Oostenrijk

Gisteren was het een prachtige dag in het Pitztal. We zijn vroeg opgestaan omdat we de eerste Gletschertrein wilden halen. Vanuit Zaunhof, het dorpje waar we verblijven, zijn we naar Mandarfen gereden en de afslag naar de Bergbahn genomen. Bij de Gletscherbahn de auto geparkeerd. Kaartjes gekocht voor helemaal bovenin. Je kunt dus met de GletscherExpress naar het eerste station op 2840 meter hoogte, maar van daaruit ook met de lift weer verder naar het Gletscher platform op 3430 meter hoogte. Met z'n tweeen ben je dus ruim tachtig Euro kwijt. De Gletscher Express is een tunnel dwars door de berg naar boven en de rit duurt ongeveer 8 minuten. Eenmaal boven waren we blij dat we buiten in de zon stonden want in die trein is het koud!

De GletscherExpress

We zijn dirct naar de lift gelopen vanuit het eerste bergstation. Ook dit bergstation beschikt natuurlijk over een mega restaurant en een prachtig podiumterras met alle voorzieningen om heerlijk in de zon te kunnen zitten of liggen. Op het enorme terrein werden volop werkzaamheden verricht door sneeuwschuivers en kranen ter voorbereiding voor de eerste skifanaten, dit begint eind september alweer.

Met de lift zijn we even later naar de hoogste top gebracht. Ook hier stap je direct in het hoogste cafe in Tirol uit met een uitzichtplatform op 3430 meter hoogte. 

Uitzicht vanaf het platform, wat dat betreft hadden we het enorm getroffen met het uitzicht vanwege het mooie weer.

Uitzicht op de Gletscherkom beneden ons. Het lijkt allemaal dichtbij maar je vergist je in de enorme afstanden.

Na te hebben genoten van het uitzicht en honderd foto's verder, hebben we wat gedronken op het terras van het hoogste cafe. We besloten de lift weer terug te nemen naar het sattion van de Gletscher Express en daar verder rond te kijken. Via het station kon je een stuk verder omhoog en vervolgens verder afdalen naar de tong van de Gletscher. Ook was er een mogelijkheid om de Gletscher over te steken en te wandelen naar de Braunschweigerhutte, een wandeltocht van ongeveer 2 uur. Dit hadden we echter niet ingepland maar we wilden wel het einde van de Gletscher zien. Dit was nog een behoorlijk stuk steil afdalen tussen de prachtig gevormde rotsen en rotspuin. Ongelooflijk wat Gletscherijs kan veroorzaken. 

We kwamen erachter dat het pad waar we op liepen eigenlijk ook uit ijs bestaat, maar dat is langzaam aan het smelten. De eerste laag is grond en los puin, maar daaronder zit gewoon het ijs. Hierboven een blik op het pad dat verder naar beneden loopt richting de echte gletscher.

Prachtig zicht op het berglandschap richting de gletschertong.

Hierboven zicht vanaf het pad op de gletscher, een natuurlijke brug van ijs met daaronder een meertje wat ook deels bevroren was. Maar daaronder is het ijs aan het smelten. Wat je hier ziet is wel een meter of 8 dik ijs.

Hierboven een prachtig zicht op de gletscher zelf. Het pad waar we liepen was gemarkeerd door de houten stokken zoals hierboven. Hier kijken we op een enorme scheur.

Verder naar beneden kwam uiteindelijk de gletschertong tevoorschijn. Op de achtergrond zie je in de verte de Braunschweigerhutte staan. 

We hebben een aantal wandelaars gezien die de gletscher overstaken via de gemarkeerde palen. Mijn inschatting is dat de breedte van de gletscher zo'n vijfhonderd meter was. Om een idee te geven heb ik een foto gemaakt waarop je de wandelaars nog net kunt zien. 

Hierboven de wandelaars die de gletscher oversteken. Je kon zien dat ze af en toe stopten om in een diepe scheur te kijken of om eroverheen te springen. 

Aan de voet van de gletscher

Nou beste mensen, het was weer een prachtige ervaring, hele mooie uitzichten en het was boffen met het zonnetje erbij!

Beste mensen,

Vanochtend om 09:00 uur vanaf de parkeerplaats bij Trenkwald de Pitze overgestoken en bij het startpunt aan de rand van het bos de klim begonnen. Een steil bospad kronkelt hier omhoog. Het weer was vanochtend prachtig, volop zon. De klim naar boven duurt lang maar dat lag ook aan het steile pad. Vanuit het bos gaat het pad langs een open stuk met veel struiken. Na ongeveer 300 meter klimmen, gaat het pad weer door het bos steil omhoog. Het was dus behoorlijk puffen. Door het bos kronkelde het pad met veel boomwortels en rotsblokken verder omhoog. Uiteindelijk kwamen we weer bij een open stuk waar we plotseling twee Gemzen zagen lopen. We hebben ze natuurlijk even op de plaat gezet. Langs dit open stuk moesten we weer verder naar boven. Hierna ging het pad verder langs een steile weide, alleen maar gras en struiken. Het pad was iets minder steil maar wel erg smal, met twee schoenen naast elkaar ging dus niet. We hebben allebei een wandelstok gebruikt voor de stabiliteit. Na een uur ging dit pad om de bergkam heen en kwamen we in een dal terecht. Hier moesten we links aanhouden en ging de route verder aan de voorzijde van de berg en keken we uit op de bossen beneden ons waar we gestart waren. De boomgrens waren we nu voorbij. Het pad kronkelde verder omhoog en we moesten verschillende beekjes oversteken die het wandelpad doorkruisten. Na anderhalf uur klimmen kwamen we uit bij een verlaten berghut, waarschijnlijk voor opslag bedoeld. Vlak voorbij de hut stond een paal met gele wandelbordjes. Hier was het nog eens anderhalf uur klimmen naar de Mittelberglesee. Het boekje met wandelingen dat we aan het begin van onze vakantie hadden meegekregen, vermelde een totale duur van 5 uur, heen en terug. Nou, vergeet het maar, in totaal duurde de heenweg 3,5 uur! En dan lopen wij nog redelijk door. Vanaf de bordjes zijn we naar rechts afgeslagen en begon ook hier een steile klim in een rotsachtige omgeving, afgewisseld door modderige uitgegraven paadjes waar je soms uit moest kijken voor losse stenen. Na een half uur kwamen we in een werkelijk schitterend mooi berglandschap terecht. Het leek wel een Mars landschap! Overal zag je beekjes stromen en aan de rechterkant liep een wat breder stroompje verder door het dal naar beneden. We moesten hier over deze beek via twee aangelegde houten bruggetjes. Het dal bestond uit een bergketen die van links helemaal naar achteren liep en ook aan de rechterkant hoge bergen. Het dal lag bezaaid met rotsblokken en dat gaf een heel mooi effect in combinatie met de deels begroeide omgeving. Net over de bruggetjes zijn we nog een stuk verder gelopen en hebben op een rots even gepauzeerd. We voelden op dat moment wel onze benen, na twee uur alleen maar klimmen merk je dat wel. We hebben hier een broodje gegeten en goed gedronken (wat we onderweg trouwens regelmatig doen). Verder hebben we veel foto’s gemaakt van de mooie omgeving. Op dat moment hadden zich ook wat stapelwolken gevormd boven de bergen. Dit gaf op sommige foto’s wel een heel mooi effect, de schaduwpartijen op de bergkammen en het dal afgewisseld door delen die met zonlicht werden beschenen.

De houten bruggetjes

Af en toe leek het een Mars landschap

De schaduwpartijen en de delen die door het zonlicht werden beschenen gaf mooie effecten

Na onze pauze van een kwartier tot twintig minuten hebben we onze weg verder vervolgd. Even na onze pauzestek lag een groot rotsblok met de tekst “1stzSee”, wat dus eigenlijk 1 uur tot de Mittelberglesee betekende. Met dit gegeven zijn we doorgelopen. In eerste instantie dachten we dat het niet ver meer zou zijn, ware het niet dat mijn vrouw op de kaart heel goed gekeken had en constateerde dat we eerst nog drie bergen moesten oversteken voordat we bij het bergmeer terecht zouden komen. En inderdaad, hadden we de ene top overgestoken, en daar kwam de volgende berg weer aan. Eerst een klein stukje afdalen en dan vervolgens langs bochtige steile rotspaden weer omhoog. Na een half uur hadden we allebei het gevoel van; “Als het bergmeer bij de volgende top niet komt, dan draaien we om”. We voelden bij elke stap omhoog onze bene steeds zwaarder worden, soms had ik het gevoel dat ze aan het verzuren waren. Een kwartier later lipe mijn vrouw al een stuk achter mij en stopte steeds vaker om bij te komen. De vermoeidheid begon toe te slaan.

Uitzicht op het dal waar we vandaan kwamen, hier zaten we al vrij hoog.

Het leek er op dat moment op dat ik nog een laatste top moest bedwingen, het pad ging over steeds grotere rotsblokken en je moest goed kijken waar de markeringen liepen. Ondertussen was me de schoonheid van het dal rechts van mij niet ontgaan. Via het bergmeer aan de linkerkant (wat ik dus de hele tijd al vermoedde), stroomde een blauwgroen gekleurd beekje bergafwaarts het dal achter ons in. Het beekje liep prachtig gekronkeld naar beneden.

Het beekje dat kronkelend naar beneden liep

Ondertussen had ik met dat geklauter ook even het gevoel van, nog even en ik ga terug. Maar ik had zoiets van; “Ik ben nu al bijna drie en een half uur aan het klimmen als een idioot, nu wil ik dat bergmeer ook zien!”. Mijn vrouw liep honderd meter achter mij en ik besloot op dat moment even de moed bijeen te rapen om toch nog even verder te klimmen. Het pad tussen en op de rotsen maakte een flauwe bocht naar links en met veel moeite kwam ik op een punt waar ik uiteindelijk een paal met gele bordjes zag verschijnen. Het paaltje stond vijftig meter verder boven mij maar ik wist op dat moment dat het hier moest zijn. En inderdaad, verder omhoog eindigde de klimtocht van 3,5 uur. De Mittelberglesee liet zich eindelijk aanschouwen!

Een prachtig blauwgroen meertje, omgeven door een rotsige bergkam. We hebben uiteindelijk een klim van iets meer dan duizend meter hoogteverschil gemaakt. Trenkwald, ons startpunt, ligt op zo'n 1500 meter, de Mittelberglesee ligt op 2450 meter hoogte. Ik ben een stukje naar beneden gelopen en daar kwam langzaam ook mijn vrouw omhoog geklauterd. Samen hebben we genoten van het mooie uitzicht, een broodje gegeten en wat gedronken.

Omdat de bergen achter het meer steeds meer last kregen van een opkomend wolkendek, en aan de andere kant van het dal precies hetzelfde gebeurde, zijn we om 13:00 uur gestart met de afdaling. Deze heeft ongeveer twee en een half uur geduurd, waarbij we twee keer uitgerust hebben. Het meeste zagen we op tegen de afdaling via de steile bospaden, maar dat viel alles mee uiteindelijk. Al met al een behoorlijk zware wandel/klimtocht, waarbij de informatie op de bordjes qua tijdsduur wel klopte maar de info in het wandelboekje niet. En hier plan je wel de hele dag op. Maar we hebben genoten van de prachtige uitzichten, iets wat je met de auto niet kunt, er is ook geen lift, dus wil je iets bijzonders aanschouwen, dan moet je er soms wat moeite voor doen. En deze klim was de moeite!

Vrijdag en zaterdag

De afgelopen twee dagen hebben we alleen maar regen gehad, aan een stuk door. Vrijdag besloten we daarom maar om een dagje te shoppen en zijn we naar Imst gereden. halfuurtje rijden vanaf Zaunhof. Daar is een groot overdekt winkelcentrum (FMZ) aan de rand van een industriegebied. Bij regenachtig weer staat dit garant voor een hele dag kijken, kijken en niet kopen (of toch wel?). Zaterdag de hele dag lekker thuis geweest en een boek gelezen en een spelletje gespeeld, ook wel eens lekker. 

Zondag

Genoeg van het binnen zitten, zijn we vanochtend rond 10:00 uur richting Pitztaler Gletscher gereden. Afgelopen week zijn we tot aan Piosmes gekomen en niet verder. Nu kregen we een goede indruk van het dal tot aan het einde. Wat een prachtige omgeving hier! vanaf Trenkwald door verschillende dorpjes gereden. Allemaal kleine plaatsjes maar met verschillende wandelmogelijkheden. Bij Mandarfen was er wat meer leven maar blijkbaar komen hier veel meer wandelaars dan in het deel waar wij nu verblijven. We hebben de auto op een kleine parkeerplaats gezet bij Mittelberg. Van daaruit zijn we gaan lopen richting een Gletscherstube die net even verderop naar boven aan de linkerkant van de onverharde weg ligt. Hier zijn we voorbij gelopen. Aan het eind van het dal, richting de Gletscher, had de bewolking de overhand. Soms verdwenen er wat flarden en kregen we een indruk van de rotsformaties. 

Het weer was af en toe wat regenachtig, of het nu door de dichte bewolking kwam die als een soort mist naar beneden zakte, of dat het echte regen was, konden we niet goed inschatten. Het bleef bij wat druppeltjes. Ondanks dat hebben we toch maar een dikkere jas aangetrokken. Vlak voorbij de Gletscherstube stonden bordjes die naar de Braunschweigerhutte verwezen. Een wandeling van 2,5 uur. We besloten het vandaag maar rustig aan te doen omdat we dit soort wandelingen liever met helder weer doen. Er stonden ook bordjes die naar de start ofwel de "Einsteig" van het Kletterpark verwezen. Dit zou 15 minuten zijn. Reken dus maar een dik half uur, en dan zijn wij nog vrij snel! Onderweg naar boven liepen we door verschillende beekjes en tussen de rotsblokken door. Af en toe trok de bewolking helemaal open en dat leverde toch een aantal prachtige plaatjes op. Ondertussen kwamen we steeds meer wandelgroepen tegen, waarschijnlijk ook veel plaatselijke bevolking, het was tenslotte ook zondag. Blijkbaar liepen die allemaal richting de Braunschweigerhutte. 

Prachtige blik vanaf het punt waar we naar de start van de Klettersteig moesten lopen. Via deze pad loop je dus ook naar de Braunschweigerhutte.

Deze foto is vlakbij de afslag bij Mittelberg. Hele mooie bergen langs dit dal.

Hele mooie wandelpaden, tussen de smalle paadjes en rotsige ondergrond klauter je hier verder omhoog langs mooie watervalletjes. De mist geeft een extra mooi effect. Aan de rechterkant van het dal liepen redelijk veel schotse hooglanders en wilde paarden. Hoe verder we omhoog klauterden, hoe natter de rotsen en paden werden. Voor ons zijn dit condities waarbij we meestal besluiten om geen gekke dingen te doen. Maar omdat we in de verte de bordjes al zagen hangen bij de start van de klettersteigen, konden we dit wel doen. Bovendien was vandaag maar een verkenning van de mogelijkheden. Eigenlijk vinden we dit soort omgevingen de mooiste in Oostenrijk, het einde van een dal waar je richting de gletscher kunt lopen. De sfeer die hier hangt, de rust, de ongerepte natuur, de combinatie van groene hellingen, de losse rotsblokken, het geluid van de fluitende mormeltieren, de stromende bergbeekjes, daar vinden we de ultieme rust (even los van de vele zondaglopers). 

Vlak voorbij de waterval aan de voet van het deel waar het wandelpad steiler omhoog gaat, zijn we verder geklommen en zigzaggend kwamen we uiteindelijk na tien minuten bij de start van de eerste klettersteig, de "Erlebnissteig". Deze klettersteig is voor beginners en ook geschikt voor kinderen. De gradatie is A-C+ op een totaal van A tot en met E klasse. Iets verder naar links begonnen de andere klettersteigroutes, waarvan een zwarte route, de Steinboksteig. Die laten we dan maar even links liggen, hoewel ik zelf denk dat ik deze ook wel aan kan. Maar dan gaan we de komende week eerst maar eens de makkelijkste nemen om weer even te wennen. En het belangrijkste met dit soort activiteiten: het weer moet stralend zijn!

Het bord met de zwarte Steinboksteig. Deze klettersteig gaat op een aantal stukken recht omhoog en zigzaggend naar boven. Verschil met de andere routes is dat hier op veel plaatsen de voetsteunen in de rotsen ontbreken, dus je mag zelf steun zoeken in de rotswand. 

Op dit soort paden zie je dus hoe klein je als mens eigenlijk bent in tegenstelling tot de natuur om je heen. Nadat we vandaag de klettersteigroutes hadden bekeken, zijn we weer afgedaald. Tot onze verbazing kwamen we steeds meer groepen wandelaars tegen die blijkbaar allemaal naar de Braunschweigerhutte liepen. We zeiden nog tegen elkaar; "Als die allemaal naar die hut moeten, dan staan ze buiten in de rij te wachten op een plaatsje."

Achteraf bleek dat die hut dus dichterbij was dan we in eerste instantie dachten. Maar toen we daar waren, was het erg mistig en het begon weer te regenen op weg naar boven. En dan hebben wij zoiets van, laat maar. Dat doen we wel als het wat beter weer is. 

Dit was het dan weer, conclusie is dat er vele wandelmogelijkheden zijn in het Pitztal, en tot nu toe een erg mooi dal! Deze week staan er minstens drie wandeltochten op het programma. Op dit weblog lezen jullie de komende dagen onze ervaringen. Groet'n!

Dinsdagochtend vroeg met de auto naar Rehwald vertrokken vanuit Zaunhof. Bij Rehwald konden we de auto parkeren bij een boerderij. Als we vanuit Zaunhof hadden moeten lopen naar Rehwald zouden we ruim anderhalf uur onderweg zijn vanwege de steile weg. Bij Rehwald was het startpunt van de wandeling. 

Via het steile bospad zijn we begonnen met klimmen. Dat was na een jaar wel weer even wennen. De klim was behoorlijk, langs boomwortels en rotsblokken en steile afgronden vlak langs het smalle kronkelpad naar boven. De route is goed gemarkeerd met rode verf. Voetje voor voetje en verstand op nul. Ondertussen genietend van de natuur om ons heen klommen we gestaag verder. Af en toe stoppen voor een mooie foto, want dat is ook belangrijk, geniet van het moois om je heen. 

Na een flinke klim kwamen we rond 10:00 uur aan bij de Mauchelealm, echter deze was nog gesloten. We besloten door te klimmen. Eerst nog een stuk via steile bospaden. Uiteindelijk kwamen we voorbij de boomgrens, waar de natuur overging in ruwe heide met af en toe een naaldboom en veel struiken. 

De hele route is voorzien van een goede markering, zoals hierboven op het rotsblok. 

Het uitzicht is natuurlijk schitterend, dus het loont de moeite om wat te zweten. 

Langzaam veranderde de heide in een meer rotsachtige bodem. De foto hierboven is van rond 11:00 uur ‘s-ochtends, vlak voor we bij de Brechsee uitkwamen. Hier gingen we eerst een stuk omlaag om daarna weer een stuk te moeten klimmen. Aan deze kant van de berg keken we uit op de 2605 meter hoge Stallkogel. Op de foto hierboven ligt de Stallkogel links maar is niet in beeld. Recht vooruit kijken we tegen een rotsformatie aan, de Lange Bank. We zijn verder gaan lopen tussen de rotspartijen door en uiteindelijk vingen we een eerste glimp op van de Brechsee. 

Hierboven het eerste deel van de Brechsee, daarachter ligt het mooiste stuk.

De blauwgroene kleur van het water is fantastisch om te zien.

Om 11:15 uur waren we bij de Brechsee. Hier hebben we onze lunch genuttigd. Wat een uitzicht op de ongerepte natuur! We zijn op onze hele tocht nog niemand tegengekomen. Wat opvalt op deze hoogte (2145 meter), is de absolute stilte. Dat is pas echt genieten. 

Na onze verdiende rustpauze zijn we op weg gegaan naar de Sollbergalm. Via de vallei langs de Lange Bank zijn we langzaam weer afgedaald. Bij het afdalen heb ik de bovenbeenspieren flink aangespannen om de klappen op de knieën wat op te vangen. Goed schoeisel is belangrijk bij het bergwandelen. Investeer daar gewoon goed in. Het afdalen levert vaak veel meer risico op ivm valpartijen, zeker langs steile afgronden. 

Mooi landschap

Op weg naar de Sollbergalm moesten we ook weer langs een steil bospad naar beneden klauteren. Vlak voor de alm werden we geconfronteerd met een groepje koeien waar ook wat kalveren tussen stonden. En precies op de pad bleven ze gewoon staan. Waar je altijd rekening mee moet houden is dat koeien in Oostenrijk soms gevaarlijk kunnen zijn wanneer er kalveren tussen lopen. In dit geval waren deze al een maand of vier oud. We konden voorzichtig tussen de koeien doorlopen. We hebben zelf geen honden maar de Oostenrijkers adviseren om de hond los te laten als je voorbij zo’n groep wilt lopen, hou ze nooit aan de lijn! Moederkoeien met jonge kalveren noemen ze ook wel Killer koeien!

Hierboven de Sollbergalm. Hier hebben we wat gedronken en gekletst met de eigenaresse. Ze bleef nog een week open en dan zou de alm weer gaan sluiten ivm de winterperiode. De koeien die daar los liepen waren bij haar in eigendom en zouden komende zaterdag terug naar de stal gaan.

Op dit weblog vertel ik wat over onze wandelingen in Oostenrijk. Er zullen ook wat foto’s geplaatst worden die we tijdens de wandelingen hebben gemaakt. Op het moment dat ik dit bericht schrijf, bevinden we ons in het Pitztal in Oostenrijk, een dal ten zuiden van Imst. Het Pitztal is een lang en smal dal, omgeven door hoge steile bergen aan beide zijden. We zijn hier voor het eerst, dus voor ons is het ook nieuw. Maar wat we tot nu toe hebben gezien, is werkelijk prachtig. We hebben tot nu toe drie wandelingen gemaakt, eerst een verkenning van het dorp waar we nu zitten. We bevinden ons in Zaunhof, een boerendorp in de gemeente Sankt Leonhard in Pitztal.

De komende dagen zullen er meer berichten verschijnen voorzien van foto’s. Vandaag is het regenachtig hier in Zaunhof. De bergen zijn amper zichtbaar en af en toe miezert het wat. Goed weer om een boek te lezen of een weblog bij te houden. Hieronder een eerste indruk van het dal.

Hierboven een foto die we tijdens onze eerste verkenning van het dal hebben gemaakt, op weg van Zaunhof naar Sankt Leonhard.

Deze foto is gemaakt op weg naar de Brechsee, via de bossen omhoog geklommen.

En hierboven een beeld van de Brechsee op 2135 meter hoogte. Er was helemaal niemand, geen andere wandelaars tegengekomen. Je wordt overdonderd door de stilte en de rust en de schoonheid van de natuur.

Ook weer de Brechsee

Jullie hebben nu wat eerste indrukken gezien. De komende dagen zullen er nieuwe berichten worden geplaatst voorzien van foto’s. Veel leesplezier!