dagboek van een fotograaf

Er is flink wat gebeurd in cameraland de laatste tijd. Vooral door toedoen van de CES, een electronicashow in de Verenigde Staten.

Nikon kwam met de nieuwe D4, een fantatische camera, maar met een even fantastische prijs van zo'n 5.500 euro. Die camera zal wel voornamelijk door amateurs gekocht worden, want nagenoeg elke beroepsfotograaf vindt zoiets te duur. Maar ja, dat is het lot van elke camera in dergelijke prijssegmenten; van iedere 1000 camera's die verkocht worden, worden er hooguit 10 stuks verkocht aan professionals die hem nodig hebben, 100 aan professionals die hem gewoonweg leuk vinden en de rest gaat naar liefhebbers.

Het grootste nieuws -mijns inziens- kwam eigemlijk van Fuji die de laatste tijd een geheel nieuwe lijn van camera's introduceerde die sterk lijkt op een bekende (Leica)meetzoekercamera. Weliswaar behoorlijk aan de prijs, maar nog net betaalbaar. De X10, de meest betaalbare voor zo'n 600 euro, de sensationele X100 voor zo'n 1100 euro en de grootste klapper van de show, de X-Pro1, een "meetzoeker" met verwisselbare lenzen, waarbij direct 3 lenzen gepresenteerd werden, met nog flink wat te volgen.

Eigenlijk wel iets erg leuks voor mij, maar het aanschafbedrag houdt mij nog even tegen.

Het is weer een tijdje geleden, dat dit weblog is bijgewerkt, maar daar gaan we weer.

De directe aanleiding is een bezoek aan de plaatselijke apotheek. Mijn vrouw was al een aantal malen aan het klagen geweest over de extreem lange wachttijden die zich daar voordeden, maar ja, dat was ik ook al gewend van de oude apotheek aan de Dam en ik hoopte, dat het met een nieuwe eigenaar, Boots, "the chemist", een en ander veranderd was. Nou, dat is het ook!

Vanmorgen was het weer zo ver, ik moest er even langs voor medicijnen die de dag ervoor al besteld waren. Dan verwacht je dat ze klaar liggen en dat je ze zo mee kunt nemen. Nee hoor. na een wachttijd van welgeteld 43 minuten was het eindelijk mijn beurt. Nadat ik mij gemeld had en de apotheekster gekeken had klonk het: "Ja, dat klopt. Ik ga het even klaar maken". Dan vraag ik je!

Je moet de dag ervoor bestellen, anders is het er nooit, en na zo'n ellenlange wachttijd -belachelijk- moet het, als je dan komt, alsnog klaar gemaakt worden!

Het wordt tijd, dat er een nieuwe apotheek open gaat in het nieuwe verzorgingscentrum, dat gebouwd wordt. Deze monopoliepositie zó misbruiken onder het motto: "Ze kunnen toch nergens anders naar toe." is dusdanig uit de tijd, dat het aan het ongelooflijke grenst. Een dergelijke minachting van de klanten kán gewoonweg niet meer.

Vanmorgen had ik bezoek. Het waren de kleinkinderen van mijn vrouw. Nu ben ik opeens "opa".

Ik had al tijden lopen verkondigen, dat ze eens langs moesten komen voor een foto, maar al wat ik zag was geen Daan en Julia. Vanmorgen had mijn vrouw een klusje, waarvan ze vond, dat haar zoon dat maar moest opknappen en toen, eindelijk, kwamen ze een keertje mee.

Nou had ik ze natuurlijk wel een keer in de studio kunnen fotograferen, maar op locatie vind ik het veel leuker om te doen. In de auto, samen met hun moeder -hun auto natuurlijk, want ik heb geen kinderzitjes in mijn wagen. Daardoor kwam ik er pas op locatie achter, dat mijn statief natuurlijk in MIJN auto lag. Het woont daar namelijk.

Dan maar uit de hand en maar veel opnamen gemaakt; allicht, dat er dan eentje scherp genoeg is. Ziehier het voorlopige resultaat.

Het viel mij iedere keer op als ik er weer langs liep hoe fraai deze bloemen in een tuin stonden aan de Vlakestraat in Zierikzee. Nou wil ik het weten ook: hoe heet deze soort tuinplanten?

Zoiets fraais wil ik ook wel eens een keer in mijn tuin hebben. Wie helpt mij aan de naam van deze plant? 

Het is merkwaardig, het trema boven de "e" in de titel van het vorige stukje geeft vreemde resultaten. Dan verandert het in een vraagteken, dan weer iets anders, maar er staat echt nooit goed "FARIZEEËRS!!", wat toch echt de bedoeling was. In ieder geval bijna nooit staat er wat je bedoelt. Het lijkt wel een beetje op het CDA zelf: steeds goede bedoelingen waarmee ze de kiezers paaien, maar als het er echt op aan komt, dan gaan ze gewoon hun eigen gang, kiezersbedrog of niet.

Zo gedraagt zich het trema in mijn tekst ook. Ook hier heb ik geen enkele invloed op. Alleen, wat ik op mijn toetsenbord inklop, daarvan ben ik gewend aan vreemde gedragingen en zal het wel mijn eigen schuld zijn. Van het CDA verwacht eigenlijk meer dan van mijn eigen vingers; die hebben er namelijk voor moeten leren!

Hé, nu staat het weer ineens goed.....

Ik kan mij niet langer meer stilhouden. Ik heb nog nooit zo'n stelletje huichelaars gezien als het CDA nu. Laten ze die "C" maar schrappen! Om die "C"te behouden dient men zich ook christen te tonen!

Wat is er gebeurt met "heb uw naaste lief als u zelve"? Waarom verkwanselt men deze principes om maar in het gevlei te komen bij die vreemdelingenhater Wilders?

Onder de plak van de geblondeerde dictator, die, zoals gewoonlijk wel weer niet zal reageren nu blijkt dat de meesten het met hem oneens zijn, wordt de naaste opgeofferd. Het verhaal is nu weer, dat de regels het niet toelaten dat Mauro in Nederland blijft. Of er anders nooit afgeweken kan worden! Of het om duizenden mensen met dezelfde wens gaat, terwijl slechts zo'n zeventig in dezelfde situatie verkeren! Huichelaars!

Hoe onmenselijk kun je in vredesnaam zijn. We zullen eens afwachten wat het congres er morgen van zal zeggen, maar ik ben er bang voor, dat de wil van de haatdragende Wilders wel wet zal zijn bij de liefhebbers van het pluche. Farizeeërs!

Vroeger, toen alles nog beter was, toen men nog zich netjes gedroeg en elkaar niet uitschold in de Tweede Kamer, ja, toen speelde ik heel enthousiast baseball, totdat ik ging verhuizen naar Schouwen Duiveland.

Vandaar dat ik midden in de nacht, om 12.00 uur paraat was toen het Nederlandse team voor het eerst zich gekwalificeerd had voor de finale en tegen Cuba moest spelen. En, uitgerekend op dat moment regende het en was spelen onmogelijk. Het zag er niet naar uit, dat het snel droog zou worden, dus dan maar teleurgesteld naar bed. Om half vijf toch weer wakker geworden, naar beneden en ja hoor, de wedstrijd was toch bezig. Het stond 1-0 voor Cuba, maar vlak nadat ik de TV aangezet had scoorde Nederland de gelijkmaker. Enfin, de uitslag weet U nu, als U tenminste het nieuws gevolgd heeft.

Een werkelijk unieke gebeurtenis. We Won!

Bij de laatste grote aardbeving in Japan, waarbij tienduizenden mensen omkwamen, werden ook de Nikonfabrieken flink getroffen. Gevolg was een tijdelijke leveringsstop, waardoor met name de verkoop in de USA zwaar getroffen werd. Ook hier waren her en der flinke prijsstijgingen van tijdelijk schaarse artikelen aangetroffen.

Nou heeft Nikon weer pech. De productie is de laatste jaren grotendeels verplaatst naar Thailand en wat denk je? Nu zijn de productiefaciliteiten getroffen door de overstromingen die het land teisteren. Laten we hopen, dat er deze keer nu eens niet zo veel slachtoffers vallen als indertijd in Japan.

Het maken van een gezinsfoto is een vak apart. Natuurlijk kan iedereen een groepje mensen op de foto zetten, maar om de samenhang tussen de verschillende mensen op de foto uit te laten komen is iets geheel anders.

Naar mijn mening heb je een zekere leeftijd -en daarmee ervaring- nodig om de samenhang tussen de verschillende mensen 'tastbaar' te laten zijn en uit de foto te laten spreken. Pas de laatste jaren lukt het mij om zoiets te bereiken. Natuurlijk, ik heb massa's mensen samen gefotografeerd, maar om uit een foto de emotionele band te laten spreken, dat is de laatste tijd pas 'mijn vak' geworden.

Een vak, waar ik erg blij mee ben, omdat je toch de mensen een ietsje gelukkiger daarmee kunt maken. Ondanks, dat ik mijn brood met de fotografie moet verdienen, dat is het doel dat ik nastreef en waarom ik probeer steeds beter te worden in mijn vak.

Soms zou je de indruk krijgen, dat ik uitsluitend piepjonge bruiden fotografeer. Niets is wat het lijkt. Soms is het bruidspaar zelfs ouder dan ik, al wordt dat steeds minder naarmate ik ouder wordt.

Dit is zo'n bruidspaar. Vroeger was haar vader slager in de Hoofdpoortstraat in Zierikzee, de straat waar ik ook woonde. Die had zulk lekkere spek, dat we altijd daarvan meenamen als we naar de familie in IJmuiden gingen.

Hier zijn ze afgebeeld samen met een bruidsmeisje van drie jaar. Is het geen schatje?

Google, de bekende zoeksite, heeft ook de plaatsing van advertenties op zich genomen. Heb je een site met een minimumaantal bezoekers, dan krijg je een aanbieding van die advertentieafdeling om ook een commerciële mededeling op die site te zetten, dit tot vergroting van de aanzienlijke winsten van het bedrijf en er is ook een heel klein beetje voor jou. (Nee, ik heb helaas nog geen aanbiedinkje gehad voor mijn weblog.)

Nou worden die advertenties gekozen op basis van trefwoorden die ze aantreffen op die site. Gaan die over reizen, dan kun je er donder op zeggen, dat daar de advertenties van reisbureaus geplaatst worden.

Soms gaan ze echter de mist in. Zo blijkt wel uit de rubriek "Lenzen en objectieven" onder "Foto en Video" op het prikbord van ZeelandNet. Daar staan wel drie advertenties van contactlenzenspecialisten.....

De positieve berichten zetten zich voort; vandaag er weer in geslaagd ruim 10 km te wandelen. Ik ben nu wel moe, maar lékker moe. We gaan straks nog meemaken, dat een oude droom van me in vervulling gaat.

Ik had namelijk net plan om Engeland van het uiterste zuidwesten (Lands End) naar het uiterste noordoosten (Berwick on Tweed) door te wandelen; een afstand van ongeveer 1000 km. Als je dan zo'n 25 km per dag wandelt is dat in ongeveer 6 weken te doen. Het overlijden van mijn vrouw gooide eerst roet in het eten, toen bleek de vrouw van mijn wandelmaat aan longkanker te lijden en daarna kreeg ik mijn twee herseninfarkten, waardoor ik ontzettend snel vermoeid ben. Kortom, weinig kans op het volbrengen van mijn wandeling.

Ik had de spullen al gedeeltelijk in huis. Mijn tentje, een verrekijkertje, wandelschoenen, een nooddeken, een fluitje en nog veel meer. Kortom een hele hoop -noodzakelijke- troep die al een paar jaar ongebruikt in mijn rugzak zit.

Grote kans dat het er volgend najaar een keer uit kan. Op pad!

Vandaag kreeg ik 'Vivace' weer eens binnen, een glossy magazine, dat 'op geselecteerde adressen' verspreid wordt in Zeeland. 'Geselecteerd' heet hier, dat het uitsluitend verpreid wordt op plaatsen waar de hogere inkomens verwacht worden te wonen. Blijkbaar woon ik daar ook.

Het is een nagenoeg compleet gesponsord tijdschrift met voornamelijk flauwekul artikelen die meestal geschreven lijken te zijn door copywriters die betaald worden door degene die iets probeert te verkopen door het als redelijk exclusief in de markt te zetten.

In deze aflevering stond een artikeltje over 'optimaal genieten van de mooiste dag'. Daarin werd opgesomd wat een mens zoal 'nodig' heeft op de trouwdag: een dure bruidsjurk, lingerie, schoenen, ringen en een 'weddingplanner' en nog veel meer. dat alles omringd door advertenties van lieden die dergelijke spullen verkopen.

Merkwaardig is, dat met geen woord gesproken wordt over een fotograaf en daarvan ook geen advertenties te vinden zijn. Blijkbaar in navolging van de trend, dat men met foto's van de iPhone tevreden is. Het is ook heel simpel, die foto's gaan op de computer, worden nooit geprint en als de harde schijf kapot gaat....

Een portretje zoals ik het graag zie. Het is vlak verlicht, maar dat is iets waar ik de laatste tijd de voorkeur aan geef. Op een of andere manier heb ik op het moment niet veel zin om contrastrijker te verlichten. Het zal wel weer terugkeren, dat gaat met perioden. Soms vlak, soms contrastrijk, net hoe mijn pet staat.

En dat, terwijl dit portret -volgens de theorie- vraagt om een contrastrijker, bovenal een korte verlichting. En toch vind ik dit fraaier. Ik begrijp het zelf niet erg, maar zo is het toch echt beter.

Op het vorige blogje kwam de reactie van Chris dat fietsen ook erg leuk is. en dat ben ik helemaal met hem eens!

Alleen, in 1991, dus lang geleden, ben ik op de fiets naar Santiago de Compostela geweest, zo'n 2400 km op de fiets, als eerste pelgrim van Schouwen-Duiveland sinds een paar honderd jaar. Een fantastische tocht, vol ontberingen en -toen nog- als een van de weinigen, nog een echt avontuur in die jaren. Ik ben toen, achteraf, tot de conclusie gekomen, dat zelfs de fiets nog te snel ging voor een goed in je opnemen van het landschap.

Elke dag leg je op de fiets ruim 100 km af, meestal doe je op zo'n dag een dal of drie. Te voet doe je slechts één dal, zo'n 30 km. Slechts dan ervaar je, dat elk dal zijn eigen smaak, geur, klank en en kleur heeft.

Het optimale menselijk waarnemingsvermogen is afgestemd op zo'n kilometer of 5 per uur, wát we ook doen. Pas dan zie je van alles. Gisteren bijvoorbeeld heb ik een ree gezien en een aantal konijntjes op mijn wandeling. Ik weet zeker, dat ik die op de fiets nooit had gezien. Al is de fiets soms erg aantrekkelijk, vooral als je in een erg bekende omgeving bent.

Als ik me per vliegtuig verplaatst, dan onderga ik het reizen helemaal niet; ik word in een keer verplaatst naar een cultuur die de mijne niet is en waar ik niet langzaam aan heb kunnen wennen, zoals een voetreiziger doet.

Voor mij persoonlijk is er dus maar een manier van recreatief verplaatsen: te voet.

Na mijn twee hersenattacks was mijn conditie volkomen weg en heb ik een hele tijd niet meer behoorlijke afstanden kunnen wandelen. Een kilometer of twee was wel het maximum.

Gisteren moest ik met mijn autootje naar de garage voor een APK-keuring. Aldaar aangekomen bleek hij ook al toe te zijn aan een grote beurt. Nou ja, laat dat dan maar gelijk gebeuren. Ik zou er toch op kunnen wachten.

Maar ja, een uur of twee wachten met een krant die ik al gelezen had was toch wel erg lang, dus ik besloot een stukje te gaan wandelen. En, al lopend kwam ik op het idee om van Haamstede eens naar Renesse te lopen; veel verder dan ik tot nog toe gelopen had. Over de Hogezoom heen en door de duinen weer terug, bij elkaar een kleine tien kilometer. En wie schetst mijn verbazing, toen bleek, dat ik het nu gemakkelijk aan kon!

Ik ging er vanuit, dat ik het vandaag zou moeten terugbetalen. Maar niets daarvan! Vandaag gaat alles volkomen normaal! Geen enkele terugslag, net zoals het vroeger ging, echt onvoorstelbaar. Zelfs mijn conditie was nog gedeeltelijk aanwezig.

Nou ga ik binnenkort maar eens weer een flink stuk lopen. Als het hetzelfde als gisteren gaat, dan kan ik weer rustig gaan opbouwen naar grotere afstanden. Misschien dat het dan zelfs toch weer mogelijk is om meerdaagse tochten te gaan maken. En op die manier wandelen is toch een redelijk grote hobby van mij.

Een cadeautje van moeder natuur!

Het schijnt, dat grote sluiers, sluiers tot op de grond, weer erg sterk 'en vogue' zijn. Ik kom ze tenminste steeds vaker tegen, al ben ik natuurlijk geen maatstaf, waaraan de dingen afgemeten dienen te worden.

Ik vind sluiers bij bruiden prachtig. Zij weerspiegelen op een of andere manier volgens mij het geheimenis van het huwelijk, wat dat ook zijn moge. (Het klinkt in ieder geval wel aardig, vind U niet?)

Het is alleen wel zaak om bij een dergelijke opname wel even er op te letten of de camera wel scherpstelt op de ogen van de bruid en niet op de sluier ervoor. Dan moet je, net als ik in dit geval, met de hand scherpstellen. Even opletten dus.

Deze bruid had een schitterende, enigszins klassiek ogende jurk. Ik heb dan ook geprobeerd er een klassiek ogende foto van te maken.

Maar ja, hoe laat je nou zo veel mogelijk van de jurk zien, terwijl je probeert de belijning in tact te houden, zoals de ontwerper bedoeld heeft? Het beste wat ik kon bedenken is deze pose, afgeleid van een Amerikaanse foto die ik een keer gezien heb. Alleen, die Amerikaan had de beschikking over een steile heuvel waar hij op stond en dat ontbrak hier. Toch vind ik het wel leuk op deze manier.

Eindelijk is Nikon over de streep. Er zijn een, wat zeg ik, twee nieuwe cameras uitgekomen, spiegelloze 'reflexen'. Dat is een ontwikkeling van vooral het laatste jaar, waarbij het mogelijk is om de camera veel compacter te bouwen dan voorheen.

Maar de namen: V1 en J1. Het lijken wel raketten! Hoe komen ze erbij; als je op de afdeling naamgeving van Nikon werkt moet je wel een enorme fantasie hebben! Of misschien houden ze wel een wedstrijdje in wie de meest vreemde naam kan verzinnen.

Het zijn twee camera's geworden die veel compacter en lichter zijn dan die van de huidige generatie. Daarnaast is een aantal 'mini-objectieven' aangekondigd. Misschien is het wat voor als ik met de rugzak ga wandelen. Dan telt elke gram dubbel.

Maar die kleuren, ik zal er toch aan moeten wennen. Gelukkig leveren ze hem ook nog in het zwart.

Als je familiefoto's moet maken en een van de kleine kinderen wil niet erg meedoen, nou, dan is dit de oplossing: je houdt hem 'gewoon' even vast. Totdat de foto is gemaakt.

Overal is een creatieve oplossing voor te verzinnen.

Ook portretten maak ik nog steeds, al heeft U een tijd lang niets hiervan zien verschijnen.

Zo heb ik een tijdje geleden, voor een of ander blad, een bekende mosselvisser uit Zierikzee op de plaat mogen vastleggen. "Het mag best een beetje anders zijn, daar hebben we een lichte voorkeur voor" werd er als opdracht meegegeven.

Tja, wat moet je daar nou mee? Wat is "een beetje anders" eigenlijk? Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Wat voor de een buitennissig is, is voor de ander doodgewoon. Uiteindelijk besloot ik gewoon mijn gang maar te gaan met bijgaand resultaat en, achteraf, een tevreden klant.

Ook vorige week had ik een trouwreportage. En wel 'buiten het eiland', namelijk op Zuid Beveland. In 's-Heer Arendskerke om precies te zijn, met het stadhuis in Goes.

Deze foto is, zoals U ziet, in het stadhuis gemaakt. Het stadhuis in Goes is een van de mooiste in Zeeland en, voor zover ik kan nagaan, na Zierikzee, het stadhuis met het fraaiste licht in de trouwzaal. Dat is zo prachtig, dat het zonde is om daar met flitslicht tekeer te gaan. Je zou de hele sfeer in een keer wegflitsen!

Hier is het moment, dat de ambtenaar de trouwakte ondertekent. Op zich niet zo'n belangrijk peroon in het geheel -tenminste geen familie- en dat geeft de mogelijkheid om eens een andere positie te kiezen. Hier heb ik gekozen om, vanachter het bruidspaar, de tekenende ambtenaar vast te leggen en met hem een groter gedeelte van de trouwzaal met de prachtige kroonluchter en de schoorsteen in beeld.

Vroeger -opa spreekt- moest je zoiets wel met een flitser verlichten. Films waren niet voorradig in gevoeligheden hoger dan 21 DIN (even voor de jongeren onder ons, dat was gelijk aan ISO100) en dat verplichtte je wel tot gebruik van een flitser. Toch heb ik altijd geprobeerd het daglicht, dat door de ramen binnenviel ook een rol te laten spelen. Dat kwam dus neer op een relatief grote lensopening en een lange, dus riskante, sluitertijd. Toch is het steeds gelukt in Goes.

Het wordt tijd, dat ik weer eens een stukje plaats, want een aantal mensen begint zich al af te vragen of alles wel goed met mij is. Nou, ik kan U verzekeren dat het uitstekend met mij gaat. Ik heb alleen niet altijd zin om aan mijn blog te werken.

Deze opname stamt uit een serie die ik twee weken geleden gemaakt heb. Een bruid voor het raam in Slot Moermond. Ik heb expres de twee rode gordijnen aan de zijkant in de opname opgenomen om het beeld aan de zijkant te begrenzen en een warm accent aan de foto toe te voegen. Daarnaast is de opname enigszins -moedwillig- overbelicht teneinde tekening in de bruidsjurk te verkrijgen.

Achteraf is gedurende de bewerking in Lightroom aan het RAW-bestand nog een en ander aangepast teneinde in het eindresultaat ook in de lichtere partijen nog enige tekening te verkrijgen. Naar mijn mening is dat nog aardig gelukt.

Het is trouwens wonderbaarlijk hoeveel tekening nog binnen de lichte en donkere partijen in zo'n RAW-bestand aanwezig is. Veel meer dan je nog zou verwachten, zeker als je meestal in JPEG fotografeert, zoals sommige 'fotografen' nog steeds schijnen te doen. Onbegrijpelijk.

Ik zie iedere keer weer als een huis tegen het indienen van mijn aangifte Omzetbelasting op. Die BTW-aangifte is iedere keer weer een crime!

Niet het opstellen van de aangifte, dat doe ik al jarenlang zelf en zonder problemen. Nee, het elektronisch indienen is iedere keer weer een uitermate spannende gebeurtenis waar ik vreselijk tegen opzie. Gaat het wel goed, lukt het inloggen wel enzovoorts.

Zo ook vandaag, ik kreeg terug, dus hoefde mij nauwelijks zorgen te maken, maar het inloggen was weer even spannend als altijd. Eerst mislukte het, zodat de zenuwen door mijn keel gierden. Gelukkig lukte het de tweede keer wel en was het zo gebeurd, maar u kunt zich mijn opluchting voorstellen, dat het weer voor een kwartaal lukte.

Gelukkig, tenminste een drietal maanden gemoedsrust. En dan, dan begint het weer, van voor af aan.

Zoals ik een poosje geleden al schreef, ik begin langzamerhand mijn greep te verliezen op de digitale ontwikkelingen.

Zo heb ik sinds een paar maanden en nieuwe camera, de Nikon D7000. Een ontzettend fraai apparaat, maar ik moest even later wel weer een nieuwe versie van Photoshop Lightroom gaan kopen, want de oude versie ondersteunde het RAW formaat van deze camera weer niet.

Zo'n nieuwe versie hebben ze natuurlijk weer nét iets anders 'georchestreerd' dan de vorige. Zo was ik ineens al mijn bestanden kwijt -weliswaar weer teruggevonden, maar toch-, kon ik ineens mijn opgeladen bestanden even niet terugvinden, blijkt van alles in twee vormen opgeslagen te zijn etc.

Kortom, allemaal erg vervelend, maar uiteindelijk komt het wel weer goed. Alleen, de weg er naar toe wordt steeds lastiger.

Ik word oud, denk ik......

Ik maak natuurlijk niet alleen maar portretten of huwelijksreportages. Natuurlijk behoren ook groepsfoto's tot het repertoire.

Vroeger, toen ik in loondienst werkte -en dat is al weer heel wat jaren geleden- maakte ik gewoon 'rijtjes', de mensen op een rijtje -of in meerdere rijtjes als het een flink aantal mensen was- en dat was het. Sinds ik voor mezelf begonnen ben zoek ik naar manieren om de mensen op wat ongedwongener manieren samen te voegen. Het is altijd zoeken hoe je de groep formeert; soms ontkom je niet aan de aloude 'rijtjes' of je merkt, dat de mensen het graag zo zien. Dan voldoe je natuurlijk aan hun wens, maar als het even kan, dan probeer je er iets meer van te maken.

Soms is het erg eenvoudig, soms is het echt worstelen om iets leuks ervan te maken, maar meestal lukt het vrij aardig. Zo ook deze familiegroep. Het was deze keer erg eenvoudig om iets leuks in elkaar te draaien. De mensen die bij elkaar horen bij elkaar en toch een groepje dat samenhang vertoont. Bovendien, noodzakelijk als je iets meer wilt, in subgroepjes verdeeld.

Natuurlijk heb ik ook een opname gemaakt van moeder en dochter. Dat spreekt vanzelf.

Vaak wordt daar niet aan gedacht. Een aantal jaren geleden vestigde een Canadese fotograaf mijn aandacht hierop door tijdens een seminar te vragen wie er een foto van zichzelf had met een van de ouders. Bijna niemand had die, maar hij vroeg hoeveel prijs je er op stelde als je die had als je hem niet meer kon maken. Dat zette mij aan het denken. Als bijna niemand zoiets heeft, dan is het mijn taak om te zorgen, dat zoveel mogelijk mensen er wel eentje hebben!

Zij heeft nu in ieder geval een goede foto van hun samen. Ik hoop zoiets nog vaak te kunnen maken!

Dat mijn echtgenote een fraaie dochter heeft, dat heeft U bij de vorige opname al kunnen constateren. Dat ze echt heel mooio kan zijn, dat blijkt wel uit deze plaat. Alleen, ik houd niet van die tatouages, maar dat zal wel ouderwets zijn van mijn kant. Immers, half Nederland beneden de 40 loopt er tegenwoordig mee rond.

De opname is op dezelfde manier  gemaakt als de voorgaande, dus een hoofdlicht waarvan uitsluitend de randen gebruikt zijn, een invullichtje en een achtergrondlicht. Misschien dat ik beter nog een haarlichtje had kunnen gebruiken, maar dat moet ik nog steeds ophangen.

Vandaag komen de andere kinderen ook op bezoek. Waarschijnlijk zullen die nu ook wel een keer op de foto willen. Ik ben er klaar voor!

Dit portret heb ik onlangs gemaakt van de dochter van mijn vrouw, zoals U ziet, een uitzonderlijk fraaie vrouw met heel mooie trekken.

Zij is even een paar dagen bij ons op vakantie, even bijtanken op het Zeeuwse land, zoals zovelen doen. Het is weliswaar helaas geen fraai weer, maar daar heeft iedereen die op het moment op vakantie is mee te maken. Niks aan te doen.

Het was slechts even een klein kunstje. Een hoofdlicht vanuit een softbox, een  beetje gebruik makend van de randen van het licht, een invullicht recht van voren, iets hoger dan de hoofdhoogte en een lichtje op de achtergrond. Dat was het eigenlijk wel.

Ook zo'n gemakkelijk kind. Slechts een paar minuten had ik nodig om een lach tevoorschijn te toveren op haar gezicht.

Ik heb vaak weinig moeite met kleine kinderen, meestal lukt het wel aardig om ze met een opgewekte blik op de foto te zetten. Waarschijnlijk is dat met de jaren gegroeid. Ik ben wat ouder en heb misschien wat meer geduld en dat betaalt zich uit.

Vroeger vond ik het op de foto zetten van kleine kinderen een ramp, tegenwoordig gaat het mij gemakkelijk af. Ik kon toen goed begrijpen, dat een Belgische fotograaf op zijn deur een bordje had staan met de tekst: "Kleine kinderen onder de zes jaar worden door ons niet op de foto gezet." Waarschijnlijk had hij nog niet, net als ik nu, "de jaren des onderscheids" bereikt. Of hij was gewoon lui en had het goed genoeg...

Zo zie je maar eens hoe je in de loop der jaren kunt veranderen.