Columns met een glimlach

Er volgen nu twee jaartallen, één van een paar eeuwen geleden en één heel recent exemplaar:

1789: Bestorming van de Bastille, begin van de Napoleontische tijd.

2021: Bestorming van het Capitool, einde van de Trumpiaanse tijd.

Bij een proefwerk geschiedenis ging vroeger mijn wens uit naar korte vraagstellingen en korte antwoorden, oftewel het kenmerk van een beta-leerling. Feitjes en weetjes. Jaartallen hadden ook altijd mijn voorkeur. Met de vraagstelling van mijn geschiedenisdocent was ik daarom dik tevreden. Tot er het volgende leerjaar iemand anders voor ons neus stond. We kregen een proefwerk over de Franse tijd. De vraagstelling was verbijsterend. Het enige zinnetje op het vragenformulier luidde: "Vertel iets over de Franse Revolutie". Wat moet je hiermee aan? Niks geen feitenkennis, niks geen jaartallen, alleen dat stomme zinnetje. Nee, een hoog cijfer zat er dit keer niet in...

We gaan terug naar het eerste jaartal uit de column. Het begin van de Franse tijd. De tijd van Napoleon, die vond dat hij aan Frankrijk alleen niet genoeg had.

Na de verovering van de Nederlanden zond hij zijn jongere broer Lodewijk Napoleon (zie afbeelding) naar Den Haag om hier bestuurlijk orde op zaken te stellen.

Deze Lodewijk Napoleon fungeerde tussen 1806 en 1811 als een soort voorloper van onze Mark Rutte.

Vreemd genoeg werd hij in ons land als niet-onsympathiek ervaren, in tegenstelling tot zijn oudere broer. Hij nam belangrijke beslissingen, waar we nu, na ruim twee eeuwen, nog steeds mee te maken krijgen.

Lodewijk Napoleon stoorde zich o.a. aan de onoverzichtelijke en verwarrende naamgeving van de Nederlandse burgers.

Janszoon, afgekort Janszn, Pieterszoon, Corneliszoon, Maartenszoon enz. enz.

Heel vreemd en heel verwarrend.

In 1811 bedachten Lodewijk Napoleon en z'n kompanen dus een bijzondere maatregel. Iedereen mocht voor zijn gezin een nieuwe achternaam bedenken, voor een betere persoonsadministratie. Het bleek het begin van de Burgerlijke Stand in te luiden. Iedere familie werd op het Gemeentehuis verwacht om de keuze kenbaar te maken.

Zo ontstonden er varianten op Janszoon, Pieterszoon, Corneliszoon, Maartenszoon: Janse, Pieterse, Cornelisse, Maartense enz. enz.

Velen vonden het interessant om de naam van hun beroep in de de achternaam te verwerken: de Smid, Timmerman, de Klerk, de Meester, Bakker, Slachter enz. enz.

De woonplaats was ook een optie: van Alphen, van Dieren, van Putten, van Oirschot enz. enz.

Of de rivier in de buurt: van Rijn, van der Maas, de Waal, van Lingen, enz. enz.

Of een letterlijk kenmerk van de omgeving van de woonplaats: van de Water, van der Zee, van Duin, van der Meer, van der Plas, van der Heide, van Vliet, van der Weide, van de Bosch, van Veen, enz. enz.

Uiterlijke kenmerken werden ook opgevoerd: de Hooge, de Lange, de Korte, de Klein.

Een flink deel van de bevolking vond die nieuwe namen een belachelijk idee. Ze gingen wel naar het Gemeentehuis, maar ze bedachten uit balorigheid en als een soort protest een ronduit vreemde naam voor hun familie.

Enkele voorbeelden: Bil, Naaktgeboren, Poepjes, de Kwaadsteniet, Niemantsverdriet, Meliefste, Zeldenthuis, Geldeloos, Zondergeld, Modderman, Bontekoe, Braakhekke, Donderwolk, Rijstenbil, Sint Nicolaas, Tienpond (= ongeveer 5 kilogram), Kreukniet, van 't Padje.

Eén ding werd daarbij uit het oog verloren. Het nageslacht zat ermee opgescheept. Want om later de gekozen naam alsnog te wijzigen, dat was nagenoeg een onmogelijk karwei. Het was wel mogelijk om één of twee letters te veranderen, maar dit kostte per letter al een fortuin voor de aanvrager.

Toch werd daar soms gebruik van gemaakt. De familie Bil heette, na een bezoek aan het Gemeentehuis, plotseling Bal, Bol of Bijl.

Een Middelburgse familie liet, tegen veel geld, één letter weghalen: Everzwijn werd Everwijn.

De familie Blubberding heet thans Lubberding.

Helaas was de Zierikzeese familie Schiettekatte (oftewel een poes die een grote boodschap moet doen) minder gefortuneerd. Nog steeds moeten tientallen Schouwse gezinnen met deze naam door het leven. Allemaal de schuld van die éne voorouder die in 1811 grappig dacht te wezen.

Excuus aan mijn lezers: ik ben in het verloop van deze column weer behoorlijk afgedwaald. Maar dat bent u mogelijk al van mij gewend?

Wat is dat lang geleden, dat we samen uit eten zijn geweest!! Maar helaas, de restaurants staan leeg en dat kan nog wel even duren. Het enige wat we kunnen doen om de horeca een heel klein beetje te helpen is het plaatsen van een bestelling voor een afhaalmaaltijd. En dat doen we dan ook vrij regelmatig.

Maar we kunnen bijna niet wachten tot we weer ècht uit eten kunnen.

De titel van deze column slaat niet op de geserveerde gerechten. In dat geval zou de titel luiden: "De smaakpapillen willen ook wat".

De titel slaat deze keer ook niet op de fraaie outfit van mijn tafeldame. Nee, de titel "Het oog wil ook wat" slaat op de fraaie locatie van het eethuis, zoals het uitzicht op een druk bevaren rivier, zoals het uitzicht op een bergmeer in de Alpen.

Als het enigszins kan kiezen we een fraai gelegen restaurant en bestellen we daar een tafeltje aan het raam. Aan de Noordzee, aan de Ooster- of Westerschelde, aan het Veerse Meer, maar ook elders in Nederland. We herinneren ons nog Paviljoen de Walvis op Terschelling, restaurant "t Wellse Veerhuis in Ammerzoden met zicht over de Maas, restaurant Op de Haven aan de Lek in Culemborg, restaurant Rust Wat in Rhenoy met een fraai terras aan de Linge. Het grappige van dit laatste restaurant is het bordje: PAS OP VOOR OVERSTEKENDE OBERS op het dijkweggetje dat tussen restaurant en terras loopt.

Ook in het buitenland proberen we altijd een restaurant met uitzicht te vinden. Onderstaande foto is het Griekse eiland Santorini. Ons stamrestaurant stond op de rand van de krater met een fenomenaal uitzicht en we zagen elke avond tijdens de maaltijd de zon ondergaan. En die aardige Griekse ober hield iedere avond ons favoriete tafeltje vrij...

Bij ons bezoek aan de Niagara watervallen hebben we de lunch gebruikt in het restaurant dat pal aan de waterval stond. We hadden geluk, er kwam juist een plekje vrij aan het raam. We keken van bovenaf als het ware in de "horseshoe" waterval.

In de Zwitserse Alpen bestaat het verschijnsel "dreh-restaurant", oftewel draairestaurant. Het restaurant bovenop de Schilthorn in Berner Oberland draait in 45 minuten volledig rond, dus het uitzicht op de omliggende sneeuwbergen verandert elke minuut. Nee, je wordt er niet draaierig van. Je krijgt hooguit een schrikreactie als je na afloop het bedrag op de eindrekening ziet...

Boven het dorp Saas Fee in Wallis is ook zo'n draairestaurant boven de Allalin gletsjer (zie foto). Dit restaurant doet er een uur over om één volledige omwenteling te maken.

Tijdens mijn onderwijstijd aan de Middelbare Agrarische School te Goes was ik degene die jaarlijks het personeelsuitje organiseerde. Hoe dat bij mij terechtkwam? Dat weet ik niet meer, maar ik ben er blijkbaar een keer ingetrapt.

De bedoeling was dat er tenminste één agrarisch tintje zat aan zo'n excursie. Als je dit kon aantonen dan kregen we als school subsidie vanuit het Ministerie van Landbouw en Visserij. Het moest wel een serieus agrarisch item zijn. Dus met de touringcar over een landweggetje rijden en door de microfoon vertellen dat er rechts een veld met aardappelen en links een veld met suikerbieten lag, nee, dat was te simpel.

De volgende onderwerpen werden wel geaccepteerd:

Een bezoek aan de bloemenveiling in Naaldwijk

Het bekijken van de hopteelt bij Poperinge (België)

Wijnbouw op de hellingen van de Sint-Pietersberg bij Maastricht

Enz. enz.

's Avonds werd ons uitje altijd afgesloten in een restaurant ergens onderweg.

Het was dan altijd een sport van mij om een restaurant uit te zoeken dat voor iedereen een verrassing was. Dat is in vele gevallen gelukt. Vaak kreeg ik de reactie: "Hoe heb je dit nou weer gevonden?"

Een paar typische voorbeelden:

Terug vanuit België streken we neer in het gehuchtje Driegoten aan de Schelde, in de buurt van Hamme (zie foto). Zelfs de chauffeur had hier nog nooit van gehoord. Maar ja, als je met je fietsje ooit de Schelde hebt gevolgd, tja, dan weet je dat.

In het dorpje Drimmelen ligt restaurant 't Voske aan de Bergsche Maas, waar de boten naar de Biesbosch vertrekken. De eerste keer een beetje lastig te bereiken voor een touringcar. Maar, een schitterend uitzicht over het water. Het was een zwoele avond, dus we konden de barbecue laten plaatsvinden op het terras.

Net buiten het dorpje Anna Jacobapolder op Sint-Philipsland gaat het pontje naar Zijpe (bij Bruinisse). Precies bij die pont lag een restaurantje, thans hotel Oosterschelde. Redelijk dichtbij huis en toch voor de meesten onbekend.

Na al die nostalgische verhalen over etentjes op mooie locaties krijgen we weer zin om hier een vervolg aan te geven. Als dat allemaal weer mogelijk is. Als we op weg naar onze dochter in Houten de snelweg laten voor wat die is en als we binnendoor via rivierdijkjes en pontjes "ietsje later" op de plek van bestemming aankomen. Maar dat komt dan door die aangename lunch op dat gezellige terras aan de rivier...

Wanneer mag het weer? Alstublieft?

Het wordt weer een afwisselende column: een nieuw kaartspel, een kruiswoordraadsel, een sandwich turkey en tenslotte het noorderlicht. Hoe krijg je al die dingen bij elkaar? Ik heb waardering voor alle lezers die op dit moment niet afhaken.

Er was laatst een dame die het maar niet kon verkroppen dat in het kaartspel de volgorde nog steeds HVB (heer, vrouw, boer) gehanteerd wordt. De heer is dus meer waard dan de vrouw, daar wringt haar schoen. En de boer? Dat is dus helemaal minder volk? Zouden ze daarom regelmatig naar het Malieveld optrekken?

Om die discriminatie uit de wereld te helpen heeft deze dame iets nieuws bedacht. In plaats van HVB (heer, vrouw, boer) of KQJ (king, queen, jack) heeft ze de volgorde GSB (gold, silver, bronze) verzonnen, oftewel de volgorde op het ereschavot na een sportwedstrijd. Geen gek idee.

Persoonlijk wil ik daar nog iets aan toevoegen. Wordt het ook niet eens tijd om de Joker in het kaartspel in een ander jasje te steken? Zie afbeelding. Heel toepasselijk.

We nemen een sprongetje naar de kruiswoordpuzzel.

In een Nederlands blad staat de volgende omschrijving:

Kaartterm, 5 letters, begint met TR, het antwoord is duidelijk: TROEF

In een Engelstalig tijdschrift staat een vergelijkbare omschrijving:

Card term, 5 letters, begins with TR, the answer is evident: TRUMP

Het klopt inderdaad. Het Engelse woord voor TROEF is TRUMP.

Het is dus wel heel erg toevallig dat de president van de Verenigde Staten onlangs al zijn beschikbare troeven heeft uitgespeeld. De uitgelokte bestorming van het Capitool sloeg alle records. Als zelfs Facebook en Twitter iemand weigeren, tja, dan is er ècht iets aan de hand.

Ik moet u iets verschrikkelijks bekennen. In de jaren '90 zijn mijn vrouw en ik het Capitool binnengedrongen..... Echt waar!!! Hier komt het verhaal:

Toen onze jongste dochter in de USA ging studeren en zich daarna in de staat Virginia vestigde, toen hadden wij plotseling een alternatieve vakantiebestemming. Washington lag op trein-afstand van Fairfax, dus een bezoek aan de hoofdstad lag voor de hand.

Na een bezoek aan het witgekalkte huisje van George Bush jr. wandelden we de hele Mall af, vanaf het Lincoln Memorial (voorgrond), via de "Naald" naar het Capitool op de achtergrond. Nee, we hadden toen nog geen stappenteller, maar die zou een hele tevreden score hebben gegeven.

En toen gebeurde het. Op de trappen van het Capitool stond een mensenmassa, waar we ons bijvoegden. Achteraf was het heel onschuldig, want we stonden allemaal keurig te wachten tot we aan de beurt waren voor een rondleiding, dus van een echte inval was toen geen sprake.

Omdat we de auto van onze dochter mochten gebruiken werd onze reikwijdte een stuk groter. Tijdens onze bezoekjes aan de States hebben we in totaal 12 staten afgevinkt;

Virginia (13), West-Virginia (5), District of Columbia (= de stad Washington; 3), Maryland (10), Pennsylvania (20), New York (29), New Jersey (14), Rhode Island (4), Delaware (3), Connecticut (7), Massachusetts (11), Maine (4)

De cijfertjes achter de staten geven het aantal kiesmannen weer: totaal 123 kiesmannen hebben we totaal verzameld.

Nog lang niet genoeg om president te worden. Dan moet je er tenminste 270 halen.

Tijdens deze rondritten hebben we een aantal bizarre situaties meegemaakt, "typical American" zijn. Wat een land...

- Waar je zelf geen plekje mag uitzoeken op een terras; waar je moet wachten tot een waitress jou een plekje aanwijst; discussie wordt NIET op prijs gesteld.

- Waar je in de staat Pennsylvania geen alcoholische drankje mag bestellen, tenzij je aan de Lord Mayor (= burgemeester) een schriftelijk verzoek indient voor een "permit" (als je hierop moet wachten is je vakantie voorbij).

- Waar je na het nuttigen van je consumptie METEEN moet vertrekken; natafelen is er niet bij; ze komen de rekening brengen en blijven pontificaal naast je tafel staan.

- Waar je géén bestek bijgeleverd krijgt als je een (gigantische) sandwich turkey bestelt; zoek het maar uit... (als u deze situatie enigszins wilt benaderen: ga naar McDonalds en bestel een BigMac).

Het meest belachelijke verhaal speelde zich af vlakbij de Niagara watervallen. We besloten om onze auto aan de Canadese kant te parkeren. Geen probleem om Canada binnen te komen langs de grenspost die midden op de brug lag, over de Niagara rivier. Terug was het anders. Om de USA weer binnen te komen, dat was een ander verhaal. We moesten praten als Bridgeman (= Brugman). Na een kwartier van debatteren, telefoneren, controleren, enz. enz. mochten we bij de gratie van de grensambtenaren doorrijden...

Ons laatste vertrek uit de Verenigde Staten, een soort Vexit dus, was heel bijzonder.

Onze nachtvlucht van Washington naar Amsterdam werd heel spectaculair !!!

Toevallig zaten we aan de linkse kant van het toestel (bakboord), dichtbij het raam. En toen begon het. Plotseling was de hemel in het noorden groen gekleurd. De kleuren bewogen als in een soort lichtshow. We waren getuige van het noorderlicht. Wat een geluk !!! Sommige mensen gaan er speciaal voor naar Lapland en komen iedere keer teleurgesteld weer terug.

Wij waren minstens een half uur getuige van dit prachtige schouwspel. De film van Harry Potter op het schermpje boven de deur naar de cockpit had dit keer niet onze aandacht.

De passagiers aan stuurboord waren stinkend jaloers. Eéntje vroeg zelfs aan de stewardess of ze aan de piloot wilde vragen of hij een stukje terug wilde vliegen...

Tot slot:

De oplossing van de laatste plaatsnamenrebus uit de vorige column: GELEEN.

(het woordje "EN" was geel gekleurd: gele EN)

Het wordt een aparte column deze week. Maar dat is de schuld van een paar Terneuzenaren. U heeft het vast wel gezien in de media. Er is in die plaats een soort kunstwerk onthuld met de naam Terneuzen erop. Nou, nee, niet helemaal. Er staat "TER" en daarnaast de afbeelding van twee neuzen. Leuk gevonden om de naam van je gemeente als een soort rebus aan het publiek te tonen.

Meteen kwam bij mij het idee op om ook andere plaatsnamen op eenzelfde soort manier te "verhullen". Daarin was ik niet de enige. Een bekend columnist van de PZC kwam op hetzelfde idee en noemde in zijn wekelijkse column alvast een aantal voorbeelden.

Ditzelfde heb ik dit keer ook gedaan. U moet vandaag een aantal rebussen oplossen. Een aantal plaatjes moet u proberen om te vormen tot Nederlandse plaatsnamen. Sommige zijn heel simpel, anderen zijn iets lastiger, weer anderen zijn mogelijk wat vergezocht.

Nee, u kunt er geen prijs mee winnen. Het gaat om de eer...

Er komen totaal drie series van afbeeldingen. Aan het eind worden de antwoorden getoond.

Hier volgt de eerste serie. U moet het hier alleen doen met de plaatjes. Er is geen aanvullende informatie:

Hier volgt de tweede serie. Deze plaatjes lijken al op een soort rebus:

Hier volgt de derde en laatste serie:

De antwoorden van serie-1, van links naar rechts en van boven naar beneden:

Sluis, Hoorn, Haren (u mag kiezen: een dorpje bij Groningen of een dorpje bij Tilburg), Driebergen (de drie bergen zijn de Zwitserse reuzen Eiger, Mönch en Jungfrau), Vijfhuizen (de bewuste foto is genomen in Volendam), Emmen, Essen, Zetten.

De antwoorden van serie-2, van links naar rechts en van boven naar beneden:

Putten, Lemmer, Zwolle, Den Haag, Houten, Den Bommel (u had Ollie B. vast wel herkend).

De antwoorden van serie-3, van links naar rechts en van boven naar beneden:

Zevenaar, Aalten, Eibergen, Kesteren (een plaatsje in de Betuwe), Wolfheze, Soestdijk.

Tot slot heb ik nog een moeilijke voor u bedacht. Het plaatje hiernaast moet u omvormen tot een Nederlandse plaatsnaam. Nee, ik geef het antwoord nog niet. Het is een beetje vergezocht, dat kan ik u melden. Een hele kleine hint: de bewuste plaats ligt in de provincie Limburg. Volgende week zal ik u melden of u het goede antwoord heeft gevonden.

Een opvallend fenomeen: dit is de eerste column sinds lange tijd die het woord "corona" NIET bevat. Nou ja, één keer dan, helemaal aan het eind.

Volgend jaar wordt alles beter. Laten we vooral positief blijven denken. Heel voorzichtig mogen we al gaan denken aan een aanstaande vakantie, iets dat we dit jaar met z'n allen gemist hebben.

Krijgt u uw inspiratie van de talrijke reisprogramma's op TV? Van oude beelden van "Floortje naar het einde van de wereld", of "Erica op reis", of "3 op reis", of de Belgische variant "Reizen Waes".

Om u nog een beetje meer in vakantiestemming te brengen doe ik live verslag van enkele bijzondere vakanties van ons uit het verleden.

Ergens in de jaren '90 kozen we voor het westen van Frankrijk, met name Normandië en Bretagne. Er was één object dat we zeker wilden bezoeken: Mont Saint Michel (zie foto).

Op de bonnefooi reden we naar het zuiden. Mijn standpunt is nog altijd: het geeft een extra vakantiegevoel als je 's morgens niet weet waar je 's avonds slaapt.

Zo reden we langs het Belgische Veurne naar het Franse vestingstadje Bergues bij Duinkerke. Opvallend: ze spreken daar nog steeds Nederlands...

Verder langs de kust naar Cap Griz Nez (even de Engelse krijtrotsen zien) en daarna naar de baai van de Somme (overnachting) en de vissershavens van Dieppe, Fécamp en Yport.

In Étretat steken de beroemde "falaises" (rotsen) in de zee (zie foto). Op één van die rotsen hebben we ons stokbrood genuttigd, tezamen met een zeemeeuw, die toevallig ook stokbrood lustte. Via het prachtige plaatsje Honfleur vonden we uiteindelijk onderdak in het minidorpje Beauvoir op slechts enkele kilometers verwijderd van de Mont Saint Michel.

Fietsen afgeladen en naar de Mont gepeddeld. De parkeerplaats stond vol met auto's en touringcars. We besloten om eerst nog maar een ommetje te fietsen. Nadat de laatste bus was vertrokken zijn we de imposante abdij binnengelopen. We waren praktisch alleen !!! Het was de moeite van het wachten waard.

In het verloop van deze vakantie hebben we vanuit het stadje Trévières o.a. de invasiestranden uit 1944 bezocht. De stad Bayeux en het wereldberoemde tapijt (tapisserie) hebben we niet overgeslagen.

Daarna een stuk van Bretagne ontdekt vanuit een hotelletje aan de rivier de Rance als uitgangspunt met een superuitzicht vanaf ons Frans balkonnetje. De moeite waard om hier wat langer te vertoeven. Plaatsen als Dinan (zonder t), Dinard en Saint-Malo lagen op fietsafstand.

Tijdens een volgende stop in Suisse Normande hebben we voor de eerste keer iemand een bungeejump zien maken vanaf een spoorviaduct hoog boven de rivier de Orne.

Op de terugweg nog een overnachting aan de Somme met herinneringen aan de eerste wereldoorlog. De laatste overnachting was in het Belgische Henegouwen vlakbij één van de "wereldwonderen" van België: de vier scheepsliftjes in het Canal du Centre, die eruit zien als meccanodozen (zie foto).

Een heel ander verhaal: in de jaren '80 vertrokken we met onze twee tienerdochtertjes per fiets (!!!) naar Engeland. Eerst de boot in Vlissingen en 's middags een wat groter exemplaar van Zeebrugge naar Dover. In Dover moesten we wisselen van rijbaan, want die gekke Engelsen bleken links te rijden. Het vinden van onderdak (voor vier personen) viel niet tegen. Òf er stond een bord in de tuin òf we werden verder geholpen door de Information Office. De graafschappen Kent en East-Sussex hebben we doorkruist. Twee opmerkelijke zaken: het landschap is erg heuvelachtig en de kleine weggetjes waren omzoomd met meidoornhagen. Ik heb in één week nog nooit zoveel banden geplakt!!!

In Kent zijn de oasthouses (hopdrogerijen) een bekend verschijnsel (zie foto). Eén van die oasthouses was omgevormd tot groeps-B&B. We sliepen daar met z'n vieren op een slaapzaal met wel 20 slaapplaatsen.

De overnachtingsplaatsen waren achtereenvolgens: Alkham, Ashford, groeps-B&B op het platteland, Sevenoaks, Tenterden en opnieuw Alkham. Toen we na de terugvaart Dover-Zeebrugge in België weer op onze fietsen stapten maakten we een begrijpelijke blooper: we reden spontaan aan de linkse kant van de weg...

In 2006 werd ik getipt door een collega: De rivier de Elbe loopt ten oosten van Dresden door een prachtig landschap: de Saksische Schweiz. Deze tip hebben we ter harte genomen. Dit keer waren we weer met z'n tweetjes. Opnieuw op de bonnefooi. Eerst naar het Harzgebergte. Het oostelijk deel daarvan lag vroeger in Oost-Duitsland. In Treseburg aan het riviertje de Bode vonden we onderdak. 's Avonds hebben we in een restaurant de grootste schnitzel ooit op ons bord gekregen. Een vegetariër zou hier ter plaatse niet goed van worden. We stoten elkaar nog wel eens aan: "Weet je nog? Die schnitzel uit Treseburg?"

Van de Harz naar de Elbe is niet zo ver meer. Ons plaatsje aan deze rivier heette Stadt Wehlen, meer een dorp dan een stad. Onze kamer keek uit over de rivier. Dit was voor de komende week ons adres.

Vlakbij dit dorp ligt een prachtig natuurgebied: de Bastei met de beroemde Bastei-brücke (zie foto). Opvallend is dat sommige bergen afgeplat zijn, het lijkt Arizona wel!!!

Per fiets zijn we o.a. stroomafwaarts naar Dresden gereden, het Florence van het noorden. Heel indrukwekkend om deze stad per fiets te benaderen. Een prachtige stad, ondanks de ravage die de tweede wereldoorlog teweegbracht.

Vanuit Stadt Wehlen hebben we ook stroomopwaarts gefietst, bijna tot aan de Duits-Tsjechische grens. Alles bij elkaar een zeer geslaagde vakantie in een verrassend stukje Duitsland.

Ik heb u toch niet jaloers gemaakt hoop ik? Het was slechts de bedoeling om mijn lezers in een vakantiestemming te krijgen...

Een voorspoedig 2021 !!!

Toen wij afgelopen zondag onze auto uitlieten voor zijn broodnodige wekelijkse kilometertjes, kwamen we uit in Yerseke aan de Oosterschelde. Na een fikse buitendijkse wandeling stonden we plots oog in oog met het beeld van de mosselman. Wie nog dacht dat de mosselman uit Scheveningen kwam, die moet ik verbeteren: de mosselman komt uit Yerseke.

Maar het bijzondere van de mosselman was: hij droeg die zondag een mondkapje!!! Ondanks het feit dat er van zo'n beeld weinig virale dreiging uitgaat, zeker niet bij de heersende stevige noordwestenwind (de foto is van vóór de corona).

Thuisgekomen heb ik even gegoogeld: er bleken veel meer standbeelden te zijn die voorzien waren van een mondkapje:

De Kaasboerin in Gouda.

De Amersfoortse stier.

Kortjakje in Haarlem.

De lopende man uit Zutphen.

Flipje in Tiel.

Enz. enz.

Ook in België kennen ze dezelfde soort humor. Het Brusselse beeldje van Manneke Pis was ook coronaproof gemaakt met een mondkapje. Blijft de vraag of het manneke het virus ook zou kunnen verspreiden via zijn ferme straal urine, die ogenschijnlijk onuitputtelijk is...

Een ander onderwerp. Sinds de lockdown kennen we de term "essentiële winkel". Niet alle winkeliers begrepen deze term. De directie van Action, Hema en Wibra vonden alle drie dat ook zij toch zeker tot de essentiële winkels behoorden. Na ingrijpen van de overheid bleken zij er compleet naast te zitten. Ze moesten alsnog sluiten.

Eén ding verbaasde mij. Slijterijen behoren tot de groep van essentiële winkels!!! Ondanks het feit dat ik persoonlijk geen antipathie heb tegen dit soort winkelketens en ondanks het feit dat ik er wel eens een jonge jenever of een Franse cognac ga halen, kan ik me niet voorstellen dat ze in de categorie "essentieel" werden ingedeeld. Wie kan me dit uitleggen?

We springen vandaag van de hak op de tak. Is het u ook opgevallen dat het coronavirus opvallend hard toeslaat bij de Nederlandse profvoetbalclubs? De oorzaak is mij overduidelijk. Er is zelfs een bekende afkorting naar genoemd: VWVV: Vreugde Wint van Verstand.

Aan het begin van een eredivisiewedstrijd gaat alles nog goed. De aanvoerders geven elkaar en de scheidsrechter een elleboog of een boks. Maar als eenmaal de wedstrijd is begonnen dan gaat het mis. Vooral als er een doelpunt valt. Dan treedt er VWVV op. Net als vroeger wordt de goal enthousiast gevierd door een kluitje teamgenoten. Als je een TV hebt met een scherp beeld dan zie je de aerosolen door de lucht vliegen.

Zijn voetballers domme mensen? Als ik hierop "ja" zou zeggen dan is dat een vorm van zelfspot. Ik heb namelijk ook m'n hele leven gevoetbald. En als m'n kleinzonen met de bal over het strand hollen dan probeert opa nog een beetje mee te doen. Ook een vorm van VWVV?

Bij de volgende alinea is het verboden om te lachen. Het is te dieptriest voor woorden.

Over niet al te lange tijd kunnen we ingeënt worden met het nieuwe vaccin. En als we die prik hebben gehad krijgen we daarvan een bewijsje, zodat we weer naar de bioscoop of naar het theater mogen.

Zo was het de bedoeling maar helaas, de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft hier een stokje voor gestoken. We mogen niet van elkaar weten wie er wel of niet ingeënt is. Schrik niet: dat is in strijd met de Europese Privacywet !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit is te zot voor woorden. Deze wet is veel te ver doorgeschoten. Ik had toch al een bloedhekel aan die Privacywet (het bewijs staat in column 417).

Oud-burgemeester van Utrecht, Aleid Wolfsen, degene die in Nederland verantwoordelijk is voor die Europese privacyregels, kan wat mij betreft de (kerst)boom in.

Het laatste onderwerpje is een stuk leuker. Vandaag stond er een afbeelding van de Nachtwacht in de krant. De figuren die Rembrandt op dat grote doek vastlegde zijn vervangen door de hoofdrolspelers in het corona-verhaal. Hele leuke vondst. De meest grappige persiflage was doventolk Irma Sluis die nog eens laat zien hoe je het woord "hamsteren" uitlegt aan slechthorenden.

In de eindjaren '60 kwam er een colporteur bij ons aan de deur. Of we een encyclopedie wensten. Na wat wervende prietpraat van deze meneer zijn we erin getrapt. De 20-delige Winkler Prins kwam in de volgende maanden deel voor deel in ons bezit. Het naslagwerk kreeg een ereplaats in onze boekenkast.

En nu, anno 2020, hebben wij deze 20 dikke pillen nog steeds. Alleen een ereplaats? Nee, dat niet. Ze staan op de hoogste plank in de boekenkast. Als we deze encyclopedie alsnog zouden willen raadplegen, dan moeten we eerst het keukentrapje laten aanrukken, deel 9 pakken (van HAAK tot INDI), het stof eraf blazen.... O nee, dat mag niet !!!! Geen stof blazen in de kamer !!!!!

Zoals het eerste plaatje al laat zien, zijn we overgestapt op de Google zoekmachine. Speciaal voor een snelle bereikbaarheid van dit fenomeen staat onze laptop een ganse dag op standby.

's Morgens bij het opstaan druk ik op de AAN-knop. 's Avonds laat gaat ie weer uit. Verslaafd? Hoezo verslaafd?

Als de laptop niet gebruikt wordt dan gebeurt er toch iets. Schermbeveiliging is formeel niet meer nodig, maar toch heb ik die ingesteld.

Na een minuut van "werkloosheid" komen er beelden van binnen- en buitenlandse vakanties, stedentrips, NS-wandelingen, Pieterpad-etappes, etc, etc. van de afgelopen twintig jaren. We hebben meer dan 1000 mooie plaatjes verzameld in een speciale map. Ergens in een hoek van het beeld verschijnt steeds in duidelijke gele schrijfletters de locatie, voor het geval dat we dat vergeten waren.

De plaatjes komen in een willekeurige volgorde en elke afbeelding blijft vijf tellen in beeld. Soms zitten we verlekkerd naar al die mooie beelden te kijken.

Maar tussendoor wordt er vaak driftig gegoogeld.

- Als er iemand op TV is, waarvan we de naam vergeten zijn? Effe snel googelen.

- Als er een onbekende Nederlandse plaats genoemd wordt? Even naar Google streetview om te kijken waar het ligt en hoe het er daar uitziet.

- Laatst was in een programma over vluchtelingen het Griekse eilandje Tilos op TV. Snel even kijken waar dat ligt. Vlakbij Rhodos en bij de Turkse kust.

- Als je kleinzoon op zijn stage naar Zuid-Korea vliegt, dan kun je het vliegtuig volgen op Flight-tracker. Tot diep in de nacht.

- Iets dergelijks is er ook voor schepen. Afgelopen zondag waren we aan de Westerschelde bij Hansweert, waar de oceaanreuzen vlak langs varen. De namen van de schepen hebben we onthouden. Thuis konden we op de laptop zien hoe ver ze al weer gevorderd waren.

- Puzzelboeken zijn ook al overbodig geworden. Je googelt het woord "puzzelwoordenzoeker" en je komt op een site waar je de letters invult die je wèl weet en een punt op de plekken die je níet weet: g..m.a.. ; de keuzes van de computer: germaans gesmaakt gesmaald glimlach glimlamp gremiale grimlach. (de vraag in de kruiswoordpuzzel was "Vriendelijk gebaar" dus het antwoord moet zijn "Glimlach")

- Het programma "Jeroen Pauw komt binnen" zou deze keer plaatsvinden in een TBS-kliniek in het plaatsje Oostrum. Nooit van Gehoord. Effe googelen. Er zijn twee plaatsjes Oostrum: één vlakbij Venraij in Limburg en één vlakbij Dokkum in Friesland. Het bleek de eerste te zijn.

Toevallig had ik vroeger op de MULO een biologiedocent met de naam "van Oostrum". Het is opvallend hoeveel Nederlanders genoemd zijn naar een Nederlandse stad of dorp. Opvallend veel. Tot slot van deze column ben ik in deze materie gedoken.

Eerst even per provincie. Soms staat er nog wat commentaar achter.

Groningen: van Haren (u weet wel, die schoenenzaak), van Groningen, van Spijk (die een brandende lucifer in zijn kruitschip aan de kade van Antwerpen gooide).

Friesland: van Winsum, van Workum, van Oostrum.

Drenthe: van Oranje (ik ken toevallig een familie uit en Haag die zo heet), Vledder (een beroemd TV-inspecteur heet zo), van Dalen, Witteveen.

Overijssel: van Kampen, van Hasselt, van Olst, van Ommen, van Haarle, van Vollenhove (de echtgenoot van prinses Margriet).

Flevoland: (van) Rutte(n) (de naam van onze premier mag hieronder geschaard worden)

Gelderland: van Hattem, van Putten, van Dieren, (van) Bronckhorst, van Tricht, van Veen, van Arnhem, van Apeldoorn, van Bommel (uit Maasbommel òf uit Zaltbommel; nee, níet Ollie B. Bommel), van Elst, van Leeuwen (u mag kiezentussen Boven-Leeuwen of Beneden-Leeuwen), van Rossum (Maarten en broer en zus uit het gelijknamige TV-programma) van Vuren, van Beesd, van Buren.

Utrecht: van Houten, van Rhenen, van Doorn, van Breukelen (was keeper van oranje), van Maarssen, van Woerden, van Vianen, van Wijk (bij Duurstede), van Leersum, van Amerongen, van Veenendaal (keepster van het damesvoetbal), van Soest.

Noord-Holland: van den Burg (Ben vd Burg kon goed schaatsen), van Hoorn (oud-docent van mij), van Wieringen, van Bergen, van Wijk (aan Zee), van (de) Broek (op Langendijk of in Waterland), van Beets, van Velsen, van Haarlem, van Marken.

Zuid-Holland: van Gorkum, van Katwijk, van (de) Vlist, (van) Leerdam (een beroemde schaatsster heet zo), van Goudswaard (collega-docent van mij), van Katwijk, van Leiden (je kunt je er met een Jantje van Leiden van afmaken), van Rijswijk, van Hoek (van Holland), van Alphen (aan de Rijn), (van) Nieuwkoop, Langerak.

Zeeland: van Ouwerkerk, van Renesse, van Sluis (onze beroemde doventolk heet toevallig Irma Sluis), van (der) Hulst (de bekende kinderboekenschrijver uit de jaren '50 van de vorige eeuw), van (der) Hoek, van Nieuwland(e), van Cadzand, (van) Poortvliet (bekende Arnemuidse voetballer en trainer).

Noord-Brabant: van Helmond, van Tilburg, van Son, van Alphen (destijds mijn directeur op de HBS), van Ooijen, van Os(s), van Aarle (ex-voetballer van PSV), van Gerwen, van Haren, van Loon (op Zand), van Dongen, van den Bosch, van Steenbergen (oud-wielrenner), van Veldhoven, van Heeze, van Deurne, van Dommelen, van Empel.

Limburg: van Asselt, van Beek, van Gennep, van Oostrum (daar was het allemaal mee begonnen), van Arcen, van Helden, van Stein.

België: van Gent (zelfs een zeevogel draagt de naam Jan van Gent), van Beveren, van Aalst, van Hasselt, van Poppel, van Damme, van Oostende.

Duitsland: van Keulen, van Bremen, van Aken.

Landen in Europa: van Zweden, van Ierland.

Landstreken en provincies in binnen- en buitenland: van Zeeland, van Friesland, van Limburg, van Veluwe, van Vlaanderen, van Beieren, van Saksen, (van) Sleeswijk, van Holstein (wie kent niet de beroemde kunstenares uit Middelburg).

Rivieren: van Rijn, van de Maas, van den IJssel (zo heette de moeder van Danny Vera), de Waal, van Linge(n), van Amstel  (de oudste van Amstel heette Gijsbrecht), van Vlist, van de Mark (ook al een oud-leraar van mij).

Nou, dat was een hele uitzoekerij. Maar, ik heb het met plezier gedaan. Tot de volgende keer.

Heeft u wel eens van de hangende tuinen van Babylon gehoord? Nee? Dat was één van de zeven wereldwonderen uit de oudheid. Er is ook een Nederlandse versie van de hangende tuinen van Babylon: de hangende keukens van Appingedam. Ze hangen boven het Damsterdiep en ze zijn wereldberoemd in Nederland. Nooit gezien? Boek een reisje naar het noorden zo gauw premier Rutte dat goed vindt.

Het plaatsje Appingedam geeft mij wat nostalgische gevoelens. Toen we in klas-3 (= groep-5) voor het eerst aardrijkskunde kregen werden de Nederlandse provincies op volgorde behandeld. Het allereerst kwam de kaart van Groningen vóór het bord te hangen. De eerste plaatsjes (rode rondjes op de blinde kaart) die ik me weet te herinneren zijn Zoutkamp (aan de Lauwerszee, nu het Lauwersmeer) en Appingedam, met die beroemde hangende keukens.

Toen we in 2008 onze vakantie doorbrachten in het Noorden van Nederland en toen we verhuisden van onze B&B in Franeker naar onze B&B in Sellingen (Oost-Groningen) had ik één hartewens: onderweg een bezoekje brengen aan Zoutkamp èn aan Appingedam. Toen we in dat laatste plaatsje op het voetgangersbruggetje over het Damsterdiep stonden, toen zagen we de hangende keukens in alle glorie (zie foto bovenaan).

Spannend als je daar, in zo'n keuken, met z'n vijven naast elkaar, pannenkoeken staat te bakken. "Zou ie het houden?" En dan begint het plotseling onheilspellend te kraken...

De hangende keukens van Appingedam zijn net zo beroemd als de 19 molens van Kinderdijk, de grachten van Amsterdam, de sluizen van IJmuiden, de pier van Scheveningen, de grotten van Maastricht.

We hebben het nu toch over plaatsnamen. We gaan nu een beetje op de speelse toer. De volgende, soms cryptische, omschrijvingen zijn allemaal terug te voeren tot een Nederlandse plaats:

Een heel klein beetje krom: HAASTRECHT

Licence to kill (Bondfilm uit 1989): MOORDRECHT

Voorafgegaan door een vuurgevecht: VOORSCHOTEN

De allerlaatste grappen: NIEUWEGEIN

Een grote hoeveelheid pluimveeproducten: EIBERGEN

Gemeentes met smaak: ZOUTKAMP, ZOETERMEER

Plaats met traditionele kledij: DRACHTEN

Plaatsen met een goed werkende gemeentereiniging: SCHOONHOVEN, SCHOONEBEEK

Plaatsen met een minder goed werkende gemeentereiniging: GOOR, VUILENDAM

Hier wonen eenvoudige lieden: SIMPELVELD

Hier wonen alleen maar brave burgers: ENGELEN

De meest verdorven plek van Nederland: SEXBIERUM (sex, bier en rum)

Bij de volgende 21 zinnetjes bent u aan de beurt. In elke zin zit een plaatsnaam verborgen. De antwoorden staan een stukje verder.

 1. Bij onze natuurwandeling zagen we twee wilde zwijnen en één hinde lopen.

 2. De verdachte bezwoer de negende misdaad niet begaan te hebben.

 3. Sinds de coronacrisis mag deze kapel door negen mensen tegelijk bezocht worden.

 4. Bij de recente opgravingen werden dit keer geen schedels gevonden.

 5. Thierry Baudet trad even terug.

 6. De agrariër had zijn gewassen aardig onder controle.

 7. De ijsberen trokken massaal naar de Noordpool.

 8. Vorige maand kwam de generaal terug uit oorlogsgebied.

 9. Hoe is de hedendaagse jeugd te kalmeren?

 10. Verscheidene kampeerders vertrokken deze week van de camping.

 11. Het water in geneeskrachtige bronnen wordt hier gebotteld.

 12. Ze zette de theepot terloops op de keukentafel.

 13. In bepaalde milieus tellen dames nauwelijks mee.

 14. Op mijn verlanglijstje staan een skybox, telefoonhoesje en nog wat kleinere dingen.

 15. In groep-2 leren de kleuters het ABC; ouders kunnen daarbij helpen.

 16. Trump houdt zich bezig met vreemde dingen: nepnieuws op Twitter bijvoorbeeld.

 17. Je moet ooit eens "nee" kunnen zeggen.

 18. We hoorden het signaal van het schip, luid en duidelijk.

 19. Onze kleinkinderen heten Tristan, Jasper en Fiona.

 20. Bij de politieberichten kunnen we meldingen volgen.

 21. Er is niet meer kerkbezoek dan vijf jaar geleden.

Antwoorden:

 1. HINDELOPEN

 2. WOERDEN

 3. APELDOORN

 4. ENSCHEDE

 5. DEVENTER

 6. WASSENAAR

 7. NAARDEN

 8. RAALTE

 9. ALMERE

 10. DENEKAMP

 11. WATERINGEN

 12. OTTERLOO

 13. STELLENDAM

 14. BOXTEL

 15. ABCOUDE

 16. GENNEP

 17. SNEEK

 18. SCHIPLUIDEN

 19. ASPEREN

 20. WEMELDINGE

 21. MEERKERK

Tot slot gaan we nog even terug naar de zeven wereldwonderen uit de oudheid. Naast de HANGENDE TUINEN VAN BABYLON (zie foto), was er de PYRAMIDE VAN CHEOPS, de VUURTOREN VAN ALEXANDRIË, de KOLOS VAN RHODOS, de TEMPEL VAN ARTEMIS, het BEELD VAN ZEUS en het MAUSOLEUM VAN HALICARNASSUS.

De meeste van die bouwwerken bestaan niet meer, dus werd het tijd om de zeven wereldwonderen aan te passen aan de moderne tijd. De volgende zeven attracties hebben gewonnen:

De Maya-piramide van Chitzen Itza (Mexico)

Het enorme Christusbeeld boven Rio de Janeiro (Brazilië)

Het Colosseum van Rome (Italië)

De Chinese muur

De Inca-ruïnes van Machu Picchu (Peru)

De tempel van Petra (Jordanië)

De tempel Taj Mahal in Accra (India)

Zo, genoeg plaatsnamen gebruikt in deze column. Het wordt tijd om te stoppen...

Een nieuwe klus voor Bert van Leeuwen en zijn TV-programma Het Familiediner? Dat zou zomaar kunnen. In column-515 heeft hij met succes de problemen van politieke partij Denk opgelost. Helaas is de poging om 50Plus weer op één lijn te krijgen jammerlijk mislukt.

En nu zijn er dus de problemen bij Forum voor Demagogie, sorry, ik vergis me. De partij heet Forum voor Democratie. Bert ziet er enorm tegenop om deze megaklus te klaren. Het vele vóórwerk alleen al. En hij schat in dat er tenminste 20 witte limousines met geblindeerde ramen nodig zijn om alle gasten, die in onmin leven, naar een megarestaurant te vervoeren. Nog een extra probleem is dat de restaurants thans gesloten zijn, maar mocht het lukken om een uitzondering voor elkaar te krijgen, dan wordt het een heksentoer om alle ruzieënde Forum-politici op anderhalve meter afstand van elkaar te houden.

Dit gaat een avondvullend programma worden.

Wat is er toch in hemelsnaam gebeurd?

- op maandag gaf Thierry Baudet aan dat hij acuut stopte als partijleider en lijsttrekker

- een dag later besloot hij ook af te treden als voorzitter

- op woensdag en donderdag stortte de hele partij in: Theo Hiddema verliet de Tweede Kamer via een persoonlijk briefje aan kamervoorzitter Arib; de Eerste Kamer van FvD raakte bijna alle leden kwijt; in de meeste provincies verlieten de Statenleden de partij; een soort Exodus...

- in Amsterdam kreeg een slotenmaker de opdracht om de sloten van het partijkantoor te vervangen, zodat Thierry daar geen toegang meer had

Nu volgt de apotheose.

- op vrijdag gaf Baudet aan dat hij eigenlijk toch wel voorzitter zou willen blijven

- een paar uur later ging hij nog een stapje verder: hij wilde eigenlijk toch wel partijleider/lijsttrekker blijven

- uit de peilingen blijkt dat FvD bijna al zijn potentiële kiezers heeft verloren aan de PVV

Jammer dat al die FvD heisa de aandacht afleidde van de verhoren in de toeslagencrisis bij de Belastingdienst, die in diezelfde week plaatsvonden. Alle TV talkshows (Op1, Jinek, Beau, M) brachten uitvoerig verslag van de teloorgang van Forum. De verhoren in de toeslagencrisis werden letterlijk ondergesneeuwd. En dat was jammer want deze problematiek verdient ons aller aandacht. Jammer dat Thierry uitgerekend deze week uitgezocht had.

Even een stukje terug in de historie. Wat is er toch gebeurd met die charismatische leider die op 20 maart 2019 die indrukwekkende overwinningsspeech uitsprak? Een toespraak die uniek genoemd mocht worden.

Via de Uil van Minerva kwamen we terecht in een boreale wereld waarin zowat iedereen leed aan klimaathekserij en oikofobie (dit is slechts een kleine greep uit de meest plastische redevoering ooit uit de Nederlandse politiek).

Zou het een idee zijn om de opkomst èn de val van Forum te verfilmen en uit te zenden als serie op Netflix? Na de Britse vorstenhuisserie The Crown volgt dan nu de Nederlandse politieke soap The Clown. Of zullen we de serie TBS noemen (Thierry Baudet Story)? Of toch maar gewoon "De teloorgang van de Uil van Minerva" als titel? Zoals in de titel van deze column.

En wie speelt daarin de hoofdrol? Dat klusje kan Baudet eenvoudig zelf opknappen. Hij heeft nu alle tijd.

Hiddema speelt Hiddema en voor de rest moet de cast opgevuld worden door beroepsacteurs.

Een belangrijke bijrol is zeker weggelegd voor die Amsterdamse slotenmaker...

En mocht Theo Hiddema geen zin hebben in een rol dan kan hij, als gepensioneerd jurist, zich aanmelden bij justitie om de achterstanden van de rechtspraak in te kunnen lopen.

Is er dan niets positiefs te melden over Forum voor Democratie?

Ja, toch wel. Vanwege de leegloop in allerlei organen en besturen komt er meer ruimte bij vergaderingen en dat is een positieve ontwikkeling als wapen tegen het corona-virus. Viroloog Jaap van Dissel zal met genoegen vernemen dat het minder druk gaat worden in de Senaat en in de meeste vergaderingen van Provinciale Staten en Gemeenteraden.

Er wordt zelfs al gesproken om de CGP (dit staat voor Corona Gehoorzaamheids Prijs) uit te reiken aan Thierry himself.

Eind goed, al goed? Nou, nee, dat gaat me toch ietsje te ver.

Nagekomen bericht:

Voor de hoofdrol van de netflix-serie moet toch een andere acteur gezocht worden. Thierry heeft even geen tijd. Hij doet nog een laatste ultieme poging om zijn partij weer op de rails te zetten...

Opnieuw moet ik mijn lezers waarschuwen voor enig banaal taalgebruik, vooral in het begin van de column. Als u daar tegenop ziet, dan is het advies om dat eerste stuk gewoon maar over te slaan en verder te lezen na de horizontale streep.

In de vorige column citeerde ik een uitspraak van Catootje uit de strip van Jan, Jans en de kinderen: "Ik wil best vegetariër zijn, alleen niet tijdens het eten".

Dit deed me terugdenken aan een andere scène waarin Catootje haar speelkameraadje Jeroentje voorstelt aan haar ouders.

Catootje: "Dit is Jeroen"

Jeroen: "Poep aan je schoen!!"

Catootje: "Wij gaan later trouwen"

Jeroen: "Poep aan je mouwen"

Catootje lag dubbel van het lachen. Haar ouders (Jan en Jans) waren nogal gereserveerd.

Deze hoogstaande conversatie hebben we in de privésfeer behoorlijk uitgebouwd. We waren toen samen met onze vrienden uit het oosten van het land en ons beider kinderen (2+2). Ik nam toen, in een jolige bui, het initiatief om een stukje van de strip van Jan, Jans en de kinderen na te spelen en zelfs uit te bouwen. In de volgende opsomming was het linkse zinnetje steeds van mij en het rechtse antwoord daarop van de kinderen.

"Niet meer doen!!"                           "Poep aan je schoen"

"Stop, stop, stop !!"                          "Poep op je kop"

"Ik meen het!! Heus!!"                     "Poep aan je neus"

"Ik wil niet dat je dit doet"                "Poep aan je voet"

"Nu stoppen En gauw!!"                   "Poep aan je mouw"

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik de hoofdschuldige was in dit toneelstukje. Natuurlijk verzon ik zinnetjes waarvan het laatste woord meestal rijmde op een menselijk lichaamsdeel. De kinderen hadden steeds haarscherp in de gaten welk lichaamsdeel ik bedoelde. Er was geen aarzeling te bespeuren.

Hier komen nog wat treffende voorbeelden:

"Schei hiermee uit!!"                          "Poep aan je snuit"

"Dit heeft geen zin"                            "Poep aan je kin"

"Stoppen. Nu meteen!!"                     "Poep aan je been"

"Dit is niet meer gezond!!"                  "Poep aan je kont"

"Doe niet zo gek!!!"                            "Poep in je nek"

"Stoppen, dat heb je beloofd"             "Poep op je hoofd"

"Dit moeten jullie niet willen!!"            "Poep aan je billen"

"Gebruik je verstand!!"                       "Poep aan je hand"

Bij geen van de vier deelnemende jongeren heeft de rijmelarij geleid tot een poëtische carrière. Verder dan de jaarlijkse Sinterklaasrijmpjes zijn ze nooit gekomen. Jammer, ze waren zo goed op weg. Maar na ruim 40 jaar weten ze zich dit "woordspelletje" nog haarscherp te herinneren...

________________

Heel ander onderwerp. In de beginjaren '80 brak het kinderkoor Kinderen voor kinderen door met hele populaire liedjes als "Ik heb waanzinnig gedroomd", "Op een onbewoond eiland", "Ha ha ha, je vader die is gek". Vooral die laatste titel was populair bij mijn dochtertjes.

Toen was daar plotseling dat liedje "Bang, hoezo bang?" over een meisje dat gekweld werd door angsten, die ze tenslotte overwon door een waakbeer aan te schaffen. De laatste regels waren:

"Want met waakbeer naast mijn bedje

Hoef ik nooit meer bang te zijn"

Vooral die twee laatste regels hebben we vele malen met z'n allen gezongen, met één kleine variant:

"Want met waakbeer in mijn bedje

Hoef ik nooit meer bang te zijn".

Want een waakbeer, of iedere andere knuffel hoort ìn bed te liggen en niet ernaast.

Slapen met een knuffel helpt ook tegen de angsten. Het hoeft niet perse een (waak)beer te zijn.

Ook later met onze kleinkinderen hebben we deze regels nogal eens gezongen. Hoe de rest van het liedje ging? Geen idee. Dat valt nog wel terug te zoeken op Google.

Inmiddels hebben we sinds 1997 onze eigen privé-waakbeer: Sinds dat jaar wonen we aan een kanaaltje in de Goese binnenstad en onze slaapkamer kijkt uit op het topje van de TV-toren. "De TV-toren is de waakbeer van opa en oma", zo hebben we dat aan onze kleinkinderen geleerd.

De laatste dagen is deze toren weer eens verlicht. Om de paar minuten verandert de statische verlichting in een hinderlijk geflikker. Het is nu een èchte waakbeer. Hij houdt ons uit onze slaap met z'n geflikker. Slapen gaat niet meer, het wordt verplicht "waken". Deze show duurt tot 01.00 uur in de nacht.

Er is maar één oplossing om eerder te gaan slapen: de lamellen sluiten. Zo gezegd, zo gedaan.

Vorige week stond er in de PZC dat de Gemeente Goes aan bedrijven wil opleggen dat ze hun hinderlijke lichtreclame willen matigen. Ik wil nog iets verder gaan: dat ze hierbij ook eens nadenken over de lichtvervuiling van hun eigen TV-toren.

Nog heel even terug naar Jan, Jans en de kinderen. Heel toevallig werd de strip gisteravond vermeld op TV. Men wil dit stripverhaal weer nieuw leven inblazen door middel van een wekelijkse bladzijde in Libelle (net als vroeger) en de uitgave van stripboeken.

Wat een toeval !!!

Heeft u het ook gelezen? Gisteren stonden Jan, Jans en de Kinderen in de krant. Die geweldige strip van Jan Kruis. Vooral die opmerking van dochter Catootje maakte indruk op ons: "Ik wil best vegetariër zijn. Maar niet tijdens het eten"

Toevallig hadden wij afgelopen week iets beleefd over datzelfde onderwerp. In de schappen van AH ontbrak die dag de "gewone" rookworst. Omdat men beweert dat vega-producten tegenwoordig net zo smakelijk zijn, nam mijn echtgenote een gedenkwaardige beslissing. Ze koos voor een vega-rookworst van hetzelfde merk. Uit privacy-overwegingen heb ik de naam van dit merk onleesbaar gemaakt op het onderstaande plaatje.

Om toch een heel klein tipje van de sluier op te lichten: de naam van het merk begint met een klinker en eindigt op een X en bestaat uit totaal vier letters. Net als die geweldige voetbalclub uit Amsterdam.

Die avond stond er bij ons stamppot met rookworst op het menu. We proefden allebei tegelijk een eerste stukje van de vega-rookworst en keken elkaar verbijsterd aan. Wat was dat? Wat een afschuwelijke smaak. Niet te (vr)eten. Wat een bocht. Echt vreselijk. Dit was een belediging voor elke fijnproever. En er stond toch op de verpakking "Met de vertrouwde smaak". Hoe kan dat?

Voor de rest hebben we die rookworst niet meer aangeraakt.

Meteen na de maaltijd verdween het geheel in de GFT-bak, tesamen met wat ander groenafval. Opgeruimd staat netjes.

En om met Catootje te spreken: "We willen best vegetariër zijn, maar niet tijdens het eten".

Het gevolg van deze eerlijke ontboezeming kan niet anders zijn dat een aantal van mijn vaste lezers zullen afhaken. Hoeveel dat er zijn? Nou, gewoon, 5 procent. Zoveel vegetariërs/veganisten zijn er namelijk in ons land.

Een ander heikel onderwerp: de zwartepietendiscussie.

De Nederlandse bibliotheken hebben deze week alle Sinterklaasboeken waarin Piet nog zwart staat afgebeeld uit de schappen gehaald.

Zouden ze ook de stripverhalen van Sjors en Sjimmie hebben verwijderd? Dat stond er niet bij.

Toen ik deze week de TV inschakelde op het Sinterklaasjournaal was ik stomverbaasd. De boot kwam aan in Zwalk, een fictief dorpje aan de IJssel tussen Zwolle en Zalk. Tijdens de intocht was er een soort defilé langs het bordes van Paleis Soestdijk. Maar het meest opvallende was de kleur van de Pieten. Ze waren allemaal zwart!!!! Of toch op z'n minst donkerbruin. Hoe kan dat? In deze tijd?

Nou heb ik daar persoonlijk geen enkel probleem mee. Ik denk erover om een groep op te richten: ZPMB (Zwarte Piet Mag Blijven) als tegenhanger van KOZP (Kick Out Zwarte Piet). Ook dit standpunt gaat me lezers kosten. Zeker weten. Hoeveel? Geen enkel idee.

Nog een zonde die ik ruim 3 jaar geleden heb begaan (column-364). Toen een voetbalclub uit de Maasstad in 2017 eindelijk weer eens kampioen van Nederland werd (na 18 jaar) heb ik op spottende wijze een tegeltje ontworpen. Met de voorspellende gave dat ze om de 18 jaar een kampioensschaal in ontvangst mochten nemen. Het is echt waar. Feyenoord piekt elke 18 jaar: 1999 - 2017 -2035 - 2053. Daar heb ik ook geen vrienden mee gemaakt.

Bij mijn regelmatige kritiek op de VVD heb ik het iets genuanceerder aangepakt.

De onderwerpen van mijn spot en kritiek waren legio:

- nivellering (VVD was mordicus tegen)

- inkomensafhankelijke zorgpremie (VVD was mordicus tegen)

- afschaffing van de bonuscultuur (VVD was mordicus tegen)

- commissariaten van Eerste Kamerleden (er was één VVD-senator die 26 verschillende commissariaten had; géén van die 26 was vrijwilligerswerk)

Iedere keer als ik kritiek had op de Volkspartij voor Democratie kwam er een waarschuwing:

Dat VVD-stemmers de volgende alinea beter over konden slaan òf dat VVD-stemmers pas door konden lezen na het horizontale streepje. Op die manier hield ik deze mensen binnen mijn lezerskring.

Misschien was deze methode vandaag ook wel verstandig geweest. Dat alle vegetariërs en veganisten de eerste alinea's van deze column beter zouden kunnen overslaan. Maar ja, da's nou te laat......

Rare titel voor een blog? Deze week was Erik Scherder weer eens een keer op TV aan het uitleggen hoe onze hersenpan functioneert. Daarbij gebruikte hij het woord HIPPOCAMPUS voor een onderdeeltje van ons brein.

Een hele vreemde naam. Want iedereen die wel eens wat over het land Sudan in Oost-Afrika heeft gelezen die weet precies wat een hippocampus is: een afgeschermde ruimte (campus) waar nijlpaarden (hippo's) grazen. Hoe komt die naam plotseling terug in onze schedel?

Dat brengt me op andere vreemde namen voor onze lichaamsdelen. Wel eens van de buis van Eustachius gehoord? Die verbindt de neusholte met het middenoor, zodat er gelijke druk is aan weerszijden van het trommelvlies. We hebben twee van zulke buizen, één links en één rechts. Genoemd naar de Italiaanse anatoom Bartholomeus Eustachius (19e eeuw), die trouwens zelf ook twee van die buizen bezat.

Ooit vroeg een docent aan mij waar de Eilandjes van Langerhans liggen? Mijn eerste gok was: in de Middellandse Zee, want daar liggen nogal wat eilandjes. Ik zat ernaast met mijn antwoord. Waar dan? In Oceanië? Nee, ook al fout.

Het vreemde was dat die docent geen aardrijkskunde in zijn portefeuille had. Het was onze biologieleraar. De eilandjes van Langerhans zijn bepaalde cellen in onze alvleesklier, genoemd naar de Duitse onderzoeker Paul Langerhans (19e eeuw).

Bent u bekend met de Griekse mythologie? Kent u het verhaal van meneer Atlas? Die was in ongenade gevallen bij oppergod Zeus. Als straf moest hij voortaan de wereldbol op z'n nek torsen. Dat was best wel pittig.

In ons lichaam is de allerbovenste wervel genoemd naar meneer Atlas. Deze wervel mag ons hoofd torsen, vandaar. De tweede wervel heet Draaier, omdat Atlas naar hartenlust kan draaien. Deze twee wervels zijn samen verantwoordelijk voor het feit dat we NEE kunnen schudden. Stel je toch voor dat we Atlas en Draaier niet zouden hebben. En dat we dus geen NEE konden schudden. Dan moesten we alles maar gewoon accepteren. Daar moet ik even niet aan denken.

Het mythologisch figuur Atlas wordt nog vaker genoemd in onze samenleving:

- een boek met landkaarten heet een atlas

- een gebergte in Marokko heet Atlas

- de korfbalvereniging van Ritthem heet Atlas

- enz. enz.

We blijven even in de mythologie. De Griekse held uit de Trojaanse oorlog heette Achilles. Voordat hij ten strijde trok was zijn hele lijf door een tovenaar onschendbaar gemaakt. Helaas waren ze één klein onderdeeltje vergeten. Eén van zijn hielen hadden ze over het hoofd gezien. Laat hij nou precies dáár getroffen worden door een pijl met een giftige punt. Dat was het einde van Achilles.

Nu nog steeds wordt het zwakke punt van iemand "z'n achilleshiel" genoemd.

En de pezen die in ons menselijk lichaam de hiel verbindt met het kuitbeen worden "achillespezen" genoemd.

Dat die achillespezen niet onkwetsbaar zijn, dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden. Tijdens een partijtje zaalvoetbal voelde ik plotseling een hevige pijnscheut in m'n kuit. Ik kon nauwelijks lopen. De volgende morgen fietste ik, zo goed en zo kwaad als dat ging, naar het Middelburgse Ziekenhuis. Na de röntgenfoto was het duidelijk: ik had m'n linkse achillespees gescheurd. Meteen naar de operatiekamer en onder het mes. Daarna nog enkele weken "op zaal". En m'n fiets? Die stond al die tijd in de fietsenstalling van het ziekenhuis...

Een aantal jaren later speelde ik een partijtje volleybal met mijn collega-docenten. Alweer in een zaal met een stroeve vloer. U voelt 'm al aankomen. Omdat ik vrij klein van stuk ben, was ik niet de figuur om aan het net een smash te verzorgen. Nee, ik was ingehuurd om ballen die aan onze kant de grond dreigden te raken met een ferme snoekduik weer omhoog te werken.

Tijdens één van die duiken gebeurde het: de pijn was precies hetzelfde als jaren geleden, dus ik kon m'n eigen diagnose stellen. Ik had deze keer m'n rechtse achillespees gescheurd.

Een geluk bij een ongeluk. Twee keer deze pees scheuren aan dezelfde kant is niet bevorderlijk voor de uiteindelijke genezing, is mij verteld.

Dus de ceremonie herhaalde zich. Deze keer naar het Goese ziekenhuis. Dit keer gebracht per auto. Röntgenfoto (was voor mij niet nodig geweest, ik wist het al), operatie en een aantal ligdagen.

Om de tijd te doden heb ik toen voor de eerste keer het volledige verhaal van Achilles en de Trojaanse oorlog gelezen...

Zegt de datum 25 oktober 1952 u iets? Op die datum kwam in ons land het eerste nummer van het striptijdschrift Donald Duck uit. Vanaf die dag hield ik wekelijks de postbode in de gaten. Als de brievenbus zich opende dan griste ik, als achtjarig jongetje, het blaadje uit de handen van de postbesteller.

Ik kan me dat eerste nummer nog goed herinneren. Donald trad toe tot de plaatselijke brandweer en bij het bluswerk ging er van alles mis. Gelukkig zorgden de drie neefjes voor een "happy end".

Ik zal het maar eerlijk toegeven: Als er in de wachtkamer van arts, tandarts of andere medicus exemplaren van Donald Duck op de leestafel liggen, dan kan ik nu, als 76-jarige, de verleiding nog steeds niet weerstaan.

Ik heb vandaag een grote verrassing voor u. Deze week komt er, na 68 jaar, een gloednieuw striptijdschrift op de markt. De naam is Donald Trump. Voor abonnees komt de Donald Trump vanaf nu iedere week in de brievenbus gerold. De strip is meer gericht op volwassenen dan op kinderen

Als u denkt dat dit blad enige gelijkenis vertoont met de (ex)president van de USA dan moet ik u feliciteren met uw voorstellingsvermogen. Want inderdaad heeft deze meneer het tot stripheld geschopt en dat kan niet iedereen zeggen. Een plaats tussen de presidentenkoppen van Mount Rushmore in Rapid City (South Dakota) is hem niet gegund. Aan de andere kant kunnen George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln niet zeggen dat ze ooit onderwerp van een stripverhaal zijn geworden.

Over de inhoud van de Donald Trump wil ik vast een tipje van de sluier oplichten.

Er komt in ieder geval een wekelijkse vervolgstrip over de muur die Donald persoonlijk aan het metselen is tussen de USA en Mexico. De vorderingen van dit bouwwerk zijn dus nauwkeurig bij te houden.

In plaats van Katrien Duck doet Melania Trump haar intrede.

Er is ook wekelijks een strip over een papegaai die luistert naar de naam Twitter.

De introductie van een extra strip van de Grote Boze Wolf is totaal overbodig. Dat kan Donald allemaal zelf. Hij is groot èn meestal ook boos.

Aparte verhaaltjes over Dagobert Trump zijn niet nodig. De bekende scènes van zwemmen in een geldpakhuis kan Donald Trump zelf afspelen in één van z'n Trumptowers. Hij heeft zo'n suikeroompje helemaal niet nodig.

Een strip over Fake News komt ook wekelijks terug.

De hoofdprijs van het traditionele puzzeltje is zeer de moeite waard: 10% korting op een overnachting in één van de mooiste kamers van de Trump Tower in Washington.

Normaal kost één overnachting (incl. ontbijt) in een luxe tweepersoonskamer met uitzicht $ 2654 en dan krijg je toch mooi $ 265 korting (omgerekend € 226,25). Een aardig kadootje.

Als Donald straks in februari het Witte Huis moet verlaten dan zal hij zich hoogst waarschijnlijk, samen met zijn Melania, vestigen in het meest luxe appartement van diezelfde Trump Tower. Van daaruit heeft hij uitstekend zicht op het Witte Huis. Met een sterke verrekijker moet hij kunnen ontdekken wie er bij Joe Biden op bezoek komt in de Oval Office.

Een mogelijk extra voordeeltje voor de winnaar van de prijspuzzel: als Trump in datzelfde gebouw komt te wonen dan zou het zomaar kunnen gebeuren dat u, als oplosser van een kruiswoordpuzzeltje, in de lift plotseling oog in oog komt de staan met Donald himself.

En als u dan terloops de opmerking "America first" maakt, dan wordt u bovendien getrakteerd op een brede glimlach.

In column-1 heeft u kunnen lezen dat mijn kleinzoon, als 4-jarig jongetje, op de foto heeft gestaan met de toenmalige president George W. Bush jr. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hier enig photoshop-werk aan te pas gekomen is.

Maar die ontmoeting in die lift is puur en ongekunsteld...

Aan het einde van deze ongeloofwaardige column moet ik mij toch excuseren voor de hoeveelheid fantasie die met mij op de loop is gegaan.

Ik kan u helaas ook niet vertellen op welke manier u zich kunt abonneren op het nieuwe tijdschrift. Als u dat al zou willen. Ik kan me namelijk levendig voorstellen dat u al die heisa rondom de verkiezingen in de States meer dan zat bent !!!

VVV - Ajax 0-13. Dat deed bij mij een belletje rinkelen. In 1961 was er ook zo'n bijzondere uitslag:

RCS A1 - Middelburg A1 0-25 (RCS staat trouwens voor Racing Club Souburg).

Waarom ik dat heb onthouden? Nou, gewoon, ik was één van de voetballertjes van Middelburg A1.

De term A1 betekende het eerste elftal van de jeugd in de categorie 16-19 jaar. Onze club had ook nog een A2 en een A3 elftal. Tegenwoordig heet dat heel anders: JO16, JO17, JO18, JO19.

Die bijzondere wedstrijd met die bijzonder hoge score kan ik me nog goed herinneren. Iemand probeerde voor de rust het scorebord nog bij te houden, maar daar is ie na een poosje maar mee gestopt. Om de score te wijzigen moest die arme man elke keer op datzelfde laddertje klimmen. Op een gegeven moment was hij doodop.

Van die 25 doelpunten mocht ik er 3 op mijn conto schrijven.

In die tijd werd er nog "gewoon" gevoetbald via het "normale systeem:

Voorhoede:    

LINKSBUITEN   LINKSBINNEN   MIDVOOR   RECHTSBINNEN   RECHTSBUITEN

Middenlinie:

LINKSHALF   RECHTSHALF

Achterhoede:

LINKSBACK   STOPPERSPIL   RECHTSBACK

En helemaal achterin stond er een KEEPER tussen de palen.

Dat systeem is op den duur naar de prullenbak verwezen. Het werd vervangen door interessante varianten zoals 4-3-3, 2-4-4, 4-2-4, 2-3-5.

In Italië bedachten ze het systeem 0-0-10. Het zogenaamde catenaccio, oftewel: iedereen verdedigen. Het viel op aan de uitslagen in de Italiaanse competitie dat er zo weinig gescoord werd: 0-0, 1-0 of 0-1 waren de meest voorkomende eindstanden.

In mijn eerste jeugdige voetbaljaren kwamen alle tegenstanders van Walcheren. Bij uitwedstrijden verzamelen bij het sportpark Nadorst. Sorry, ik kan ook niet helpen dat dit zo'n bijzondere naam was. Het wekt de suggestie dat we na elke thuiswedstrijden achteraf wel een biertje lustten. En in principe was dat ook zo.

Maar ik dwaal af, bij uitwedstrijden werd de afstand per fiets afgelegd: gewoon met z'n allen peddelen naar Arnemuiden, Serooskerke, Oostkapelle, Zoutelande, Souburg of Vlissingen. Later werd onze horizon verruimd tot Nieuwdorp, Bevelanders (na ingebruikname van de Veerse Gatdam was ook Kamperland op fietsafstand) en Oostburg. Om die laatste plaats te bereiken moesten we een kwartiertje varen. Heel afwisselend: fietsen - varen - fietsen - voetballen - fietsen - varen -fietsen.

En als we kampioen werden dan kregen we in het bovenzaaltje van de Middelburgse Schouwburg een toespraak èn een flesje limonade.

Na een jaar of drie stapte ik over naar de senioren. Middelburg-I t/m IV speelden op zondag. Middelburg V en VI speelden zaterdags. Om Godsdienstige redenen mocht ik niet op zondag voetballen van mijn ouders. Toen werd Middelburg-V mijn cluppie.

De tegenstanders kwamen van Walcheren, Zeeuws Vlaanderen, Schouwen-Duiveland, Noord- en Zuid-Beveland. We gingen niet meer op de fiets, maar bij de uitwedstrijden reden we in een gehuurd personenbusje. Na uitwedstrijden op Schouwen of in het Oostelijke deel van Zuid-Beveland plakten we heel vaak nog een "derde helft" aan onze wedstrijd. De locatie was meestal café Oranjeboom in 's-Heer-Hendrikskinderen, ook wel genoemd naar de eigenaar "Schele Lau". Dit is geen nare opmerking. Iedereen noemde die kroeg zo. Nu nog steeds trouwens.

Later, toen we na een promotie in een hogere klasse kwamen, waren er ook tegenstanders uit West-Brabant zoals Wouw, Dinteloord, Lage Zwaluwe.

Onze derde helft speelde zich toen ook vaak af in café de Raaijberg in Bergen op Zoom.

Onze verste reizen gingen naar het Land van Altena. Op een kwade zaterdag moesten we naar het dorpje Aalst in de buurt van Woudrichem. Niemand van ons had daar ooit van gehoord. In ons gehuurde busje raakten we dan ook prompt de weg kwijt. Op een gegeven moment waren we in het dorpje Veen. We reden over het dijkje van de Afgedamde Maas. Even stoppen en vragen aan een inboorling. Wat bleek? Het dorpje Aalst lag aan de overkant van de rivier. En inderdaad, in de verte zagen we het voetbalveld in de uiterwaard aan de overkant liggen. Daar moesten we heen. Alleen, hoe kwamen we die rivier over?

Gelukkig was er in de buurt een pontje waar ons busje precies op paste. We waren juist op tijd aanwezig voor de wedstrijd. De uitslag weet ik ook nog. Na een voorsprong voor ons (mijn doelpunt!!) verloren we toch nog met 3-1. Jammer. Maar iedereen wist nu waar Aalst lag.

Mijn toenmalige vriendin (thans al vele jaren mijn echtgenote) was niet zo blij met die verre uitwedstrijden. Het weekend was toch al zo kort. Vrijdagsavonds kwam ik met de trein vanuit Eindhoven naar Middelburg en zondagsavonds diezelfde reis weer terug. En als dan de zaterdag goeddeels gewijd was aan zo'n verre uitwedstrijd in de Betuwe, dan bleef er niet veel over van ons weekend. Maar goed, dat is allemaal verleden tijd...

Als een boer(in) met kiespijn. Zo wordt Antoinette Hertsenberg van Radar jaarlijks ontvangen door de slachtoffers die in de prijzen zijn gevallen bij de verkiezing van de Loden Leeuw, voorheen de Loden Loekie. Tja, echt blij kun je hier niet van worden. Ten eerste is er kritiek op de bewuste reclamespot en ten tweede komt Antoinette aanzetten met een meer dan afzichtelijk beeldje. Behalve de prijs voor de meest irritante reclamespot is er ook zo'n beeldje gereserveerd voor de meest irritante BN-er die acteert in zo'n spotje.

Wie herinnert zich niet die afschuwelijke performance van René Froger die in 2018 producten moest aanprijzen van Eyelove. Ik hoor nu nog steeds dat irritante zinnetje: "Ik kom voor een multifocáááááále bril"(zie afbeelding bovenaan). Zo nadrukkelijk, zo luidruchtig, het was een soort multivocáááááále uitbarsting, om in gelijkvormige termen te blijven.

Precies één jaar later was Marijke Helwegen de klos toen ze op een overdreven manier reclame maakte voor de anti-inbraakstrip.

Binnenkort mogen we weer digitaal gaan stemmen welke reclameboodschappen in 2020 de klos zijn.

Nou, mijn keuze is al gemaakt. Er is een spotje waar ik hard voor wegloop, waar ik de TV acuut voor omschakel naar een ander kanaal, waarvoor ik mijn handen voor mijn oren hou.

Het gaat over een meneer die als medewerker in een dierentuin niet zonder zijn oordopjes kan, omdat hij anders de giraffes niet kan verstaan. Het betreft "het eerlijke verhaal" van BeterHoren.

De spreker is een hele saaie man met een nog veel saaiere stem. Nee, hij is geen BN-er, hoewel, na zoveel reclameboodschappen zou je het bijna worden. Wat mij betreft, hier valt absoluut niet naar te luisteren.

Een grappig voorval dat zich deze week afspeelde: het bewuste spotje kwam voor de zoveelste keer op NPO1. Dus als de wiedeweer omgeschakeld naar TV Zeeland. Ook daar viel ik midden in de reclameboodschappen en u mag precies één keer raden welk spotje er toen op dat moment aan de beurt was... Zoiets geloof je niet.

Een andere irritante reclameboodschap is die van SNS. Vaste acteur Bart de TN-er (staat voor Typische Nederlander) komt erachter dat SNS verschillende hypotheekvormen hanteert en ook reclame maakt voor andere aanbieders.

Met luide stem roept hij het zinnetje: "Ze hebben niet alleen hypotheken van SNS !!!"

Heel zijn omgeving wordt "wakker", vanuit alle hoeken en gaten klinken de reacties:

"Hè?"

"Wàt?"

"Néé"

"Ècht?"

En nog een aantal van zulke éénlettergreepwoorden.

Heel irritant, maar de TV ervoor omzetten? Nee, dat nog nèt niet.

We gaan het zien wie dit jaar het beeldje van Antoinette in ontvangst mag nemen. Stemt u ook mee?

Ik heb vandaag nog ruimte voor een ander onderwerp. Afgelopen week voetbalde Ajax tegen Liverpool in de Arena.

Bijna 54 jaar geleden was diezelfde wedstrijd in het Olympisch Stadion en ik was erbij!!! Veel heb ik niet gezien. Het was de beroemde "mistwedstrijd" die eigenlijk afgelast had moeten worden.

Een kameraad uit militaire dienst had me uitgenodigd. Eerst bij hem thuis in stadsdeel de Pijp. Ja, ik was voor het allereerst in onze hoofdstad. Later zaten we in een Amsterdamse kroeg om een "bodempje" te leggen en 's avonds op naar het stadion. Het werd ongelooflijk mistig en we maakten ons zorgen over het volgen van de wedstrijd. Toen betrad ik voor het eerst een stadion voor een internationale wedstrijd. We zaten in één van de bochten. Het dichtstbijzijnde doel konden we nèt ontwaren. Het was zeer mistig, het zat potdicht.

Toen de wedstrijd begon stond daar een mannetje in het doel met een geel shirtje. Het bleek Ajax-doelman Gert Bals te zijn. Heel vaag was hij te zien. Die eerste helft hebben we eigenlijk niets gezien. Ajax was heer en meester en scoorde 4x. Het gejuich van het publiek ging als een soort "wave" door het stadion. We waren jaloers dat we niet in die andere bocht stonden.

In de rust zijn we, net als vele anderen, verhuisd naar de lange kant ter hoogte van de middellijn. Alle stoeltjes waren uiteraard bezet, dus we streken neer op het gangpad. Toen hebben we, met veel moeite, nog twee doelpunten gezien, voor elke club één: eindstand 5-1.

Afgelopen week was de situatie compleet anders. Er was slechts één overeenkomst: Liverpool scoorde één doelpunt...

Dit verschijnsel zal zich steeds meer voordoen. Als de hond wordt uitgelaten draagt ie een mondkapje. Want ook dieren kunnen het virus verspreiden. Bij de volgende regeringsmaatregelen gaat dit zeer waarschijnlijk verplicht worden. Sorry, zei ik mondkapje? Ik bedoel natuurlijk een bekkapje. Een hond heeft nou eenmaal een bek en vier poten.

Het enige dier wat benen heeft is het paard. En dat is dankzij de bemoeienissen van éne Ankie van Grunsven.

Het paard is een edel dier. Met benen en manen (nog veel meer manen dan Jupiter). Aan de voorkant gaat er hooi naar binnen en aan de achterkant komen er vijgen uit.

Wat vreemd is, toch heeft een paard een bek. Kijk maar naar het bekende spreekwoord: Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken.

Een bijzonder feit doet zich voor in het Vlaamse Brugge. Daar rijden, speciaal voor de toeristen, koetsjes, getrokken door één of twee paarden. Het bijzondere is dat die paarden zindelijk zijn. Ze krijgen een soort luier om, zodat de paardenvijgen niet rechtstreeks op de straat vallen. Heel netjes van die Vlamingen!!!

Een oud-collega van mij had een papegaai, die ook zindelijk was. Deze vogel mocht altijd los vliegen in de kamer. Als hij nodig moest ging hij op de rand van een stoel zitten, met z'n snavel in de richting van de tafel. Achter die bewuste stoel stond er een teiltje op de grond, waar de uitwerpselen keurig verzameld werden onder het overbekende geluid "Flots, flots !!!"

Sorry, ik merk dat ik een beetje afgedwaald ben. Volgens de titel gaat deze column over het verschijnsel "uitlaten".

Onze vroegere huisdieren kwamen niet in aanmerking om uitgelaten te worden. Want hoe doe je dat met parkieten, een spierwit konijn, een cavia, een marmot, een rivierschildpadje of een wandelende tak.

Heel vroeger hadden we een kat, maar die liet zichzelf uit. Eén keer hebben we geprobeerd om 's avonds laat dat beestje nog eventjes buiten te laten met een riempje om de nek, maar dat was geen doorslaand succes. Onze kat Bor, vernoemd naar de wolf uit de Fabeltjeskrant, keelde zich bijna met dat stropje rond z'n nek. Daarom zou ik aan de Kapelse wethouder willen zeggen: niet doen!!! Wat was het geval? Deze wethouder wilde overlast door rondlopende katten indammen door ze verplicht aan het lijntje te houden. Onze ervaring met Bor geeft aan dat dit geen goed idee is.

Een heel ander onderwerp: de auto uitlaten. Jazeker, iedere auto heeft een uitlaat, maar dat bedoel ik nou net niet. In deze coronatijd maakt onze Hyundai minder kilometers dan anders, maar iedere zondag mag hij een paar uurtjes van zijn vaste parkeerplaats af. Om ons te brengen naar een interessante plek, alwaar dat arme vehikel opnieuw geparkeerd wordt. Meestal is dat een locatie aan de Westerschelde, de Oosterschelde of het Veerse Meer.

Op de foto ziet u onze trouwe vierwieler (sorry vijfwieler, ik vergat even het reservewiel) in de Hedwigepolder. Deze foto is al van enkele jaren geleden. De locatie ziet er thans heel anders uit. De bomen zijn weg, het weggetje is verdwenen. Jammer, jammer, jammer.

Dus onze zondagse rondjes hebben een andere bestemming.

Colijnsplaat, met als extra attracties de Nehallennia-tempel en het standbeeld van Johannis de Rijke op de kop van de haveningang. Een kopje koffie in de Voorstraat tot slot.

Yerseke, met een wandeling langs de oesterputten en de vele viskotters.

Hansweert, onze meest populaire locatie. Het bekende "rondje Amos" is heel populair. De hoogtepunten zijn het wrak van de Duffy, dat er al jaren ligt en even verderop het beeld Amos. Als je geluk hebt, en dat hadden we afgelopen zondag, dan varen er grote zeeschepen op een steenworp afstand van de kust, op weg van Vlissingen naar Antwerpen of andersom.

Bath en Waarde, twee dorpjes langs (alweer) de Westerschelde. Fraaie vergezichten.

Ellewoutsdijk met het bekende Fort en het getijdehaventje.

Kortgene of Wolphaartsdijk, beide aan het Veerse Meer. In beide plaatsen zijn voldoende mogelijkheden om de lunch te gebruiken. Helaas nu even niet...

Baarland aan de Westerschelde, ter hoogte van camping Scheldeoord.

De Kerncentrale bij Borssele. Advies: gewoon naar de Schelde blijven kijken. Het uitzicht op de centrale valt nogal tegen...

Tot slot nog een visueel grapje. We gaan terug naar de honden die uitgelaten moeten worden.

Bovenstaande hond heeft wat moeite om zijn bekkapje te positioneren. Misschien dat zijn baasje even kan helpen?

Op de afbeelding scheelt het precies een spatie: RODE LAARS tegenover RODELAARS.

In andere gevallen zijn het de verbindingsstreepjes die het verschil aan moeten geven. Hier volgen enkele voorbeelden.

Een PIL-SLIKKER neemt zijn dagelijkse medicijnen.

Een PILS-LIKKER heeft na een onhandige beweging in de kroeg helaas zijn biertje laten vallen en likt het kostelijke vocht vanaf de vloer.

KAS-SALADE kun je kopen bij de supermarkt.

Als je dan met een biljet van 5 euro betaalt krijg je nog wat geld terug uit de KASSA-LADE.

KERS-TOMAATJES: dit is een gezonde fruitige snack.

KERST-OMAATJES: dit zijn oude vrouwtjes met wollen truien waarop de Kerstman en zijn rendier zijn geborduurd.

CARNAVALS-HIT: een vrolijk wijsje tijdens het Zuid-Nederlandse volksfeest.

CARNAVAL-SHIT: zo denkt een stijve Noorderling over dit feestje.

Het volgende voorbeeld is een beetje banaal, sorry daarvoor. Hier is de spatie weer belangrijk. Èn de beginletters.

CONTINENTEN: delen van het aardoppervlak

KONT INENTEN: een prikje krijgen in de bilpartij.

In colum-8 heeft u kunnen lezen dat ik vroeger tig keer door een hond ben aangevallen en gebeten. Totaal ben ik drie keer na zo'n beet ingeënt tegen hondsdolheid. Zelfs een keer op m'n verjaardag. Dit middel werd altijd in de bilpartij geïnjecteerd. Je mocht zelf kiezen: rechts of links.

Een ander onderwerp is de plaats waar de klemtoon valt in een woord. Het meest bekende voorbeeld is deze:

BOMMÈLDING: een acuut gevaar voor een explosief voorwerp.

BÒMMELDING: een hinderlijk geluid dat vanonder de auto lijkt te komen.

PAPÁVERS: een mooi boeketje veldbloemen.

PÁPÁVÈRS: dit gedichtje heeft zoonlief voor Vaderdag uit z'n hoofd geleerd.

RESERVÉRINGEN: hoeveel mensen komen er vanavond eten in het restaurant?

RESÈRVERINGEN: voor het geval dat je als echtpaar allebei je trouwring kwijtraakt.

Over trouwringen gesproken, ik heb de mijne ooit weggegooid tezamen met een sneeuwbal. Na lang zoeken, na een periode van dooi, gelukkig ook weer teruggevonden.

Een bijzonder geval van klemtonen uit de Zeeuwse hoofdstad:

Een geboren Middelburger zegt altijd: Koepóórt en Oostkèrk.

Ieder ander in Nederland zegt: Kóepoort en Oóstkerk.

En ik kan het weten, ik ben namelijk opgegroeid precies tussen de Koepóórt en de Oostkèrk

BEÁMEN: als je het ergens mee eens bent.

BEAMEN: met een beamer beelden op de muur projecteren.

Het is niet altijd eenvoudig om de juiste klemtoon te leggen. Ik had vroeger een eigenwijze buurvrouw, die het altijd over de horéca had als ze de hóreca bedoelde.

Zelf ben ik vele jaren in de war geweest hoe je dat beest uit Peru noemde, dat familie was van de lama. Ik beweerde bij hoog en bij laag dat dit een àlpaca was. Laatst moest ik toegeven dat ik ernaast zat: het moet zijn alpáca.

Weet u trouwens dat die beesten uit de Andes gaan spugen als ze boos worden? In de Antwerpse Zoo hebben we dat zien gebeuren toen een moeder met haar twee kindjes iets te dicht bij de lama's kwam. Wat Bokito was voor Blijdorp, dat was die lama voor de Zoo. Ze waren de bezoekers van de dierentuin kotsbeu.

We gaan nog een stukje verder:

MÀSKEREN: een mondkapje opzetten.

MASKÉREN: door datzelfde mondkapje wordt een deel van het gelaat gemaskeerd.

MÀSSAGEBED: een activiteit in een moskee, thans verboden vanwege de coronamaatregelen.

MASSÁGEBED: een heerlijke ligplaats als je spieren weer soepel gemaakt worden.

We zijn alweer bij de laatste voor vandaag:

BÈTOVERGROOTMOEDER: een oudere dame met heel veel nageslacht.

BETÓVERGROOTMOEDER: een kruising tussen de oma van Roodkapje en de eigenaresse van het peperkoekhuisje in het sprookje van Hans en Grietje. Een soort heks dus.

Dames die twijfelen of ze wèl of geen heks zijn: gewoon even langs Oudewater rijden en je laten wegen op de Heksenwaag. Bij voldoende gewicht is er niets aan de hand. Er bestaat dan geen enkele kans dat je per bezem het luchtruim zou kunnen kiezen. Pas als je (te) weinig weegt wordt het spannend.

De inspiratie voor deze column dank ik aan Wim Daniëls, de taalvirtuoos uit Aarle-Rixtel. Hij was te zien in een praatprogramma en daar had hij het onder andere over verkeerd gebruik van klemtonen. Bedankt Wim !!!

Mijn jongste dochter stuurde me onlangs een appje: zondagavond komt er een bijzondere film op BBC 2. Het bleek om de film North by Northwest te gaan, een thriller van Alfred Hitchcock uit 1959.

Als 15-jarig jongetje heb ik deze film in de bioscoop gezien en die heeft toen een grote indruk op mij gemaakt. Blijkbaar had ik daarover verteld en had mijn dochter dit onthouden....

Over mijn allereerste bioscoopfilm heb ik u vermeld in column-480. Toen ik als 6-jarig jongetje, samen met mijn vader, de Nederlandse zwartwit-film "De dijk is dicht" heb bekeken.

Vanaf mijn 12e levensjaar (1956) ging ik vrij regelmatig naar de Middelburgse bioscoop die toen gevestigd was in de Middelburgse Schouwburg op het Molenwater, enkele honderden meters verwijderd van mijn woonadres. Meestal samen met een buurjongetje die ook van films hield.

Bovenop die Schouwburg stond een raadselachtige Latijnse spreuk: CASTIGAT RIDENDO MORES

Nederlandse vertaling: DOOR TE LACHEN KASTIJDT MEN DE ZEDEN. Eigenlijk sloeg dit nergens op. Ze hadden net zo goed kunnen zeggen: VERBODEN TE LACHEN.

Nou, daar hebben we ons niet aan gehouden, vooral niet tijdens de films van Charly Chaplin of Laurel&Hardy, oftewel de Dikke en de Dunne.

De film North by Northwest kan ik me nog levendig herinneren. Wat was die spannend!!! Een echte Hitchcock. De scène met het sproeivliegtuigje is wereldberoemd geworden. Als hoofdrolspeler Cary Grant op een eenzame vlakte vanuit het niets wordt aangevallen en beschoten vanuit dit vliegtuigje. Nooit gezien? Dan is dit uw kans:

https://www.youtube.com/watch?v=sIY7BQkbIT8

Een andere beroemde sleutelscène uit diezelfde film speelt zich af nabij Rapid City, South Dakota, waar vier presidentenkoppen in de rotsen van Mount Rushmore zijn uitgehouwen. Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. Nee, Donald Trump maakt geen enkele kans dat hij als nummer vijf daarnaast wordt gezet!!!

Het grappige van de films van Hitchcock was dat deze regisseur ook zichzelf altijd een minirolletje toebedeelde. De bioscoopbezoekers waren alert om dit te ontdekken, meestal in het begin van de film. Ik kan me nog scènes herinneren dat Alfred plotseling in beeld kwam:

- met twee aangelijnde minihondjes komt hij uit een winkel

- hij komt uit de lift waar de hoofdrolspeler net in wil stappen

- hij wil net een bus binnenstappen, maar, helaas, de deuren sluiten zich

De films uit de jaren '55-'60 die nog op mijn netvlies gebrand staan heb ik op een rijtje gezet:

The ten Commandments                    1956 met Charlton Heston, Yul Brynner, Anne Baxter

The man who knew too much             1956 met James Stewart, Doris Day

The Bridge on the River Kwai             1957 met Alec Guinness, William Holden, Jack Hawkins

North by Northwest                             1959 met Cary Grant, James Mason, Eve Marie Saint

"The ten Commandments" was een hele lange film over de tocht van het Joodse volk vanuit Egypte naar het beloofde land. De meest bijzondere scène was de tocht door de Rode Zee. Mozes zwaaide met zijn staf en het water splitste zich, zodat het volk van Israel de zee kon oversteken. Ja, al in 1956 (!!!!) werd dit weergegeven via een indrukwekkende animatie. Toen Egyptische soldaten later ook diezelfde oversteek wilden maken, was het sprookje opeens uit, de muren van water stortten weer in tot een brede bedding. De Egyptenaren hebben dit niet overleefd.

"The man who knew too much" opnieuw een film van Alfred Hitchcock. Eén van de hoofdrollen werd vertolkt door actrice/zangeres Doris Day die in die film één van haar mooiste liedjes zong: Que sera, sera (Whatever will be, will be). Opnieuw een film waar de spanning van afdroop.

"The bridge on the River Kwai" speelde aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Geallieerde krijgsgevangenen zitten in een Japans kamp in Birma. Ze moeten een brug van de beruchte Birma-spoorlijn herstellen. Wat ik me nog speciaal herinner waren vooral de wreedheden van de Japanners.

Op het allerlaatste moment krijgt de hoogste in rang van de geallieerden, Alec Guiness, spijt dat hij en zijn manschappen hebben meegeholpen aan het herstellen van de brug. Net op tijd ziet hij kans om springladingen aan te brengen en de nieuwe brug op te blazen, precies op het moment dat de eerste trein nadert.

Nog even terug naar de scène met het sproeivliegtuigje uit North by Northwest. In de jaren '80-'90 toen mijn collega en ik dagelijks van Walcheren naar Goes fietsten om aldaar leerlingen van de Middelbare Agrarische School kennis bij te brengen op het gebied van Engels (hij) en Wiskunde (ik), deed zich een merkwaardig incident voor.

Toen mijn collega, die dag toevallig in z'n uppie, vanaf het Lewedorpse dijkje de Quarlespolder binnenfietste kwam er van rechts een laagvliegend sproeivliegtuigje aanvliegen. Mijn collega moest vol in zijn remmen om een botsing te vermijden. Later had hij het over een "narrow escape", een logisch zinnetje voor een leraar Engels. Gezien de vliegrichting van het sproeivliegtuigje zou je kunnen spreken van "South by Southwest". Dit verhaaltje klinkt een beetje ongelooflijk, maar is toch waar gebeurd.

De film "North by Northwest" heb ik zondag opgenomen van BBC 2. Als er even niets interessants is op TV dan gaan we beslist kijken. Ik verheug me er al op.

Ik kan wel een opkikkertje gebruiken na die waardeloze nacht van dinsdag op woensdag toen ik de wekker had gezet op 02.55 uur om maar niets te hoeven missen van het debat tussen Donald Trump en Joe Biden. Wat een afgang was dat !!!! Nee, ik heb het einde van het debat niet gehaald. Liever nog een paar uurtjes extra slaap...

Onze premier heeft het de laatste dagen druk gehad. Hij heeft zich opnieuw gespecialiseerd in het gebruik van onze straattaal. Het was al weer een aantal jaren geleden dat hij samen met de hoogblonde leider van de PVV een komische show voor twee personen ten tonele bracht tijdens een debat in de Tweede Kamer.

We schrijven het jaar 2011.

Geert: "Doe's normaal man"

Mark: "Doe zelf 's normaal"

Sinds die uitbarsting heeft Mark Rutte de teugels wat laten vieren. Dit in tegenstelling met Geert Wilders die bij elke Kamervergadering zo grof mogelijk uit de hoek probeert te komen.

Maar nu is de situatie veranderd. De coronacrisis dwingt onze premier om mensen te waarschuwen voor overdracht van het virus. En dat lukt het best in een taalgebruik dat aanslaat bij de doelgroep.

Eén van de meest gebruikte vormen is dus de zogenaamde straattaal.

Toen er in het Feyenoord-stadion een doelpunt viel voor de thuisclub (dit is redelijk zeldzaam), juichten de aanwezige Rotterdamse supporters zeer luidruchtig en zeer langdurig.

Dit was het moment voor Mark Rutte om in het geweer te komen: "Gewoon je bek houden!!!!" was het oordeel van onze premier achteraf. In een stad als Rotterdam wordt dit taalgebruik begrepen en geaccepteerd.

Wat moeten de supporters dan doen? Rutte heeft het antwoord klaar. Fluisteren: "Hoera, hoera, hoera".

Hoewel......, drie keer "hoera" fluisteren is een beetje overdadig. Stel je voor dat er een BOA op de tribune zit, dan krijg je alsnog een boete voor die laatste twee gefluisterde hoera's.

Ik vraag me af op welke manier Mark Rutte zijn straattaalkennis heeft opgeschroefd. Heeft hij geoefend? Heeft hij er literatuur op nageslagen? Wellicht heeft hij het Bargoens Woordenboek uit z'n hoofd geleerd? Mijn telefoontje naar de Haagse Bibliotheek leverde niets op. Jazeker, het Bargoens Woordenboek was inderdaad onlangs uitgeleend, maar aan wie? Nee, dat mocht die juffrouw niet zeggen in het kader van de Europese Privacywet.

Een heel ander onderwerp: De nieuwe keeper van PSV is zwaar schuldig aan een enorme blunder. In zijn allereerste wedstrijd liet Mvogo een simpele terugspeelbal langs hem in het doel glippen. Heel het stadion riep vertwijfeld "Ooooh"

In dit geval gaat de coronaboete naar de doelman. Hij is persoonlijk schuldig aan het massaal overspringen van aerosolen van de corona-besmette toeschouwers naar de gezonde toeschouwers. In de seconde na de blooper van Mvogo moeten naar schatting tussen de 50 en 70 supporters besmet zijn geraakt, maar wellicht zijn het er nog veel meer.

Dick Advocaat, de trainer van Feyenoord, is een gifkikkertje. Stel je toch voor dat deze man ongemerkt hèt virus bij zich draagt. En stel dat zijn clubje er voor de rust in de streekderby tegen ADO Den Haag helemaal niks van bakt. Dan gaat Dickie in de rust in de kleedkamer helemaal los. Hij spuwt vuur en tegelijkertijd ook coronadeeltjes over die arme spelers heen. Het gevolg laat zich raden. Een week later moet zijn vervanger, uit tegen Willem II, met de tweede selectie opdraven. En dat zal in Tilburg niet meevallen.

Er is maar één oplossing om dit drama te voorkomen. Dat de heer Advocaat in de rust zijn spelers "toespreekt" in de op de manier van een doventolk. Alleen maar gebarentaal. Even goed kijken hoe Irma Sluis dat doet op de televisie. Zo moeilijk kan dat niet zijn. En tijdens de tweede helft langs de zijlijn? Idem dito. Voor de toeschouwers moet dit een geweldige show worden. Ook de TV-kijkers zullen zich die middag vermaken, is het niet met voetbalbeelden dan toch met de non-verbale fratsen van trainer Advocaat.

We gaan tot slot terug naar Mark Rutte. Wat jammer dat hij zich niet eerder heeft verdiept in de straattaal. Stel dat hij uitgenodigd was op de veelbesproken bruiloft van Ferd Grapperhaus. Dan had onze premier het nooit zover laten komen. Bij het zien van al die bruiloftsgasten op een kluitje op dat bordes hoor ik Mark al roepen: "Uit elkaar !!!! Sodemieter op !!!! Wegwezen !!!!"

En dan die pseudo bekende Nederlanders die toegetreden zijn tot het duistere clubje: #ikdoenietmeermee. Net op het tweede hoogtepunt van de coronacrisis hebben een aantal zombies besloten om de pijp aan Maarten te geven. Ze gaan zich vanaf heden niet meer aan de regels houden. Hoe dom kun je zijn?

Ik stel voor om dit zielige clubje te verzamelen in een grote zaal, keurig op 1,5 meter, allemaal voorzien van mondkapje, bij de ingang een flacon met handgel. Ook uitgenodigd is onze premier, die in simpele, maar duidelijke taal laat weten hoe onvoorstelbaar stom ze zijn geweest om dit initiatief te nemen.

Hup Mark, doe je best !!! Probeer deze dissidenten weer om te vormen tot normale burgers!!! En...... je mag hierbij straattaal gebruiken !!! En een vleugje schuttingtaal is ook toegestaan...

In column-20 (daterend uit 2010) heb ik al eens verteld over de rivaliteit tussen de steden Middelburg en Vlissingen. Als Middelburgs jongetje had ik in Vlissingen totaal niets te zoeken. Met uitzondering dan van de volgende gebeurtenissen:

- als bij zuidwesterstorm de golven over de boulevard sloegen; dit spektakel was op z'n hevigst ter hoogte van het standbeeld van Michieltje op Boulevard de Ruyter; om met je fietsje op de Nieuwe Vlissingse weg tegen windkracht 9 in te beuken, nee, dat viel niet mee; de terugweg verliep dan een stuk soepeler

- als er een groot zeeschip van de helling gleed; dit spektakel vond plaats in het centrum van Vlissingen; het schip mocht pas gaan glijden als er één of andere hotemetoot een fles champagne tegen de romp kapot had gegooid; wat een verspilling

- als de juniorenvoetbalwedstrijd Vlissingen - Middelburg op het programma stond; mijn vader stond erop dat wij, als Middelburg-junioren, deze wedstrijd winnend afsloten en meestal was dat gelukkig ook zo

- als er een Vlissings familielid zijn of haar verjaardag vierde dan klommen we weer op onze fietsen; ik kan me nog herinneren dat er bij elke Vlissingse familie boven de schoorsteenmantel een enorme foto hing van de "boulevard bij storm" (zie foto bovenaan); of dat voor elke Vlissinger verplicht was weet ik niet, maar het viel wel op

Deze column gaat over het verschijnsel "boulevard". In vroeger tijd was het een standaardgegeven dat alleen kustplaatsen een boulevard hadden. Vlissingen heeft één lange boulevard, die zo af en toe van naam verandert: Boulevard de Ruyter, Boulevard Bankert en Boulevard Evertsen. Andere Nederlandse kustplaatsen hebben ook zo'n soort boulevard: Scheveningen, Katwijk, Noordwijk, Egmond en Bergen. Langs de Belgische kust zijn er nog veel meer. België kent geen duinenkust, met zo af en toe een strandovergang. Het is één lange rij van gebouwen. Gezellig is anders. Niet voor niets komen veel Belgen naar plaatsjes als Zoutelande of Renesse, zoiets kennen ze niet in eigen land.

Het lijkt er dus op dat het woord boulevard verbonden is met de kust, met het water. Maar niets is minder waar. Dat zie je in Parijs. Dat ligt bijna 200 kilometer uit de kust en toch wemelt het daar van de boulevards (zie foto van de omgeving van de Arc de Triomphe).

Inmiddels ben ikzelf van Middelburger getransformeerd tot Goesenaar. En met enige trots kan ik melden dat het stadje Goes thans de beschikking heeft over twee echte boulevards.

Vlakbij het Gemeentehuis en de nieuwe spoortunnel is er de overbekende MEUBELBOULEVARD. Deze boulevard, ook wel de Marconistraat geheten, is er al enkele tientallen jaren.

In de beginjaren was er een overijverige wethouder die "verkeer" in zijn portefeuille had. Hij had een machtig plan. De meubelboulevard werd in zijn optiek geflankeerd door een dubbel fietspad. Om het geheel wat "speels" te maken had hij het plannetje bedacht dat dit fietspad beurtelings links en rechts van de hoofdrijbaan zou liggen. Zo gezegd, zo gedaan. De fietsers moeten nu vier keer van kant wisselen!!! Levensgevaarlijk.

Toen de stad Goes zich later opgaf als mededinger van "fietsstad van Nederland" heeft de jury zich een breuk gelachen. In column-305 heb ik deze blamage uitvoerig uit de doeken gedaan.

En dan nu over naar onze nieuwste aanwinst: de OBESITASBOULEVARD van Goes.

Via een extra (!!!) afslag vanaf de A58 kom je in een soort Luilekkerland terecht. Vlak op elkaar zijn de volgende (vr)eettenten te bezoeken (sorry voor de oneerbiedige betiteling):

- MacDonalds

- Kentucky Fried Chicken (afgekort KFC; mijn buurman heeft een nieuwe auto met de letters KFD; ik plaag hem ermee: Kentucky Fried Duck)

- Burger King

- New York Pizza

- Restaurant de Beren

En het uitzicht vanuit de restaurants is fenomenaal. Het kan concurreren met het zicht op de Westerschelde vanaf de Vlissingse boulevard. Aan de ene kant is er zicht op het snelverkeer op de A58, dat met een gangetje van 100 km/uur voorbij dendert. Aan de andere kant lonken de interessante bedrijfsgebouwen van het industrieterrein van Goes Zuid. Als klap op de vuurpijl is het silhouet van de overbekende TV-toren nooit ver weg. Wat een locatie!!!

Nog één welgemeend advies voor de vijf restaurants:

Maak op de menukaart extra ruimte. Reserveer achter elk gerecht twee extra kolommen. Naast de prijzen dienen ook de volgende zaken per gerecht zichtbaar te zijn:

- een extra kolom met het aantal kilocalorieën van het betreffende gerecht

- het aantal minuten dat je op de sportschool intensief bezig moet zijn om deze calorieën weer kwijt te raken

Om nog even terug te komen op die buurman van mij met de letters KFD in z'n nummerbord. De vertaling Kentucky Fried Duck wordt een beetje eentonig. Ik wissel het tegenwoordig af met andere lekkere hapjes zoals:

Kentucky Fried Dromedaris

Kentucky Fried Dinosaurus

en wat me verder nog tebinnen schiet.

Tot slot ga ik het woord OBESITASBOULEVARD melden aan de commissie "nieuwe woorden" van de Dikke van Daele. Of dit woord alstublieft in de eerstkomende editie kan worden toegevoegd aan 's lands belangrijkste woordenboek. Ik hou het in de gaten...