LEVENSGENIETER

Mien moeder, mien moeder, oar 't negentig jaer,

z'is redeluk gezond en z'ei oak nog moai 'aer...

Deze zelfgemaakte variant op het bekende rommelpotliedje zong ik op haar verjaardag, haar 90e dus. De rommelpot was een geliefd instrument van onze moeder. Van mij ook, en onze kleinzoon Tommy, nu 9 jaar, ging vorig jaar op oudejaarsdag ook langs de deuren zingend over klein Zieltje.

Moeder is niet meer, vandaag is het 4 jaar geleden dat ze overleed, ze werd 93. Een mens die veel mooie herinneringen heeft achter gelaten. Ze ging meerdere keren met ons mee naar de caravan, ze genoot dan. Ze genoot trouwens op velerlei manieren. En wij genoten mee. Natuurlijk, er was weleens wat, waar niet ? Maar ik gun iedereen , dat schreef ik al meer, zoveel fijne gedachten over zijn moeder/vader. Daar kan een mens weer mee verder, en dan worden de andere herinneringen die niet zo mooi zijn, wat dragelijker.

Al heel veel jaren, bijna 14 dacht ik, schrijf ik op het weblog van ZeelandNet onder de naam Levensgenieter. En soms denk ik, daar ga ik mee stoppen, met het schrijven, en dan die naam Levensgenieter, dat klopt ook niet altijd. Want er heeft zich dikwijls een dipje voorgedaan de laatste jaren.
Maar dan toch weer, gebeurde er iets dat ik dacht, kom op Jewanna, het gaat best goed komen allemaal. En als het nu nog niet goed gaat, dan komt het misschien toch wel goed. Zo niet, dan toch, zeggen we er meestal achter.
En het is echt waar, het is dikwijls genieten. Samen met man, met kinders, kleinkinders, familie, en vooral vrienden. Die zijn onmisbaar in een mensenleven. Samen maak je veel mee, negatief en positief, dus de weegschaal blijft gelijk, en slaat zelfs door naar de positieve kant bemerk ik meer en meer.

De laatste week was het een goed weekje als Levensgenieter. Een gezellig etentje met een vriend, een leuke BBQ bij de jubilerende tennisclub van mijn husband, vanavond een mosselmaaltijd t.g.v. de 86-jarige schoonzus en 88-jarige zwager. Vanochtend met vier van onze vijf kleinkinderen geknuffeld, en nu een lekker bakje koffie met een borreltje erbij voor mijn neus.

Weet je wat, ik ga gewoon nog even door met mijn blogjes. Laet de boeren ma dosse..zeiden ze vroeger. 

Donkere wolken pakken zich samen...zo'n zin die aan geeft dat de rust voorbij is, dat we ons vredige leventje kunnen vergeten. 
Gelukkig is dit niet letterlijk zo, ons eigen leventje verloopt goed, we mogen content zijn met alles wat we hebben, en tevreden zijn over dingen die we niet hebben, of hebben gekregen of meegemaakt.

Een van die dingen is de oorlog. Een item dat dit jaar dikwijls te lezen of te zien is, in verband met de viering/herdenking van de bevrijding van 75 jaar geleden. Dat gaat gevierd worden, dat is logisch. Maar het is ook een moment waarop we stil worden van alle gebeurtenissen die zich hebben afgspeeld in die oorlog. Zelf ben ik van juli 1945, en heb dus geen 'ervaring' , gelukkig maar.

Maar een mens leest boeken, kijkt films en series. We hebben Google en zien/lezen , wanneer we iets meer willen weten over een gebeurtenis, alles tot de meest gruwelijke finesses . Soms heb je spijt dat je het hebt opgezocht. Waar  is een mens toe in staat ? 

Van onze eigen familie van mijn vaders kant, weet ik dat opa Ottevanger een oorlogsslachtoffer was. Niks heldhaftigs, echt een slachtoffer. Hij ging nog even , toen de bevolking van Dinteloord ( mijn vaders geboorteplaats) geevacueerd zou worden, zijn zakhorloge ophalen. Hij werd zijn  dood toen de geailleerden een bombardement uitvoerden. 
Het is een klein verhaaltje in de grote verhalen rond de oorlogstijd.

We hebben er weinig van geleerd denk ik weleens, desondanks mogen we toch genieten van onze vrijheid . Laten we dat dus ook doen en die donkere wolken, ze hangen er soms ook letterlijk.  

Nee, we zijn niet echt een echtpaar met veel nageslacht, maar ondertussen toch wel  twee zoons en vijf kleinkinderen, van 13, 9, 6, 3  en gisteren, 17 augustus is nl. onze vierde kleinzoon geboren, tel daarbij de enige kleindochter op en het zijn er vijf. Je snapt dus wel dat we trots zijn. Alef heet de nieuwe telg...Een lief kereltje.
Raf , zijn broertje van drie jaar, had de baby in de buik bij zijn mama zelf al Twan genoemd. Een raadel voor ons allemaal hoe hij daar bij kwam.
Dus het was voor wel even een verandering dat het broerje Alef heette.  Maar hij zal er wel aan wennen.
En opa en oma? Die wennen er ook wel weer aan, want kleinkinderen ? Ze houden je jong, dat in elk geval.

Verjaardagen van mensen, ze zitten in mijn verstand gebeiteld. In elk geval die van jaren geleden. Zo stapte ik vanochtend uit bed en dacht meteen 12 augustus, toen was ons  nichtje in Dinteloord jarig. Helaas is ze veel te jong overleden. En er was een verjaardag van een vroegere werkgever, van een hele lieve patient die ik jarenlang verbonden heb en me met haar dan ook heel verbonden voelde.
Mensen die overleden zijn.. die mogen niet worden vergeten. Ze zijn pas echt dood als hun namen niet meer worden genoemd. Dat is toch de tekst van een lied? 
Gelukkig zijn er ook nog een heleboel datums van verjaardagen van mensen die gewoon geknuffeld kunnen worden als het zover is. Binnenkort onze oudste zoon...hij hoopt 49 te worden.
En ondertussen zitten we te wachten op een nieuwe telg in de familie, een dezer dagen komt hij op de kalender te staan. Die ga ik dus ook niet vergeten. Wie weet komt hij op zijn vaders verjaardag .. dat is voor mij dan zeker gemakkelijk, hoef ik die datum maar een keer te onthouden.

Bedekte hoofden, in Tholen geen apart verschijnsel. Zeker bij het ter kerke gaan. Dikwijls nemen de dames die hoed dan mee in een plastictas, en doen hem later pas op. Jammer, want ze dragen meestal mooie exemplaren.. en staan dan ook mooi. Maar goed , wie ben ik dat ik daar commentaar op kan leveren.
Zelf draag ik nooit een hoofddeksel, geen hoed, of pet, zelfs in de winter ontbreekt bij mij een muts. Ik heb behoorlijk veel haar op mijn hoofd.
Nee, nu niet de opmerking maken 'waar verstand zit, kan geen haar groeien', ik ben die uitzondering waar dat niet zo is.
Maar mijn echtgenoot draagt een pet, moet hij van de arts, omdat zijn hoofdhuid, te weinig haar, doch wel veel verstand, snel geirriteerd raakt. Hij heeft die gewoonte ook overgedragen aan zijn nageslacht, onze jongste kun je tekenen met een pet, en zijn zoon ook weer. Er zijn petten in allerlei kleuren en soorten in de familie.

Het is ook een dankbaar cadeau om te geven , bijv. als iemand eens ver over de brug gaat, zoals schoondochter die een pet uit New York meebracht voor mijn husband. Helaas, op zeker moment was dat ding zoek, overal gezocht , nergens te vinden.
Tot er een foto van een vriend in de eilandelijke krant stond,zijn knappe hoofd was bedekt door de pet uit New York. 

Gevonden! Het hoofddeksel was een keer bij de vrienden blijven hangen na een bezoek. En omdat niemand het petje meepakte, dacht vriendlief, dan zet ik hem maar op. En dan kom je er mee in de krant.. bie Tholense Boys .'t Is toch eeh... Eind goed , al goed.. Gelukkig maar, want na alle hitte die we hadden, zal augustus toch ook wel zomers worden ? En dan moet de pet weer op.

Hoewel, als ik de voorspellingen over het weer in augustus lees, dan wordt het pedt, met dt... We zullen zien. 

Het ging vanmiddag helemaal niet goed toen ik een stukje schreef. Natuurlijk over het weer, en over klagen, en over vakantie. Maar ik schreef in het Thools dialect en dat betekent dat je in je tekst allerhande tekentjes plaatst. Ik had al meer dan 300 woorden staan en wat denk je ? HET HELE SPUL WEG...Toen heb ik dus even een paar echte Thoolse lelijke woorden gezegd.
Hosternokke o.a. Maar het hielp niet, het was en het bleef weg.

Daarom nu gewoon even zo. Ei jie je weertje ? Dat is een Thoolse opmerking als je aan iemand vraagt of hij/zij het naar de zin heeft. Er zullen nu veel mensen zijn die negatief rageren. Maar, het is niet anders ..

En deze foto helpt misschien eenbeetje bij het afkoelen. Pas ondertussen goed op jezelf, op anderen, en je huisdieren.

Zo, dit schooljaar is ook weer voorbij, Emma (hier een paar jaar jonger) neemt het ervan, even met mijn voeten in een teiltje, zie je haar denken. Want het was niet niks, zoveel leren in groep 3. En dan nog naar turnles, naar het kinderkoor, naar muzikale vorming, naar zwemles, en gamen. 
Maar ze is met een mooi rapport over, dus de vakantie, die is verdiend.
Net als bij haar broer Tommy, die gaat naar groep 6, met een prachtig rapport, hij gaat zelfs naar de verrijkingsklas. Dat beetje extra leren wat hij aan kan  (we krijgen zelfs Spaans oma !!) En vergeet niet dat er dit jaar judolessen waren, tennisles, en hij haalde ook nog zijn C. diploma bij het zwemmen. En er werd gegamed.

Matisse, die spant de kroon met zijn 12 jaar, gaat hij naar 3 VWO. Die gaat  het echt voor zijn kiezen krijgen, maar hij kan het! 
Raf, die hoeft alleen nog maar te genieten van zijn leventje, net als zijn oma Jopie (Levensgenieter is haar weblognaam).

En samen, zijn we benieuwd naar onze nieuwe kleinzoon en neef, maar dan is de vakantie al bijna op zijn einde. Eerst allemaal veel plezier in de vakantie !!

Nee, deze veugels zitten nie bie ons veugel'uusje bie 't sjelet, dit stel zit in d'Algarreve. Ma voa de rest zit 'ier van alles: kroajen, eksters, mossen, koalmeesjes, vlaamse gaaien, meraekels vee duuven en 'n roadbosje. Da's m'n lieveliengetje. Die andere bin soms zo honsbrutoal, en ze maeken zovee leven. Nie alleen mit d'r keele, ma oak mit d'r poaten, 's ochus vroeg op 't dek. En denet zat dae ak nog ' mantelmeeuwe bie. Bekant zo groat as 'n oaievaer.
Zelluf wist ik nie dat die veugel 'n mantelmeeuwe was, ik ebben wel verstand van mantelzurregers. Ma die vliegen nie deu de lucht, die vliegen alleen ma voa 'n ander die ze kunnen ellepe. Nee, mien man is veugelteller, die ei verstand van alles wat vliegt. En die geef de veugels oak eten. En dat mot ie ma nie meer doen eb ik net tegen um gezeid. Ze motten ma voa d'r eige kosje zurrege...
Motten ons oak, daerom gae'k straks even nae de boer om slaej, zeekrael, komkommers, redies, affijn, allerande lekkers. En oak nog wat blinde vienken aele bie de slagter, want die kommen ier noait in ons veugel'uusje, die kunnen dat nie vinde dienk ik..
 Voa julder allemae 'n moai weekend...en mocht je soms nae de Brouwersdam gaen, kiek dan uut dat er geen meeuwe wat op je'n oad laet valle, want dae bin ze goed in , oe.

Vakantietijd , het begint eraan te komen. Zo langzamerhand zie je verhalen verschijnen, zoals tegenwoordig zo gemakkelijk gaat via de sociale media. 

Je leest en ziet de mooie locaties in het buitenland. En sommige FB-ers  zijn begiftigd met leuke vertel-en schrijf capaciteiten, zodat je je meteen kunt verplaatsen naar de omgeving waar al dat moois te zien is. Eigenlijk best gemakkelijk, hoef je daar zelf niet meer heen. De verschillen in de behoeften van die reislustigen zijn duidelijk..sommigen willen plat achterover liggen in het warme zand, anderen vermaken zich, dik aangekleed , bij de geijsers op IJsland. Maar ze genieten allemaal, gelukkig maar. Deze week volg ik een meneer die een zeer indrukwekkende reis naar de schoonheden van Italie op zijn programma heeft. Hij is daar maanden van tevoren al mee in de weer geweest om zich de materie eigen te maken...Petje af, want ik denk niet, mocht ik ooit naar Italie gaan, dat ik dan zo goed voorbereid ben.

Zo kunnen we ook altijd genieten van onze kunstenares Toos van Holstein, die in haar uitgebreide verslagen de 'luie' kunstliefhebber op een artistiek bord alle moois opdient. En wij maar smullen, en die briljante dame maar serveren. Chapeau!

Die edelweiss op mijn foto fotografeerde ik een paafr jaar geleden vlakbij huis..of liever gezegd vlakbij ons chalet. Waar dat staat ? Dat weten mijn lezers inmiddels wel. Maar vanochtend staat ons vakantieverblijf in het Buienland, scheelt maar 1 letterje met buitenland....

Straks als het droog is ga ik even wat lekkers halen , stokbroodje, wijntje, Frans kaasje, Belgisch bonbonnetje... Ardenner ham. 
Alles op mijn e.bike. 
Vakantie? Komt nog wel denk ik. Nu geniet ik alvast van jullie verhalen en foto's via die mooie moderne media!

Au revoir!

Gekke foto, maar past wel bij het onderwerp van vandaag. Moeders verjaardag, 9 juni, ze zou 97 geworden zijn . Ze was een belangrijke schakel in onze familie. Echt Thools, vandaar deze klederdrachtfoto, van mij gemaakt op een projectavond van de school bij Tommy en Emma. 
Ze was voor onze kleinkinderen: Omi. Ze mcht er 3 leren kennen, Raf en de a.s. kleinzoon, daarvan hopen we maar dat ze op een andere manier hun omi leren kennen.
Wij vertellen wel over haar.
En natuurlijk via foto's. Ik heb er genoeg. Samen met moeder , allebei in klederdracht, bij een optreden als Thomasvaer en Pieternel in Ten Anker. Vandaar dit plaatje op haar verjaardag.

Mooie herinneringen, gekke herinneringen. Ik lijk zoveel op haar qua uiterlijk, en ook op andere manieren, ik schrik er soms van...

Eind vorig jaar schreef ik over mijn schoonzus van 85 jaar bij wie het rechter been tot boven de knie moest worden geamputeerd, door vaatvernauwingen. Een heel oppassende dame die volgens mij nooit alcohol heeft gedronken of iets van nicotine binnen kreeg, en toch zo'n pech had. Een prothese was geen optie. Na veel weken in revalidatiecentra, diverse verhuizingen, kon het stel, ze zijn al ruim 61 jaar getrouwd en hij is 87, naar een bungalow bij de residentie waar ze woonden. Hun appartement daar was niet rolstoeltoegankelijk , de bungalow wel. En we hebben alle respect hoe zij zich daar redden.
Hij is op en top mantelzorger, zelfs  zoveel dat zij af en toe moppert dat ze ook nog wel wat kan. Uiteraard krijgt ze wel hulp bij wonden verbinden etc. En ze heeft therapie, dat wil ze zelf graag, omdat ze dan beter blijft bewegen , vanuit de stoel, op toilet, in het bed, het lukt allemaal.

Ze hebben een 'licht'gewicht transport stoel aangeschaft zodat ze niet steeds afhankelijk zijn van invalidevervoer en hij haar met hun eigen auto naar het ziekenhuis kan brengen, voor bezoeken aan specialisten.
Omdat we binnenkort een feestje hebben en de afstand erheen een beetje te hoog gegrepen is voor de 87-jarige chauffeur, hebben we vanochtend uitgeprobeerd of ze dan in onze auto kan en zij samen met ons mee kunnen rijden, zodat ze er op dit familiefeest bij kunnen zijn. en ja hoor, ook dat lukte.

We vinden het zo prettig dat na die vervelende tijd in ziekenhuizen, revalidatiecentra etc. het tij toch ten goede is gekeerd. En dat komt vooral ook door hun beiden omdat het sterke mensen zijn die samen hun leven lang van alles hebben aangepakt en opgelost.

De foto die ik hier bij plak is de villa Ostrea, een huis in Jugendstil-stijl, die achter ons (ex)huis staat en waar zij als meisje hard werkte als dienstbode bij een zg. herenboer. Dus ze weet wat werken is...haar leven lang al.  We hopen maar dat het voorlopig goed mag blijven gaan!!

Ja, dat ben ik , een koekenbakker. Nee, niet van deze prachtige taart, die heeft Mireille gebakken. De schoondochter van mijn zwager.. Is daar eigenlijk een naam voor, voor zo'n familie-constructie? In elk geval, die taart was heerlijk . Zij bakte deze taart, en later weer andere, ter gelegenheid van het M&M-tennistoernooi. Een familietoernooi dat al jaren in Spijkenisse wordt gespeeld. En weer op de agenda staat.

Maar daar gaat het hier niet over. Het gaat erover dat ik een koekenbakker was, figuurlijk dus. Heel Tholen, postcode 4691, heeft van de Postcodeloterij per lot een bakkersbon van € 7.50 gewonnen. Ik heb 2 loten, dus 2 bonnen. Dat is niet zo moeilijk. Vanochtend dacht ik, eerst even die bonnen inleveren, ze verlopen 31 mei. 
Stapte de winkel binnen, een zaak waar ik normaliter nooit kom. Niet omdat ze er geen goede spullen hebben, maar een mens kan immers niet overal tegelijk kopen. Want een mens leeft niet van brood alleen...dat is een bijbeltekst. Voor degenen die me tot nu toe nog kunnen volgen.

In elk geval deelde de lieve mevrouw achter de toonbank mede, dat de bonnen tot volgend jaar 31 mei inwisselbaar zijn . 
Ik ga ze dus bewaren. Voor die keer dat ik een hele grote prijs win van de Postcodeloterij. Dan ga ik er een taart van kopen om mijn hele grote prijs te vieren!!!

Moet het natuurlijk wel voor 31 mei 2020 zijn...  En ik ben een beetje bang dat dit niet gaat lukken!!

Zo, moederdag is weer voorbij. Kinderen en kleinkinderen kwamen gezellig langs. Samen met de oudste en zijn gezin de lunch gebruikt en met de jongste en aanhang, het avondeten. We zijn zo gelukkig dat we elkaar geregeld zien. en ik roep dan ook, met veel bravour, als jullie andere plannen hebben, geeft niks hoor.
In mijn hart zou ik het wel jammer vinden als ze niet kwamen, beetje hypocriet van mij, ik weet het. 

De foto's van mijn moeder koester ik, zeker zoals deze, een afspiegeling van 'hoe goed we het samen hadden. 

Er woonde vroeger een meneer in Ten Anker die altijd zei  het is voorbij, het is geweest. En zo is het. Maar je herinneringen, die neemt niemand van je af. 
Op Moederdag komen de herinneringen nog meer boven drijven. 
Zelfs aan die spreuk in gouden letters op zwarte fluweel die bij opoe 't Ouwland boven de bedstee hing:
Den Schoonste Naam op het Wereldrond, den Schoonste Naam in des Menschen mond, is MOEDER.

Roots, wortels dus, dat was het thema van de afgelopen Kunstroute in Tholen. Soms worden die wortels verwijderd. Dat is dan omdat er iets nieuws gebouwd moet worden. Daar gaan dan ook weer mensen wonen die wortels hebben, zij het dan wellicht op een andere plek. Maar dat betekent niet dat zij zich hier niet kunnen vestigen... 
Deze bomen werden ontworteld, ze stonden vlakbij de plek waar ik mijn wortels heb, bij het Slachtveld, waar ik ben geboren.
Dat stukje Tholen was nauwelijks bebouwd, dat is inmiddels wel veranderd.

Een ding is zeker...er zijn een heleboel mensen die graag in  Tholen wonen, die genieten van allemaal moois, waaronder de  jaarlijkse Kunstroute.

Een onderdeel van die Kunstroute is de Poezie: 

Haiku.

wortels hechten vast

mensen trekken overal heen

keren terug voor de oogst.

Stille zaterdag, De dag tussen Goede Vrijdag en 1e Paasdag. Een belangrijk onderdeel in de geloofsbeleving van de christelijke kerken. 
Goede Vrijdag..gisteren spraken we erover met Duitsers. Bij hun wordt deze dag nog als een kerkelijke dag gevierd, bij ons, in Nederland is het een beetje dubieus. De ene istantie is wel vrij, de anderen hebben het dubbel zo druk. En dan heb ik het vooral over de winkels. Daarom kwam ik op Stille Zaterdag.
Een dag waarbij men in stilte  afwacht...? Nee dus. Het is zo overvol in de supermarkten. De kassa draait overuren, dus de cassieres ook . De rijen met mensen , allemaal met veel trek in de heerlijkheden die uitgestald staan in de winkels en overal in de folders en boekjes die weken tevoren in de bus vielen. En trek in het lange weekend, zeker nu er zulk mooi weer afgegeven is.
De bij ons inmiddels bekende  kerstdrukte valt in het niet deze dagen.

Of ik het allemaal af keur omdat ik er zo over schrijf? Nee hoor, want ik doe zelf net zo hard mee. Maar die Stille Zaterdag..die zette me even op mijn plek. Pasen een belangrijke gebeurtenis. Een mens kan zijn opvoeding niet verloochenen.

Nee, zo groot waren ze niet. Ik moet niet overdrijven.
Het was heerlijk weer om buiten te spelen tijdens opa-en oma's oppasdag. En onze kleinzoon genoot van zijn loopfiets, step, tractor, en wat er nog meer bij zijn wagenpark hoort.
En de bak van de tractor werd net als bij een echt bouwbdrijf vol geladen met grind uit de tuin.

We hadden geen kind aan ons kleinkind. Zijn laarzen staan altijd in de aanslag in de keuken. Hij kan ze zelf aan trekken, hetzij goed of fout, re/li of andersom, maar ze gaan aan. Hij stapte vanmiddag de kamer binnen en zei: oma, ik heb tenen in de laarzen. Maar het lukte hem vanmiddag niet om ze zelf uit te doen, dus oma reageerde: natuurlijk heb je tenen in je laarzen, je hebt toch voeten?
Oma, wil je helpen ? Oma die lekker op haar gemak in de kamer zat te lezen pakt de laars: en werd bijna omver geworpen door een lading grind die bij de kleine bouwondernemer uit zijn laars viel.

Misverstandje dus..het waren stenen in plaats van tenen. En toch kan hij heel goed praten, maar misschien kan oma hem niet zo goed verstaan

Ze was altied zo blieë mit 'n blommetje. Voaral 'as 't uut eigen tuin kwam. Niks groats, mà wel echte blommetjes. Mit naemaekblommen  kon je mien moeder geên plezier doen. Zo was ze stik tevree mit ' n bosje lelietjes van dalen, en dan 't liefste nog saemen mit vergeet-me-nietjes. In 'n klein vaesje, dikkuls was 't mà 'n borrelglaesje op 'n voetje wae ze in stonge.
Eêl af en toe wier ze extra verwend, deu Leen. Want moeder en Leen waeren vier 'anden op eên buuk. Dit moaie blomstik kreeg ze 'n keêr voa de Paese van m'n broer. Z'ei 't er weken van mugge geniete, 't stong vlak voa d'r op de taefel. Ze'ei 't volgens mien 's aevus nog 'n keêr mee nae benee genoome om 't an de andere vrouwen , wae ze koffie mee dronk, te laete zien. Bitje opscheppe...
De foto an de muure was van de hibiscus die in d'r eige tuin stong, toen ze nog in de Meulevliessestraete weunden. 
En die andere foto op de kasse, was van ons drietjes, ze was zo groôs op ons...en ons op 'eur!

En weer moet ik een naam uit mijn adressenboekje schrappen. want zo gaat het gewoon. We kregen een rouwbrief van een 95-jarige dame die we heel veel jaren op de camping ontmoetten. Het waren geen 'vaste' bewoners, maar de familie kwam wel heel veel jaren vakantie vieren in een huisje op de camping. En met sommigen van hen kreeg je ook een vaste band. Zeker als je zelf nog met kinderen naar de caravan gaat, ze spelen samen op het sportveld, ondernemen dingen samen. dus dat schept een band.
Haar man was oorspronkelijk van Tholen afkomstig, en dat schept ook een band. Hij kwam meestal tussentijds ook nog een keertje, ook toen het huisje niet meer werd gezocht, bleef de camping, en haar bewoners toch trekken.
Jammer, zeker omdat een van beide zoons inmiddels ook al is overleden. Het aantal namen wordt steeds minder.
Natuurlijk, wij gaan dit jaar al voor het 48e jaar naar Westenschouwen, we behoren dus tot de Schouwse inboedel, en zo voelt het ook.

Maar zoals ik zei, dat in het adressenboekje al veel is geschrapt, is minder mooi. Maar in sommige gevallen wel levensloop, daar heb je vrede mee. Anderen blijven we missen...

Vrolijk, dat word ik van viooltjes. Die kleine smoeltjes, daar kan geen emoticon tegenop. Ook nu staat er weer een bak viooltjes op de balkontafel. Gisteren in de felle zon, en vanochtend kregen ze al een douche. Er staan ook weer paasversieringen. een beetje vroeg misschien, Maar na de Pasen gaan die meteen weg, dus dan maar een vooraf genieten.
Genieten is een gevoel dat jezelf op moet roepen, want van buitenaf wordt het niet echt met emmers binnen gebracht.
Hoewel, ik mag niet echt gaan klagen, een lieve man, een mooi stel hardwerkende kinderen en leuke kleinkinderen en fijne vrienden. Het is voor elks zovee nie (zou Wilgenroosje zeggen- dit is een naam voor de insiders).
Maar de buitenwereld is op dit moment niet op zijn best vind ik. Alle politieke statements waarbij iedereen denkt/zegt/doet of hij/zij gelijjk heeft. Met alle agressie erbij.
En dan die aanslagen vorige week, die dreigementen .. we leven ermee, we moeten wel. Maar laten we alsjeblieft in onze eigen omgeving toch proberen er wat van te maken.
Want daar is ook verdriet, twee mede bewoners van ons appartementengebouw overleden..een groot gemis in de gezinnen van de nabestaanden, sterkte ermee.
Het is het leven, ik , met de naam Levensgenieter, weet dat drommels goed.

Daarom deze foto van die lieve smoeltjes...