LEVENSGENIETER

 Met z'n allen bij ons in de serre voor de Paasbrunch. Of bij onze schoondochter en zoon in hun huis, of in de tuin. Naderhand een paasbrunch bij diezelfde kinderen in ons eigen huis, want zij hebben ons huis gekocht. Maar we kwamen bij elkaar voor de paasbrunch. Gezellig, mooi gedekte  tafel met smakelijke hapjes. en vooral samen met de hele familie, en haar familie. Zo belangrijk.

Dit jaar kan dat niet, we riskeren het niet, maar gaan het wel missen. het zal zo anders zijn. Het is al anders. We missen de bekende K3: kussen, knuffelen en kroelen !!! De  foto's die we krijgen, de filmpjes op Instagram, we kijken niet één keer, maar wel drieenveertig keer, of nog meer.

Natuurlijk vieren we Pasen , eigenlijk het mooiste feest van het kerkelijk jaar. In diverse Oost-europese landen groet men elkaar op de paasmorgen met :De Heer is waarlijk opgestaan. 

Ik wens jullie allemaal goede paasdagen, en we kijken samen vooruit naar betere tijden!

Slechte aprilgrap vandaag. Die had niemand kunnen verzinnen: je hoeft niet naar school, die is dicht...En toch gebeurt het allemaal. Gelukkig is de situatie voor ons wel aanvaardbaar. Behalve dan dat we onze kleinkinderen niet zien. wel via foto's en filmpjes en met de telefoon kunnen bellen. Thuiswerken, als we geen zin hebben doen we niks. De boodschappen, daar hebben we onze kinderen voor. Er wordt gewandeld door manlief de polder in , gefietst, genoten van de lammetjes en het jonge groen. 
Maar ik denk ook veel aan de ouderen die binnen moeten blijven ,geen bezoek kunnen ontvangen. Dat moet toch vreselijk zijn, wij gingen dagelijks bij moeder langs. gezelligheid stond bovenaan. Ze leeft niet meer helaas. Maar ik kan me de gevoelens van al die mensen goed voorstellen.

We kunnen nu ook niet naar ons chalet. Vorige week waren we er nog even en hadden toen het gras geknipt, maar de caravan zelf nog niet 'zomerklaar' gemaakt. Want er kon nog nachtvorst komen.. Dit is wel wat anders, we mogen er nu niet heen. Wij zijn best geluksvogels, wonen prachtig aan het water, hebben een zonnig balkon, mooie omgeving.. maar je zult in de stad wonen en snakken naar het zomerseizoen in je vakantiehuis. vooral voor de kinderen, straks in de meivakantie zal het bar tegenvallen. Maar het komt weer goed, dat roepen we steeds. En hopelijk is dat zo.

De media hebben genoeg te melden deze dagen, helaas teveel over dat nare onderwerp, ik ga het niet noemen. Eigenlijk had ik veel liever dat het komkommertijd  was voor de journalisten. Dat ze van alles uit de kast moeten halen om de krant vol te krijgen.

Deze foto maakte ik jaren geleden bij de voorbereiding van ons jaarlijkse mosselfeest op de camping.. Veel werk, heel gezellig. Altijd in week 31, in de zomer. Ik maak me hier niet ongerust over of het door zal gaan, want we waren na ruim 25 jaar toch l gestopt. er kwam een ander feest voor in de plek.

En zoals ik al zei: Het komt allemaal goed !!!

1 Maart verscheen mijn laatste blog. Het virus begon aan de deur van de hele wereld te kloppen, en ik hoopte nog maar dat het mee ging vallen. Onze neef uit China waarschuwde ons al, bagatelliseer het niet. Luister naar de deskundigen, maar wij dachten dat het allemaal nog mee ging vallen. De kinderen zitten inmiddels een week thuis van school, de ouders zijn, indien mogelijk thuis aan het werk. Een dubbele taak voor velen, want al zijn het je eigen kinderen, ze doen nooit precies wat jij wil. Ze hebben energie teveel, kinderenen moeten zo af en toe worden 'gelucht'. Maar hoelang dat nog kan? Het lijkt immers dat veel volwassenen , ondanks de vele schooljaren, nog niet ervan op de hoogte zijn hoeveel 150 cm. is. 
Dat is zo jammer, want ik zie straks agressie de kop opsteken, 'waar bemoeien ze zich mee', en behalve die agressie ook het virus. Waar gaat dit allemaal eindigen? 
De zorg is geweldig, de zorgen zijn overweldigend. De creativiteit van mensen dwingt respect af. De humor met taal en plaatjes op Facebook , ik geniet er (soms)van.  

Zelf doen we ons best. Voor een kopje koffie hoeven we niet de deur uit. en die bos bloemen (dit is een foto van 5 jaar geleden) kan hier vlakbij worden gekocht. Maar de kwekers raken hun producten aan de straatstenen niet kwijt. Gelukkig zien ze andere oplossingen, dan maar naar de zorgverleners. Dat geld, dat komt wel goed...hopelijk. En die zorgverleners, maar ook alle andere beroepsgroepen die 1000% worden ingezet. die verdienen dat bloemetje. Maar ook dat gezellige etentje in het restaurant, en dat feestje wat in de agenda staat.

De sportclubs zijn gesloten, de wedstrijden stil gelegd. Ik kan het niet eens opnoemen wat er allemaal mis gaat...Dingen waaraan ik in mijn vorige blog nooit over had gedacht. 

De lente is begonnen, de zomertijd komt eraan. Vakanties, hoeveel mooie aanbiedingen zie ik dit weekend voorbij komen in de krant en diverse magazines. Dromen mag. Nu maar hopen dat dromen geen bedrog zijn. 

We moeten er met zijn allen wat van maken, als we het maar op anderhalve meter afstand van elkaar doen , met ons volle verstand.
En ik wens de vele deskundigen die in deze tijd van crisis beslissingen moeten nemen, ontzaglijk veel wijsheid toe, en daarnaast een publiek dat niet alleen applaudiseert maar ook nog eens luistert.

Je krijgt als mens het gevoel dat de weegschaal op dit moment een beetje doorslaat. alles en iedereen moet iets weten en horen over het nieuwe virus. En het meest vervelend vind ik , dat ik denk dat de mensen die het moeten weten, er ook nog veel naar moeten gissen. Je kunt onderzoeken doen, uitslagen afwachten en dan blijkt dat een patiente in een ziekenhuis niet gecontroleerd is en naar een ander ziekenhuis vervoerd. Paniek zaait harder uit dan het virus, of toch niet ? Morgen begint de nieuwe schoolweek, de nieuwe werkweek. Wie kucht, koorts heeft, met een vermoedelijk virus in aanraking is geweest, zal thuis blijven? We gaan de komende tijd een rollercoaster van geruchten, berichten, artikelen, persconferenties etc. tegemoet.

Quarantaine, isolatie, zijn dat de nieuwe angstvirussen? Lege schappen in de winkels, blijf zitten waar je zit, en goed luisteren, en volgzaam zijn... 

Niet zoenen, las ik. Dit was zomaar even mijn hart luchten, zeker geen officieele mededeling.    

Soms lijkt het of er een bom ontploft is in mijn kasten en laden. Om de zoveel tijd wordt alles keurig gesorteerd, maar op zeker moment , ik denk weleens dat het door een bepaald virus komt, gebeurt er iets in mijn opbergruimtes. Dan ligt alles scheef, dingen die niet bij elkaar horen zoeken elkaar op, er liggen spulletjes waarvan ik dacht dat ik die al had weggegooid, kortom, het is een georganiseerde puinhoop. Dat betekent dan meteen dat ik aan de slag moet/wil/gaan om de grootse schade te beperken.

Dus vanochtend dacht ik te beginnen aan ons 'dressoir', ik weet niet eens hoe ik die kast officieel moet noemen. De planken daarin liggen vol met foto-albums, mappen met krantenknipsels, konterfeitsels van eigen hand zoals verhalen en gedichten, maar ook herinneringen. Alles wat bewaard werd en dat, zoals vanochtend weer bleek, zo vers is dat ik het langer bekeek dan ik wilde.

Ik schiet dus niet op. Maar er zitten ook zoveel mooie dingen tussen de verdrietige zaken. Vooral de foto-albums die na het overlijden van moeder bij ons terecht kwamen. Zij had ook zo'n kast , met daarin die albums die met grote regelmaat op de salontafel lagen . Er zitten nogal wat lege plekken, zo te zien aan de beschadigde pagina's heeft iemand foto's eruit gepikt. Misschien was ik het zelf wel, want op foto's uit je jeugdjaren is te zien hoe je kleinkinderen op je lijken, en dan moet je toch een voorbeeld hebben. Niet eruit halen was beter geweest, want nu liggen de albums toch hier. 

Het is ook nodig om de schuifjes in mijn bureautje te 'deleten', want ik weet zeker dat ik genoeg leesbrillen heb, voor de komende maanden en genoeg elastiekjes om de kerstkaarten die we kregen samen te bundelen.
Hoewel, die hoef ik toch niet te bewaren, die kunnen alvast weg, dat schiet lekker op...  

O jeetje, ik vergeet dat er ook nog mappen staan die nagelopen moeten worden. 't Is maar gelukkig dat ik niet meer werk, dus heb ik tijd zat om verder te gaan met mijn 'kastenstelsel'... 

Ik ga nu eerst even de krant lezen, over een rommeltje gesproken. Vergeleken bij al het nieuws zijn zelfs mijn kasten goed op orde. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken in de wereld eens hun boeltje op ruimen. 

Hebben jullie ze ook in de familie, van die versprekingen, eerst per ongeluk , maar later steeds gebruikt in een  gesprek. En soms komen ze via een ander de vocabulaire van een familie binnen. Zoals verkeerd gezongen woorden in een liedje. DWDD had er af en toe zelfs een rubriek over, mamma appelsap...
Zo wordt de bloem die je hierboven op de foto ziet bij ons een meniscus genoemd...Moet je wel mee oppassen als je dat woord gebruikt bij mensen die je helemaal niet kennen, die weten nl. meestal niks van die gekke gewoonte en kijken je dan ook vreemd aan. Maar dat went wel!

Ik heb ooit toen ik nog bij de huidarts werkte , de versprekingen van mensen verzameld. Ik kon er naderhand bijna een boek van maken. Wel zonder bronvermelding natuurlijk. Want je kijkt gek op als iemand het over 'confectie' in zijn been heeft. Op iemand die abattoir zei, in plaats van trottoir. De mevrouw die een volkoren-trui aan het breien was, zou nu aan de slag kunnen in Middelburg bij dat zangevenement. 

Kinderen hebben in de loop van de jaren ook een goot aandeel geleverd aan de woordenlijst: goud, mirre en BIERook. Dat komt elke kerst ter sprake.  
En wie zou tijdens het boodschappen doen niet moeten lachen als iemand zegt: ik vind magnolia's zo lekker, als de zak vol mineola's wordt afgewogen. 

Ja ik weet het, het is allemaal een beetje flauw. Maar er is ook nog een rijtje met versprekingen die ik hier niet publiceer...Degenen die me kennen weten wel wat bedoeld wordt!

Vanochtend zag ik op mijn Facebook dat zij een herinnering plaatsten van twee jaar geleden, een foto gemaakt bij  voorleesontbijt bij onze kleindochter Emma. Het was toen niet de eerste keer dat ik mijn omazijn uitbuitte, eerder had ik ook bij Tommy al een keer voorgelezen, waaronder dit leuke boekje. Eipetje, de kinderen kunnen niet meer zonder tegenwoordig, willen ook niet meer zonder, want ze worden er slim van. Dat bemerk ik dagelijks, dus ook dat ik zelf ,qua kennis op al die apparatuur,  inlever.
Gelukkig mocht ik afgelopen week ook weer van mijn omazijn profiteren, toen las ik, na het nuttigen van enkele boterhammen, over de Gruffalo. 

 Wij zijn best oude grootouders, onze oudste kleinzoon is 13, en de jongste ruim vijf maanden. Dus wat dat betreft, een keertje voorlezen en een ontbijtje..ik hoef het nog niet af te schrijven. maar dan moet ik (ruim 74) wel in goede conditie blijven, of het formaat voorleesstoel moet worden aangepast!

Emma genoot in elk geval, en gelukig heb ik de foto's nog, en zij haar boek over de Gruffalo. 

Emma's vader droeg deze week een grijze  trui met daarop het woord Blauw, groot afgedrukt, waarop de jongedame reageerde: papa, dat is fout hoor!. 

Indertijd toen ik als correspondente voor de krant werkte, genoot ik altijd van de berichtjes die ik schreef over de hoogste zonnebloem, de zwaarste pompoen, de raarste aardappel, grootste tomaat etc. Want ik had dan meteen voor de komende editie van de krant ook weer een berichtje. Er waren immers altijd mensen die na het lezen van het verhaaltje met een overtreffende trap van die zonnebloem, pompoen, aardappel of tomaat kwamen. En liefst met foto erbij. Er kwam dus een soort competitie op gang. Dat was leuk.

Deze week kreeg ik hetzelfde gevoel toen ik op Faceboek een foto plaatste van een eekhoorn die in de tuin bij onze kinderen in Tholen was gesignaleerd. En ik schreef dat eekhoorns niet op eilanden te vinden zijn.. En daar kreeg ik een berg reacties op. Want het bleek dus dat er in Tholen op verschillende plekken Knabbels en Babbels te zien zijn, in tuinen , langs de weg in bossages. Dus die eekhoorn in de tuin bij Rommerswael was niks bijzonders! 

Jammer genoeg krijg ik de foto van 'onze' eekhoorn niet geplaatst bij mijn blogje. Anders reageerden jullie wellicht ook, want Zeeland heeft zoveel eilanden, en daar zouden dan geen eekhoorns zijn. Nu moet ik zeggen dat we in de halve eeuw dat we op Schouwen onze vakantie doorbrengen daar ook nooit van die leuke beestjes met pluimstaarten zagen. 

Nu ik dit schrijf denk ik, wie weet.... Enfin, heb ik weer een onderwerp voor een volgend blogje!

Het is vandaag 30 jaar geleden dat Omroep Zeeland begon, las ik zojuist. Ze hebben zich in de loop der jaren goed op de kaart gezet in onze provincie met radio programma's en televisie uitzendingen. Ik vind het wel leuk dat er nog steeds mensen zijn die praten over Radio Zeeland. 
Op de eerste dag dat de uitzendingen begonnen kon je al reageren via de telefoon, indertijd was ik natuurlijk ook van de partij om te bellen en heb toen meteen aangegeven het Zeeuwse dialect belangrijk zou zijn voor de luisteraars, toen nog geen kijkers. Ik heb hier thuis in mijn archief  nog de krant waarin alle interviews en foto's van de Omroep die op 1 januari 1990 begon uit te zenden.

Dat dialect kwam wel 'in beeld', maar veel minder dan veel dialectsprekers zouden willen. Nu is het uiteraard ook zo dat een specifiek Zeeuws dialect niet bestaat, we hebben teveel steden en dorpen op in provincie die hun eigen streektaal hebben. Bij een paar medewerkers van de Omroep kon je erop vertrouwen dat zij 'de Zeeuwse Taele' de ruimte gaven in hun uitzending, ik noem Bert van Leerdam en natuurlijk Elsa van Hermon. 

Als dialectspreekster heb ik verschillende keren een telefoontje gehad mee te reageren als er iets 'vertaald' moest worden. Ik vond het altijd leuk om mee te doen. Er waren nog andere momenten dat ik gedurende de 30 jaar van het bestaan de studio bezocht: een keer omdat ik een zelf geschreven kerstverhaal voor mocht lezen. en een keer een uitgebreid interview over mijn gedichtenbundel die was uitgegeven. Mooie herinneringen.

30 Jaar...Bij deze zou ik Omroep Zeeland willen feliciteren en nog veel mooie uitzendingen willen toewensen . En de luisteraars, veel plezier bij alles wat ze te zien en te horen krijgen. 

Poezie is voor mij belangrijk, ik schrijf zelf ook graag gedichtjes, soms rijmpjes. Maar er zijn zoveel betere schrijvers, en daarvan heb ik boeken in mijn kast. Die staan altijd klaar om te lezen, en soms valt je oog op een gedichtje, soms heel klein, waarbij ik denk, dat is een waarheid waar ik wat mee kan. 
Zoals dit gedicht je van Theo Olthuis,uit de bundel  Een gat in de hemel, het  is allemaal wat 'kinderlijk geschreven. Maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. En uit dat oogpunt , dus aandacht voor de natuur die in gevaar is. zet ik dat hier even neer, als wens voor jullie voor het komende nieuwjaar

Wat er ook gebeurt

Vrede in jezelf

is een kacheltje,

dat altijd brandt.

In de laagste

of de hoogste stand.

Wat er ook gebeurt,

altijd brandt.

Vrede in jezelf

spaart energie,

Haal diep adem,

voel en zie...

Dit plaatje, dit advies, zo belangrijk in deze tijd. Zeker als het bij het vallen van de avond regenachtig is... Scholieren komen soms laat uit school, dan is het al donker aan het worden, en gaan net zo goed 's morgens al vroeg weg, als het nog donker is. En natuurlijk houden de automobilsten rekening met fietsers, maar daar kun je niet vanuit gaan! Dus a.u.b. Lichten Aan! En, mobieltje  in je tas !!! Ook al geeft dat ding licht.

Zo , dat moest me even van het hart. 

En wat er verder deze week allemaal was? Vrijdagavond een gezellige Keutjesavond bij de Heemkundekring waar ik weer een zelf geschreven verhaal mocht voorlezen. Dat werd gewaardeerd, zelfs zo dat ik er een mooi boeket voor kreeg! 

Zaterdag reden we naar onze schoonzus en zwager in Spijkenisse, zomaar, om elkaar weer eens te zien en bij te kletsen. Ze hadden 46 jaren een stacaravan in Sint Maartensdijk, zijn daarmee gestopt. Dus dat 'even aanwippen' is voorbij. Macht kein flaus aus, zoeken we elkaar gewoon op. 

Ik heb steeds bewondering voor mijn schoonzus die zo'n heftige reumavorm heeft, eigenlijk is ze gehandicapt, maar ze gaat gewoon door.. Kanjer!

De andere schoonzus bij wie vorig jaar een been tot boven de knie werd geamputeerd, heeft helaas haar andere been ook moeten verliezen, een tragisch gebeuren als je 86 bent. Ze ligt nu nog te revalideren, en we wachten af hoe het allemaal verder al gaan met hen, hij is nl. ook 88.  En als heel vervelende bijkomstigheid, ze heeft de MRSA-bacterie bij zich. Wat een pech kan een mens hebben.

Gelukkig is niet alles kommer en kwel. De oudste die met zijn gezin  op Lanzarote vakantie vierde is weer terug, we zien elkaar snel. Natuurlijk was er wel contact. Toen ik Raf aan de telefoon had en zei 'dag klein mannetje' kreeg ik van hem te horen, 'ik ben geen klein mannetje, ik ben je grote vriend'. En zo is het maar net!

Als ik naar buiten kijk geniet ik van de prachtige herfstkleuren, het geel van de bladeren lijkt wel licht te geven. Kijk, ben ik toch weer terug bij af.. bij het licht dat de fietsers aan moeten zetten! Ik wens jullie allemaal een zonnig weekend.

Een bloemetje, dat verdient ze wel, onze sportieve schoondochter Clarinda. Ze is een hardloopster, sinds ruim een jaar 'professioneel' bezig. Eerst lopen om haar hoofd leeg te maken, daarna werd het een vorm van sportieve ontspanning, een paar keer in de week naast haar bijzonder drukke baan. en nu heeft ze haar tweede marathon achter de rug. Rotterdam was mooi, maar New York, dat was bijzonder, zeker omdat ze daar i.v.m. haar werk diverse malen was. We zijn trots, ook op onze zoon...
En die bloemen? Dat komt nog wel, als ze weer thuis is.

Het was een gezellig weekend. een vriend op bezoek die wekenlang met vakantie was , en die zijn verhaal kwam doen. Mijn zus en zwager kwamen langs, gezellig. Even bijpraten...

Maar heel leuk was de opening van een expositie met aquarellen van onze vriendin Hennie de Dreu. Ze exposeert in  't Kerkje van Ellesdiek', en zaterdag gingen we daar heen. Het was er druk, er was muziek van twee jongemannen - Dirk en Gijs- . Er hangen heel veel aquarellen, veel bloemen. Onze vriendin is nl. niet alleen met Water en Verf aan de slag, maar ze heeft heel erg groene vingers en is lid van een tuinclub. Deze dames waren dan ook in grote getale aanwezig. 
Op Zeelandnet, bij de video's valt haar werk te bewonderen. 

Ze kreeg van mij een mooie zonnehoed, niet alleen om op te zetten als ze in de tuin werkt, maar ook als letterlijk compliment CHAPEAU, dus.

Druk weekend, we vervelen ons niet als pensionado's. En deze week ? Naar de audicien, naar de oogarts, etc.. ja, je bent pensionada of niet.. 

Nee, dit plaatje is niet origineel, maar er worden af en toe nog wel mensen opgepakt die iets gestolen hebben. Zo las ik vandaag over een mevrouw van 82 die in Sluis iets mee nam wat niet van haar was. en dat hebben we als kind thuis al geleerd, en later op Zondagsschool, dat mag niet, dan mot je in het pliesiekotje, en dan moet je brood met zeep eten...

Ik herinner me een verhaaltje van jaren geleden. Een oudere mevrouw had ook de aandrang gehad iets uit de supermarkt mee te pakken, en ze had niet alleen die aandrang, ze had het ook gedaan.
Ze zat voor de rechter in het beklaagdenbankje, haar man op de tribune, die moest de schande ondergaan. Gelukkig was de rechter iemand die echt recht sprak. Hij vroeg, wat heeft u gestolen ? De vrouw antwoordde: een blik perziken.. Hoeveel  van die vruchten zaten daarin, vroeg de rechter, vier halve, uwe edelachtbare echter. Nou dan veroordeel ik u tot u vier halve dagen opsluiting in een open gevangenis.

Dank u wel, dank u wel, antwoordde de vrouw.

Waarop haar man, vanaf de tribune zijn vinger opstak en zei: meneer de rechter, ze heeft ook nog een groot blik doperwten meegepikt !!!

Gistere 'eb ik geên mens uutgetrokke..Voa degene die nie weete wat 'ad dat is, ik 'ebben dus geên foto's gemaekt op de Dialectdag. Dit is 'n plaetje van 'n pae jaer geleeje, toen wier 't er 'n borstbeeld onthuld van mevr. Ghysen, in Domburg. Dat staet 't er nog steeds oe, dat zag ik van de zeumer. Die vrouwe die ei 't Zeeuwse Woardenboek van dialecten saemengesteld, dae ei ze vuuftig jaer vriewillig an gewerkt, en ons ebben dae nog elleken dag plezier van.
Gistere oak weê. Toen vierden de leejen van de Verenigieng in de Vroone in Kapelle dat ons 90 jaer bestaen. En 't was de 43e dag dat we daevoa saemen kwaeme.
Ad ik an Dialectdag dienke, dae kom ik bekant à 30 jaer, dienk altied an bolussen, gries 'aer en an 't Zeeuwse Volkslied. Die bolussen , die kriegen m'n amme binnenkomme, dat grieze aer krieg je van eihus, en dat lied ziengen m'n saemen ad alles klaer is en ons gaen vertrekke.
D'r bin jaeren gewist dat d'r gezonge wier mit  pianobegeleiding, af en toe mit 'n gitaar, al nae gelang d'r muzikanten anwezig waere die adden opgetreeje, en de leste jaeren dikkuls 'a capella'. In Kapelle, maeken m'n d'r dan van.  Mà, 't is tredisie, en dat mot zo bluuve.

De bieeênkomst woar wè steeds minder bezocht, de leejen bin stik voa stik gepensioneêrd, dus 't verloap is groat. Sommige kunnen bekant nie meêr loape...

Mà m'n ouwen de moed d'r in, net as ons 't volkslied d'r in 'ouwe.

Gistere kregen m'n voa de lunch'n optreden 't oaren van Dingeman de Visser, vroeger van Dunder, en van Jan Zwemer, o.a. bekend om z'n stikjes in de krante. Ze zongen en declameerden versjes, van Wilmink tot Brel, en van Zwemer zelf. Moaie teksten en moaie meziek op de gitaar. Dingeman speelden zellufs nog didgeridoo, op 'n pvc buize. 'k Ebben genote.

An taefel is 't oak gezellig, net 'n kippekot uut alle windstreken van Zeeland.

En 's middags kwam Wim Daniels op versite. Da's toch geên Zeêuw? Nee, mà die kan eel moai vertelle over't dialect van Oast Braebant, ie kom uut Aarle-Rixtel. En die man ei meraekels vee boeken geschre, ie was van de weeke oak nog bie Pauw op de tillevisie, dae 'ebben julder um misschien wè gezien. Mensekinders, wat kan die man vertelle, wat 'ebben ons vee gelache, en gelieks oak nog vee geleêrd.  't Was allemae de moeite waerd.

't Is 't open dat ons d'r kommende jaere weêr bie kunnen weeze...

Op een zondagmiddag, met net zulk weer als vandaag, ben ik indertijd met mijn weblog begonnen. Dus dan denk ik, wellicht zijn er nu ook weer Zeeuwen, of andere landgenoten, die hun dagelijkse beslommeringen met anderen gaan delen.
Die belevenissen kunnen van alles zijn: mooi, minder mooi, ronduit slecht. Of heel erg privé, herinneringen, voorspellingen, waarderingen, kritische zaken.. gewoon alles wat een mens mee kan maken in zijn of haar leven. en dat dan aan anderen wil vertellen.
Soms zette ik er foto's bij, andere keren dacht ik, daar hebben ze niks mee te maken, dat ik het vertel is genoeg. maar ondertussen is het wel een soort dagboek, of liever gezegd archief geworden van mijn leventje.

En ik heb er eigenlijk nooit spijt van gehad dat het toen zulk slecht weer was, zo slecht dat het alleen maar weer was om achter de p.c. te gaan zitten, of voor zoals anderen zeggen.
Hoeveel mensen heb ik bereikt? Een boel. maar er zijn bloggers die veel en veel meer lezers hebben, en die veel en veel meer te bieden hebben, zowel in woorden als activiteiten. Die lees ik allemaal graag. Hoewel het aantal bloggers nogal wat verminderd is, je kunt zoveel andere mediavormen gebruiken.

Kijk, op dit moment breekt in Tholen de zon door. De wereld ziet er meteen anders uit. het lijkt mijn blog wel, telkens anders. Soms mooi weer, dan betrokken en somber. Fijne dag verder...

En die poes is geen familielid, die woont in Middelburg. Regent het daar vandaag ook ? 

Hier zit dus denk ik 3 jaar tussen, toen was Raf als baby  in de caravan bij opa en oma, en gisteren kwam zijn broer Alef op bezoek...Ook zo'n lief proemeltje. En opa Gerrrit en oma Jopie straalden weer net zo trots als hier op deze foto.
Raf huppelde ondertussen vrolijk in het rond, want vrolijk is hij, en haalde auto's tevoorschijn waar indertijd ook zijn vader en oom mee speelden. Ja, wie wat bewaart, heeft wat.
Wij hebben in elk geval een stel leuke kleinkinderen. We kunnen inmiddels al lang terugkieke, op de camping staan we ruim 48 jaar, en zodoende  kunnen we over allerlei mooie momenten praten. En er op terug kijken. En het prettige is, er komen nog steeds momenten bij, zoals de afgelopen weken toen we mooie ritten maakten, en bezoekjes aflegden.
Of  we dat niet doen als we thuis zijn ? Tuurlijk wel, maar Schouwen levert altijd nog Het Vakantiegevoel. Thuis heb je een agenda  met verplichtingen, ja, ook als je gepensioneerd bent. Dan juist denk ik!

En die autootjes? Goed bewaren, voor onze verse kleinzoon!

Mien moeder, mien moeder, oar 't negentig jaer,

z'is redeluk gezond en z'ei oak nog moai 'aer...

Deze zelfgemaakte variant op het bekende rommelpotliedje zong ik op haar verjaardag, haar 90e dus. De rommelpot was een geliefd instrument van onze moeder. Van mij ook, en onze kleinzoon Tommy, nu 9 jaar, ging vorig jaar op oudejaarsdag ook langs de deuren zingend over klein Zieltje.

Moeder is niet meer, vandaag is het 4 jaar geleden dat ze overleed, ze werd 93. Een mens die veel mooie herinneringen heeft achter gelaten. Ze ging meerdere keren met ons mee naar de caravan, ze genoot dan. Ze genoot trouwens op velerlei manieren. En wij genoten mee. Natuurlijk, er was weleens wat, waar niet ? Maar ik gun iedereen , dat schreef ik al meer, zoveel fijne gedachten over zijn moeder/vader. Daar kan een mens weer mee verder, en dan worden de andere herinneringen die niet zo mooi zijn, wat dragelijker.

Al heel veel jaren, bijna 14 dacht ik, schrijf ik op het weblog van ZeelandNet onder de naam Levensgenieter. En soms denk ik, daar ga ik mee stoppen, met het schrijven, en dan die naam Levensgenieter, dat klopt ook niet altijd. Want er heeft zich dikwijls een dipje voorgedaan de laatste jaren.
Maar dan toch weer, gebeurde er iets dat ik dacht, kom op Jewanna, het gaat best goed komen allemaal. En als het nu nog niet goed gaat, dan komt het misschien toch wel goed. Zo niet, dan toch, zeggen we er meestal achter.
En het is echt waar, het is dikwijls genieten. Samen met man, met kinders, kleinkinders, familie, en vooral vrienden. Die zijn onmisbaar in een mensenleven. Samen maak je veel mee, negatief en positief, dus de weegschaal blijft gelijk, en slaat zelfs door naar de positieve kant bemerk ik meer en meer.

De laatste week was het een goed weekje als Levensgenieter. Een gezellig etentje met een vriend, een leuke BBQ bij de jubilerende tennisclub van mijn husband, vanavond een mosselmaaltijd t.g.v. de 86-jarige schoonzus en 88-jarige zwager. Vanochtend met vier van onze vijf kleinkinderen geknuffeld, en nu een lekker bakje koffie met een borreltje erbij voor mijn neus.

Weet je wat, ik ga gewoon nog even door met mijn blogjes. Laet de boeren ma dosse..zeiden ze vroeger. 

Donkere wolken pakken zich samen...zo'n zin die aan geeft dat de rust voorbij is, dat we ons vredige leventje kunnen vergeten. 
Gelukkig is dit niet letterlijk zo, ons eigen leventje verloopt goed, we mogen content zijn met alles wat we hebben, en tevreden zijn over dingen die we niet hebben, of hebben gekregen of meegemaakt.

Een van die dingen is de oorlog. Een item dat dit jaar dikwijls te lezen of te zien is, in verband met de viering/herdenking van de bevrijding van 75 jaar geleden. Dat gaat gevierd worden, dat is logisch. Maar het is ook een moment waarop we stil worden van alle gebeurtenissen die zich hebben afgspeeld in die oorlog. Zelf ben ik van juli 1945, en heb dus geen 'ervaring' , gelukkig maar.

Maar een mens leest boeken, kijkt films en series. We hebben Google en zien/lezen , wanneer we iets meer willen weten over een gebeurtenis, alles tot de meest gruwelijke finesses . Soms heb je spijt dat je het hebt opgezocht. Waar  is een mens toe in staat ? 

Van onze eigen familie van mijn vaders kant, weet ik dat opa Ottevanger een oorlogsslachtoffer was. Niks heldhaftigs, echt een slachtoffer. Hij ging nog even , toen de bevolking van Dinteloord ( mijn vaders geboorteplaats) geevacueerd zou worden, zijn zakhorloge ophalen. Hij werd zijn  dood toen de geailleerden een bombardement uitvoerden. 
Het is een klein verhaaltje in de grote verhalen rond de oorlogstijd.

We hebben er weinig van geleerd denk ik weleens, desondanks mogen we toch genieten van onze vrijheid . Laten we dat dus ook doen en die donkere wolken, ze hangen er soms ook letterlijk.  

Nee, we zijn niet echt een echtpaar met veel nageslacht, maar ondertussen toch wel  twee zoons en vijf kleinkinderen, van 13, 9, 6, 3  en gisteren, 17 augustus is nl. onze vierde kleinzoon geboren, tel daarbij de enige kleindochter op en het zijn er vijf. Je snapt dus wel dat we trots zijn. Alef heet de nieuwe telg...Een lief kereltje.
Raf , zijn broertje van drie jaar, had de baby in de buik bij zijn mama zelf al Twan genoemd. Een raadel voor ons allemaal hoe hij daar bij kwam.
Dus het was voor wel even een verandering dat het broerje Alef heette.  Maar hij zal er wel aan wennen.
En opa en oma? Die wennen er ook wel weer aan, want kleinkinderen ? Ze houden je jong, dat in elk geval.