warmer is geworden is het heerlijk toeven op de stoep. Maar goed, dat ze hem niet gedurende die koudeperiode ingeschakeld hebben. Nu kunnen we tenminste volop genieten!