Daar kwamen we dan aan, vrijdagmiddag.(donderdag hele dag regen) Mambo Beach, een prachtig strand,
Palmbomen,
Ligstoelen
en nu met grote banken en grote kussens,
En nederlanders...
Ff vergeten, het was natuurlijk herfstvakantie.
Niks geen rustig strand uit mijn herinnering, maar de nederlandse enclave.
Ondanks dat was het erg leuk, ook oma zat lekker te genieten op haar ligstoeltje en ik ook, lekker zonnen,zwemmen en kletsen met Krijnie, een vriendin van mijn moeder die hier woont en gezellig met ons meeging.
Oma had wel veel last van de muggebulten op haar benen, die steeds roder werden. Heel naar.
Ook zaterdag een heerlijke dag naar het strand, Knip baai, Banda Bau
(google het maar als je intresse hebt)
Een echte mooie natuurlijke baai.
S'ochtends vertrokken we al. Met een koelbox vol drinken en eten en de bbq natuurlijk.
We kwamen aan en ineens was ik oma ff kwijt. Ze zat op een bankje dat uitkeek op de baai, te huilen. Ze vond het zo mooi en ze voelde opa. Dat het goed was dat ze er was, daar waar hij zoveel over vertelde, waar hij met zijn maten vroeger ging zwemmen.
Nadat we ff samen verder een potje gejankt hadden (nee, ik hield het ook niet meer droog) Sjouwen met de spullen naar beneden, en de hele verdere dag genieten, ontspannen, zonnen, zwenmmen, eten.
En heerlijk in de hangmat gelegen natuurlijk (proost Wilda)

Zondagochtend, niet uitslapen,
Shoppen, in de mall La Curacao.
Mooie kleren passen, uitzoeken, ff lekker een ochtendje snuffelen.
Prachtige spullen uitgezocht, tops, jurkjes en weer een paar killershoes.
En dan wil ik afrekenen, en vraag Tante Ella om mijn spullen.
' Nee' zegt ze resoluut, 'die krijg je van mij.' Zovaak kan ik je niet verwennen. En ik geef haar een dikke knuffel en een zoen op haar wang.
En we zijn naar de dokter geweest, voor Oma.
Ja hoor, de bulten op haar benen zijn ontstoken en haar bloed vergiftigd. Vandaar dat ze misselijk was. We dachten dat ze gewoon wagenziek was, maar nee, het komt van de muggebulten. Ze heeft medicijnen voorgeschreven gekregen en al snel voelt ze zich weer beter.
S'avonds belt tante Chela, kunnen we niet vrijdag of zaterdag komen? Het huis is nog niet helemaal klaar... We besluiten dat we dat niet erg vinden. Ik vind het heerlijk om hier bij tante Ella en oom Franklyn te zijn, en zij zijn ook blij dat we nog hier kunnen blijven, dan is het 2 weken hier en 2 weken op Aruba.
Oma vind het ook prettiger, ze voelt zich hier op haar gemak en nu kan ze nog bijkomen van de ontsteking.
Vandaag wel lekker uitgeslapen, tot half elf, langer lukt echt niet...
Heerlijk ontspannen op de achterveranda gelezen, de hele ochtend.
En vanmiddag naar het vliegveld geweest om over te boeken, wat bleek, alle vluchten van DAE zijn deze week (tot vrijdag) geannuleerd. Het toestel is in reparatie.
Dat kan ook echt alleen hier.
Razend druk dus, op Hato. Een uur en drie kwartier later hebben we dan een andere vlucht geboekt, bij een andere maatschappij. DAE zat voor zaterdag al helemaal vol. Beter, want we waren nu nog goedkoper uit ook. 
Poe he, dat was het weer even.
Liefs Gwenno
Nee toch niet.
Ik moet toch nog meer kwijt.
Meer dan alleen belevenissen, dan een verslag.
Want dat doe ik tegenwoordig ook, op dit blogje.
Ik vind het heerlijk hier.
Ik voel me hier thuis.
Ja, ik ben een nederlandse, maar hier ben ik anders.
Ik merk het aan mezelf,
Rustiger,
zelfverzekerder,
en stiekem toch wel Arubaans.
En een beetje alleen.
Ja, daar komt het emo/dramatische vrouwtje weer.
Ik mis m'n vriendje.
Op die prachtige momenten met uitzicht wil ik dat hij bij me is om er ook van te genieten.
Als ik ga slapen wil ik niet bij oma op de kamer liggen, maar lekker tegen Mike aan kroelen.
Het is nog maar kort, dat we samen zijn.
Maar daarom mag ik hem toch wel missen?
Bij hem willen zijn,
Knuffelen.
Heb hem wel ff gebeld, maar de lijn viel weg voor ik hem kon zeggen dat ik hem miste. Voor het Emo deel kwam.
Mischien beter zo, eigenlijk durf ik het hem ook niet te zeggen.
Ik ben niet zo'n heldin.
Durf het hier wel te schrijven, delen,
maar in een mail naar hem ben ik voorzichtig.
Bang dat ik hem afschrik,
denk ik.
Dat ik te hard ga, ja ik ga ook te hard.
Face it Gwen, je bent verliefd en dat voelt nu eenmaal zo.
Zeker als je hem al bijna 2 weken niet gezien hebt, weinig gesproken
en als je weet dat je hem zeker nog 2 weken niet ziet..
Nu trek ik t nog wel,
is het gevoel nog irritant,
ik geef mezelf nog een dag of 4 voordat ik echt emo word,
en echt dagelijks naar de telefoon grijp
ik hou er maar mee op.
Volgens mij is dit namelijk behoorlijk saai om te lezen.
Maar ja, ik ben het weer ff kwijt.