503. Tegenwindfietsen
Alweer in de top-10. Tijdens het NK tegenwindfietsen volbracht mijn oud-leerling Jan de Jager uit Wolphaartsdijk deze unieke prestatie. Voor deze wedstrijd is vooraf geen datum aan te wijzen. We moeten simpelweg wachten op de storm. Een beetje vergelijkbaar met rokjesdag: dan is het wachten op mooi weer.
Gelukkig voor de organisatie kwam de storm Ciara er aan en de windkracht èn de windrichting werkten perfect samen.
Ook in West-Europa mogen de stormen vanaf dit jaar een naam hebben. Het verschil met andere werelddelen is dat er beurtelings een vrouwennaam èn een mannennaam bedacht worden. De beginletters volgen wel het alfabet.
De volgende namen zijn gereserveerd voor de stormen in West-Europa vanaf herfst 2019: Atiyah, Brendan, Ciara, Dennis, Ellen, Francis, Gerda, Hugh, Iris, Jan, Kitty, Liam, Maura, Noah, Olivia, Piet, Róisin, Samir, Tara, Vince en Willow. De letters Q, U, X, Y en Z worden niet gebruikt. De namen met de letters J en P zijn duidelijk door ons eigen KNMI uitgekozen.
Op een gewone fiets tegen een storm ploeteren is vergelijkbaar met een heuvel opfietsen met een groot hellingspercentage. Met beide activiteiten heb ik ruime ervaring. Tegen de wind fietsen, daar ben je Zeeuw voor geworden. Omhoog fietsen heb ik veel gedaan. In de Vlaamse Ardennen, in Zuid-Limburg, in Zwitserland. Soms in m'n ééntje, soms met mijn echtgenote, soms met één van mijn dochters en later ook met mijn (aanstaande) schoonzonen.
Enkele "klimverhalen".
De Oude Kwaremont in België is een serieuze helling, eerst asfalt, later kasseien. Een relatief lange helling. En als je denkt dat je boven bent, bij het dorpje, dan volgt er nog een stuk zogenaamd "vals plat". Het woord "vals" is goed gekozen. Je denkt dat je vlak rijdt, maar toch niet. Mijn eerste stuk vals plat was in Zuid-Limburg. Ik was bovenaan een helling en dacht dat ik de benen nu wel stil kon houden, omdat het leek alsof de weg weer naar beneden ging. Nee, dus. Ik stond gelijk stil op de "uitloper" van de Gulpenerberg.
Het omgekeerde kan ook. Ik noem dat "vriendelijk plat". Bij mijn meerdaagse fietstocht van Roermond langs de Roer (later de Rur) kwam ik in de buurt van de bron in het Duitse Monschau. Van daaruit klom ik steil vanuit het Rurtal naar de Hoge Venen. Boven aangekomen kon ik ongeveer 15 km de benen stilhouden. De weg naar het Belgische Eupen liep langzaam omlaag. Dit was dus een geval van "vriendelijk plat".
De hellingen Paterberg en Berendries lijken in zoverre op elkaar, dat ze redelijk rustig beginnen, maar dat het hellingspercentage halverwege plotseling sterk oploopt. Het verschil: de Paterberg bestaat uit kasseitjes en de Berendries is asfalt. Geen onbelangrijk verschil.
De Taaienberg is ook een zware jongen, vandaar die naam. Gelukkig is er een gootje aan de zijkant zodat je die vervelende kasseien kunt vermijden.
Eenzelfde gootje bevindt zich in de supersteile Koppenberg in de buurt van Oudenaarde (zie foto). Tijdens de Ronde van Vlaanderen zijn die gootjes bezet door dranghekken en moeten de renners noodgedwongen kiezen voor de kasseien.
Mijn echtgenote houdt niet zo van klimmen. Daarom koos ik wat lichtere hellingen uit tijdens onze fietstocht langs de Belgische Zwalm. Toch besloot ze halverwege af te stappen en te voet verder te gaan. Dit moment heb ik op de foto vastgelegd. Om een beetje te plagen heb ik deze foto voorzien van onderschrift: Sylvia* "beklimt" de Leberg (* vanwege privacy-redenen is deze voornaam gefingeerd; de echte voornaam is bij de schrijver van deze column bekend).
Vanaf die tijd hebben we tijdens onze fietsvakanties talloze riviertjes gevolgd, vooral in Duitsland. Dan hoef je namelijk niet te klimmen.
Terug naar de Vlaamse Ardennen. Aan de Molenberg, bij Sint-Denijs-Boekel, zit ook een verhaal. Het begin is steil en er liggen kasseien. De laatste keer werd ik geholpen door een hond. Op het eerste steile stuk probeerde dit grommende ondier om een stuk uit mijn rechterkuit te bijten. Spontaan heb ik toen een extra dosis adrenaline aangemaakt. Ik heb nog nooit zo snel de Molenberg beklommen, de hond teleurgesteld achterlatend.
De beroemde Muur van Geraardsbergen begint vanaf de brug over de Dender, steil omhoog naar de Markt waar, volgens de inwoners, de enige echte Manneke Pis van België staat. Daarna verder omhoog naar de Veste. Daar linksaf, even uitblazen op het vlakke stuk, dan twee keer rechts en daar begint de hel. Heel steil (20%) en lastige kasseitjes. Boven bij het café Hemelrijk (wat een toepasselijke naam!!) denk je dat je er bent. Je gedachten gaan al uit naar een verfrissende trappist op het uitzichtterras, maar nee, dat gaat niet door. Je moet nog even rechtsaf, scherp omhoog, om langs de kapel te fietsen. Daarna mag je afzakken naar het café om alsnog die versnapering te bestellen. Prachtig uitzicht over Geraardsbergen en de Dendervallei.
In het zuidwestelijk Vlaamse heuvelland ligt de Kemmelberg die plotseling, zonder aankondiging, van 10% naar 17% klimt, met hele vervelende kasseitjes.
Tot slot nog een stukje Zwitserland. Mijn hoogste solofietstocht was die van Interlaken (550 m) naar Grosse Scheidegg (1950 m). Aan de andere kant van de pas steil naar beneden richting Meiringen (600 m). Benen stilhouden en continu bijremmen om niet uit de bochten te vliegen. Heel spannend, maar ook heel leuk. En dat alles zonder wielerhelm. Niet erg verstandig bedenk ik me achteraf...
Toevallig ben ik raciaal gezien een blanke, maar daarom hoeven ze een simpel kartonnetje met pudding nog niet naar mij te noemen. Hoe komen ze op het onzalige idee? Wie geeft ze het recht?
- Het oer-Nederlandse lied "Waar de blanke top der duinen ......" moet gewijzigd worden in "Waar de crèmekleurige top der duinen......". Dat het lied dan metrisch niet zo goed loopt, dat is van minder zorg.
- Ook het populaire dessert Dame Blanche staat ter discussie; de naam is trouwens heel dom gekozen; door de chocoladesaus wordt het een bruine smurrie; niks blanche-achtigs.
Tot mijn schande moet ik eerlijk bekennen dat ik op 8-jarige leeftijd van mijn ouders een naam mocht verzinnen voor onze zwarte kat. En dat ik toen gekozen heb voor de twijfelachtige naam "Moortje". Tja, die poes was pikzwart, met een klein wit befje. Deze vorm van ultieme discriminatie dateert uit 1952.
Moriaantje zo zwart als roet
Dus geen Deltawerken deze keer. Nee we starten bij onze zuiderburen. Even ten zuiden van Brussel ligt het plaatsje Ronquières aan het kanaal Brussel-Charleroi. Daar is het beroemde hellend vlak (plan incliné). Een sluiskolk vol met binnenvaartschepen wordt losgekoppeld en rijdt over een rails heel langzaam naar beneden (zie foto). Zo'n 68 meter lager wordt de sluiskolk verbonden met het vervolg van het kanaal. Heel indrukwekkend om deze reis vanaf de zijkant te bekijken. Vroeger lagen hier 16 sluisjes op een rijtje.
De vier scheepsliften op vrij korte afstand van elkaar, bij het plaatsje Strépy-Thieu. Ze overbruggen elk zo'n 17 meter hoogte. Toeristische scheepvaart maakt nog steeds gebruik van deze vaarweg. Prachtig om deze liften aan het werk te zien. Voor de beroepsvaart is er als vervanging één enorme lift, die 73 meter overbrugt. Een soort flatgebouw met heel hoog het vervolgkanaal op enorme pijlers.
In Frankrijk aangekomen gaan we naar het plan incliné van Arzviller in het Canal Marne au Rhin. Dit is een soort hellend vlak als in Ronquières, met één verschil: de sluiskolk met de boten gaat "op z'n kant" via een rails de helling op en af. Ook heel interessant om te zien. Voor de toeristen wordt er in drie talen uitleg gegeven. Nee, niet in het Nederlands.
En als er geen mogelijkheid is voor een tunnelkanaal? Dan is er een sluizentrap om de scheepvaart toch de heuvel over te helpen. We hebben één keer zo'n sluizentrap per fiets gevolgd. Het klopte precies. Er waren inderdaad precies 11 sluizen achter elkaar in het Canal de Nantes à Brest in Bretagne. Een heel bijzondere ervaring was dat fietsrondje.
Nee, het lukt niet meer. Ik kan het woord MARINIERSKAZERNE nauwelijks nog door m'n strot krijgen, laat staan vanaf de toetsen van mijn toetsenbord. Vanaf vandaag neem ik een rigoureuze beslissing. Mijn voorstel is dan ook om dit bouwwerk dat in Vlissingen in de planning ligt vanaf nu het ZEESOLDATENHUIS te noemen.
Ook de plaats waar zo'n beetje de beroemdste molen van Nederland staat. De molen "met het gat erin", door schilder Jacob van Ruisdael op vele manieren vastgelegd. Alleen ....... in Doorn kunnen onze zeesoldaten niet blijven. Het plaatselijke zeesoldatenhuis is zwaar over de datum en de gemeente wil er een woonwijk realiseren.
Maar.......gelukkig!!! Er is ook water in de buurt. Op een paar kilometer van Nieuw-Milligen ligt het Uddelermeer !!! Niet zo groot, ietsje groter dan een gemiddelde dorpsvijver, maar toch. Er is enige ruimte om te manoeuvreren met landingsvaartuigen en amfibievoertuigen. Heel veel ruimte is er dus niet. Dat wordt roeien met de riemen die je hebt, om in zeemanstermen te blijven. En er is een horeca-gelegenheid aan het meer. Dus na de oefeningen is er ruimte voor een welverdiend borreltje.
Als Marinier (sorry, Zeesoldaat) ben je altijd bereid om tot het uiterste te gaan. Waar dan ook ter wereld ben je binnen 48 uur inzetbaar. Van de verstikkende hitte in de jungle tot de ijskoude poolnacht. Ben jij een sportieve man of vrouw met een ijzersterke gezondheid? Schrijf je dan nu in.
U kent het filmpje best wel. Een klein jongetje, nauwelijks vijf jaar jong, gaat met gezinsleden naar een vestiging van McDonalds. Hij mag aan de balie het woord doen en bestelt achtereenvolgens calorierijke gerechten voor z'n vader, z'n moeder en z'n zusje.
Toen volgde er een gesprek met een (andere) meneer die me vroeg of ik graag natuurkundig of scheikundig werk wilde doen. Mijn keus lag al vast: scheikundig. De volgende vraag was iets moeilijker. Of ik liever op een anorganische of op een organische afdeling zou willen werken. Tot mijn grote geluk koos ik toen voor anorganisch.
Opstaan in de trein voor een ouder iemand, nee dat komt nog sporadisch voor. De jonge passagiers zitten aan hun smartphone gekluisterd en dat werkt veel beter in zittende toestand. Een ouder persoon wordt tegenwoordig over het hoofd gezien.
Een bijzondere column van actrice en schrijfster Marjan Berk stond deze week in de PZC.
De locaties met het logo "voeden kan hier" betreffen meestal horeca, grootwinkelbedrijven, attractieparken, musea etc.
Tussen Kalenberg en Ossenzijl ligt een smal fietspaadje langs de Kalenbergergracht. Zo smal dat het al spannend is om iemand tegen te komen. Zo af en toe moet je omhoog om een bruggetje te passeren. De foto met de kruiwagen met appels is genomen tijdens een solofietstocht uit 2005. Mijn hotelletje heette "An 't waeter". Dat klonk Zeeuws en dus vertrouwd. Die avond heb ik me misdragen op een terras aan het water. Deze wandaad heb ik beschreven in column no. 55: Terrasgenoegens-1.
Een paar kilometer verderop is het fietspontje naar Jonen. Het was druk op de pont. Zie foto. U kent vast wel de uitdrukking "het volle pond". Het onderschrift van de foto is bijna hetzelfde: "de volle pont".
Het buurtschap Jonen is door Koot en Bie (Kees van Kooten en Wim de Bie) verbasterd tot Juinen, met burgemeester van der Vaart (Bie) en wethouder Hekking (van Kooten). Hekking had in de sketches altijd de neiging om helemaal vóóraan op de foto te willen staan.
De oorlog is losgebroken op het talkshowfront. De strijd om de kijkcijfers is in alle hevigheid ontbrand. Aan de ene kant is daar RTL4 dat Eva Jinek heeft losgeweekt van de publieke omroep tegen een jaarsalaris van pakweg 4x de Balkenendenorm.
Op RTL4 is op maandag t/m vrijdag ongeveer dezelfde tijd Eva Jinek te zien tussen 22.30 en 23.35 uur in de talkshow Jinek. Volgens onze TV-gids was de herhaling de volgende werkdag 13.40 - 15.05 uur. Dit is inmiddels gewijzigd in: 14.40 -16.05 uur. Later in de middag is bij het publiek gunstiger voor de kijkcijfers. Is die 10 minuten overlap alleen maar pesterij om de herhaling van Op1 dwars te zitten? Tussen 15.55 uur en 16.05 uur zijn de herhalingen van beide talkshows tegelijkertijd op het scherm te zien. Dit had voorkomen kunnen worden door RTL.
In februari 2018 komt René van der Gijp, tijdens Voetbal Inside, met een langharige blonde pruik aan de tafel. Hij wil voortaan Renate genoemd worden. Met een knipoog naar een situatie bij onze zuiderburen waar een VTM-journalist voortaan als vrouw door het leven wil gaan. Het "grapje" werd met gemengde gevoelens ontvangen, er werd veel om gelachen maar er werd ook schande over gesproken.
In de bijlage van de PZC van 28 december was ruimte gemaakt voor allerlei lijstjes. Een aantal daarvan wil ik u niet onthouden.
In de categorie WERELDLEIDERS TE PAARD won Kim Jung Un het o.a. van Vladimir Poetin en Koningin Elizabeth II. Ik vraag me trouwens af hoe Elizabeth II haar paard bestijgt. Met een keukentrapje redt ze dat niet, gezien haar geringe lengte. Het "formaat" van de Engelse koningin valt extra op als andere wereldleiders, zoals bijvoorbeeld Willem Alexander, haar proberen te begroeten. Onze koning moet zodanig bukken dat een rughernia op de loer ligt.
Bij de categorie SPORTIEVE HOOGTEPUNTEN is het niet vreemd dat Mathieu van der Poel de winnaar is. Vooral de manier waarop hij de Amstel Gold Race won was van absolute topklasse. En bij de talrijke (vooral Vlaamse) veldritten is er vooraf maar één vraag: "Wie wordt er vandaag tweede?"
In de categorie GEHEUGENVERLIES wint Mark Rutte met zijn opmerking: "Ik heb er geen herinnering aan". Zijn neus kreeg spontaan de afmeting van die van een jokkende Pinocchio.
Wat een toeval !!! Schrijf je de vorige column over alle nieuwe woorden die in 2019 het levenslicht aanschouwden en dan komt er plotseling nòg een nieuw woord bij.
Zijn er alleen maar voordelen aan de kletskassa? Nou, nee, dat nou ook weer niet. De klanten die achter het gesprek aansluiten hebben wat meer geduld nodig en het is maar zeer de vraag of ze dat ook daadwerkelijk op kunnen brengen. Het is dan ook raadzaam dat de betreffende supermarkt met een groot bord aangeeft dat het hier een kletskassa betreft. En dat dus de wachttijden behoorlijk op kunnen lopen.
De KLETSKASSA is precies het tegenovergestelde van de STILTESTOEL die ik in column-318 beschreven heb. Dit gaat over een kapsalon. Je kunt regelen dat de kapster gedurende het knipproces haar mond houdt en zich slechts beperkt tot het knipproces. Precies drie zinnetjes mag ze maximaal uitspreken:
Het woord van het jaar 2019 is boomer. Het is de opvolger van de blokkeerfries uit 2018. Na bestudering van de betekenis kom ik erachter dat ik een rasechte boomer ben.
Bezorgschaamte: schaamte die iemand voelt omdat de bezorging van een product dat hij bij een webshop heeft besteld, veel verkeers-, milieu- en andersoortige overlast veroorzaakt; o jee, ik heb toevallig een aantal kerstkadootjes besteld via BOL.COM; moet ik me dus nu gaan schamen????
Foeigesprek: indringend gesprek van een politiefunctionaris met iemand die een regel of wet heeft overtreden, in voorkomende gevallen ook wel met de (vermoedelijke) daders van een misdrijf; dit is een heel leuk woord: een agent die een jeugdige overtreder vaderlijk toespreekt als een soort milde voorloper van het bureau Halt
Toetertrouwstoet: bruidsstoet waarvan de leden luid toeterend over de openbare weg rijden, waarbij vaak allerlei verkeersregels worden overtreden; advies aan die feestvierders: neem de kortste weg naar de feestzaal en ga daar verder vieren 
Een laatje opruimen leidt soms tot verrassende ontdekkingen. Ergens helemaal onderin lag een zwart boekje met de titel "Bargoens woordenboek". Gedateerd: 1973.
Kent u het zinnetje KRIJG TOCH ALLEMAAL DE KLERE? Deze regel werd gezongen door Danny de Munck in de rol van Ciske de Rat in de gelijknamige film.
Toevallig deed zich enkele dagen geleden een incident voor bij het spelletje Lingo op televisie. Zie afbeelding: de letter K stond op de goede plaats en de letter T kwam er ook in voor. Eén van de deelnemers had waarschijnlijk het Bargoens woordenboek geraadpleegd. Hij kwam met de verbluffende vondst: KUTWIJF.
Kunstenaars die hun atelier of woonhuis openstellen voor het publiek. Het gebeurt op elke eerste zondagmiddag van de maand in mijn geboortestad Middelburg. Afgelopen zondag hebben we een deel van de route afgewerkt.
In het oude schoolgebouwtje werden kunstwerken getoond en we kwamen daar ook in het bezit van een folder met plattegrond, waarop alle deelnemers aan de Kunstroute stonden ingetekend. We kwamen er ook nog achter dat de oude gymzaal omgetoverd was tot Minitheater.
Een ander hoogtepunt van de Kunst- en Cultuurroute was ons bezoek aan het prachtige pand aan de Korendijk van kunstenares Toos van Holstein. Haar atelier is op de benedenverdieping van het grachtenpand, dat heel toepasselijk HOLSTEIN heet. Het staat bovenaan de gevel.
Vroeger was dit een politieke doodzonde. De Tweede Kamer niet, onvolledig of onjuist informeren betekende voor een bewindsman meestal einde verhaal. Tegenwoordig komen leden van het kabinet er soms mee weg.
Toch zijn er de laatste jaren in de politiek slachtoffers gevallen, maar dat was om hele andere redenen.
Ministers Grapperhaus en van Nieuwenhuijzen waren, tijdens een debat, naar de verrichtingen van Feyenoord aan het kijken. Nadat ze door de camera "betrapt" waren, zijn ze diep door het stof gegaan. Zou er minder ophef geweest zijn als ze naar de verrichtingen van een Amsterdamse club hadden gekeken?
Nee, we waren niet in Parijs, maar in onze eigen Nederlandse lichtstad, te weten Eindhoven. In 1962 toen ik mijn HBS-diploma binnenhaalde, toog ik naar de lichtstad om te gaan werken voor een gloeilampenfabrikant. Afgelopen zaterdag overheerste de nostalgie.
Na een half uur oponthoud konden we onze reis vervolgen. Verder liep de reis zonder problemen. In Eindhoven aangekomen doorkruisten we allereerst de binnenstad, gebruik makend van een stadskaart uit 1961, die ik onderuit een schoenendoos had gevist. Het stratenplan was gelukkig niet gewijzigd in al die jaren. Na de binnenstad volgde de Catharinakerk en het Dommelpark. En toen besloten we richting stadsdeel Strijp te wandelen. In de buurt van het Philips-stadion liet de stokoude stadskaart ons in de steek. Er was een weg bijgekomen. Precies op de plaats waar ik vroeger mijn warme Philips maaltijden verorberde, daar reden nu auto's.
Onze twee schoonzonen èn onze twee kleinzonen zijn toevallig wèl supporter van de Eindhovense club. Maar het toeval wil dat ik zelf ooit, tijdens een toernooi tussen afdelingen van Philips gescoord heb in het grote Philips-stadion. 1-0 voor het NatLab. In het doel aan de Strijpse kant, ik kan het me nog levendig herinneren. Dat verhaal heb ik uiteraard meermalen verteld in de familie. Wie kan er zeggen dat hij gescoord heeft in het PSV-stadion? Tot vervelens toe hebben ze dat aan moeten horen. "Ja opa, dat weten we nou wel..."
Heel laat arriveerde ik bij mijn hospita die volledig in paniek was. De bliksem was bij haar ingeslagen. Geen brand, maar de schoorsteen was deels ingestort. Op mijn kamer was het een complete chaos. Grote stukken steen van de schoorsteen lagen op mijn kussen en op mijn bed. Het was duidelijk, als ik die dag niet geslaagd zou zijn en ik had daar tijdens het onweer gelegen, dan had ik dit niet overleefd.
Column-358 heette: Fietsen langs het water. Ik kan u beloven, dit verhaaltje lijkt er niet op.
Na het buurtschap Gelkenes, van waaruit de autopont naar Schoonhoven vertrekt, krijg je aan de Lekdijk het dorp Groot-Ammers. Hier maakte ik de beslissing om de Lekdijk te verlaten en de Alblasserwaard in te rijden. Tot verrassing van mijn echtgenote, die meende dat ik de dijk nog wel even zou volgen. Maar ik zocht naar een stukje nostalgie. Ik was op zoek naar de watertjes waar ik vroeger vele malen geschaatst heb, voor het laatst in 2009. Een heel smal weggetje voert langs een watertje met de vier beroemde molens van Groot Ammers. Toeristen zul je hier niet zien. Er zijn geen voorzieningen zoals in Kinderdijk. Er passen geen toeristenbussen op dat weggetje. Maar dat eenzame smalle toeristloze weggetje langs de molens aan de Ammersche Boezem maakt de omgeving juist heel authentiek Hollands. Om de paar honderd meter is er een zogenaamde passeerplek. Die éne hadden we hard nodig toen een landbouwvoertuig ons tegemoetkwam. Maar voor de rest waren we helemaal alleen in de polder.
Herhaaldelijk probeerde de ANWB via grote borden met daarop DOORGAAND VERKEER ons naar links te dwingen, weg van dat leuke watertje. Naar de grote weg die dwars door de Alblasserwaard loopt, of, nog erger, in de richting van snelweg A15 met al die vrachtwagens op de rechterrijbaan en al die zenuwachtige inhalers op de linkerrijbaan. Maar nee, we bleven hardnekkig het voormalige schaatswatertje volgen.
Het eerste nieuwe gevechtsvliegtuig, de F35, landde op vliegbasis Leeuwarden. Twee brandweerauto's stonden 'm op te wachten, ééntje links en ééntje rechts. De linkse spoot verneveld water over het gloednieuwe vliegtuig. De rechtse auto zou eigenlijk hetzelfde moeten doen, maar helaas, per ongeluk werd de verkeerde knop ingeduwd door een onoplettende Friese brandweerman. Waarschijnlijk had hij die middag teveel glaasjes Berenburg genuttigd?
Even googelen: de Dom Pérignon Vintage 2008 kost zo'n € 150 per 75 centiliter. Stel dat je 500 liter over de F35 wilt sproeien dan kost dit ongeveer € 100.000 en mogelijk krijg je nog wel kwantumkorting.
Zijn er nog andere brandweerblunders te melden? Jazeker, ik herinner me er één toen ikzelf een jongetje van 8 jaar was. De allereerste aflevering van het weekblad Donald Duck kwam uit op 25 oktober 1952. Donald was in dat allereerste verhaal een brandweerman. Alles liep mis. Bij een brandalarm werd Donald gewaarschuwd. Snel zette hij zijn helm op en deed een greep naar zijn brandblusser. Aan de kapstok hingen twee objecten: een brandblusser èn een petroleumspuit. U raadt het al, hij greep verkeerd. Het blussen met de petroleumspuit verliep dramatisch. Het aanvankelijk kleine binnenbrandje breidde zich razendsnel uit. Ze zeggen wel eens dat elke brandweerman in zijn hart een pyromaan is. In dit geval was dit heel letterlijk zo.
't Stond vandaag op de voorpagina. De maximumsnelheden gaan per direct omlaag. We kunnen in elk geval alle 130-borden ophalen. Heeft u toevallig een aanhangwagentje? Dan kunt u zich bij de autoriteiten opgeven om dit megaproces een handje te helpen.
- De gasfabriek met zijn gashouders stond pal naast de Schouwburg aan het Molenwater
- Op de plaats van het huidige politiebureau was toen houthandel Alberts. De straat heet nog steeds Achter de Houttuinen. Hoog boven de weg liep een grote blinkende metalen buis, die zaagsel van de fabriek naar een bootje moest transporteren. Zo af en toe klonk er een oorverdovend geluid boven je hoofd, als het zaagsel getransporteerd werd. Als ik bij mijn vader achterop de fiets zat dan gilde ik moord en brand: "Nee, niet onder die buis door". Blijkbaar was ik bang dat er iets engs stond te gebeuren. Het was een jeugdtrauma van me, die buis van Alberts.
Regelmatig krijg ik advies van mijn dochters: "Paps, zou je daar eens een column over willen schrijven?". Deze keer was mijn jongste dochter aan de beurt. Het ging over Zeeuwse bolussen. In het AD had ze gelezen dat de oorsprong van deze lekkernij helemaal niet uit Zeeland kwam, maar dat zij haar oorsprong vond in Spaanse en Portugese vluchtelingen.
De vele calorieën maken de bolus niet altijd even geliefd. Eén bolus bevat zo'n 294 kilocalorieën. Een volwassen man mag dus zo'n 8 bolussen per dag verorberen. En verder niets anders!!! Een volwassen vrouw mag er slechts 6 à 7 opeten. Ook zij moet daarna stoppen met innemen van andere producten.
Of die heerlijke gezonde Zeeuwse vlegel. Niet te verwarren met dat groepje Terneuzense studenten dat rotzooi trapt op het schoolplein van de plaatselijke middelbare school. Dat zijn ook Zeeuwse vlegels, maar we bedoelen natuurlijk het bekende brood. Zie afbeelding.
Zou een cursus Zeeuws voor Beginners niks zijn voor onze vrienden aan de oostgrens? Of draaf ik nu een beetje door?
Jazeker, dat boek hiernaast op het plaatje staat in onze boekenkast "voor de pak". Er gaat geen week voorbij of ik voel sterk de behoefte om iets na te pluizen. Dat kan iets heel simpels zijn, zoals een Zeeuwse uitdrukking zijn van een buurvrouw van ons, die haar jeugd in Oudelande heeft doorbracht. Zo gauw we weer thuis zijn dan zoek ik het op. En in negen van de tien gevallen vind ik de uitdrukking terug.
In Zeeuwse dialecten (1), column 233, heb ik u reeds verteld dat ik dit boek als afscheidscadeau heb ontvangen van mijn oude werkgever, op het moment dat ik lessen ging verzorgen aan de Middelbare Agrarische School te Goes. "Dat boek gaat ie hard nodig hebben" moeten ze gedacht hebben.
In het Historisch Museum te Goes staat zo'n waterput, precies in het gangetje tussen de garderobe en de toiletgroep. Als bezoekers erlangs lopen dan activeren ze een bewegingssensor en dan klinkt er uit de put de dreigende volzin op volle sterkte:
Weet u het verschil tussen een Zeeuw en een Zeelander?
De Zeeuwse topatleten moesten vreselijk lachen om deze blooper. Èn.....ze roken plotseling winstkansen. Een typisch geval van "Foutje, bedankt". Bij de huldiging achteraf stonden er dus drie Zeeuwen op het podium. Bij aanwezigheid van onze Marokkaan hadden ze alle drie precies één treetje lager gestaan (zie rode pijlen).
Nog even een opmerking over het woord Zeelander, een inwoner van het Brabantse dorpje Zeeland. De Zeelanders varen wel bij de veelgemaakte verwisseling met de gelijknamige provincie. Het vergis-toerisme brengt geld in het laatje. Ja, als je er dan toch bent, dan kun je net zo goed even een biertje drinken, even de maaltijd gebruiken, een nachtje overblijven in herberg D'n Brouwer aan de Kerkstraat.
Even iets anders, weet u toevallig wat een Peelander is?