Columns met een glimlach

Tegen betaling van € 8 per jaar bent u al lid van Vrienden op de Fiets. Elk jaar ontvangt u dan een deelnemerspasje en een boekwerk met meer dan 6000 adressen, alfabetisch gerangschikt per provincie. Stuk voor stuk privé-adressen waar u tijdens een meerdaagse fietstocht kunt overnachten inclusief ontbijt. Pictogrammetjes bij het adres geven aan

- of het sanitair zich op de kamer bevindt

- of u te maken krijgt met één of tweepersoonsbedden

- of de kamer zich bevindt in het huis of dat er sprake is van een tuinhuisje, pipowagen woonboot of caravan

Naast Nederlandse adressen staan er in het boekje ook adressen in België, Duitsland, Frankrijk en "overig buitenland". Meestal betreft het hier Nederlanders die verhuisd zijn naar het buitenland.

De kosten per overnachting zijn € 22,50 per persoon inclusief ontbijt en inclusief een welkomstdrankje bij aankomst. Die prijs is geleidelijk omhooggegaan. Toen wij een jaar of 15 geleden lid werden was het nog € 16,50 per persoon.

Tijdens het welkomstdrankje komen de verhalen los "Hebben jullie daar al eens gefietst?" of "Weet je waar het ook heel erg mooi is?"

Soms is het ook wel een beetje tegen elkaar opbieden: "Hebben jullie nog nooit langs de Donau gefietst? Nou dat moeten jullie nodig een keer gaan doen!!"

Toch nog een extra voordeel: Het vinden van een restaurant voor 's avonds gebeurt vaak op voorspraak van de verhuurders.

Behalve fietsers zijn ook wandelaars van harte welkom (kanoën of schaatsen mag ook - als het maar op eigen spierkracht is).

Vrienden op de fiets (eventueel elektrische fiets)

Vrienden aan de wandel

Vrienden op de schaats

Vrienden aan de peddel

(arriveren per trapauto moet dus ook mogelijk zijn, als het maar eigen spierkracht is)

Enkele fietsverhaaltjes tot slot:

- Mijn allereerste "solo-fietsovernachting" was in Ginneken, een dorpje te zuiden van Breda, vlakbij het prachtige kasteeltje Bouvigne bij het Mastbos. De mevrouw van dit adres vond het zo gezellig dat ze me uitnodigde om 's avonds de maaltijd met haar te gebruiken. Zonder bijbetaling.

- In Kortenhoef (bij 's Graveland) kregen mijn vrouw en ik een welkomstdrankje in de tuin, waar ook een kolonie ooievaars was neergestreken.

- Holysloot ligt in het buitengebied van Amsterdam, aan het einde van een doodlopend weggetje. We sliepen op een enorme zolder. Helaas had de enige horeca in het dorpje die dag Ruhetag. Dus 's avonds op de fiets naar Monnickendam. Onderweg hebben we nog een koe gered uit de sloot, niet door zelf te gaan sjorren, maar door de boer te waarschuwen.

- De fietstocht tussen onze fietsadressen in Akersloot en Abcoude liep dwars door Amsterdam. Aangekomen bij de grachtengordel kozen we bij elke brug een gracht die dichter bij het centrum lag. De volgorde werd dus: Prinsengracht, Keizersgracht, Herengracht, Singel. Bij het verlaten van de hoofdstad kwamen we op het fietspad langs de Amstel Femke Halsema tegen. Nee, ze was toen nog geen burgemeester. Ze was toen fractieleider van Groenlinks.

- Vlakbij Ouderkerk aan de Amstel mochten we op het erf van een boerderij een mini-caravan gebruiken. Gelukkig zijn we allebei klein van stuk, anders had het niet gepast.

- In het dorpje Vlist, aan het gelijknamige riviertje, zaten we ook op het erf van een boerderij. Daar stond er een pipowagen voor ons klaar.

- Ook in het dorpje Meije, aan het gelijknamige riviertje, zaten we bij een boerderij. Deze keer was het een soort zomerwoning achter de schuur, aan de rand van een enorme wei met talloze schapen. Onze nachtrust was daar perfect. In plaats van denkbeeldige schaapjes te tellen om in slaap te kunnen komen, konden wij levende schaapjes tellen. Dat slaapt nòg beter.

- In Westbroek in een prachtige omgeving iets ten noorden van de stad Utrecht. Holland op z'n mooist. Helaas was er geen restaurant in de buurt, maar wel een veredelde frietkraam in het minidorpje. Dan maar een keer ongezond.

- In Soesterberg sliepen we in een tuinhuisje, midden in de tuin. Veel geslapen hebben we niet vanwege een zware en langdurige onweersbui. 's Morgens werd er vanuit het huis een mand met ontbijtspulletjes gebracht.

- In Weesp heb ik mijn vrouw verrast door vooraf een Vrienden op de Fiets adresje te plannen in een boot!!! Wat een leuke ervaring was dat. Heerlijk 's avonds op het dek in het zonnetje. 's Nachts een paar keer m'n hoofd gestoten bij het toiletbezoek. 's Morgens ontbijten in het huis aan de wal.

- Andere Vrienden op de Fiets adressen die we bezocht hebben waren in Nes aan de Amstel (tweemaal hetzelfde adresje), Vinkeveen (na een middagje vliegtuigspotten op Schiphol), Naarden (binnen de vesting), Woubrugge (later ben ik daar ook nog op de schaats langs gekomen), Kamerik, Elburg en Culemborg.

Hebben we nog plannen? Jazeker, we willen de steden van de Elfstedentocht allemaal gezien hebben. We moeten er nog twee: Sneek en IJlst. Even in het boekje neuzen bij de afdeling Friesland: jawel, er zijn voldoende adresjes van Vrienden op de Fiets.

Zou u in de Marco Kroonstraat willen wonen nadat deze man tijdens het carnaval in Den Bosch zich, in beschonken toestand, volledig heeft misdragen?

Zou u op het Halbe Zijlstraplein willen wonen, nadat die jokkebrok van de VVD ten onrechte beweerde dat hij op de thee was uitgenodigd bij Vladimir Poetin?

Nee, deze straten bestaan nog niet. Meestal worden bekende personen pas na hun dood geëerd met een eventuele straatnaam. Het Koningshuis vormt hierop een uitzondering.

Maar het zou natuurlijk zo maar kunnen dat uw gemeente straatnamen zoekt voor een nieuwbouwplan en dat de keuze hierbij valt op markante wereldleiders. Dan heeft u de kans om een prachtig nieuw huis te betrekken òf op het Poetinplein, òf in de Erdoganlaan, òf op de Trumpboulevard.

Maar ook straten genoemd naar historische figuren staan ter discussie. Er zijn mensen die absoluut niet langer in de J.P. Coenstraat willen wonen, vanwege het slechte imago van die VOC-man. En ook het blazoen van onze eigen Michiel de Ruijter begint steeds meer vlekjes te vertonen.

Vroeger, toen ik een klein jongetje was, zong ik nog luidkeels het bekende liedje

"In een blauw geruite kiel

Draaide hij aan 't grote wiel" (het vervolg ben ik helaas vergeten)

Maar de kritiek op onze zeeheld wordt alsmaar groter. Het naar hem genoemde ziekenhuis wordt nog slechts aangeduid met de 4 letters ADRZ. Niemand spreekt het meer voluit uit. En de zeemeeuwen op de Vlissingse boulevard hebben al helemaal geen eerbied meer voor Michiel. Zo neemt het aantal vlekjes alleen maar toe.

Ikzelf woon aan de J.A. vd Goeskade in Goes. Zoëven heb ik voor de zekerheid even gegoogeld wat dat voor snuiter was. Gelukkig, dat viel alles mee. Joannes Antonides van der Goes was een begenadigd dichter, schrijver en vertaler en ook nog eens doctor in de geneeskunde. Een hele opluchting was dat. Hij zal toch te boek staan als kinderlokker, daar moet je even niet aan denken. In dat geval waren we òf verhuisd, òf we hadden de gemeente Goes verzocht om de straatnaam te wijzigen.

We maken een sprongetje naar de A4, de snelweg tussen Antwerpen en Amsterdam. Wat is er zo dubieus aan de A4? Wèl, de A4 is namelijk het melkkoetje van het Centraal Justitieel Incasso Bureau. U kent het CJIB wel, die sympathieke organisatie uit Leeuwarden met dat prachtige logo. Als u dit logo ontwaart op één van de enveloppen in uw brievenbus, dan weet u al hoe laat het is.

Waarom vallen er zoveel boetes op juist die A4? De reden is deze: de afwisseling van de maximumsnelheid varieert bijna met de kilometer. Dan 100, dan weer 120, dan een stukje 80, dan weer 100 (van 09.00 tot 19.00 uur), dan een stukje 130, dan weer 100. Heel onlogisch en als goedwillende automobilist bijna niet bij te houden. Vooral in de buurt van Leiden is het ronduit idioot.

Toch heeft de inning van de snelheidsboetes ook z'n positieve kansen. Als ze deze onlogische opeenvolging van snelheidswijzigingen ook zouden doorvoeren op de A16, de A27, de A2 en de A15 dan stroomt er zoveel geld binnen bij de overheid dat ze de pensioenen niet meer hoeven te korten !!!! En dat is ook in mijn eigen belang, eerlijk is eerlijk. Tezamen met het innen van de boetes voor appen achter het stuur moet dit ruim voldoende zijn om onze ouderen schadeloos te stellen.

We sluiten af met enkele merkwaardige Nederlandse straatnamen:

EENDEKOTSWEG (Gapinge) - heeft deze eend misschien iets verkeerds gegeten?

QUISTKOSTSEDIJK (Kwadendamme) - geef iemand de onmogelijke opdracht om tien keer achter elkaar snel deze straatnaam op te noemen zonder dat meneer Quist over z'n nek gaat

SPIJKERBRUG (Middelburg) - een prestatie om zonder platte band aan de overkant te geraken

POEPERSHOEK (Sint-Jansklooster) - wildpoepen wordt hier oogluikend toegestaan

BOERENVERDRIET (Bergen op Zoom) - slaat dit op een mislukte poging van Yvon Jaspers om één van haar agrariërs aan de vrouw te helpen?

AJAXSTRAAT (Rotterdam) - een geboren Rotterdammer wil daar onder geen beding wonen; de Ajaxstraat bevindt zich in de Griekse buurt tezamen met de Apollostraat, Pandorastraat, en de Minervalaan

ACHTER DEN ENGELSCHEN PISPOT (Den Bosch) - hebben dronken Britse voetbalsupporters in dit steegje hun behoefte gedaan toen FC Den Bosch nog op het allerhoogste niveau acteerde?

SESAMSTRAAT (Oosterhout) - we zitten in de kruidenbuurt gezien de namen van de omliggende straten Oreganopad, Dillestraat en Basilicumpad

TURK (Zwijndrecht) - deze straat in een nieuwbouwwijk is een zijstraat van de straat Onrust; alles wijst erop dat hier aanhangers van meneer Erdogan wonen

TUSSEN HEL EN VAGEVUUR (Enkhuizen) - dit is geen compliment voor de twee kades die aan weerszijden van dit smalle straatje liggen

HOEREJACHT (Enkhuizen) - òf het betreft hier de klopjacht op één enkele publieke vrouw òf één van de prostitutie-woonboten van het Utrechtse Zandpad is via de Utrechtse Vecht en over het IJsselmaar naar Enkhuizen gesleept

VOOR DE BLANKEN (Ruinen) - hier wonen zeker geen asielzoekers uit Centraal Afrika; de zijstraat heet toevallig de Huttenweg; mogen daar wèl asielzoekers wonen?

PISBUITEN (Anderen in Drente) - det klinkt als een echte opdracht; toen heel vroeger de WC-tjes zich nog buiten in de tuin bevonden moest je òf in je nachtgewaad naar buiten òf je maakte gebruik van een nachtspiegel; in Italië is er toevallig een rivier genoemd naar dit handzame hulpmiddel...

Die stedentrip kregen wij cadeau van onze twee dochters ter gelegenheid van ons 50-jarig huwelijk. En ze gingen zelf ook mee.

Dus stapten we met z'n vieren in het vliegtuig naar Denemarken. Een speciaal excuus aan de milieuactivisten onder mijn lezers dat we deze vervuilende manier van reizen gekozen hebben. We zullen het nooit meer doen.

Op Schiphol werd ik al persoonlijk gestraft voor onze keuze om in het vliegtuig te willen stappen. Daar werd ik afgeblaft door een hoogst onaardige man van middelbare leeftijd met een indrukwekkend obesitas-postuur. Hij stond als Schiphol-employee bij de Security Check waar je alle losse spulletjes in een soort teiltje moet deponeren. Misschien deed ik iets niet goed, want hij stond me daar toch een potje te schreeuwen. Na een zeer hardhandige fouilleerbeurt bleek dat ik mijn zakdoek in mijn linkerbroekzak had laten zitten en die had ook in dat teiltje gemoeten. Ik kreeg de opdracht om de keurig opgevouwen zakdoek langdurig uit te schudden. Dacht die eikel nou echt dat ik daar 20 gram los buskruitpoeder in verstopt zou hebben?

Ik kan me nu een beetje voorstellen hoe een wervingsadvertentie in de Schiphol-koerier er uit zou kunnen zien:

Personeel gezocht bij de Security Check. Van de sollicitanten (m/v) wordt verwacht dat zij de passagiers op intimiderende wijze tegemoet treden om de veiligheid in de vliegtuigen te kunnen waarborgen. Een rollenspel behoort tot de sollicitatieprocedure.

Terug naar leukere zaken:

- Naar een mooie, schone stad, want dat is Kopenhagen zeker

- Ons prachtige appartement in het noordelijk havengebied

- Het weer dat in alle opzichten meewerkte

- Een andere valuta: Deense Kronen (het bedrag door 8 delen en je weet de euro's)

- Het voortreffelijk georganiseerde openbaar vervoer

Lang wachten is er niet bij. Elke paar minuten stopt er een metro. En die rijden volledig automatisch zonder personeel. Helemaal voorin waan je je een trambestuurder. Het deed ons denken aan de bovenste verdieping van een Londense dubbeldek-bus. Als je daar helemaal voorin zit krijg je dezelfde ervaring, met één verschil. Eén verdieping lager zit er gelukkig een bestuurder.

Het viel ons op dat er in Kopenhagen enorm veel standbeelden zijn in het straatbeeld. Per vierkante kilometer nog veel meer dan in Florence. En ja, dat éne beeldje in het havengebied, dat mochten we niet overslaan. Wandelend vanuit het Kastellet (een enorm groot fort) zagen we in de verte plotseling een soort volksoploop aan de waterkant. Daar moest het zijn!!! Het meerminnetje!!! Er werd vooral met scheve ogen naar het beeldje gekeken. Scheve ogen? Jaloezie? Nee, hoor, maar het merendeel van de kijkers kwam uit Oost-Azië, vandaar die scheve oogjes.

En het ideale plaatje schiet je met je smartphone: een selfie samen met het meerminnetje.

Even verderop ligt het Koninklijk Paleis Amalienborg. Eigenlijk zijn het vier paleizen rondom een enorm plein in het midden. Het liep tegen twaalven. Het wisselen van de wacht was aanstaande. Dat gaat heel anders dan bij het Londense Buckingham Palace, waar je van achter een groot hek alles op afstand mag bekijken. Hier lopen de "berenmutsen" een soort looproute dwars over het plein. Als publiek moet je tijdig opzij springen als er zo'n clubje ordebewaarders oversteekt.

Weer ietsje verder is één van de hoogtepunten van Kopenhagen. Het kanaaltje Niehavn wordt omzoomd door prachtige gevels in de meest bizarre kleuren.

Dit is het drukste plekje van de stad, vergelijkbaar met andere Europese steden die zuchten onder het massatoerisme. Voetje voor voetje schuifelen de toeristen langs de kade. Achter iedere gekleurde gevel is horeca. Vóór iedere gekleurde gevel is een terras. En elke toerist wil in Niehavn een foto maken. Dat kan eigenlijk alleen vanaf de enige brug die er is.

Vanaf het eind van Niehavn kun je een uitgebreide rondvaart maken langs een aantal bezienswaardigheden. Het was prachtig weer, we kozen voor de open boot. En jawel, we hebben nu ook de andere kant van het zeemeerminnetje gezien... Af en toe bukken voor een bruggetje en een gids die als een heuse spraakwaterval in drie talen verslag doet van alles wat er te zien is.

Aan het eind van de tweede dag hadden onze dochters nog één wens. Het beklimmen van de toren van de Verlosserskerk. Het bijzondere aan deze toren is dat er rondom de spits een schroefvormige wenteltrap aan de buitenkant (!!!) ligt. Zie foto.

In 1987 hebben de dochters in de Zwitserse Alpen hun "klimdiploma" behaald door in de omgeving van Kandersteg 5 verschillende berghutten te bereiken. Met die 5 stempeltjes konden ze toen in het dorp het begeerde diploma ophalen. Nou dan is zo'n Deense toren een eitje natuurlijk. Zo gezegd, zo gedaan. Wij bleven beneden in het zonnetje op een bankje.

Bovenstaand verslagje is slechts een greep uit onze activiteiten.

Helemaal op het eind heb ik de allereerste onaardige Deen ontmoet. Ja natuurlijk, opnieuw bij de Security Check op het vliegveld van Kopenhagen. Ik moest tot overmaat van ramp m'n schoenen uittrekken. Terug aantrekken lukt bijna niet zonder schoenlepel. Maar wat is "schoenlepel" in het Deens? Geen idee. Gelukkig spreken de Denen hun talen. Als je vraagt om een shoe-spoon of een schuh-löffel of een chaussure-cuillère dan komt alles toch nog op z'n pootjes terecht.

Bedankt meiden voor het geweldige weekend !!!!

(slotopmerking: bij een eventuele volgende reis per vliegtuig ben ik sterk van plan om de Security Check te benaderen, slechts gekleed in een zwembroek....)

In de beginjaren '90 woonde onze jongste dochter in de Amerikaanse staat Virginia. Mijn eerste kennismaking met de overdadige eetcultuur uit de States bestond uit het bestellen van een "sandwich turkey". Even voor de duidelijkheid: wat het is niet wat u denkt. Het is géén Turkse sandwich met reepjes Erdogan ertussen. Nee, dat zou ik absoluut niet door m'n strot kunnen krijgen. Niet dat Erdogan dit niet zou verdienen, maar elke vorm van kannibalisme wijs ik bij voorbaat af. Bovendien was meneer Erdogan toen nog lang niet aan de macht. Het Engelse woord turkey staat voor kalkoen. Het smaakt gewoon naar kip, maar toch is het kalkoen.

Wat voor een gigantisch gevaarte even later voor mij werd gezet tart elke beschrijving. Talloze dunne plakjes kalkoen op elkaar gestapeld tot een soort kalkoen-toren. Zie foto en huiver. Bestek werd er niet bijgeleverd. Gewoon je tien geboden gebruiken. "The ten commandments" heet dat daar.

De beelden moeten ongeveer vergelijkbaar zijn geweest met die bekende reclamespot waarin een jongetje zijn opa meesleurt naar MacDonalds en waarbij ze allebei een Big Mac bestellen. Het filmpje stopt wijselijk als opa op het punt staat om een poging te wagen om het gevaarte naar binnen te werken. Het zou een bijzonder onsmakelijk slot zijn geworden van deze commercial: overal curry en smurrie.

Gelukkig zijn er ook geen beelden van die eet-ervaring uit Virginia. En waren ze er wel geweest, dan had u ze NIET te zien gekregen.

We springen vandaag weer van de hak op de tak. We zijn plotseling in Frankrijk aan een zijriviertje van de Seine in het popperige dorpje Bray-et-Lû. Op onze kamer in de chambre d'hôte lag een miniwoordenboekje Nederlands-Frans. Daar kwamen we achter toen we een keuze moesten maken van de Franstalige menukaart in de enige bar-tabac van het dorpje. We kozen beide voor "chèvre chaud". Het warme (chaud = warm) gerecht smaakte niet onaardig. Teruggekeerd op onze kamer bleek dat we warme geitenkaas naar binnen gewerkt hadden.

Dan is er nog een ander herkenbaar Frans probleempje, met name voor hardnekkige carnivoren. Hoe wil je je biefstuk? Bleu, saignant, à point of bien cuit? Het woord "bleu" is totaal verkeerd gekozen, eigenlijk moet het "rouge" zijn, want als je de "bleue" biefstuk opensnijdt is de binnenkant bloedrood.

We maken weer een sprongetje. Zo komen we uit bij het English Breakfast. Toen we in de jaren '80 met onze twee dochters op de bonnefooi door het graafschap Kent fietsten wisten we 's morgens aan de ontbijttafel niet wat we allemaal zagen. Ham and eggs and saucages, ja, daar hadden ze ons voor gewaarschuwd, maar die hele vette gebakken aardappelen op je nuchtere maag kwamen toch als een complete verrassing. De rest van de dag waren we druk bezig om al fietsend die enorme calorie-bom te neutraliseren. Tussen de middag beliefden we niets, maar 's avonds was het toch de gewoonte om een restaurantje of een pub op te zoeken. En u raadt het al. Opnieuw supervette producten op je bordje. Wat een land. Na een dag of zeven verlieten we het land weer. Brexit noemen ze zoiets.

We zijn plotseling bij onze Oosterburen. Aan de Chiemsee aan de rand van de Duitse Alpen, tussen München en Salzburg, belden we in het dorpje Chieming aan bij een "Zimmer frei". Hoera, er was plek.

En vlakbij was er een prachtig gelegen restaurant pal aan de oever van het meer, met een terras aan het water, waar je tijdens de maaltijd de zon langzaam onder zag gaan. Dit werd ons stamrestaurant voor de komende dagen. Op de tweede avond had ik wel trek in "hausgemachte lasagna". Nog een beetje moe van de fietstocht rond het grote meer maakte ik bij de bestelling een hele kleine mini-vergissing. Ik vroeg om salagna in plaats van lasagna. De ober barstte in lachen uit. De rest van de dagen plaagde hij mij iedere avond met dat taalfoutje. De laatste avond heb ik hem een plezier gedaan door opnieuw "salagna" te bestellen.

Tenslotte onze Zuiderburen. Op de bonnefooi naar de zuidelijkste punt van de Belgische Ardennen, vlakbij de Franse grens. We vonden een hotelletje in het dorpje Frahan aan één van de scherpste meanders van de Semois (zie foto). Ze hadden plek voor ons, maar op één voorwaarde: we moesten daar 's avonds ook de maaltijd gebruiken. Dat waren we niet gewend. Na enige aarzeling stemden we toe. Geen zin om verder te zoeken en de plek was idyllisch mooi. We boekten voor vier nachten. Het bijzondere van de avondmaaltijden was de keuze van het vlees of het gevogelte: achtereenvolgens kregen we, voor de allereerste keer in ons leven, de volgende gerechten op ons bord: eend, patrijs, fazant en de laatste avond konijn. Toevallig had cabaretier Youp van 't Hek net die afgelopen Kerst een heel zielig liedje gezongen over Flappie en nauwelijks zes maanden later kregen we dus konijn voorgeschoteld. Dan moet je wel even slikken, letterlijk en figuurlijk.

De megaschnitzel in Treseburg in de Duitse Harz is al meermalen in een column ter sprake gekomen. Het grootste stuk vlees dat ooit op ons bord heeft gelegen. Ik zal u de details besparen. Trouwens, er waren helemaal geen details....

Het was weer feest deze week. De bedoeling was dat ik een afdeling in onze boekenkast zou opschonen. Nou, dat is er niet echt van gekomen. Het opschonen beperkte zich tot het verwijderen van de stoflaag met behulp van een simpel kwastje. Even later was ik verdiept in één van de 7 lijvige delen van de verzamelde werken van Godfried Bomans.

Mijn grote favoriet. Nee, deze boeken gaan niet weg. De 20-delige Winkler Prins encyclopedie mogen ze wat mij betreft komen halen, maar de Bomans-verzameling die blijft !!!

Een korte bloemlezing uit zijn werken wil ik u niet onthouden.

Het volgende rijmpje was ter ere van een jonge, aantrekkelijke vrouwelijke collega van Godfried:

"Niet ranker rijzen ginds in Rome

De zuilen der Sint Pieterskerk

Dan, stil aanbeden juffrouw Oomen

Uw onvergetelijk benenwerk"

Over benen gesproken. De volgende anekdote is waar gebeurd. Over Marlène Dietrich zei Godfried ooit zuchtend:

"Had mijn vrouw maar één zo'n been"

Godfried had Marlène ontmoet op het Grand Gala du Disque in 1963, maar toen droeg ze een hele lange jurk (zie foto), dus hoe kon de heer Bomans weten dat zij extreem mooie benen had? Dit is een zeer twijfelachtige situatie en in die tijd was er ook nog geen #metoo. Wat heeft Godfried toen voor stouts gedaan om de benen van Marlène te kunnen beoordelen? We kunnen er alleen maar naar gissen.

De volgende one-liners zijn ook van zijn hand:

"Veel mensen danken hun goede geweten aan hun slechte geheugen" (dat is een denkertje)

"Een man is als een koning, hij aarzelt tussen vrouw en aas" (met een knipoog naar het kaartspel)

"Een statisticus waadde vol vertrouwen door een rivier, die gemiddeld één meter diep was; hij verdronk" (eigenlijk is dit pure wiskunde)

En dan dit schitterende rijmpje:

"Ik zit mij voor het vensterraam

Onnoemelijk te vervelen

Ik wou dat ik twee hondjes was

Dan kon ik samen spelen"

Bomans verhaalde hoe hij samen met zijn drie broers voor het eerst aan carnaval meedeed, samen verkleed als één olifant en elk gestationeerd in één poot. Tijdens het onvermijdelijke oponthoud op een podium hadden de gebroeders Bomans een tafeltje in de buik bevestigd, waarop zij dan klaverjasten. Volgens Bomans was het bovendien als jongste broer zijn taak om, vlak bij het achtereind gezeten, af en toe een gehaktbal door dit eind naar buiten te werpen om een realistisch effect te bereiken. De olifant moet mede daardoor enorme indruk op het publiek gemaakt hebben.

Bekend zijn ook de vele Sinterklaasverhalen. Hij had zelf ook een aantal keren voor Sint-Nicolaas gespeeld o.a. in Enkhuizen en in Nijmegen.

Het exacte verhaal dat ik aan u kwijt wil is nogal omvangrijk. Daarom een korte samenvatting:

"Sinterklaas zou arriveren aan de Waalkade te Nijmegen. De roeiboot (er was dat jaar geen geld voor een stoomboot) startte in Lent, aan de Noordzijde van de Waal. Aan de overzijde, op de Nijmeegse Waalkade hadden zich duizenden gelovige kindertjes verzameld, zwaaiend met vlaggetjes. Een kwestie van recht oversteken. Wuivend stond de goedheiligman op de voorplecht. De kindertjes op de Waalkade stonden enthousiast te zingen. Eén ding had de roeier over het hoofd gezien. De Waal is best een snelstromende rivier en de roeiboot begon af te drijven. De wachtende kindertjes zagen het gevaar en begonnen steeds harder te zingen. Met één verschil: ZIE GINDS KOMT DE STOOMBOOT veranderde na enige tijd in ZIE GINDS GAAT DE ROEIBOOT (dit laatste grapje is níet van Godfried...). Uiteindelijk kwam de roeiboot bij Druten in het riet tot stilstand. Zo'n 15 kilometer stroomafwaarts..."

Een ander mooi verhaal is zijn serieuze zoektocht naar de verblijfplaats van Sint-Nicolaas in Spanje. Hij begon zijn zoektocht in Den Haag bij Buitenlandse zaken tesamen met de ambtenaar achter loket 7. Samen met de ambtenaar doorzocht hij het telefoonboek. Het was een hele uitzoekerij. Niet bij de S van Sint, niet bij de N van Nicolaas, niet bij de K van Kapoentje, maar wèl bij de H van Heilige Nicolaas, kindervriend en makelaar in speelgoederen, 5-Decemberplein, Madrid-Oost. Gevonden en ook maar meteen een afspraak gemaakt. Bomans ging met het vliegtuig naar Spanje voor een volledig interview. Prachtig verhaal is dat geworden. Sinterklaas was in zijn vrijetijdskleding. "Je denkt toch niet dat ik het hele jaar in dat apepakkie blijf rondlopen?" was zijn commentaar.

In een ander verhaal had Godfried zich aangesloten bij een hengelvereniging. Hij had zich tot in de puntjes voorbereid. Op een zaterdagmiddag hadden alle leden zich verzameld aan een riviertje in het Groene Hart. De hengel van Godfried was ietwat aan de lange kant. Zodanig dat zijn vistuig regelmatig vast kwam te zitten in het riet aan de overkant. Dan liet hij zich per roeiboot overvaren om de zaak weer los te maken. Na een aantal van dit soort voorvallen nam de voorzitter Godfried apart: "Misschien is het beter dat meneer zich opgeeft bij een roeivereniging"

Of dat verhaal van die brandmeester die er zijn behagen in schiep om de belendende percelen (brandweerjargon voor "de huizen ernaast") met een fikse waterstraal omver te spuiten. Het brandende pand in het midden was slechts bijzaak. Totale onzin, maar wèl hele leuke onzin.

Het verhaal over het bezoek aan een 100-jarige, deze keer onverkort: ,,Is vader thuis?" vroeg ik aan het oude mannetje, dat opendeed. Hij knikte, en liet mij in een kamertje waar een nóg ouder mannetje zat, dat al bijna dood was. Haastig rukte ik een spreekhoorn van de wand en schreeuwde in zijn oor: ,,Wel gefeliciteerd!" ,,U bent abuis', zei de oude man met doffe stem, ,,vader is boven". Ik vloog de trap op, want ik begreep dat het nu een kwestie van seconden was. Daar hing de honderdjarige aan de touwen: hij was bezig een vogelnestje te maken. Ik kroop bijna in zijn oor en gilde: ,,Wel gefeliciteerd!!' De jubilaris schudde het hoofd, maakte een dubbele salto en sprong op de grond. ,,Ik ben niet doof", zei hij, zijn jas aantrekkend, ,,ik ben alleen maar oud"

In de vijfde klas van de HBS wilde ik het boekje Pieter Bas van Bomans op mijn literatuurlijst zetten. Niet zo'n dik boekje gelukkig, maar toch de moeite waard en van een bekende auteur. Mijn enigszins elitaire docent Nederlands glimlachte neerbuigend bij dit onzalige idee en zei: "Alleen echte literatuur graag". Dit is helaas niet zo'n leuke herinnering.

Bomans kwam ook veelvuldig op TV. Als tafelgast, bij een quiz of in eigen programma's, die voornamelijk over reizen gingen. Een spiekbriefje had hij nooit nodig. Al zijn conversatie was 100% voor de vuist weg.

Ik ben ervan overtuigd dat hij de overwinningsspeech van Thierry Baudet over de uil van Minerva en de boreale wereld, zonder voorbereiding, uit het hoofd had kunnen declameren. Pure oikofobie.

In het jaar 1950 heb ik voor allereerst van mijn leven een geldelijke transactie gepleegd. Ik was een jaar of zes en iedere zaterdagmorgen gaf mijn moeder mij welgeteld één stuiver om iets leuks mee te doen. Eén stuiver zakgeld uit de guldentijd iss ongeveer 2,3 eurocent. Wat deed ik met die stuiver? Naar de snoepwinkel in de Breestraat te Middelburg, op loopafstand. Zie foto met pijl. Keuze genoeg, een zoute drop, een spek, salmiak, een pakje kauwgom met als extra verrassing een plaatje van een filmster.

Op een goede zaterdagmorgen trokken mijn twee vriendjes en ik naar een ander winkeltje vlakbij de Middelburgse Korendijk. Iets verder lopen, maar we hadden gehoord dat ze daar ook losse kattendropjes verkochten. De winkel stond bomvol. Je kon er ook andere dingen kopen dan alleen snoepgoed. Dit winkeltje werd gerund door een stokoud echtpaar. Doe-het-zelf bestond toen nog niet, dus er was "gewoon" een toonbank. Toen we eindelijk aan de beurt waren deed ik als eerste mijn bestelling: "Een stuiver kattendropjes, alstublieft". Het oude mannetje pakte een laddertje en zeulde een grote zware glazen fles vanaf het bovenste schap. Na het vullen van een papieren zakje zette hij de fles weer op de bovenste plank en daalde het laddertje af. "En wat wil jij?" vroeg hij aan mijn vriendje. "Een stuiver kattendropjes" en dus begon de hele ceremonie weer van voren af aan. Voor de zekerheid vroeg het mannetje aan mijn andere vriendje: "Wil jij soms ook een stuiver kattendropjes?". Omdat het antwoord ontkennend was, zette hij de fles weer bovenin en daalde het trapje weer af. "Zeg het maar", waarop mijn andere vriendje de bestelling deed: "Een dubbeltje kattendropjes, altublieft".

Voor de duidelijkheid, de vader van dit vriendje was directeur van de Twentsche Bank. In dat gezin heersten andere financiële normen, dus ook andere zakgeldtarieven.

In de loop der jaren ging het bedrag van mijn wekelijkse zakgeld geleidelijk wat omhoog. Ook werd, speciaal voor mij, een spaarbankboekje in het leven geroepen. Ik heb het nog steeds, maar .... er staat geen geld meer op.

Rond 1960 verdiende ik in de schoolvakanties voor het eerst mijn eigen centjes. De verrichte arbeid was gebaseerd op agrarische grondslag.

- Een aantal dagen juun (= uien) trekken, òf staand met gebogen rug, òf met de knietjes in de modder; verdienste: f 4,00 per dag.

- Zwarte bessen plukken in de buurt van Zoutelande à f 0,35 per kilogram; meerdere jaren heb ik dit gedaan.

Van alle verdiende centjes samen èn van het gespaarde zakgeld heb ik toen een nieuwe fiets gekocht.

Mijn eerste echte baan was op het laboratorium van een grote gloeilampenfabriek in het zuiden van het land. Om een tipje van de sluier op te lichten: de eerste letter van een bekende voetbalclub is tevens de eerste letter van het Eindhovense bedrijf. De maandelijkse salarisuitbetaling ging toen nog per loonzakje. Dat was altijd een hele ceremonie. Lange rijen met witte laboratoriumjassen vormden zich voor het tafeltje waar de loonzakjes uitgedeeld werden. Na uitvoerige legitimatie mocht je je loonzakje in ontvangst nemen. Deze poppenkast duurde niet zo heel erg lang. Heel snel al werd aan het personeel gevraagd om een bankrekening te openen.

Om aan ècht geld te komen moest je dan op bezoek bij dat bankkantoor en moest je aansluiten achter een lange rij mensen die allemaal hetzelfde wilden.

We gaan het hebben over buitenlandse valuta. Op vakantie naar het buitenland moest je eerst langs de bank om voor een paar honderd gulden vreemd geld te halen. Belgische francs, Duitse Marken of Franse Francs. Liefst voldoende voor de hele vakantie. Anders moest je in het buitenland op zoek naar een plaatselijke bank.

Vreemd geld na de vakantie weer terug inleveren bracht veel minder op dan verwacht. De bank hanteerde namelijk twee koersen: de "biedkoers" en de "laatkoers". Alles in het nadeel van de klant. Ja, toen ook al !!! Onbehoorlijk gedrag !!!

Op een gegeven moment verschenen de Eurocheques. Met deze waardepapieren kon je in heel Europa betalen in een hotel of een restaurant, of je kon hiermee geld halen bij een bank. Ik heb nog een mapje met Eurocheques liggen, daar ben ik best zuinig op.

Vanaf omstreeks 1990 maken we gebruik van betaalautomaten. Dat begon heel voorzichtig. Eerst alleen bij de eigen bank, later maakte dat niet meer uit, nog later verschenen ze ook in winkels.

Tijdens onze Donau-fietstocht hebben we voor het eerst Oostenrijkse Schillingen gepind in het stadje Linz an der Donau. Met ons eigen bankpasje !!!

En toen werd het 1 januari 2002. Een gedenkwaardige dag. Achter de pinautomaat op de Goese Markt stond een onafzienbare rij burgers die voor het eerst eurobiljetten wilden aanschouwen. Gelukkig was het bij een ander pinautomaat in de stad een stuk minder druk...

Het was ons al opgevallen dat er uit de pinautomaat nooit briefjes van € 100 tevoorschijn komen, hoe groot het gevraagde bedrag ook is. Tot we een paar jaar later op vakantie in Oostenrijk waren. In Oostenrijk geld pinnen is ronduit verrassend. Boven de 100 euro verschijnt er een heus briefje van 100 euro uit de gleuf. En als je dit briefje inlevert bij de ijscoman dan geeft hij zonder blikken of blozen 98 euro wisselgeld terug.

Nog twee opvallende zaken tot slot.

- Het valt op dat er steeds minder met contant geld betaald wordt. Bij de groentekraam op de markt, in de frietkraam, bij de visboer. Klein bedrag, pinnen mag.

- De invoering van het contactloos pinnen is niet geheel zonder risico. Als iemand zijn pasje verliest dan kan de oneerlijke vinder een aantal keren voor maximaal € 25 per keer boodschappen doen. Gelukkig niet onbeperkt. Na een aantal transacties (een stuk of zes) wordt de pincode gevraagd. Dus je maximale verlies kan zomaar € 150 bedragen. Nog een voordeel dat je zo af en toe toch je pincode moet intoetsen: het risico om je 4-cijferige code te vergeten ligt op de loer.

Zo, dat was het dan. Tussen één (gulden)stuiver zakgeld en het contactloos pinnen gaapt een gat van bijna 70 jaar !!!

Soms wordt een onderwerp voor een column je zomaar in de schoot geworpen. Zo ook deze keer. Mijn echtgenote was de maandagse PZC aan het doorspitten en plotseling zei ze enthousiast: "Moet je nou eens kijken wat híer staat!!!!".

Een krantenkop uit het sportkatern, afdeling het Zeeuwse amateurvoetbal, had haar aandacht getrokken. Er stond letterlijk:

"De Heer bezorgt Stavenisse een heerlijke overwinning" (dus Heer met een hoofdletter).

Nou dat is dan overduidelijk, die overwinning is van bovenaf geschonken. Nou kan dat wel kloppen want dat Thoolse dorp ligt volledig binnen de Bible Belt. Nou wil het toeval dat de tegenstanders uit het dorpje Sint-Philipsland kwamen en dat dorp ligt óók in diezelfde Bible Belt. Dan is er maar één slotconclusie mogelijk: die van Stavenisse zijn strenger in de leer dan die van Flipland....

We zitten plotseling weer midden in de krantenkoppen. Er zijn oude krantenkoppen maar ook een aantal recente. Daar gaan we dan.

ETEN VAN VROUWEN BETER VOOR MILIEU

En dat in een tijd dat we van het vlees af moeten!!! Toch zeker als je de uitzendingen van de Partij voor de Dieren volgt. Maar....... vrouwen zijn nu eenmaal geen dieren, dus zou het eten van vrouwenvlees geoorloofd moeten zijn. Ook voor Marianne Thieme.

BELG SLIKT ELKE DAG HALF MILJOEN SLAAPPILLEN

Heeft die Zuiderbuur van ons uit Denderwindeke de bijsluiter wel gelezen?

20-JARIGE FIETSER HAD HAAIENTANDEN, MAAR IS TOCH DE WEG OPGEREDEN

Waarschijnlijk was deze persoon met spoed op weg naar de tandarts om dat monsterachtige gebit te laten saneren.

SCHIETVERENIGING MIKT OP NIEUWE LEDEN

Als je als vereniging wilt groeien dan is dit wel het allerlaatste wat je moet doen.

CURSUS POPPEN EN BABY'S MAKEN

Eigenlijk zijn dit twee volledig verschillende disciplines. De cursus wordt dus opgesplitst in twee delen. 's Morgens komt er een creatief persoon helpen met de poppen. Het middagprogramma wordt ingeruimd voor een sexuoloog die aanschouwelijk onderwijs verzorgt.

JEUGDIGE HOOGSPRINGER HEEFT PLAFOND NOG NIET BEREIKT

Nog even goed oefenen, zou ik zeggen. Zet wel een valhelm op, sommige plafonds kunnen best heel hard zijn.

NS ZET MES IN TREINPERSONEEL

Een vrij rigoureuze maatregel om te bezuinigen op je personeelsbestand. Waarom geen keurige afvloeiingsregeling die financieel aantrekkelijk is. Om nou meteen naar een mes te grijpen....

TWENTS ZIEKENHUIS SNIJDT IN EIGEN PERSONEEL

Betekent dat een gratis rondleiding langs de nieuwe operatiekamers?

BUSCHAUFFEUR RIJDT DRONKEN SCHOOLKINDEREN ROND

Hoe kan dat nou? De kindertjes hadden alleen maar ranja gedronken.

PROEVEN MET MANNENPIL SUCCESVOL: NIEMAND RAAKTE ZWANGER

Ook hier moet de sexuoloog hoognodig enige uitleg komen geven.

PVDA: GRATIS PARKEREN OP DE HELLING

Dat wordt erg lastig in een plattelandsgemeente zonder enig reliëf in de bodem.

UTRECHTSE DAKLOZEN HOUDEN OPEN HUIS

Waar precies? Dat wordt nog een verrassing. U hoort er nog van.

VERSLAAFDE MAN HAALT ZIJN GRAM BIJ DE RECHTBANK

Normaal haalt hij grammen van dat spul altijd bij de growshop, maar wellicht is die vandaag uitverkocht? En de rechterlijke macht neemt dit soort spulletjes vaak in beslag, dus wat is er lucratiever dan hier munt uit te slaan?

ARIE SLOB ONTKENT LEK TE ZIJN

Ja, dat kun je nou wel ontkennen, maar elk mens heeft zeven serieuze lichaams-openingen, de poriën en de ogen niet meegerekend.

De verklaring voor deze "vreemde" krantenkop:

In 2016 was er was gelekt vanuit de Commissie Stiekem (Commissie voor Inlichtingen en Veiligheidsdiensten = CIVD, bestaande uit de fractievoorzitters van de Tweede Kamer). Wie dat gedaan heeft? Het antwoord is nooit 100% boven water gekomen. Het is gebleven bij verdachtmakingen.

HOMODISCO ZOEKT POT MET GELD

Hier hoeft geen uitleg bij. Toch?

PRORAIL WAS EVEN HET SPOOR BIJSTER

Dat is al sinds NS en Prorail apart gingen.

TE WEINIG CONTROLE OP MILJOENEN GEMEENTEN

Nu blijkt Nederland slechts 380 gemeentes te hebben...

BISSCHOPPEN WORSTELEN MET GEBRUIK CONDOOMS

Misschien toch weer diezelfde sexuoloog uitnodigen? Maar bij nader inzien......bisschoppen hebben toch ooit plechtig beloofd dat zij celibatair door het leven zouden gaan? Hoe zit dat dan?

Zo, dit was een onverwachte column tussendoor. De column die ik deze week eigenlijk wilde schrijven krijgt u dus volgende week. Prettig weekend!!!

Toch nog even terug naar die allereerste krantenkop over die voetbalwedstrijd tussen Stavenisse en SPS (Sint-Philipsland).

U had al lang begrepen dat Stavenisse-voetballer Arjen de Heer in die wedstrijd een beslissend doelpunt heeft gemaakt.

Ik verdenk de sportredacteur van de PZC ervan dat hij "met opzet" zijn voornaam uit de kop heeft weggelaten!!!

John Bercow, de voorzitter van het Britse Lagerhuis heeft het er maar druk mee. Hij is aangesteld om de politieke beschouwingen in goede banen te leiden. De Britse versie van onze voorzitter van de Tweede Kamer: Khadija Arib.

Alleen in Engeland gaat het er veel steviger aan toe. In het Lagerhuis zitten de twee partijen (Labour en de Tories) pontificaal recht tegenover elkaar, met slechts een beperkte afstand daartussen. Slechts twee partijen, dat klinkt overzichtelijk, maar dat is het geenszins.

Als er bijvoorbeeld iemand van Labour aan het woord is dan wordt die persoon luidkeels aangemoedigd door de eigen partij: "Hear, hear !!!!". Vrij vertaald betekent dit: "Zeg dat wel, zeg dat wel !!!!"

De andere partij hanteert tijdens deze speech een ander vocabulaire: "Boooh, boooh !!!!" oftewel het geluid wat een vrouwelijk rund meestal voortbrengt. De bijdragen van enerzijds steun en anderzijds afkeer zijn dermate luid, dat het verhaal van de parlementariër bijna volledig wegvalt in deze orkaan van geluid. Voorzitter John Bercow doet hier nog een schepje bovenop: "Order, order !!!!" op een meer dan oorverdovende toon. Een vergeefse poging om orde in de chaos te scheppen.

De Britse TV zendt zo'n debat vaak live uit en de kijkcijfers rijzen de pan uit. Waar "Den Haag Vandaag" bij ons niet bijzonder scoort wat kijkcijfers betreft, is het programma "London Today" mateloos populair bij een miljoenenpubliek.

Maar het kan nog veel gekker. Er zijn landen waar het tijdens politieke debatten volledig uit de hand loopt.

In Oekraïne is het niet ongewoon dat parlementariërs met tomaten, eieren of zelfs rookbommetjes gaan gooien.

In Italië of in Griekenland valt zo af en toe ook wel eens een klap en laatst was er in het Turkse Parlement nog een massale vechtpartij tussen vóór- en tegenstanders van meneer Erdogan.

Maar India spant de kroon. De vechtpartijen in het parlement zijn daar tot standaard verheven. Aan de wanden van de regeringszaal hangen om de 3 meter verbandkisten. En die worden regelmatig gebruikt.

Vergeleken met de genoemde landen gaat het er in het Haagse gezapig toe. Zo heel af en toe valt er een onvertogen woord ("Doe's normaal man" of "Knettergek"), maar daar blijft het ook bij. Kamervoorzitter Arib heeft een betrekkelijk rustig baantje.

Je moet er toch niet aan denken dat Thiery Baudet en Klaas Dijkhoff slaande ruzie krijgen en dat de bloedspetters in het rond vliegen.

Of dat Liliane Marijnissen met haar scherpe nagels een poging doet om het gezicht van Geert Wilders te bewerken.

Eén ding is zeker. Als dit soort taferelen hier zouden plaatsvinden dan vliegen de kijkcijfers van Den Haag Vandaag en aanverwante politieke programma's als een komeet de hoogte in. Iedereen wil het blauwe oog van de leider van Forum voor Democratie bewonderen. En iedereen wil met eigen ogen zien hoezeer onze blonde PVV-er is toegetakeld door Liliane van de SP.

En de uitzending waarbij Kees van der Staaij van de SGP volledig uit z'n dak gaat trekt nog wat extra publiek vanuit de Biblebelt.

We zijn na een omwegje terug bij de Nederlandse politiek.

Wat mij verbaast is het feit dat men zich druk maakt over het feit dat er na de verkiezingen van de Provinciale Staten er misschien geen meerderheid meer zou zijn voor de regeringspartijen in de Eerste Kamer. Nou èn? Heeft er dan niemand vroeger opgelet bij de lessen Staatsinrichting op de Middelbare School?

Op onze boekenplank in de logeerkamer vond ik het boekje Staatsinrichting dat wij op de MULO gebruikten. En daar staat het heel duidelijk. De functie van de Eerste Kamer is heel verschillend dan die van de Tweede kamer:

De Eerste Kamer heeft als taak om wetsvoorstellen te beoordelen op werkbaarheid, op toepasbaarheid in de samenleving, te toetsen op fouten of ongewenste neveneffecten.

Het is zeker niet de bedoeling om in de Eerste Kamer opnieuw "tweedekamertje" te gaan spelen om wetsontwerpen te gaan blokkeren of verwerpen, louter op politieke gronden.

Het wordt hoog tijd dat politici en ook commentatoren en verslaggevers een herhaalcursus Staatsinrichting gaan volgen.

Vroeger was er in Ierland een soortgelijk systeem als hier in Nederland. Ook daar werd in de Eerste Kamer driftig "tweedekamertje" gespeeld. Maar men was dat "dubbel werk" daar zo beu dat in 2013, via een volksreferendum, de Ierse Eerste Kamer definitief is afgeschaft. Het fenomeen had geen toegevoegde waarde meer.

Wordt het niet eens tijd om ook hier het Bejaardentehuis van ons parlement te sluiten. De term "Bejaardentehuis" is misschien een beetje oneerbiedig, maar de gemiddelde leeftijd van het gemiddelde Eerstekamerlid overtreft die van het gemiddelde Tweedekamerlid ruimschoots.

De voordelen van het afschaffen van de Senaat zijn helder en klaar:

- een enorme besparing als deze 75 senatoren achter de geraniums gaan plaatsnemen

- geen dubbel werk meer; geen "tweedekamertje" spelen in de Senaat

- in het kader van de verbouwing aan het Binnenhof kan de Eerstekamerzaal omgebouwd worden tot museum, waarbij portretten te bezichtigen zijn van Thorbecke, Troelstra, Kuyper, Cort van der Linden, Colijn, Gerbrandy, Drees, Cals, Marijnen, den Uyl en vele, vele andere

En de naam "senator"? Die wordt slechts gereserveerd voor die overbekende sigaar.

De Eerste Kamer afschaffen? Ja/nee. Ik weet al wat ik ga stemmen...

Waar een middagje opruimen toe kan leiden!!!

Ik kwam een stapeltje schoolkranten tegen uit de jaren 2005 en 2006 toen ik mijn laatste jaren doorbracht aan het Groen College, in een allerlaatste poging om leerlingen bij te scholen op het gebied van wiskunde, scheikunde en informatica. In die schoolkranten schreef ik zelf ook regelmatig stukjes. Ook toen al. Eind 2006 was ik al gepensioneerd, toen ik als oud-docent nog één bijdrage heb geleverd aan de schoolkrant.

Hier volgt de onverkorte weergave van die aller-, aller-, allerlaatste bijdrage:

Vanachter de geraniums.

Als je zoveel jaar op het Groen College hebt gewerkt, dan laat je dat niet meteen los. Natuurlijk kijk je de eerste vrije dagen regelmatig op je horloge: nu hebben ze pauze, nu mogen ze weer beginnen, nu zit de lerarenkamer helemaal vol, nu is het vergadermiddag, nu gaan ze met weekend. Het is nog maar heel kort geleden dat ik, laverend door de gangen, dwars door een meute mij tegemoetkomende leerlingen de personeelskamer probeerde te bereiken, liefst zo snel mogelijk want elke koffieminuut is er één. Onderweg kreeg je dan regelmatig een onbedoelde hengst van een rugtas van een leerling. De gemiddelde leerling is langer dan ikzelf, dus de rugtassen raakten mij meestal vol op het hoofd.

En die éne keer toen ik een haastige collega van de afdeling Paardenhouderij tegenkwam, die zich ook door die massa leerlingen moest heen worstelen. Hierbij gebruikte hij de techniek om leerlingen links en rechts van zich af te duwen om sneller door de menigte te kunnen komen. In het moderne voetbal hebben ze hiervoor de rode kaart uitgevonden. Alweer vanwege mijn beperkte lengte zag de bewuste collega mij voor een leerling aan en kreeg ik een forse duw die mij tegen het tassenrek bij de garderobe deed belanden. Gelukkig ging de pijn in mijn schouder na een aantal slapeloze nachten en na het tijdelijk gebruik van een mitella vanzelf weer over, dus waar praten we over?

Mijn collega's hadden me al gewaarschuwd: de eerste maand zal het nog meevallen, maar je gaat enorm naar die school terugverlangen als in november de weergoden het voor het zeggen hebben en als je vanwege de slagregens en de storm niet op je fietsje kunt stappen. Ik zag dat gevaar ook wel in en ik heb reeds in september een mailtje gestuurd naar Erwin Krol, met het verzoek of hij in november voor aardig najaarsweer kon zorgen. Meteen kreeg ik een mailtje terug met de belofte dat hij zijn best voor mij zou doen. Vandaag (1 december) kreeg ik weer een mailtje van de weerman:

Beste meneer Pluijmers,

Ik neem aan dat u tevreden was met de temperatuur van de afgelopen maand. Helaas hebben de media lucht gekregen van het ongewone weer, dus ik moet wel een beetje oppassen in het vervolg. Heeft u verder nog meteorologische wensen?

Met vriendelijke groet,

Erwin Krol

Ik heb hem teruggemaild en hem bedankt voor het mooie weer en gevraagd of hij met Kerst voor een dik pak sneeuw kon zorgen, we wachten af.

Leuk dat ik lopend door de stad nog veel (oud)leerlingen en (ex) collega's tegenkom en het gesprek komt dan altijd weer op onze gezamenlijke passie: het Groen College. Nog steeds heb ik dat schoolmeesterachtige over me, want als ik een jongeman in de Goese binnenstad een blikje achteloos over de schouder zie weggooien dan heb ik nog steeds de neiging om hem bestraffend toe te spreken.

Aan de andere kant kan ik in de richting van de jeugd erg hulpvaardig zijn, al wordt dat niet altijd begrepen. Zeker niet in het geval toen een ca 18-jarige jongen met zijn auto de markt opdraaide. Onder zijn auto zat een enorme uitlaat en daar kwam me een vreselijke herrie uit !!! Dus ik stapte naar hem toe en met de beste bedoelingen legde ik uit dat zijn uitlaat waarschijnlijk lek was en dat hij maar eens een bezoekje aan Kwikfit moest brengen. Ik heb nog nooit iemand zo dom zien kijken, daar was mijn domste leerling nog intelligent bij. En een bedankje kon er ook al niet af...

Mijn oude vak wiskunde (het mooiste vak wat er is) draag ik ook nog een warm hart toe. Nog steeds bedenk ik voorbeelden uit de praktijk waarbij de wiskunde van groot nut kan zijn. We sluiten af met enkele voorbeelden.

Vraag-1:

Een gepensioneerd docent wil zijn vensterbank graag vullen met geraniums. Zijn vensterbank is 3,26 meter breed. Een geranium heeft een breedte (in volle bloei) van 26 cm. Hij wil tussen twee geraniums minimaal 6 cm ruimte (o.a. om bij te houden hoe vaak de buren visite krijgen). Hoeveel geraniums moet hij kopen?

Vraag-2:

Een gepensioneerd docent gaat op zaterdagmiddag (samen met zijn echtgenote) winkelen in de binnenstad van Goes. Ze winkelen van 13.51 tot 16.11 uur. Gemiddeld komt de docent elke 7 minuten een oud-leerling tegen. Van deze oud-leerlingen wil 90% de docent wel groeten (dus 10% draait het hoofd om en wil niets zien).

Hoeveel leerlingen heeft de docent begroet die middag?

Antwoorden svp mailen aan h.pluijmers@groencollegegoes.nl

In het geval van goede antwoorden wordt het resultaat onmiddellijk doorgegeven aan jullie wiskundedocent die dit in het eerstvolgende proefwerk zal verwerken (foute antwoorden worden niet doorgegeven; we blijven leerlingvriendelijk). Vermeld bij je oplossing je klas en de naam van je wiskundedocent!!!

Met vriendelijk groeten,

Jullie oud-docent M.J. Pluijmers

We gaan terug naar de beginjaren '50 van de vorige eeuw. Als jongetje van een jaar of 8 fietste ik nogal eens de ruim 6 kilometers tussen mijn woonplaats Middelburg (Noord) en het stadje Veere. Juist vóór Veere was het gehuchtje Zanddijk, in die tijd slechts één straatje groot. Zo gauw je het stadje binnenreed werd je getrakteerd op bordjes met een aantal stichtelijke gedichtjes, zoals:

Weest Veere waard en rijdt bedaard.

Doe Veere een plezier en gooi uw afval hier.

Er waren er nog wel een paar, maar die ben ik vergeten.

Wat was er zo aantrekkelijk aan Veere? Natuurlijk de toren van de Dom, die je kon beklimmen voor een dubbeltje, de sluizen in het kanaal door Walcheren, de gigantische walvistand bij het uitzichtspunt bij de Campveerse Toren. Van daaruit had je een weids uitzicht op het Veerse Gat, dat toen nog in open verbinding stond met de Noordzee. Vanaf datzelfde punt vertrok ook regelmatig het fietspontje naar Kamperland op Noord-Beveland.

Iedere middag liepen de viskotters binnen in de Veerse Kaai en werd de vangst op de wal verzameld en naar de vismijn gebracht. Er was in die tijd nog geen pulsvisserij, dus er was nogal wat bijvangst: krabbetjes, kreeftjes, krukels, zeesterren, kleine ondermaatse visjes. Het werd aan het publiek oogluikend toegestaan om in die bijvangst te grasduinen voor eigen consumptie. Ik heb dat meermalen gedaan. Mijn moeder werd er altijd blij van.

De rest van de bijvangst werd naar de zogenaamde puffabriek gebracht, waar het werd vermalen tot vismeel. Deze fabriek stond aan het Arnekanaal vlakbij Arnemuiden en er kwam altijd een afschuwelijke stank vandaan. Bij noordoosten wind werd ook de stad Middelburg geteisterd door deze doordringende stank.

Terug naar Veere. Aan de voet van de Campveerse Toren, waar nu een parkeerterrein zorgt dat de toeristen midden in het stadje kunnen parkeren, was vroeger hèt voetbalveld van VV Veere. Als junior van VV Middelburg heb ik daar heel wat voetstappen liggen. Er was één bijkomstigheid. Als iemand de bal een wilde trap gaf, dan kon het gebeuren dat deze met een wijde boog over het dijkje zeilde en in het Veerse Gat terecht kwam, waarbij deze dan door de ebstroom naar het open water van de Noordzee werd gedreven.

Later is het voetbalveld verkast naar een nieuw complex aan de ongezellige Bieweg.

Om vanuit Middelburg naar Veere te fietsen kon je kiezen. òf langs de kaarsrechte, enigszins saaie Veerseweg, òf langs het buitendijkse jaagpad, vlak langs het kanaal. Waar het jaagpad tussen Middelburg en Vlissingen prachtig geasfalteerd was, bestond het jaagpad naar Veere uit een karrenspoor met grove kiezels. Het was geen pretje om daar te fietsen (of te steppen), maar voor de verandering heb ik dat toch meermalen gedaan.

Een paar jaar geleden ben ik "op de nostalgische toer" gegaan. Met de trein van Goes naar Arnemuiden, te voet naar de sluizen van Veere. Deze wandeling werd gemarkeerd met bordjes en voerde onder andere over een grasdijkje waar een verzameling eigenwijze koeien mij de doorgang versperden. Na veel moeite kon ik de dames passeren. Verder liep de wandeling langs het Veerse Meer naar de Veerse sluizen. Daarna begon de nostalgie. Zou het mogelijk zijn om het oude jaagpad langs het kanaal richting Middelburg te volgen? Met de nodige strubbelingen is dat gelukt. Een groot gedeelte van de dijk werd bevolkt door grazende schapen en dan moet je wel eens over een hekje klimmen, of jezelf door een zelfsluitend schapenhekje wurmen. Uiteindelijk kwam ik heelhuids aan in de metropool Middelburg.

Over spannende wandelingen gesproken. Vanaf de sluizen loopt langs de zuidrand van het stadje Veere een prachtige wandeling met twee zelfbedieningspontjes over de kreek en een tunnel onderlangs de vestingwerken van het Oranjebolwerk. Zeer de moeite waard, vooral met kinderen.

De kreek is een overblijfsel van de dijkdoorbraak uit oktober 1944, toen de geallieerden de dijken van Walcheren bombardeerden om de Duitsers natte voeten te bezorgen. Niet alleen de Duitsers kregen natte voeten, ook de oorspronkelijke bewoners werden zwaar getroffen. Diezelfde kreken vind je ook bij Rammekens (Ritthem), Vlissingen en Westkapelle.

Dit doet me denken aan een legpuzzel van 500 stukjes, die ik als klein jongetje wel honderd keer gelegd moet hebben. Na een paar minuutjes googelen vond ik hem terug.

We gaan tot slot terug naar de Veerse rijmpjes uit het begin van de column.

In de jaren '70 woonde ons gezinnetje (vader, moeder en twee dochters) in een eengezinswoning in de wijk Middelburg-Zuid. Ons huis grensde aan een groot grasveld waar de kinderen van de wijk naar hartenlust konden spelen.

Helaas werd dit grasveld ook regelmatig besmeurd met hondenuitwerpselen.

Toen kwam de gedachte bij me op om, in navolging van Veere uit de jaren '50, bordjes met gedichtjes te plaatsen op diverse plaatsen op het grasveld. Het waren 5 of 6 verschillende teksten, waarvan ik me er nog precies twee kan herinneren:

Wat Fikkie hier laat vallen, doet ons de pret vergallen.

't Stinkt en 't is bruin, en 't hoort in uw eigen tuin.

De ouders met kinderen vonden dit een goede actie. De bazen en bazinnen van de hondjes waren minder geamuseerd. Binnen twee dagen werden de bordjes hardhandig uit de grond gerukt en kapotgemaakt.

Jammer, jammer, jammer, 't was zo goed bedoeld...

De inspiratie voor deze column kwam voort uit een opruimwoede in onze boekenkast. Tijdens deze actie kwam ik een boek tegen wat ik al jaren niet had ingezien: Woordenboek van populaire uitdrukkingen, clichés, kreten en slogans. Vooral de reclameslogans hadden mijn interesse.

We gaan er een aantal doornemen.

"Als het aan de kat lag kocht ze Whiskas"

Misschien een beetje flauw, maar bij deze slogan zie ik in mijn fantasierijke gedachten een poes achter een winkelwagentje door Albert Hein schuifelen, op zoek naar de rij met de diervoeding. Op de onderste schappen liggen alle heerlijkheden voor poezen uitgestald. Uiteraard op de onderste schappen, anders kan ze er niet bij. Met vanzelfsprekend de nodige vermeldingen, zoals: extra lekker, vandaag in de bonus, twee halen, één betalen, 0% sugar, vernieuwde formule, extra knapperig, met kabeljauwsmaak. Even later is het winkelwagentje afgeladen met Whiskas-producten en gaat poes op weg naar de kassa. En de pakken met Felix? Die blijven onaangeroerd.

Speciaal voor deze doelgroep moet er binnen AH een extra voorziening worden getroffen: naast de koffiecorner voor de klanten, de speelhoek voor de kids komt er nu ook een mega-katte(n)bak.

Bij mijn weten bestaat de volgende reclameslogan (nog) niet:

"Als het aan de hond lag kocht ie Bonzo" En dat is misschien maar goed ook. Dat zou

een luidruchtige chaos worden bij AH, in de rij van de diervoeding. Katten en honden zijn doorgaans geen vriendjes. De ultieme oplossing: verschillende openingstijden voor katten en honden instellen.

Nog een paar willekeurige slogans:

"Kopen bij de Spar, is sparen bij de koop" (filialen van deze keten tref je nog wel aan in kleine dorpjes of bij onze Oosterburen)

"Dat kan alleen maar Unox zijn" (is dit een test waarbij er ongezien geproefd moet worden?)

"Jupiler, mannen weten waarom" (dit riekt sterk naar een seksistische opmerking; ik ken toevallig een paar dames die gek zijn op Jupiler)

"Jägermeister, alleen als ie ijs- en ijskoud is" (het diepvriesvak is dus de enig mogelijke bewaarplaats)

Dit is een hele vreemde:

"Wij van WC-eend adviseren: WC-eend" (dat is toch zo logisch als wat; je gaat je eigen merk toch niet afvallen)

Wat dacht u van de volgende varianten op deze uiterst vreemde reclame:

"Wij van Nuon adviseren Nuon" (dat zou zomaar een zinnetje kunnen zijn van zo'n irritante colporteur aan de voordeur, die vindt dat je moet overstappen van energieleverancier)

"Wij van Pearl adviseren Specsavers" (nou nee, dat klinkt verschrikkelijk onlogisch, dat zouden ze nooit doen bij Pearl; andersom ook niet trouwens)

Slogans van omroepen en kranten:

"Veronica, je bent jong en je wilt wat" (een ondeugende variant, die iedereen inmiddels kent: "Veronica, je bent wild en je jongt wat")

"Je beste vrienden zitten bij de Vara" (in mijn geval klopt daar geen hout van) "Tros, de grootste familie van Nederland" (de populariteit is inmiddels wat teruggelopen) "Telegraaf, de krant van wakker Nederland" (behalve op het moment dat hij 's morgens in de bus rolt, dan is iedereen nog in diepe rust)

"Trouw, misschien wel de beste krant van Nederland" (ik proef hierbij enige onzekerheid; vooral het woord "misschien" zaait twijfel)

De slogans van onze politie:

"Goed dat er politie is"

"De politie is je beste vriend" (behalve als je zojuist bekeurd bent voor het appen op de fiets: € 95)

"Die pet past ons allemaal" (dat laatste is een beetje overdreven, want dit is heel sterk afhankelijk van de omvang van het hoofd van de drager)

De belastingdienst: "Leuker kunnen we 't niet maken, wel makkelijker" (een blauwe enveloppe in de brievenbus zorgt bij mij nog steeds voor twijfelachtige gevoelens; gelukkig komen ze tegenwoordig digitaal, maar dat brengt niet heel veel verschil)

Deze slogan is heel gemeen voor de concurrenten:

"C&A is tòch voordeliger"

Stel dat een andere modezaak haar uiterste best doet om concurrerend te zijn. Door een slim aankoopbeleid, het gebruik van textiel van een iets mindere kwaliteit, een kleine verlaging van de uurlonen van de medewerkers, enz. enz., is een bedrijf erin geslaagd om haar prijzen naar beneden aan te passen. Hoeveel inspanningen er ook geleverd worden: "C&A is TÒCH voordeliger !!!!" Om gek van te worden. Hier valt niet tegen op te boksen.

Nog enkele slogans waar de concurrentie niet bepaald blij mee is:

"Miele, er is geen betere" (je hoort ze knarsetanden bij Zanussi en al die andere merken)

"Mediamarkt, ik ben toch niet gek?" (men twijfelt aan je verstandelijke vermogens als je een andere zaak binnengaat)

"Heinz ketchup, wèlke andere?" (deze is supergrof; het bestaan van andere merken wordt hier glashard ontkend)

"Het Zwitserleven gevoel" Een verzekeraar probeert hierbij publiek te winnen. Sinds we in de jaren '80 en '90 onze vouwwagen bijna jaarlijks parkeerden aan het einde van één van de mooiste dalen van Zwitserland kennen we dit Zwitserleven gevoel extra goed. Een prachtig land met een adembenemende natuur. Vriendelijke mensen. Als we via smalle bergpaden naar grote hoogten klommen en we kwamen afdalende Zwitsers tegen dan werd steevast aan ons gevraagd om daar boven de groeten over te brengen: "Grüss Gott"

Het enige nadeel aan Zwitserland: de kosten van levensonderhoud zijn nogal duur. Net als de standplaatsen op de camping en de prijzen van gondels en stoeltjesliften.

De laatste al weer:

Jazeker de Hypotheker (de geluidssterkte wordt ten behoeve van deze slogan tijdelijk extra opgevoerd; van tevoren reageren door de volumeknop lager te zetten heeft geen zin: je weet nooit wanneer ie komt...)

Zo, ik ga weer een stukje verder lezen in mijn boek. Prettig weekend allemaal !!!

We gaan vandaag een paar foutjes verbeteren.

Weet u wat een conservator zoal de hele dag doet? Een conservator is een persoon die verantwoordelijk is voor de conditie van de objecten in een museum. Hij zorgt onder andere voor de juiste luchtvochtigheid. Als hij ziet dat er bezoekers rondlopen in kletsnatte regenjassen, dan springt hij ter plekke uit z'n vel en moet met spoed gereanimeerd worden. De conservator zorgt ook dat er niet teveel licht op de objecten valt. Maar ook weer niet te weinig. Bezoekers moeten de objecten nog wel enigszins kunnen onderscheiden.

Deze functionaris moet verstand van insecten (vooral motten die het op kleding voorzien hebben), bonte knaagkevers, boktorren, houtwurmen, papiervisjes en zwammen.

Hij dient het verschil te kunnen benoemen tussen kunst en kitsch en hij dient alle objecten uitsluitend te beroeren met zijn witte handschoentjes (zie foto).

Waar zou een conservator zijn opleiding hebben genoten. Nou dat is nogal wiedes. Het woord zegt het al: een conservator heeft gestudeerd aan een CONSERVATORIUM. Geen speld tussen te krijgen denkt u? Fout, fout, fout!!! Een conservatorium is een ander woord voor muziekacademie. Als je deze opleiding hebt gevolgd kun je vocaal of instrumentaal uit de voeten.

We gaan deze fout in de Nederlandse taal herstellen:

- de opleiding tot conservator heet vanaf nu conservatorium (was voorheen kunstacademie)

- de opleiding tot musicus heet vanaf nu muziekacademie (eventueel concertacademie of concertorium)

We nemen een enorme gedachtesprong. We gaan het over bedelaars hebben. Die mensen die, met name in onze grote steden, op een druk punt, op de straat zitten met een kleedje voor hun neus. Via woord of gebaar of via een informatiebordje wordt aan de voorbijgangers duidelijk gemaakt dat zij een bijdrage vragen in hun levensonderhoud.
Je kunt tegenwoordig al contactloos pinnen bij zo'n bedelaar. Klein bedrag, pinnen mag. De bedelaar vraagt: "Wat wilt u doneren?", dit bedrag wordt door hem ingetoetst in de pinautomaat en (onder de € 25) is het voldoende om even je pinpasje langs het apparaat te houden. Is zo gepiept.

Weet u een ander woord voor zo'n bedelaar? Voor iemand die de hele dag aalmoezen vraagt aan de samenleving? Een volledig logisch antwoord zou zijn: een AALMOEZENIER. Logisch toch? Als je om een aalmoes vraagt, dan ben je dus een aalmoezenier.

Alweer fout!!! De term aalmoezenier is voorbehouden aan een meneer die er in de militaire dienst voor zorgt dat het Rooms-katholieke deel van de krijgsmacht geestelijke ondersteuning krijgt.

Toen ik in februari 1964 (het was toen bitter koud) gedwongen toetrad tot de krijgsmacht, hadden we precies één uur per veertien dagen geestelijke verzorging door òf de dominee òf de aalmoezenier. De legerleiding vond deze frequentie blijkbaar ruim voldoende om onze geestelijke gezondheid op peil te houden.

Je mocht kiezen waar je dat uur doorbracht, al naargelang het kerkgenootschap waartoe je behoorde. Sterker nog, je móest kiezen uit één van die twee. Er was geen derde persoon (bijvoorbeeld een atheïst) die de niet kerkelijken een uurtje bezig hield.

De meesten (niet alleen de katholieken) kozen voor de aalmoezenier, kortweg "de aal" genoemd en dit had niets met een glibberige paling te maken. De aalmoezenier was een populair figuur, die goed met mensen om kon gaan en mooi kon vertellen. Hij was een soort Popie Jopie. En de dominee? Die had niet veel aanloop. Het was een enigszins saaie man, waar slechts weinigen op afkwamen. En een imam was er ook niet. In 1964 waren er nog geen moslim-soldaten.

We gaan de Nederlandse taal weer een handje helpen:

- de geestelijke verzorger van de Rooms-katholieken heet voortaan militaire kapelaan of dienstpastoor

- een bedelaar mag vanaf nu ook aalmoezenier genoemd worden

Ter afsluiting van dit onderwerp nog even een korte anekdote uit de gulden-tijd (niet te verwarren met de Gouden Eeuw). In de jaren '90 zat er in de stationshal van Leiden een aalmoezenière die, speciaal ten behoeve van haar gulle gevers, er een vast tarief op na hield. Bij iedere passant zei ze exact hetzelfde zinnetje: "Rijksdaalder alstublieft"

Weer een sprongetje naar een ander onderwerp. We gaan het tot slot hebben over de Sociale media. Ook deze term is taalkundig verkeerd. Hoewel..... het is bijna goed, slechts één letter ontbreekt: een A, helemaal vooraan: ASOCIALE MEDIA moet het zijn.

Ik kan hier vele columns over schrijven. Misschien een volgende keer.

Slechts twee dagelijkse voorbeeldjes ter illustratie:

- Twee vriendinnen strijken neer op het terras op de Goese Markt. Allebei duiken ze in hun tas om hun smartphone omhoog te halen. Even later zijn ze beiden verdiept in hun schermpje. Geen conversatie, niets van dat alles. Zelfs de serveerster moet enkele malen de vraag herhalen wat de dames zouden willen nuttigen.

- Aan een ander tafeltje nemen een moeder en een dochtertje plaats. De moeder neemt meteen haar smartphone ter hand en gaat haar appjes en Facebookjes controleren. Haar dochtertje vraagt om aandacht maar krijgt het niet. De smartphone is vele malen belangrijker dan haar kind.

Vanaf heden spreken we dus over Asociale media, iedereen akkoord?

Zo, dit waren drie totaal verschillende onderwerpjes. Dit mag met recht een rommel-column genoemd worden.

Nee, ik kon dit boekje echt niet laten liggen. Ondanks het feit dat ik een geboren Zeeuw ben. Een stads-Zeeuw wel te verstaan. Als iemand in Middelburg geboren is dan bedient hij of zij zich hooguit van wat simpele Zeeuwse termen zoals "me gaen naer 'uus" en een halfuurtje later "me bin tuus". Zover gaat ongeveer de Zeeuwse kennis van een hoofdstedeling.

Een Zeeuw uit een willekeurig Walchers, Bevelands, Thools of Schouws dorpje die het geluk heeft om op NPO-1 geïnterviewd te worden, die wordt ondertiteld om ook de rest van Nederland deelgenoot te maken van de betekenis van zijn uitlatingen.

Vanwege mijn matige kennis van de Zeeuwse taal besloten mijn ex-collegae uit het bedrijfsleven mij in 1978 een Zeeuws Woordenboek te schenken als voorbereiding op een nieuwe toekomst aan het agrarisch onderwijs. Op deze manier meenden ze mij te moeten klaarstomen op de variëteit aan dialecten van mijn toekomstige leerlingen. Heel aardig van ze, maar verre van volledig. Met alleen de kennis van het Zeeuws kwam ik er niet. Feitelijk had ik ook nog een West-Brabants en een Flakkees woordenboek nodig gehad om al mijn leerlingen probleemloos te kunnen verstaan.

Waarom dan toch de aanschaf van het nieuwe boekje "Zeeuws voor beginners" als je al een compleet en lijvig Zeeuw Woordenboek in je boekenkast hebt staan. Dat zit zo:

U kent de serie populaire boekjes wel, speciaal geschreven voor de vakantieganger:

- Hoe zeg je in het Duits

- Hoe zeg je in het Italiaans

- Hoe zeg je in het Frans

- Hoe zeg je in het Spaans

In deze boekjes worden eenvoudige maar nuttige vertalingen gegeven van de meest simpele zinnetjes, zoals:

- Weet u de weg naar het station?

- Waar kan ik hier geld pinnen?

- Wij zijn op zoek naar een goed restaurant

- Waar kunnen wij hier overnachten?

Dus mijn gedachte was dat het boekje "Zeeuws voor beginners" een soort "Hoe zeg je in het Zeeuws" zou zijn. Compleet met vele standaardzinnetjes die vaak gebruikt worden.

Neem het volgende praktijkvoorbeeld:

Een boer uit Biggekerke verhuurt een weitje als minicamping. Maar helaas, de goede man spreekt geen woord Nederlands. En de Limburgse familie die daar met zijn auto met caravan arriveert spreekt geen woord Zeeuws. Dan is er is een serieus taalprobleem ontstaan. Wat doe je dan? Wat zou het leuk zijn als die man uit Noord-Limburg toevallig die ochtend een boekje gekocht heeft bij het VVV in Middelburg: "Hoe zeg je in het Zeeuws?"

Het zinnetje "Hebben jullie plaats voor vijf dagen?" moet dan luiden: "Ebbe julder plek vò vuuf daege?"

Wat een simpele manier om de taalbarrière te slechten!!!

Een ander voorbeeld uit de praktijk:

Op de Middelburgse weekmarkt staat een man uit Arnemuiden (Erremuu voor onze Zeeuwse lezers) garnalen te verkopen.

Een voorbijstruinende toerist uit Twente vraagt argeloos om een pond garnalen. De man achter de kraam snapt er geen jota van. Hij begrijpt totaal niet wat de aspirant koper bedoelt. De Tukker haalt een boekje uit zijn binnenzak. Na wat bladeren komt hij met de alles verduidelijkende vraag: " 'n Aolve kilo gornaet astenblief". Hoe eenvoudig kan het zijn!!

Was het maar zo simpel. Bij nadere bestudering van het boekje "Zeeuws voor beginners" blijken er wel zinnetjes vertaald te worden in ABN, maar die zijn niet afgestemd op de wanhopige toerist die een steuntje in de rug wenst te krijgen. Het boekje is dus zeker niet bedoeld om een plekje te krijgen in de serie "Hoe zeg je in het ........."

Wat staat er dan wèl in dat nieuwe boekje?

Hier komen een paar voorbeelden:

Ie eit een rik as een stokvis                                      Hij is te lui om te werken

Ie is te lui dat n 't gos zie waoie                                Hij is aartslui

Ie vraeg je 't ei uut je hat                                         Hij is erg nieuwsgierig

Ie riest op as 'n oen van z'n nist                                Hij ruimt niks op

Je waegen'uus staet open                                         Doe je mond dicht

Je zit nè me te kieken as een uul op een zieke koe      Heb ik iets van je aan?

Kan 'k ier even mee de broek nè benee?                    Mag ik van het toilet gebruikmaken?

Een wuuf as een stik uut den diek                             Een flinke vrouw

Nog een paar verrassende uitspraken:

"D'n dieen ziengt as een sluus'ond" Let op: dit is géén compliment. Ik ken het geluid van een sluishond niet, maar als iemand zo zingt dan is deelname aan het Eurovisie Songfestival niet aan te raden.

"Ie eit een kop aer as een gosvazze"

Hij heeft een kapsel als een graspol. Een kappersbezoek wordt dan geadviseerd. Kent u toevallig dat gehuchtje tussen Lewedorp en Heinkenszand? Op het bordje staat Graszode, maar iedereen in de buurt noemt het Gosvazze. Als iemand vraagt naar de Graszode haalt men de schouders op. Nooit van gehoord.

Mijn nieuwe boekje voldoet dus niet aan alle standaarden, maar is toch wel heel grappig om door te bladeren. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn column is toch klaar...

Na de columns "Bootjes kijken" en "Fotootjes kijken" is er nu het onderwerp "Autootjes tellen"

In 1951 was er op het eiland Walcheren welgeteld één stoplicht. In Middelburg wel te verstaan. Op de hoek van de Blauwe Dijk, Loskade, Stationsstraat en Stationsbrug. Het ANWB verkeersbord, dat in de richting van de brug wees, gaf aan: Nieuwland 3 kilometer, Goes 23 kilometer, Bergen op Zoom 59 kilometer. Voor de zekerheid gaf een klein rood toegevoegd bordje aan dat je ook voor Amsterdam diezelfde richting op moest rijden. Niet over de A58, want die was er toen nog niet. Maar dwars door de dorpen Nieuw- en Sint-Joosland, Lewedorp, 's-Heer-Arensdskerke, dwars door het stadje Goes en zo verder.

In die beginjaren '50 brachten mijn vriendje en ik menig woensdagmiddag door bij dat éne stoplicht. Vele uren hebben we doorgebracht in de buurt van juist dat stoplicht. Auto's die stoppen of juist weer optrekken. Een wonder van techniek en beweging. Een nieuw woord is toen ontstaan: we waren de eerste stoplicht-fetisjisten op Walcheren. Als er nu, anno 2019, iemand geobsedeerd urenlang bij een stoplicht staat te "genieten" dan kan hij er zeker van zijn dat hij vroeg of laat opgehaald gaat worden door een bedrijfsautootje van de dichtstbijzijnde psychiatrische inrichting. De geestelijke gezondheid van een stoplichtkijker wordt algemeen in twijfel getrokken: "Busje komt zo"

Na al die jaren heeft Almeloër Herman Finkers mij geïnspireerd tot de volgende dichtregels:

Het licht springt op rood

Het licht springt op groen

In Middelburg is altijd wat te doen

Als mijn vriendje en ik het stoplicht beu waren (ja, dat kwam voor) dan liepen we de Stationsbrug over. Een paar honderd meter naar links was daar de Hoge Brug die voetgangers over het spoor naar de zuidoostkant van Middelburg bracht. Op de foto is te zien dat ook fietsen over deze brug getild konden worden, gezien de gleuf in het midden. Aan de andere zijde was de Segeerssingel. Door het graven van het Kanaal door Walcheren èn door de aanleg van de spoorlijn was deze singel als enige geïsoleerd van alle andere singels en bolwerken aan de westkant van de Zeeuwse hoofdstad. De stervorm die vele Nederlandse steden typeert was dus op die plek onderbroken. Het uitzicht aan de andere kant van de loopbrug was mooi maar eenvoudig. Behalve wat huizen aan de singel en aan de Segeersweg keek je uit op weiden en landerijen en een enkele boerderij, zover het oog reikte. Heel in de verte zag je de torentjes van Nieuwland en van Ritthem. De huidige wijk Dauwendaele was nog verre toekomstmuziek.

Maar onze aandacht was echter gericht op de stadszijde, op de Kanaalweg, waar àlle auto's die Walcheren naderden of verlieten langsreden, óók die van Vlissingen.

Bovenop de Hoge Brug haalden we onze bloknootjes en potloodjes tevoorschijn. We gingen autootjes tellen !!!

Ikzelf was verantwoordelijk voor het noteren van de autonummers die voorbijkwamen. Ja, toen was ik al gek op getallen. Later kwam me dit uitstekend van pas als wiskundeleraar.

Mijn vriendje had een andere opdracht. Hij was bedreven in het herkennen van automerken en -types, dus dat noteerde hij allemaal braaf. Aan mij was dat niet besteed, dit had niet mijn interesse. Nog steeds niet trouwens. Tot op de dag van vandaag heb ik niks met auto's. Het volgende is belangrijk: Er moet een gaspedaal zijn, zodat de auto zich in voorwaartse richting kan verplaatsen. Er moet een rempedaal zijn om snelheid te kunnen minderen. En er moet een stuurwiel zijn om van richting te kunnen variëren. Meer wensen heb ik eigenlijk niet. Aangezien mijn huidige Zuidkoreaanse bolide aan al die voorwaarden voldoet ben ik een tevreden mens.

Bij het opschrijven van de autonummers moest je het volgende beseffen. In 1951 bestond het autonummer uit één hoofdletter, gevolgd door een aantal cijfers. De hoofdletter had te maken met de provincie waar de auto vandaan kwam.

Tot 1951 golden de volgende beginletters van de nummerborden:

A: Groningen

B: Friesland

D: Drenthe

E: Overijssel

G: Noord-Holland

H: Zuid-Holland

K: Zeeland

L: Utrecht

M: Gelderland

N: Noord-Brabant

P: Limburg

(Flevoland bestond toen nog niet)

De meeste auto's die voorbijkwamen hadden een K voorop. Ook de letter N was redelijk ruim vertegenwoordigd. Bij elke andere letter werden we superenthousiast: "Een auto, helemaal uit Drenthe!!!!! Hoe bestaat het?"

Tijdens onze sessie werden we af en toe gestoord door een stoomlocomotief die, precies onder onze zitplaats, grote witte wolken uitblies, zodanig dat we enkele tellen geen auto's konden tellen vanwege het teruggelopen zicht.

Kwamen er veel auto's langs? Nou, soms wel drie (!!!) achter elkaar, maar ook wel eens minutenlang helemaal niks.

Het opschrijven van de autonummers was in 1951 niet in strijd met de Europese Privacywet. Die was er nog niet. Zelfs de Europese Unie moest nog geboren worden. Alles was dus volledig legaal.

In de jaren '90 is de Hoge Brug ontmanteld en vervangen door een fiets- voetgangerstunneltje naar de wijk Dauwendaele. Het was ooit de bedoeling om deze brug weer op te bouwen op het terrein van de Stoomtram Goes-Borsele in Goes. Tot op heden is dat niet gebeurd, dus de onderdelen zullen nog ergens "in opslag" liggen.

Voor de zekerheid zijn mijn vrouw en ik afgelopen zondag nog even daadwerkelijk wezen kijken op dit Goese emplacement. Maar nee, nog steeds geen spoor van de Hoge Brug uit Middelburg.

Heel jammer, want dit bouwwerk roept bij mij kostbare jeugdherinneringen op...

Dit is de tweede en laatste greep uit het aantal "nieuwe" dagen.

Vrijdag 5 juli: INTERNATIONALE BIKINIDAG

Het plankier wat onder andere op het Domburgse strand evenwijdig aan de duinen langs de badhokjes loopt fungeert die dag als een soort catwalk. Het is vast de moeite waard om, juist op die dag, een bezoek te brengen aan het Domburgse strand. Ik denk dat ik wel even ga kijken.

Weet u trouwens dat de bikini genoemd is naar een eiland in de Stille Zuidzee? Ongeveer midden tussen Hawaii en Papoea-Nieuw-Guinea.

Woensdag 17 juli: WERELD EMOJI DAG

Alle bezitters van een smartphone worden verzocht om hun appjes die dag te vergezellen van een veelheid aan emoji's. Deze mini-pictogrammetjes moeten allen betrekking hebben op de boodschap die u overbrengt via Whatsapp. Vooral goed zoeken. Er zijn er meer dan u denkt.

Maandag 29 juli: INTERNATIONALE TIJGERDAG

Nee, niet allemaal tegelijk naar Blijdorp of naar Artis. Ook geen vliegreisje naar Kenia. Het kan veel simpeler. Deze dag is ook te vieren door uzelf te hullen in kleding met een tijgerprint. Nèt echt.

Vrijdag 2 augustus: INTERNATIONALE BIERDAG

Wat mij betreft blijven we bij onze zuiderburen. Hun bierproductie en bierkwaliteit overtreffen alle verwachtingen. Tot in de verste uithoeken van de wereld zijn Belgische bieren beschikbaar. Enkele typische voorbeelden:

- in het Zwitserse Brienz in Berneroberland kon ik moeiteloos een Westmalle Tripel bestellen

- in das Holländisches Viertel in het Duitse Potsdam zagen we plotseling een reclamebord voor Kasteelbier Dunkel; snel naar binnen

- in de buurt van Fairfax (USA) kon ik zonder problemen een "Duveltje" bestellen

Helaas loopt het ook wel eens fout. In het Nederlandse Wijhe aan de IJssel bestelde ik, lang geleden, een Westmalle Dubbel. Jammer genoeg bleek bij het uitschenken dat de inhoud van het flesje voornamelijk uit schimmels bestond. Eén en al vlokken. "Over de datum" heet zoiets. Na mijn terechte klacht aan de ober kreeg ik een nieuw exemplaar.

Maandag 5 augustus: WERELD VERKEERSLICHTENDAG

In 1951 was er op Walcheren precies één stoplicht. Bij de Stationsbrug in Middelburg kwam het voor dat één van de weinige auto's eventjes moest wachten op een soortgenoot. Het aantal verkeerslichten is sindsdien explosief gegroeid, zodanig dat er zelfs een dag naar is vernoemd.

Nog even een waarschuwing tot slot: de boete voor "door rood rijden" is in 2019 verhoogd tot € 240.

Donderdag 8 augustus: INTERNATIONALE KATTENDAG

Onduidelijk waarom juist deze huisdieren een voorkeursbehandeling krijgen. Ik stel voor om te wachten tot 4 oktober. Alle andere huisdieren zijn dan ook aan de beurt.

Donderdag 15 augustus: DAG VAN DE LINKSHANDIGEN

Er zijn zelfs mensen onder ons die TWEE linkerhanden hebben. Zij worden op die dag extra in het zonnetje gezet. Als beloning mogen zij, zonder hulp van anderen, een Ikea-kast in elkaar zetten.

Vrijdag 20 september: NATIONALE PLASDAG

Een dag waarbij de Loosdrechtse Plassen gepromoot worden? Of een dag waarop de urine rijkelijk vloeit? Zegt u het maar. Het blijkt het laatste te zijn. Speciaal voor mensen die hun plas moeilijk kunnen ophouden wordt er op die 20e september een HogeNoodApp gelanceerd. Een soort Google Maps, maar dan voor plasplekken.

Vrijdag 4 oktober: DIERENDAG èn NATIONALE OUDERENDAG

Deze vieringen vallen toevallig op dezelfde dag. Of dat toeval is? Beide groepen verdienen onze volledige aandacht.

Zaterdag 5 oktober: DAG VAN DE LERAAR

Wat een enorme blooper om deze dag op een zaterdag te vieren. Om de leerlingen de kans te geven om hun favoriete docent in het zonnetje te zetten moet zo'n dag uiteraard in de schoolweek vallen. In 2020 gaan we dat regelen.

Woensdag 9 oktober: NATIONALE KROKETTENDAG

Weer zo'n dag dat we niet op ons dieet hoeven te letten. Hoera !!!

Dinsdag 22 oktober: INTERNATIONALE CAPSLOCKDAG

Wat een voordeel om de CAPSLOCK op de hoofdletterstand te laten staan. Als je een stukje schrijft hoef je nooit meer op die SHIFT-toets te drukken. Dat scheelt een hele hoop aanslagen. Gemak dient de mens.

Woensdag 30 oktober: DAG VAN HET DÉCOLLETÉ

Net als INTERNATIONALE BIKINIDAG is dit een dag waar vooral mannen al maandenlang naar uitkijken. Wat dacht je van de spannende competitie: "Wie heeft het diepste décolleté?". Onder de mannelijke bevolking loopt het storm om een plekje in de jury te bemachtigen, die met behulp van een meetlint de winnares bekend mag maken. Hoezo een tekort aan vrijwilligers?

Even tussendoor: de dame op de foto gaat hoge ogen gooien.

Donderdag 7 november: KRAANWATERDAG

Als ik het vergelijk met de INTERNATIONALE BIERDAG dan is mijn voorkeur heel erg duidelijk. Doe mij dan maar 2 augustus.

Dinsdag 12 november: FILEVRIJE DAG NEDERLAND

De vrees is gegrond dat een hele massa Nederlanders met eigen ogen willen zien hoe een lege snelweg er ook weer uit ziet. Het resultaat laat zich raden. Vanwege het grote aantal belangstellenden wordt de filevrije dag helaas afgelast.

Donderdag 6 december: UITTOCHT VAN SINTERKLAAS

Voor de eerste keer zien we de Sint weer op de boot stappen richting Spanje. "Tot volgend jaar!!!". Welke gemeente in Nederland wil zich lenen voor dit nog nooit vertoonde spektakel?

Zo, dit was zomaar een greep uit het aantal extra dagen dat voor 2019 op de kalender staat.

Ik wens mijn lezers (nogmaals) een voorspoedig kalenderjaar toe.

Ruim een jaar geleden heb ik een voorzichtige poging gewaagd om in column-392 een aantal extra bijzondere dagen op te noemen die vanaf heden op de kalender thuishoren, zoals Black Friday en Cyber Monday, om er zomaar eens een paar te noemen. Tot mijn grote spijt ben ik hierbij zeer onzorgvuldig te werk gegaan.

Er zijn er namelijk nog véél en véél meer. Dat bleek uit de bijlage van de zaterdagkrant van het AD en dus ook van de PZC. Het zijn er teveel om op te noemen.

Ik zal me beperken tot een aantal opvallende nieuwe dagen, die vanaf heden op de kalender voorkomen. In 2019 krijgt u te maken met o.a.:

Woensdag 23 januari: NATIONALE VOORLEESDAG

Ik heb een idee. Zal ik mijn levenspartner één van mijn columns voorlezen? Vroeger vond ze deze epistels veel te scherp van toon, maar de laatste tijd is ze wat positiever. Ben ik met het verstrijken der jaren misschien iets milder van toon geworden?

Donderdag 31 januari: GEDICHTENDAG

Vreemde dag om gedichten te schrijven. Gedichtendag hoort eigenlijk thuis op 4 december, als iemand op de valreep nog een Sinterklaasrijmpje uit zijn mouw moet schudden om precies één dag later geen modderfiguur te slaan op pakjesavond.

Vrijdag 15 februari: WARME TRUIENDAG

Hoe weet je van tevoren dat het op 15 februari koud zal worden? Met de huidige klimatologische extremen is het goed mogelijk dat op die dag de mussen van het dak vallen. En hoe weet je dat op ROKJESDAG de temperatuur mee gaat werken? Dat het geen lange-broeken-dag of wollen-truien-dag gaat worden? De weermannen houden zich op de vlakte. Ze kijken hooguit 14 dagen vooruit. Ze durven zich geen buil te vallen.
Hoe anders was dat in de tijd van de Enkhuizer Almanak. Voor een heel jaar stonden per dag de weersomstandigheden muurvast... Maar ja, dat was vroeger.

Zondag 17 februari: DOE EENS VRIENDELIJK DAG

Daar hoeven ze wat mij betreft geen speciale dag voor aan te wijzen. Ik ben 365 dagen op een jaar vriendelijk, dus ook op 17 februari.

Vrijdag 1 maart: NATIONALE COMPLIMENTENDAG

Klinkt wat geforceerd, maar vooruit, ik zal proberen eraan te denken.

Woensdag 6 maart: LUIZENDAG

Is dit de dag dat de tweede serie van de "Luizenmoeder" voor het eerst weer op het scherm komt. Allemaal kijken, want dat wordt weer dolle pret natuurlijk.

Donderdag 14 maart: PI-DAG

Als oud-wiskundeleraar doet me dit deugd. Een dag die gewijd is aan het magische getal Π. Even voor de mensen die niet weten wat dit is: Neem een touwtje ter grootte van de middellijn van een cirkel en probeer zo nauwkeurig mogelijk af te passen hoe vaak dit om de omtrek van de cirkel past. Het antwoord is: iets meer dan 3x, iets preciezer 3,14 keer, nog preciezer 3,141592653589793238462643383279502884 keer.

Een paar jaar geleden ging ik naar de film "Life of Pi". Mijn droom dat deze film over het getal Π zou gaan, kwam helaas niet uit. De film ging over een jongeman die door een bizar toeval op hetzelfde vlot belandde als een heuse Bengaalse tijger. Het liep gelukkig goed af, de twee groeiden naar elkaar toe en werden de beste maatjes. De film was best interessant.

Laatste nieuws: er waren afgelopen Sinterklaas chocoladeletters te koop in de vorm van het getal Π. Echt waar!!!

Vrijdag 15 maart: DAG VAN DE SLAAP

Een simpel advies: gewoon geen wekker zetten op de avond van de 14e maart.

Vrijdag en zaterdag 15-16 maart: NL DOET

De dagen dat de leden van het Koninklijk Huis vrijwilligerswerk verrichten en dat er, elk jaar opnieuw, "toevallig" een cameraploeg in de buurt is.

Zaterdag 23 maart: OPSCHOONDAG

Op de Waddeneilanden kijkt men reikhalzend uit naar deze dag, als een grote schare vrijwilligers voor de zoveelste keer de stranden afspeurt naar ongerechtigheden uit losgeslagen containers.

Zaterdag 30 maart: LANDELIJKE LOSLAATDAG

Probeer zoveel mogelijk overbodige materialen opzij te leggen om die op Koningsdag op een kleedje in het stadspark uit te stallen en voor een zacht prijsje van eigenaar te laten wisselen.
Wij zijn inmiddels al begonnen om de planken in onze boekenkast kritisch te bekijken op overtolligheid.

Woensdag 3 april: DE GROTE REKENDAG

Nee, geen rekenmachine deze keer. Laten we van deze dag DE GROTE HOOFDREKENDAG te maken. Vroeger konden we dat allemaal, waarom nu niet meer?

Donderdag 4 april: WANDEL NAAR JE WERK - DAG

Toevallig is elke donderdag mijn vrijwilligersdag op het depot van het Historisch Museum de Bevelanden. Dit depot is naar schatting 3,5 kilometers verwijderd van mijn woonhuis. Sinds gisteren kunnen we weer hoofdrekenen, dus 2 x 3,5 = 7 kilometer wandelen vandaag.

Maandag t/m zondag 15 t/m 21 april: WEEK VAN DE TEEK

Dit rijmt. Zou het de bedoeling zijn om die week zo veel en zo lang mogelijk met korte broek door een natuurgebied te struinen? Succes verzekerd.

Maandag 6 mei: INTERNATIONALE ANTI - DIEET DAG

Eet smakelijk!! Nergens aan denken, maar gewoon genieten van Bossche bollen, gevulde koeken, frikadellen, en al die andere heerlijkheden die Sonja Bakker ons ooit verboden heeft. Eet smakelijk!!

Zaterdag 18 mei: WERELD WHISKEYDAG

Weer zo'n dag dat er geen regeltjes zijn. Toch nog een advies: drink met mate en kruip niet achter het stuur.

Donderdag 23 mei: WERELD SCHILDPADDENDAG

Alles mag die dag ietsje langzamer. Op z'n elf-en-dertigs. Zo noemden we dat vroeger. Tegenwoordig, na het ervaren van DE GROTE REKENDAG van 3 april, heet zoiets "op z'n éénenveertigs". Gewoon een kwestie van goed hoofdrekenen.

In de volgende column zal ik de rest van het jaar met u behandelen.

Wat heeft het plaatje met de titel van de column te maken? Dat zal later blijken.

December is de maand van de lijstjes. De top2000 is de grootste, hier wordt een gigantisch mediaspektakel van gemaakt. Wist u dat er ook een klassieke top500 is? Op de achtergrond luister ik toevallig op dit moment naar de muziek van ClassicFM, heerlijke muziek om een column bij te schrijven. Tussen twee muziekstukken door hoorde ik zojuist een mannenstem melden: "Nummer 192".

Over lijstjes gesproken. Om de paar dagen heb ik altijd een lijstje in mijn linkerbroekzak. Een stukje papier waar een aantal artikelen op staan vermeld die ik die dag vanuit de schappen van Albert Hein in mijn winkelwagentje laat belanden. Een "boodschappenlijstje" heet zo'n klein, vierkant, tweemaal dubbelgevouwen, stukje papier. In mijn linkerbroekzak wel te verstaan. Waarom? Nou, gewoon, mijn rechterbroekzak is gereserveerd voor de munt die ik moet gebruiken om één van de boodschappenkarretjes los te koppelen van zijn soortgenoten.

Dankzij een ander lijstje (een verlanglijstje) ben ik sinds Tweede Kerstdag in het bezit van de zeurkalender 2019 van Peter van Straten.

Even tussendoor. De mannenstem op de achtergrond is er weer: "Nummer 191". U merkt het, ze tellen af.

Elke maandag staat de sportkrant barstensvol met lijstjes. Ik bedoel de standen van de ranglijsten van het vaderlandse voetbal. Voorlopig staat PSV nog op één, maar binnenkort staan de nummers één en twee van de eredivisie weer gewoon keurig op alfabetische volgorde. En als die club uit Rotterdam eens iets beter gaat voetballen dan is er zelfs nog een waterkansje dat de bovenste drie clubs, aan het eind van de competitie, in alfabetische volgorde eindigen. Maar dan moeten van Persie en consorten wel een beetje meewerken.

Nog een ander lijstje is de zogenaamde bucketlist. Wat zou je graag nog een keer doen? In mijn geval is dit voor 100% duidelijk. Ik ambieer een ballonvaart boven mijn geboortestad Middelburg. Sinds ik, heel lang geleden, fietsend over het Meiveldpad in diezelfde stad, ben getroffen door een lading zand, dat via mijn nek en mijn rug tussen de band van mijn onderbroek belandde, zin ik op wraak. De hoeveelheid zand was inderdaad afkomstig van een ballon die op dat moment pal boven mij zweefde. Hoe leuk zou het zijn dat ik, dit jaar nog, hoog boven Middelburg, diep onder mij een fietser zou ontwaren. En dat ik, om de ballon ietsjepietsje in hoogte te laten klimmen, een paar schepjes zand overboord mag gooien. Twee dingen in één klap: een sinds lang gekoesterde ballonvaart èn een trauma uit het verleden overboord.

Afgelopen jaar hebben we één lijstje volledig afgewerkt. Alle Waddeneilanden zijn nu in de pocket, sorry, in de bucket.

Een ander lijstje is nog niet helemaal volledig. Er zijn nog twee steden te gaan van de Elfstedentocht-route: Sneek en IJlst. Dat gaat misschien dit jaar gebeuren. De twee steden liggen vlak bij elkaar. We bespreken gewoon een "vrienden-op-de-fiets-adresje in één van beide stadjes en we hebben twee vliegen in één klap.

Nog een bijzondere hobby van ons: we sparen watervallen.

De grootste waterval van Nederland in de Hierdense Beek bij Harderwijk. Die kennen we inmiddels.

De grootste waterval van de Benelux: de watervallen Van Coo in het riviertje de Amblève. Jammer dat ze hier een soort pretpark omheen gebouwd hebben.

De grootste waterval van Europa: de Rheinfall bij Schaffhausen op de grens van Duitsland en Zwitserland. Deze hebben we, lang geleden, per fiets bezocht toen we daar in de buurt een Zimmer-Frühstück gekozen hadden.

De grootste waterval van Noord-Amerika: de Niagarawaterval op de grens tussen de USA en Canada. Wat een geluk dat je dochter in de USA gaat studeren en dat je daar op bezoek gaat en dat je daar haar auto mag gebruiken om een aantal interessante objecten af te vinken. O.a. dus die bewuste waterval.

Let op, de volgorde is van levensbelang. Een gratis advies. Als u eerst de Niagara watervallen bezoekt en pas daarna de Hierdense Beek, dan barst u in lachen uit. Doe het alstublieft andersom.

Nog te doen op onze waterval-bucketlist:

- De grootste waterval van IJsland: Skógafoss.

- De grootste waterval van Afrika: de Victoriawatervallen in de Zambesi-rivier op de grens van Zimbabwe en Zambia.

- De grootste waterval van Zuid-Amerika: de Iguacu watervallen in Zuid-Brazilië.

Als we dan toch in Zuid-Amerika zijn, dan heb ik nog wel een paar extra wensen:

- Een excursie naar de Inca-stad Machu Picchu in de Peruaanse Andes.

- Een bezoek aan de afbrokkelende gletscher Perito Moreno in Patagonië (Argentinië).

Toevallig is de zaterdagbijlage van de PZC deze keer geheel gevuld met lijstjes, in alle vormen en maten. Een greep uit de onderwerpen:

- de duurste steden om te parkeren (jazeker, Amsterdam staat op één)

- de rijkste Nederlanders (néé, ik sta NIET in de top5)

- de meest gewilde beroepen (piloot staat "slechts" op no. 2)

- de bankschandalen uit 2018 (de ING komt er niet best af)

- het woord van het jaar (zoals verwacht: BLOKKEERFRIES heeft gewonnen)

- de 5 lompste oneliners van boer Marnix (één van de deelnemers aan Boer zoekt Vrouw)

- de populairste jongens- en meisjesnamen uit 2018

- de grootste ergernissen uit het verkeer (Smartphonegebruik staat ruim op één)

- de dingen die je nog moet doen vóórdat de BTW wordt verhoogd: snel even langs de kapper en langs de fietsenmaker.

Op de achtergrond hoor ik vanuit de boxen van de radio de inmiddels overbekende mannenstem: "Nummer 184".

Nog één punt van mijn laatste lijstje afwerken: ik wens al mijn lezers een voorspoedig 2019 toe. En dat u uw bucketlist dit jaar een stukje korter mag maken...

Naarmate je ouder wordt ga je steeds meer over vroeger praten. In mijn geval dus schrijven. Als u vindt dat dit soort nostalgische lectuur de overhand krijgt, dan moet u mij dat melden.

De reden voor deze column ligt in het feit dat ik afgelopen Tweede kerstdag mijn geboortestad Middelburg heb bezocht. En dan komen oude herinneringen boven. Ik werd zo'n dikke 75 jaar geleden geboren in een oud gedeelte van de Zeeuwse hoofdstad, ruwweg gelegen tussen de mooiste koepelkerk van Nederland, de Oostkerk, en de Koepoort, de meest noordelijke stadspoort. Naast de Koepoort was toen de Schouwburg annex bioscoop. In die Schouwburg was ook een bovenzaaltje waar één keer per jaar Sint-Nicolaas werd uitgenodigd door de buurtvereniging waar wij onder vielen. De Sint werd elk jaar vergezeld door èchte zwarte Pieten. Roetveegpieten bestonden toen nog niet, Sylvana Simons was nog niet geboren. Eén Sinterklaasviering kan ik me nog levendig herinneren. In één van de zwarte Pieten meende ik de gelaatsuitdrukking van mijn eigen vader te herkennen. Mijn vier jaar jongere broertje had niets in de gaten, maar ik wist het zeker !!! Het genoemde bovenzaaltje werd ook gebruikt om feest te vieren als er een juniorenteam van voetbalvereniging Middelburg kampioen was geworden. Een aantal keren heb ik zo'n feestje mee mogen maken, waarbij het complete elftal als hoogtepunt een flesje limonade kreeg aangeboden !!!

Op de voorgevel van de schouwburg stond met grote letters de volgende Latijnse spreuk: Castigat Ridendo Mores. De vertaling: Door te lachen kastijdt men de zeden. Anders gezegd staat er dus eigenlijk: "Verboden te lachen". Een vreemd zinnetje als je weet dat er ook wel eens humoristen op het podium stonden.

Uit het bioscoopprogramma van die jaren kan ik me nog enkele films herinneren, die een diepe indruk op me gemaakt hebben:

"The Bridge on the river Kwai" uit 1957. Deze oorlogsfilm speelde zich af aan de Birma spoorlijn. De geallieerden stonden daar tegenover de Japanners. Vooral de slotscène waarbij hoofdrolspeler Alec Guiness het op de valreep toch nog voor elkaar kreeg om de brug op te blazen, juist voordat een Japanse troepentransport de brug zou passeren. De beelden van de neerstortende wagons in de rivier vergeet ik nooit meer.

Twee jaar later was er de Hitchcock thriller "North by Northwest" met de beroemde scène van het sproeivliegtuigje, met Cary Grant in de hoofdrol. En de slotscène op de presidentenkoppen van Mount Rushmoor in Rapid City, South Dakota. De scène met het sproeivliegtuigje staat nú nog steeds in de top10 van meest spannende filmscènes ooit. Nooit gezien?

Hier komt ie:

https://www.youtube.com/watch?v=sIY7BQkbIT8&index=1&list=RDsIY7BQkbIT8

Iedere zondagmiddag was er in die Schouwburg annex bioscoop een kinderprogramma met filmpjes van Laurel & Hardy (Dik en Dun), Charly Chaplin, Ben Turpin, Abbott & Castello en andere slapsticks. Ook daar heb ik hele mooie herinneringen aan.

Na de eerste grote verbouwing was de bioscoopfunctie verdwenen. We moesten òf naar de Markt (bioscoop Electro) òf naar de Lange Delft (bioscoop City). Ook na de verbouwing van de Schouwburg stond er met nòg grotere letters op de voorgevel: CASTIGAT RIDENDO MORES. We mochten dus nog steeds niet lachen. Hoewel, toen een piepjonge André van Duin in de nieuwe schouwburg zijn persiflages vertoonde van bekende Nederlanders, werd er driftig gezondigd tegen deze regel.

Op het Molenwater, tegenover de Schouwburg, was in mijn jeugd een groot speelterrein, bedekt met grove kiezels. Voetballen was daar een beetje lastig, hoewel we het toch regelmatig deden. Het nadeel: bij een eventuele valpartij lagen je knieën open.

Vanaf 1953 mochten we daar niet meer komen. Het terrein was aangewezen als locatie van de attractie Miniatuur Walcheren. Wij als kinderen hebben de aanleg van het miniatuur op de voet kunnen volgen. Allereerst was er een replica van de ruïne van Hoogelande, de kapel tussen Middelburg en Biggekerke. Daarna stond daar plotseling de Dom van Veere. In de loop van de tijd kreeg het eiland Walcheren steeds meer vorm. De landkaart van Walcheren werd nauwkeurig gevolgd. Alle steden en dorpen lagen juist gesitueerd achter de duinenrij die een groot gedeelte van het eiland omzoomde. Dat moet vooral van bovenaf erg duidelijk zijn geweest.

Na vele succesvolle jaren is er een roemloos einde gekomen aan dit prachtige miniatuurpark. Ze hebben alle gebouwen op een vrachtauto geladen en buiten de stad op een zeer ongezellige locatie weer uitgeladen en in op een volledig willekeurige manier neergesmeten. Niks geen vorm van het eiland Walcheren, alle gebouwen staan kriskras door elkaar. Alleen de naam is mooi: Mini Mundi. Ik hoef daar niet zo nodig heen. Dit is zonde van m'n tijd èn van m'n geld.

Op de oude plaats, tegenover de Schouwburg, is thans een stadspark, waarin je nog vele elementen van het vroegere miniatuur zult herkennen. Aan de paden en de waterpartijen kun je nog precies zien dat je in de buurt van het voormalige Veere, Koudekerke, Domburg of Ritthem loopt. De vorm van Walcheren is nog precies aanwezig. Een wandeling door het nieuwe stadspark is zelfs nog leuker dan een bezoek aan Mini Mundi.

Zo, dat was een stukje geschiedenis uit mijn jeugd. Ik zal u de confrontaties met justitie besparen. Die heeft u, heel lang geleden, al kunnen lezen in column-19.

 
Hoe het nu gesteld is met de bioscopen in de Zeeuwse hoofdstad? Heel zielig. Er is slechts een filmhuis voor alternatieve films. Voor andere films moet de Middelburger naar Vlissingen of naar Goes. Een provinciehoofdstad onwaardig.

De overeenkomst tussen mijzelf en een grizzlybeer? Nee, uiterlijk is er geen enkele gelijkenis. Maar... we houden allebei enorm van zalm.
Ikzelf prefereer zalmfilet. Geen gedoe met graten en ander ongemak. De visboer mag voor mij de vis ontdoen van al dit soort ongerechtigheden. En dan graag nog een dillesausje erbij, heerlijk!! Een grizzlybeer is veel minder kieskeurig en eet een zalm met huid en haar op. Als de vissen uit alle macht proberen om de rivier op te zwemmen, waar ze ooit geboren zijn, dan springen ze moeiteloos over allerlei hindernissen heen, zoals stroomversnellingen. Tijdens die kunststukjes staan de beren hen op te wachten. De zalm springt als het ware rechtstreeks in de bek van de beer.

Wat heeft bovenstaand verhaaltje te maken met de titel van deze column? Nou, alles. Het programma "Erica op reis" speelde dit keer op het Canadese Vancouver Island. En plotseling stonden zij en haar cameraploeg oog in oog met een naar zalm vissende grizzlybeer. Op gepaste afstand, dat wel. Want zo'n dier moet je niet storen tijdens zijn werkzaamheden.
Programma's als "Erica op reis", "Floortje naar het eind van de wereld", "Reizen Waes" (met de populaire Belg in de hoofdrol) genieten onze voorkeur. Als het even kan kijken we rechtstreeks, zoniet dan nemen we de zaak op.

Erica's reisprogramma's zijn heel herkenbaar. Ze speelt daarbij de gezellige toerist die de uithoeken van de wereld een bezoek brengt. Overal waar zij komt dringt zij op een hartverwarmende manier door tot de plaatselijke bevolking. Op de één of andere manier krijgt ze alles voor elkaar. Het zijn zeker niet de traditionele vakantiebestemmingen die zij uitzoekt. Dankzij de cameraploeg op de achtergrond krijgt ze veel gedaan, wat een ander nooit voor elkaar zou krijgen. Op de plaatselijke markt mag ze allerlei heerlijkheden proeven. Voor niks. En ze laat zich die culinaire curiositeiten smaken. Mmmmmmm, heerlijk!!! En ze likt er de vingers bij af. Voor de markthouder is dit gratis reclame. U en ik moeten meteen betalen, maar Erica krijgt een aantal gratis proefjes vooraf.

De carrière van Erica Terpstra mag op z'n zachts gezegd bijzonder genoemd worden. In de jaren '60 was zij één van de bekendste Nederlandse zwemiconen. Ze haalde in die tijd meerdere medailles. Vooral op estafette onderdelen. Ze zwom onder andere mee op de Olympische Spelen van Rome (1960) en Tokio (1964).
Hoe is het Erica verder vergaan. Zij studeerde sinologie te Leiden en ze heeft als lerares Chinezen geholpen om Nederlands te leren
Na haar sportcarrière volgde ook een carrière als sportverslaggeefster, iets wat meer beroemde sportmensen overkomt. En plotseling was daar die politieke loopbaan. Eerst als Kamerlid, later zelfs als staatssecretaris Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Haar partij was de VVD, niet precies mijn partij, maar vooruit...
Op TV werd ze nog steeds uitgenodigd voor quizzen en spelletjes.
Eén van haar hoogtepunten was de verkiezing tot voorzitter van NOC*NSF

Van de slanke Erica uit 1960 is niet zo veel meer over. Ze laat zich de heerlijkheden van het leven op alle mogelijke manieren smaken. Het zijn niet alleen meer de caloriearme sportcrackers uit haar zwemperiode. Haar oorspronkelijke sportlijf is de laatste tientallen jaren uitgedijd tot bedenkelijke proporties. In haar boekenkast prijken zeker NIET de verzamelde werken van éne Sonja Bakker. Maar ondanks dat, misschien wel dankzij dat, blijft ze de gezellige Erica.

Ze lust ook graag een wijntje en daar komt ze ook ronduit voor uit. Normaal stelt ze dit drankgebruik uit tot na de uitzending. Helaas viel ze tijdens de Olympische Winterspelen in Canada in 2010 uit haar rol. Laat op de avond wilde Edwin Evers haar spreken over de prestaties van de Nederlanders van de afgelopen dag. Daar had ze niet op gerekend. Normaal is meneer Evers een ochtendmens, dat was Erica bekend. Aarzelend stemde ze toch toe in een interview. Dat had ze niet moeten doen. Stamelend en stotterend, met een stem die alcoholgebruik verried, stond ze voor de camera in Vancouver.
Maar .... we vergeven het haar, want het is en blijft onze Erica.

Het is te hopen dat het programma "Erica op reis" nog geruime tijd te zien zal zijn op het Nederlandse TV-net. We blijven kijken Erica, want we zijn fan van jou !!!

MOESTUINSOCIALISME
In feite stamt dit woord al uit 2014, toen PvdA politica Jetta Kleinsma een lumineus idee lanceerde om de ouderen een financieel steuntje in de rug te bezorgen. De pensioenen waren al vele jaren niet meer geïndexeerd, de AOW hield geen gelijke tred met de inflatie, verzekeringen en andere vaste lasten rezen de pan uit.
Wat had Jetta bedacht? Advies aan alle ouderen: neem een moestuintje. Dan hoef je niet drie keer in de week langs die dure schappen van grootgrutter Albert Hein om aardbeien, sperzieboontjes of boerenkool in te slaan.
Eén belangrijk ding was Jetta vergeten. Bij het aanleggen en oogsten van een moestuintje komt het vaak neer op redelijk zwaar lichamelijke arbeid. Vooral het bukken kan voor 75-plussers een heel probleem zijn. Hoe krijg je in hemelsnaam die aardbeien in je mandje?
De financiële situatie is er aan de vooravond van 2019 niet echt rooskleuriger op geworden. Ondanks de belofte van Mark Rutte dat iedereen (!!!!) er in 2019 op vooruit zal gaan, lijkt het erop dat het komende jaar voor vele Nederlanders een zwaar jaar gaat worden. Ziektekosten en andere verzekeringen rijzen de pan uit. De BTW van vele producten stijgt van 6 naar 9%. De ziektekostenverzekering gaat met vele procenten omhoog. Mark, je hebt het beloofd, we zouden erop vooruit gaan dit jaar. En die € 1000 uit 2016 moeten we ook nog krijgen!!  Maar het meest dreigend is de sterk stijgende gasprijs. VVD-coryfee Ed Nijpels heeft zich op het klimaat gestort en hij heeft alle Nederlanders plechtig beloofd dat de prijs van het aardgas vanaf heden explosief zal stijgen. De bedoeling is dat ieder Nederlands huishouden op termijn stopt met het aardgas en overgaat tot het laten installeren van een zogenaamde warmtepomp. Kosten? Reeds voor € 15.000 is het mogelijk om zo'n pomp aan te schaffen. Dit bedrag moet niet alleen opgehoest worden door kapitaalkrachtige VVD-stemmers, maar ieder ander Nederlands huisgezin wordt voor het blok gezet. Eén positief puntje: zo'n warmtepomp kan zich al na 20 jaar terugverdienen. Eén bijkomend negatief puntje: zo'n warmtepomp heeft een levensduur van ongeveer 20 jaar en moet daarna dus vervangen worden door een nieuwe....

VALBOETE of STRUIKELTAKS
In 2017 zijn bij verschillende verpleeg- en verzorgingstehuizen in de Randstad bejaarden aangeslagen voor de kosten die ontstonden uit valpartijen. De gedachte erachter was als volgt: als een bejaarde een tuimeling maakt, dan moeten personeelsleden van het tehuis alle zeilen bijzetten om deze persoon weer overeind te helpen. Dit kost tijd en dus geld. Toen een directeur van een Dordtse instelling deze maatregel zonder blikken of blozen voor de Tv-camera verdedigde, sprongen bij mij de tranen in de ogen. Hoe diep kan iemand zinken?

TUIGDORP
In 2011 werd er binnen justitie het idee geopperd om delinquenten te concentreren op bepaalde vaste plaatsen in Nederland. Niet meer in gevangenissen, maar in instellingen waar ze een zekere mate van vrijheid genieten. Spottend werden deze aanstaande plekken omgedoopt tot tuigdorpen. Het idee is langzaam weggeëbd en niemand spreekt er meer over.
Toch is het idee niet nieuw. In het begin van de vorige eeuw werden lichte criminelen, landlopers, weduwen en wezen verzameld in het Drentse Veenhuizen. Over tuigdorp werd nog niet gesproken. Veenhuizen kende een aantal strafkolonies en opvoedingsgestichten. Wat de reguliere inwoners van dit Drentse dorp van deze situatie vonden? Dat is hen nooit gevraagd. Tegenwoordig zijn de strafkolonies omgevormd tot museum. Wij waren er laatst...

APPONGELUK
De verspreiding van smartphones en iphones over de Nederlandse samenleving heb ik al vele malen besproken in mijn columns. Vreemde doch onschuldige uitwassen waren het gevolg:
- in de NS-treinen hoeven de ramen niet of nauwelijks meer gereinigd te worden: niemand kijkt er meer naar buiten
- in sommige plaatsen zijn er extra voetgangerslichten aangebracht: via een rood of groen oplichtende streep in het wegdek kan een smartphone-kijker zien wanneer hij de weg kan oversteken, zonder de noodzaak om van zijn schermpje op te kijken
Maar het meest tragische gevolg van de smartphone-gekte is toch het APPONGELUK. Een chauffeur wil tijdens de rit zijn appjes en facebookjes controleren. Het is toch niet zo druk op de weg, dus dat kan makkelijk. Helaas loopt dit wel eens verkeerd af. De plotseling opdoemende remlichten worden niet herkend en het appongeluk is niet meer te vermijden. Behalve letsel en schade ontstaat er een APPFILE op de snelweg. Kort daarop vormt zich in tegengestelde richting een zogenaamde KIJKERSFILE. Als deze laatste geheel tot stilstand is gekomen, dan stappen er figuren uit hun auto en lopen met de smartphone in de aanslag in de richting van de middenberm om een digitale foto te maken van de ellende aan de andere kant van de vangrail. Zo'n figuur heet vanaf vandaag een LEEDFOTOGRAAF. Ik verzin dit woord ter plekke. Kans op de verkiezing van het woord van het jaar 2019?

PLOFKLAS
Na de PLOFKIP van een aantal jaren geleden is er nu de PLOFKLAS. Scholen komen soms in problemen bij ziekte van docenten. Zeker in het geval van een griepepidemie. Leerlingen naar huis sturen is de allerlaatste maatregel, dus probeert de directeur klassen te combineren. Wat dan ontstaat heet een PLOFKLAS, wat het gevolg kan zijn voor een goedwillende docent is een BURNOUT, met als gevolg: nog meer plofklassen binnen diezelfde school.

HANGOUDEREN
Eerst even wat het níet zijn: het zijn géén Franse misdadigers op leeftijd die eind 18e eeuw werden veroordeeld tot de guillotine.
Nee, het zijn Nederlandse ouderen die totaal geen raad weten met hun vervroegd pensioen en de hele dag lang de bejaardenbank op de Goese Markt in beslag nemen.
Maar....het probleem van de hangouderen lost zichzelf op, sinds onze regering besloten heeft om de pensioengerechtigde leeftijd flink op te schroeven in de richting van de leeftijd van 68 jaar, of zelfs nog hoger. Zo zie je maar weer. De oplossing van een probleem is soms heel dichtbij.