LEVENSGENIETER

Vrolijk, dat word ik van viooltjes. Die kleine smoeltjes, daar kan geen emoticon tegenop. Ook nu staat er weer een bak viooltjes op de balkontafel. Gisteren in de felle zon, en vanochtend kregen ze al een douche. Er staan ook weer paasversieringen. een beetje vroeg misschien, Maar na de Pasen gaan die meteen weg, dus dan maar een vooraf genieten.
Genieten is een gevoel dat jezelf op moet roepen, want van buitenaf wordt het niet echt met emmers binnen gebracht.
Hoewel, ik mag niet echt gaan klagen, een lieve man, een mooi stel hardwerkende kinderen en leuke kleinkinderen en fijne vrienden. Het is voor elks zovee nie (zou Wilgenroosje zeggen- dit is een naam voor de insiders).
Maar de buitenwereld is op dit moment niet op zijn best vind ik. Alle politieke statements waarbij iedereen denkt/zegt/doet of hij/zij gelijjk heeft. Met alle agressie erbij.
En dan die aanslagen vorige week, die dreigementen .. we leven ermee, we moeten wel. Maar laten we alsjeblieft in onze eigen omgeving toch proberen er wat van te maken.
Want daar is ook verdriet, twee mede bewoners van ons appartementengebouw overleden..een groot gemis in de gezinnen van de nabestaanden, sterkte ermee.
Het is het leven, ik , met de naam Levensgenieter, weet dat drommels goed.

Daarom deze foto van die lieve smoeltjes...

 We genoten altijd van de prachtige Japanse kers die bij onze buren stond. En nu kunnen we, omdat onze jongste zoon in ons huis woont, toch nog van de bloesem genieten. Gelukkig is de overlast van de bloesemblaadjes die overal naar toe waaien, en meestal bij ons naar binnen, voor ons verleden tijd. 
Onze tuin is helemaal veranderd, er is een gazon voor het huis, in plaats van struiken, stenen, bloemen en heggen en grond. Er is een border gemaakt waarin een rij met leilindes geplaatst is. Past wel bij het boerderij-achtige huis.
Maar wat ik leuk vind is dat, ondanks alle inzet om de grond goed 'schoon' te maken, er toch in het gazon crocusjes en narcissen hun kopjes op steken. Of ze zeggen willen, jullie kunnen ons wel weg willen hebben, maar we zijn klein maar dapper, lekker puh!

Die narcissen in het gazon doen me eraan denken dat een van mijn zoons met een bosje 'paaslelies' ( zo noemt mijn echtgenoot die bloemen altijd) thuis kwam. Waar heb je die geplukt ? vroeg ik. Maar ik hoefde niks meer te vragen, want een buurvrouw kwam er al aanlopen. Hij heeft die bloemen bij mij in het gazon geplukt! Ze was een beetje beledigd..
Maar ze stonden in het gras, en niet in de tuin !! Was het antwoord van de kleine man. Ik had hem namelijk geleerd nooit bloemen bij iemand uit de tuin te plukken.

Dus wat had hij verkeerd gedaan ?

Op een vliegveld worden aangehouden omdat er in je koffers of handbagage iets verstopt zit wat verboden is.
Wat zeg je dan ? Weet ik niks van..! Dat heb ik niet gedaan! De eerste reactie is dan, ja, ammehoela.

Toch snap ik na vandaag hoe het wel mogelijk is. Nee, natuurlijk heb ik geen drugs gesmokkeld. We zijn zelfs niet op een vliegveld geweest, of over de grens.
Maar vandaag hadden we onze wekelijkse oppasdag, en vanavond bij thuiskomst ontdekte ik spullen in mijn tas die niet van mij waren. Weet ik niks van ! Dat heb ik niet gedaan! Wie dan wel? Ja, onze lieve kleinzoon Raf had vandaag een paar autootjes in mijn tas gegooid, zodat we ons meteen schuldig voelden. 

En we hadden niks gedaan! Dus, het kan zomaar gebeuren dat je koffer of tas eruit wordt gepikt door de detector omdat je kleinkind zijn spulletjes verstopt. Gelukkig maar dat hij nog zo klein is. En ik heb meteen gebeld dat zijn spulletjes in Tholen zijn. Want er zijn misschien wel 100 autootjes, maar hij weet precies welke hij mist!

En nu ik even terug denk, we zijn wel de grens over geweest, om te tanken in Belgie. Gelukkig bestaat daar geen grenscontrole meer. Ze hebben er wel goedkope benzine... Maar dat hadden die speelgoedautootjes niet nodig. Onze auto wel, het scheelt ..en ons Zeeuwen bluuven zuunig eej..Weet ik alles van!

Laet je niks wies maeke, die schutteldoekjes staen 'ier zo mà bie deze foto. 't Oar geên stikje over de schoanmaek of zo, al zou je mit dit moaie weêr wè de kriebels motte kriege. Mà dat 'eb ik in m'n 73-jaerige leven à geleêrd, eêl stil bluuve zitte à je dienkt dat de schoanmaekkriebels beginne, dan gaen ze van eihus verbie...  
Noe weet ik zeker dat 't er vrouwen bin die d'r wel an toegeve, niks mis mee oe. Ieder z'n meug. Dikkuls is 't dae zo schoan, dat 'n mens d'r van de grond kan ete.
Dat kan bie mien oak, en dan eije nog geên 'onger oak! Da's mar 'n grapje , in elluk geval, ik bin geên poesser. 
Gezelligheid in 'uus is voa mien belangrieker dan schoane raemen. Ik dienken naemeluk dat de mensen laeter wè zegge, dae was 't altied stik angenaem, in plekke van 'dae waeren de raemen altied zo schoan!'

Omroep Zeeland zou dae màr us de Stellieng van de dag van motte maeke: kieke 'oevee persent mien geliek geeft. 
't Bin trouwus wè moaie schutteldoekjes eej op de foto. Zukke moaie kleurtjes, zonde om vuul te maeken.
Mensekinders, noe bin'k toch over poessen an 't schrieven, en ik wou 't over de kostelukke daegen 'ebben die ons toebedeêld bin. 
'k Oarden net van m'n zeune, die ei 'n mannetje op de kinderopvang, dat de kinders dae 'n eêle dag buuten mochte speele, en ze 'oefden 's middags nie te slaepen. Of ze wouwen nie..dat weet ik nie meêr.

Kiek, dat is 't goeie voarbeeld, en jong geleêrd is oud gedaen.. Dus, merrege oak lekker weê nae buuten!!
En dat slaepen 's middags? Dan zummen nog wè even bekieke!

Inderdaad, dit is een schoonheid, maar daar wilde ik het niet over hebben, over deze schoonheid. Meer over die van De vrouw.
Want het is immers zo dat wij vrouwen- en ga nu niet zeggen 'ik niet hoor', in ons leven heel wat inspanningen doen om een beetje bij de les te blijven.
En dat kost geld. Veel geld.
Hoe ik dat allemaal weet ? Ik spreek uit ervaring. Want behalve mijn wekelijkse donatie aan de supermarkt, gaat er veel van ons inkomen naar de die winkel die al die make-up verkoopt.
Elke maandag krijgen we een grote, dikke folder binnen. Met heel veel verleidingen. En beloftes. Want, daar gaat het om, veel beloven, weinig geven, doet de vrouw in verlangen leven. Als ik dat nu eens neem? Zou dat helpen voor/tegen mijn rimpels? Die komen wel van het glimlachen, maar toch...
En dan de ervaringen die ik in mijn 73-jarig bestaan al heb opgebouwd.. praat me d'r niet van !! Wat te denken van die keer dat ik mijn grijze haren een kleurtje wilde geven. Mijn wijze kapper had me al gewaarschuwd, ik begin er niet aan, want dat lukt niet met jouw haren. 
Enfin, ik toch zo eigenwijs, een flesje gekocht, en op een avond de sprong in het diepe gewaagd. Wat denk je? Ik had een groen hoofd! Echt groen. Meteen 112 gebeld, in dit geval iemand die  verstand van ontkleuren had, helaas werkte het door haar gegeven advies niet. Ik heb meteen alle flesjes kleurversteviger die ik nog in voorraad ha bij elkaar gekapt, en de andere ochtend kon ik in elk geval naar mijn werk, zonder dat er 'stoplicht' naar me werd geroepen. Wel kreeg ik een bijzondere opmerking: Jopie wat een mooie kleur haar heb je, wat is dat ?

In elk geval heb ik me sindsdien niet meer aan het bijwerken van mijn grijze duivenhoofd gewaagd.

Ik zag in de folder van deze week van die bekende drogisterij (annex 1000-en 1 dingetjes) en advertentie voor het verwijderen van oog make-up: je kreeg er geen wasberenogen van. Dat was een goeie. Want hebben jullie weleens met niet watervaste mascara in de regen gereden op de fiets ? Juist, je ziet er dan inderdaad uit als zo'n poezelig beertje. Tot vermaak van iedereen.
We, of ik in elk geval, gaan stug door met het smeren en verversen van onze (gelukkig) steeds ouder wordende huid. 
En zoals een bekende Thoolse indertijd al zei: hoe minder de beauty, hoe groter de case!!!

Het doet me denken aan die jongen die verkering wilde met een meisje/ toen hij haar vroeg zei ze: jij kunt toch wel een knappe meid krijgen ? En zijn antwoord: ik wil geen knappe vrouw , ik wil jou..!  
Prettige dag allemaal

Maandagmiddag verkeerde ik samen met de bewoners en clienten van Z.C. Ten Anker ,zonder dt er ijs lag, toch in de Elfstedensfeer. Nee, op dit plaatje zie je geen ijs, dat was weleens anders, toen de Eendracht helemaal dichtgevroren was en je kon lopen tussen de boten door naar de overkant. 
In 1963 was het helemaal te erg, in dat jaar was het bar en boos en de vorst werd de doodsteek voor de Thoolse mossel-en oestercultuur.

Maar daar ging het maandag niet over. Wel was het de eerste middag van een Themaweek, De elfsteden. De bewoners worden een hele week vergast op allerlei leuke activiteiten :zo mocht ik een verslag met allerlei 'weetjes' voorlezen, met een paar gedichten. en als klap op de vuurpijl kwam meneer de Jong uit Bergen op Zoom vertellen over zijn deelname aan de tocht der tochten, hij was toepasselijk gekleed in pak, met schaatsen etc. Hij reed mee in 1985.
Voor de aanwezigen in de zaal was er deze middag chocolademelk. De Activiteitenbegeleiders  gingen dinsdag met de bewoners knutselen, er werd woensdag een film gedraaid, donderdag moest er een elfstedentoh door het zorgcentrum worden afgewerkt met onderweg stempelen, smakelijke hapjes et. Vrijdag is de rustdag en zaterdag een bingo met de schaatstocht als thema.
Mooie bezigheden  dus voor iedereen, en ik vond het leuk eraan mee te werken.
Ik hoefde in elk geval niet te schaatsen of te klunen !!!

We werken er gewoon keihard aan. We willen onze (schoon)zus en zwager graag naar Tholen krijgen. 
Eind november schreef ik een blogje Zorgen over haar, toen had ze net een rechter bovenbeen amputatie ondergaan. Nu wordt ze nog steeds gerevalideerd, maar binnenkort is ze zover dat ze ontslagen wordt. Nee, geen prothese, als je 85 jaar bent en deze amputatie hebt ondergaan, is dat geen optie, dat wisten we meteen al. 
Ze slaat zich er prima doorheen, doet alle oefeningen geweldig en iedere behandelaar is tevreden.
Haar man, 87 jaar, bezoekt haar dagelijks.
Maar nu komt het probleem, zij kunnen niet eer naar hun appartement terug, dat is niet rolstoeldoorgankelijk. 
Wij zijn dus meteen aan de slag gegaan vervangende woonruimte te zoeken.

Mensenkinders, dat valt niet mee. Inschrijven voor een ander huis, het is een studierichting apart, waarbij je veel verstand van de computer moet hebben. Gelukkig zijn er ook instanties die je daarbij helpen, maar toch blijken communicatie en bureaucratie drempels waarbij grote waarschuwingsborden moeten worden geplaatst. Het kost heel veel tijd, en die tijd dringt..

We willen hen graag naar Tholen halen...We gaan dus gewoon door met daarvoor te zorgen. 

 En die keien op de foto illustreren een heleboel dingen..

Zo, het is al bijna 10 dagen geleden dat ik Levensgenieter aanvulde met een nieuw bericht. Of ik dan niks heb meegemaakt dat ik wilde delen met jullie? Nou, misschien wel teveel! We hebben het druk.. zoals een mevrouw vroeger in Westenschouwen altijd zei. Ze vermeldde dat dikwijls, en dan het liefst tegen iemand die aan huis gebonden was en ook weleens iets anders wilde.  we hebben het druk.. ik hoor het mezelf zeggen.

Bij druk denk ik ook aan een anecdote die over iemand uit Tholen gaat en een echte dialectspreker was.
Bij ons in Tholen werden, zoals vroeger veel gebeurde, door de winkelier boodschappenboekjes opgehaald en later werden dan de bestellinge aan huis afgeleverd. De Jumbo en die andere supermarkten doen eigenlijk niks nieuws.

Maar goed, aan de man werd gevraagd toen hij het wekelijkse boekje ophaalde: 'ei jie 't druk'?
Waarop hij reageerde met 'zoute of zoete, vrouwe ? - voor de niet dialect-sprekers Drop = druk in het Thools.
Maar goed, wij hebben het ook druk. Wekelijks zijn we een dag oppasopaenoma, gezelig , maar zoals je begrijpt, wel tijdrovend. De andere dagen gaan open dicht met allerhande bezigheden. Zo bezoeken we toch wel een paar keer per week onze (schoon)zus in het revalidatiecentrum, en voor haar moeten diverse plannen worden gemaakt, als ze weer naar haar huis zou moeten. Want dat gaat problemen geven. We proberen een aangepaste woning af te spreken met de woningstichting. Kost tijd...
Daarbij wordt onze vrije tijd ingevuld met andere leuke zaken, zoals zaterdag j.l toen we met onze jongste zoon en zijn gezin Amsterdam bezochten. Het Rijksmuseum, een hele ervaring, en een bezoek aan het bedrijfspand waar schoondochter werkzaam is. Op mijn Facebook staat uitgebreide informatie. En vandaag werd preventief een verjaardag gevierd in de familie..
Soms denk ik weleens, zoals zoveel anderen die van hun welverdiende pensioen genieten, het is maar goed dat ik niet meer hoef te werken. 

Nee, ik klaag niet, ik zou niet durven..

En dat plaatje bij dit item ? 
Hoe noem je een w.c. boven op een berg ? Een hoge druk-gebied!

Dat heb ik niet voor niks gedaan, onze kleinzoon het rommelpotten geleerd. Het was geen rommelpot met een varkensblaas, dat niet. Maar een waar plastic overheen zat,en het ding werd jaren geleden gemaakt in Ten Anker. Mijn moeder was ook een echt traditie-mens, dus ook zij maakte toen een rommelpot. En toen we haar kamer opruimden heb ik dat ding meegenomen. Want ik wist zeker dat de rommelpot nog weleens van pas zou komen. Ik heb nl. al diverse keren met een eigengemaakt lied op de wijze van Klein Zieltje, een feestje opgeluisterd. De muzikale begeleiding scoorde daarbij beter dan mijn zingen. Hoewel, meestal sloeg de tekst ook wel aan...

Maar goed, nu was kleinzoon Tommy degene die op Oudejaarsdag langs de deur mocht om te zingen en te 'schooien', want dat is het wel een beetje. Dat was ook de reden dat er ouders waren, meestal middenstanders, die  hun kroost verboden langs de deur te gaan. Maar er waren slimmerikken die zelf toch het initiatief namen, en met dat beginkapitaal nu zelf een eigen zaak hebben...Grapje 

Tommy ging op oudejaarsdag de deuren in de appartementen langs, waarbij het aantal ingeborenen van Tholen niet zo hoog ligt. Maar het initiatief werd wel gewaardeerd. Dat bleek wel uit de opbrengst: € 21.40 en een zak snoep.
Toen ik hem adviseerde ook in zijn eigen straat te gaan rommelpotten, daar is het aantal allochtholenaren minder hoog , zei hij resoluut, 'nee hoor oma, ik heb nu al geld genoeg verdiend!' Hij gaf zus Emma een bijdrage, en de rest werd goed besteed...De rommelpot staat weer bij mij opgeborgen, met de belofte dat hij dit jaar weer gaat.

Misschien dat ik ondertussen een blaas moet gaan charteren bij een ambachtelijke slager?  

Het is en blijft een gezellige tijd, die laatste week van december. Maar ook een drukke tijd. Maar ik vraag me wel af, waarom eigenlijk zo druk. Kerst was dit jaar, zoals altijd, gewoon twee dagen. En die vielen best gunstig. Een dag ervoor was gewoon een maandag, de winkels waren dan wel vroeger gesloten, maar toch, alle tijd om nog boodschappen te doen. En met oud-en nieuwe eigenlijk hetzelfde.
Maar een mens koopt en blijft kopen. Net of je een isolement tegemoet gaat, dat er zoveel sneeuw komt dat je niet weg kunt, of dat je een heel leger visite krijgt.
Nee dus, je weet gewoon wie er komen , en zelfs weet je dat je als gast bij je kinderen bent uitgenodigd.
Dus waarom al die drukte.
En we doen of we met kerst iets op tafel moeten zetten, wat je op geen andere dag kunt presenteren.
En ik weet uit ervaring dat op 12 maart, om maar eens een dwarsstraat te noemen, peertjes en rode kool met varkenshaasmedaillons (mooi woord bij het scrabbelen) ook lekker smaken.

Dus zou het dan toch om de gezelligheid gaan ? Met zijn allen aan tafel, lekker kletsen, borreltje drinken, anecdotes ophalen van toen, weet je nog wel oudje...En genieten van je kinderen en kleinkinderen die een potje met je willen kaarten of sjoelen...
Het vieren van oud-en nieuw komt er nog aan. Wat gaan jullie doen? vroeg iemand gisteren. Ik weet het niet, zei ik, maar ik weet wel dat er weer teveel in huis wordt gehaald, hapjes en drankjes.
Nee, geenb oliebollen. Als jullie dan toch iets voor me willen bakken, dan liefst appelbeignets. Daarmee zwaai ik dan 2018 wel uit..
Maar ik vind appelbeignets in september ook lekker hoor.. Hoewel, dan moet ik er nog zo lang op wachten.

Ik weet het niet meer, was de jaarwisseling hier nu al geweest? Of moest het n og komen ?
Dit was de hangklok uit mijn moeders appartement.. Gangklok, noemde ze ding. Want daar hangt hij toch, zei ze dan..

Het lukt me niet om er plaatjes bij te krijgen. Dus jullie me moeten me maar gewoon zo geloven. Misschien als ik mijn stukje op FB deel? In ieder geval, het gaat toch meer om de smaak dan om het zicht. 

Want jaren geleden begonnen de kerstdagen al vroeg, omdat we dan vanuit Neurenberg een pakketje kregen. Van een zakenrelatie. Heerlijke dozen, of blikken met de bekende Nurnberger Elisen Lebkuchen. en die waren me een dotje lekker. Je hebt ze in verschillende uitvoeringen, maar de binnenkant is meestal gelijk. Veel speciale kruiden. En in verschillende formaten...De koeken waren soms in hele aparte blikken verpakt. Ik had ze ongeveer allemaal verzameld, dankzij de relatie die mijn echtgenoot daar in Duitsland had. Dat waren tenminste relaties waar ik ook nog wat aan had

Je moeten natuurlijk niet denken dat ik de andere kerst-en nieuwjaarswensen niet op prijs stelde. Want ik vond, en vind nog steeds, het gezellig kaarten te ontvangen. Ze krijgen allemaal een mooi plekje. Natuurlijk , via het scherm gaat het allemaal wat gemakkelijker, en bereik je veel meer mensen, en de wensen zullen ook zeker zo goed bedoeld zijn. Maar die kaarten, het heeft wel wat. Dat er zegels op moeten, allez, dat is zo. Maar ze moeten toch ook weer bezorgd, dus .. zo blijft iedereen tevreden. Toch ?

In elk geval, vandaag worden er weer stapels goede wensen  op de bus gedaan, ze liggen gereed. 
Jammer genoeg worden er geen koeken meer bezorgd. Maar misschien is dat wel goed, want jullie kennen me.. 

43.. Een lekker borreltje. Lekker bij de koffie en zeker in deze donkere dagen een verwarmend likeurtje.

43. De leeftijd van onze jongste zoon. En het lijkt of hij gisteren werd geboren. Geboren ? Hij was er voor ik er erg in had. 5 December was ik uitgerekend. Hoopte wel dat de baby eerder of later zou komen. Sinterklaas is een lastige datum voor een kind. en voor zijn ouders. Maar het werd inderdaad een paar dagen later.

Sommige kinderfeestjes die we vierden herinner ik me met veel plezier. Zoals toen de vriendjes en vriendinnetjes werden thuis gebracht door ons, niet met de auto, maar in een lampionoptocht. Spannend hoor, door de donkere paadjes wandelend. 

En die keer dat we een speurtocht in het Markiezenhof deden, toen was de jarige natuurlijk al ouder. We gingen met er met een bestelbus heen en kwamen later met de lijndienst van der BBA terug. Voor veel kinderen een hele ervaring, die bustocht. 
Zomaar wat herinneringen, ik denk dat ik straks nog maar even een borreltje neem op zijn verjaardag, als afzakkertje na het feestje van gisteren. Want we zijn ouder(s), en voelen ons zelf ouder als we over zoons van 48 en 43 jaar spreken . 

Ach lieve mensen, waar zijn  de jaren gebleven,

ik heb nu al 13 jaar op het weblog geschreven.

Allerlei onderwerpen kwamen langs gescheurd,

er is in die jaren zoveel gebeurd. 

Van heel leuk, tot droevig, of met veel plezier

gaven sommige dingen mij reacties van gunter tot hier.

Mijn familie werd beschreven, kennissen en vriendenkring,

stukken over onze camping of dat ik naar de Algarve ging.

Het weer, goed of slecht, etentjes kwamen aan bod,

situaties in Tholen, te bot of te zot.

Elke keer was er wel iets, om de stukjes te noteren,

maar nog eens 13 jaar ? Dat ga ik niet meer proberen.

Een gedicht ? Zorg ik voor, haiku, limmerick, roept u maar,

op weblog LEVENSGENIETER , maak ik ze zo voor u klaar.

Af en toe in dialect, want daar ligt een deel van mijn hart,

Tjonge, 't is nu 2018, ik ben in 2005 hiermee gestart!

En die rijmelarij zoals dit ? Dat is eigenlijk mijn eer te na,

neem u mij dus niet kwalijk , dat ik de volgende keer serieus verder ga!!

De laatste maand van het jaar, maar zeker niet de minste. Want er wordt gefeest en gevierd, herdacht, en herinnerd. In elk geval bij ons.
December, de maand van de Goedheiligman. Eigenlijk beginnen de feestelijkheden rond deze Spaanse gast al een paar weken eerder. Maar als je het goed wil doen, is de avond van de 5e december toch belangrijk. Hoewel ik  goed weet dat de ochtend van de 6e december heel spannend was, want zouden Sint & Piet geweest zijn?
Al dat gedoe zoals nu aan de orde is, ik word er eigenlijk helemaal niet goed van. en eerlijk gezegd word ik liever een beetje beroerd van teveel marsepein, of spijs, dan van al die discussie's. Onvoorstelbaar, zoveel agressie rondom een kinderfeest. Maar goed, voor dit jaar zijn we er waarschijnlijk weer vanaf...
Hier in de buurt zag ik al kerstverlichting branden. En zeker op een donkere dag als vandaag heeft dat wel wat. 't Is natuurlijk wel vroeg, maar de commercie springt er met beide benen in. Al wekenlang vallen er folders met kerstmaaltijden op de mat. Je voelt je schuldig als je echt niet van plan bent uren in de keuken te gaan staan om de meest culinaire producten op tafel te zetten op de 24e en 25e december.

Dan was er toch iets anders ? De geboorte van Jezus , dat is het middelpunt. Iedereen is er vrij in om daar iets mee te doen. Ik herinner me de kerstvieringen van de Zondagsschool, en ook gewoon op de kleuterschool-en lagere school. En nu..nu moeten er weer kerstkaarten worden gekocht, en postzegels. Want we willen graag aan iedereen het beste toewensen.

Wij kunnen elke dag werken aan alle goeds voor alle mensen. Maar met kerst lijkt het of dat beter zal gaan, vandaar die wensen.

Wij hebben in de familie ook nog een paar verjaardagen, gaan we vieren, met ons allen. Want dat is zo belangrijk. Samenzijn met iedereen om je heen waar je van houdt. 
En dan heel veel en heel intensief denken aan degenen die in december er niet meer bij zijn. 

December de maand van de geschenken.

December, donkere dagen maar ook met heel veel Licht!

December, eind van het jaar - maar een overstap naar het nieuwe!!!

 Nee, niet het werkwoord zorgen, maar het zelfstandig naamwoord. Daar zitten we mee de laatste tijd. De zus van mijn echtgenoot, 85 jaar oud, moest vorige week vrijdag een beenamputatie ondergaan. Niet niks als je zo oud bent. Sowieso altijd een groot probleem.
Eerst werd nog gedacht aan een amputatie onder de knie, maar de chirurg moest helaas anders beslissen, om nog verdere problemen te voorkomen.

Vaatklachten, daar kwam het door. Suiker is ook een bekende oorzaak als er zoiets moet gebeuren.

Haar 87 jarige echtgenoot heeft haar altijd zo goed verzorgd samen met wondzusters, maar het mocht niet zo zijn. Haar rechter been moest eraf. Nu ligt ze in Bergen op Zoom in het ziekenhuis tot de wond geneest en dan gaat er een nieuw onderdeel van de behandeling beginnen. De chirurg vertelde al dat een prothese op deze leeftijd en met deze locatie geen optie is. Hij sprak zelfs over, nooit meer kunnen lopen dus dan wordt ze echt hulpbehoevend. Gelukkig heeft ze een kanjer van een man die nog , ondanks zijn leeftijd, veel presteert. En ze zullen het samen moeten redden. Ze hebben alleen elkaar. Wij zijn in de buurt om af en toe te helpen. Maar het proces van de amputatie, de pijn, zoals fantoompijn, de therapie, de revalidatie, dat moet ze zelf ondergaan. 

We hebben gelukkig goed contact, we doen ons best. En hopen dat deze ingreep niet voor niets is geweest.

Ik stel bij deze dus voor om het woord veranderingen te wijzigen in VeranderDingen. Net zo als ik herinneringen wil veranderen in HerinnerDingen.
Maar het eerste is door mij een beetje negatief bedoeld. Je bent tegenwoordig namelijk net ergens aan gewend, en dan moet er nodig door een aantal mensen, die ergens voor hebben doorgeleerd, weer wat veranderd worden. |
Ik bedoel dus de pagina van het Weblog op ZeelandNet. En de manier van foto's publiceren.
Ik ben een digibeet , vond mezelf al heel goed dat ik zoveel jaren allerlei verhaaltjes kwijt kon, maar ik stop ermee.

Of moet ik me aanpassen? Moet ik mee in de vaart der volkeren en al die dingen normaal vinden. Helaas ben ik meer een mens die zich goed voelt bij herinnerDingen, en daar ook over schrijf. En ik weet ook zeker dat het gewaardeerd wordt. Dus toch maar even doorgaan ? Wat word ik er beter van? Of als ik stop, slechter ?

Of krijg ik naar mijn hoofd dat ik niet zo flauw moet doen, maar meer mijn best op de p.c. Ik weet het niet meer, een ding, Levensgenieter met een hoofdletter, dat wil nog graag blijven. En daarom geniet ik ook zonder weblog van mijn kleinkinderen, kinderen, echtgenoot, familie en vrienden, mooi appartement in Tholen...

En van het schrijven van verhaaltjes al of niet in Zeeuws dialect, gedichten...
En kijk, daar wil ik niets aan veranderen.

We hebben dikwijls samen op een terrasje gezeten daar in Portimao en kochten dan sinaasappels zo van de kar. Marianne was een liefhebber van Portugal in hart en nieren. Ze ging er met Kees, haar partner al heen toen je nog een visum moest hebben. En jaren later maakte zij ons ook fans van dit mooie land met de prachtige natuur, de vriendelijke mensen en de bijzondere betegelde huizen.   
Ze was nog zo graag een keer naar Portugal gegaan, maar de laatste twee jaar mankeerde ze teveel om met plezier in het vliegtuig te stappen. En nu kan het niet meer, ze overleed maandag j.l.
Jarenlang was ze onze vriendin, en ze was zo sterk. Tot een week voor haar overlijden ging ze boodschappen halen, zorgde deels voor de was, kookte nog. En de pijn, was ondragelijk, haar hele lichaam was ziek.,
Als leven lijden wordt, is sterven een verlossing.
We hebben gemakkelijk praten, haar man Kees is alleen, en wij en velen met ons, zullen haar ook missen. 

Vandaag was ik op de Zeeuwse Dialectdag in Kapelle. Omroep Zeeland was ook aanwezig en maakte een beeldverslag. Daarin was te horen dat het een vergrijzende club is. En er werd verteld dat iedereen moet vechten om het Zeeuwse dialect te behouden.  
Hoe redden we ons Zeeuwse dialect? Aan streektaalconsulente Veronique De Tier  ( met haar Vlaamse accent ) zal het zeker niet liggen, het is sinds 15 jaar haar taak om zich middels haar beroep voor het dialect in  te zetten.
Ze komt altijd vrijwilligers te kort die hun kennis van het dialect en vooral ook computervaardigheid willen gebruiken om boeken 'over te zetten' vanuit het ABN naar het dialect.
Maar er is een probleem dat zich ook vandaag weer goed liet zien: de leden vergrijzen in grote mate, nieuwe aanwas is er nauwelijks vanuit de jeugd en de geldkraan stroomt niet meer, maar druppelt.

Ik moet er eerlijk bij vermelden dat ik wel het Thoolse dialect als mijn dagelijkse spreektaal heb, maar tegen mijn kleinkinderen meer 'netjes' praat dan Thools. Mijn eigen kinderen heb ik ook nooit zo trouw met het dialect aangesproken. En eigenlijk is dat, om het Zeeuws te behouden, een 'must' om een goed Zeeuws woord te gebruiken.

Er is heel veel veranderd in de jaren nadat deze foto gemaakt is mijn opoe en opa Deurloo ( 't Ouwland)met hun kinderen en kleinkinderen. De familie sprak 'plat' met elkaar, met uitzondering van een schoonzoonen schoondochter, die kwamen van over de brug. Mijn vader ook, maar die is op deze foto letterlijk en figuurlijk nog niet in beeld. Dus het plaatje is van voor 1942.
In elk geval, toen wed er nog echt Thools gesproken. en de verhalen die ik over de familie vertel zijn dus allemaal in dialect. En daar probeer ik mee door te gaan. 

Vandaag ontmoette ik een meneer die in Sint Maartensdijk geboren was, maar al heel veel jaren in Breda woonde. We kletsten samen, Thools /Smerdieks natuurlijk, en zo langzamerhand kwamen we tot de ontdekking dat we niet alleen onze taal deelden, maar zelfs familieleden. Ik vond het jammer dat ik deze foto niet bij me had.
Maar dat is een voordeel van nu, misschien kan ik hem toch nog delen...


   

Een zonnige attentie voor een lieve mevrouw die vandaag 100 jaar wordt: Nel Bijl. Ik ken deze mevrouw al heel veel jaren, was nl. vroeger al een vriendinnetje van haar dochter, en kwam dan bij haar thuis. Naderhand heb ik haar vele malen ontmoet, ze woonde in z.c. Ten Anker waar ik aan de receptie zat, en deze eeuwlinge had een taak in allerlei commissies in het centrum
Ze was daarvoor al heel actief in het Rode Kruis, maar haar Welfaregroep had ook een vaste plek bij ons.
Nel sprak en spreek ik soms nog. Ze is nog bijdehand, en dikwijls kritisch wat de zorg aan gaat.
Ze heeft , misschien niet altijd, maar dikwijls gelijk.

Ze heeft een goed geheugen, kan aangezien ze al vele jaren op deze aarde vertoeft, ook veel vertellen. Vandaag zal het een drukke dg zijn. toch heeft ze ook veel verdriet gekend in haar leven. Maar ze is realistisch.

Haar schoonvader werd ook 100 jaar, dat herinner ik me opeens omdat ik toen voor de krant werkte en hem in dat kader een bezoekje ging brengen. Ik vergeet zijn opmerking nooit: zo, ik heb ze ( de regering bedoelde hij) wel een poot uitgedraaid he. Hij kreeg toen immers al 35 jaar AOW.
Ik gun het Nel ook, dat ze nog wat jaartjes AOW krijgt, ze verdient het !

De Boswachterij in de Kop van Schouwen, we hebben daar al heel wat uurtjes doorgebracht. Vooral toen het nog 'de Domeinen' waren. In de loop der jaren, we komen hier nu voor het 47e seizoen, zijn er in het bos allerlei paden aangepast, voor de wandelaars, de fietsers, de ATB.rs. Er is nu een Klimbos , en sommige bankjes zijn vernieuwd. Er zijn er ook weggehaald ontdektn we gisteren toen we in 'ons' bos rondfietsten.
Ik moet eerlijk zijn, de laatste jaren wordt er door ons, of in elk geval door mij, veel minder gewandeld. Mijn echtgenoot niet, die is elke dag nog druk met sportief bezig zijn. Ik zit liever op een bankje, zols hier op deze oude foto.
Toen de jongens klein waren banjerden we met de bolderkar heuvel op heuvel af. De paden werden dikwijls vermeden, we wisten toch de weg, en het was veel avontuurlijker zo maar ergens rond te lopen.   

We hebben reeen gezien, fazanten die verschrikt opvlogen als je door het gras liep, en zelfs zat er een keer een uil op een tak, de vogel bleef zitten. Het was in de tijd van Meneer de Uil, dus de kinderen genoten ervan. Helaas , het was niet gewoon en het beest bleek de andere dag dood te zijn. Dat was ook met konijnen zo, we waarschuwden toen de kinderen, als een konijntje blijft zitten, niet aankomen!!, want dan is het beestje ziek. 

Het is nu voor de zoveelst keer herfst in ons vakantiegebied, gisteren fietsten we door het bos, veel senioren op e.bikes, en wielrenners. En we genoten van de mooie omgeving, we hopen dat nog wat jaartjes te kunnen doen. 
Herfst , herfst, wat heb je te koop, ... het kinderliedje dat we zongen als we (schoppend) door de bladeren heen liepen. Nu doen we dat met onze kleinkinderen...