dagboek van een fotograaf

Hello
       Bedankt voor uw lezing van de brief. Ik hoop dat de onderstaande informatie nuttig zal zijn.Wij zijn een bedrijf de verkoop van elektronica (laptops, digitale camera's, LCD TV, GPS, mobiele telefoons, mp4, gameconsole, enz.) en sommige Motor.
       Geef gewoon je aandacht aan te besteden, moet er iets waarin u ge?nteresseerd bent en u wiltwillen kopen.Ik hoop dat je kunt genieten van onze producten en kijken uit naar uw prompt antwoord.

Deze onozele "reclame" kreeg ik vandaag in mijn "brievenbus" als een serieus bedoelde e-mail. Tenminste, ik neem aan, dat het serieus bedoeld is, al valt het nauwelijks serieus te nemen. Ten eerste ben ik niet ge?nteresserd in sommige Motor en wilwil derhalve helemaal niets kopen. Ze kijken dus tevergeefs uit naar mijn prompt antwoord.

Degene die deze onzin verstuurt zal daar wel een reden voor hebben. Ongetwijfeld zal er wel een of andere onozele geest een keer toehappen, maar je moet dan wel erg in de war zijn om hierop te willen reageren. Als een onderneming zulke onzin verstuurt zonder een fatsoenlijke vertaler te gebruiken, dan KAN zoiets toch niet veel zaaks zijn?

Of zouden ze zich richten op buitenlanders in Nederland die ook, net als zij, niet veel kaas van correct Nederlands gegeten hebben?

Dat kan direct ook verklaren, waarom het met zulke grote letters geschreven is. Als iemand ons niet verstaat is de neiging om harder te gaan praten immers bij veel mensen ook vaak aanwezig?

Dat er niet alleen buitenlandse modellen aanwezig waren in Vlissingen bewijst dit plaatje. Een fraai model van eigen bodem, goed Zeeuws, maar om nou te vervolgen met 'goed rond' is een beetje vervelend voor iemand met zo'n goed figuur. Ik vind haar er in ieder geval zeer appetijtelijk uitzien.

Ze was daar met bijna de ganse familie, haar moeder, haar nichtje en haar tante, alle vier ijverig aan het 'modellen'. En met resultaat, zoals U ziet. Bovendien was het erg gezellig; ze hadden zo ongeveer een eigen hoekje bezet, waar ik ook maar gebruik van gemaakt heb.

Gisteren ben ik in Vlissingen geweest. En, ik heb mij best geamuseerd.

Wat was daar aan de hand?Een modellendag! En wat is dat dan? Een ontmoetingskans van amateurfotografen en amateurmodellen en de gelegenheid om samen een aantal plaatjes te schieten. Wat ik daar moest? Nou, ik heb een tijdje geen portretten gemaakt en snakte er naar om weer eens wat plaatjes te maken. Vandaar mij  aanwezigheid daar. Het verlangen om iets moois te creeren was toch te sterk bij mij aanwezig om zo'n gelegenheid voorbij te laten gaan. Je bent verslaafd aan je vak of niet.

Het geheel werd gehouden in het voormalige hotel Brittania dat op het punt staat gesloopt te worden. Een leeg, droefgeestig geheel, volgekalkt met grafitty. Het is merkwaardig om te zien hoe de fotografen deze grafitty als achtergrond gebruikten, een enorm drukke achtergrond waar hun model later op de foto tussen te zoeken was.

Ook het lichtgebruik liet een hoop te wensen over. Nauwelijks een statief gebruikend werd gezocht naar de grootste hoeveelheid licht en niet naar de kwalitatief beste verlichting. En dat, terwijl prachtig licht volop aanwezig was.

En dan ga je het verschil merken. Iemand die een paar keer bij mij stage heeft gelopen zag de kwaliteit van het licht wel en maakte er ook gebruik van. Hij gebruikte wel een reflectiescherm om de schaduwen die door het licht van boven ontstonden te verzachten. Kortom, hij maakte wel de betere foto's!

En dat, ondanks de enorme hoeveelheid apparatuur, met vaak een heel hoog prijskaartje, die ruimschoots aanwezig was. Veel mensen beschikken over spullen waar menig professional slechts van durft te dromen!

Zo, het is geschied. Het is volbracht. Het werk is gedaan.

Welk werk? Mijn bijdrage aan de tentoonstelling van Vincent O'Byrne in Galerie Kos in Zierikzee. Het is een eerste tentoonstelling in Nederland van het vrije werk van Vincent O´Byrne, een uitermate getalenteerd fotograaf uit Ierland. Zijn werk is te vinden op http://www.vincentobyrne.com/ Een deel van het werk op die website is nu, eindelijk, te zien in Nederland en nog wel in Zierikzee.

Als Vincent de ´hoofdact´ is, dan zitten Christian van Dreumel met beelden uit de Antillen en ik met een viertal landschapsfoto´s in het ´voorprogramma´. Zowel Christian als ik zijn met een aantal foto´s vertegenwoordigd op deze tentoonstelling.

Morgen, tijdens het maandelijkse kunstrondje, vindt rond drie uur de opening plaats. Het is toch maar matig weer dat verwacht wordt, dus wat let u om eens te gaan kijken?

Vandaag werd ik achterop gefietst door een vrouw, die mij aanhield over een stukje van 30 maart, dus op een dag na een maand geleden.

Dat stukje ging, onder andere, over het woord 'embêtant', wat in België heel gebruikelijk schijnt te zijn. Zij werkt samen met een Belgische arts en heeft meteen gevraagd wat het betekende. En inderdaad, het klopte: 'vervelend'!

Toch leuk, zo'n 'nabrander-effect' op iets wat je schrijft. Toch een teken, dat ik het niet voor niets schrijf en het wel degelijk gelezen wordt, 

Op het seminar van afgelopen maandag was ook dit model aanwezig, een ontzettend leuke meid.

Hier heb ik haar gefotografeerd voor een blauw geverfde container, die een meter of twintig verder weg stond. Het zonlicht valt nèt op haar haar voor een keurig haarlichtje, dat voor separatie met de achtergrond zorgde, zijzelf, voor een mooi egaal licht, in de schaduw.

Door de geringe scherptediepte waar ik voor gezorgd had, verdwijnt de structuur van de container en wordt tot een vrijwel egaal blauw vlak, waarin de ribbels uitsluitend nog zorgen voor wat donkere lijnen in de achtergrond.

In mijn nieuwe studio ga ik -tenminste dat is de bedoeling- mijn werk via mijn laptop op een groot televisiescherm aan mijn klanten laten zien. Als alles goed gaat, zal het waarschijnlijk een indrukwekkende gebeurtenis worden, tenminste, dat is de bedoeling.

Vandaag is die televisie gearriveerd. Een bakbeest van 114 cm breedte en 65 cm hoog. Hij staat recht tegenover mijn bank, dus ik kan mijn klanten lekker daarop laten zitten terwijl ze hun foto's op het scherm uitzoeken.

Bijkomend voordeel is, dat ik nu ook op zo'n groot scherm televisie kijken kan. Ik moest naar een vergadering van de middenstandsvereniging toen hij geinstalleerd werd. Een kennis van  mij heeft hem geleverd en samen met zijn vriendin geinstalleerd, terwijl ik op de vergadering was. Blijkbaar waren ze nogal vroeg daarmee klaar, want toen ik terug kwam zaten ze samen -hoe romantisch- op de bank naar een of andere soap te kijken.

Hoera, het werd een keertje tijd. Eindelijk een foto in het 'Dagboek van een fotograaf' en wat voor een!

Gisteren, zoals vermeld, was er een bijeenkomst van de BIPP waarop verschillende modellen aanwezig waren teneinde als 'cameravoer' te dienen. Toen het een momentje rustig was, heb ik er twee gevraagd om even voor mij te poseren om straks mijn etalage te vullen.

Hier is de eerste, Liv genaamd http://livinity.tripod.com (let op, reclame op de website, gewoon wegklikken dus). Een model met een 'jaren vijftig' look. Ik heb haar dan ook in een 'vijftigerjarensfeertje' even gefotografeerd voor de betonnen muur aan de overkant. Drie minuten en het was gebeurd.

Vandaag stond een bijeenkomst van de BIPP op het programma; altijd leuk om weer een aantal collega's in de fotografie te zien.

Een van die collega's verkoopt ook vrij werk, op linnen geprint. Daarbij past hij, net als ik, nogal eens schilderachtige effecten toe op de afbeelding. Een vrouw kwam bij hem in de winkel, keek er naar en vroeg toen, met een bloedernstig gezicht: "Zijn hier ook schilderijen van bekende oude meesters bij?"

Op 13 april, duidelijk een ongeluksdatum, die 13e, schreef ik dat ik van alles kwijt was geraakt, mijn vriendin, mijn autosleutels en mijn telefoon.

De vriendin zag ik aankomen. Toen zij ontdekte, dat de woning die ik ging verkopen geen villa was, maar gewoon een rijtjeswoning had zij snel besloten, dat haar toekomst niet in mijn handen zou gaan liggen, al hield zij nog wel van mij.

De autosleutels had ik al snel gevonden, dat was uiteindelijk dus geen probleem. Vandaar dat ik in dit blog schreef: "Per saldo: een slecht bericht (telefoon) en twee, laten we maar zeggen neutraal."

Maar de verrassing zat in de telefoon. Laat ik die nou gisteravond terugvinden! Even opladen en hij deed het weer! Toch nog goed gekomen. Zo is de 13e voor mij toch nog per saldo een goede dag geworden.

U mag lachen om het vorige stukje, waar ik het wegdoen van boeken een 'doodzonde' noemde, maar zo voelt het echt. Boeken zijn de bron van kennis en dienen daarom met gepaste eerbied behandeld te worden.

Zo kan ik mij herinneren -en dat is echt niet zo moeilijk- dat ik, de avond voordat ik een lezing moest geven, in een kasteel in Engeland zat te praten met de toesprakenschrijfster van Tony Blair in een oude bibliotheek. Een leren Chesterfield fauteuil, een visgraatgelegde parketvloer, volop in leer gebonden boeken langs de wanden, een aantal, ja juist, trappetjes tegen de boekenkasten (!), kortom, een fantastische sfeer. Zoiets maak je maar een keer in je leven mee.

Dat boeken belangrijk zijn, dat lees je ook af uit sommige achtergronden voor portretfotografie. Zoals hierbij getoond kom je ze nog steeds tegen in de studio's van Amerikaanse en Zuid-Europese fotostudio's. Dan kan men daarvoor op de foto en aldus laten zien dat men kan lezen!

Het was vandaag prachtig mooi weer, echt 'rokjesweer' zoals de te vroeg overleden journalist Martin Bril dat noemde. En, alhoewel ik geen rokje draag en waarschijnlijk ook nooit zal dragen, kreeg ik last van een naar het schijnt, typisch vrouwelijk aandrang: de grote voorjaarsschoonmaak!

Ik heb iets gedaan, waar ik hoop geen spijt van te krijgen. Ik weet het, het klinkt als een doodzonde, maar ik heb vandaag NEGEN verhuisdozen met boeken het (oude) huis uitgedaan. Drie, nagenoeg lege, boekenkasten kijken mij nu beschuldigend aan en roepen onhoorbaar, maar o' zo duidelijk: "Cultuurbarbaar!" naar me.

Boeken wegdoen is een grote zonde, een heel grote zonde, maar soms valt er bijna niet aan te ontkomen. In mijn nieuwe woning staan ruim 24 meter boekenplank hongerig te wachten, maar daar heb ik de fotolijsten in opgeborgen. Het moest wel, wilde ik mijn atelierfunctie handhaven.

Maar, ik beloof het, als er een lijstje verkocht wordt, dan komt er weer een boek voor in de plaats. Niet dat ik nou direct boeken moet gaan kopen. Er staan er nog genoeg in de verhuisdozen op mijjn werkkamer. Zo'n cultuurbarbaar die alles wegdoet en een e-reader koopt, ben ik nou ook weer niet.

Oude dogma's wankelen. En dat geldt niet alleen voor de opvoeding of het religieuze besef of iets dergelijks. Het geldt zelfs voor de smaak van mensen.

Van mijn moeder heb ik altijd geleerd, dat hartig en zoet niet samengingen. Behalve dan waarschijnlijk de spekpannekoek met stroop.

Nou blijkt gezouten boter uitstekend samen te gaan met jam (sjem, u weet wel) op de boterham. Ook de 'zweedse gehaktballetjes' van Ikea worden geserveerd met jam, al noemen ze het daar anders.

Nou hoorde ik vandaag iemand het hebben over 'haring met jam'; dat zou een goede combinatie opleveren. Maar ja, als we daar aan beginnen, welke zekerheid is er dan nog voor ons over?

Nou heb ik bijna altijd gedacht, dat populaire muziek niet kon bestaan zonder bas en drums. Wat een misvatting!

Door een mede-blogger http://www.dickvanderplas.nl/index2.html werd ik attent gemaakt op "The Unthanks". Wat een muziek! Een stel meiden uit Northhumberland, typisch Brits, a-sexy, zeg maar gewoon -excusez le mot- lullig, gekleed in jurkjes anno 1950, samen met een stel violistes, een pianist, een celliste enzovoorts, die een schitterend stukje muziek te beste geven. Luister maar eens naar hun optreden bij Jools Holland, een bekende BBC-presentator, met 'Here is the tender coming". http://www.youtube.com/watch?v=_bRR6DVWEUM&feature=related

Van een buitengewone schoonheid is ook "Because he was a bonny lad" http://www.youtube.com/watch?v=9qVAy7sj8QU&feature=related , een wonderschoon stuk muziek. Ik kan zo nog wel even doorgaan, ook het werk van Rachel Unthanks straalt een dereglijke schoonheid uit, klik maar eens even door.

Nee, de Unthanks zullen het waarschijnlijk nooit maken. De muziek is er gewoon tè mooi voor. Morgen maar eens op zoek gaan naar een CD van die meiden!

Als fotograaf dien je expert te zij op het gebied van licht. Dat klopt. Maar niet op het gebied van lampen!

LED-lampen, gloeilampen, halogeenlampen, spaarlampen en al wat er nog meer moet zijn, het duizelt mij voor de ogen. Als redelijk milieubewust mens wilde ik in mijn woning/winkel alleen maar een zo zuinig mogelijke verlichting. Niet gehinderd door enige kennis: het zouden dus LED-lampen moeten worden. Bij nadere beschouwing bleek dat blauwe licht toch niet zo ideaal. Halogeenlampen zijn het dus geworden, in combinatie met spaarlampen.

Maar nou staat er op de verpakking van die eco-halogeenlampen -wat een woord!- dat ze 30% besparing opleveren. Nou vraag ik mij af: ten opzichte van wat? Gloeilampen? Andere halogeenlampen? Of is dat gewoon maar een reclamekreet die toch nooit gecontroleerd wordt?

Deze lampen van meneer Philips zullen hoop ik wel wat beter zijn dan de standaardlampen die er in zaten: na veertien dagen hadden twee van de drie het al begeven. De nieuwe lampen worden -volgens de verpakking tenminste-  minimaal voor 2000 uur gegarandeerd, dus ik hoop, dat ze het iets langer volhouden. Maar ja, wie heeft na 2000 branduren nou nog de verpakking en het bonnetje?

Vanavond zag ik een televisieuitzending op Omroep Zeeland in "De Zeeuw van Vlaanderen" over Santiago de Compostela, het beroemde bedevaartsoord in Spanje.

Dit deed mij denken aan mijn eigen pelgrimstocht in 1991 naar deze plaats. Toen was het nog iets bijzonders; er kwamen in die tijd slechts ongeveer 3500 pelgrims in Santiago aan. Nu zijn dat er ruim 200 keer zoveel; er vind nu op de moeilijker passages nu zelfs filevorming plaats in het hoogseizoen!

Toevallig heb ik het er juist vandaag een aantal keren hierover gehad. Eerst 's morgens met mijn buurman, de eigenaar van Galerie Formula, die ik het enige exemplaar, dat ik nog over heb van mijn reisverslag, heb te leen gegeven.

Daarna had ik een vrij emotioneel gesprek met de eigenares van Tiara, een juwelierszaak hier in Zierikzee, waarbij wij het, naast vele andere zaken, ook al over deze bedevaart hadden.

Vanavond hoorde ik de verstandigste opmerking op televisie, die duidelijk aangaf, dat de spreker de tocht zelf gemaakt had. Deze waarheid ontdek namelijk je pas als je zelf geweest bent.

 "NIET DE PLAATS IS BELANGRIJK, MAAR DE TOCHT DIE ER NAAR TOE LEIDT""

Vandaag was het weer raak. Ik wilde gewoontegetrouw mijn bakkie koffie zetten en ja hoor, het water liep er aan de onderkant van mijn Senseo net zo hard uit als de koffie zelf. Het was mij al eerder opgevallen dat het nogal vochtig was onder mijn koffiezetapparaat, maar nu liep het wel erg de spuigaten uit. Je zou bijna echte 'spuigaten' aanbrengen op mijn aanrecht.

Op naar de elektrozaak om een nieuw apparaat te kopen. Ik ben blijkbaar nogal achtergebleven, want ik dacht, dat ze er slechts in een aantal kleurtjes waren. Nu blijkt, dat ze ook nog een vierkante hebben, een paar tientjes duurder die alleen maar in vorm verschilt. Niet nodig dus. Maar, ze hadden ook nog een apparaat dat verschillende sterkte van kofie kan zetten met een gewoon Senseo-padje.

Dat was nou net wat ik wilde. Ik heb er jaren over nagedacht waarom ze niet een apparaat, dat verschillende hoeveelheden water door het padje stuurt, op de markt brachten. Nu blijkt eindelijk meneer Philips naar mijn stille smeekbeden geluisterd te hebben. Ik kan mijn geluk niet op!

Ik heb iets tegen gebruiksaanwijzingen.

Zo heb ik in mijn nieuwe keuken een vaatwasser staan en onder 'Algemene veiligheid' staat vemeld:"Drink geen water uit de afwasmachine. Er kan afwasmiddel in uw apparaat achtergebleven zijn" en "Ga niet op de open deur zitten of staan".

Maar de eerste prijswinnaar is: "Mensen (met inbegrip van kinderen) met beperkte lichamelijke, zintuiglijke of verstandelijke vermogens of gebrek aan ervaring mogen dit apparaat niet gebruiken." Nou vraag ik je! Maar, het gaat verder: "Zij moeten onder toezicht staan of instructies krijgen over het gebruik van dit apparaat van iemand die verantwoordelijk is voor hun veiligheid." 

Ergerlijk wordt het als er uitgebreid wordt stilgestaan bij het gebruik van zout voor de vaatwasser en keurig het zoutreservoir vult met 1,5 kg vaatwasserzout. Daarna, vier pagina's later, ontdek je, dat bij gebruik van afwasmiddeltabletten (scrabblewoord!!!) het niet nodig is om het zoutreservoir te vullen. En laat ik die nou net gebruiken...

Maar ja, het is dan ook een gebrui- kershandleiding....??

Vandaag lijk ik van alles kwijt te raken. Mijn mobiele telefoon was de eerste. Er was vanmorgen net 20 euro beltegoed op gezet en vanavond was ik hem kwijt. Naar huis gegaan om hem te zoeken, nergens te vinden, een van mijn zusjes gebeld om te vragen om hem op te bellen en hij was constant in gesprek. Jammer dus.

Daarna via  'skype'' met mijn relatief nieuwe vlaamse vriendin gesproken. En inderdaad, wegens te grote, onoverbrugbare cultuurverschillen ben ik die ook kwijt. Het was leuk zolang het duurde, erg leuk zelfs, maar de kloof was helaas blijkbaar te groot. Maar ja, ze heeft mij wel door een moeilijke tijd heen geholpen; daar past wel enige dankbaarheid. Toch treur ik er niet om. Het was goed, maar de laatste dagen werd ineens op alle manieren overal negatief op gereageerd. Eigenlijk kwam het daardoor wel als een soort opluchting, dat zij het uitmaakte. Anders had ik het misschien wel moeten doen. Voorlopig hoef ik in ieder geval niet meer naar België.

Toen was ik mooi ook nog mijn autosleutels kwijt. Overal gezocht, maar nergens te vinden. Dan maar met mijn reservesleutels naar huis. Daar kwamen ze weer tevoorschijn, uit een plastic zak die ik meegenomen had.

Per saldo: een slecht bericht (telefoon) en twee, laten we maar zeggen neutraal.

Ik krijg toch opvallend veel adhesiebetuigingen op mijn mobiele telefoonstukje. Alleen, ik ben hem nu weer kwijt. Waar dat onding ook mag liggen, ik heb er een flauw vermoeden van, maar zekerheid is anders. Maar ja, ik ben altijd nog te bereiken op "Skype"!

Vermoedelijk ligt hij in mijn "vorige" huis. Ik ben daar vanavond geweest om verder rommel op te ruimen, een bijna hopeloze taak, want overal kleeft nog een herinnering aan van mijn overleden vrouw.

Haar hobby, of liever gezegd, een van haar hobby's was het vervaardigen van aardewerk. Talloze fraaie schalen met allerlei verschillende kleuren en tinten glazuren stonden er nog, ondanks dat een groot deel al verhuisd was naar het nieuwe pand en dat een fors aantal gesneuveld was toen zij er bewusteloos op neerviel.

Ik heb alles nu overgebracht. Morgen ga ik mijn nieuwe vaatwasser uitproberen en zet een klein gedeelte er in. Houden die het goed, dan gaat de rest er ook in. Zo kan ik zowel de vaatwasser als haar aardewerk testen.