Vanmorgen vroeg belde Janita naar Gent om te vragen hoe het met Joyce ging. Veel ging goed maar de zuster was niet gerust op Joyce haar buikje. Instinctief ben ik snel uit bed gegaan, heb de auto gepakt en had het gevoel ‘ik moet zo snel mogelijk naar Joyce, het gaat niet goed.’ De keus om niet naar Goes te gaan, naar groep 6, om even de groep te zien en afscheid van elkaar te nemen was snel gemaakt. Joyce had me nodig. Toen ik de afdeling van Joyce op kwam zag ik veel medisch personeel om Joyce heen staan. Ik was net op tijd aangekomen in het ziekenhuis. De chirurg sprak me aan, hij straalde rust uit en legde me uit dat het niet goed ging met Joyce. Er zat teveel lucht in haar buikje, het buikje zag er niet goed uit, opereren was noodzakelijk. Tegelijkertijd vertelde hij mij dat het erg druk was in het ziekenhuis en dat de kans groot was dat Joyce aan het eind van de middag geopereerd zou worden. Als moeder was ik hier niet op gerust en heb overleg gehad met de professor. Ze konden het toch voor elkaar krijgen dat Joyce tussen twee en drie geholpen zou kunnen worden. Uren heb ik naast Joyce gezeten. Joyce was rustig, ze heeft enkele uren steeds naar me gekeken. God gaf ons kracht. Continue heb ik gebeden. Zusters gaven me steun. Papa Mark deed zijn best om zo snel mogelijk te komen. De wens was dat hij Joyce voor de operatie nog even zou kunnen zien. Helaas zat het verkeer, de toltunnel erg tegen. Maar om half drie was papa er. Gelukkig, toch nog op tijd gekomen om Joyce te kunnen zien. De laatste handelingen werden toepast voor de opname en om half vier werd ze naar boven gebracht. Voor ons werd er een kamer gereserveerd in het ziekenhuis. Eerst hebben we onze ogen dicht kunnen doen en contact gezocht met God. Na enkele uren werden we toch wat onrustig. Wat zouden de artsen zien, gaat ze het redden? Rond kwart over zes hebben we het ziekenhuis verlaten, even eten was ook belangrijk. Om kwart voor zeven ging Mark zijn telefoon. Blijdschap in onze ogen dat de telefoon ging was zichtbaar. We krijgen nieuws, goed nieuws. De operatie is geslaagd. In de dunne darm zat een gaatje en een ontsteking van 7 cm. Dit hebben ze verwijderd. Joyce heeft één stoma. In de toekomst zullen ze de dunne en dikke darm aan elkaar verbinden. Gebed hebben we nodig. De komende 72 uren zullen spannend worden. Complicaties kunnen optreden. We zijn blij dat we Joyce na de operatie weer even konden zien. Ze begon al een beetje wakker te worden. Ze heeft ons aangekeken. De situatie is stabiel, we durven het aan om vannacht in Terneuzen te slapen. Het medisch personeel zal haar goed in de gaten houden. Met een dankgebed sluiten we deze tiende juli van 2014 af.