LEVENSGENIETER

Onlangs las ik een stukje over een duobed, dat was geschonken aan een ziekenhuis. Door dat duobed te gebruiken kunnen partners bij elkaar in een ziekenhuiskamer blijven, naast elkaar liggen, elkaars hand vasthouden, wanneer een van hen bijv. terminaal ziek is.

Meteen gingen mijn gedachten uit naar mijn ouders, Mijn vader zou vandaag jarig zijn, 4 oktober, dierendag. We hebben er heel wat keertjes de gek mee gehouden. maar het is wel zo'n datum die je bij blijft.

Mijn vader kwam in het ziekenhuis in Roosendaal terecht, we wisten dat het niet goed zou komen. Toen werd er voor mijn moeder een bed in zijn kamer geplaatst, pa wilde dat zo graag,  er was nauwelijks ruimte. 's Morgens, als de verpleegsters hem moesten helpen, ging het bed de deur uit. En 's avonds weer op zijn plek.
Het is jaren geleden, en het was bijzonder. 

Pa zou vandaag 104 worden...hij overleed 3 februari 1994.

2020. Een raar jaar, dat moet iedereen toch wel toegeven. Een jaar waarin heel veel veranderd is in ons leven, gelukkig zijn wijzelf gezond gebleven, dat is een ding wat zeker is. Maar een jaar waar veel veranderde voor iedereen, we missen van alles, zoals knuffels en handjes geven, we missen markten, evenementen, gezellig op terrasjes bivakkeren. Nu gaan ,heel angstvallig mensen passeren, in de supermarkt. Nee, niet kletsen samen, vanaf een afstandje hoe is 't ermee?' OK ? Ik word het nooit gewend, maar ja, ik zal wel moeten. 
Sporten, die lege stadions, wordt het allemaal ooit normaal? Ik kijk in de agenda, de bladzijden zijn zo kaal, onbeschreven, alleen het verlangen naar iets leuks is overgebleven.
Maar mensen, ik mag niet mopperen, alleen afwachten hoe alles zich gaat ontwikkelen de komende tijd.

Eén ding raakten we nog niet kwijt. Dat is de Tour de France, kijken ernaar geeft je een vakantiegevoel vanaf de stoel, als het peloton door dat mooie landschap rijdt. Hebben we Toch nog wat ...

Een fotootje van jaren geleden, moeder met haar drie achterkleinkinderen. Moeder, ze werd door deze kinderen Omi genoemd,is op 5 september al vijf jaar dood. En het aantal achterkleinkinderen is inmiddels gegroeid naar vijf. De oudste wordt a.s. zondag 14 jaar, inmiddels 178 cm. hoog gegroeid, en zit al in 4 VWO. De jongste werd een paar weken geleden 1 jaar. en de enige jongedame Emma, moet nog maar een paar nachtjes slapen en dan is ze 8.
De tijd gaat door met alles wat erbij hoort. Zwemdiploma's, schoolrapporten, we blijven op de hoogte. Wat een geluk heeft een mens dan toch. Onze beide zoons wonen in onze buurt, prettig gevoel als jezelf ook ouder wordt. Niet dat ze voor ons moeten zorgen hoor, maar gewoon , voor de gezelligheid. 
Er is immers altijd wel wat te vieren, en daar horen opa en oma bij. All in the family!

Eitje... zeggen ze dan, als er ergens een gemakkelijke oplossing voor is. Eitje, dacht ik dus, toen onze tienjarige kleinzoon zijn visie gaf op de oplossing voor de Coronacrisis.
Waarom gaat de hele wereld niet drie weken in quarantaine, was zijn vraag. Dan moet het toch over zijn ? 
Helaas , was het maar zo eenvoudig.
Maar ik moet eerlijk zijn, al die andere verhalen, zoals we die van de (wereld)leiders horen, daar heb ik ook moeite mee.

Een ding, ik hoop voor iedereen, dat er snel een oplossing komt. 

Onze letterlijk en figuurlijk grote zoon Pieter viert vandaag zijn 50e verjaardag. Een halve eeuw, 'niet meer dan vogelvoetjes in de sneeuw♥ schrijft Toon Hermans. Maar toch klinkt het als een groot getal, ook voor ons, zijn ouders , die ook een kroonjaar bereikten. 75 en 80 jaar. En D.V. viert de jongste zoon einde van dit jaar zijn 45e geboortedag. Er komen bij deze datums allerlei herinneringen boven.
Zo weet ik dat tijdens de zwangerschap van de Abraham van vandaag, Feyenoord de eerste Europacup won. Op 6 mei. We waren nl. met vrienden een weekje met vakantie in Rehlingen, een klein dorpje in Duitsland. Daar keken we toe hoe Feyenoord won, en vierden dat ook uitgebreid..Nee, ik hield me rustig met mijn dikke buik.
Er waren meer Nederlanders in dat Gasthof, en we beloofden contact te houden. In elk geval we lieten weten dat onze zoon geboren was. Erland Wethly, zo heette die jongeman die daar ook was, stuurde een bijzondere brief terug toen hij van ons bericht kreeg dat we op 15 augustus ouders waren geworden van Pieter Marinus Gerrit. De brief was aan de baby zelf gericht en daarin werd hem een vredig leven toegewenst. Want op 15  augustus 1945 was de capitulatie van Japan een feit, dus op zijn geboortedag was het 25 jaar, o.a. ook de herdenking aan de atoomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki, enkele dagen daarvoor.
Vrede is een groot goed. Vandaag wordt de capitulatie , nu 75 jaar geleden, herdacht. 

Helaas kan niet iedereen zijn verjaardagen in vrede vieren. Daarom zijn wij dankbaar.
Die bijzondere brief is meeverhuisd met onze zoon.

Soms denk ik weleens, hoe zou het Erland vergaan zijn? 

Inmiddels is het kleine mannetje op de foto 4 jaar, en die andere 80 jaar. Maar daar gaat dit niet over. Hoewel. Dat kleine mannetje is ondertussen groot en gelukkig zindelijk. Het ging allemaal niet vanzelf. Maar nu hij zover is, laat hij het ook duidelijk weten.
Vanavond gingen we met zijn ouders en broertje van 11 maanden lekker iets eten bij een prima Turks restaurant in Burgh. Daar liggen kleurpotloden en papier in een kast  waar de kinderen mee aan de slag kunnen.

Zo ook Raf, maar hij moest dat van zijn ouders eerst wel netjes vragen aan een dame die bediende. Zo geschiedde. Op zeker moment loopt Raf weer naar die mevrouw toe, terwijl zij een bestelling opneemt aan een tafel vlakbij ons, : mevrouw, mag ik alsjeblieft gaan plassen. Dan lig je toch dubbel.  (Je moet wel weten dat hij , (familie-genen?), een ver-dragende stem heeft.

We hebben lekker gegeten, kleinste kleinzoon Alef at voor het eerst met smaak een paar frietjes , =welkom bij de club=en iedereen sloot af met ijs of koffie. Daarna afrekenen en vertrekken. De jeugd, na drie weken in ons chalet met een overvolle auto richting huis, en wij naar ons zomerverblijf.
Raf loopt nog een terug de zaak in, en roept ik moet nog even poepen...

Zindelijk zijn, we zijn er trots op als onze kinderen/kleinkinderen zover zijn. En zeker als zij het zelf zo duidelijk verkondigen! Niks mis mee...
En weet je, ls alles goed gaat komt er over een paar jaar weer een zindelijkheidstraining. Maak je borst maar nat, want natte luiers zijn ook niet alles

We zitten vanmidddag even op het terras , met aan een andere tafel (anderhalve meter) nog een echtpaar.
Komt een kleine jongen, ongeveer 5 jaar,  voorbij en vraagt aan die andere meneer: Hoe laat is het? Meneer zegt: Half zeven, de kleine man zegt. ik moet om 7 uur thuis zijn. Hoe lang is dat nog? 
Nog een half uur, krijgt de kleine vakantieganger als anwoord.

Maar hoeveel tijd is dat, een half uur ? 

Je zag aan zijn snuitje , wat zeggen grote mensen toch moeilijke dingen!

Af en toe blijft bij het zappen het beeld op de televisie stil staan bij een programma waarvan je denkt, wat zijn we toch een bijzonder land. Vanavond viel mijn oog op URK, een portret op dat vissersdorp dat zoveel (eigen)aardigheden heeft. En waarvan je denkt, alle vissrsdorpen , in elk geval de mensen die dat vak beoefenden , hebben veel gemeen. Zoals we ook in Zeeland kennen, Yerseke, Tholen. Wie kent niet het gezegde Mokokè.. In Urk zeggen ze dan: Jij ook, ik ook.
En de godsdienst die centraal staat, net als de familieband.
Urk met zijn eigen dialect, de opmerking van een visssersman: we zijn sociaal, loyaal, en royaal. Hij vergat erbij te zeggen :muzikaal. Want het Urker mannenkoor heeft overal in den lande zijn fans. Ook in Tholen.
Ik vond het een leuk inkijkje in dat dorp.

De Urkers krijgen trouwens in oktober een nieuwe burgemeester vanuit Zeeland: dhr. C.v.d. Bos, SGP wethouder in Bruinisse, gaat het ene vissersdorp voor het andere verruilen.

Weet je trouwens hoe men een vroedvrouw daar noemt: een Urketrekker!  GrApJe!! 

Koffiebuuk, een woord dat volgens mij niet in de Dikke van Daele staat. Maar soms krijg je dat gevoel weleens. Wij drinken 's morgens bij ons ontbijt een paar kopjes koffie. En meestal daarna niet meer. Zeker mijn husband niet. Ik durf nog weleens een bakje te nemen, daar heb ik dan bijv. aan het einde van de middag trek in. 
Maar op een dag zoals vandaag wordt er meer koffie gedronken. Er zijn namelijk mensen aan het werk bij ons chalet, de schuur moet worden gerepareerd. Die heren hadden er vanochtend al anderhalf uur reistijd opzitten, dus die lusten wel een kopje koffie, en voor de gezelligheid, zo rond negen uur.. En toen nog eens rond elf uur. En 't is nog geên aevud, zei de kroajewachter. Om met een oud gezegde te spreken. Kijk, op dit soort dagen zeg ik dus , ik kriegen 'n kofiebuuk.

Ze gaan rond half een lunchen, dan zal het dus ook weer koffie worden ? Wij in elk geval niet. Wij drinken tussen de middag altijd een andere consumptie, traditie. En dan lunchen natuurlijk. De mannen hebben d'r eige stuutemaeltje bij zich. 
Een paar jaar geleden kwam ik tot de ontdekking dat die mannen tegenwoordig geen broodtrommel bij zich hebben, maar een hele koelbox. Slim hoor. grijp je nooit mis.

Als de arbeiders vroeger naar het land gingen namen ze een flap mee, zo'n blauw ding . Ik heb er jarenlang een bewaard, die was van opa afkomstig. Die ging bij de boer werken, dat was nooit ver weg, maar die flap ging mee. Hij werkte er ruim 60 jaar, dus er is heel wat koffie uitgedronken.

Nog veel jaren daarvoor werd er een stenen kruik met bier mee naar het werk genomen , water was toen niet zo zuiver als nu. Maar ik geloof niet dat opa die tijd nog meegemaakt heeft. Hoewel ik wel een mooie Keulse kruik bij mijn verzameling had.
Nee , opa had geen koelbox nodig, die ging gewoon bij opoe thuis eten. En de koffie die daar gedronken werd, was kannetjes-koffie, die kon je lekker laten pruttelen. Volgens mij kon je daar ook een koffiebuuk van krijgen...

Het is vandaag schitterend weer, weer om bruin te worden. Koffebruin, maar wel oppassen!

Nieuwe week, nieuwe kansen. Een gezegde dat tegenwoordig een andere lading heeft dan vroeger. Vroeger, en dan praat ik nog maar over drie maanden geleden. Voor de corona. Het wordt een beetje een verhaal zoals 1953, voor de Ramp en na de Ramp. Overdrijf ik ? Voor sommigen misschien wel, anderen zullen me gelijk geven. Want wees eerlijk, wat is er de laatste maanden veel veranderd. Je ging altijd gewoon je gang, naar de winkel, naar activiteiten, naar je kinderen en kleinkinderen. Je hoefde nergens bij na te denken, gewoon, alles was gewoon.
Nu moet je je aan de regels houden, handen wassen (iets wat normaal behoorde te zijn) niezen in je elleboog, papieren zakdoekjes, maar vooral die anderhalve meter. Die afstand, moet die zo blijven ? Voor mij hoeft het niet, voor anderen wel. Waarom voor mij niet ? Ik mankeer (nog) niks, ik wil gewoon mijn familie, vrienden, kennissen van dichtbij ontmoeten.
Mijn zus, ik had haar bijna drie maanden niet gezien, en ik ontmoet haar op een gezamenlijke verjaardag. Van een afstand een zwaai in de lucht, Gefeliciteerd allemaal! Dat doet zeer, je moet elkaar toch kunnen vastpakken, je eigen zus waar je van houdt. 
En dan hoop je maar dat het een volgende keer anders is. Maar dag voor dag krijg ik het gevoel dat dit niet meer veranderen zal, die regeltjes, die anderhalve meter.
Want wanneer ik de media bekijk, dan zie ik dingen waarvan ik denk, moet dat nou ? Gaan jullie gewoon door ? Zijn wij straks de klos ?  Zorgen jullie ervoor dat we geen nieuwe kansen krijgen ? 

Nieuwe week, wat die gaat brengen, ik hoop nieuwe kansen. Maar eerst nog naar de tandarts, met de nodige regels natuurlijk. We zien wel , zei de blinde.. Een gezegde van mijn moeder. Die zou morgen jarig zijn, ze is al bijna 5 jaar niet meer bij ons. Als ik daar aan denk, wil ik iedereen sterkte wensen die zijn/haar ouder(s) nog wel heeft, maar er niet naar toe mag. Wie weet, komen er binnenkort nieuwe kansen. Want dat is hard nodig, zeker weten.

Waarom dit plaatje vandaag ? Ik denk dat ik een jas nodig heb als ik boodschappen ga doen, een vrouwenmantel, (en plastic handschoenen).

Ons bin nomaden, à zo'n 49 jaer. Ons reizen een en weêr in Zeeland, tussen Thoole en Westenschouwen. En dit jaer kregen ons in de smiezen dat  dit nie zo geweun is, as't liekent. Deu de corona mochten m'n ommers nie nae ons sjelet op de campieng. Gelukkig is dat weê truggedroaid. Van de weeke bin m'n oak weê 'n pae daegen gewist. Nie ad ons 't ie in ons appartement nie goed 'ebbe , oe, 'k zou 't nie graeg zegge. Mà dat was mit ons voarige uus oak van 't zellefde laeken 'n pak. Dae konden ons oak ons ei wè kwiet, toch giengen m'n alle jaeren tellekus 'n pae daegen, en soms 'n pae weken mit de verkansie d'r tussen uit, nae Schouwen. 
'k Bin dae onderand net zo eige as in Thoole. 
Dae is wè wat onderscheid, want a'k in Thoole booschappen gaen doen, bin'k langer onderwegt. Je komt altied wè iemand tegen om mee te klessen. en dat is in Schouwen minder. 
Mà noe bin'k in Thoole oak sneller trug, a'k booschappen gaen doen. Noe in deze roare tied laet je 't wè om mit iedereên te gaen staen perleejen.
Jammer oe, 't is 't open dat alles gauw weê geweun oard... 

Gelukkig kan ik achter de computer veilig m'n verhaeltjes kwiet...en 'oopeluk bluuven ons dan allemae gezond!

In 1970 is onze oudste geboren, die ziet dit jaar dus (D.V). Abraham. Zoveel keertjes was het voor mij ook moederdag, in 1975 kwam nl. onze tweede zoon. Dat betekende dus dat ik in de loop der jaren al heel veel soorten moederdag-cadeautjes kreeg. En het beste herinner ik me die zelfgemaakte dingetjes van de kleuterschool. Die geen geldwaarde hadden, maar well heel veel emotionele. Dat wil niet zeggen dat ik alles nog heb hoor, sommige cadeautjes overleefden een paar jaar, andere een paar weken, maar voor altijd in je hart.

Vandaag was het een hele aparte Moederdag, waar niemand ooit over had kunnen denken. Niet knuffelen! Dat kan toch niet! En veiligheidshalve ging moeders vandaag zelf op bezoek, veiliger dan dat het gezinnetje naar ons kwam. En ik kwam met een prachtig boeket en dik boek als cadeau dankbaar uit Roosendaal terug. 
De jongste profiteerde ervan dat zijn gezinnetje weer naar hun chalet kon , welverdiend na al dat intensieve thuiswerk met daarbij twee schoolkinders. Maar ze gaven ons een afhaaldiner cadeau van een prima restaurant, De Bourgondier,  in Bergen op Zoom. Voor ons een actieve Moederdag, wel heel erg leuk en vooral smakelijk. 
En vergeet niet, mijn kleinkinderen hebben ook hun eigen mama, dat was te zien aan het knutselcadeau dat de twee jongste voor hun mama maakten. Want ondanks het feit dat de opvang gesloten was, werd er toch iets gemaakt, papa had de knutselpakketten opgehaald. Dat is voor hen weer een herinnering voor later, zoals ik de mijne heb. 

Ik heb ook herinneringen aan die 2e zondag in mei, met mijn eigen moeder. En zij had die weer aan haar moeder ,dus opoe. Bij opoe hing tussen de deuren van de bedsteden, op zwart fluweel in gouden letters: 
De schoonste naam op het werelrond,
de schoonste naam in des menschen mond, is Moeder. 

Vandaag was het 10 mei, de Tweede Wereldoorlog begon, en een van de vele herinneringen aan mijn moeder is dat ze op elke 10e mei, het lied zong dat in de beginjaren van deze oorlog klonk: 
Die ochtend van de 10e mei, de zon stond aan de kim
toen kwam er aan de Oostenzij een vreemde vijand in...

Soms vind ik mezelf een raar mens, alles onthouden, opschrijven, best vermoeiend. Maar tegen jullie gezegd, ik geniet ervan. Net zoals ik genoot /geniet van het moeder/oma zijn. Ook in deze crisis-tijd.

- De foto hierbij is gemaakt in Portimao in de Algarve, een beeld van een bekende Portugese schrijver en dichter. -

Lelietjes-van-dalen, er staat een heel klein boeketje bij de foto's van mijn moeder en broer in de kast. Moeder hield van die kleine , lekker ruikende bloemetjes. Ze bloeien als onkruid in een tuin, je krijgt ze bijna niet uitgeroeid. Dat betekent gelukkig wel dat in de tuin bij ons vroegere huis nog geplukt kan worden. Want ondanks de veranderingen die daar zijn aangebracht nu onze jongste zoon er met zijn gezin woont, staan de lelietjes weer te pronken. Maar ook in de tuin bij onze oudste in Roosendaal genoot ik deze week van de heerlijke geur, en daar heb ik ik snel dat boeketje geplukt om  bij moeder neer te zetten.
Bij de foto van hun oma, waar ik op dit moment nog meer aan denk dan anders. Want ik kan me het verdriet van al die mensen die hun ouders , of grootouders niet mogen bezoeken. zo goed voorstellen. maar ook van de personen zelf. Moeder was zo gewend aan haar dagelijkse bezoekjes van ons. Maar ze was ook zo'n enthousiaste deelneemster aan allerlei activiteiten in de zaal. Gelukkig zijn er veel medewerkers van alle instellingen die voor de bewoners bezig zijn, hetzij verzorgend, hetzij op activiteitengebied. Die verdienen alles wat te verdienen valt: bloemen, applaus, allerlei stoffelijke beloningen, maar vooral geld... Meer dan nu in elk geval, en dan niet voor een keertje, maar gewoon voor altijd.

Ik kijk naar buiten en zie een prachtige blauwe lucht, en mooie groene bomen, met witte meidoorn tussendoor. Een droomplaatje. Een droom die wordt verstoord door een autootje van thuiszorg dat voorbij rijdt met achter het stuur een mevrouw met een mondkapje op, op naar haar volgende client. Ik hoop en bid dat zijzelf gezond zal blijven.

Wat een ellende rondom dat coronavirus.

Wat een mooie bloesem overal, wat een prachtige groene tinten van de bladeren rondom. Wat een lieve kleine eendjes in het water. Wat een hartverwarmende reacties van iedereen naar de verzorgers en andere mensen toe die dat nodig hebben. Wat een creativiteit leeft er onder de mensen.
Wat zijn de mensen voorzichtig met alle regels die er ingesteld zijn. Wat een gezelige telefoongesprekken met familie, waar we anders niet aan toe kwamen. Wat een leuke kaarten vallen er op de mat...

Wat gebeurt er veel de laatste weken en wat staat er veel stil...

Wat hebben we nog in het vooruitzicht.

Dat weten we niet. 

Een ding weten we wel: we zitten in het schuitje en we moeten meevaren. Wat jullie ervan denken, ik weet het niet. Wel wat ikzelf denk, dat ik blij ben met die mooie natuur, met die lieve dingen die gebeuren en dat ik blij ben dat wij nog gezond zijn.  Sterkte voor iedereen.

 Met z'n allen bij ons in de serre voor de Paasbrunch. Of bij onze schoondochter en zoon in hun huis, of in de tuin. Naderhand een paasbrunch bij diezelfde kinderen in ons eigen huis, want zij hebben ons huis gekocht. Maar we kwamen bij elkaar voor de paasbrunch. Gezellig, mooi gedekte  tafel met smakelijke hapjes. en vooral samen met de hele familie, en haar familie. Zo belangrijk.

Dit jaar kan dat niet, we riskeren het niet, maar gaan het wel missen. het zal zo anders zijn. Het is al anders. We missen de bekende K3: kussen, knuffelen en kroelen !!! De  foto's die we krijgen, de filmpjes op Instagram, we kijken niet één keer, maar wel drieenveertig keer, of nog meer.

Natuurlijk vieren we Pasen , eigenlijk het mooiste feest van het kerkelijk jaar. In diverse Oost-europese landen groet men elkaar op de paasmorgen met :De Heer is waarlijk opgestaan. 

Ik wens jullie allemaal goede paasdagen, en we kijken samen vooruit naar betere tijden!

Slechte aprilgrap vandaag. Die had niemand kunnen verzinnen: je hoeft niet naar school, die is dicht...En toch gebeurt het allemaal. Gelukkig is de situatie voor ons wel aanvaardbaar. Behalve dan dat we onze kleinkinderen niet zien. wel via foto's en filmpjes en met de telefoon kunnen bellen. Thuiswerken, als we geen zin hebben doen we niks. De boodschappen, daar hebben we onze kinderen voor. Er wordt gewandeld door manlief de polder in , gefietst, genoten van de lammetjes en het jonge groen. 
Maar ik denk ook veel aan de ouderen die binnen moeten blijven ,geen bezoek kunnen ontvangen. Dat moet toch vreselijk zijn, wij gingen dagelijks bij moeder langs. gezelligheid stond bovenaan. Ze leeft niet meer helaas. Maar ik kan me de gevoelens van al die mensen goed voorstellen.

We kunnen nu ook niet naar ons chalet. Vorige week waren we er nog even en hadden toen het gras geknipt, maar de caravan zelf nog niet 'zomerklaar' gemaakt. Want er kon nog nachtvorst komen.. Dit is wel wat anders, we mogen er nu niet heen. Wij zijn best geluksvogels, wonen prachtig aan het water, hebben een zonnig balkon, mooie omgeving.. maar je zult in de stad wonen en snakken naar het zomerseizoen in je vakantiehuis. vooral voor de kinderen, straks in de meivakantie zal het bar tegenvallen. Maar het komt weer goed, dat roepen we steeds. En hopelijk is dat zo.

De media hebben genoeg te melden deze dagen, helaas teveel over dat nare onderwerp, ik ga het niet noemen. Eigenlijk had ik veel liever dat het komkommertijd  was voor de journalisten. Dat ze van alles uit de kast moeten halen om de krant vol te krijgen.

Deze foto maakte ik jaren geleden bij de voorbereiding van ons jaarlijkse mosselfeest op de camping.. Veel werk, heel gezellig. Altijd in week 31, in de zomer. Ik maak me hier niet ongerust over of het door zal gaan, want we waren na ruim 25 jaar toch l gestopt. er kwam een ander feest voor in de plek.

En zoals ik al zei: Het komt allemaal goed !!!

1 Maart verscheen mijn laatste blog. Het virus begon aan de deur van de hele wereld te kloppen, en ik hoopte nog maar dat het mee ging vallen. Onze neef uit China waarschuwde ons al, bagatelliseer het niet. Luister naar de deskundigen, maar wij dachten dat het allemaal nog mee ging vallen. De kinderen zitten inmiddels een week thuis van school, de ouders zijn, indien mogelijk thuis aan het werk. Een dubbele taak voor velen, want al zijn het je eigen kinderen, ze doen nooit precies wat jij wil. Ze hebben energie teveel, kinderenen moeten zo af en toe worden 'gelucht'. Maar hoelang dat nog kan? Het lijkt immers dat veel volwassenen , ondanks de vele schooljaren, nog niet ervan op de hoogte zijn hoeveel 150 cm. is. 
Dat is zo jammer, want ik zie straks agressie de kop opsteken, 'waar bemoeien ze zich mee', en behalve die agressie ook het virus. Waar gaat dit allemaal eindigen? 
De zorg is geweldig, de zorgen zijn overweldigend. De creativiteit van mensen dwingt respect af. De humor met taal en plaatjes op Facebook , ik geniet er (soms)van.  

Zelf doen we ons best. Voor een kopje koffie hoeven we niet de deur uit. en die bos bloemen (dit is een foto van 5 jaar geleden) kan hier vlakbij worden gekocht. Maar de kwekers raken hun producten aan de straatstenen niet kwijt. Gelukkig zien ze andere oplossingen, dan maar naar de zorgverleners. Dat geld, dat komt wel goed...hopelijk. En die zorgverleners, maar ook alle andere beroepsgroepen die 1000% worden ingezet. die verdienen dat bloemetje. Maar ook dat gezellige etentje in het restaurant, en dat feestje wat in de agenda staat.

De sportclubs zijn gesloten, de wedstrijden stil gelegd. Ik kan het niet eens opnoemen wat er allemaal mis gaat...Dingen waaraan ik in mijn vorige blog nooit over had gedacht. 

De lente is begonnen, de zomertijd komt eraan. Vakanties, hoeveel mooie aanbiedingen zie ik dit weekend voorbij komen in de krant en diverse magazines. Dromen mag. Nu maar hopen dat dromen geen bedrog zijn. 

We moeten er met zijn allen wat van maken, als we het maar op anderhalve meter afstand van elkaar doen , met ons volle verstand.
En ik wens de vele deskundigen die in deze tijd van crisis beslissingen moeten nemen, ontzaglijk veel wijsheid toe, en daarnaast een publiek dat niet alleen applaudiseert maar ook nog eens luistert.

Je krijgt als mens het gevoel dat de weegschaal op dit moment een beetje doorslaat. alles en iedereen moet iets weten en horen over het nieuwe virus. En het meest vervelend vind ik , dat ik denk dat de mensen die het moeten weten, er ook nog veel naar moeten gissen. Je kunt onderzoeken doen, uitslagen afwachten en dan blijkt dat een patiente in een ziekenhuis niet gecontroleerd is en naar een ander ziekenhuis vervoerd. Paniek zaait harder uit dan het virus, of toch niet ? Morgen begint de nieuwe schoolweek, de nieuwe werkweek. Wie kucht, koorts heeft, met een vermoedelijk virus in aanraking is geweest, zal thuis blijven? We gaan de komende tijd een rollercoaster van geruchten, berichten, artikelen, persconferenties etc. tegemoet.

Quarantaine, isolatie, zijn dat de nieuwe angstvirussen? Lege schappen in de winkels, blijf zitten waar je zit, en goed luisteren, en volgzaam zijn... 

Niet zoenen, las ik. Dit was zomaar even mijn hart luchten, zeker geen officieele mededeling.    

Soms lijkt het of er een bom ontploft is in mijn kasten en laden. Om de zoveel tijd wordt alles keurig gesorteerd, maar op zeker moment , ik denk weleens dat het door een bepaald virus komt, gebeurt er iets in mijn opbergruimtes. Dan ligt alles scheef, dingen die niet bij elkaar horen zoeken elkaar op, er liggen spulletjes waarvan ik dacht dat ik die al had weggegooid, kortom, het is een georganiseerde puinhoop. Dat betekent dan meteen dat ik aan de slag moet/wil/gaan om de grootse schade te beperken.

Dus vanochtend dacht ik te beginnen aan ons 'dressoir', ik weet niet eens hoe ik die kast officieel moet noemen. De planken daarin liggen vol met foto-albums, mappen met krantenknipsels, konterfeitsels van eigen hand zoals verhalen en gedichten, maar ook herinneringen. Alles wat bewaard werd en dat, zoals vanochtend weer bleek, zo vers is dat ik het langer bekeek dan ik wilde.

Ik schiet dus niet op. Maar er zitten ook zoveel mooie dingen tussen de verdrietige zaken. Vooral de foto-albums die na het overlijden van moeder bij ons terecht kwamen. Zij had ook zo'n kast , met daarin die albums die met grote regelmaat op de salontafel lagen . Er zitten nogal wat lege plekken, zo te zien aan de beschadigde pagina's heeft iemand foto's eruit gepikt. Misschien was ik het zelf wel, want op foto's uit je jeugdjaren is te zien hoe je kleinkinderen op je lijken, en dan moet je toch een voorbeeld hebben. Niet eruit halen was beter geweest, want nu liggen de albums toch hier. 

Het is ook nodig om de schuifjes in mijn bureautje te 'deleten', want ik weet zeker dat ik genoeg leesbrillen heb, voor de komende maanden en genoeg elastiekjes om de kerstkaarten die we kregen samen te bundelen.
Hoewel, die hoef ik toch niet te bewaren, die kunnen alvast weg, dat schiet lekker op...  

O jeetje, ik vergeet dat er ook nog mappen staan die nagelopen moeten worden. 't Is maar gelukkig dat ik niet meer werk, dus heb ik tijd zat om verder te gaan met mijn 'kastenstelsel'... 

Ik ga nu eerst even de krant lezen, over een rommeltje gesproken. Vergeleken bij al het nieuws zijn zelfs mijn kasten goed op orde. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken in de wereld eens hun boeltje op ruimen. 

Hebben jullie ze ook in de familie, van die versprekingen, eerst per ongeluk , maar later steeds gebruikt in een  gesprek. En soms komen ze via een ander de vocabulaire van een familie binnen. Zoals verkeerd gezongen woorden in een liedje. DWDD had er af en toe zelfs een rubriek over, mamma appelsap...
Zo wordt de bloem die je hierboven op de foto ziet bij ons een meniscus genoemd...Moet je wel mee oppassen als je dat woord gebruikt bij mensen die je helemaal niet kennen, die weten nl. meestal niks van die gekke gewoonte en kijken je dan ook vreemd aan. Maar dat went wel!

Ik heb ooit toen ik nog bij de huidarts werkte , de versprekingen van mensen verzameld. Ik kon er naderhand bijna een boek van maken. Wel zonder bronvermelding natuurlijk. Want je kijkt gek op als iemand het over 'confectie' in zijn been heeft. Op iemand die abattoir zei, in plaats van trottoir. De mevrouw die een volkoren-trui aan het breien was, zou nu aan de slag kunnen in Middelburg bij dat zangevenement. 

Kinderen hebben in de loop van de jaren ook een goot aandeel geleverd aan de woordenlijst: goud, mirre en BIERook. Dat komt elke kerst ter sprake.  
En wie zou tijdens het boodschappen doen niet moeten lachen als iemand zegt: ik vind magnolia's zo lekker, als de zak vol mineola's wordt afgewogen. 

Ja ik weet het, het is allemaal een beetje flauw. Maar er is ook nog een rijtje met versprekingen die ik hier niet publiceer...Degenen die me kennen weten wel wat bedoeld wordt!