LEVENSGENIETER

Inmiddels is het kleine mannetje op de foto 4 jaar, en die andere 80 jaar. Maar daar gaat dit niet over. Hoewel. Dat kleine mannetje is ondertussen groot en gelukkig zindelijk. Het ging allemaal niet vanzelf. Maar nu hij zover is, laat hij het ook duidelijk weten.
Vanavond gingen we met zijn ouders en broertje van 11 maanden lekker iets eten bij een prima Turks restaurant in Burgh. Daar liggen kleurpotloden en papier in een kast  waar de kinderen mee aan de slag kunnen.

Zo ook Raf, maar hij moest dat van zijn ouders eerst wel netjes vragen aan een dame die bediende. Zo geschiedde. Op zeker moment loopt Raf weer naar die mevrouw toe, terwijl zij een bestelling opneemt aan een tafel vlakbij ons, : mevrouw, mag ik alsjeblieft gaan plassen. Dan lig je toch dubbel.  (Je moet wel weten dat hij , (familie-genen?), een ver-dragende stem heeft.

We hebben lekker gegeten, kleinste kleinzoon Alef at voor het eerst met smaak een paar frietjes , =welkom bij de club=en iedereen sloot af met ijs of koffie. Daarna afrekenen en vertrekken. De jeugd, na drie weken in ons chalet met een overvolle auto richting huis, en wij naar ons zomerverblijf.
Raf loopt nog een terug de zaak in, en roept ik moet nog even poepen...

Zindelijk zijn, we zijn er trots op als onze kinderen/kleinkinderen zover zijn. En zeker als zij het zelf zo duidelijk verkondigen! Niks mis mee...
En weet je, ls alles goed gaat komt er over een paar jaar weer een zindelijkheidstraining. Maak je borst maar nat, want natte luiers zijn ook niet alles

We zitten vanmidddag even op het terras , met aan een andere tafel (anderhalve meter) nog een echtpaar.
Komt een kleine jongen, ongeveer 5 jaar,  voorbij en vraagt aan die andere meneer: Hoe laat is het? Meneer zegt: Half zeven, de kleine man zegt. ik moet om 7 uur thuis zijn. Hoe lang is dat nog? 
Nog een half uur, krijgt de kleine vakantieganger als anwoord.

Maar hoeveel tijd is dat, een half uur ? 

Je zag aan zijn snuitje , wat zeggen grote mensen toch moeilijke dingen!

Af en toe blijft bij het zappen het beeld op de televisie stil staan bij een programma waarvan je denkt, wat zijn we toch een bijzonder land. Vanavond viel mijn oog op URK, een portret op dat vissersdorp dat zoveel (eigen)aardigheden heeft. En waarvan je denkt, alle vissrsdorpen , in elk geval de mensen die dat vak beoefenden , hebben veel gemeen. Zoals we ook in Zeeland kennen, Yerseke, Tholen. Wie kent niet het gezegde Mokokè.. In Urk zeggen ze dan: Jij ook, ik ook.
En de godsdienst die centraal staat, net als de familieband.
Urk met zijn eigen dialect, de opmerking van een visssersman: we zijn sociaal, loyaal, en royaal. Hij vergat erbij te zeggen :muzikaal. Want het Urker mannenkoor heeft overal in den lande zijn fans. Ook in Tholen.
Ik vond het een leuk inkijkje in dat dorp.

De Urkers krijgen trouwens in oktober een nieuwe burgemeester vanuit Zeeland: dhr. C.v.d. Bos, SGP wethouder in Bruinisse, gaat het ene vissersdorp voor het andere verruilen.

Weet je trouwens hoe men een vroedvrouw daar noemt: een Urketrekker!  GrApJe!! 

Koffiebuuk, een woord dat volgens mij niet in de Dikke van Daele staat. Maar soms krijg je dat gevoel weleens. Wij drinken 's morgens bij ons ontbijt een paar kopjes koffie. En meestal daarna niet meer. Zeker mijn husband niet. Ik durf nog weleens een bakje te nemen, daar heb ik dan bijv. aan het einde van de middag trek in. 
Maar op een dag zoals vandaag wordt er meer koffie gedronken. Er zijn namelijk mensen aan het werk bij ons chalet, de schuur moet worden gerepareerd. Die heren hadden er vanochtend al anderhalf uur reistijd opzitten, dus die lusten wel een kopje koffie, en voor de gezelligheid, zo rond negen uur.. En toen nog eens rond elf uur. En 't is nog geên aevud, zei de kroajewachter. Om met een oud gezegde te spreken. Kijk, op dit soort dagen zeg ik dus , ik kriegen 'n kofiebuuk.

Ze gaan rond half een lunchen, dan zal het dus ook weer koffie worden ? Wij in elk geval niet. Wij drinken tussen de middag altijd een andere consumptie, traditie. En dan lunchen natuurlijk. De mannen hebben d'r eige stuutemaeltje bij zich. 
Een paar jaar geleden kwam ik tot de ontdekking dat die mannen tegenwoordig geen broodtrommel bij zich hebben, maar een hele koelbox. Slim hoor. grijp je nooit mis.

Als de arbeiders vroeger naar het land gingen namen ze een flap mee, zo'n blauw ding . Ik heb er jarenlang een bewaard, die was van opa afkomstig. Die ging bij de boer werken, dat was nooit ver weg, maar die flap ging mee. Hij werkte er ruim 60 jaar, dus er is heel wat koffie uitgedronken.

Nog veel jaren daarvoor werd er een stenen kruik met bier mee naar het werk genomen , water was toen niet zo zuiver als nu. Maar ik geloof niet dat opa die tijd nog meegemaakt heeft. Hoewel ik wel een mooie Keulse kruik bij mijn verzameling had.
Nee , opa had geen koelbox nodig, die ging gewoon bij opoe thuis eten. En de koffie die daar gedronken werd, was kannetjes-koffie, die kon je lekker laten pruttelen. Volgens mij kon je daar ook een koffiebuuk van krijgen...

Het is vandaag schitterend weer, weer om bruin te worden. Koffebruin, maar wel oppassen!

Nieuwe week, nieuwe kansen. Een gezegde dat tegenwoordig een andere lading heeft dan vroeger. Vroeger, en dan praat ik nog maar over drie maanden geleden. Voor de corona. Het wordt een beetje een verhaal zoals 1953, voor de Ramp en na de Ramp. Overdrijf ik ? Voor sommigen misschien wel, anderen zullen me gelijk geven. Want wees eerlijk, wat is er de laatste maanden veel veranderd. Je ging altijd gewoon je gang, naar de winkel, naar activiteiten, naar je kinderen en kleinkinderen. Je hoefde nergens bij na te denken, gewoon, alles was gewoon.
Nu moet je je aan de regels houden, handen wassen (iets wat normaal behoorde te zijn) niezen in je elleboog, papieren zakdoekjes, maar vooral die anderhalve meter. Die afstand, moet die zo blijven ? Voor mij hoeft het niet, voor anderen wel. Waarom voor mij niet ? Ik mankeer (nog) niks, ik wil gewoon mijn familie, vrienden, kennissen van dichtbij ontmoeten.
Mijn zus, ik had haar bijna drie maanden niet gezien, en ik ontmoet haar op een gezamenlijke verjaardag. Van een afstand een zwaai in de lucht, Gefeliciteerd allemaal! Dat doet zeer, je moet elkaar toch kunnen vastpakken, je eigen zus waar je van houdt. 
En dan hoop je maar dat het een volgende keer anders is. Maar dag voor dag krijg ik het gevoel dat dit niet meer veranderen zal, die regeltjes, die anderhalve meter.
Want wanneer ik de media bekijk, dan zie ik dingen waarvan ik denk, moet dat nou ? Gaan jullie gewoon door ? Zijn wij straks de klos ?  Zorgen jullie ervoor dat we geen nieuwe kansen krijgen ? 

Nieuwe week, wat die gaat brengen, ik hoop nieuwe kansen. Maar eerst nog naar de tandarts, met de nodige regels natuurlijk. We zien wel , zei de blinde.. Een gezegde van mijn moeder. Die zou morgen jarig zijn, ze is al bijna 5 jaar niet meer bij ons. Als ik daar aan denk, wil ik iedereen sterkte wensen die zijn/haar ouder(s) nog wel heeft, maar er niet naar toe mag. Wie weet, komen er binnenkort nieuwe kansen. Want dat is hard nodig, zeker weten.

Waarom dit plaatje vandaag ? Ik denk dat ik een jas nodig heb als ik boodschappen ga doen, een vrouwenmantel, (en plastic handschoenen).

Ons bin nomaden, à zo'n 49 jaer. Ons reizen een en weêr in Zeeland, tussen Thoole en Westenschouwen. En dit jaer kregen ons in de smiezen dat  dit nie zo geweun is, as't liekent. Deu de corona mochten m'n ommers nie nae ons sjelet op de campieng. Gelukkig is dat weê truggedroaid. Van de weeke bin m'n oak weê 'n pae daegen gewist. Nie ad ons 't ie in ons appartement nie goed 'ebbe , oe, 'k zou 't nie graeg zegge. Mà dat was mit ons voarige uus oak van 't zellefde laeken 'n pak. Dae konden ons oak ons ei wè kwiet, toch giengen m'n alle jaeren tellekus 'n pae daegen, en soms 'n pae weken mit de verkansie d'r tussen uit, nae Schouwen. 
'k Bin dae onderand net zo eige as in Thoole. 
Dae is wè wat onderscheid, want a'k in Thoole booschappen gaen doen, bin'k langer onderwegt. Je komt altied wè iemand tegen om mee te klessen. en dat is in Schouwen minder. 
Mà noe bin'k in Thoole oak sneller trug, a'k booschappen gaen doen. Noe in deze roare tied laet je 't wè om mit iedereên te gaen staen perleejen.
Jammer oe, 't is 't open dat alles gauw weê geweun oard... 

Gelukkig kan ik achter de computer veilig m'n verhaeltjes kwiet...en 'oopeluk bluuven ons dan allemae gezond!

In 1970 is onze oudste geboren, die ziet dit jaar dus (D.V). Abraham. Zoveel keertjes was het voor mij ook moederdag, in 1975 kwam nl. onze tweede zoon. Dat betekende dus dat ik in de loop der jaren al heel veel soorten moederdag-cadeautjes kreeg. En het beste herinner ik me die zelfgemaakte dingetjes van de kleuterschool. Die geen geldwaarde hadden, maar well heel veel emotionele. Dat wil niet zeggen dat ik alles nog heb hoor, sommige cadeautjes overleefden een paar jaar, andere een paar weken, maar voor altijd in je hart.

Vandaag was het een hele aparte Moederdag, waar niemand ooit over had kunnen denken. Niet knuffelen! Dat kan toch niet! En veiligheidshalve ging moeders vandaag zelf op bezoek, veiliger dan dat het gezinnetje naar ons kwam. En ik kwam met een prachtig boeket en dik boek als cadeau dankbaar uit Roosendaal terug. 
De jongste profiteerde ervan dat zijn gezinnetje weer naar hun chalet kon , welverdiend na al dat intensieve thuiswerk met daarbij twee schoolkinders. Maar ze gaven ons een afhaaldiner cadeau van een prima restaurant, De Bourgondier,  in Bergen op Zoom. Voor ons een actieve Moederdag, wel heel erg leuk en vooral smakelijk. 
En vergeet niet, mijn kleinkinderen hebben ook hun eigen mama, dat was te zien aan het knutselcadeau dat de twee jongste voor hun mama maakten. Want ondanks het feit dat de opvang gesloten was, werd er toch iets gemaakt, papa had de knutselpakketten opgehaald. Dat is voor hen weer een herinnering voor later, zoals ik de mijne heb. 

Ik heb ook herinneringen aan die 2e zondag in mei, met mijn eigen moeder. En zij had die weer aan haar moeder ,dus opoe. Bij opoe hing tussen de deuren van de bedsteden, op zwart fluweel in gouden letters: 
De schoonste naam op het werelrond,
de schoonste naam in des menschen mond, is Moeder. 

Vandaag was het 10 mei, de Tweede Wereldoorlog begon, en een van de vele herinneringen aan mijn moeder is dat ze op elke 10e mei, het lied zong dat in de beginjaren van deze oorlog klonk: 
Die ochtend van de 10e mei, de zon stond aan de kim
toen kwam er aan de Oostenzij een vreemde vijand in...

Soms vind ik mezelf een raar mens, alles onthouden, opschrijven, best vermoeiend. Maar tegen jullie gezegd, ik geniet ervan. Net zoals ik genoot /geniet van het moeder/oma zijn. Ook in deze crisis-tijd.

- De foto hierbij is gemaakt in Portimao in de Algarve, een beeld van een bekende Portugese schrijver en dichter. -

Lelietjes-van-dalen, er staat een heel klein boeketje bij de foto's van mijn moeder en broer in de kast. Moeder hield van die kleine , lekker ruikende bloemetjes. Ze bloeien als onkruid in een tuin, je krijgt ze bijna niet uitgeroeid. Dat betekent gelukkig wel dat in de tuin bij ons vroegere huis nog geplukt kan worden. Want ondanks de veranderingen die daar zijn aangebracht nu onze jongste zoon er met zijn gezin woont, staan de lelietjes weer te pronken. Maar ook in de tuin bij onze oudste in Roosendaal genoot ik deze week van de heerlijke geur, en daar heb ik ik snel dat boeketje geplukt om  bij moeder neer te zetten.
Bij de foto van hun oma, waar ik op dit moment nog meer aan denk dan anders. Want ik kan me het verdriet van al die mensen die hun ouders , of grootouders niet mogen bezoeken. zo goed voorstellen. maar ook van de personen zelf. Moeder was zo gewend aan haar dagelijkse bezoekjes van ons. Maar ze was ook zo'n enthousiaste deelneemster aan allerlei activiteiten in de zaal. Gelukkig zijn er veel medewerkers van alle instellingen die voor de bewoners bezig zijn, hetzij verzorgend, hetzij op activiteitengebied. Die verdienen alles wat te verdienen valt: bloemen, applaus, allerlei stoffelijke beloningen, maar vooral geld... Meer dan nu in elk geval, en dan niet voor een keertje, maar gewoon voor altijd.

Ik kijk naar buiten en zie een prachtige blauwe lucht, en mooie groene bomen, met witte meidoorn tussendoor. Een droomplaatje. Een droom die wordt verstoord door een autootje van thuiszorg dat voorbij rijdt met achter het stuur een mevrouw met een mondkapje op, op naar haar volgende client. Ik hoop en bid dat zijzelf gezond zal blijven.

Wat een ellende rondom dat coronavirus.

Wat een mooie bloesem overal, wat een prachtige groene tinten van de bladeren rondom. Wat een lieve kleine eendjes in het water. Wat een hartverwarmende reacties van iedereen naar de verzorgers en andere mensen toe die dat nodig hebben. Wat een creativiteit leeft er onder de mensen.
Wat zijn de mensen voorzichtig met alle regels die er ingesteld zijn. Wat een gezelige telefoongesprekken met familie, waar we anders niet aan toe kwamen. Wat een leuke kaarten vallen er op de mat...

Wat gebeurt er veel de laatste weken en wat staat er veel stil...

Wat hebben we nog in het vooruitzicht.

Dat weten we niet. 

Een ding weten we wel: we zitten in het schuitje en we moeten meevaren. Wat jullie ervan denken, ik weet het niet. Wel wat ikzelf denk, dat ik blij ben met die mooie natuur, met die lieve dingen die gebeuren en dat ik blij ben dat wij nog gezond zijn.  Sterkte voor iedereen.

 Met z'n allen bij ons in de serre voor de Paasbrunch. Of bij onze schoondochter en zoon in hun huis, of in de tuin. Naderhand een paasbrunch bij diezelfde kinderen in ons eigen huis, want zij hebben ons huis gekocht. Maar we kwamen bij elkaar voor de paasbrunch. Gezellig, mooi gedekte  tafel met smakelijke hapjes. en vooral samen met de hele familie, en haar familie. Zo belangrijk.

Dit jaar kan dat niet, we riskeren het niet, maar gaan het wel missen. het zal zo anders zijn. Het is al anders. We missen de bekende K3: kussen, knuffelen en kroelen !!! De  foto's die we krijgen, de filmpjes op Instagram, we kijken niet één keer, maar wel drieenveertig keer, of nog meer.

Natuurlijk vieren we Pasen , eigenlijk het mooiste feest van het kerkelijk jaar. In diverse Oost-europese landen groet men elkaar op de paasmorgen met :De Heer is waarlijk opgestaan. 

Ik wens jullie allemaal goede paasdagen, en we kijken samen vooruit naar betere tijden!

Slechte aprilgrap vandaag. Die had niemand kunnen verzinnen: je hoeft niet naar school, die is dicht...En toch gebeurt het allemaal. Gelukkig is de situatie voor ons wel aanvaardbaar. Behalve dan dat we onze kleinkinderen niet zien. wel via foto's en filmpjes en met de telefoon kunnen bellen. Thuiswerken, als we geen zin hebben doen we niks. De boodschappen, daar hebben we onze kinderen voor. Er wordt gewandeld door manlief de polder in , gefietst, genoten van de lammetjes en het jonge groen. 
Maar ik denk ook veel aan de ouderen die binnen moeten blijven ,geen bezoek kunnen ontvangen. Dat moet toch vreselijk zijn, wij gingen dagelijks bij moeder langs. gezelligheid stond bovenaan. Ze leeft niet meer helaas. Maar ik kan me de gevoelens van al die mensen goed voorstellen.

We kunnen nu ook niet naar ons chalet. Vorige week waren we er nog even en hadden toen het gras geknipt, maar de caravan zelf nog niet 'zomerklaar' gemaakt. Want er kon nog nachtvorst komen.. Dit is wel wat anders, we mogen er nu niet heen. Wij zijn best geluksvogels, wonen prachtig aan het water, hebben een zonnig balkon, mooie omgeving.. maar je zult in de stad wonen en snakken naar het zomerseizoen in je vakantiehuis. vooral voor de kinderen, straks in de meivakantie zal het bar tegenvallen. Maar het komt weer goed, dat roepen we steeds. En hopelijk is dat zo.

De media hebben genoeg te melden deze dagen, helaas teveel over dat nare onderwerp, ik ga het niet noemen. Eigenlijk had ik veel liever dat het komkommertijd  was voor de journalisten. Dat ze van alles uit de kast moeten halen om de krant vol te krijgen.

Deze foto maakte ik jaren geleden bij de voorbereiding van ons jaarlijkse mosselfeest op de camping.. Veel werk, heel gezellig. Altijd in week 31, in de zomer. Ik maak me hier niet ongerust over of het door zal gaan, want we waren na ruim 25 jaar toch l gestopt. er kwam een ander feest voor in de plek.

En zoals ik al zei: Het komt allemaal goed !!!

1 Maart verscheen mijn laatste blog. Het virus begon aan de deur van de hele wereld te kloppen, en ik hoopte nog maar dat het mee ging vallen. Onze neef uit China waarschuwde ons al, bagatelliseer het niet. Luister naar de deskundigen, maar wij dachten dat het allemaal nog mee ging vallen. De kinderen zitten inmiddels een week thuis van school, de ouders zijn, indien mogelijk thuis aan het werk. Een dubbele taak voor velen, want al zijn het je eigen kinderen, ze doen nooit precies wat jij wil. Ze hebben energie teveel, kinderenen moeten zo af en toe worden 'gelucht'. Maar hoelang dat nog kan? Het lijkt immers dat veel volwassenen , ondanks de vele schooljaren, nog niet ervan op de hoogte zijn hoeveel 150 cm. is. 
Dat is zo jammer, want ik zie straks agressie de kop opsteken, 'waar bemoeien ze zich mee', en behalve die agressie ook het virus. Waar gaat dit allemaal eindigen? 
De zorg is geweldig, de zorgen zijn overweldigend. De creativiteit van mensen dwingt respect af. De humor met taal en plaatjes op Facebook , ik geniet er (soms)van.  

Zelf doen we ons best. Voor een kopje koffie hoeven we niet de deur uit. en die bos bloemen (dit is een foto van 5 jaar geleden) kan hier vlakbij worden gekocht. Maar de kwekers raken hun producten aan de straatstenen niet kwijt. Gelukkig zien ze andere oplossingen, dan maar naar de zorgverleners. Dat geld, dat komt wel goed...hopelijk. En die zorgverleners, maar ook alle andere beroepsgroepen die 1000% worden ingezet. die verdienen dat bloemetje. Maar ook dat gezellige etentje in het restaurant, en dat feestje wat in de agenda staat.

De sportclubs zijn gesloten, de wedstrijden stil gelegd. Ik kan het niet eens opnoemen wat er allemaal mis gaat...Dingen waaraan ik in mijn vorige blog nooit over had gedacht. 

De lente is begonnen, de zomertijd komt eraan. Vakanties, hoeveel mooie aanbiedingen zie ik dit weekend voorbij komen in de krant en diverse magazines. Dromen mag. Nu maar hopen dat dromen geen bedrog zijn. 

We moeten er met zijn allen wat van maken, als we het maar op anderhalve meter afstand van elkaar doen , met ons volle verstand.
En ik wens de vele deskundigen die in deze tijd van crisis beslissingen moeten nemen, ontzaglijk veel wijsheid toe, en daarnaast een publiek dat niet alleen applaudiseert maar ook nog eens luistert.

Je krijgt als mens het gevoel dat de weegschaal op dit moment een beetje doorslaat. alles en iedereen moet iets weten en horen over het nieuwe virus. En het meest vervelend vind ik , dat ik denk dat de mensen die het moeten weten, er ook nog veel naar moeten gissen. Je kunt onderzoeken doen, uitslagen afwachten en dan blijkt dat een patiente in een ziekenhuis niet gecontroleerd is en naar een ander ziekenhuis vervoerd. Paniek zaait harder uit dan het virus, of toch niet ? Morgen begint de nieuwe schoolweek, de nieuwe werkweek. Wie kucht, koorts heeft, met een vermoedelijk virus in aanraking is geweest, zal thuis blijven? We gaan de komende tijd een rollercoaster van geruchten, berichten, artikelen, persconferenties etc. tegemoet.

Quarantaine, isolatie, zijn dat de nieuwe angstvirussen? Lege schappen in de winkels, blijf zitten waar je zit, en goed luisteren, en volgzaam zijn... 

Niet zoenen, las ik. Dit was zomaar even mijn hart luchten, zeker geen officieele mededeling.    

Soms lijkt het of er een bom ontploft is in mijn kasten en laden. Om de zoveel tijd wordt alles keurig gesorteerd, maar op zeker moment , ik denk weleens dat het door een bepaald virus komt, gebeurt er iets in mijn opbergruimtes. Dan ligt alles scheef, dingen die niet bij elkaar horen zoeken elkaar op, er liggen spulletjes waarvan ik dacht dat ik die al had weggegooid, kortom, het is een georganiseerde puinhoop. Dat betekent dan meteen dat ik aan de slag moet/wil/gaan om de grootse schade te beperken.

Dus vanochtend dacht ik te beginnen aan ons 'dressoir', ik weet niet eens hoe ik die kast officieel moet noemen. De planken daarin liggen vol met foto-albums, mappen met krantenknipsels, konterfeitsels van eigen hand zoals verhalen en gedichten, maar ook herinneringen. Alles wat bewaard werd en dat, zoals vanochtend weer bleek, zo vers is dat ik het langer bekeek dan ik wilde.

Ik schiet dus niet op. Maar er zitten ook zoveel mooie dingen tussen de verdrietige zaken. Vooral de foto-albums die na het overlijden van moeder bij ons terecht kwamen. Zij had ook zo'n kast , met daarin die albums die met grote regelmaat op de salontafel lagen . Er zitten nogal wat lege plekken, zo te zien aan de beschadigde pagina's heeft iemand foto's eruit gepikt. Misschien was ik het zelf wel, want op foto's uit je jeugdjaren is te zien hoe je kleinkinderen op je lijken, en dan moet je toch een voorbeeld hebben. Niet eruit halen was beter geweest, want nu liggen de albums toch hier. 

Het is ook nodig om de schuifjes in mijn bureautje te 'deleten', want ik weet zeker dat ik genoeg leesbrillen heb, voor de komende maanden en genoeg elastiekjes om de kerstkaarten die we kregen samen te bundelen.
Hoewel, die hoef ik toch niet te bewaren, die kunnen alvast weg, dat schiet lekker op...  

O jeetje, ik vergeet dat er ook nog mappen staan die nagelopen moeten worden. 't Is maar gelukkig dat ik niet meer werk, dus heb ik tijd zat om verder te gaan met mijn 'kastenstelsel'... 

Ik ga nu eerst even de krant lezen, over een rommeltje gesproken. Vergeleken bij al het nieuws zijn zelfs mijn kasten goed op orde. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken in de wereld eens hun boeltje op ruimen. 

Hebben jullie ze ook in de familie, van die versprekingen, eerst per ongeluk , maar later steeds gebruikt in een  gesprek. En soms komen ze via een ander de vocabulaire van een familie binnen. Zoals verkeerd gezongen woorden in een liedje. DWDD had er af en toe zelfs een rubriek over, mamma appelsap...
Zo wordt de bloem die je hierboven op de foto ziet bij ons een meniscus genoemd...Moet je wel mee oppassen als je dat woord gebruikt bij mensen die je helemaal niet kennen, die weten nl. meestal niks van die gekke gewoonte en kijken je dan ook vreemd aan. Maar dat went wel!

Ik heb ooit toen ik nog bij de huidarts werkte , de versprekingen van mensen verzameld. Ik kon er naderhand bijna een boek van maken. Wel zonder bronvermelding natuurlijk. Want je kijkt gek op als iemand het over 'confectie' in zijn been heeft. Op iemand die abattoir zei, in plaats van trottoir. De mevrouw die een volkoren-trui aan het breien was, zou nu aan de slag kunnen in Middelburg bij dat zangevenement. 

Kinderen hebben in de loop van de jaren ook een goot aandeel geleverd aan de woordenlijst: goud, mirre en BIERook. Dat komt elke kerst ter sprake.  
En wie zou tijdens het boodschappen doen niet moeten lachen als iemand zegt: ik vind magnolia's zo lekker, als de zak vol mineola's wordt afgewogen. 

Ja ik weet het, het is allemaal een beetje flauw. Maar er is ook nog een rijtje met versprekingen die ik hier niet publiceer...Degenen die me kennen weten wel wat bedoeld wordt!

Vanochtend zag ik op mijn Facebook dat zij een herinnering plaatsten van twee jaar geleden, een foto gemaakt bij  voorleesontbijt bij onze kleindochter Emma. Het was toen niet de eerste keer dat ik mijn omazijn uitbuitte, eerder had ik ook bij Tommy al een keer voorgelezen, waaronder dit leuke boekje. Eipetje, de kinderen kunnen niet meer zonder tegenwoordig, willen ook niet meer zonder, want ze worden er slim van. Dat bemerk ik dagelijks, dus ook dat ik zelf ,qua kennis op al die apparatuur,  inlever.
Gelukkig mocht ik afgelopen week ook weer van mijn omazijn profiteren, toen las ik, na het nuttigen van enkele boterhammen, over de Gruffalo. 

 Wij zijn best oude grootouders, onze oudste kleinzoon is 13, en de jongste ruim vijf maanden. Dus wat dat betreft, een keertje voorlezen en een ontbijtje..ik hoef het nog niet af te schrijven. maar dan moet ik (ruim 74) wel in goede conditie blijven, of het formaat voorleesstoel moet worden aangepast!

Emma genoot in elk geval, en gelukig heb ik de foto's nog, en zij haar boek over de Gruffalo. 

Emma's vader droeg deze week een grijze  trui met daarop het woord Blauw, groot afgedrukt, waarop de jongedame reageerde: papa, dat is fout hoor!. 

Indertijd toen ik als correspondente voor de krant werkte, genoot ik altijd van de berichtjes die ik schreef over de hoogste zonnebloem, de zwaarste pompoen, de raarste aardappel, grootste tomaat etc. Want ik had dan meteen voor de komende editie van de krant ook weer een berichtje. Er waren immers altijd mensen die na het lezen van het verhaaltje met een overtreffende trap van die zonnebloem, pompoen, aardappel of tomaat kwamen. En liefst met foto erbij. Er kwam dus een soort competitie op gang. Dat was leuk.

Deze week kreeg ik hetzelfde gevoel toen ik op Faceboek een foto plaatste van een eekhoorn die in de tuin bij onze kinderen in Tholen was gesignaleerd. En ik schreef dat eekhoorns niet op eilanden te vinden zijn.. En daar kreeg ik een berg reacties op. Want het bleek dus dat er in Tholen op verschillende plekken Knabbels en Babbels te zien zijn, in tuinen , langs de weg in bossages. Dus die eekhoorn in de tuin bij Rommerswael was niks bijzonders! 

Jammer genoeg krijg ik de foto van 'onze' eekhoorn niet geplaatst bij mijn blogje. Anders reageerden jullie wellicht ook, want Zeeland heeft zoveel eilanden, en daar zouden dan geen eekhoorns zijn. Nu moet ik zeggen dat we in de halve eeuw dat we op Schouwen onze vakantie doorbrengen daar ook nooit van die leuke beestjes met pluimstaarten zagen. 

Nu ik dit schrijf denk ik, wie weet.... Enfin, heb ik weer een onderwerp voor een volgend blogje!

Het is vandaag 30 jaar geleden dat Omroep Zeeland begon, las ik zojuist. Ze hebben zich in de loop der jaren goed op de kaart gezet in onze provincie met radio programma's en televisie uitzendingen. Ik vind het wel leuk dat er nog steeds mensen zijn die praten over Radio Zeeland. 
Op de eerste dag dat de uitzendingen begonnen kon je al reageren via de telefoon, indertijd was ik natuurlijk ook van de partij om te bellen en heb toen meteen aangegeven het Zeeuwse dialect belangrijk zou zijn voor de luisteraars, toen nog geen kijkers. Ik heb hier thuis in mijn archief  nog de krant waarin alle interviews en foto's van de Omroep die op 1 januari 1990 begon uit te zenden.

Dat dialect kwam wel 'in beeld', maar veel minder dan veel dialectsprekers zouden willen. Nu is het uiteraard ook zo dat een specifiek Zeeuws dialect niet bestaat, we hebben teveel steden en dorpen op in provincie die hun eigen streektaal hebben. Bij een paar medewerkers van de Omroep kon je erop vertrouwen dat zij 'de Zeeuwse Taele' de ruimte gaven in hun uitzending, ik noem Bert van Leerdam en natuurlijk Elsa van Hermon. 

Als dialectspreekster heb ik verschillende keren een telefoontje gehad mee te reageren als er iets 'vertaald' moest worden. Ik vond het altijd leuk om mee te doen. Er waren nog andere momenten dat ik gedurende de 30 jaar van het bestaan de studio bezocht: een keer omdat ik een zelf geschreven kerstverhaal voor mocht lezen. en een keer een uitgebreid interview over mijn gedichtenbundel die was uitgegeven. Mooie herinneringen.

30 Jaar...Bij deze zou ik Omroep Zeeland willen feliciteren en nog veel mooie uitzendingen willen toewensen . En de luisteraars, veel plezier bij alles wat ze te zien en te horen krijgen. 

Poezie is voor mij belangrijk, ik schrijf zelf ook graag gedichtjes, soms rijmpjes. Maar er zijn zoveel betere schrijvers, en daarvan heb ik boeken in mijn kast. Die staan altijd klaar om te lezen, en soms valt je oog op een gedichtje, soms heel klein, waarbij ik denk, dat is een waarheid waar ik wat mee kan. 
Zoals dit gedicht je van Theo Olthuis,uit de bundel  Een gat in de hemel, het  is allemaal wat 'kinderlijk geschreven. Maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. En uit dat oogpunt , dus aandacht voor de natuur die in gevaar is. zet ik dat hier even neer, als wens voor jullie voor het komende nieuwjaar

Wat er ook gebeurt

Vrede in jezelf

is een kacheltje,

dat altijd brandt.

In de laagste

of de hoogste stand.

Wat er ook gebeurt,

altijd brandt.

Vrede in jezelf

spaart energie,

Haal diep adem,

voel en zie...

Dit plaatje, dit advies, zo belangrijk in deze tijd. Zeker als het bij het vallen van de avond regenachtig is... Scholieren komen soms laat uit school, dan is het al donker aan het worden, en gaan net zo goed 's morgens al vroeg weg, als het nog donker is. En natuurlijk houden de automobilsten rekening met fietsers, maar daar kun je niet vanuit gaan! Dus a.u.b. Lichten Aan! En, mobieltje  in je tas !!! Ook al geeft dat ding licht.

Zo , dat moest me even van het hart. 

En wat er verder deze week allemaal was? Vrijdagavond een gezellige Keutjesavond bij de Heemkundekring waar ik weer een zelf geschreven verhaal mocht voorlezen. Dat werd gewaardeerd, zelfs zo dat ik er een mooi boeket voor kreeg! 

Zaterdag reden we naar onze schoonzus en zwager in Spijkenisse, zomaar, om elkaar weer eens te zien en bij te kletsen. Ze hadden 46 jaren een stacaravan in Sint Maartensdijk, zijn daarmee gestopt. Dus dat 'even aanwippen' is voorbij. Macht kein flaus aus, zoeken we elkaar gewoon op. 

Ik heb steeds bewondering voor mijn schoonzus die zo'n heftige reumavorm heeft, eigenlijk is ze gehandicapt, maar ze gaat gewoon door.. Kanjer!

De andere schoonzus bij wie vorig jaar een been tot boven de knie werd geamputeerd, heeft helaas haar andere been ook moeten verliezen, een tragisch gebeuren als je 86 bent. Ze ligt nu nog te revalideren, en we wachten af hoe het allemaal verder al gaan met hen, hij is nl. ook 88.  En als heel vervelende bijkomstigheid, ze heeft de MRSA-bacterie bij zich. Wat een pech kan een mens hebben.

Gelukkig is niet alles kommer en kwel. De oudste die met zijn gezin  op Lanzarote vakantie vierde is weer terug, we zien elkaar snel. Natuurlijk was er wel contact. Toen ik Raf aan de telefoon had en zei 'dag klein mannetje' kreeg ik van hem te horen, 'ik ben geen klein mannetje, ik ben je grote vriend'. En zo is het maar net!

Als ik naar buiten kijk geniet ik van de prachtige herfstkleuren, het geel van de bladeren lijkt wel licht te geven. Kijk, ben ik toch weer terug bij af.. bij het licht dat de fietsers aan moeten zetten! Ik wens jullie allemaal een zonnig weekend.