Hoera, onze dappere Joyce is gisteren thuis gekomen na een verblijf van 151 dagen in het UZ Gent. Vanaf de dag dat Joyce geboren werd, keken wij uit naar haar thuiskomst. Janita heeft donderdag op vrijdag mogen genieten van Joyce op de ouderkamer. Het was fijn om de laatste adviezen te krijgen, om te oefenen hoe je Joyce in het badje doet. Volledige privacy heb je niet. Om de zoveel uur kwam er een verpleger of arts bij ons kijken. De deur stond op een kier en de monitor op de gang. Om 5 uur in de nacht werd Joyce geprikt. Hierna kwamen de spannende uren. Mag Joyce naar huis? Gelukkig om half 12 kwam de arts vertellen dat het bloedonderzoek acceptabel was. Haar ontstekingswaarden zijn aan de hoge kant maar het vermoeden is dat dit is gekomen door de inentingen. Komende week zullen we naar verschillende artsen gaan in Terneuzen en Gent. We zijn blij dat Joyce goed in de gaten gehouden gaat worden en dat ze zeer goede zorgt krijgt.
Papa Mark werd opgebeld en om 1 uur kwam de trotse papa Mark met de Maxicosi bij ons. We zijn compleet en nemen afscheid van het UZ team. Blijdschap en dubbele gevoelens gaan door ons heen. We hebben zoveel meegemaakt, een band opgebouwd met personeel en ouders en nu.......... Blijdschap overheerst, rust overheerst, we mogen met z'n drieen naar huis. Wat zijn we God dankbaar dat ons wonder zo gevochten heeft. Wat voor mensen onmogelijk is, is voor God mogelijk. We mochten vele malen ervaren hoe blij je kunt zijn met hele kleine dingen. Het blijft een wonder hoe een gezond lichaam werkt. Het is niet vanzelfsprekend dat alle lichaamsfuncties werken. Blij zijn met wat wel goed functioneert hebben wij verschillende keren ervaren. Positief blijven, als vader en moeder een team zijn, geduld hebben, vertrouwen hebben en goed voor jezelf blijven zorgen was essentieel.
Dank jullie wel voor de steun die jullie gegeven hebben. Wat is het bijzonder dat veel mensen door heel het land, zelfs wereldwijd de weblog gelezen hebben. Door de weblog hoefden we niet altijd mondeling ons vehaal te doen. Bedankt voor de vele gebeden, fijne reacties, kaarten, woorden en cadeautjes.
Nu zijn we als gezin compleet. Met Joyce gaat het goed. Ze ontdekt veel dingen in ons huis. Nu is het tijd om alles te verwerken, tot rust te komen en te genieten.
We sluiten af met het gedicht: Voetstappen in het zand.
Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.
Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."
De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."