Columns met een glimlach

Eerst even de aanleiding tot deze bizarre titel.

Of we zin hadden om een paar dagen langs te komen. Dat zei mijn zwager (voor de Belgische lezers: schoonbroer) tegen ons. Zij hadden een huisje gehuurd bij America in de Limburgse Peel.

Tegen iedereen die het horen wil zei ik: "We gaan een paar dagen naar America". Niemand hoort of je die locatie schrijft met een K of een C. Jaloerse blikken werden afgewisseld met flauwe opmerkingen: "Doe vooral de groeten aan Trump"

Eenmaal ter plekke trokken we de eerste middag met z'n vieren naar Griendtsveen, onder de rook van Deurne, de bakermat van de turfwinning en ook van de overbekende boeken van Peel-schrijver Toon Kortooms.

Bekende titels zoals:

"Beekman en Beekman"

"Help, de dokter verzuipt" (later verfilmd met o.a. Martine Bijl in een hoofdrol)

"Mijn kinderen eten turf"

Die laatste titel is op z'n minst een beetje merkwaardig, want wie eet er nou turf? Nou, daar staat u nog van te kijken, want laatst stond er op de menukaart van een gerenommeerd restaurant, bij de hoofdgerechten, schrik niet: "Surf en Turf". In mijn gedachten zie ik de restaurantbezoeker eerst een halfuurtje plankzeilen voorlangs het terras op het naburige kanaaltje om daarna als beloning een broodje turf te mogen verorberen. Turf uit de Peel uiteraard, want dat is de allerbeste.

In Griendtsveen maakten we een interessante wandeling langs de veenkanaaltjes en de voormalige turfputten. Volgens de landkaart hebben we die middag meermalen de provinciegrens tussen Limburg en Brabant gekruist. Het laatste deel van de wandeling ging door het dorp zelf, waarbij het verschil opviel tussen de behuizingen van de voormalige turfdirecteuren (enorme villa's) en de veenarbeiders (hele kleine huisjes in een kazerne-achtige opstelling).

De volgende dag klommen we gevieren op de fiets voor een tocht langs de dorpjes America (nee, we hebben Trump niet ontmoet), Kronenberg, Helenaveen en opnieuw Griendtsveen.

Aan het eind van de dag manifesteerden zich, bij ons alle vier, talloze bultjes op armen en benen. We kwamen tot de conclusie dat we slachtoffer waren geworden van de eikenprocessierups. Behalve het feit dat deze rupsen altijd achter elkaar schuiven, als in een processie (zie foto aan het begin van de column) bleken ook de ontstane bobbeltjes praktisch op één lijn te liggen, althans bij mij was dat zo. Hoe krijgen die beestjes dat voor elkaar.

We zijn plotseling aangeland bij het woord "processie", een term uit religieuze hoek, met name uit Rooms-Katholieke hoek.

In de Zak van Zuid-Beveland staat het dorp Kwadendamme bekend om de jaarlijkse processie over de polderwegen.

Tot twee keer toe heb ik vanwege een processie mijn fietstocht moeten onderbreken.

De eerste keer fietste ik samen met mijn aanstaande schoonzoon door het Limburgse heuvelland. In het dorpje Sint-Geertruid, nabij Eijsden, werden we staande gehouden door een barse agent: "Afstappen". Er kwam een processie langs en we moesten eerbiedig aan de kant van de weg wachten. O, ja, het woordje "aanstaande" bij schoonzoon mag geschrapt worden...

De tweede "aanvaring" met een processie deed zich voor in het Belgische dorpje Alsemberg, even ten zuiden van Brussel. Mijn vrouw en ik zouden de gelijknamige Alsemberg proberen te beklimmen, een scherprechter uit de wielerwedstrijd Brabantse Pijl. We moesten een poosje wachten. Er kwam juist een processie de berg af, dezelfde berg die wij op wilden fietsen.

Heeft u wel eens gehoord van de processie van Echternach (Luxemburg)? Die schiet maar niet op. Drie stappen voorwaarts gevolgd door twee stappen achterwaarts. Even rekenen, als je dus vijf stappen zet, dan schiet je in afstand precies één stap op. Een heel dom gezicht.

Als een proces heel traag verloopt, dan wordt wel eens spottend gezegd: "Het lijkt de processie van Echternach wel". Dat geldt in het bijzonder voor het CBR bij het verlengen van het rijbewijs van een 75-jarige...

Zou er iemand te vinden zijn dit aandurft: de Vierdaagse van Nijmegen lopen op de Echternach-manier? En dat mensen dan kunnen sponsoren voor een goed doel, in de trant van de zwemtocht van Maarten van der Weijden. Wie offert zich op voor het goede doel?

Een extra probleem bij de Vierdaagse op de Echternach-manier is het feit dat je de overige lopers niet mag hinderen tijdens de stappen achterwaarts. Dat is nog een probleem op zichzelf.

Gisteren stond ik in gedachten voor mijn boekenkast. Ik nam er een boek uit, blies het stof er af (buiten het gezichtsveld van mijn echtgenote) en ik ben eraan begonnen. De titel? "Mijn kinderen eten turf" van Toon Kortooms.

Sorry voor deze ietwat rommelige column. Het was weer eens van de hak op de tak.

Het gebeurde ruim dertig jaar geleden. Het was aan het einde van het schooljaar. Alle eindtoetsen waren al geweest en ik kreeg op de laatste dag voor de grote vakantie nog een klas voor een uurtje wiskunde. Een beetje mosterd na de maaltijd. Ik besloot er een bijzonder lesje van te maken. De eerste tien minuten legde ik de spelregels uit van het gebruik van Romeinse cijfers en daarna mochten ze oefenen: gewone (Arabische cijfers) omzetten in Romeinse cijfers en andersom. Na verloop van tijd waren ze allemaal fanatiek bezig en na wat aanloopprobleempjes ging het steeds beter en steeds sneller. Aan het eind kon ook iedereen ook probleemloos zijn of haar geboortejaar omzetten in Romeinse cijfers.

Toen het lesuur om was kwam er een meisje naar me toe: "Meneer, ik heb nog nooit zo'n leuke wiskundeles gehad !!!". Een leuk compliment, daar doe je het voor.

De spelregels zitten eigenlijk heel logisch in elkaar. Ten eerste zijn er ezelsbruggetjes om de volgorde van de symbolen te leren kennen: I V X L C D M (symbolen voor respectievelijk 1  5  10  50  100  500  en  1000)

De ezelsbruggetjes voor de volgorde:

Ik Verkoop Xavier Liever Chocola Dan Melk

Ik Verving Xanders Lekkere Citroenen Door Mandarijnen

In het Engels is het ezelsbruggetje (donkey bridge) juist van hoog naar laag: My Dear Cat Loves Xtra Vitamins Intensely

Dan zijn er nog een paar regeltjes waar je je aan moet houden.

- Van de symbolen V, L en D (5, 50 en 500) mogen geen twee of meer gelijke symbolen naast elkaar voorkomen.

- Van de symbolen I, X en C (1, 10 en 100) mogen niet meer dan drie gelijke symbolen achter elkaar staan.

- Uitzondering is het symbool M (1000): hier is geen enkele beperking, dus 6000 mag je schrijven als MMMMMM en één miljoen schrijf je met duizend keer M naast elkaar

De zogenaamde "aftrekmethode" heeft ook zijn regeltjes:

- I mag alleen vóór V of X (dus IV = 4 en IX = 9)

- X mag alleen vóór L of C (dus XL = 40 en XC = 90)

- C mag alleen vóór D of M (dus CD = 400 en CM = 900)

Een paar voorbeelden waar mensen soms de fout mee in gaan:

45: XLV en dus niet VL

49: XLIX en dus niet IL

95: XCV en dus niet VC

99: XCIX en dus niet IC

495: CDXCV en niet VD

499: CDXCIX en dus niet ID

995: CMXCV en dus niet VM

999: CMXCIX en dus niet IM

Er zijn toeristen die voorafgaand aan hun vakantie in Rome de Romeinse cijfers gaan oefenen.

Misschien omdat ze denken dat de prijzen op de menukaarten van de plaatselijke pizzeria en trattoria in Romeinse cijfers worden genoteerd?

In kledingzaken komen Romeinse-cijfer-freaks wel eens tot verkeerde conclusies. Een T-shirt met pasmaat XL moet je niet vertalen naar maat 40. Dan kom je bedrogen uit.

Bij maat XXL is de kans op een vergissing een stuk minder groot. Het Romeinse cijfer XXL bestaat namelijk niet, want 30 wordt geschreven als XXX.

Als Romeinse-cijfer-freak is het een feest om langs de Amsterdamse grachten te wandelen. Als je omhoogkijkt is bijna elke grachtenpand voorzien van een Romeins jaartal. Even vertalen: MDCCXXXVI. Dit gebouw dateert dus uit het jaar 1736.

Ons eigen appartement heeft 1997 als bouwjaar. In het Latijn is dit: MCMXCVII (en dus niet MXMVII).

Romeinse cijfers worden met name gebruikt om de delen van een encyclopedie aan te geven of om de cijfers 1 t/m 12 van een klok aan te geven. Ook op borduurlappen (letterlappen) worden ze veelvuldig gebruikt.

Ook bij spelletjes worden ze gebruikt. Zo bestaan er dobbelstenen met Romeinse cijfers I t/m VI. En als je het leuk vindt kun je ook sudoku's oplossen met de cijfertjes I t/m IX

Nog een extra sommetje:

Ikzelf ben geboren in MCMXLIV. In gewoon Arabische cijfers is dit 1944, dus in hetzelfde jaar als de landing van de geallieerden in Normandië. Ja, ik ben dus een oorlogskindje, maar ik heb alles uit die tijd van "horen zeggen".

We leven nu in MMXIX (2019).

Een Romeins sommetje: MMXIX - MCMXLIV = LXXV (75)

In Zeeland noemen ze zoiets een kroonjaar, in de rest van Nederland vier je gewoon je 75e verjaardag. Nog twee maanden, dan is het zo ver.

Zie tot slot de afbeelding van de tatoeage VIII . XIV . MMXI  met daaronder een sleutel. Er is maar één conclusie mogelijk. Het wil zoveel zeggen dat deze Amerikaanse dame op 14 augustus 2011 de sleutel van haar nieuwe woning heeft ontvangen. En dat zij dus, meteen na de verhuizing, in een vlaag van pure blijdschap naar de plaatselijke tattoo-shop is gesneld.

Anders kan ik er niets van maken. Hoe zie ik dat deze dame een Amerikaanse was? Nou, gewoon, in Amerika noemen ze eerst de maand, daarna de dag en daarna het jaar.

Op Internet is er een site die je kunt gebruiken om te controleren of je de Romeinse omzettingen goed hebt gedaan. Zowel "heen" als "terug".   Dit is de site:  https://romeinsecijfer.nl/

Zo, dat was een lesje over Romeinse cijfers. Ik hoop dat u het net zo leuk vond als destijds die éne leerling...

Is winkelen inderdaad zo gezellig als velen beweren? Dat ligt er helemaal aan in welke winkel we terechtkomen. Gezellig naar een kledingzaak? Nee, dank u. Alleen wanneer het hóóg- en hóógnodig is. Als het ècht niet anders kan. Toch opvallend hoeveel blije, naar kleding zoekende mensen, zich langs de winkelrekken bewegen.

In de winkel iets passen in zo'n klein, onhandig kleedhokje met weinig of geen privacy, nee, dat hoeft voor mij ook niet meer. Er zijn nog wel pashokjes, maar de kans dat je juist in je onderbroek staat als één of andere onvoorzichtige dame van middelbare leeftijd op dat moment het gordijn ruw opzij trekt is levensgroot.

Het alternatief? Gewoon op de gok een nieuw kledingstuk kopen. Als thuis blijkt dat de pasvorm niet in orde is, dan ga je terug naar de winkel en je levert je aankoop weer in bij de kassa.

Zijn er dan geen winkels waar ik wèl met plezier kom? Ja toch wel, geef mij maar een boekwinkel of tijdschriftenshop. Daar kan ik tijden doorbrengen. Bovenop een stapel fotoboeken ligt een beduimeld exemplaar. INKIJKEXEMPLAAR staat er met grote letters op. Dat laat ik me dus geen twee keer vertellen. Inkijken die handel. Ongeduldig staat mijn echtgenote te wachten. Ze wil nog wat nieuwe kleren kopen en ik hou de boel alleen maar op. En we moeten nog ook nog groente en fruit kopen op de Markt. En ook nog naar de bakker. Een paar roombroodjes voor bij de koffie. Wanneer ben ik eindelijk klaar met die boeken en die tijdschriften?

Nog meer voorkeuren op winkelgebied:

- Wij komen honderd maal liever in een fietsenwinkel dan in een autoshowroom. Helaas, eens in de zoveel jaar is dat laatste onvermijdelijk.

- De drie dwaze dagen van de Bijenkorf laten we wijselijk aan ons voorbijgaan.

- Een bezoekje aan een Ikea-vestiging, voor de één een feest (voor mijn vrouw dus), voor de ander een kwelling (voor mij dus).

Opvallend is de vaste lange route door een vestiging van Ikea. Afsteken om snel bij de uitgang te geraken is ònmogelijk. Je zult alle producten te zien krijgen, of je wil of niet. De enigen die wel kunnen afsteken is het personeel, dat in het bezit is van de sleutel van bepaalde "tussendeurtjes". Tot overmaat van ramp klinkt er boven je hoofd, vanuit een luidsprekerboxje, totaal nietszeggende muziek, ook wel muzak genoemd.

Een woonboulevard in Kruiningen heeft ook zo'n systeem dat je verplicht bent om achtereenvolgens alle toonzalen te doorlopen. Aan het eind was er een personeelslid die ons een "nuttig" advies gaf: "Wandel nog een keer door de hele winkel, maar dan in omgekeerde richting. Dan zie je toch weer andere dingen". Voor mijn echtgenote klonk dat overtuigend genoeg om voor de tweede keer door die megazaak te sjouwen. Weer een half uur kwijt, ik kon die vent wel wat...

Ook beslist geen aanrader is de woonboulevard in het Thoolse Poortvliet. In deze giga-winkel zijn meerdere zaken gevestigd. Voor je het weet ben je in de toonzaal van alweer een ander meubelbedrijf. Niet te volgen. En ben je moe bent geworden van al dat gesjouw dan kun je in die naargeestige ruimte ook nog lunchen als je wilt...

We nemen een stapje naar een hele andere winkel. Naar de grootgrutter Albert Hein.

De klant moet aan de kassa tegenwoordig zèlf zijn of haar bonuskaart onder een scanner houden. Niet te vroeg alstublieft want dan wordt de kaart gekoppeld aan de boodschappen van uw voorganger. Vroeger deed de caissière deze handeling. Na de vraag "Heeft u een bonuskaart?" haalde zijzelf dit kaartje langs een scanner. Nu moet je dat dus zelf doen.

Een heel nieuw fenomeen zijn de zelfscankassa's. Je neemt de caissière echt àlle werkzaamheden uit handen. De producten met een streepjescode moet je scannen, evenals je bonuskaart. De producten zonder streepjescode moet je opzoeken op een schermpje en naar waarheid invullen. Aan het eind moet je mobiel betalen, eventueel contactloos. Op de kassabon zit ook een streepjescode. Hiermee kun je de winkel verlaten.

De handscanner wordt al weer hopeloos ouderwets. Je moet dan namelijk nog steeds langs een juffrouw achter een kassa om de winkel te kunnen verlaten.

Eén ding wil ik nog vermelden over het fenomeen zelfscankassa. Omdat deze manier van afrekenen een caissière uitspaart, zou het eindbedrag op de kassabon moeten worden verminderd met pakweg een procent of tien. Toch even voorstellen aan de directie van AH.

Als ik naar Albert Hein ga, dan heb ik in mijn linkerbroekzak een opgevouwen boodschappenbriefje. Heel braaf hou ik me precies aan de producten die op dat briefje staan.

Als mijn vrouw erbij is liggen er plotseling ook wel andere boodschappen in het karretje. Dingen die helemaal niet op dat briefje staan. Extra producten die de wenkbrauwen van Sonja Bakker zouden doen fronsen.

Dit verschijnsel heet "verleiding". Is dit een vrouwelijk probleem? Jazeker. Dat kunt u lezen in Genesis-3 vers 1-15 waar Eva werd verleid door de slang die haar vertelde dat de appels van de verboden boom toch wel heel erg lekker smaakten. Eva zal gedacht hebben: "Aan een boom zo vol geladen, mist men één, twee appels niet". Vele eeuwen later schreef Hieronymus van Alphen ongeveer dezelfde regels op in zijn gedicht "Jantje zag eens pruimen hangen". Maar uit dit verhaal uit het bijbelboek Genesis blijkt dus dat het met name vrouwen zijn die de verleiding vaak niet kunnen weerstaan, vooral als de vakkenvullers van AH het een beetje slim aanpakken door bepaalde "lekkere" producten op ooghoogte neer te leggen.

Maar eerlijk toegegeven, afgelopen dinsdag heb ik zelf ook gezondigd. Buitenom de artikelen op mijn boodschappenbriefje laadde ik toen stiekem één blikje speciaal-bier in mijn karretje. Voor 's middags bij de voetbalwedstrijd van de Oranje-dames. Ook bij deze actie zou Sonja Bakker mij bestraffend toegesproken hebben. Maar Sonja kan wat mij betreft de boom in. Niet voor niets heb ik haar bij ons laatste bezoek aan Den Bosch betrapt op het nuttigen van een Bossche Bol. Ze had een donkere zonnebril op en ze gedroeg zich een beetje stiekem, maar.....ik weet zeker dat ze het was !!!

Tot slot wens ik al mijn lezers aanstaande zaterdag een gezellige winkelmiddag toe !!!

Als je tussen 1977 en 1997, dus zo'n 20 jaar lang, iedere werkdag een kleine 50 kilometer fietsend aflegt, dan gebeurt er wel eens iets wat het vermelden waard is. In die jaren fietste ik dagelijks de afstand Middelburg-Goes v.v., weer of geen weer, zomer of winter, vaak in het gezelschap van een collega-docent.

Hier volgen een aantal gebeurtenissen en anekdotes die het vermelden waard zijn. Ze berusten alle op waarheid.

DE KRUIWAGEN BIJ LEWEDORP

De voortuin van het huis net buiten Lewedorp was keurig met heggen omzoomd. Er waren toen nog geen problemen met de buxus-mot. Alles was mooi groen. De voortuin grensde precies aan het fietspad. Achter die heggen was de eigenaar aan het tuinieren. Zijn kruiwagen was vol met tuinafval en hij besloot om die te ledigen. De bewoner kwam uit zijn tuinpad en duwde de kruiwagen het fietspad op. Toevallig fietste ik daar met een redelijk hoge snelheid. Een botsing was onvermijdelijk. De man putte zich uit zich in excuses. Maar het leed was geschied. Met een hoeveelheid schaafwonden moest ik mijn tocht naar Goes vervolgen. Eén positief puntje: na de confrontatie was de kruiwagen leeg !!!

HET PAARD BIJ EINDEWEGE

Voor de afwisseling kozen we, vooral op de terugweg, soms een alternatieve route. Bij Eindewege de spoorlijn over en na een aantal binnenweggetjes en dijkjes bij Lewedorp weer terug diezelfde spoorlijn over. "Om de Noord" noemden we deze route, die in kilometers ietsje langer was. De term "om de Noord" is afkomstig van de ontdekkingsreiziger Willem Barentz die op zoek was naar een noordelijke doorvaart naar Azië. Om Scandinavië heen en bovenlangs Rusland en Siberië.
Helaas eindigde deze reis in Nova Zembla, waar het pakijs hen verhinderde om verder te varen. Overwintering met avonturen met ijsberen.

Nee, op onze fietstocht "om de Noord" hebben we nooit een ijsbeer gezien. Wel een paard, dat door een onvoorzichtige amazone uit zijn wei werd geleid, waarschijnlijk om er een ritje op te gaan maken. Het weitje lag schuin tegen een dijk aan en het paard kwam in een drafje de B-weg oprennen, waar ik het edele dier vol in de flank raakte. Het paard kwam van rechts, maar volgens mij telde dat niet.

DE BLIKSEMINSLAG BIJ HET VIADUCT OVER DE A58

Een onverwachte onweersbui overviel ons tijdens de thuisreis. Om te schuilen voor de stortregen èn voor het onweer besloten we onder het viaduct van rijksweg 58 de bui af te wachten. Niet veel later volgde een enorme flits en een oorverdovende knal. Nog nooit zo'n harde knal gehoord. De bliksem sloeg in op het fietspad op luttele meters van onze standplaats. Dat was toch wel even schrikken.

WINDKRACHT 9 IN DE QUARLESPOLDER

Tussen de boomgaarden ging het nog wel. Maar toen die abrupt stopten kreeg de noordwesterstorm plotseling vat op de eenzame fietser. Met een grote boog belandde ik aan de andere kant van de weg, over het prikkeldraad, in de grasberm van een schapenweitje. Op een paar schrammetjes na, was ik ongedeerd.

GROOT LICHT NABIJ DE SLOEDAM

In de winter is het om 08.00 uur nog pikdonker buiten. Dat was ook zo toen we over het supersmalle fietspaadje langs de rijksweg in de richting van de Sloedam fietsten. Achter elkaar, dat kon niet anders. Plotseling ontstak een tegemoetkomende auto het groot licht. Ik reed voorop en ik zag niets meer. En als je dan met hoge snelheid in de grasberm terechtkomt dan is er geen houden meer aan. Ik sloeg over de kop, met fiets en al. Opkrabbelend had ik nog juist de tijd voor een middelvingergebaar aan de onvoorzichtige automobilist.

HET SPROEIVLIEGTUIGJE IN DE QUARLESPOLDER

Dit verhaal heeft mijn fietsmaatje meegemaakt op een solofietstocht. Toen hij op weg naar Walcheren vanaf het bomendijkje de Quarlespolder indook, moest hij plotseling vol in de remmen. Wat was er aan de hand? Er kwam een sproeivliegtuigje van opzij dat heel laag over de akkers vloog. Het vliegtuigje kwam van rechts, dus je zou denken dat dit voorrang had. Alleen wordt deze regel in de Wegenverkeerswet niet met name benoemd. Een bizarre ontmoeting die doet denken aan de Hitchcock film North by Northwest waarbij de hoofdfiguur Cary Grant wordt aangevallen door zo'n sproeivliegtuigje. Die scène is één van de beroemdste scènes uit de filmgeschiedenis. Even kijken? Klik dan op de volgende link:

https://www.youtube.com/watch?v=sIY7BQkbIT8

HET VOETBALDOELTJE IN LEWEDORP

Het meest bizarre verhaal heb ik voor het laatst bewaard. Op de avond voor kerst was het op school wat laat geworden, zodat ik het grootste deel van de terugreis in het donker moest afleggen. Toevallig die avond in m'n ééntje. Het batterijlampje gaf nauwelijks verlichting. Net buiten de straatverlichting van Lewedorp gebeurde het onheil.
Naar later bleek liepen er twee jongetjes met een voetbaldoeltje tussen zich in op het fietspad. Eéntje links, ééntje rechts en het doeltje in het midden. Ik klapte vol op het voetbaldoeltje en sloeg met fiets en al over de kop. De jongetjes waren ook erg geschrokken. Met veel moeite heb ik de laatste 11 kilometers naar huis volbracht, met een pijnlijke schouder en een aanlopende fiets. De volgende dag bleek mijn schouder gekneusd te zijn en moest ik een tijdje een mitella dragen. Bij navraag ben ik te weten gekomen waar die jongetjes woonden. De schade aan mijn fiets en aan mijn fietskleding is toen keurig vergoed. Maar één ding is zeker: ik ben de eerste en enige Nederlander die ooit in een voetbaldoeltje is gereden... Een beetje trots mag je dus wel zijn.

Het incident zal u niet ontgaan zijn. Vorige week is de Britse leider van de Brexitpartij, Nigel Farage, besmeurd met milkshake. Het bleek een milkshake te zijn van Burger King en dat is gelukkig een kwaliteitsproduct. Je zal toch goedkope rotzooi over je heen krijgen.

Maar mijn gedachten gaan toch ietsje verder. Naar mevrouw Farage die 's avonds wanhopig naar Nigel's bevlekte kleding in de wasmand staat te staren. "Hoe krijg ik dat er in hemelsnaam weer uit?"

In dit kader lijkt het me een goed idee om alle risico-figuren (zoals politici, ME-ers, enz.) te voorzien van een uitgebreide vlekkenwijzer. Met een uitstekende handleiding hoe ze dat spul weer probleemloos kunnen verwijderen.

In deze vlekkenwijzer moet het hoofdstuk "taart" zeker een prominente rol spelen.

Al in 1999 werd politicus Gerrit Zalm vol in het gezicht getroffen door een complete aardbeientaart. Ook zijn kleding zat helemaal onder de aardbeienmousse. En drie jaar later werd Pim Fortuin geraakt door wel twee (!!) slagroomtaarten van inferieure kwaliteit. Ook dat nog.

Je krijgt sterk de neiging om een bekend spreekwoord een ietsje aan te passen: "Hoge bomen vangen veel taart".

Waarom zou het werpen van taarten zo populair zijn? Dit vindt vast en zeker zijn oorsprong in de taartgooiscènes uit de slapstickfilms. In de film "The great race" met o.a. Tony Curtis en Jack Lemmon is zelfs de langste taartgooiscène uit de filmgeschiedenis te bewonderen. Ruim 4 minuten rondvliegend slagroom.

Het is niet altijd taart wat de klok slaat.

In 2005 werd politica Rita Verdonk besmeurd met ketchup. U kent dat spul wel van de serveerster van het lunchrestaurant. U bestelt een tosti en zij vraagt: "Wilt u curry of ketchup?" De demonstranten uit 2005 zullen deze vraag vooraf zeker niet gesteld hebben. Rita moest het met ketchup doen. Ze had geen keuze. O ja, in de vlekkenwijzer vallen "ketchup" en "overrijpe tomaten" onder hetzelfde kopje.

Typisch dat de firma Heinz meteen een reclamestunt verbond aan deze scène. Door zich af te vragen of de demonstranten toch wel èchte ketchup gebruikt hadden...

Rauwe eieren zijn ook een geliefd werpartikel. Geen enkele demonstrant peinst erover om de eieren vooraf 10 minuten in kokend water te leggen. Reeds in 1991 werd de Duitse politicus Helmut Kohl uitgebreid getracteerd op een groot aantal rauwe eieren. Dit kippenproduct zorgt voor een nadrukkelijke gele uitstraling.

Toen de gele hesjes in het centrum van Parijs de gendarmes bekogelden met eieren kwamen ze er in verloop van tijd achter dat het kleurverschil tussen hun eigen outfit en de uniformen van de politiemacht compleet wegviel. Daarna zijn ze wijselijk overgegaan op het werpen van rotte tomaten, waarbij het weer snel duidelijk werd wie wie was.

Bovenstaande besmeuringen vonden allen plaats tegen de wil van de slachtoffers. Er zijn ook gevallen bekend waarbij met levensmiddelen wordt gegooid en waarbij toch iedereen zich happy voelt.

Voorbeelden? Als een voetbalteam in de laatste minuut de winnende treffer scoort en daarbij op de valreep het kampioenschap binnenhaalt, volgt er in de kleedkamer een heuse bierdouche waaraan niemand probeert te ontsnappen. Eén ding is zeker, er wordt níet gegooid met Westmalle Tripel of Hoegaarden Grand Cru. Er wordt alleen maar gegooid met "gewone" pilsener.

Als Max Verstappen na de race op het hoogste treetje van het podium staat dan wordt van hem verwacht dat hij de fles champagne eerst goed schudt en vervolgens openmaakt en richt op zijn podiumgenoten èn op de verzamelde pers. Let wel, deze champagne is een goedkope versie. Dus zeker geen € 100 per fles.

Ook het volgende incident is volledig vrijwillig. Als iemand uit stoerdoenerij een emmer met ijswater over z'n hoofd gooit, dan wil hij dat blijkbaar zelf. Het is de bedoeling dat deze "icebucketchallenge" wordt gefilmd en dat de beelden hun weg vinden richting sociale media.

Een andere manier van "overgieten" vindt plaats tijdens de huwelijksdag. Eén van de bruiloftsgasten hanteert het confettikanon en na de plechtigheid op het Gemeentehuis wordt het bruidspaar aangenaam verrast door vele duizenden mini-papiertjes. Of je daar als bruidspaar blij mee moet zijn is de vraag. De rest van de dag blijven die dingetjes kriebelen en zelfs tijdens de huwelijksnacht vliegen de resten confetti door de echtelijke sponde.

Gisteren las ik in de krant dat het huis van FvD leider Thierry Baudet is besmeurd met roze verf. De vlekkenwijzer moet dus uitgebreid worden met een hoofdstuk oplosmiddelen.

Aan het eind van de column gaan mijn gedachten toch weer uit naar die arme mevrouw Farage die nog steeds zit te peinzen hoe ze die milkshake-vlekken uit de kleding van haar man zal verwijderen. Ik hoop dat de Engelse vertaling van de vlekkenwijzer haar kan helpen. Zo niet, dan is er altijd nog de stomerij...

Kort geleden maakten we met een bevriend echtpaar een stadswandeling door het pittoreske Zierikzee. Altijd weer een feest om daar rond te lopen. De prachtige stadspoorten, de haven met de vissersvloot, het terras van De Gekroonde Suikerbiet (let wel: dit is géén scheldwoord voor koning Willem-Alexander!!!), de talrijke hellende zijstraatjes die op de Haven uitkomen en waar het nog goed zichtbaar is waar vroeger de vloedplanken gezet werden, de binnenhaven met de museumvloot. In het centrum staat het Middeleeuwse Stadhuis aan de Meelstraat, de straat die in ons computertijdperk vaak ten onrechte wordt geschreven als Mailstraat.

Een vast onderdeel van een wandeling door Zierikzee is altijd het huisje van mijn oma, het kleinste huisje van de straat op het allerlaagste punt van de straat, waar in februari 1953 het zeewater op de zolder klotste. Dit is voor mij persoonlijk een soort bedevaartsplaats.

Dan zijn daar de beide molens van de stad, één vlakbij het "Luitje" waar vroeger de veerboot naar Katseveer vertrok voor een vaartocht van bijna een uur, het eerste kwartier door het lange Havenkanaal en daarna nog de Oosterschelde over naar het veerhuis in Katseveer waarin heden ten dage een sterrenrestaurant is gevestigd.

De tweede Zierikzeese molen nabij het centrum van het stadje stond volop te draaien.

Onze wandeling ging verder langs Hotel van Oppen, waar lang geleden Piet Kraak, de oud-doelman van het Nederlands elftal, de scepter zwaaide. Na het hotel sloegen we meteen rechtsaf. Daar wachtte ons een enorme verrassing. We stonden plotseling op een pittoresk pleintje in een soort Franse sfeer. Een werkende fontein, een sfeervol terrasje en als hoogtepunt een enorme muurschildering op de zijgevel van één van de aangrenzende huizen. Het pleintje had ook nog een bijzondere naam: Plein Montmaertre.

We gaan tussendoor even naar Parijs, naar het èchte Montmartre, wat mij betreft het meest sfeervolle deel van de Franse hoofdstad. Naar het pleintje Place du Tertre waar talloze beginnende amateurschilders een poging doen om later net zo beroemd te worden als Rembrandt, Vincent van Gogh of Renoir. De hele dag door worden daar toeristen uitgenodigd om op een stoel te gaan zitten en zich een tijdje niet te bewegen. Een kwartiertje later mag je dan tegen betaling het resultaat mee naar huis nemen. Mijn jongste dochter was, lang geleden, één van de "slachtoffers". Haar profiel werd uitgeknipt, dat is weer een hele andere techniek. Hier komt geen kwast bij kijken.

Even verderop, op de trappen bij de Sacré Coeur, proberen Noord-Afrikaanse jongelui je de gekste dingen te verkopen. In mijn geval probeerden ze bij snikheet weer en volle zon een paraplu te slijten. Bovenaan de trappen van de Sacré Coeur heb je een schitterend uitzicht over Parijs. Dat is het Franse Montmartre.

Snel terug naar Zierikzee, naar het pleintje Montmaertre. Later vernamen we waar die naam vandaan kwam. Het verbindingsstraatje tussen het pleintje en de Mailstraat, sorry, de Meelstraat, heet de Maarstraat.

Vroeger was het een onooglijk pleintje met oude pakhuizen en een paar geparkeerde auto's. Het verschil kan nu niet groter zijn. Maar de muurschildering was wat ons betreft toch het hoogtepunt. Eén van de uitgebeelde scènes trekt zeker de aandacht. Uiterst rechts zit een man op zijn stoepje de krant te lezen (de Zierikzeesche Courant) en zijn vrouw ergert zich een ongeluk aan zijn passiviteit. Zij besluit tot actie over te gaan en smijt vanuit het zolderraam een emmer water over de luilak heen. Een prachtig stukje satire.

Toen we vol lof stonden te praten over dit prachtige pleintje, voegde zich een vrouw bij ons. Ze was haar ramen aan het zemen en ze had ons zo eens aangehoord.

Toen vertelde zij aan ons het verhaal van het pleintje:

- dat de omwonenden ontevreden waren over de oude rommelige situatie van het pleintje

- dat zij als buurtbewoners een plan hadden gemaakt om er iets moois van te maken

- dat zij de gemeente Zierikzee achter zich hadden gekregen (ook financieel)

- dat zijzelf één van de makers was van de muurschildering

- dat het pleintje 's zomers vaak gebruikt wordt voor allerhande kunstactiviteiten

- hoe het pleintje aan z'n naam kwam

Kortom een ongelooflijk verhaal van een bijzonder buurtinitiatief.

De oranje kater op het dak van één van de huisjes van de muurschildering bestond ook echt (zie gele pijl). Het was haar eigen huisdier en even later hebben we hem zelfs in levende lijve gezien.

Het pleintje heeft ook een eigen website, waar alle komende activiteiten vermeld worden: https://pleinmontmaertre.nl/

Het is zeer de moeite waard om bij een bezoek aan Zierikzee juist dáár een kijkje te nemen. We kunnen het iedereen van harte aanraden. Een stukje Parijs in Zierikzee...

We beginnen even met Jan Mulder, een begenadigd voetballer van het Groningse Platteland die in 1964 werd weggekocht van amateurclub WVV uit Winschoten om in het Brusselse Anderlecht te komen voetballen. Hadden de Nederlandse scouts zitten slapen? Dat ze dit talent over het hoofd hadden gezien?

In zijn Anderlecht-jaren heb ik Jan éénmaal live mogen aanschouwen toen Anderlecht op bezoek kwam in het Philips-stadion van PSV. Ik kan me nog herinneren dat, vooral door toedoen van hem, PSV volledig werd weggespeeld door de Belgische topclub.

Veel later heeft Jan Mulder zijn voetbalcarrière voortgezet bij Ajax, toevallig ook de club die gisteravond dit seizoen heeft afgerond met het kampioenschap.

Waarom heb ik het over Jan Mulder? Dat zit zo. Na zijn voetbalcarrière heeft hij vele andere dingen gedaan, zoals het schrijven van columns en boeken en het deelnemen aan allerlei TV-programma's.
Zo heeft hij nu een programma lopen met de merkwaardige titel "Het Eeuwige Leven van Jan Mulder". Hierin gaat hij op zoek naar methodes om het aardse leven te verlengen. Hij interviewt allerlei mensen die hem mogelijk kunnen helpen bij zijn zoektocht. Dit varieert van medici tot computerdeskundigen. Die laatste categorie meent dat het mogelijk moet zijn om digitaal verder te leven, als het menselijk brein een upload krijgt naar de cloud.

Niet lijfelijk verlengen van het leven, maar geestelijk dus.

Stel je toch eens voor dat dit mogelijk is. Dat ikzelf bijvoorbeeld geestelijk door zou leven in de cloud. En gewoon elke week mijn column op Zeelandnet zou blijven plaatsen. Daar zit toch niemand op te wachten?

Het programma van Jan Mulder heeft mij aan het denken gezet. Wie was ook weer de oudste mens op aarde? Juist, dat was Methusalem. En hoe oud is hij exact geworden? Na enig googelen had ik het gevonden: Methusalem is 969 jaar oud geworden. Dit zal Jan Mulder deugd doen.

Adam, de eerste mens op aarde haalde "slechts" de 930 jaar.

En Eva? Ik heb nog even gegoogled, maar het enige tastbare resultaat was dat Eva Jinek op dit moment 40 jaar jong is. Maar ik was niet op zoek naar Jinek, maar naar die andere Eva, de vrouw van Adam, de moeder van Kaïn en Abel en al die andere kindertjes, waaronder ook meisjes uiteraard. Dat moet haast wel, want anders was de stamboom al heel snel vastgelopen...

Mijn belangstelling was gewekt. Adam en Eva woonden aanvankelijk in de Hof van Eden.

Volgens wetenschappers lag de locatie van het Paradijs in Mesopotamië, tussen de rivieren de Eufraat en de Tigris, een deel van het huidige Irak. Adam en Eva hebben dus waarschijnlijk Iraaks gesproken tegen elkaar.
Pas na de bouw van de toren van Babel ontstond de zogenaamde Babylonische spraakverwarring en is iedereen een andere taal gaan spreken. Zou het Nederlands ook uit die periode dateren? Dat kon ik helaas niet vinden in Google. Wel dat "The Rivers of Babylon" (de Eufraat en de Tigris dus) in 1978 zijn bezongen door de popgroep Boney M.

We maken een sprongetje in de tijd.

Noach werd 950 jaar oud. Noach was een kleinzoon van Methusalem. Hoe ik dat allemaal weet? Ja, sorry, maar het staat gewoon in Wikipedia. En als het in Wikipedia staat dan is het wáár !!!

Toen het op een keer héél hard en héél lang ging regenen zag Noach de bui al hangen. Hij besloot om een heel groot houten schip te gaan bouwen. Toen de nood steeds hoger werd trokken Noach en zijn gezin aan boord. Intussen had hij uit het dierenrijk van elke diersoort een koppeltje uitgenodigd om aan boord te komen. Dus een mannetjes- en een vrouwtjesleeuw, een koppeltje Bengaalse tijgers, een koppeltje krokodillen. Ga zo maar door. Echt van elke diersoort een koppeltje, dus ook twee oorwurmen, twee steekvliegen en twee malariamuggen.

Die inscheping moet af en toe erg spannend geweest zijn. Toch zeker toen dat koppel olifanten over die smalle loopplank aan boord probeerde te komen.

En er moest ook nog voldoende voedsel mee aan boord om het een tijdje vol te houden.

De uiteindelijke vaartocht duurde 40 lange jaren. De ark is tenslotte weer aan land gekomen in het tegenwoordige Armenië, op de flanken van de berg Ararat in het Kaukasusgebergte. En toen moesten de dieren weer één voor één de loopplank af en moesten de koppeltjes terug naar hun natuurlijke habitat.

De twee koalaberen moesten teruglopen naar China.

De twee ijsberen moesten naar het noorden van Noorwegen lopen en vandaar een stukje zwemmen naar Spitsbergen.

En die twee arme pinguïns moesten richting Zuidpool, dus dwars door donker Afrika waggelen en bij Kaapstad nog een ferme zwempartij voor de boeg.

De twee zwartbonte koeien moesten op weg naar het Groene Hart van Holland.

De twee lama's moesten zelf maar zien hoe ze terug in Peru kwamen.

Van het gezin van Noach was bekend dat er drie zoontjes waren: Sem, Cham en Jafeth. Toch moeten er later ook nog meisjes zijn verwekt, anders was de wereldbevolking alsnog uitgestorven geweest, want bij Noach begon de wereldbevolking weer helemaal van onder af aan.

Tenslotte nog een tip voor Jan Mulder. Probeer erachter te komen waarom de mensen uit het Bijbelboek Genesis zo oud konden worden. Wellicht ligt daar de sleutel die hij zoekt.

Zo onschuldig als een pasgeboren LAMMETJE.

Honger hebben als een PAARD.

Dat is een waarheid als een KOE.

Hup met de GEIT.

Ze vochten als LEEUWEN.

Zij is niet voor de POES.

Elkaar VLIEGEN afvangen.

Hij is het HAASJE

In onze spreek- en schrijftaal kom je nogal eens een uitdrukking tegen waarin dieren genoemd worden.

Hier volgen er nog een aantal, voorzien van enig commentaar, maar dat bent u van mij gewend.

Hij doet geen VLIEG kwaad

Deze persoon heeft òf geen vliegenmeppers in huis, òf hij gebruikt die voor andere doeleinden.

Een gezicht als een OORWURM

Ik heb nog nooit in levende lijve een oorwurm ontmoet, dus ik weet niet hoe zo'n gezicht er uit ziet; maar.... het schijnt niet fraai te zijn.

Een PAARDENmiddel of een WESPENtaille

De woorden "middel" en "taille" zijn synoniemen; toch is een paardenmiddel iets heel anders dan een wespentaille.

Het is bij de KONIJNEN af

Dat klinkt als iets heel ergs. Vroeger werden hele grote gezinnen nog wel eens spottend in verband gebracht met de fokvreugde van de konijnen.

Geen ouwe KOEIEN uit de sloot halen

Enkele columns terug heb ik geschreven dat we in de buurt van Holysloot een koe gered hebben, die ook tot haar middel in het water stond. Onlangs heeft koe Jacoba uit Arnemuiden ook een paar dagen in de sloot gebivakkeerd, tegen haar zin, maar ja, niemand kon haar vinden.

De KOE bij de horens vatten

Dat is zeker géén goede manier om zo'n zwaar beest vanuit de sloot weer terug op het droge te krijgen. Toen ik ooit in het Groene Hart op een smal fietspad reed en een levensgrote koe mij de weg versperde, heb ik de manier van "bij de horens vatten" ook niet durven gebruiken. Even wachten hielp namelijk ook; de koe stapte even later vriendelijk opzij om mij doorgang te verschaffen Sympathiek beest!!!

Stop een TIJGER in je tank

Een slogan van Esso uit 1959 om toch vooral hun benzine te gaan tanken.

Hij heeft zijn SCHAAPJES op het droge

Dit is een manier om aan te geven dat iemand geen financiële problemen meer heeft. Slaat dat misschien op het riante salaris van een verslaggever van NPO-televisie die 3x de Balkenende-norm verdient? Let op: elke vergelijking met éne Matthijs van Nieuwkerk berust op louter toeval...

Als de KAT van huis is, dansen de MUIZEN

Een hedendaagse variant: als de ouders niet thuis zijn dan bouwen de pubers een feestje.

HAMSTEREN

Bij Albert Hein kennen ze al jarenlang de hamsterweken. Vergeet je bonuskaart niet !!!

Een LUIZENstreek of een LUIZENleven

Het eerste is negatief: een stiekeme streek uithalen met iemand. Een luizenleven is juist positief. Een extra variant hierop is: een leven als een luis op een zeer hoofd. Waar voor dit insect genoeg schilfertjes liggen om in leven te blijven.

Een WOLF in SCHAAPskleren

Het heeft wat weg van het bekende sprookje waarin de wolf zich vermomt als oma en onder de dekens kruipt in blijde afwachting van Roodkapje.

Het slaat als een tang op een VARKEN

Dit is pure dierenmishandeling als je gewapend met een waterpomptang een varken te lijf gaat. Als de caviapolitie van PVV-er Dion Grauss dit te weten komt, dan zwaait er wat.

Hij praat als een KIP zonder kop

Een kip waarvan zoëven de kop is afgehakt kan heel soms nog een eindje dóórlopen, maar zeker niet meer kakelen, laat staan praten.

Hij huilt met de WOLVEN in het bos

Dit is een riskante bezigheid; je weet wat er met de passagiers van de troika van drs. P. gebeurd is.

Hij heeft een HONDENbaan

Vroeger werden er honden ingespannen voor een hondenkar om zuivel, petroleum of andere koopwaar aan de man te brengen. Dat was met recht een hondenbaan.

Op elke SLAK zout leggen

In gedachten zie ik dan iemand met een zoutvaatje in de hand in de borders van de tuin scharrelen, op zoek naar slakken.

Slapen als een OS, als een OTTER, als een MARMOT

Allemaal synoniem met het genieten van een uitstekende nachtrust. In tegenstelling tot het hazenslaapje, dat duurt iets korter.

Zo stoned als een GARNAAL

Vraagje: waar halen garnalen hun drugs vandaan?

Zo zat als een AAP

Hoe komt een aap aan alcohol? Ik heb nog nooit een aap in mijn slijterij gezien, misschien wel iemand die er sprekend op leek Dat was een soortement dubbelganger van de huidige president van de VS.

Zo dronken als een TOR

Zelfde vraag: waar halen kevers hun alcohol vandaan? Eén ding is zeker: na afloop heb je een kater.

Van een MUG een OLIFANT maken

Na wat googelwerk kwam ik tot de volgende cijfers:

- een mug weegt gemiddeld 2 mg

- De Afrikaanse olifant weegt zo'n 5000 kg oftewel 5.000.000.000 mg. Je kunt bij dit spreekwoord dus duidelijk van enige overdrijving spreken.

Ze zit alsmaar te MUGgeziften

Dit betekent: zeuren over onbelangrijke details. Het woord "ziften" is synoniem met "zeven" De vraag is nu: uit welke substantie wil je deze lastige insecten zeven? Persoonlijk zou ik die insecten gewoon lekker laten zitten, dan kunnen ze je op warme augustusnachten ook niet uit je slaap halen.

Onder iemands DUIVEN schieten

Sympathiek dat de duiven zelf niet afgeschoten worden, maar ze zijn wel dusdanig geschrokken dat ze niet meer terugkeren naar het hok. Ik had vroeger een oom die duivenmelker was. Als de duiven 's morgens in Compiègne gelost waren mochten wij 's middags NIET bij hem in de tuin spelen, nee we moesten muisstil vanachter het raam toezien hoe hij zijn duiven binnenlokte. En als die vogels een beetje te lang op het dak van de overbuurman bleven zitten dan werd mijn oom steeds chagrijniger.

Zo, dat was een hele beestenboel. Maar er zijn er ongetwijfeld nog véél en véél meer.

Deze keer geen Column met een Glimlach, deze keer geen humor.

Wat is de reden voor deze serieuze column?

- de start van de TV serie "In de voetsporen van D-day" over de landing in Normandië

- de aanschaf van het boek "Breekbare helden" over het verzet in Zeeland in de jaren '40-'44

- 4 mei is aanstaande

Zomer 1994 maakten wij (mijn vrouw en ik) een meerdaagse fietstocht langs de Donau, van het Duitse Obernzell naar Wenen. Op dag-2 naderden we al heel snel een dorp met de naam Mauthausen. We keken elkaar aan. "Nou we er toch zijn...". We besloten om de heuvel op te fietsen naar het beruchte werkkamp van de nazi's. Het kamp met de beruchte "Treppe" waar gevangenen de hele dag grote stenen omhoog moesten sjouwen. Na afloop van ons bezoek aan dit kamp waren we beiden zwaar onder de indruk. We fietsten terug naar de rivier. Het liep rond de middag. Tijd voor lunch, maar NIET in Mauthausen. Dit dorp had voor ons een negatieve en beladen klank. We kozen bewust voor één dorpje verderop: Au an der Donau. 's Avonds meldden wij ons bezoek aan het kamp Mauthausen aan de mevrouw van onze Zimmer-Frühstück. We kregen een soort "Wir haben es nicht gewusst"-antwoord. Zij dacht dat er in de oorlog in dat kamp alleen Schwerverbrecher (zware misdadigers) werden opgesloten...

In 1996 toerden we op de bonnefooi door Frankrijk. Fietsen achter op de drager. In het Normandische stadje Trévières vonden we op de markt een hotelletje. De volgende dag fietsten we naar de invasiestranden. Naar Pointe du Hoc, op de grens van Omaha Beach en Utah Beach, waar op 6 juni 1944 de hel losbarstte. We bezochten ook het enorme Amerikaanse oorlogskerkhof in Colville. Nog meer indruk maakte het Britse oorlogskerkhof in Bayeux, dat we de volgende dag bezochten. De teksten op de grafstenen daar waren zo persoonlijk. Het was onmogelijk om daar met droge ogen rond te lopen.

In 2006 had ik een wens. Terugkerend vanuit de Saksische Schweiz langs de Elbe in het voormalige Oost-Duitsland (met o.a. een bezoek aan Dresden) wilde ik langs het plaatsje Walsrode op de Lüneburger Heide waar ik in militaire dienst een aantal weken op kamp was geweest. We zitten in het noorden van Duitsland. De volgende dag gingen we op de fiets naar het vrouwenkamp Bergen-Belsen. Het werd een zeer indrukwekkende dag. Een gruwelijke film vooraf, het museum, het terrein waar de barakken hadden gestaan. Plotseling stonden we oog in oog met het grafmonumentje van Anne Frank.

De dame van onze Zimmer-Frühstück begreep niets van onze keuze voor die dag. Waarom hadden we niet gekozen voor het prachtige vogelpark in de buurt? We hebben het maar zo gelaten....

Ook de Nederlandse concentratiekampen hebben we in de loop der jaren bezocht.

Kamp Amersfoort, met die lugubere toegang tot de fusilladeplaats. Tussen twee aarden wallen moesten de ter dood veroordeelden hun laatste wandeling maken.

Kamp Vught, waar we op de herdenkingswand de namen zagen van twee Goesenaren die op de valreep, 11 augustus 1944, aldaar zijn geëxecuteerd: P.C. Quant, C. de Graaff. In Goes-Oost zijn er straten naar hen genoemd.

In Kamp Westerbork stonden we op het perron waar in de beginjaren '40 de wagons werden volgeladen met als bestemming de Duitse, Oostenrijkse en Poolse vernietigingskampen.

Elk oorlogskerkhof maakte op ons weer indruk: Groesbeek, Margraten, Overloon, Grebbeberg (Rhenen). Ook het Franse oorlogskerkhof dicht bij ons in de buurt, in Kapelle.

En niet te vergeten een bezoek aan het Anne Frank-huis in Amsterdam.

Als de situatie zich voordeed hebben we in de loop der jaren ook herinneringen opgezocht aan de Eerste Wereldoorlog, zoals:

- de overgebleven loopgraaf in het Belgische Diksmuide (heel eng om daarin te lopen)
- de Menenpoort in Ieper (met ingebeiteld de namen van alle gesneuvelden)

- de vele oorlogskerkhoven in de Belgische Westhoek
- de loopgraven van Chemin des Dames in de buurt van het Franse Laon, niet ver van de plaats waar de slag aan de Somme plaatsvond; één van die loopgraven was opengesteld

Tijdens één van mijn solofietstochten heb ik ook het Duitse oorlogskerkhof in het Belgische Vladslo bezocht. Vooral het beeldencomplex bij de ingang maakte indruk: een treurend ouderpaar.

In 2009 waren we op vakantie in de Duitse Alpen in de buurt van Berchtesgaden. Vanaf ons vaste terrasje aan de Königssee kon je, heel in de verte, bovenop de Obersalzberg het Adelaarsnest ontwaren. Dit was jarenlang het buitenverblijf van Adof Hitler.

Op mijn voorstel om het Adelaarsnest te gaan bezoeken reageerde mijn vrouw niet positief. We hebben het niet gedaan.

Zoals ik al zei in mijn inleiding. Een hele bijzondere column. Toch wilde ik u deze verhalen vertellen.

Tegen betaling van € 8 per jaar bent u al lid van Vrienden op de Fiets. Elk jaar ontvangt u dan een deelnemerspasje en een boekwerk met meer dan 6000 adressen, alfabetisch gerangschikt per provincie. Stuk voor stuk privé-adressen waar u tijdens een meerdaagse fietstocht kunt overnachten inclusief ontbijt. Pictogrammetjes bij het adres geven aan

- of het sanitair zich op de kamer bevindt

- of u te maken krijgt met één of tweepersoonsbedden

- of de kamer zich bevindt in het huis of dat er sprake is van een tuinhuisje, pipowagen woonboot of caravan

Naast Nederlandse adressen staan er in het boekje ook adressen in België, Duitsland, Frankrijk en "overig buitenland". Meestal betreft het hier Nederlanders die verhuisd zijn naar het buitenland.

De kosten per overnachting zijn € 22,50 per persoon inclusief ontbijt en inclusief een welkomstdrankje bij aankomst. Die prijs is geleidelijk omhooggegaan. Toen wij een jaar of 15 geleden lid werden was het nog € 16,50 per persoon.

Tijdens het welkomstdrankje komen de verhalen los "Hebben jullie daar al eens gefietst?" of "Weet je waar het ook heel erg mooi is?"

Soms is het ook wel een beetje tegen elkaar opbieden: "Hebben jullie nog nooit langs de Donau gefietst? Nou dat moeten jullie nodig een keer gaan doen!!"

Toch nog een extra voordeel: Het vinden van een restaurant voor 's avonds gebeurt vaak op voorspraak van de verhuurders.

Behalve fietsers zijn ook wandelaars van harte welkom (kanoën of schaatsen mag ook - als het maar op eigen spierkracht is).

Vrienden op de fiets (eventueel elektrische fiets)

Vrienden aan de wandel

Vrienden op de schaats

Vrienden aan de peddel

(arriveren per trapauto moet dus ook mogelijk zijn, als het maar eigen spierkracht is)

Enkele fietsverhaaltjes tot slot:

- Mijn allereerste "solo-fietsovernachting" was in Ginneken, een dorpje te zuiden van Breda, vlakbij het prachtige kasteeltje Bouvigne bij het Mastbos. De mevrouw van dit adres vond het zo gezellig dat ze me uitnodigde om 's avonds de maaltijd met haar te gebruiken. Zonder bijbetaling.

- In Kortenhoef (bij 's Graveland) kregen mijn vrouw en ik een welkomstdrankje in de tuin, waar ook een kolonie ooievaars was neergestreken.

- Holysloot ligt in het buitengebied van Amsterdam, aan het einde van een doodlopend weggetje. We sliepen op een enorme zolder. Helaas had de enige horeca in het dorpje die dag Ruhetag. Dus 's avonds op de fiets naar Monnickendam. Onderweg hebben we nog een koe gered uit de sloot, niet door zelf te gaan sjorren, maar door de boer te waarschuwen.

- De fietstocht tussen onze fietsadressen in Akersloot en Abcoude liep dwars door Amsterdam. Aangekomen bij de grachtengordel kozen we bij elke brug een gracht die dichter bij het centrum lag. De volgorde werd dus: Prinsengracht, Keizersgracht, Herengracht, Singel. Bij het verlaten van de hoofdstad kwamen we op het fietspad langs de Amstel Femke Halsema tegen. Nee, ze was toen nog geen burgemeester. Ze was toen fractieleider van Groenlinks.

- Vlakbij Ouderkerk aan de Amstel mochten we op het erf van een boerderij een mini-caravan gebruiken. Gelukkig zijn we allebei klein van stuk, anders had het niet gepast.

- In het dorpje Vlist, aan het gelijknamige riviertje, zaten we ook op het erf van een boerderij. Daar stond er een pipowagen voor ons klaar.

- Ook in het dorpje Meije, aan het gelijknamige riviertje, zaten we bij een boerderij. Deze keer was het een soort zomerwoning achter de schuur, aan de rand van een enorme wei met talloze schapen. Onze nachtrust was daar perfect. In plaats van denkbeeldige schaapjes te tellen om in slaap te kunnen komen, konden wij levende schaapjes tellen. Dat slaapt nòg beter.

- In Westbroek in een prachtige omgeving iets ten noorden van de stad Utrecht. Holland op z'n mooist. Helaas was er geen restaurant in de buurt, maar wel een veredelde frietkraam in het minidorpje. Dan maar een keer ongezond.

- In Soesterberg sliepen we in een tuinhuisje, midden in de tuin. Veel geslapen hebben we niet vanwege een zware en langdurige onweersbui. 's Morgens werd er vanuit het huis een mand met ontbijtspulletjes gebracht.

- In Weesp heb ik mijn vrouw verrast door vooraf een Vrienden op de Fiets adresje te plannen in een boot!!! Wat een leuke ervaring was dat. Heerlijk 's avonds op het dek in het zonnetje. 's Nachts een paar keer m'n hoofd gestoten bij het toiletbezoek. 's Morgens ontbijten in het huis aan de wal.

- Andere Vrienden op de Fiets adressen die we bezocht hebben waren in Nes aan de Amstel (tweemaal hetzelfde adresje), Vinkeveen (na een middagje vliegtuigspotten op Schiphol), Naarden (binnen de vesting), Woubrugge (later ben ik daar ook nog op de schaats langs gekomen), Kamerik, Elburg en Culemborg.

Hebben we nog plannen? Jazeker, we willen de steden van de Elfstedentocht allemaal gezien hebben. We moeten er nog twee: Sneek en IJlst. Even in het boekje neuzen bij de afdeling Friesland: jawel, er zijn voldoende adresjes van Vrienden op de Fiets.

Zou u in de Marco Kroonstraat willen wonen nadat deze man tijdens het carnaval in Den Bosch zich, in beschonken toestand, volledig heeft misdragen?

Zou u op het Halbe Zijlstraplein willen wonen, nadat die jokkebrok van de VVD ten onrechte beweerde dat hij op de thee was uitgenodigd bij Vladimir Poetin?

Nee, deze straten bestaan nog niet. Meestal worden bekende personen pas na hun dood geëerd met een eventuele straatnaam. Het Koningshuis vormt hierop een uitzondering.

Maar het zou natuurlijk zo maar kunnen dat uw gemeente straatnamen zoekt voor een nieuwbouwplan en dat de keuze hierbij valt op markante wereldleiders. Dan heeft u de kans om een prachtig nieuw huis te betrekken òf op het Poetinplein, òf in de Erdoganlaan, òf op de Trumpboulevard.

Maar ook straten genoemd naar historische figuren staan ter discussie. Er zijn mensen die absoluut niet langer in de J.P. Coenstraat willen wonen, vanwege het slechte imago van die VOC-man. En ook het blazoen van onze eigen Michiel de Ruijter begint steeds meer vlekjes te vertonen.

Vroeger, toen ik een klein jongetje was, zong ik nog luidkeels het bekende liedje

"In een blauw geruite kiel

Draaide hij aan 't grote wiel" (het vervolg ben ik helaas vergeten)

Maar de kritiek op onze zeeheld wordt alsmaar groter. Het naar hem genoemde ziekenhuis wordt nog slechts aangeduid met de 4 letters ADRZ. Niemand spreekt het meer voluit uit. En de zeemeeuwen op de Vlissingse boulevard hebben al helemaal geen eerbied meer voor Michiel. Zo neemt het aantal vlekjes alleen maar toe.

Ikzelf woon aan de J.A. vd Goeskade in Goes. Zoëven heb ik voor de zekerheid even gegoogeld wat dat voor snuiter was. Gelukkig, dat viel alles mee. Joannes Antonides van der Goes was een begenadigd dichter, schrijver en vertaler en ook nog eens doctor in de geneeskunde. Een hele opluchting was dat. Hij zal toch te boek staan als kinderlokker, daar moet je even niet aan denken. In dat geval waren we òf verhuisd, òf we hadden de gemeente Goes verzocht om de straatnaam te wijzigen.

We maken een sprongetje naar de A4, de snelweg tussen Antwerpen en Amsterdam. Wat is er zo dubieus aan de A4? Wèl, de A4 is namelijk het melkkoetje van het Centraal Justitieel Incasso Bureau. U kent het CJIB wel, die sympathieke organisatie uit Leeuwarden met dat prachtige logo. Als u dit logo ontwaart op één van de enveloppen in uw brievenbus, dan weet u al hoe laat het is.

Waarom vallen er zoveel boetes op juist die A4? De reden is deze: de afwisseling van de maximumsnelheid varieert bijna met de kilometer. Dan 100, dan weer 120, dan een stukje 80, dan weer 100 (van 09.00 tot 19.00 uur), dan een stukje 130, dan weer 100. Heel onlogisch en als goedwillende automobilist bijna niet bij te houden. Vooral in de buurt van Leiden is het ronduit idioot.

Toch heeft de inning van de snelheidsboetes ook z'n positieve kansen. Als ze deze onlogische opeenvolging van snelheidswijzigingen ook zouden doorvoeren op de A16, de A27, de A2 en de A15 dan stroomt er zoveel geld binnen bij de overheid dat ze de pensioenen niet meer hoeven te korten !!!! En dat is ook in mijn eigen belang, eerlijk is eerlijk. Tezamen met het innen van de boetes voor appen achter het stuur moet dit ruim voldoende zijn om onze ouderen schadeloos te stellen.

We sluiten af met enkele merkwaardige Nederlandse straatnamen:

EENDEKOTSWEG (Gapinge) - heeft deze eend misschien iets verkeerds gegeten?

QUISTKOSTSEDIJK (Kwadendamme) - geef iemand de onmogelijke opdracht om tien keer achter elkaar snel deze straatnaam op te noemen zonder dat meneer Quist over z'n nek gaat

SPIJKERBRUG (Middelburg) - een prestatie om zonder platte band aan de overkant te geraken

POEPERSHOEK (Sint-Jansklooster) - wildpoepen wordt hier oogluikend toegestaan

BOERENVERDRIET (Bergen op Zoom) - slaat dit op een mislukte poging van Yvon Jaspers om één van haar agrariërs aan de vrouw te helpen?

AJAXSTRAAT (Rotterdam) - een geboren Rotterdammer wil daar onder geen beding wonen; de Ajaxstraat bevindt zich in de Griekse buurt tezamen met de Apollostraat, Pandorastraat, en de Minervalaan

ACHTER DEN ENGELSCHEN PISPOT (Den Bosch) - hebben dronken Britse voetbalsupporters in dit steegje hun behoefte gedaan toen FC Den Bosch nog op het allerhoogste niveau acteerde?

SESAMSTRAAT (Oosterhout) - we zitten in de kruidenbuurt gezien de namen van de omliggende straten Oreganopad, Dillestraat en Basilicumpad

TURK (Zwijndrecht) - deze straat in een nieuwbouwwijk is een zijstraat van de straat Onrust; alles wijst erop dat hier aanhangers van meneer Erdogan wonen

TUSSEN HEL EN VAGEVUUR (Enkhuizen) - dit is geen compliment voor de twee kades die aan weerszijden van dit smalle straatje liggen

HOEREJACHT (Enkhuizen) - òf het betreft hier de klopjacht op één enkele publieke vrouw òf één van de prostitutie-woonboten van het Utrechtse Zandpad is via de Utrechtse Vecht en over het IJsselmaar naar Enkhuizen gesleept

VOOR DE BLANKEN (Ruinen) - hier wonen zeker geen asielzoekers uit Centraal Afrika; de zijstraat heet toevallig de Huttenweg; mogen daar wèl asielzoekers wonen?

PISBUITEN (Anderen in Drente) - det klinkt als een echte opdracht; toen heel vroeger de WC-tjes zich nog buiten in de tuin bevonden moest je òf in je nachtgewaad naar buiten òf je maakte gebruik van een nachtspiegel; in Italië is er toevallig een rivier genoemd naar dit handzame hulpmiddel...

Die stedentrip kregen wij cadeau van onze twee dochters ter gelegenheid van ons 50-jarig huwelijk. En ze gingen zelf ook mee.

Dus stapten we met z'n vieren in het vliegtuig naar Denemarken. Een speciaal excuus aan de milieuactivisten onder mijn lezers dat we deze vervuilende manier van reizen gekozen hebben. We zullen het nooit meer doen.

Op Schiphol werd ik al persoonlijk gestraft voor onze keuze om in het vliegtuig te willen stappen. Daar werd ik afgeblaft door een hoogst onaardige man van middelbare leeftijd met een indrukwekkend obesitas-postuur. Hij stond als Schiphol-employee bij de Security Check waar je alle losse spulletjes in een soort teiltje moet deponeren. Misschien deed ik iets niet goed, want hij stond me daar toch een potje te schreeuwen. Na een zeer hardhandige fouilleerbeurt bleek dat ik mijn zakdoek in mijn linkerbroekzak had laten zitten en die had ook in dat teiltje gemoeten. Ik kreeg de opdracht om de keurig opgevouwen zakdoek langdurig uit te schudden. Dacht die eikel nou echt dat ik daar 20 gram los buskruitpoeder in verstopt zou hebben?

Ik kan me nu een beetje voorstellen hoe een wervingsadvertentie in de Schiphol-koerier er uit zou kunnen zien:

Personeel gezocht bij de Security Check. Van de sollicitanten (m/v) wordt verwacht dat zij de passagiers op intimiderende wijze tegemoet treden om de veiligheid in de vliegtuigen te kunnen waarborgen. Een rollenspel behoort tot de sollicitatieprocedure.

Terug naar leukere zaken:

- Naar een mooie, schone stad, want dat is Kopenhagen zeker

- Ons prachtige appartement in het noordelijk havengebied

- Het weer dat in alle opzichten meewerkte

- Een andere valuta: Deense Kronen (het bedrag door 8 delen en je weet de euro's)

- Het voortreffelijk georganiseerde openbaar vervoer

Lang wachten is er niet bij. Elke paar minuten stopt er een metro. En die rijden volledig automatisch zonder personeel. Helemaal voorin waan je je een trambestuurder. Het deed ons denken aan de bovenste verdieping van een Londense dubbeldek-bus. Als je daar helemaal voorin zit krijg je dezelfde ervaring, met één verschil. Eén verdieping lager zit er gelukkig een bestuurder.

Het viel ons op dat er in Kopenhagen enorm veel standbeelden zijn in het straatbeeld. Per vierkante kilometer nog veel meer dan in Florence. En ja, dat éne beeldje in het havengebied, dat mochten we niet overslaan. Wandelend vanuit het Kastellet (een enorm groot fort) zagen we in de verte plotseling een soort volksoploop aan de waterkant. Daar moest het zijn!!! Het meerminnetje!!! Er werd vooral met scheve ogen naar het beeldje gekeken. Scheve ogen? Jaloezie? Nee, hoor, maar het merendeel van de kijkers kwam uit Oost-Azië, vandaar die scheve oogjes.

En het ideale plaatje schiet je met je smartphone: een selfie samen met het meerminnetje.

Even verderop ligt het Koninklijk Paleis Amalienborg. Eigenlijk zijn het vier paleizen rondom een enorm plein in het midden. Het liep tegen twaalven. Het wisselen van de wacht was aanstaande. Dat gaat heel anders dan bij het Londense Buckingham Palace, waar je van achter een groot hek alles op afstand mag bekijken. Hier lopen de "berenmutsen" een soort looproute dwars over het plein. Als publiek moet je tijdig opzij springen als er zo'n clubje ordebewaarders oversteekt.

Weer ietsje verder is één van de hoogtepunten van Kopenhagen. Het kanaaltje Niehavn wordt omzoomd door prachtige gevels in de meest bizarre kleuren.

Dit is het drukste plekje van de stad, vergelijkbaar met andere Europese steden die zuchten onder het massatoerisme. Voetje voor voetje schuifelen de toeristen langs de kade. Achter iedere gekleurde gevel is horeca. Vóór iedere gekleurde gevel is een terras. En elke toerist wil in Niehavn een foto maken. Dat kan eigenlijk alleen vanaf de enige brug die er is.

Vanaf het eind van Niehavn kun je een uitgebreide rondvaart maken langs een aantal bezienswaardigheden. Het was prachtig weer, we kozen voor de open boot. En jawel, we hebben nu ook de andere kant van het zeemeerminnetje gezien... Af en toe bukken voor een bruggetje en een gids die als een heuse spraakwaterval in drie talen verslag doet van alles wat er te zien is.

Aan het eind van de tweede dag hadden onze dochters nog één wens. Het beklimmen van de toren van de Verlosserskerk. Het bijzondere aan deze toren is dat er rondom de spits een schroefvormige wenteltrap aan de buitenkant (!!!) ligt. Zie foto.

In 1987 hebben de dochters in de Zwitserse Alpen hun "klimdiploma" behaald door in de omgeving van Kandersteg 5 verschillende berghutten te bereiken. Met die 5 stempeltjes konden ze toen in het dorp het begeerde diploma ophalen. Nou dan is zo'n Deense toren een eitje natuurlijk. Zo gezegd, zo gedaan. Wij bleven beneden in het zonnetje op een bankje.

Bovenstaand verslagje is slechts een greep uit onze activiteiten.

Helemaal op het eind heb ik de allereerste onaardige Deen ontmoet. Ja natuurlijk, opnieuw bij de Security Check op het vliegveld van Kopenhagen. Ik moest tot overmaat van ramp m'n schoenen uittrekken. Terug aantrekken lukt bijna niet zonder schoenlepel. Maar wat is "schoenlepel" in het Deens? Geen idee. Gelukkig spreken de Denen hun talen. Als je vraagt om een shoe-spoon of een schuh-löffel of een chaussure-cuillère dan komt alles toch nog op z'n pootjes terecht.

Bedankt meiden voor het geweldige weekend !!!!

(slotopmerking: bij een eventuele volgende reis per vliegtuig ben ik sterk van plan om de Security Check te benaderen, slechts gekleed in een zwembroek....)

In de beginjaren '90 woonde onze jongste dochter in de Amerikaanse staat Virginia. Mijn eerste kennismaking met de overdadige eetcultuur uit de States bestond uit het bestellen van een "sandwich turkey". Even voor de duidelijkheid: wat het is niet wat u denkt. Het is géén Turkse sandwich met reepjes Erdogan ertussen. Nee, dat zou ik absoluut niet door m'n strot kunnen krijgen. Niet dat Erdogan dit niet zou verdienen, maar elke vorm van kannibalisme wijs ik bij voorbaat af. Bovendien was meneer Erdogan toen nog lang niet aan de macht. Het Engelse woord turkey staat voor kalkoen. Het smaakt gewoon naar kip, maar toch is het kalkoen.

Wat voor een gigantisch gevaarte even later voor mij werd gezet tart elke beschrijving. Talloze dunne plakjes kalkoen op elkaar gestapeld tot een soort kalkoen-toren. Zie foto en huiver. Bestek werd er niet bijgeleverd. Gewoon je tien geboden gebruiken. "The ten commandments" heet dat daar.

De beelden moeten ongeveer vergelijkbaar zijn geweest met die bekende reclamespot waarin een jongetje zijn opa meesleurt naar MacDonalds en waarbij ze allebei een Big Mac bestellen. Het filmpje stopt wijselijk als opa op het punt staat om een poging te wagen om het gevaarte naar binnen te werken. Het zou een bijzonder onsmakelijk slot zijn geworden van deze commercial: overal curry en smurrie.

Gelukkig zijn er ook geen beelden van die eet-ervaring uit Virginia. En waren ze er wel geweest, dan had u ze NIET te zien gekregen.

We springen vandaag weer van de hak op de tak. We zijn plotseling in Frankrijk aan een zijriviertje van de Seine in het popperige dorpje Bray-et-Lû. Op onze kamer in de chambre d'hôte lag een miniwoordenboekje Nederlands-Frans. Daar kwamen we achter toen we een keuze moesten maken van de Franstalige menukaart in de enige bar-tabac van het dorpje. We kozen beide voor "chèvre chaud". Het warme (chaud = warm) gerecht smaakte niet onaardig. Teruggekeerd op onze kamer bleek dat we warme geitenkaas naar binnen gewerkt hadden.

Dan is er nog een ander herkenbaar Frans probleempje, met name voor hardnekkige carnivoren. Hoe wil je je biefstuk? Bleu, saignant, à point of bien cuit? Het woord "bleu" is totaal verkeerd gekozen, eigenlijk moet het "rouge" zijn, want als je de "bleue" biefstuk opensnijdt is de binnenkant bloedrood.

We maken weer een sprongetje. Zo komen we uit bij het English Breakfast. Toen we in de jaren '80 met onze twee dochters op de bonnefooi door het graafschap Kent fietsten wisten we 's morgens aan de ontbijttafel niet wat we allemaal zagen. Ham and eggs and saucages, ja, daar hadden ze ons voor gewaarschuwd, maar die hele vette gebakken aardappelen op je nuchtere maag kwamen toch als een complete verrassing. De rest van de dag waren we druk bezig om al fietsend die enorme calorie-bom te neutraliseren. Tussen de middag beliefden we niets, maar 's avonds was het toch de gewoonte om een restaurantje of een pub op te zoeken. En u raadt het al. Opnieuw supervette producten op je bordje. Wat een land. Na een dag of zeven verlieten we het land weer. Brexit noemen ze zoiets.

We zijn plotseling bij onze Oosterburen. Aan de Chiemsee aan de rand van de Duitse Alpen, tussen München en Salzburg, belden we in het dorpje Chieming aan bij een "Zimmer frei". Hoera, er was plek.

En vlakbij was er een prachtig gelegen restaurant pal aan de oever van het meer, met een terras aan het water, waar je tijdens de maaltijd de zon langzaam onder zag gaan. Dit werd ons stamrestaurant voor de komende dagen. Op de tweede avond had ik wel trek in "hausgemachte lasagna". Nog een beetje moe van de fietstocht rond het grote meer maakte ik bij de bestelling een hele kleine mini-vergissing. Ik vroeg om salagna in plaats van lasagna. De ober barstte in lachen uit. De rest van de dagen plaagde hij mij iedere avond met dat taalfoutje. De laatste avond heb ik hem een plezier gedaan door opnieuw "salagna" te bestellen.

Tenslotte onze Zuiderburen. Op de bonnefooi naar de zuidelijkste punt van de Belgische Ardennen, vlakbij de Franse grens. We vonden een hotelletje in het dorpje Frahan aan één van de scherpste meanders van de Semois (zie foto). Ze hadden plek voor ons, maar op één voorwaarde: we moesten daar 's avonds ook de maaltijd gebruiken. Dat waren we niet gewend. Na enige aarzeling stemden we toe. Geen zin om verder te zoeken en de plek was idyllisch mooi. We boekten voor vier nachten. Het bijzondere van de avondmaaltijden was de keuze van het vlees of het gevogelte: achtereenvolgens kregen we, voor de allereerste keer in ons leven, de volgende gerechten op ons bord: eend, patrijs, fazant en de laatste avond konijn. Toevallig had cabaretier Youp van 't Hek net die afgelopen Kerst een heel zielig liedje gezongen over Flappie en nauwelijks zes maanden later kregen we dus konijn voorgeschoteld. Dan moet je wel even slikken, letterlijk en figuurlijk.

De megaschnitzel in Treseburg in de Duitse Harz is al meermalen in een column ter sprake gekomen. Het grootste stuk vlees dat ooit op ons bord heeft gelegen. Ik zal u de details besparen. Trouwens, er waren helemaal geen details....

Het was weer feest deze week. De bedoeling was dat ik een afdeling in onze boekenkast zou opschonen. Nou, dat is er niet echt van gekomen. Het opschonen beperkte zich tot het verwijderen van de stoflaag met behulp van een simpel kwastje. Even later was ik verdiept in één van de 7 lijvige delen van de verzamelde werken van Godfried Bomans.

Mijn grote favoriet. Nee, deze boeken gaan niet weg. De 20-delige Winkler Prins encyclopedie mogen ze wat mij betreft komen halen, maar de Bomans-verzameling die blijft !!!

Een korte bloemlezing uit zijn werken wil ik u niet onthouden.

Het volgende rijmpje was ter ere van een jonge, aantrekkelijke vrouwelijke collega van Godfried:

"Niet ranker rijzen ginds in Rome

De zuilen der Sint Pieterskerk

Dan, stil aanbeden juffrouw Oomen

Uw onvergetelijk benenwerk"

Over benen gesproken. De volgende anekdote is waar gebeurd. Over Marlène Dietrich zei Godfried ooit zuchtend:

"Had mijn vrouw maar één zo'n been"

Godfried had Marlène ontmoet op het Grand Gala du Disque in 1963, maar toen droeg ze een hele lange jurk (zie foto), dus hoe kon de heer Bomans weten dat zij extreem mooie benen had? Dit is een zeer twijfelachtige situatie en in die tijd was er ook nog geen #metoo. Wat heeft Godfried toen voor stouts gedaan om de benen van Marlène te kunnen beoordelen? We kunnen er alleen maar naar gissen.

De volgende one-liners zijn ook van zijn hand:

"Veel mensen danken hun goede geweten aan hun slechte geheugen" (dat is een denkertje)

"Een man is als een koning, hij aarzelt tussen vrouw en aas" (met een knipoog naar het kaartspel)

"Een statisticus waadde vol vertrouwen door een rivier, die gemiddeld één meter diep was; hij verdronk" (eigenlijk is dit pure wiskunde)

En dan dit schitterende rijmpje:

"Ik zit mij voor het vensterraam

Onnoemelijk te vervelen

Ik wou dat ik twee hondjes was

Dan kon ik samen spelen"

Bomans verhaalde hoe hij samen met zijn drie broers voor het eerst aan carnaval meedeed, samen verkleed als één olifant en elk gestationeerd in één poot. Tijdens het onvermijdelijke oponthoud op een podium hadden de gebroeders Bomans een tafeltje in de buik bevestigd, waarop zij dan klaverjasten. Volgens Bomans was het bovendien als jongste broer zijn taak om, vlak bij het achtereind gezeten, af en toe een gehaktbal door dit eind naar buiten te werpen om een realistisch effect te bereiken. De olifant moet mede daardoor enorme indruk op het publiek gemaakt hebben.

Bekend zijn ook de vele Sinterklaasverhalen. Hij had zelf ook een aantal keren voor Sint-Nicolaas gespeeld o.a. in Enkhuizen en in Nijmegen.

Het exacte verhaal dat ik aan u kwijt wil is nogal omvangrijk. Daarom een korte samenvatting:

"Sinterklaas zou arriveren aan de Waalkade te Nijmegen. De roeiboot (er was dat jaar geen geld voor een stoomboot) startte in Lent, aan de Noordzijde van de Waal. Aan de overzijde, op de Nijmeegse Waalkade hadden zich duizenden gelovige kindertjes verzameld, zwaaiend met vlaggetjes. Een kwestie van recht oversteken. Wuivend stond de goedheiligman op de voorplecht. De kindertjes op de Waalkade stonden enthousiast te zingen. Eén ding had de roeier over het hoofd gezien. De Waal is best een snelstromende rivier en de roeiboot begon af te drijven. De wachtende kindertjes zagen het gevaar en begonnen steeds harder te zingen. Met één verschil: ZIE GINDS KOMT DE STOOMBOOT veranderde na enige tijd in ZIE GINDS GAAT DE ROEIBOOT (dit laatste grapje is níet van Godfried...). Uiteindelijk kwam de roeiboot bij Druten in het riet tot stilstand. Zo'n 15 kilometer stroomafwaarts..."

Een ander mooi verhaal is zijn serieuze zoektocht naar de verblijfplaats van Sint-Nicolaas in Spanje. Hij begon zijn zoektocht in Den Haag bij Buitenlandse zaken tesamen met de ambtenaar achter loket 7. Samen met de ambtenaar doorzocht hij het telefoonboek. Het was een hele uitzoekerij. Niet bij de S van Sint, niet bij de N van Nicolaas, niet bij de K van Kapoentje, maar wèl bij de H van Heilige Nicolaas, kindervriend en makelaar in speelgoederen, 5-Decemberplein, Madrid-Oost. Gevonden en ook maar meteen een afspraak gemaakt. Bomans ging met het vliegtuig naar Spanje voor een volledig interview. Prachtig verhaal is dat geworden. Sinterklaas was in zijn vrijetijdskleding. "Je denkt toch niet dat ik het hele jaar in dat apepakkie blijf rondlopen?" was zijn commentaar.

In een ander verhaal had Godfried zich aangesloten bij een hengelvereniging. Hij had zich tot in de puntjes voorbereid. Op een zaterdagmiddag hadden alle leden zich verzameld aan een riviertje in het Groene Hart. De hengel van Godfried was ietwat aan de lange kant. Zodanig dat zijn vistuig regelmatig vast kwam te zitten in het riet aan de overkant. Dan liet hij zich per roeiboot overvaren om de zaak weer los te maken. Na een aantal van dit soort voorvallen nam de voorzitter Godfried apart: "Misschien is het beter dat meneer zich opgeeft bij een roeivereniging"

Of dat verhaal van die brandmeester die er zijn behagen in schiep om de belendende percelen (brandweerjargon voor "de huizen ernaast") met een fikse waterstraal omver te spuiten. Het brandende pand in het midden was slechts bijzaak. Totale onzin, maar wèl hele leuke onzin.

Het verhaal over het bezoek aan een 100-jarige, deze keer onverkort: ,,Is vader thuis?" vroeg ik aan het oude mannetje, dat opendeed. Hij knikte, en liet mij in een kamertje waar een nóg ouder mannetje zat, dat al bijna dood was. Haastig rukte ik een spreekhoorn van de wand en schreeuwde in zijn oor: ,,Wel gefeliciteerd!" ,,U bent abuis', zei de oude man met doffe stem, ,,vader is boven". Ik vloog de trap op, want ik begreep dat het nu een kwestie van seconden was. Daar hing de honderdjarige aan de touwen: hij was bezig een vogelnestje te maken. Ik kroop bijna in zijn oor en gilde: ,,Wel gefeliciteerd!!' De jubilaris schudde het hoofd, maakte een dubbele salto en sprong op de grond. ,,Ik ben niet doof", zei hij, zijn jas aantrekkend, ,,ik ben alleen maar oud"

In de vijfde klas van de HBS wilde ik het boekje Pieter Bas van Bomans op mijn literatuurlijst zetten. Niet zo'n dik boekje gelukkig, maar toch de moeite waard en van een bekende auteur. Mijn enigszins elitaire docent Nederlands glimlachte neerbuigend bij dit onzalige idee en zei: "Alleen echte literatuur graag". Dit is helaas niet zo'n leuke herinnering.

Bomans kwam ook veelvuldig op TV. Als tafelgast, bij een quiz of in eigen programma's, die voornamelijk over reizen gingen. Een spiekbriefje had hij nooit nodig. Al zijn conversatie was 100% voor de vuist weg.

Ik ben ervan overtuigd dat hij de overwinningsspeech van Thierry Baudet over de uil van Minerva en de boreale wereld, zonder voorbereiding, uit het hoofd had kunnen declameren. Pure oikofobie.

In het jaar 1950 heb ik voor allereerst van mijn leven een geldelijke transactie gepleegd. Ik was een jaar of zes en iedere zaterdagmorgen gaf mijn moeder mij welgeteld één stuiver om iets leuks mee te doen. Eén stuiver zakgeld uit de guldentijd iss ongeveer 2,3 eurocent. Wat deed ik met die stuiver? Naar de snoepwinkel in de Breestraat te Middelburg, op loopafstand. Zie foto met pijl. Keuze genoeg, een zoute drop, een spek, salmiak, een pakje kauwgom met als extra verrassing een plaatje van een filmster.

Op een goede zaterdagmorgen trokken mijn twee vriendjes en ik naar een ander winkeltje vlakbij de Middelburgse Korendijk. Iets verder lopen, maar we hadden gehoord dat ze daar ook losse kattendropjes verkochten. De winkel stond bomvol. Je kon er ook andere dingen kopen dan alleen snoepgoed. Dit winkeltje werd gerund door een stokoud echtpaar. Doe-het-zelf bestond toen nog niet, dus er was "gewoon" een toonbank. Toen we eindelijk aan de beurt waren deed ik als eerste mijn bestelling: "Een stuiver kattendropjes, alstublieft". Het oude mannetje pakte een laddertje en zeulde een grote zware glazen fles vanaf het bovenste schap. Na het vullen van een papieren zakje zette hij de fles weer op de bovenste plank en daalde het laddertje af. "En wat wil jij?" vroeg hij aan mijn vriendje. "Een stuiver kattendropjes" en dus begon de hele ceremonie weer van voren af aan. Voor de zekerheid vroeg het mannetje aan mijn andere vriendje: "Wil jij soms ook een stuiver kattendropjes?". Omdat het antwoord ontkennend was, zette hij de fles weer bovenin en daalde het trapje weer af. "Zeg het maar", waarop mijn andere vriendje de bestelling deed: "Een dubbeltje kattendropjes, altublieft".

Voor de duidelijkheid, de vader van dit vriendje was directeur van de Twentsche Bank. In dat gezin heersten andere financiële normen, dus ook andere zakgeldtarieven.

In de loop der jaren ging het bedrag van mijn wekelijkse zakgeld geleidelijk wat omhoog. Ook werd, speciaal voor mij, een spaarbankboekje in het leven geroepen. Ik heb het nog steeds, maar .... er staat geen geld meer op.

Rond 1960 verdiende ik in de schoolvakanties voor het eerst mijn eigen centjes. De verrichte arbeid was gebaseerd op agrarische grondslag.

- Een aantal dagen juun (= uien) trekken, òf staand met gebogen rug, òf met de knietjes in de modder; verdienste: f 4,00 per dag.

- Zwarte bessen plukken in de buurt van Zoutelande à f 0,35 per kilogram; meerdere jaren heb ik dit gedaan.

Van alle verdiende centjes samen èn van het gespaarde zakgeld heb ik toen een nieuwe fiets gekocht.

Mijn eerste echte baan was op het laboratorium van een grote gloeilampenfabriek in het zuiden van het land. Om een tipje van de sluier op te lichten: de eerste letter van een bekende voetbalclub is tevens de eerste letter van het Eindhovense bedrijf. De maandelijkse salarisuitbetaling ging toen nog per loonzakje. Dat was altijd een hele ceremonie. Lange rijen met witte laboratoriumjassen vormden zich voor het tafeltje waar de loonzakjes uitgedeeld werden. Na uitvoerige legitimatie mocht je je loonzakje in ontvangst nemen. Deze poppenkast duurde niet zo heel erg lang. Heel snel al werd aan het personeel gevraagd om een bankrekening te openen.

Om aan ècht geld te komen moest je dan op bezoek bij dat bankkantoor en moest je aansluiten achter een lange rij mensen die allemaal hetzelfde wilden.

We gaan het hebben over buitenlandse valuta. Op vakantie naar het buitenland moest je eerst langs de bank om voor een paar honderd gulden vreemd geld te halen. Belgische francs, Duitse Marken of Franse Francs. Liefst voldoende voor de hele vakantie. Anders moest je in het buitenland op zoek naar een plaatselijke bank.

Vreemd geld na de vakantie weer terug inleveren bracht veel minder op dan verwacht. De bank hanteerde namelijk twee koersen: de "biedkoers" en de "laatkoers". Alles in het nadeel van de klant. Ja, toen ook al !!! Onbehoorlijk gedrag !!!

Op een gegeven moment verschenen de Eurocheques. Met deze waardepapieren kon je in heel Europa betalen in een hotel of een restaurant, of je kon hiermee geld halen bij een bank. Ik heb nog een mapje met Eurocheques liggen, daar ben ik best zuinig op.

Vanaf omstreeks 1990 maken we gebruik van betaalautomaten. Dat begon heel voorzichtig. Eerst alleen bij de eigen bank, later maakte dat niet meer uit, nog later verschenen ze ook in winkels.

Tijdens onze Donau-fietstocht hebben we voor het eerst Oostenrijkse Schillingen gepind in het stadje Linz an der Donau. Met ons eigen bankpasje !!!

En toen werd het 1 januari 2002. Een gedenkwaardige dag. Achter de pinautomaat op de Goese Markt stond een onafzienbare rij burgers die voor het eerst eurobiljetten wilden aanschouwen. Gelukkig was het bij een ander pinautomaat in de stad een stuk minder druk...

Het was ons al opgevallen dat er uit de pinautomaat nooit briefjes van € 100 tevoorschijn komen, hoe groot het gevraagde bedrag ook is. Tot we een paar jaar later op vakantie in Oostenrijk waren. In Oostenrijk geld pinnen is ronduit verrassend. Boven de 100 euro verschijnt er een heus briefje van 100 euro uit de gleuf. En als je dit briefje inlevert bij de ijscoman dan geeft hij zonder blikken of blozen 98 euro wisselgeld terug.

Nog twee opvallende zaken tot slot.

- Het valt op dat er steeds minder met contant geld betaald wordt. Bij de groentekraam op de markt, in de frietkraam, bij de visboer. Klein bedrag, pinnen mag.

- De invoering van het contactloos pinnen is niet geheel zonder risico. Als iemand zijn pasje verliest dan kan de oneerlijke vinder een aantal keren voor maximaal € 25 per keer boodschappen doen. Gelukkig niet onbeperkt. Na een aantal transacties (een stuk of zes) wordt de pincode gevraagd. Dus je maximale verlies kan zomaar € 150 bedragen. Nog een voordeel dat je zo af en toe toch je pincode moet intoetsen: het risico om je 4-cijferige code te vergeten ligt op de loer.

Zo, dat was het dan. Tussen één (gulden)stuiver zakgeld en het contactloos pinnen gaapt een gat van bijna 70 jaar !!!

Soms wordt een onderwerp voor een column je zomaar in de schoot geworpen. Zo ook deze keer. Mijn echtgenote was de maandagse PZC aan het doorspitten en plotseling zei ze enthousiast: "Moet je nou eens kijken wat híer staat!!!!".

Een krantenkop uit het sportkatern, afdeling het Zeeuwse amateurvoetbal, had haar aandacht getrokken. Er stond letterlijk:

"De Heer bezorgt Stavenisse een heerlijke overwinning" (dus Heer met een hoofdletter).

Nou dat is dan overduidelijk, die overwinning is van bovenaf geschonken. Nou kan dat wel kloppen want dat Thoolse dorp ligt volledig binnen de Bible Belt. Nou wil het toeval dat de tegenstanders uit het dorpje Sint-Philipsland kwamen en dat dorp ligt óók in diezelfde Bible Belt. Dan is er maar één slotconclusie mogelijk: die van Stavenisse zijn strenger in de leer dan die van Flipland....

We zitten plotseling weer midden in de krantenkoppen. Er zijn oude krantenkoppen maar ook een aantal recente. Daar gaan we dan.

ETEN VAN VROUWEN BETER VOOR MILIEU

En dat in een tijd dat we van het vlees af moeten!!! Toch zeker als je de uitzendingen van de Partij voor de Dieren volgt. Maar....... vrouwen zijn nu eenmaal geen dieren, dus zou het eten van vrouwenvlees geoorloofd moeten zijn. Ook voor Marianne Thieme.

BELG SLIKT ELKE DAG HALF MILJOEN SLAAPPILLEN

Heeft die Zuiderbuur van ons uit Denderwindeke de bijsluiter wel gelezen?

20-JARIGE FIETSER HAD HAAIENTANDEN, MAAR IS TOCH DE WEG OPGEREDEN

Waarschijnlijk was deze persoon met spoed op weg naar de tandarts om dat monsterachtige gebit te laten saneren.

SCHIETVERENIGING MIKT OP NIEUWE LEDEN

Als je als vereniging wilt groeien dan is dit wel het allerlaatste wat je moet doen.

CURSUS POPPEN EN BABY'S MAKEN

Eigenlijk zijn dit twee volledig verschillende disciplines. De cursus wordt dus opgesplitst in twee delen. 's Morgens komt er een creatief persoon helpen met de poppen. Het middagprogramma wordt ingeruimd voor een sexuoloog die aanschouwelijk onderwijs verzorgt.

JEUGDIGE HOOGSPRINGER HEEFT PLAFOND NOG NIET BEREIKT

Nog even goed oefenen, zou ik zeggen. Zet wel een valhelm op, sommige plafonds kunnen best heel hard zijn.

NS ZET MES IN TREINPERSONEEL

Een vrij rigoureuze maatregel om te bezuinigen op je personeelsbestand. Waarom geen keurige afvloeiingsregeling die financieel aantrekkelijk is. Om nou meteen naar een mes te grijpen....

TWENTS ZIEKENHUIS SNIJDT IN EIGEN PERSONEEL

Betekent dat een gratis rondleiding langs de nieuwe operatiekamers?

BUSCHAUFFEUR RIJDT DRONKEN SCHOOLKINDEREN ROND

Hoe kan dat nou? De kindertjes hadden alleen maar ranja gedronken.

PROEVEN MET MANNENPIL SUCCESVOL: NIEMAND RAAKTE ZWANGER

Ook hier moet de sexuoloog hoognodig enige uitleg komen geven.

PVDA: GRATIS PARKEREN OP DE HELLING

Dat wordt erg lastig in een plattelandsgemeente zonder enig reliëf in de bodem.

UTRECHTSE DAKLOZEN HOUDEN OPEN HUIS

Waar precies? Dat wordt nog een verrassing. U hoort er nog van.

VERSLAAFDE MAN HAALT ZIJN GRAM BIJ DE RECHTBANK

Normaal haalt hij grammen van dat spul altijd bij de growshop, maar wellicht is die vandaag uitverkocht? En de rechterlijke macht neemt dit soort spulletjes vaak in beslag, dus wat is er lucratiever dan hier munt uit te slaan?

ARIE SLOB ONTKENT LEK TE ZIJN

Ja, dat kun je nou wel ontkennen, maar elk mens heeft zeven serieuze lichaams-openingen, de poriën en de ogen niet meegerekend.

De verklaring voor deze "vreemde" krantenkop:

In 2016 was er was gelekt vanuit de Commissie Stiekem (Commissie voor Inlichtingen en Veiligheidsdiensten = CIVD, bestaande uit de fractievoorzitters van de Tweede Kamer). Wie dat gedaan heeft? Het antwoord is nooit 100% boven water gekomen. Het is gebleven bij verdachtmakingen.

HOMODISCO ZOEKT POT MET GELD

Hier hoeft geen uitleg bij. Toch?

PRORAIL WAS EVEN HET SPOOR BIJSTER

Dat is al sinds NS en Prorail apart gingen.

TE WEINIG CONTROLE OP MILJOENEN GEMEENTEN

Nu blijkt Nederland slechts 380 gemeentes te hebben...

BISSCHOPPEN WORSTELEN MET GEBRUIK CONDOOMS

Misschien toch weer diezelfde sexuoloog uitnodigen? Maar bij nader inzien......bisschoppen hebben toch ooit plechtig beloofd dat zij celibatair door het leven zouden gaan? Hoe zit dat dan?

Zo, dit was een onverwachte column tussendoor. De column die ik deze week eigenlijk wilde schrijven krijgt u dus volgende week. Prettig weekend!!!

Toch nog even terug naar die allereerste krantenkop over die voetbalwedstrijd tussen Stavenisse en SPS (Sint-Philipsland).

U had al lang begrepen dat Stavenisse-voetballer Arjen de Heer in die wedstrijd een beslissend doelpunt heeft gemaakt.

Ik verdenk de sportredacteur van de PZC ervan dat hij "met opzet" zijn voornaam uit de kop heeft weggelaten!!!

John Bercow, de voorzitter van het Britse Lagerhuis heeft het er maar druk mee. Hij is aangesteld om de politieke beschouwingen in goede banen te leiden. De Britse versie van onze voorzitter van de Tweede Kamer: Khadija Arib.

Alleen in Engeland gaat het er veel steviger aan toe. In het Lagerhuis zitten de twee partijen (Labour en de Tories) pontificaal recht tegenover elkaar, met slechts een beperkte afstand daartussen. Slechts twee partijen, dat klinkt overzichtelijk, maar dat is het geenszins.

Als er bijvoorbeeld iemand van Labour aan het woord is dan wordt die persoon luidkeels aangemoedigd door de eigen partij: "Hear, hear !!!!". Vrij vertaald betekent dit: "Zeg dat wel, zeg dat wel !!!!"

De andere partij hanteert tijdens deze speech een ander vocabulaire: "Boooh, boooh !!!!" oftewel het geluid wat een vrouwelijk rund meestal voortbrengt. De bijdragen van enerzijds steun en anderzijds afkeer zijn dermate luid, dat het verhaal van de parlementariër bijna volledig wegvalt in deze orkaan van geluid. Voorzitter John Bercow doet hier nog een schepje bovenop: "Order, order !!!!" op een meer dan oorverdovende toon. Een vergeefse poging om orde in de chaos te scheppen.

De Britse TV zendt zo'n debat vaak live uit en de kijkcijfers rijzen de pan uit. Waar "Den Haag Vandaag" bij ons niet bijzonder scoort wat kijkcijfers betreft, is het programma "London Today" mateloos populair bij een miljoenenpubliek.

Maar het kan nog veel gekker. Er zijn landen waar het tijdens politieke debatten volledig uit de hand loopt.

In Oekraïne is het niet ongewoon dat parlementariërs met tomaten, eieren of zelfs rookbommetjes gaan gooien.

In Italië of in Griekenland valt zo af en toe ook wel eens een klap en laatst was er in het Turkse Parlement nog een massale vechtpartij tussen vóór- en tegenstanders van meneer Erdogan.

Maar India spant de kroon. De vechtpartijen in het parlement zijn daar tot standaard verheven. Aan de wanden van de regeringszaal hangen om de 3 meter verbandkisten. En die worden regelmatig gebruikt.

Vergeleken met de genoemde landen gaat het er in het Haagse gezapig toe. Zo heel af en toe valt er een onvertogen woord ("Doe's normaal man" of "Knettergek"), maar daar blijft het ook bij. Kamervoorzitter Arib heeft een betrekkelijk rustig baantje.

Je moet er toch niet aan denken dat Thiery Baudet en Klaas Dijkhoff slaande ruzie krijgen en dat de bloedspetters in het rond vliegen.

Of dat Liliane Marijnissen met haar scherpe nagels een poging doet om het gezicht van Geert Wilders te bewerken.

Eén ding is zeker. Als dit soort taferelen hier zouden plaatsvinden dan vliegen de kijkcijfers van Den Haag Vandaag en aanverwante politieke programma's als een komeet de hoogte in. Iedereen wil het blauwe oog van de leider van Forum voor Democratie bewonderen. En iedereen wil met eigen ogen zien hoezeer onze blonde PVV-er is toegetakeld door Liliane van de SP.

En de uitzending waarbij Kees van der Staaij van de SGP volledig uit z'n dak gaat trekt nog wat extra publiek vanuit de Biblebelt.

We zijn na een omwegje terug bij de Nederlandse politiek.

Wat mij verbaast is het feit dat men zich druk maakt over het feit dat er na de verkiezingen van de Provinciale Staten er misschien geen meerderheid meer zou zijn voor de regeringspartijen in de Eerste Kamer. Nou èn? Heeft er dan niemand vroeger opgelet bij de lessen Staatsinrichting op de Middelbare School?

Op onze boekenplank in de logeerkamer vond ik het boekje Staatsinrichting dat wij op de MULO gebruikten. En daar staat het heel duidelijk. De functie van de Eerste Kamer is heel verschillend dan die van de Tweede kamer:

De Eerste Kamer heeft als taak om wetsvoorstellen te beoordelen op werkbaarheid, op toepasbaarheid in de samenleving, te toetsen op fouten of ongewenste neveneffecten.

Het is zeker niet de bedoeling om in de Eerste Kamer opnieuw "tweedekamertje" te gaan spelen om wetsontwerpen te gaan blokkeren of verwerpen, louter op politieke gronden.

Het wordt hoog tijd dat politici en ook commentatoren en verslaggevers een herhaalcursus Staatsinrichting gaan volgen.

Vroeger was er in Ierland een soortgelijk systeem als hier in Nederland. Ook daar werd in de Eerste Kamer driftig "tweedekamertje" gespeeld. Maar men was dat "dubbel werk" daar zo beu dat in 2013, via een volksreferendum, de Ierse Eerste Kamer definitief is afgeschaft. Het fenomeen had geen toegevoegde waarde meer.

Wordt het niet eens tijd om ook hier het Bejaardentehuis van ons parlement te sluiten. De term "Bejaardentehuis" is misschien een beetje oneerbiedig, maar de gemiddelde leeftijd van het gemiddelde Eerstekamerlid overtreft die van het gemiddelde Tweedekamerlid ruimschoots.

De voordelen van het afschaffen van de Senaat zijn helder en klaar:

- een enorme besparing als deze 75 senatoren achter de geraniums gaan plaatsnemen

- geen dubbel werk meer; geen "tweedekamertje" spelen in de Senaat

- in het kader van de verbouwing aan het Binnenhof kan de Eerstekamerzaal omgebouwd worden tot museum, waarbij portretten te bezichtigen zijn van Thorbecke, Troelstra, Kuyper, Cort van der Linden, Colijn, Gerbrandy, Drees, Cals, Marijnen, den Uyl en vele, vele andere

En de naam "senator"? Die wordt slechts gereserveerd voor die overbekende sigaar.

De Eerste Kamer afschaffen? Ja/nee. Ik weet al wat ik ga stemmen...

Waar een middagje opruimen toe kan leiden!!!

Ik kwam een stapeltje schoolkranten tegen uit de jaren 2005 en 2006 toen ik mijn laatste jaren doorbracht aan het Groen College, in een allerlaatste poging om leerlingen bij te scholen op het gebied van wiskunde, scheikunde en informatica. In die schoolkranten schreef ik zelf ook regelmatig stukjes. Ook toen al. Eind 2006 was ik al gepensioneerd, toen ik als oud-docent nog één bijdrage heb geleverd aan de schoolkrant.

Hier volgt de onverkorte weergave van die aller-, aller-, allerlaatste bijdrage:

Vanachter de geraniums.

Als je zoveel jaar op het Groen College hebt gewerkt, dan laat je dat niet meteen los. Natuurlijk kijk je de eerste vrije dagen regelmatig op je horloge: nu hebben ze pauze, nu mogen ze weer beginnen, nu zit de lerarenkamer helemaal vol, nu is het vergadermiddag, nu gaan ze met weekend. Het is nog maar heel kort geleden dat ik, laverend door de gangen, dwars door een meute mij tegemoetkomende leerlingen de personeelskamer probeerde te bereiken, liefst zo snel mogelijk want elke koffieminuut is er één. Onderweg kreeg je dan regelmatig een onbedoelde hengst van een rugtas van een leerling. De gemiddelde leerling is langer dan ikzelf, dus de rugtassen raakten mij meestal vol op het hoofd.

En die éne keer toen ik een haastige collega van de afdeling Paardenhouderij tegenkwam, die zich ook door die massa leerlingen moest heen worstelen. Hierbij gebruikte hij de techniek om leerlingen links en rechts van zich af te duwen om sneller door de menigte te kunnen komen. In het moderne voetbal hebben ze hiervoor de rode kaart uitgevonden. Alweer vanwege mijn beperkte lengte zag de bewuste collega mij voor een leerling aan en kreeg ik een forse duw die mij tegen het tassenrek bij de garderobe deed belanden. Gelukkig ging de pijn in mijn schouder na een aantal slapeloze nachten en na het tijdelijk gebruik van een mitella vanzelf weer over, dus waar praten we over?

Mijn collega's hadden me al gewaarschuwd: de eerste maand zal het nog meevallen, maar je gaat enorm naar die school terugverlangen als in november de weergoden het voor het zeggen hebben en als je vanwege de slagregens en de storm niet op je fietsje kunt stappen. Ik zag dat gevaar ook wel in en ik heb reeds in september een mailtje gestuurd naar Erwin Krol, met het verzoek of hij in november voor aardig najaarsweer kon zorgen. Meteen kreeg ik een mailtje terug met de belofte dat hij zijn best voor mij zou doen. Vandaag (1 december) kreeg ik weer een mailtje van de weerman:

Beste meneer Pluijmers,

Ik neem aan dat u tevreden was met de temperatuur van de afgelopen maand. Helaas hebben de media lucht gekregen van het ongewone weer, dus ik moet wel een beetje oppassen in het vervolg. Heeft u verder nog meteorologische wensen?

Met vriendelijke groet,

Erwin Krol

Ik heb hem teruggemaild en hem bedankt voor het mooie weer en gevraagd of hij met Kerst voor een dik pak sneeuw kon zorgen, we wachten af.

Leuk dat ik lopend door de stad nog veel (oud)leerlingen en (ex) collega's tegenkom en het gesprek komt dan altijd weer op onze gezamenlijke passie: het Groen College. Nog steeds heb ik dat schoolmeesterachtige over me, want als ik een jongeman in de Goese binnenstad een blikje achteloos over de schouder zie weggooien dan heb ik nog steeds de neiging om hem bestraffend toe te spreken.

Aan de andere kant kan ik in de richting van de jeugd erg hulpvaardig zijn, al wordt dat niet altijd begrepen. Zeker niet in het geval toen een ca 18-jarige jongen met zijn auto de markt opdraaide. Onder zijn auto zat een enorme uitlaat en daar kwam me een vreselijke herrie uit !!! Dus ik stapte naar hem toe en met de beste bedoelingen legde ik uit dat zijn uitlaat waarschijnlijk lek was en dat hij maar eens een bezoekje aan Kwikfit moest brengen. Ik heb nog nooit iemand zo dom zien kijken, daar was mijn domste leerling nog intelligent bij. En een bedankje kon er ook al niet af...

Mijn oude vak wiskunde (het mooiste vak wat er is) draag ik ook nog een warm hart toe. Nog steeds bedenk ik voorbeelden uit de praktijk waarbij de wiskunde van groot nut kan zijn. We sluiten af met enkele voorbeelden.

Vraag-1:

Een gepensioneerd docent wil zijn vensterbank graag vullen met geraniums. Zijn vensterbank is 3,26 meter breed. Een geranium heeft een breedte (in volle bloei) van 26 cm. Hij wil tussen twee geraniums minimaal 6 cm ruimte (o.a. om bij te houden hoe vaak de buren visite krijgen). Hoeveel geraniums moet hij kopen?

Vraag-2:

Een gepensioneerd docent gaat op zaterdagmiddag (samen met zijn echtgenote) winkelen in de binnenstad van Goes. Ze winkelen van 13.51 tot 16.11 uur. Gemiddeld komt de docent elke 7 minuten een oud-leerling tegen. Van deze oud-leerlingen wil 90% de docent wel groeten (dus 10% draait het hoofd om en wil niets zien).

Hoeveel leerlingen heeft de docent begroet die middag?

Antwoorden svp mailen aan h.pluijmers@groencollegegoes.nl

In het geval van goede antwoorden wordt het resultaat onmiddellijk doorgegeven aan jullie wiskundedocent die dit in het eerstvolgende proefwerk zal verwerken (foute antwoorden worden niet doorgegeven; we blijven leerlingvriendelijk). Vermeld bij je oplossing je klas en de naam van je wiskundedocent!!!

Met vriendelijk groeten,

Jullie oud-docent M.J. Pluijmers

We gaan terug naar de beginjaren '50 van de vorige eeuw. Als jongetje van een jaar of 8 fietste ik nogal eens de ruim 6 kilometers tussen mijn woonplaats Middelburg (Noord) en het stadje Veere. Juist vóór Veere was het gehuchtje Zanddijk, in die tijd slechts één straatje groot. Zo gauw je het stadje binnenreed werd je getrakteerd op bordjes met een aantal stichtelijke gedichtjes, zoals:

Weest Veere waard en rijdt bedaard.

Doe Veere een plezier en gooi uw afval hier.

Er waren er nog wel een paar, maar die ben ik vergeten.

Wat was er zo aantrekkelijk aan Veere? Natuurlijk de toren van de Dom, die je kon beklimmen voor een dubbeltje, de sluizen in het kanaal door Walcheren, de gigantische walvistand bij het uitzichtspunt bij de Campveerse Toren. Van daaruit had je een weids uitzicht op het Veerse Gat, dat toen nog in open verbinding stond met de Noordzee. Vanaf datzelfde punt vertrok ook regelmatig het fietspontje naar Kamperland op Noord-Beveland.

Iedere middag liepen de viskotters binnen in de Veerse Kaai en werd de vangst op de wal verzameld en naar de vismijn gebracht. Er was in die tijd nog geen pulsvisserij, dus er was nogal wat bijvangst: krabbetjes, kreeftjes, krukels, zeesterren, kleine ondermaatse visjes. Het werd aan het publiek oogluikend toegestaan om in die bijvangst te grasduinen voor eigen consumptie. Ik heb dat meermalen gedaan. Mijn moeder werd er altijd blij van.

De rest van de bijvangst werd naar de zogenaamde puffabriek gebracht, waar het werd vermalen tot vismeel. Deze fabriek stond aan het Arnekanaal vlakbij Arnemuiden en er kwam altijd een afschuwelijke stank vandaan. Bij noordoosten wind werd ook de stad Middelburg geteisterd door deze doordringende stank.

Terug naar Veere. Aan de voet van de Campveerse Toren, waar nu een parkeerterrein zorgt dat de toeristen midden in het stadje kunnen parkeren, was vroeger hèt voetbalveld van VV Veere. Als junior van VV Middelburg heb ik daar heel wat voetstappen liggen. Er was één bijkomstigheid. Als iemand de bal een wilde trap gaf, dan kon het gebeuren dat deze met een wijde boog over het dijkje zeilde en in het Veerse Gat terecht kwam, waarbij deze dan door de ebstroom naar het open water van de Noordzee werd gedreven.

Later is het voetbalveld verkast naar een nieuw complex aan de ongezellige Bieweg.

Om vanuit Middelburg naar Veere te fietsen kon je kiezen. òf langs de kaarsrechte, enigszins saaie Veerseweg, òf langs het buitendijkse jaagpad, vlak langs het kanaal. Waar het jaagpad tussen Middelburg en Vlissingen prachtig geasfalteerd was, bestond het jaagpad naar Veere uit een karrenspoor met grove kiezels. Het was geen pretje om daar te fietsen (of te steppen), maar voor de verandering heb ik dat toch meermalen gedaan.

Een paar jaar geleden ben ik "op de nostalgische toer" gegaan. Met de trein van Goes naar Arnemuiden, te voet naar de sluizen van Veere. Deze wandeling werd gemarkeerd met bordjes en voerde onder andere over een grasdijkje waar een verzameling eigenwijze koeien mij de doorgang versperden. Na veel moeite kon ik de dames passeren. Verder liep de wandeling langs het Veerse Meer naar de Veerse sluizen. Daarna begon de nostalgie. Zou het mogelijk zijn om het oude jaagpad langs het kanaal richting Middelburg te volgen? Met de nodige strubbelingen is dat gelukt. Een groot gedeelte van de dijk werd bevolkt door grazende schapen en dan moet je wel eens over een hekje klimmen, of jezelf door een zelfsluitend schapenhekje wurmen. Uiteindelijk kwam ik heelhuids aan in de metropool Middelburg.

Over spannende wandelingen gesproken. Vanaf de sluizen loopt langs de zuidrand van het stadje Veere een prachtige wandeling met twee zelfbedieningspontjes over de kreek en een tunnel onderlangs de vestingwerken van het Oranjebolwerk. Zeer de moeite waard, vooral met kinderen.

De kreek is een overblijfsel van de dijkdoorbraak uit oktober 1944, toen de geallieerden de dijken van Walcheren bombardeerden om de Duitsers natte voeten te bezorgen. Niet alleen de Duitsers kregen natte voeten, ook de oorspronkelijke bewoners werden zwaar getroffen. Diezelfde kreken vind je ook bij Rammekens (Ritthem), Vlissingen en Westkapelle.

Dit doet me denken aan een legpuzzel van 500 stukjes, die ik als klein jongetje wel honderd keer gelegd moet hebben. Na een paar minuutjes googelen vond ik hem terug.

We gaan tot slot terug naar de Veerse rijmpjes uit het begin van de column.

In de jaren '70 woonde ons gezinnetje (vader, moeder en twee dochters) in een eengezinswoning in de wijk Middelburg-Zuid. Ons huis grensde aan een groot grasveld waar de kinderen van de wijk naar hartenlust konden spelen.

Helaas werd dit grasveld ook regelmatig besmeurd met hondenuitwerpselen.

Toen kwam de gedachte bij me op om, in navolging van Veere uit de jaren '50, bordjes met gedichtjes te plaatsen op diverse plaatsen op het grasveld. Het waren 5 of 6 verschillende teksten, waarvan ik me er nog precies twee kan herinneren:

Wat Fikkie hier laat vallen, doet ons de pret vergallen.

't Stinkt en 't is bruin, en 't hoort in uw eigen tuin.

De ouders met kinderen vonden dit een goede actie. De bazen en bazinnen van de hondjes waren minder geamuseerd. Binnen twee dagen werden de bordjes hardhandig uit de grond gerukt en kapotgemaakt.

Jammer, jammer, jammer, 't was zo goed bedoeld...

De inspiratie voor deze column kwam voort uit een opruimwoede in onze boekenkast. Tijdens deze actie kwam ik een boek tegen wat ik al jaren niet had ingezien: Woordenboek van populaire uitdrukkingen, clichés, kreten en slogans. Vooral de reclameslogans hadden mijn interesse.

We gaan er een aantal doornemen.

"Als het aan de kat lag kocht ze Whiskas"

Misschien een beetje flauw, maar bij deze slogan zie ik in mijn fantasierijke gedachten een poes achter een winkelwagentje door Albert Hein schuifelen, op zoek naar de rij met de diervoeding. Op de onderste schappen liggen alle heerlijkheden voor poezen uitgestald. Uiteraard op de onderste schappen, anders kan ze er niet bij. Met vanzelfsprekend de nodige vermeldingen, zoals: extra lekker, vandaag in de bonus, twee halen, één betalen, 0% sugar, vernieuwde formule, extra knapperig, met kabeljauwsmaak. Even later is het winkelwagentje afgeladen met Whiskas-producten en gaat poes op weg naar de kassa. En de pakken met Felix? Die blijven onaangeroerd.

Speciaal voor deze doelgroep moet er binnen AH een extra voorziening worden getroffen: naast de koffiecorner voor de klanten, de speelhoek voor de kids komt er nu ook een mega-katte(n)bak.

Bij mijn weten bestaat de volgende reclameslogan (nog) niet:

"Als het aan de hond lag kocht ie Bonzo" En dat is misschien maar goed ook. Dat zou

een luidruchtige chaos worden bij AH, in de rij van de diervoeding. Katten en honden zijn doorgaans geen vriendjes. De ultieme oplossing: verschillende openingstijden voor katten en honden instellen.

Nog een paar willekeurige slogans:

"Kopen bij de Spar, is sparen bij de koop" (filialen van deze keten tref je nog wel aan in kleine dorpjes of bij onze Oosterburen)

"Dat kan alleen maar Unox zijn" (is dit een test waarbij er ongezien geproefd moet worden?)

"Jupiler, mannen weten waarom" (dit riekt sterk naar een seksistische opmerking; ik ken toevallig een paar dames die gek zijn op Jupiler)

"Jägermeister, alleen als ie ijs- en ijskoud is" (het diepvriesvak is dus de enig mogelijke bewaarplaats)

Dit is een hele vreemde:

"Wij van WC-eend adviseren: WC-eend" (dat is toch zo logisch als wat; je gaat je eigen merk toch niet afvallen)

Wat dacht u van de volgende varianten op deze uiterst vreemde reclame:

"Wij van Nuon adviseren Nuon" (dat zou zomaar een zinnetje kunnen zijn van zo'n irritante colporteur aan de voordeur, die vindt dat je moet overstappen van energieleverancier)

"Wij van Pearl adviseren Specsavers" (nou nee, dat klinkt verschrikkelijk onlogisch, dat zouden ze nooit doen bij Pearl; andersom ook niet trouwens)

Slogans van omroepen en kranten:

"Veronica, je bent jong en je wilt wat" (een ondeugende variant, die iedereen inmiddels kent: "Veronica, je bent wild en je jongt wat")

"Je beste vrienden zitten bij de Vara" (in mijn geval klopt daar geen hout van) "Tros, de grootste familie van Nederland" (de populariteit is inmiddels wat teruggelopen) "Telegraaf, de krant van wakker Nederland" (behalve op het moment dat hij 's morgens in de bus rolt, dan is iedereen nog in diepe rust)

"Trouw, misschien wel de beste krant van Nederland" (ik proef hierbij enige onzekerheid; vooral het woord "misschien" zaait twijfel)

De slogans van onze politie:

"Goed dat er politie is"

"De politie is je beste vriend" (behalve als je zojuist bekeurd bent voor het appen op de fiets: € 95)

"Die pet past ons allemaal" (dat laatste is een beetje overdreven, want dit is heel sterk afhankelijk van de omvang van het hoofd van de drager)

De belastingdienst: "Leuker kunnen we 't niet maken, wel makkelijker" (een blauwe enveloppe in de brievenbus zorgt bij mij nog steeds voor twijfelachtige gevoelens; gelukkig komen ze tegenwoordig digitaal, maar dat brengt niet heel veel verschil)

Deze slogan is heel gemeen voor de concurrenten:

"C&A is tòch voordeliger"

Stel dat een andere modezaak haar uiterste best doet om concurrerend te zijn. Door een slim aankoopbeleid, het gebruik van textiel van een iets mindere kwaliteit, een kleine verlaging van de uurlonen van de medewerkers, enz. enz., is een bedrijf erin geslaagd om haar prijzen naar beneden aan te passen. Hoeveel inspanningen er ook geleverd worden: "C&A is TÒCH voordeliger !!!!" Om gek van te worden. Hier valt niet tegen op te boksen.

Nog enkele slogans waar de concurrentie niet bepaald blij mee is:

"Miele, er is geen betere" (je hoort ze knarsetanden bij Zanussi en al die andere merken)

"Mediamarkt, ik ben toch niet gek?" (men twijfelt aan je verstandelijke vermogens als je een andere zaak binnengaat)

"Heinz ketchup, wèlke andere?" (deze is supergrof; het bestaan van andere merken wordt hier glashard ontkend)

"Het Zwitserleven gevoel" Een verzekeraar probeert hierbij publiek te winnen. Sinds we in de jaren '80 en '90 onze vouwwagen bijna jaarlijks parkeerden aan het einde van één van de mooiste dalen van Zwitserland kennen we dit Zwitserleven gevoel extra goed. Een prachtig land met een adembenemende natuur. Vriendelijke mensen. Als we via smalle bergpaden naar grote hoogten klommen en we kwamen afdalende Zwitsers tegen dan werd steevast aan ons gevraagd om daar boven de groeten over te brengen: "Grüss Gott"

Het enige nadeel aan Zwitserland: de kosten van levensonderhoud zijn nogal duur. Net als de standplaatsen op de camping en de prijzen van gondels en stoeltjesliften.

De laatste al weer:

Jazeker de Hypotheker (de geluidssterkte wordt ten behoeve van deze slogan tijdelijk extra opgevoerd; van tevoren reageren door de volumeknop lager te zetten heeft geen zin: je weet nooit wanneer ie komt...)

Zo, ik ga weer een stukje verder lezen in mijn boek. Prettig weekend allemaal !!!