Mijn jongste dochter stuurde me onlangs een appje: zondagavond komt er een bijzondere film op BBC 2. Het bleek om de film North by Northwest te gaan, een thriller van Alfred Hitchcock uit 1959.

Als 15-jarig jongetje heb ik deze film in de bioscoop gezien en die heeft toen een grote indruk op mij gemaakt. Blijkbaar had ik daarover verteld en had mijn dochter dit onthouden....

Over mijn allereerste bioscoopfilm heb ik u vermeld in column-480. Toen ik als 6-jarig jongetje, samen met mijn vader, de Nederlandse zwartwit-film "De dijk is dicht" heb bekeken.

Vanaf mijn 12e levensjaar (1956) ging ik vrij regelmatig naar de Middelburgse bioscoop die toen gevestigd was in de Middelburgse Schouwburg op het Molenwater, enkele honderden meters verwijderd van mijn woonadres. Meestal samen met een buurjongetje die ook van films hield.

Bovenop die Schouwburg stond een raadselachtige Latijnse spreuk: CASTIGAT RIDENDO MORES

Nederlandse vertaling: DOOR TE LACHEN KASTIJDT MEN DE ZEDEN. Eigenlijk sloeg dit nergens op. Ze hadden net zo goed kunnen zeggen: VERBODEN TE LACHEN.

Nou, daar hebben we ons niet aan gehouden, vooral niet tijdens de films van Charly Chaplin of Laurel&Hardy, oftewel de Dikke en de Dunne.

De film North by Northwest kan ik me nog levendig herinneren. Wat was die spannend!!! Een echte Hitchcock. De scène met het sproeivliegtuigje is wereldberoemd geworden. Als hoofdrolspeler Cary Grant op een eenzame vlakte vanuit het niets wordt aangevallen en beschoten vanuit dit vliegtuigje. Nooit gezien? Dan is dit uw kans:

https://www.youtube.com/watch?v=sIY7BQkbIT8

Een andere beroemde sleutelscène uit diezelfde film speelt zich af nabij Rapid City, South Dakota, waar vier presidentenkoppen in de rotsen van Mount Rushmore zijn uitgehouwen. Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. Nee, Donald Trump maakt geen enkele kans dat hij als nummer vijf daarnaast wordt gezet!!!

Het grappige van de films van Hitchcock was dat deze regisseur ook zichzelf altijd een minirolletje toebedeelde. De bioscoopbezoekers waren alert om dit te ontdekken, meestal in het begin van de film. Ik kan me nog scènes herinneren dat Alfred plotseling in beeld kwam:

- met twee aangelijnde minihondjes komt hij uit een winkel

- hij komt uit de lift waar de hoofdrolspeler net in wil stappen

- hij wil net een bus binnenstappen, maar, helaas, de deuren sluiten zich

De films uit de jaren '55-'60 die nog op mijn netvlies gebrand staan heb ik op een rijtje gezet:

The ten Commandments                    1956 met Charlton Heston, Yul Brynner, Anne Baxter

The man who knew too much             1956 met James Stewart, Doris Day

The Bridge on the River Kwai             1957 met Alec Guinness, William Holden, Jack Hawkins

North by Northwest                             1959 met Cary Grant, James Mason, Eve Marie Saint

"The ten Commandments" was een hele lange film over de tocht van het Joodse volk vanuit Egypte naar het beloofde land. De meest bijzondere scène was de tocht door de Rode Zee. Mozes zwaaide met zijn staf en het water splitste zich, zodat het volk van Israel de zee kon oversteken. Ja, al in 1956 (!!!!) werd dit weergegeven via een indrukwekkende animatie. Toen Egyptische soldaten later ook diezelfde oversteek wilden maken, was het sprookje opeens uit, de muren van water stortten weer in tot een brede bedding. De Egyptenaren hebben dit niet overleefd.

"The man who knew too much" opnieuw een film van Alfred Hitchcock. Eén van de hoofdrollen werd vertolkt door actrice/zangeres Doris Day die in die film één van haar mooiste liedjes zong: Que sera, sera (Whatever will be, will be). Opnieuw een film waar de spanning van afdroop.

"The bridge on the River Kwai" speelde aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Geallieerde krijgsgevangenen zitten in een Japans kamp in Birma. Ze moeten een brug van de beruchte Birma-spoorlijn herstellen. Wat ik me nog speciaal herinner waren vooral de wreedheden van de Japanners.

Op het allerlaatste moment krijgt de hoogste in rang van de geallieerden, Alec Guiness, spijt dat hij en zijn manschappen hebben meegeholpen aan het herstellen van de brug. Net op tijd ziet hij kans om springladingen aan te brengen en de nieuwe brug op te blazen, precies op het moment dat de eerste trein nadert.

Nog even terug naar de scène met het sproeivliegtuigje uit North by Northwest. In de jaren '80-'90 toen mijn collega en ik dagelijks van Walcheren naar Goes fietsten om aldaar leerlingen van de Middelbare Agrarische School kennis bij te brengen op het gebied van Engels (hij) en Wiskunde (ik), deed zich een merkwaardig incident voor.

Toen mijn collega, die dag toevallig in z'n uppie, vanaf het Lewedorpse dijkje de Quarlespolder binnenfietste kwam er van rechts een laagvliegend sproeivliegtuigje aanvliegen. Mijn collega moest vol in zijn remmen om een botsing te vermijden. Later had hij het over een "narrow escape", een logisch zinnetje voor een leraar Engels. Gezien de vliegrichting van het sproeivliegtuigje zou je kunnen spreken van "South by Southwest". Dit verhaaltje klinkt een beetje ongelooflijk, maar is toch waar gebeurd.

De film "North by Northwest" heb ik zondag opgenomen van BBC 2. Als er even niets interessants is op TV dan gaan we beslist kijken. Ik verheug me er al op.

Ik kan wel een opkikkertje gebruiken na die waardeloze nacht van dinsdag op woensdag toen ik de wekker had gezet op 02.55 uur om maar niets te hoeven missen van het debat tussen Donald Trump en Joe Biden. Wat een afgang was dat !!!! Nee, ik heb het einde van het debat niet gehaald. Liever nog een paar uurtjes extra slaap...