Columns met een glimlach

Dat was lang geleden. Ergens achter in de boekenkast stond ie: het etymologisch woordenboek. Waarbij uitgelegd wordt waar een woord zijn oorsprong heeft gevonden. Enkele typische voorbeelden:

AFTANDS

Dit woord komt uit de paardenwereld. Op paardenmarkten was de koper altijd alert op het gebit van het paard. Een goed en sterk gebit duidde op een jong en krachtig paard. In dat geval sloegen de verkoper en de koper elkaar de handen blauw tijdens de onderhandelingsfase over de prijs.

Bij een minder goed gebit droop de koper af: het paard was "aftands", oftewel oud en versleten.

QUARANTAINE

Een woord wat de laatste tijd veel gebruikt wordt. Het komt van het Italiaanse quarantina. Vroeger moesten schepen die uit het Oosten (de Oriënt) kwamen 40 dagen wachten tot ze gelost werden in een Italiaanse haven. Na die 40 dagen was de kans miniem dat de zeelui nog akelige ziektes onder de leden hadden.

SANDWICH

De Graaf van het Engelse Sandwich was verslaafd aan kaartspelen, zozeer dat hij zich geen tijd gunde om uitgebreid te eten. Hij zei tegen zijn bediende: "Doe maar een paar boterhammen op elkaar, dan eet ik die wel uit het vuistje". Dit was de geboorte van het woord "sandwich".

SOAP

Vroeger werden TV-series in de USA gesponsord door zeepfabrikanten, vandaar de naam soap-serie. Onze eigen Goede Tijden Slechte Tijden is daarom nog steeds een langdurige soap-serie.

TEDDYBEER

Oud-president Theodore Roosevelt was tussen 1901 en 1909 president van de USA. Hij was ook een liefhebber van de jacht.Tijdens een berenjacht kwam hij oog in oog te staan met een zeer oude, versleten, bruine beer. De president kon het niet over z'n hart verkrijgen om dit arme hulpeloze dier te doden. Dit verhaal ging rond en iedereen was trots op de president. Vanaf die tijd lagen de winkels vol met replica's van de "teddybeer".

VANDALISME

De Vandalen waren een Germaanse bevolkingsgroep uit Noord-Europa, een beetje vergelijkbaar met de Noormannen. Vandalen trokken plunderend door Europa, ook o.a. door Spanje. De Spaanse provincie Andalusië heette vroeger dan ook Vandalusië.

LILLIPUTTER

Het boek Gullivers Reizen werd geschreven door Jonathan Swift. Tijdens één van de avonturen werd het eiland Lilliput aangedaan. Daar woonde een agressieve volksstam met één opvallend kenmerk: ze waren allemaal erg klein van stuk.

Zo, dat was de herkomst van enkele woorden verklaard door het Etymologisch woordenboek.

Nu komt er een dosis onzin van eigen makelij. Er zijn namelijk ook woorden die meerdere betekenissen kunnen hebben.

Het weggetje dat rechtstreeks naar de vuilstort loopt: ROMMELROUTE. Laatst heb ik daar te voet een kapotte printer afgeleverd en moest ik, al wandelend met een boodschappenkarretje achter me aan, in de file met wachtende auto's staan. Zie column-521. Het woord "rommelroute" wordt ook gebruikt als er in een bepaalde wijk tweedehandsspulletjes gratis worden aangeboden.

Als er bij de notaris vanuit een erfenis een lap grond verdeeld moet worden onder de erfgenamen dan brengt dat stress te weeg. "Hoeveel vierkante meter zou ik krijgen?". Er is maar één goed woord voor die zenuwentoestand: OPPERVLAKTESPANNING. Dit woord uit de natuurkunde zorgt er ook voor dat met name insecten kunnen "lopen" over vloeistofoppervlakken.

Als een tandarts een niet al te grote behandelkamer heeft dan zou je deze ruimte kunnen betitelen als: TREKKERSHUT. Datzelfde woord wordt gebruikt als overnachtingsplaats voor wandeltoeristen.

Door de veelvuldige aardbevingen in de buurt van het Groningse Loppersum zijn diverse woningen ernstig en blijvend beschadigd. Er is hier soms letterlijk sprake van SCHEEFWONEN. Terwijl ditzelfde woord ook gebruikt wordt als kapitaalkrachtige mensen te lang blijven wonen in een relatief goedkope huurwoning.

In het jaar 1982, onze dochters waren 12 en 10 jaar jong, trokken we met de vouwwagen naar het Zwitserse Lauterbrunnendal. Helemaal achterin dat dal is een camping, aan de voet van de sneeuwbergen. Op dit plekje bleven we meer dan 4 weken (!!!!) staan. Tja, dat heb je als je in het onderwijs zit. Lange vakanties. Sommigen maken hier op verjaardagen wel eens vervelende grapjes over (= pure jaloezie).

Maar in die laatste week van onze lange vakantie kon je merken dat de meisjes de Hollandse TV misten. Ze begonnen steeds meer grapjes te maken over bekende STER-reclames. Het was duidelijk, ze leden aan NOSTALGIE. Eigenlijk moet ik dat woord iets anders schrijven: NOStalgie, de eerste drie letters als hoofdletter, de rest als kleine letter.

Alles is weer goed gekomen. Na een voorspoedige thuisreis konden de dames weer genieten van de programma's van de NOS en andere omroepen.

Tot slot nog de vertaling van een Nederlands woord naar het Engels.

Als in Nederland een fuifnummer teveel alcohol nuttigt in een te korte tijd dan heeft die persoon de volgende ochtend een KATER.

Als een Engelse drinker dezelfde hoeveelheden vloeistof naar binnen werkt dan heeft hij de volgende morgen geen MALE PUSSICAT. Dat heet daar anders. Dat heet in Engeland een HANGOVER.

Bij dat woord zie ik in gedachten die dronken Engelsman over de heg hangen (vandaar dus het woord "hangover") om daar ter plekke een illegale lozing te plegen.

Het is niet te hopen dat, op datzelfde moment, daar onder aan diezelfde heg, iemand van het zonnetje zit te genieten...

U merkt het al. Het peil van deze column is inmiddels behoorlijk afgezakt. Ik zal stoppen.

Bij het zien van een bergetappe in de Tour de France gaan mijn gedachten terug naar de eindjaren '80 toen ik in mijn uppie een echte bergetappe heb gereden. Het speelde zich af in Zwitserland.

Vanuit het Lauterbrunnendal via Zweilütschinen (660 m), Grindelwald (1034 m) en daarna steil omhoog naar Grosse Scheidegg (1962 m). M'n snelheidsmetertje zakte ruim onder de 10 km/uur.

In het restaurant op de top in Grosse Scheidegg heb ik "ein grosses Bier" besteld, daar was ik hevig aan toe. Het uitzicht daar was groots (zie foto aan het begin).

Vandaar steil naar beneden richting Rosenlaui en Meiringen (600 m). M'n snelheidsmeter overschreed hierbij de 80 km/uur. Je moet dan wel het volste vertrouwen hebben in je materiaal, met name in je remmen. Af en toe uitkijken voor een tegemoetkomende auto, of zelfs voor de postbus!! Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik bij deze magische snelheden zonder fietshelm reed. Nee, daar ben ik achteraf niet zo trots op...

Verder op het gemakje richting Brienz aan het gelijknamige meer. Op het terras aan de Brienzersee bleken ze Belgisch bier te schenken, een unicum in Zwitserland. Ik kon de verleiding niet weerstaan om nog een Westmalle dubbel toe te voegen aan mijn alcoholdosis. Dat was dus mijn tweede overtreding op die dag: na die helse afdaling zonder fietshelm heb ik ook het alcoholpromillage te ver laten oplopen. Nou ja, alles beter dan een minister van justitie die de coronaregels aan z'n laars lapt, dat is honderd keer erger.

Het laatste stuk van mijn Alpentocht ging toch weer omhoog: van Interlaken (566 m) naar onze camping in Stechelberg (922 m).

Ook in het Oostenrijkse Zillertal heb ik een heuse bergetappe volbracht. Over een smalle bergweg tussen Zell am Ziller en Mayrhofen heb ik, alweer zonder fietshelm, de nodige kilometertjes omhoog en weer omlaag afgelegd.

Dichter bij huis heb ik vaak in de Vlaamse Ardennen gefietst. Het gebied in de driehoek Oudenaarde, Geraardsbergen en Ronse ken ik inmiddels op m'n duimpje

Met mijn aanstaande schoonzonen heb ik daar ook meermalen gefietst. Misschien was dit wel een soort testcase. Zijn de vriendjes van mijn dochters wel sportief genoeg? Ja, ik was nogal kritisch in die tijd.

De volgende heuveltjes stonden dan op het programma:

Muur van Geraardsbergen (heel erg steil, met kinderkopjes en met bovenaan café Hemelrijk voor een welverdiende versnapering)

Leberg (mijn vrouw heeft die ook beklommen, zij het te voet, met de fiets aan de hand)

Bosberg (voorheen de laatste berg van de Ronde van Vlaanderen èn mijn vrouw heeft die wèl fietsend bedwongen...)

Molenberg (dankzij een aanval van een gevaarlijke hond kwam ik één keer opmerkelijk snel boven, een nieuw record)

Eikenberg (kinderkopjes in het midden, asfaltstroken aan de zijkanten)

Volkegemberg (de snelste route van de stad Oudenaarde naar het dorpje Volkegem aan de overkant van de Schelde)

Kortekeer (met echte haarspeldbochten)

Koppenberg (heel steil; als je geluk hebt kun je via het "gootje" omhoogfietsen; zie foto)

Paterberg (begint vrij rustig, maar het tweede deel is moordend steil)

Taaienberg (inderdaad een taaie rakker ook met een "gootje" aan de zijkant)

Oude Kwaremont (een hele lange helling die na afloop nog een flink stuk vals plat kent over vervelende kasseitjes)

Ook in de Zuid-Limburgse heuvels heb ik mijn schoonzonen (en mezelf) uitgetest:

Bemelerberg (vanuit het dorpje Bemelen in een paar wijde bochten omhoog)

Gulperberg (vanuit het dorpje Partij gaat het gestaag omhoog)

Cauberg (vanuit het centrum van Valkenburg meteen steil omhoog)

Eyserbosweg (vrij lange helling)

Keutenberg (meer dan 20% !!! het lijkt wel of je stilstaat)

Loorberg (de grote weg tussen de dorpjes Slenaken en Epen)

Sibbergrubbe (een makkie van Valkenburg naar Sibbe)

Vaalserberg (de hoogste van Nederland: 321 m., maar zeker niet de moeilijkste om te beklimmen)

Kruisberg (in de buurt van het dorpje Vijlen, dat hoog op een heuvelrug ligt)

Fromberg (vanuit het Geuldal, onder het spoortunneltje door en dan begint het feest)

In de Duitse Eifel hebben mijn vrouw en ik op vakanties best wel veel klimmetjes afgewerkt. Eén vakantie blijft speciaal in mijn herinnering. Toen onze fietsbanden zowat in het gesmolten asfalt bleven steken. Een bekend citaat uit de Camera Obscura van Nicolaas Beets: "Hoe warm het was en hoe ver".

In de Belgische Ardennen heb ik betrekkelijk weinig kilometers liggen. Alleen de beroemde Côte de la Redoute (2 kilometer, tegen maximaal 20%) heb ik een keer beklommen. We waren toen toch op vakantie in de buurt van Remouchamps en daar begint die klim toevallig.

Mijn wederhelft heeft een hekel aan klimmen per fiets. Ze volgt liever riviertjes of kanaaltjes. Geen of nauwelijks hoogteverschil èn.... je kunt niet verdwalen.

Inmiddels hebben we met name in Duitsland 37 (!!!!) kanalen, meren, rivieren of riviertjes gevolgd. In België 32, in Frankrijk 12 en in Oostenrijk èn Zwitserland elk 7.

Op onderstaande foto fietsen we langs één van de Duitse rivieren: de Main.

En de wateren in Nederland? Sorry, maar we zijn de tel kwijtgeraakt...

Als er in de media gesproken wordt van een ramkraak dan is het wel duidelijk wat er gebeurd is. Dan is er met een auto bewust ingereden op de voorpui van een juwelier of op een geldautomaat aan de muur.

De ramkraak die afgelopen week stond vermeld in de PZC was van een heel ander kaliber. Deze gebeurtenis was een èchte ramkraak, uitgevoerd door een mannetjesschaap, een ram dus.

Dit schaap stond in de wei naast het huis van de eigenaar. Het schaap stond 's avonds te genieten van een flinke hoeveelheid gefermenteerd fruit. Het is echter bekend dat er bij de fermentatie van fruit grote hoeveelheden alcohol gevormd worden. Dus dat schaap raakte steeds meer onder invloed. U mag zelf kiezen welke vergelijking op den duur het best bij hem paste:

Zo zat als een aap

Zo dronken als een tor

Zo stoned als een garnaal

Zo ziek als een hond

In de loop van de nacht brak het schaap los uit z'n weitje en waggelde stomdronken naar de voordeur van z'n baasje. Naast de voordeur waren ramen die een reflecterende werking hadden. De ladderzatte ram beoordeelde de spiegeling verkeerd en meende aan beide zijden een dreigende concurrent te herkennen. Met twee welgemikte kopstoten, ééntje rechts en ééntje links, probeerde hij zijn spiegelbeelden aan te vallen en te verjagen. Dat lukte.

De gemoedstoestand van de ram laat zich het best omschrijven als:

Zo nijdig als een spin

Zo koppig als een ezel

Zo sterk als een paard

De aanslag lukte. Door deze ramkraken begaven beide ruiten het. Maar de spiegelbeelden keerden niet terug. Tevreden trok de ram zich weer terug in z'n weitje naast het huis om zijn roes uit te slapen. Nog enkele slotkwalificaties vóór het slapengaan:

Hij bloedde als een rund

Hij zag zo rood al een kreeft

De volgende morgen heeft de eigenaar deze gebeurtenis kunnen verklaren, aan de hand van enkele feiten:

- het bloed aan zijn voordeur

- de plukken wol aan het gebroken glas

- de conditie van zijn mannetjesschaap dat in het weitje voor pampus lag met een levensgrote kater en talrijke verwondingen aan z'n kop

Dit hele verhaal van die eerste echte ramkraak speelde zich af in Nieuw-Beijerland, een dorp in de Hoeksche Waard. De kranten staan er vol van. Op Google hoef je alleen maar in te tikken "Ramkraak Beijerland" en het hele verhaal komt in geuren en kleuren tevoorschijn.

Toevallig stond diezelfde dag een verhaal op teletekst, onder het hoofdstuk "grappige gebeurtenissen" (NOS teletekst blz. 400 en volgende).

In Aarle-Rixtel is een veehouder die tevens restauranthouder is. Achter het restaurant staan twee stallen met koeien. Die avond moest er een hoogzwangere koe van de éne naar de andere stal gebracht worden.

Tijdens deze verhuizing ging er iets mis. De zwangere koe koos haar eigen weg en liep via het achterterras het restaurant binnen, waarvan de deur toevallig openstond. Dwars door het restaurant liep de koe langs de tafeltjes met de dinerende gasten. Gelukkig stonden de tafeltjes minimaal 1,5 meter uit elkaar, zodat er ruimte voldoende overbleef voor het enorme dier.

De reacties van de gasten waren wisselend. Er waren mensen hevig geschrokken en anderen vonden het wel humor.

Er wordt niet vermeld of het rund onderweg tussen de tafeltjes nog belangstelling had voor de menukeuze van de restaurantgasten. Ik kan me zo voorstellen dat deze koe bij ieder bord met rundvlees een minachtend "Boe!!!" heeft laten horen. Uiteindelijk verliet het dier het restaurant aan de voorzijde, waar de boer en zijn helpers weer grip kregen op de situatie. Snel werd het dier op zijn bestemde plaats afgeleverd.

Het dier heeft tijdens haar solo-wandeling totaal niks beschadigd en is inmiddels bevallen van een gezond kalf.

Toevallig is er in Goes een restaurant dat luistert naar de naam "De lachende koe", een gelegenheid waar we zo af en toe komen om een hapje te eten. Ik probeer me voor te stellen als er halverwege de maaltijd een hele vrolijke koe haar weg zoekt tussen de tafeltjes. Dat lijkt me toch wel spannend...

Maar nog even iets anders, dit restaurant staat bekend als "steakhouse", dus de titel "De lachende koe" is dus nogal ongeloofwaardig. "De huilende koe" zou hier beter op z'n plaats zijn.

Gisteren kopte de Telegraaf op de voorpagina: CODE ROOD BIJ CDA.

Tijdens de lijsttrekkersverkiezing tussen Hugo de Jonge en Pieter Omtzigt zou er bij de stemming iets verkeerd gegaan zijn. Verkiezingsfraude? Dat verwacht je niet in Nederland. Dat zijn toestanden die eerder thuishoren in Wit-Rusland, sorry, Belarus bedoel ik.

De termen CODE GEEL, CODE ORANJE en CODE ROOD worden tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt. Als je onverhoeds de woonkamer binnenloopt en je ziet op de TV de kaart van Nederland met verschillende kleurschakeringen, dan zijn er een aantal mogelijkheden.

Òf het KNMI wil u waarschuwen voor heftige rukwinden.

Òf datzelfde KNMI waarschuwt tijdens een hittegolf voor extreem hoge temperaturen.

Òf de GGD wil de laatste corona-uitbraken via kleurtjes in kaart brengen.

Maar.... er zijn nog wel andere betekenissen van deze kleurcodes:

CODE GEEL

Als u bovenop een bruggetje staat in het Overijsselse Giethoorn en er vaart een rondvaartbootje onder u door, gevuld met Oost-Aziaten, dan is dat typisch CODE GEEL. Kan ik het helpen dat die mensen uit China of Japan een wat gelige huiskleur hebben. Dat is géén discriminatie, dat is gewoon zo. De laatste tijd is het wat rustiger in het Venetië van het Noorden. Maar dat ligt dan weer aan het coronavirus.

CODE ORANJE

Als je als toerist de stad Den Haag bezoekt en je wil een wandeling maken, dan zou ik de Schildersbuurt willen afraden. Ik zou liever kiezen voor een mooie tocht door het Haagsche Bos, langs paleis Huis ten Bosch. Tijdens die wandeling zou het zomaar kunnen gebeuren dat je eerst Amalia tegenkomt met haar vaste schoolvriendje. U kent dat jongetje wel van de reclamespot: "Ik kom voor Amalia". En als u even later oog in oog staat met Alexia en Ariane, dan kan het niet meer fout. Die samenloop van omstandigheden heet dan CODE ORANJE.

CODE ROOD

Tijdens de hete nachten van de afgelopen weken slapen we met de ramen wijd open. En we liggen met zo weinig mogelijk nachtkleding bovenop de lakens. En wat gebeurt er dan? Dan komen de muggen. Ze lagen al op de loer, maar nu zien ze hun kans schoon. En 's morgens zit je hele lijf dan onder de felrode bulten. Dit verschijnsel heet dan CODE ROOD.

Nu even een ander onderwerp. Afgelopen week had ik twee verjaardagen. Twee? Jazeker, twee, lees maar verder.

Ik ben namelijk "gewoon" jarig geweest. Omdat we geen bezoek mogen ontvangen van onze minister-president hebben we er samen een leuk dagje van gemaakt.

Mijn keuze viel op het idyllische plaatsje Lillo in het Antwerpse havengebied. Vroeger maakten we altijd een vast rondje:

1. een vlonderwandeling door het verdronken land van Saeftinghe bij Emmadorp
2. een bezoekje aan de Hedwigepolder
3. een bezoek aan het verlaten spookdorp Doel
4. een bezoek aan het vestingplaatsje Lillo in het Antwerpse havengebied

Omdat optie 2 weggevallen is kwam er de laatste jaren de klad in dit vaste rondje.

Maar nu koos ik dus voor Lillo.

Maar mijn vrouw bracht me op andere gedachten: Lillo ligt in België, in de provincie Antwerpen en daar is het toevallig code oranje. En dan hebben we het over de coronabesmettingen. Dus wat moet je doen als je, na het Lillo-bezoekje, diezelfde middag terugrijdt naar Nederland? Juist, twintig dagen in quarantaine. Dat is lastig als je voor diezelfde avond al gereserveerd hebt om in een gezellig Goes restaurant gekookte mosselen te gaan eten.

De keuze viel toen op een bezoek aan het eiland Tholen. 's Morgens koffie aan de Oosterschelde bij Gorishoek en 's middags genieten van de geneugten van Tholen-stad: de bolwerken met de mooie molens en de binnenstad met de pittoreske straatjes.

Zonder problemen konden we Tholen weer verlaten, we hoefden niet in quarantaine. En de mosselen in Goes waren verrukkelijk.

Die andere verjaardag? Precies 10 jaar geleden schreef ik op Zeelandnet mijn allereerste blog COLUMNS MET EEN GLIMLACH.

Vroeger schreef ik regelmatig humoristische stukjes in de schoolkrant. Ik stond bekend als de docent die behalve verstand had van wis-, schei- en natuurkunde, ook de Nederlandse taal redelijk beheerste.

Een oud-collega gaf mij toen een gouden tip: "Je moet na je pensionering doorgaan met verhalen schrijven: op Internet" Ik ben haar nu nog steeds dankbaar voor dit advies.

Ik weet nog hoe mijn eerste column heette: "Handleiding voor een bezoek aan Amerika". Nee, niet het Amerika van Donald Trump, maar het Amerika van George Bush jr.

We waren toen op bezoek bij onze jongste dochter die in Amerika studeerde. Allerlei vreemde gewoontes trokken toen onze aandacht:

- Dat je in de staat Pennsylvania een "Liquor licence" nodig hebt om een glas alcoholische drank te mogen nuttigen

- Dat het verschijnsel "Tip calculator" je kan helpen om in een restaurant uit te rekenen hoeveel 15% van het totaalbedrag is

- Dat zèlf een plekje uitzoeken op een terras uit den boze is

- Dat het eten van een "sandwich turkey" zonder bestek haast ondoenlijk is

- Dat het eten van een pizza zonder bestek je gelaatskleur drastisch kan wijzigen

Teruglezen? Dat kan nog steeds. Dit verhaal staat onder volgnummer 1.

Bucketlist is een populaire term voor wensenlijstje. En als je, zoals ik, al ruim driekwart eeuw, op deze planeet rondhobbelt dan moet je niet al te lang meer wachten als je nog wat wilt.

Wat zullen we als eerste gaan ondernemen? Een parachutesprong? Een zachte landing met een zweefvliegtuig op de grasbaan van Midden Zeeland. Nee, ik heb voor iets anders gekozen, maar het lijkt wel verrassend veel op de voorgaande ideeën.

Ik ga voor een ballonvaart boven onze mooie provincie. En ik heb al aan echtgenote, kinderen en kleinkinderen beloofd dat ze mee mogen, als ze durven. Dan komen we op een groep van precies 10 personen, dus dat mag geen al te klein mandje worden. Bovendien moet er nog een 11e persoon mee, die kennis heeft van de manier waarop je het luchtruim kiest en, zeker niet onbelangrijk, hoe je weer veilig terug op aarde belandt.

Er is op dit moment één bijkomend probleem. Het is Coronatijd, dus het aantal ballonvaarders wordt per mand drastisch beperkt. Er zit dus weinig anders op dan een jaartje geduld uit te oefenen...

Staan er nog andere bijzondere zaken op mijn wensenlijstje? Ik zit te denken aan een vakantie naar Jordanië om daar de beroemde tempel van Petra te bezoeken. De wandelweg erheen voert door een nauwe en diepe kloof, de zogenaamde Sik. Het moment als je aan het eind van de kloof zicht krijgt op de tempel, dit moet echt alles slaan. Zo mooi moet dat zijn (zie de afbeelding).

En er staan ook nog wel een paar watervallen op het programma. De volgende hebben we al gehad:

- de hoogste van Nederland in de Hierdense Beek bij Harderwijk

- de hoogste van België bij het plaatsje Coo aan de Amblève

- de hoogste van Europa: de watervallen van Schaffhausen, waar de Rijn zojuist het Bodenmeer heeft verlaten

- de hoogste van Noord Amerika op de grens van USA en Canada: de Niagara Falls

Verstandig is om bij zo'n soort rijtje deze volgorde aan te houden. Wij hebben dit niet gedaan, want we hebben de laatste twee omgewisseld. Maar het kan nog gekker. Als je bijvoorbeeld na de Niagara zou kiezen voor de Hierdense Beek...

Over diezelfde Hierdense Beek heb ik nog wel een anecdote. Tijdens mijn militaire dienst in Harderwijk liepen we in de zomer van 1964 een vermoeiende mars tijdens een snikhete dag. Dit soort dagen waren er toen ook al. Plotseling stonden we aan de voet van een heuse waterval. Na een welverdiende verkoeling moesten we toch weer verder van de sergeant-majoor.

Naast dit rijtje watervallen zou ik nog wel twee "grote jongens" willen bezichtigen. Links op het plaatje de Iguacu watervallen in Brazilië en rechts de Victoria Falls op de grens van Zambia en Zimbabwe.

En als we dan toch in Zuid-Amerika zijn dan is de afbrokkelende gletsjer in de provincie Patagonië in Argentinië een niet te missen object. Je kunt hier letterlijk met eigen ogen getuige zijn van de opwarming van de aarde. Heel regelmatig vallen er grote stukken ijs in het meer. Dit moet een bijzonder spectaculair gezicht zijn.

Een ander onderwerp zijn de vele meren in de Alpenlanden. Velen daarvan hebben we al bezocht:

- Thunersee, Brienzersee en vele kleinere bergmeertjes (Zwitserland)

- Bodensee, Forggensee, Walchensee, Chiemsee, Königssee (Zuid-Duitsland)

- Achensee, Zellersee, Wörthersee, Halstattersee (Oostenrijk)

Nog één staat er op mijn wensenlijstje. In Slovenië. Dit heuse Alpenland behoorde vroeger tot Joego-Slavië. Het prachtige meer wat op ons ligt te wachten is het Meer van Bled, met de Alpen op de achtergrond en middenin het meer het beroemde kerkje op het eilandje. Een plaatje lijkt me dat.

Nog één object en dan zal ik stoppen met iedereen jaloers te maken.

In Peru ligt hoog in de bergen boven het stadje Cuzco de Incastad Machu Picchu. Met een treintje word je erheen gebracht. Als je op eigen kracht nog iets hoger klimt dan wacht er een majestueus uitzicht. Zelfs de lama op de foto is dat roerend met me eens.

Of die bucketlist daadwerkelijk afgevinkt wordt? En of mijn echtgenote zich kan vinden in mijn wensen? Maar ik zou al blij zijn met bepaalde onderdelen ervan.

Maar die ballonvaart? Die gaat er zeker komen!!!! Nog eventjes wachten tot dat ellendige virus onder controle is.

Laatst las ik bij mijn dochter een stukje uit de Volkskrant. Altijd leuk om na het lezen de puzzeltjes te maken. Tot mijn grote verbazing was er een puzzel waarvan ik het bestaan niet kende: een woordgraptogram. Met behulp van de omschrijving moest je proberen om een niet-bestaand woord te vinden.

Een bizar stukje Nederlands. Woorden die formeel niet bestaan, maar die toch verzonnen worden door één of andere verknipte geest.

Om zo'n puzzel überhaupt al te maken moet er een steekje loszitten. Om zo'n puzzel te verzinnen? Dan zitten er nog veel meer steekjes los.

Een voorbeeld:

Omschrijving: Land boven Duitsland dat opeens weg is. Er moest een woord uitkomen met 14 letters. Na lang zoeken kwam ik erachter: VERDWENEMARKEN. Hoe komen ze erop? Wie verzint zoiets?

Stel je dat bij het Duitse Flensburg de snelweg naar het noorden neemt en dat die plotseling stopt op de plek waar de Noordzee en de Oostzee tegen elkaar klotsen. Dan kijk je dus naar Verdwenemarken (zie afbeelding bovenaan).

Een aantal andere voorbeelden van een "woordgraptogram":

Witte wortel zonder kleertjes aan: PASTINAAKT

Kaboutermuts die je krijgt als je scoort: DOELPUNTMUTS

Met dit schaaldier mag je de trein weer in: MONDKRABJE

Desinfectiemiddel in Excelsis Deo: CHLORIA

Dit dier eet geen bamboe maar sushi: JAPANDABEER

Brede foto van de vastenperiode voor moslims: PANORAMADAN

Vervelende dag voor een menseneter. KANNIBAALDAG (dan heeft Robinson Crusoë eindelijk een keer een rustig dagje; hoeft hij een keer niet te letten op menseneters)

Een enorm applaus voor een rijpe eicel: STAANDE OVULATIE

Instrument om naar een buitenechtelijke relatie te loeren: AFFAIREKIJKER

Apparaat om mee te bellen èn je haar te drogen: TELEFÖHN

Een tot mislukken gedoemde taak: FLOPDRACHT

Deze sigaret geeft smerige tips: ADVIESPEUK

Crimineel roofdier: WITWASBEER

Grappige onzin: HILARIEKOEK

Hooikoorts: GAZONALLERGIE

Een zijstapje:

U kent allemaal Wim Daniëls, de taalvirtuoos uit Aarle-Rixtel, onder de rook van Helmond. Die man met die ultra zachte g. Zo af en toe komt hij op TV in een praatprogramma, om zijn taalkunsten te etaleren. Hij is een expert in het combineren van twee woorden tot een nieuw, niet bestaand woord. Oftewel een woordgraptogram. Zou hij in z'n ééntje al die puzzels in de Volkskrant ontwerpen? Dat zou me niks verbazen.

Nog even een zijstapje:

Zijn woonplaats Aarle-Rixtel staat model voor het liedje Het Dorp van Wim Sonneveld. Niet dat Sonneveld er zelf gewoond heeft, maar één van zijn belangrijkste tekstschrijvers woonde er, vandaar.

We gaan weer door met een aantal woordgraptogrammen.

Een klein probleem met je rijwiel: AKKEFIETSJE

Dichter met psychische afwijking wat de spijsvertering betreft: POËETSTOORNIS

Cadeaubon, goed voor een stuk dijk èn een stuk rivier: UITERWAARDEBON

Hevige neerslag langs de Vecht: WOLKBREUKELEN

Sterrenstelsel van zure zuivel: KARNEMELKWEG

Vrouwelijke artiest die in verwachting is: ZWANGERES

Klein reptiel dat van dansen houdt: HAGEDISCO

Accijns op feestbrood: KERSTSTOLHEFFING

Onaangename visite van bloedverwanten: FAMILIEBEZOEKING

Bang zijn om fouten te maken bij het tekenen van een niet perfecte cirkel: OVAALANGST

Spontane samenzwering: COMPLOTSELING

Tafelspel met goedkopere ballen: MILJARDBALLEN

Ik zal het maar eerlijk zeggen. Sommige van bovenstaande voorbeelden heb ik zelf verzonnen. En ik begon er waarachtig plezier in te krijgen.

Maar het zou zo maar kunnen dat uw gevoel voor Nederlandse taal na het lezen van deze column een flinke knauw heeft gekregen. In dat geval adviseer ik u om in de zaterdageditie van de Volkskrant één van de puzzels gewoon maar over te slaan...

Iedere zich respecterende Nederlandse plaats heeft tegenwoordig een stadsstrandje. De foto toont het strandje van Goes zoals dat er vorig jaar uitzag. Aan de rand van een industrieterrein en vlakbij een woonwijk in aanbouw. Helaas drong het geluid van spelende kinderen teveel door bij de bewoners van deze nieuwe wijk. Zij hadden een rustiger woonplek verwacht. Het gevolg laat zich raden. De bewoners tekenden bezwaar aan bij de Gemeente Goes en dat werd gegrond verklaard. Het strandje moest de poorten sluiten.

Dit jaar hebben de organisatoren een ander plekje bedacht voor een nieuw stadsstrand. Midden in de industrie, aan een zijarm van het kanaal, ver weg van alle bewoning. De wethouder heeft zijn zegen erover gegeven.

Midden op een industrieterrein, tussen de bedrijvigheid van diezelfde industrie, hebben een paar vrachtauto's hun zand gelost.

Om bij het nieuwe strandje te komen moet je over een doodlopende weg zigzaggen tussen de vrachtauto's. Ongezelliger kan haast niet. Ik ben er zelf enkele malen wezen kijken, maar ik kon m'n ogen niet geloven.

Aan het begin staan enkele hekken waartegen je je fiets kunt zetten. Op het terrein zelf staan een paar foodtrucks, een aantal ligstoelen en een clubje parasols. En niet te geloven: er was publiek op afgekomen!!! Enkele jongedames dronken er champagne (meer dan goed voor ze was) en een groepje kinderen speelde in het zand met emmertjes en schepjes.

Het terrein grenst aan een zijkanaaltje van het kanaal Goese Sas-Wilhelminadorp-Goes.

Aan de waterkant staan borden met de ongelooflijke tekst: VERBODEN TE ZWEMMEN. Eerder meegemaakt? Een strand waar je niet mag zwemmen? Tja, door dat zijkanaaltje komt gemiddeld eens per week een bootje voorbij, dus dan is zwemmen uiteraard bloedlink.

Ook vanaf de overkant van het zijkanaaltje heb ik de zaak eens bekeken, maar hoe langer je kijkt, hoe zieliger het wordt. De eigenaren hebben hun best gedaan, maar de locatie is zo vreselijk troosteloos. "Ibiza-stijl" wordt het genoemd, maar je moet wel een rasoptimist zijn om deze term te durven gebruiken.

Het enige water waar je wèl gebruik van mag maken is Spa Blauw of Spa Rood.

Maar ....... Goes heeft een stadsstrandje, laten we het van de optimistische kant bekijken. Net als al die andere plaatsen in Nederland zoals (in alfabetische volgorde) Alkmaar, Almere, Amersfoort, Amsterdam, Apeldoorn, Arnhem, Bergen op Zoom, Dedemsvaart, Den Bosch, Deventer, Dedemsvaart, Eindhoven, Enschede, Gorinchem, Gouda, Groningen, Haarlem, Helmond, Houten, Kampen, Leeuwarden, Leiden, Maastricht, Nieuwegein, Nijmegen, Oisterwijk, Roermond, Roosendaal, Rotterdam, Tilburg, Utrecht, Veenendaal, Venlo, Vlaardingen, Woerden, Zoermeer, Zutphen en Zwolle.

In de buurt van Goes heb je nog wel strandjes aan de Oosterschelde zoals Goese Sas, Katscheveer, Wemeldinge en Yerseke of strandjes aan de Westerschelde zoals Baarland, Borssele en Hansweert. En als je naar het echte Noordzeestrand wil , tja, dan zul je naar Walcheren, Noord-Beveland of de Kop van Schouwen moeten rijden. Dus dat stadsstrandje zou in een behoefte moeten voorzien.

Goes zet zichzelf de laatste jaren nadrukkelijk op de kaart: Ze hebben al vele jaren het mooiste stadshaventje van Nederland (zie foto) en nu dus ook het lelijkste stadsstrandje van Nederland.

Het spijt me echt dat ik niet positiever kan zijn over het resultaat. Wordt dit mijn eerste negatieve column sinds 2010? De eerste 525 verhaaltjes waren eigenlijk nooit negatief en nu dan plotseling wel?

Laat ik proberen om nog een positieve draai aan het geheel te geven. In de vorm van enkele welgemeende adviezen aan de organisatie. Met een beetje fantasie kan er misschien toch nog iets van gemaakt worden.

1. Zorg dat de jeugd zich ook in het water kan vermaken. Het naastliggende kanaal is taboe, dus moet er een alternatief komen. Zorg voor een enorm opblaaszwembad, zodat er naar hartenlust in het water geplonsd kan worden; een stadsstrandje zonder water, dat kan ècht niet.

2. Zorg voor een gezellig muziekje, niet te hard, geen geluidsoverlast. De naaste buren wonen op gepaste afstand, dus dit zou moeten kunnen.

Over een poosje ga ik daar weer eens poolshoogte nemen, of er zaken verbeterd zijn. En wie weet, bestel ik dan een pilsje en laat ik me vallen in één van die strandstoelen.

Tot slot nog een onderwerpje "Nederlandse taal":

"Stadsstrand" is een moeilijk woord, ook om uit te spreken: met niet minder dan 5 medeklinkers achter elkaar. Het woord "dorpsstrand" heeft zelfs 6 medeklinkers op rij.

Maar het kan nog gekker. Het woord "angstschreeuw" telt 8 medeklinkers achter elkaar. Dat moet wel haast het record zijn.

Of weten mijn lezers een woord dat nòg meer medeklinkers achter elkaar heeft? Ik ben benieuwd...

Pas in het tweede deel van de column komt het bizarre gedeelte. Even volhouden dus.

Weet u nog waar en wanneer u heeft leren klokkijken? Thuis, op de kleuterschool, op de lagere school? Tegenwoordig heet dat samen "basisschool".

In mijn tijd waren er alleen klokken met wijzers, één grote wijzer en één kleine wijzer.

Vroeger was dat anders. In de Middeleeuwen hadden de klokken slechts één lange wijzer. De grote en de kleine wijzer stonden als het ware altijd in elkaars verlengde. Op sommige historische gebouwen is dat nog te zien.

Het leek wel of het altijd zes uur, vijf over zeven, tien over acht, kwart over negen, enz. enz. was. Maar de grote wijzer wijst het uur aan. Tussen de uren in moet je schatten of het kwart over, half of kwart vóór is. Op vijf minuten nauwkeurig is dit eigenlijk niet te doen.

Het Soepuus aan de Kleine Kade in Goes heeft zo'n klok.

Even tussendoor, de naam Soepuus herinnert aan de functie van "gaarkeuken" in vroeger tijd, waarbij aan minder financieel bedeelde Goesenaren maaltijden verstrekt werden.

Toen kwam de digitale tijd. Niemand zegt meer "vijf over half tien". Dat heet tegenwoordig negen-uur-vijfendertig. Zo staan de begintijden van de programma's trouwens ook in de TV-gids aangekondigd.

Vanaf het eerste uur was ik verslingerd aan de digitale tijd en nú, nog steeds, heb ik géén wijzerhorloge om mijn pols.

Tijdens mijn onderwijsperiode had ik ook de beschikking over zo'n digitaal horloge, waarbij de uren, de minuten èn de seconden nauwkeurig werden weergegeven. Als je dit uurwerk dan precies synchroniseert met de schoolbel dan weet je exact op welk moment je het huiswerk voor de volgende les moet opgeven.

Doe je dit te vroeg dan gaat er een stuk van je les af. Doe je dit te laat dan gaat de schoolbel die de pauze aangeeft en dan kun je het als docent wel schudden met je huiswerk opgeven. De bel geeft de pauze aan! Klaar!

Het bizarre slot van de column heeft ook alles met klokkijken te maken.

De aanleiding was eigenlijk heel simpel. Mijn baardtrimmer gaf plotseling de geest. Zo'n ding kan ik niet missen. Na een beetje googelen fietste ik naar BCC. Helaas hadden ze mijn keuze niet op voorraad. Maar de bestelling kon ter plekke geregeld worden. Morgen in huis. Er werd mij geadviseerd om de mail in de gaten te houden. Via "track-and-trace" kon ik de geschatte tijd van levering voorspellen. 'Diezelfde avond was er al een mailtje van DHL bezorgdienst. De volgende dag (toevallig een zaterdag) tussen 13.15 en 17.15 uur zou mijn pakketje geleverd worden.

Op zaterdagmorgen was er weer een mailtje: tussen 13.15 en 15.15 uur was nu de melding.

Dus tijd genoeg om samen naar de Goese Markt te stappen voor groente en fruit èn een kopje koffie op een coronavrij terras.

Om 12.45 uur stapten wij, ruimschoots op tijd dus, ons appartement weer binnen. In de brievenbus lag een briefje van DHL: het pakketje was al bezorgd en was afgeleverd bij onze buurvrouw. Volgens buurvrouw bleek het al rond de klok van 12.00 uur afgeleverd te zijn...

Het mailtje dat eind van de middag namens DHL arriveerde sloeg alles:

ONZE BEZORGER STOND VANDAAG (ZATERDAG 18 JULI) OM 13.51 UUR HELAAS VOOR EEN DICHTE DEUR. MAAR GEEN ZORG, WE HEBBEN HET PAKKET BIJ JE BUREN AFGELEVERD OP NUMMER 12-08

Op dat tijdstip, 13.51 uur, had ik:

- mijn pakketje al lang uitgepakt

- de handleiding al lang doorgelezen

- mijn baard reeds gefatsoeneerd met mijn nieuwe aanwinst

De conclusie is verbijsterend: de bewuste bezorger van DHL kan dus niet klokkijken!!! En dat is een ramp voor iemand van een bezorgdienst.

Ik zal dan ook DHL adviseren om hun personeel een opfriscursus "klokkijken" aan te bieden. Nodig een gepensioneerde wiskundeleraar uit die een lesje wil verzorgen aan het DHL-personeel. Veel hoeft dat niet te kosten. Met een cadeaubon of een flesje wijn is zo'n man meestal al tevreden...

Hoewel....vanwege de aanstaande korting op het ABP-pensioen door minister Koolmees, is het misschien handig om toch te besluiten tot een financiële bijdrage.

Of ikzelf, als oud-docent wiskunde, bereid ben om de DHL-ers bij te spijkeren? Och, waarom niet?

Deze column stuur ik uiteraard ook naar DHL, dat begrijpt u.

Over een paar dagen wacht me nog een spannende gang naar de milieustraat. Zie column-521. Als ik te voet langs al die wachtende auto's, mèt of zonder aanhanger, moet lopen om mijn defecte baardtrimmer in te leveren bij de afdeling "witgoed". Hoe gaat dat aflopen? U hoort ervan.

Dat was lang geleden. Dat boekje staat al heel lang op een duister plekje in mijn boekenkast. Het gaat over steenkolen-engels. Grappige voorbeelden van al te letterlijke vertalingen vanuit het Nederlands naar het Engels. Vaak gaat het over Nederlandse spreekwoorden en gezegdes die dan al te letterlijk vertaald worden.

Dat kan niet goed aflopen, dat voel je op je "wooden shoes" aan.

We beginnen met een serie van dit soort letterlijke vertalingen:

Make that the cat wise

I see it through the fingers

Spring is in the air (ik springen? doe het zelf!!!)

The miracles are the world not yet out

Make no worries, you can always calculate on me

No hair on my head that there on thinks

All crazyness on a sticky

It's too hot today, i sweat myself an accident

I sat with my mouth full of teeth

He is totally in the war (een pijnlijke vergissing: in de war zijn of oorlog voeren...)

He fell with his nose in the butter

I will show them the back of my tongue

I will fall with the door in house

Don't break me the back open

We must put water in the wine

Even een zijsprongetje:

De Nederlandse term "Toedeloe" betekent, vrij vertaald: "Doei" of "Tot in de pruimentijd".

Het is niet erg verstandig om deze term in deze vorm te gebruiken in het Verenigd Koninkrijk.

Het zinnetje "To the loo" betekent in Engeland: naar de WC.

Als je in een Engelse pub een pint "pale ale" bestelt, dan krijg je enorm glas bier voor je neus, bijna tot het randje gevuld, met hooguit één mm schuimkraag. Zeker weten dat je na deze consumptie in gezwinde draf "to the loo" gaat.

Met het noemen van de Engelse pub gaan mijn gedachten terug naar de jaren '80 toen ik samen met mijn echtgenote en onze twee dochtertjes een meerdaagse fietstocht door het graafschap Kent maakten. Fietsen maakt dorstig, dus in de eerstvolgende pub probeerden we bij de bar te geraken. Néé, néé, néé. De drie dames mochten de gelagkamer NIET betreden. Ze werden naar de "family-room" geleid, een ongezellige ruimte, waar een stokoud bankstel stond. Uit solidariteit ben ik daar toen ook maar gaan zitten. Dat hield wel in dat ik daar géén biertje mocht bestellen. Even later zaten we met z'n vieren aan de lemonade in die ongezellige atmosfeer.

Terug naar de term "To the Loo", deze keer schrijf je het woord Loo met een hoofdletter. Waarom? Nou, het gaat over een Engelse toerist die op de Veluwe op vakantie is en die het paleis van Margriet en Pieter wel eens wil zien.

Naast Apenheul het meest bijzondere uitje van deze Gelderse stad. De rest van Apeldoorn mag je wat mij betreft vergeten. Na Almelo is dit zo'n beetje de saaiste stad van Nederland. Om Herman Finkers te citeren: Het licht springt op rood, het licht springt op groen, in Apeldoorn is altijd wat te doen.

De bewoners van deze Gelderse stad zullen niet blij zijn met deze kwalificatie...

Ik ben een beetje afgedwaald. We gaan terug naar het steenkolen-engels. Er volgen nu enkele pijnlijke vergissingen.

De eerste gaat over een Nederlandse restaurantgast die een compliment wil uitdelen:

"May I thank your cock for the lovely dinner?" (het Engelse woord "cock" betekent héél wat anders dan de persoon die in een restaurant ons eten bereidt)

Een dame die wil vertellen dat ze aan haar eerste ambtstermijn bezig is maakt de blooper van de dag:

"I'm having my first period" (letterlijk betekent dit: Ik ben voor het eerst ongesteld; voor een vrouw van middelbare leeftijd is dit rijkelijk laat...)

Een Nederlandse voorzitter leidt de vergadering:

"I hate you all heartly welcome" (een compleet foute openingszin)

Een Nederlandse politica wil wel kwijt dat ze ooit in de Tweede Kamer heeft gezeten:

"I was sitting in the second room" (letterlijk: Ik zat in een achterafkamertje)

In dit verband steken we toch heel even het Nauw van Calais over. Heel even naar Frankrijk.

De vreselijkste fout maakte minister Klompé tijdens een bezoek aan een aantal Franse collegae "Je suis ministre du milieu" zei ze. Het hele gezelschap schoot spontaan in de lach. Het woord "milieu" is in Frankrijk een synoniem voor "het rosse leven"...

Lang geleden maakte John 'o Mill, pseudoniem voor Johan van der Meulen, ex-leraar Engels aan de HBS in Breda allerlei zotte rijmpjes, half Engels, half Nederlands.

Een heel bijzonder exemplaar:

I MARRIED MY WIFE FOR TIJDVERDRIJF

Toch hoop ik stiekem dat er meer plausibele redenen zijn aan te wijzen waarom dit huwelijk überhaupt tot stand is gekomen. De basis zoals die nu is lijkt me wat wankel.

Tot slot een absurd gedichtje van diezelfde John 'o Mill:

A TERRIBLE INFANT CALLED PETER

SPRINKLED HIS BED WITH A GHETER

HIS FATHER GOT WHOOST

TOOK HOLD OF A CNOOST

AND GAVE HIM A PACK ON HIS METER

Genoeg onzin voor vandaag. Ik zal stoppen. Het loopt de spuigaten uit.

Oftewel "It walks out of the spraying holes" (die allerlaatste is van mezelf...)

Een vervolg op de vorige column.

Na de verhuizing en de samenvoeging van twee scholen was het gedaan met de Sinterklaasvieringen. In plaats daarvan trad ik eens per jaar op als een soort "grapjesmaker" in de eindejaarsconférence. Geen rood habijt, geen mijter, maar gewoon als mezelf. Voor een volle kantine met het personeel van twee scholen.

Het werd de tijd van de Powerpoint-presentaties.

Grappen over spraakmakende voorvallen van het afgelopen jaar. Ook hier ging ik zo af en toe mijn boekje te buiten. Een klein voorbeeld om mee te beginnen.

Op het bovenste plaatje ziet u een kaart van de Zak van Zuid-Beveland, compleet met onderschrift. Het volgende plaatje toonde een foto van een gewaardeerde collega uit Baarland. Helaas was het onderschrift DE ZAK VAN ZUID-BEVELAND blijven staan..... Was dat een foutje van mij? Zoiets doe je er toch niet om? Dat moet haast een vergissing zijn...

Een aantal jaren later kwam, kort voor de Kerst, het actuele nieuws uit Italië. Een plaatselijke rechter moest vonnis vellen in een zaak van een jongeman die, ongevraagd, in het achterwerk van een vrouw had geknepen. Het uiteindelijke vonnis van de raadsman was vrijspraak. Zijn commentaar: "Eénmaal moet kunnen".

In de PZC stond hierover een groot artikel met de veelzeggende kop: ACHTERWERK VAN VROUWEN MAG ÉÉNMAAL WORDEN BETAST.

In mijn conférence wilde ik dit onderwerp netjes regelen voor ons docententeam. Ik had een zogenaamde "knijpkaart" gemaakt, met links de namen van vijf jonge vrouwelijke collegae en bovenaan de namen van vijf jonge mannelijke collegae. In het rooster met 25 hokjes stonden al een aantal kruisjes. Elk kruisje telde voor een "aanraking". Per hokje mocht er slechts één kruisje ingevuld worden.

Velen vonden dit heel grappig, maar helaas niet allemaal. Vooral uit de hoek van de dames kreeg ik commentaar, ondanks mijn verweer dat het toch vooral satire was. Grappig bedoeld, maar dat werkt helaas niet altijd. Het was lang voor het #metoo-tijdperk.

Een ander verhaal. Onze fruitteeltdocent ging regelmatig met een busje met leerlingen naar Litouwen in het kader van de stedenuitwisseling Goes- Panevézis. Soms ging er wel eens wat mis, zoals de diefstal van de bus, de arrestatie van de betreffende docent na gerookt te hebben op de Markt in een Litouws stadje enz. enz.

Deze avonturen heb ik gegoten in het spel Litouws Ganzenbord, dat eigenlijk een kruising was tussen Ganzenbord en Monopoly.

De volgende velden leverden de volgende resultaten, allemaal via Powerpoint in beeld gebracht:

9.   Oponthoud aan de grens: Sla twee beurten over
12. U hebt gerookt op de Markt in Kaunas: ga direct naar de gevangenis, ga niet langs AF, u ontvangt geen € 2000
19. Uw bus is gestolen: wacht tot u verlost wordt
22. U moet verwijderingsbijdrage betalen voor uw gestolen bus: 3 Litouwse euro's in de pot.
31. Uw bus is teruggevonden: nogmaals gooien
42. Uw bus is nogmaals gestolen: het spel is uit, u heeft verloren

Op een gegeven moment mocht ik ook de diplomeringsavond opleuken met een grappige Powerpoint. De zaal was gevuld met geslaagde leerlingen, hun ouders en uiteraard de collegae.

Veel grapjes kwamen jaarlijks terug. Dat kon omdat er elk jaar andere leerlingen en andere ouders zaten.

Eén van de grapjes ging over een defecte camera. Om voor de geslaagde leerlingen een fotoserie te maken van de docenten (leuk voor later) werden deze één voor één op de foto gezet. Helaas wilde de camera zich niet in hoogte verstellen, met het resultaat dat de docenten die wat kleiner van stuk waren, onvolledig in beeld kwamen. De kleinste docent kwam zelfs helemaal niet op de foto....

(de tweede foto vanaf links, dat ben ikzelf)

Een andere vaste grap ging over een bordje op het lerarentoilet. Op dat bordje had moeten staan NA GEBRUIK WC-BRIL OMHOOG.

Helaas was het streepje weggevallen:

NA GEBRUIK WC BRIL OMHOOG

Onze directeur had dit daarom verkeerd begrepen. Hij las het bordje op de volgende manier:

NA GEBRUIK WC (even wachten) BRIL OMHOOG. Dus elke keer als hij van het toilet kwam stond zijn bril op zijn voorhoofd.

Dit grapje trok ieder jaar weer vele lachers.

In 2006 ging ik met pensioen. Voor de laatste keer trad ik op voor een kantine vol met geslaagden. Toen het WC-grapje aan de beurt was heb ik vooraf aan de directeur gevraagd: "Meneer de directeur, mag ie nog één keer?" Dat was dus de laatste keer vóór mijn pensioen.

In de zaal zat toen een geslaagde leerling die ik nú nog steeds bijna dagelijks tegenkom in de Goese binnenstad. Hij zorgt ervoor dat, met behulp van een ingenieus zuigapparaat, het centrum van ons stadje er pico-bello uitziet.

Elke keer als hij mij ziet herinnert hij mij aan die WC-grap van vele jaren geleden.

Met luider stem roept hij me elke keer tegemoet: "Mag ie nog één keer?".

Ook deze grap was bij hem blijven hangen...

In de eindjaren '60 begon ik als docent in het Agrarisch Onderwijs. Éen jaar later was de vraag van een collega "Wil jij dit jaar voor Sinterklaas spelen?". Ik werd verrast door die vraag. Ik? Sinterklaas? Nee, niet voor een zaal met gelovigen. Voor een zaal met òngelovigen en dat is dat wat simpeler. Dan mag je foutjes maken. Nou, vooruit dan maar.

De eerste keer werd ik, achterovergelegen in een kruiwagen, (hoe agrarisch wil je het hebben?) de stampvolle kantine binnengereden door twee Zwarte Pieten. Twee wat oudere leerlingen duwden mij over de drempel. Roetveegpieten en andere kleuren Pieten waren er toen nog niet. Zwarte Piet was gewoon Zwarte Piet. Toen, nu en in de toekomst.

Moet je vanaf nu ook de talloze strips van Sjors en Sjimmie gaan verbieden? Sorry, ik dwaal een beetje af. Terug naar de Sinterklaasviering op de Middelbare Landbouwschool.

In mijn hand had ik een rood gekaft telefoonboek met een mooi logo erop. Sommige bladzijden waren extra belangrijk, daarop had ik papiertjes geplakt met mijn tekst.

De formule was leuk en eenvoudig. Eén voor één haalde ik collegae naar voren. Ook een aantal belhamels onder de leerlingen kwamen aan de beurt. Dolle pret.

De voorbereidingen voor de volgende Sinterklaasvieringen begonnen meteen al op 6 december, de dag na de viering dus. Samen met een collega verzamelen, verzamelen, verzamelen van anecdotes, die uitgewerkt moesten worden. Dat ging zo het hele schooljaar door. Ja, we hadden tussendoor ook nog wel wat tijd om lessen te verzorgen.

Enkele jaren later besloten we tot een bijzonder experiment. We zouden het spelletje "Wie van de drie" van de televisie naspelen. Mijn hulp en toeverlaat speelde de rol van Herman Emmink. Tot grote verbazing van de weer stampvolle kantine kwamen er dat jaar drie (!!!) Sinterklazen tegelijk binnen die naast elkaar op het podium gingen zitten. Eén voor één gingen ze staan en declameerden ze het zinnetje "Ik ben Sint-Nicolaas, goedheiligman, en ik woon in Spanje".

Aan twee Sinterklazen was een steekje los. Ik was de alcoholist van het gezelschap. De kantinebaas kwam langs met een dienblad, waarop een volle jeneverfles stond en drie glaasjes ernaast. "Geef mij de fles maar" zei ik inhalig. Ik was dus de Sinterklaas met het drankprobleem. Eén van mijn collegae Sinterklazen had de neiging om steeds maar in slaap te vallen.

Om de beurt haalden we met z'n drieën een collega of een (stoute) leerling naar voren om daar een geintje mee uit te halen. Helemaal aan het eind van de voorstelling kwam de verlossende vraag aan ons drieën: "Wil de èchte Sinterklaas nu opstaan?". Die éne was dus ècht in slaap gevallen. Ikzelf heb nog driemaal geprobeerd om op te staan, maar de hoeveelheid drank was me (zogenaamd) teveel geworden. Ik zakte steeds weer terug in mijn zetel. Dus..... die derde is het toen geworden.

In de loop van de jaren, toen we de Sinterklaas-grapjes aan het verzamelen waren, kregen we ook wel eens hulp van leerlingen. Anekdotes over collegae bijvoorbeeld. Zoals die blooper van een docent die in de weer was met een overheadprojector. Deze voorloper van de beamer projecteerde een sheet via een spiegel op een hagelwit scherm. Maar wat had hij gedaan? Op het grote witte scherm had hij met een zwarte viltstift wat toevoegingen gedaan. Leuk voor dat moment, maar voor de vertoning van de volgende dia's is dit moordend.

Dit onderwerp hebben we hem tijdens de komende Sinterklaasviering aangewreven.

Via diezelfde overheadprojector hebben we hem toen te pakken genomen.

Op de eerste dia stond de tekening van een man in profiel met de blik naar rechts. Deze finesses zijn erg belangrijk!! "Hij lijkt sprekend op onze adjunct-directeur" was mijn commentaar.

De volgende dia was een plattegrond van het zuidoosten van de Verenigde Staten. Toen kwam de grap. "Hier is een kaart van de USA. Maar de staat Florida is een beetje weggevallen. Wilt u die met deze zwarte viltstift even overtrekken?" Zo gezegd, zo gedaan. De collega "herstelde" de contouren van de staat Florida met de zwarte viltstift (zie rode pijl).

"Volgende dia!!!" Tot ieders verbijstering kwam de dia van de adjunct-directeur weer terug. Ergens op een plaats aan zijn onderlichaam was een uitstulping ontstaan, en wel op een heel bijzonder precaire plaats. De staat Florida fungeerde als een soort lichaamsdeel wat er op de vorige dia niet te zien was. Een hele twijfelachtige grap. We hebben er lang over gedaan om deze "metamorfose" vlekkeloos te laten verlopen.

Maar .... de kantine lag werkelijk dubbel van het lachen. Een groot succes.

Of ik trots ben op deze grap? Ik aarzel een beetje om daar ja op te zeggen.

Dit soort grapjes bleven mij in de toekomst achtervolgen, sorry, ik kan het niet anders uitleggen.

Enkele jaren geleden kwam ik op de Goese Markt een oud-leerling tegen. Altijd heel gezellig. Praten over vroeger. Op een gegeven moment kwam spontaan de opmerking: "Weet u nog dat u als Sinterklaas collega X heeft beetgenomen met die Florida-grap?". Die grap was dus, na al die vele jaren, bij hem blijven hangen...

Een steeds grotere file met hongerige automobilisten en medepassagiers nemen de food-exit vanaf de A58 om bij McDonalds richting McDrive sukkelen. Na aan het loket een hoeveelheid ongezonde en calorierijke producten te hebben ingeslagen kan het (vr)eetfestijn desgewenst al in de auto plaatsvinden. Of desgewenst aan een picknicktafel op het nabijgelegen parkeerterrein. Jammer dat je de hinderlijke snelweggeluiden niet kunt uitschakelen en dubbel jammer dat de vele plastic verpakkingen heel vaak naast de afvalbakken worden gedeponeerd... Waarom toch?

De food-exit vanaf de A58 te Goes-Zuid wordt ook wel spottend de "obesitasboulevard" genoemd. Inmiddels zijn daar namelijk Burger King, Kentucky Fried Chicken, New York Pizza en Restaurant de Beren bij aangehaakt.

Het woord food-exit is overgewaaid vanuit de States. Langs de Amerikaanse snelwegen zijn er food-exits (daar kun je eten), fuel-exits (daar kun je tanken) en lodging-exits (daar kun je slapen). Sommige exits zijn gecombineerd.

In Duitsland hebben ze een nieuwe formule bedacht: òf je kiest voor een Raststätte, vlak langs de Autobahn, òf je kiest voor een Autohof, waar je een aantal kilometers van de Autobahn wordt geleid, zodat de hele omgeving een stuk rustiger oogt. De laatste jaren kozen we steevast voor deze optie. Wat een rust, geen snelweggeluiden op de achtergrond. De bewegwijzeringen heen en terug van Autobahn naar Autohof waren perfect. We kunnen het iedereen aanraden.

Een nieuw soort file staat aan de achterkant van de Goese vestiging van het ADRZ (Admiraal De Ruyter Ziekenhuis of de alternatieve betekenis van de vier letters voor wie die Vlissingse zeeheld niet aardig vinden: Alle Dagen Ruimhartige Zorg). Dit is een file met auto's die stapvoets door de corona-teststraat rijden. Bij verkoudheidsklachten kun je je telefonisch melden bij de GGD en dan krijg je een tijdstip wanneer je in de teststraat verwacht wordt. Je kunt gewoon in de auto blijven zitten. De wattenstaafjes door neus en keel worden via het autovenster toegediend.

De echte humor in deze column heb ik voor het laatst bewaard. Gaat u er maar eens lekker voor zitten.

Vele jaren geleden kocht ik voor enkele tientjes bij de Kijkshop een simpele printer, die ons heel lang trouwe dienst heeft bewezen. Tot een aantal weken geleden: "Doe het zelf maar !!" zei ons betrouwbare apparaat.

Er zat niets anders op om dit voorwerp naar de Goese milieustraat te brengen, of zoals in meer gebruikelijke taal: naar de stort.

Vroeger had dit zinnetje een andere betekenis. Dan bracht je wat zuinig opgespaard geld naar de bank: naar de stort, dus.

Ik laadde het onwillige apparaat in ons boodschappenwagentje (zie foto) en toog te voet naar de milieustraat. Toevallig was het die ochtend megadruk met auto's mèt en zonder aanhanger die allemaal iets wilden storten. Ze stonden in een lange file al op de ringweg te wachten, minstens 500 meter van de milieustraat (zie rode lijn). Die arme automobilisten die naar Wilhelminadorp moesten (W) of naar de nieuwe Albert Hein (P) stonden ook zo vast als een huis. Achteraf blijkt er een wachttijd van 2,5 uur te zijn geweest, dat maken ze zelfs bij de populairste attractie van de Efteling niet mee.

Met mijn boodschappenwagentje passeerde ik al die wachtende auto's en het was een fluitje van een cent om mijn defecte printapparaat achter te laten bij de zeecontainer, bestemd voor "witgoed". En ik liep niemand in de weg, al die andere "storters" waren namelijk op weg naar de afdelingen groenafval, houtafval en puin.

Op de terugweg werd ik bij de uitgang staande gehouden door een medewerker in een oranje hesje. Zoiets komt altijd meteen professioneel over. Wat ik op de milieustraat gedaan had, was de vraag. Na mijn eerlijke antwoord, kwam er een verbijsterende vraag: "Heeft u op de heenweg dan al die wachtende auto's gepasseerd?". Op mijn bevestigende antwoord kwam een verbluffend antwoord: "Dat had u niet mogen doen. U heeft voorgedrongen. U had gewoon achter in de file moeten aansluiten. En bovendien bent u ook nog door een rood stoplicht gewandeld". Eerst dacht ik aan een grapje, een bijzonder leuk grapje zelfs. Die meneer had gevoel voor humor. Maar nee, de man in het hesje was bloedserieus. Ik had aan het eind van de file, op de Ringweg, op autoruitjes moeten tikken en een aantal keren moeten vragen: "Staat u ook in de file voor de milieustraat?". Achter die allerlaatste auto had ik dan moeten aansluiten, lopend met mijn karretje over de autoweg, tussen de auto's in, voetpad en fietspad negerend, gewoon braaf die 2,5 uur wachttijd doormakend...

En volgens de corona-regels op anderhalve meter van de achterbumper van de voorgaande auto en op anderhalve meter van de voorbumper van de achterliggende auto.

Dit was het grappigste voorval van mijn afgelopen week. Misschien wordt het wel het grappigste voorval van dit kalenderjaar. Het zou me niets verbazen.

O, ja, intussen heb ik bij Mediamarkt een nieuwe printer gekocht. Hij doet het goed.

Onze ontdekkingsreizigers en onze zeehelden liggen op dit moment zwaar onder vuur. Zijn ze wel allemaal braaf geweest? Hebben ze zich niet ingelaten met onoorbare zaken, zoals slavenhandel of andere minder fraaie praktijken?

De vraag is of hun roemruchte verleden wel zo onbevlekt is geweest. En wat doen we met hun standbeelden? Verdienen ze wel zo'n postuum eerbetoon? In Rotterdam was een actiegroep het helemaal spuugzat. Een standbeeld voor Piet Hein? Die schobbejak? Nee, dat was echt te gek. Als protest werd zijn Rotterdamse standbeeld besmeurd met rode verf. Maar is zo'n actie wel nodig? Er is een veel betere manier om een oordeel te kunnen vellen.

Laat het over aan de vogels!!! Aan de vogels? Jazeker, aan de vogels. Vooral meeuwen en duiven hebben veel historisch besef. Met een mooi woord noemen we dit "ORNITHOLOGISCHE VOORKENNIS". Bij het naderen van een willekeurig standbeeld weten die vogels haarscherp of er al dan niet een vlekje kleeft aan deze persoon. En als dit wèl zo is dan zullen ze niet nalaten om daar één of meerdere vlekjes aan toe te voegen. Zo gaat het ook met het beeld van Michiel Adriaanszoon de Ruyter op de Vlissingse Boulevard. Even voor de volledigheid: u weet toch zeker wel dat ornithologie met de kennis van vogels te maken heeft?

Persoonlijk wist ik niet dat Michiel wel eens stout was geweest. Ja, hij heeft ooit in 1667 met zijn slagschip een Britse ketting kapotgevaren in de monding van de Theems, maar dat viel onder de toenmalige Brexit-perikelen. Toch zullen die vogels wel weten waar precies het probleem zit...

Het valt extra op dat, nauwelijks 7 kilometer verder, het standbeeld van Koningin Emma op de Middelburgse Dam nooit last heeft van uitwerpselen van duiven of meeuwen. Deze brave dame is dus van onbesproken gedrag. Ze heeft zelfs haar dochter Wilhelmina nog een tijdje geholpen met regeren, toen die eigenlijk nog iets te jong was.

In Hoorn staat het standbeeld Jan Pieterszoon Coen, de grote baas van de Verenigde Oostindische Compagnie. Deze man was verre van braaf, dat weten niet alleen de vogels. Dit beeld wordt dus driftig beklad met uitwerpselen.

Eén keer heeft de Hoornse bevolking dit standbeeld van z'n sokkel gehaald en het zou me niets verbazen als de geschiedenis zich zou herhalen.

In Goes hebben we de J.P. Coenstraat. Nee, daar zou ik echt niet willen wonen.

Wij zijn totaal één keer in Hoorn geweest. We hadden daar een slechte ervaring op het terras van een restaurant door een conflict met een zeer onvriendelijke ober. Vermoedelijk hadden we te maken met een nazaat van J.P.C.

Even terug naar Vlissingse Michiel. Wat kun je doen als je onze Zeeuwse zeeheld niet helemaal vertrouwt? Je kunt in elk geval aan de letters van het ziekenhuis ADRZ een andere uitleg geven. Dus niet het Admiraal De Ruyter Ziekenhuis maar in plaats daarvan: Alle Dagen Ruimhartige Zorg (=ADRZ).

In Rotterdam kunnen ze het liedje simpel wijzigen:

In plaats van

Piet Hein, Piet, Hein,

Piet Hein zijn naam is klein

wordt het:

Piet Hein, Piet Hein

Piet Hein, dat klinkt niet fijn.

Heel veel van dit soort twijfelgevallen berust op mogelijke discriminatie. Zo hebben ze in Engeland één van de beste afleveringen van het programma Fawlty Towers van het scherm gehaald. Deze prachtige satire waarin hoteleigenaar John Cleese (mr. Fawlty) een Duitse familie op niet mis te verstane manier de schuld geeft van de Tweede Wereldoorlog is onnavolgbaar. Wat een humor!!! Gelukkig hebben ze deze vreemde beslissing een dag later weer teruggedraaid. Om dit als discriminatie te bestempelen, dat ging duidelijk te ver.

Even iets heel anders. In het begin van de column hebben we de term ORNITHOLOGISCHE KENNIS geïntroduceerd. Er is nog iets wat sommige vogels goed kunnen. Dit valt onder het kopje ORNITHOLOGISCHE HUMOR.

Heel lang geleden maakten mijn ouders een avondwandeling over het Middelburgse Molenwater. In de boomtoppen van de Lutherse Kerklaan waren zojuist enkele duizenden spreeuwen neergestreken, om aldaar de nacht door te brengen. Alleen....vóór het slapengaan moesten ze allemaal nog even sanitair. Ze hadden "hoge nood".

Dat manifesteerde zich in een typisch geluid op het wegdek. Flots, flots, flots. U kent dit geluid niet? Dat is het geluid als enkele duizenden spreeuwen die, net voor het slapengaan, hun darmen proberen te ledigen. De zwaartekracht zorgt er dan voor dat deze lozingen rechtstreeks op het wegdek terechtkomen. Flots, flots, flots.

Mijn vader voorzag het gevaar en hij trok een sprintje naar het eind van de laan. Mijn moeder bleef "gewoon" doorwandelen. U raadt de uitkomst al. Mijn vader werd vol geraakt op zijn kalende kruin. En mijn moeder? Die kwam ongeschonden uit de strijd.

Dit is een typisch geval van ORNITHOLOGISCHE HUMOR.

We eindigen met een twijfelachtig opschrift boven de deur van een huis in één van onze historische binnensteden. Als er boven zo'n deur de volgende tekst staat: DE BOCHT VAN GUINEE. Dan weet je zeker dat hier ooit iemand gewoond heeft die zich beziggehouden heeft met de slavenhandel tussen Afrika en Noord- of Zuid-Amerika. De bocht van Guinee, is namelijk een groepje landen aan de westkust van Afrika. Een welgemeend advies aan de bewoner van zo'n huis: overschilderen die handel !! 

In Goes is er zelfs een straatje met de naam DE BOCHT VAN GUINEE. Misschien verstandig om deze naam eens te wijzigen, hier kun je als Goesenaar niet echt trots op zijn...

Dat was lang geleden. Laatst kwamen we langs het gehuchtje Planketent, ergens halverwege Wolphaartsdijk en Goes. De voorlaatste keer ben ik daar per schaats geweest in 2009. Het water van de Oosterschenge grenst namelijk aan dit gehuchtje

Bij nader inzien is Planketent gewoon een ander woord voor vouwwagen. Een vouwwagen is een soort luxe tent, waarbij naar de beide zijkanten de slaapplaatsen (een soort planken) uitgeklapt kunnen worden. Vele jaren hebben wij zo'n aanhangwagentje per auto achter ons aangesleurd richting de Zwitserse Alpen. Met veel plezier overigens. En met prachtige herinneringen. Wijzelf sliepen links, onze dochtertjes rechts. In onze eigen Planketent.

Een aantal kilometers richting Lewedorp ligt de buurtschap Graszode. Als je de weg vraagt aan een inboorling dan word je allereerst vragend aangekeken. Graszode? O, je bedoelt de Hosvazze!!! Niemand kent de Graszode, iedereen kent wel de Hosvazze.

Ergens halverwege 's-Heerenhoek en Borssele ligt het gehuchtje en het gelijknamige café 't Klompekot. Ooit, lang geleden, kwamen we daar met vrienden om een kopje koffie te drinken. Binnengekomen zag het blauw van de rook. Aan de bar zat inderdaad iedereen te roken en dat verspreidde zich over het gehele café. We kozen voor een vierpersoonstafeltje, maar we konden elkaar nauwelijks onderscheiden door de aanwezige rook.

Midden op onze tafel stond een bordje met tekst, maar het was, tengevolge van de rook, moeilijk leesbaar. Ik pakte het bordje op en bracht het wat dichter bij mijn gezichtsveld. De tekst was ongelooflijk: DEZE TAFEL IS GERESERVEERD VOOR NIET-ROKERS. Wat een humor !!! We hebben hier nog heel vaak over nagelachen.

We maken een aardrijkskundig sprongetje. In Lattrop (Overijssel) is ook een soort Klompekot, alleen dit kotje heet anders: de Bakspieker. Het vreemde is dat er een boom door het dak groeit. Wat was er eerst, het schuurtje of de boom? Wat denkt u?

Langs de weg tussen Breskens en Groede ligt de buurtschap Boerenhol. Als ik daar woonde dan zou ik toch een beetje voorzichtig te werk gaan. Als iemand mij zou vragen "Waar woon je?" dan zou er een diplomatiek antwoord volgen: "O, ergens halverwege Breskens en Groede". Het woord Boerenhol zou ik ten allen tijde vermijden...

Gawege is een gehuchtje ten zuiden van Krabbendijke. Is dat een uitnodigend bordje? Nee. Het klinkt als "Ga weg é?" een soort Zuidbevelandse versie van "Sodemieter op, je hebt hier niks te zoeken".

We springen van de hak op de tak.

Vlakbij het Friese stadje Franeker ligt het dorpje Peins, met uiteraard allemaal uiterst bedachtzame Friezen.

In de Ooypolder bij Nijmegen ligt het dorpje Persingen. Vanaf het terras van restaurant de Duivelsberg heb je een prachtig zicht op dit minidorpje dat bekend is vanwege het hoge percentage zwangere vrouwen. Maar ... het woord Persingen klinkt toch een stuk vriendelijker dan de naam Barensweeën, zeg nou zelf.

Het gehuchtje Kijkuit ligt op een driesprong van landweggetjes in de buurt van Axel. Er is in de verste verte geen verkeer te zien, dus waar zou je voor uitkijken? Maar .... heel vroeger was daar een stationnetje van het trammetje van Mechelen naar Terneuzen en precies daar was een spoorwegovergang. Uitkijken dus!!!

De buurtschap Pasop, in zuidwest Groningen, ligt ook op een driesprong van secundaire weggetjes. Geen verkeer te bekennen. Maar er is wel een Modestudio genaamd Jacoba, misschien willen ze je waarschuwen voor de kwaliteit?

Ten zuiden van Axel ligt het dorpje Zuiddorpe. Daar in de buurt zijn twee gehuchtjes: De Ratte en De Muis. Logisch dat hier ooit een hevige knaagdierenplaag heeft gewoed. Net als in Muizenhol bij Helmond. Evenals in het gehuchtje Pieperij op de grens van Drenthe en Overijssel of in De Piepert in Zuid-Limburg.

Bijna op de Belgische grens, ten zuiden van Sint-Kruis, ligt de buurtschap Vuilpan. Duidelijk van vóór de uitvinding van de afwasmachine.

Het dorp Aan de Rijksweg ligt pal aan de N271 nabij Roermond. Als je hier een huis koopt dan moet je achteraf niet zeuren over autogeluiden. Dit had je vooraf kunnen weten. Dit kun je vergelijken met toeristen die een vakantiebungalow huren naast het vliegveld Midden-Zeeland. Klagen over opstijgende en dalende vliegtuigjes is dan ronduit belachelijk.

Vergelijkbaar met klagen bij de Spoorwegen als je een huis koopt naast de spoorlijn.

Het gehuchtje Doodstil ligt midden in het Groningse aardbevingsgebied. Hoog tijd om de naam enigszins te wijzigen. Waarin? Rommeldam bijvoorbeeld? Met een knipoog naar Tom Poes en Ollie B. Bommel.

Wateren is een buurtschap in Drenthe. Is dit een uitnodiging om de sluizen open te zetten? Meestal staat er juist een bordje met "Verboden te wateren", Zoals heel vroeger in dat Middelburgse steegje. Als kind begreep ik dit bordje niet helemaal. Ik dacht in mijn onschuld dat het hier verboden was om met een bootje te varen...

In Noord-Holland kunnen ze er wat van. In de buurt van Zaandam is de buurtschap Vrouwenverdriet.

Maar gelukkig is het bij Aalsmeer een stuk vriendelijker. Daar ligt het gehuchtje Vrouwentroost aan de Westeinder Plassen.

We sluiten taalkundig af. Ik heb het voor de zekerheid nog even opgezocht in de Dikke van Dale. Ik dacht vroeger altijd dat het woord "buurtschap" onzijdig was en werd voorafgegaan door het woordje "het". Nee, nee, nee, het is de buurtschap!!!

Het blijft verwarrend, zeker als je het vergelijkt met het waterschap, dat wèl onzijdig is.

Sorry voor deze wat rommelige column...

Fiets een rondje met een pontje, dat was de slogan van de in 1982 opgerichte pontjesvereniging Vereniging Vrienden van de Voetveren (VVvdV). Toen de vaardienst van het fietspontje van het driehoekje Kinderdijk, Krimpen aan de Lek, Slikkerveer dreigde te worden opgeheven kwam mevrouw Meta de Visser uit het nabijgelegen Ridderkerk in het geweer. Zij richtte bovenstaande vereniging op en ikzelf was één van de eerste enthousiaste leden.

Ik ben lidnummer 5 en er zijn inmiddels meer dan 2000 leden.

Elk jaar als de acceptgiro op de deurmat valt dan constateer ik met trots: lidnummer 5.

De slogan "Fiets een rondje met een pontje" is jaren later letterlijk overgenomen door de Zeeuwse VVV, die op dezelfde manier de pontjes in Zeeland trachtte te promoten. Eigenlijk heet zoiets ordinaire "plagiaat" en juridisch zou dit ongedaan gemaakt kunnen worden. Maar.... we strijden voor hetzelfde doel, dus de Vereniging Vrienden van de Voetveren heeft dit "misdrijf" oogluikend toegestaan.

Eén keer per jaar hield de VVvdV haar jaarvergadering op een bijzondere plek. Altijd in de buurt van een voetveer. Ik kan me de vergaderingen nog herinneren in Kinderdijk, in Ameide (aan de Lek) en in Wamel (in het veerhuis van het veer over de Waal naar Tiel).

De bedoeling was om de fietsen achter op de auto mee te nemen, want 's middags was er altijd een fietstocht, met verschillende fietspontjes op de route, die deze dag voor ons gratis waren.

Over de fiets/voetpontjes zelf. Sommigen varen op gezette tijden, maar meestal vaart de schipper als er klanten zijn. Als het pontje toevallig aan de overkant ligt dan hangt er een grote bel om de aandacht van de pontbaas te trekken. Bij Spijk aan de Linge, vlakbij Gorkum, is er een rubber bal. Als je daarin knijpt klinkt er een heel scherp geluid, dat ze aan de overkant absoluut niet kunnen missen. Zelf schrik je je ook te barsten. Wat een geluid!!! Even later komt het pontje je ophalen om je naar de Arkelse kant te brengen.

Niet altijd is er een schipper. Er zijn ook zogenaamde "doe-het-zelf-pontjes". Het zware werk moet je dan helemaal zelf doen. Mijn eerste doe-het-zelf-pont heette Kobus, die je iets ten zuiden van Sluis over de Damse vaart bracht. Geen pontbaas te zien, alles moet je zelf doen. Als het vaartuig aan de overkant ligt heb je pech, dan moet je eerst zorgen dat het bootje aan jouw kant komt te liggen. Eén voordeel: doe-het-zelf-pontjes zijn altijd gratis.

Inmiddels zijn er heel veel doe-het-zelf-pontjes bijgekomen.

Ook in Zeeland is dit een veel voorkomend verschijnsel. Veere, Westkapelle, Poppendamme, Mariekerke, Colijnsplaat, 's Heer-Abtskerke (zie foto) zijn zomaar een paar voorbeelden.

Er zijn ook situaties waarbij je zelf de scheepvaart in de gaten moet houden voordat je de oversteek waagt. Zoals de Overijsselse Vecht bij Hardenberg en de Knollendammervaart bij Oost-Knollendam.

De Vereniging Vrienden van de Voetveren kent ook een informatief boekje waar alle pontjes in Nederland worden genoemd, inclusief foto. Iedere nieuwe druk komen er weer een aantal bij. Tijdens één van de vergaderingen werd het idee geopperd om ook België en de Duitse grensstreek toe te voegen. In mijn enthousiasme heb ik me toen opgegeven om deze buitenlandse pontjes in kaart te brengen. Dan kon ik daar mijn monsterfietstochten op aanpassen.

In België zijn alle pontjes gratis. Ook de autoponten. Ze horen bij het wegennet en onze zuiderburen betalen daar jaarlijks belasting voor. In Nederland zijn er slechts drie tolvrije autoponten. Maar dat heeft een andere reden. Toen de Bergsche Maas gegraven is werden families plotseling op afstand van elkaar gezet. Als goedmakertje zijn in 1904 drie ponten bij Koninklijk Besluit voor de eeuwigheid gratis verklaard. Koningin Wilhelmina heeft dit besluit destijds genomen. Het zijn de veerdiensten Waalwijk-Drongelen, Herpt-Bern (nee, we zijn niet in Zwitserland) en Sprang Capelle-Dussen.

Om de buitenlandse pontjes in kaart te kunnen brengen heb ik per fiets rivieren gevolgd. De Schelde vanaf de bron tot in Zeeland, de Leie, de Dender, de Durme, de Rupel, de IJzer, de Maas, de Sambre, de Lesse, de Ourthe, de Amblève, de Semois en in Duitsland een stuk van de Rijn, de Eems en de Rur.

Bij alle pontveren maakte ik een praatje met de pontbaas om wat gegevens vast te leggen en maakte ik er ook foto's. Een grappig voorval bij de pont van Schellebelle aan de Schelde ten Oosten van Gent. De pontbaas was mij enthousiast aan het vertellen over zijn pontje. Hij maakte alle tijd voor mij vrij. Toen kwam er plotseling een fietstoerist met wielerhelm in de stuurhut, die in sappig Vlaams vroeg: "Allé, gaan we nog varen vandaag?".

Een verrassend mooie ervaring had ik aan de Duitse Rijn, vlakbij de Nederlandse grens. Als iemand toevallig nog denkt dat de Rijn bij Lobith ons land binnenkomt dan moet ik dit rechtzetten. Nee, nee, nee!!! Tussen Lobith en de Duitse grens ligt nog een dorpje en dat heet Spijk. Dus in alle aardrijkskundeboekjes moet dit gewijzigd worden. Aan de andere oever ligt het Duitse dorp Spyck. Dit ligt op het schiereiland Salmorth met daarop ook het vestingdorpje Schenkenschanz. Nog nooit zoiets moois gezien. Vlakbij het Nederlandse dorp Millingen ligt dit juweeltje. En om alles nog leuker te maken, van Schenkenschanz naar Griethausen is er een pontje over een zijarm van de Rhein. Mocht u ooit in de buurt van Nijmegen komen, neem dan de moeite om Schenkenschanz te bezoeken. Een aanrader !!!

Een poosje later, bij de nieuwe herdruk, was het Nederlandse pontjesboekje uitgebreid met de pontjes van België en de Duitse grensstreek, compleet met foto's. Èn voorin stond ook mijn naam vermeld. Dan word je toch wel een beetje trots...

Ik weet het, sommige mensen krijgen "het heen en weer" van al dat pontjesgedoe (ingegeven door het lied van drs P.), maar ik ben en blijf een pontjesgek !!! Dit is een ongeneeslijke ziekte.

Dit boekje "Zeeuwse wijsheden" kreeg ik cadeau van de directrice van het Historisch Museum de Bevelanden naar aanleiding van mijn humoristische terugblik op 2019 tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst voor personeel en vrijwilligers in januari 2020. Net voor de coronaproblematiek dus. Met behulp van de mogelijkheden van het programma Powerpoint had ik toen de lachers op mijn hand.

Eigenlijk is dit boekje een soort vervolg op de reeds bestaande Zeeuwse woordenboeken. Je zou dus, met enige fantasie, kunnen spreken over "Zeeuws voor gevorderden".

Geboren en getogen in de provinciehoofdstad Middelburg, kregen wij vroeger niet of nauwelijks te maken met de Zeeuwse taal. We giengen naer úus en even later waren we tuus, dat was het zo ongeveer wat onze Zeeuwse taal betreft.

In de jaren '50 besloten mijn ouders om kostgangsters in huis te nemen. Jammer dat dit woord op "gangsters" eindigt, dit was echt niet de bedoeling.

Het ging over Zeeuwsvlaamse meisjes die in Middelburg kleuterleidster wilden worden. We hebben er totaal drie onderdak verleend. Ze kwamen achtereenvolgens uit Sluiskil, Axel en Hoofdplaat. Maar het dialect kreeg plotseling een boost:

"Wij" en "jullie" en "zij" werden plotseling "wudder" en "judder" en "zudder".

Een doodgewone pan waar je eten in kookt heette ineens een "castrolleke". Voorheen aten we altijd aardappelen, ook wel erpels genoemd, Toen de meisjes uit het verre Zeeuws-Vlaanderen overkwamen deden plotseling de petoaten hun intrede.

Toen ik, heel veel later, in het agrarisch onderwijs belandde, toen begon het echte werk. Leerlingen uit alle uithoeken van Zeeland en van ver daarbuiten snakten naar mijn wiskunde-lessen, tenminste dat hoopte ik toch. Nee, ik verstond niet alles wat ze zeiden, maar gelukkig had ik thuis een Zeeuws woordenboek, zodat ik 's avonds kon nagaan wat ze die dag tevergeefs aan mij probeerden duidelijk te maken.

Nee, ik nam die dikke pil niet elke dag mee naar school om op het moment zelf de vertaling te kunnen vinden. M'n tas was toch al zwaar genoeg. En die extra kilo's zou ik dan elke dag heen en weer van Middelburg naar Goes moeten fietsen. Nee, dus. Ik heb zoëven voor de zekerheid mijn Zeeuws woordenboek even op onze weegschaal gelegd: ergens tussen 1,5 en 2 kilogram was de uitlezing !!!

Een ander bizar verhaal. Een aantal jaren geleden trokken we met onze vrienden uit het oosten van Nederland naar het land van Saeftinghe. We stonden bij Emmadorp, op de dijk.

Met enerzijds zicht op het verdronken land van Saeftinghe en anderzijds op de koeltorens van de kerncentrale van het Belgische Doel. Toen was daar plotseling mijn oudleerling met zijn kudde schapen. Vol enthousiasme begon hij te vertellen over de schapen, over de boerderij, over schoolherinneringen van vroeger. Kortom, een geanimeerd gesprek. Alleen onze gasten uit het zuidoosten van Gelderland hadden er niets, maar dan ook niets van verstaan. Geen woord. Het Zeeuws-Vlaamse dialect was compleet koeterwaals voor hen.

Tijdens ons laatste bezoek aan onze vrienden heb ik geprobeerd om daar iets aan te doen. Ik heb toen de heer des huizes een Zeeuws woordenboekje voor beginners cadeau gedaan, in de hoop op een beter begrip in de toekomst.

Ergens kan ik hun wanhoop op die dijk in Emmadorp goed begrijpen. Ooit heb ik, tijdens mijn militaire dienst, een treinreis gemaakt in gezelschap van een groep Limburgse dienstplichtigen. Een coupé vol met Limburgse jongeren die elkaar moppen vertelden. Zo te horen aan hun reacties waren het geen erg nette moppen. Zo af en toe schaterden ze het uit en voor mijn (on)fatsoen lachte ik dan voorzichtig mee. Maar de grappen ontgingen mij volledig. En dan voel je je toch knap ongelukkig.

De Zeeuwse taal heb ik nu redelijk onder de knie, al zeg ik het zelf, maar de PZC zit echt niet op mij te wachten als columnist in de Zeeuwse streektaele. Er zijn anderen die dat veel beter kunnen. De PZC zal mij zeker niet vragen om periodiek een Zeeuwse column te schrijven voor deze krant. Wegens een overduidelijk gebrek aan talent.

Toch heeft een medeblogger op Zeelandnet mij min of meer aangezet om eens wat te proberen, zonder het zelf te weten overigens. Die dame uit Tholen-stad, die ik bedoel, is heel erg goed in Zeeuwse vertellingen. Voor onze niet-Zeeuwen: met Tholen wordt het gehele eiland bedoeld en Tholen-stad is de belangrijkste plaats op dat eiland.

Toch zal ik, speciaal voor mijn trouwe lezers, een poging wagen om een bijzondere gebeurtenis in het Zeeuws te vertellen.

'k Zà 't prombere.

Verléhe week maendag werd onze dochter vuuftig jaere joeng. Wàd een leeftied !!! 'k Zie dà kind nog in de lure ligge (speciaal voor onze niet-Zeeuwen: lure zijn luiers). En noe eit ze Sara gezien. En d'r stoeng een pop bie d'r in de voortuun. Jae, en we bin op verjaersvisite eweest. In d'n achtertuun, op anderhaolve meter. Ik dienk dà meneer Rutte hrôôs op ons zou weze (speciaal voor onze niet-Zeeuwen: hrôôs is trots).

Zo, bij deze poging zal het voorlopig wel blijven. Ik besef me terdege dat ik op dit gebied geen echte uitblinker ben. De volgende columns gaan weer gewoon in ABN. U weet toch ook wel dat in de Noord-Hollandse stad Haarlem het beste ABN (Algemeen Beschaafd Nederlands) gesproken wordt? Bij deze...

Ik hoor u denken: wat een vreemde titel.

Maar het gaat om een zeer serieus probleem. Afgelopen zondag hebben we onze auto zijn wekelijkse ritje bezorgd. De bestemming was dit keer het toeristenstadje Zierikzee. Gelukkig waren er weinig toeristen deze keer, dus we konden een ontspannen stadswandeling maken.

In het centrum waren sommige horeca-gelegenheden (half) geopend. Dat wil zeggen dat je bij een loket aan de voorzijde koffie-to-go kon bestellen. In een kartonnen bekertje, wel te verstaan. Zelf moet je dan een bankje in een parkje opzoeken om van de koffiepauze te genieten.

Even later zagen we haar lopen. Deze dame had duidelijk hoge nood, dat zag je aan haar zenuwachtige dribbelpasjes. Hoopvol vroeg ze aan de eigenaresse van het to-go-restaurant of ze even sanitair mocht. Het antwoord was een duidelijk "nee".

De toiletten van de horeca zijn allemaal gesloten tijdens de coronacrisis. Ook de openbare toiletten bij de grote parkeerterreinen zijn gesloten. Een bord met de volgende tekst geeft daar uitleg:

NOODVERORDENING CORONAVIRUS

Op grond van deze noodverordening is het verboden om gemeenschappelijke toilet-, was- en douchevoorzieningen geopend te houden. Dit betekent dat de openbare toilet- en douchevoorzieningen vanaf nu gesloten zijn.

We hebben de wanhopige dame verder niet gevolgd, maar volgens ons bleef er voor haar maar één mogelijkheid over: wildplassen in het Slingerbos, het langgerekte plantsoen dat met een grote boog, langs de gracht, om het centrum van Zierikzee loopt.

Maar het risico is levensgroot dat je daar oog in oog komt te staan (in haar geval: te zitten) met een BOA die zich stiekem achter een boom verschanst had. De gangbare betekenis van BOA is normaal gesproken: Buitengewoon Opsporings Ambtenaar, maar in dit geval staat BOA voor BOom-Agent.

Het tarief voor wildplassen is € 140 per gebeurtenis. Tegenwoordig is dit landelijk beleid. Vroeger had iedere Gemeente haar eigen normen. Dan was het soms financieel de moeite waard om een dorpje verderop te kiezen voor een illegale lozing, om het risico iets te verkleinen.

Eén ding begrijp ik niet helemaal. Door deze actuele situatie van het chronisch gebrek aan toiletgelegenheden is er een enorm verdienmodel ontstaan voor bewoners van het centrum van een toeristenstadje zoals Zierikzee.

Mijn advies aan zo'n centrumbewoner: Maak via een aanplakbiljet op uw raam, of een bord in uw voortuin, duidelijk dat u mensen met hoge nood tegen een redelijk tarief behulpzaam wilt zijn. Kies een tarief dat duidelijk ònder de wildplasboete ligt, anders gaan de toeristen alsnog in het Slingerbos urineren. Wat dat standaardtarief zou moeten zijn? Tja, € 99 lijkt me nog wel wat aan de hoge kant. Laten we beginnen met € 25 per sanitaire stop, of nog beter € 24,99. Psychologisch lijkt dat voor veel mensen nog een stuk minder dan die € 25. Huur een pinapparaat van ABN-AMRO, dat komt extra professioneel over. Zorg dat uw huis er aan de buitenkant aantrekkelijk uitziet. Als de buitenkant een zootje is? Dan komen de toeristen bij u thuis niet plassen.

Nog leuker zou het zijn om in uw voortuin tevens een replica van de kabouter van de Efteling te plaatsen, u weet wel, die kabouter van "kleine boodschap".

Er is echter één bijkomstigheid. Als uw buren "lucht" hebben gekregen van uw zakeninstinct dan komen er ongetwijfeld meer kapers op de kust. Mogelijk duiken ze zelfs qua prijs onder uw € 24,99. Er gaat heuse concurrentie optreden, prijzen per plasbeurt van € 14,99 of zelfs € 9,99 zijn dan moordend voor uw initiatief.

En dan bestaat er ook nog de mogelijkheid tot zogenaamde aanbiedingen. Sommige slimmeriken hebben euro-tekentjes in hun ogen:

- "NA HET PLASSEN GRATIS HANDEN WASSEN"

- "TWEE STRALEN, ÉÉN BETALEN" (heel aantrekkelijk voor een koppel in hoge nood...)

- "TIENRITTENKAART: € 49,99"

Kortom, vanwege dit soort concurrerende buren kan uw initiatief zomaar de grond in geboord worden.

Een andere oorzaak dat dit initiatief geen lang leven beschoren is: op 1 juni gaat de horeca weer officieel open en dan mogen we aannemen dat er geen toiletverbod meer is. Jammer, u heeft te laat actie genomen. In de afgelopen weken had u goud kunnen verdienen!!!

Aan het (k)nijpend probleem van mensen met "hoge nood" in toeristenstadjes komt binnenkort dus een einde.

Het heeft dus geen zin om hier nog verder over te filosoferen. De overheid heeft in de afgelopen weken in stadjes als Zierikzee een veelvoud aan wildplasboetes kunnen ophalen. De winst voor justitie is tig keer € 140 en daar komen de boetes voor het onvoldoende afstand houden à € 390 per gebeurtenis nog bovenop. Dit is ook een verdienmodel !!!

Als u vindt dat deze column enigszins "laag bij de grond" was? Dan kan ik u geen ongelijk geven...

Hoewel, een wildplassende dame in hurkhouding is ook laag bij de grond, letterlijk zelfs...

Excuses aan al die lezers die zich deze keer geërgerd hebben aan mijn pennevrucht.

Deze keer geen column over de coronacrisis, maar een aaneenschakeling van complete onzin, maar dat bent u wel van mij gewend.

Het TV-programma Het Familiediner is weer begonnen. U kent de formule wel. Er is heibel in de familie en het is aan Bert van Leeuwen om orde in de chaos te scheppen. Hij gaat eerst op huisbezoek bij de kemphanen en probeert ze tot mildere gedachten te brengen. Er wordt een etentje in het vooruitzicht gesteld en een hele grote witte auto komt één voor één de ruziënde familieleden ophalen.

De auto is zo groot dat er geen probleem is met de anderhalvemetersamenleving. Als je achterin instapt heb je ongeveer een verrekijker nodig om de chauffeur te ontwaren. Aangekomen bij het restaurant wordt het spannend: "Zouden ze er in zitten?". Vanwege de geblindeerde ruiten van de limousine blijven we lang in spanning. Dan gaat het achterportier open en wordt de spanning gebroken. In het gunstigste geval worden de familiebanden tijdens het diner weer hersteld.

In het kader van de herstart van dit programma kwam ik deze week tot een geweldig idee. Hoe bijzonder zou het zijn om de ruziënde politici van 50plus aan deze formule te toetsen. Dit zou een kijkcijferkanon worden !!!

Hoofdrolspelers Henk Krol (lijsttrekker), Geert Dales (voorzitter) en Corrie van Brenk (fractielid) worden eerst apart door Bert geïnterviewd en voorzichtig overgehaald om tijdens een diner in Restaurant van de Toekomst in Wageningen de banden weer aan te halen (wat een toepasselijke naam voor dit restaurant...).

Wat een spanning zou dat geven bij de drievoudige aankomst van de limousine. Stel dat dit zou lukken, dan is de partij 50plus weer in ere hersteld.

Als extra beloning doen de Nederlandse supermarkten de dag daarop een extra duit in het zakje. Op de zuivelafdeling wordt de kaas 48+ vanaf nu kaas 50+. Een eretitel voor de politieke partij. Er is geen enkele klant die gaat testen of het vetgehalte inderdaad plotseling boven de 50% gestegen is. Niemand gaat thuis het exacte vetgehalte bepalen. En zo'n klein verschilletje kun je ook niet proeven.

Dit TV-programma gaat hoge ogen gooien in de aanloop van de Televizierring, let op mijn woorden.

Een volgende uitzending van het Familiediner wordt minstens zo spannend. Deze keer is de politieke partij Denk aan de beurt.

Azarkan, Özturk, en Kuzu worden één voor één "bewerkt" door Bert van Leeuwen.

Op de beslissende avond stopt de limousine drie keer bij Turks restaurant Marmaris in Den Haag. Onze Marokkaanse vriend Azarkan moet zich maar culinair neerleggen bij de Turkse meerderheid: Özturk en Kuzu. Stel dat Bert erin geslaagd is om de drie politici zover te krijgen, dan zitten ze gezellig met z'n drieën in het restaurant te genieten van een forse portie kebab en daarbij grote glazen met raki (= Turkse brandewijn) om de stemming erin te krijgen.

Aan de muur van dit restaurant prijkt een grote foto van een glimlachende Erdogan. Eén ding moet je goed in de gaten houden als Erdogan in de buurt is: zeker niet praten over de Armeense genocide, dat kan er namelijk voor zorgen dat de gelaatsuitdrukking van de foto van Erdogan een dramatische gedaanteverwisseling ondergaat.

Even een klein stukje aardrijkskunde en geschiedenis ter verklaring. Turkije grenst in het noordoosten aan Armenië, aan de voet van de Kaukasus, waar de Ark van Noach, na de zondvloed, strandde op de berg Ararat, ongeveer op de grens van Turkije en Armenië.

Van daaruit moesten de dierenkoppeltjes vele kilometers afleggen om in hun natuurlijke habitat terecht te komen. Sjonge, sjonge, wat moesten die dieren soms een eind lopen.

Tussen Turkije en Armenië hebben zich later onverkwikkelijkheden voorgedaan, wat ook wel de "Armeense genocide" genoemd wordt. De Turken hebben zich, heel zacht uitgedrukt, niet zo braaf gedragen ten opzichte van het buurland. Deze wandaden worden door vele Turken ontkend en niet serieus genomen. De heer Erdogan gelooft er bijvoorbeeld helemaal niets van.

Sorry, ik ben een beetje afgedwaald. Terug naar de actualiteit.

Als de ruzie tussen de drie Denk-politici die avond wordt bijgelegd, dan komt er een bijzondere beloning.

De tekst van het bekende Ramses Shaffy-lied wordt dan onmiddellijk aangepast.

Eerst was het: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Na de verzoening komt er één werkwoord bij: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk, DENK en bewonder.

Een hele eer om als partij in die regel opgenomen te worden !!!

Eén ding weet ik zeker. Als deze twee afleveringen werkelijkheid zouden worden, dan zou ik aan de buis gekluisterd zitten. Nee, dit zou ik voor geen goud willen missen.

Alleen ...... de vader is de wens van de gedachte. Oftewel, de kans op deze extra uitzendingen is niet al te groot. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn.

Een soort vervolg op column-425: Oud-leerlingen (1).

Vorige week kwam mijn oud-leerling Kees H. uit Zierikzee weer eens uitgebreid op televisie. Niet voor de eerste keer, want ook bij de recente boerenprotesten op het Malieveld liet hij uitgebreid van zich horen. Maar deze keer ging het interview over zijn schuur vol met aardappelen, die bestemd waren voor de frietindustrie. Hij kon ze dit keer aan de straatstenen niet kwijt. De frietfabrieken zitten met grote voorraden, want de restaurants zijn gesloten.

Een soortgelijk interview was er met een andere oud-leerling, Marc R. uit Renesse. U merkt het al, vanwege de Europese Privacywet gebruik ik geen volledige namen. Deze Marc, wiens ouders een camping in Renesse beheerden, zwaait nu de scepter over een groot bungalowpark tussen Renesse en Scharendijke. Maar ook hier is het kommer en kwel, er mochten geen bezoekers komen.

Nu we toch op Schouwen zitten, ik had ook een oud-leerling uit de omgeving van Noordwelle. Zijn naam weet ik even niet, dan zou ik in mijn oude lerarenagenda's moeten bladeren. Maar ik zie hem nog voor me: een enorm lange kerel, met een goede dosis humor. Helaas waren zijn wiskundecijfers (één van mijn vakken) niet om over naar huis te schrijven. Tot hij op een keer een goede voldoende haalde.

Toen besloot ik om een grapje uit te halen. Van één van mijn dochtertjes leende ik een stempel en daarmee "versierde" ik zijn nagekeken proefwerk.

Wat was die 18-jarige jongeman enthousiast over zijn stempel!! Hij was als een kind zo blij, nog blijer dan met het cijfer 8,3. En hij ging de hele klas rond om aan iedereen zijn stempeltje te laten zien. Dat was dus een schot in de roos.

Eén van m'n allereerste leerlingen, Alex van H. kwam uit Kruiningen. Ik zie 'm nog zitten in de klas. Hij zat, vanaf mijn positie gezien, links aan het eerste tafeltje, zo dicht mogelijk bij de deur. Niet dat hij weg wilde lopen, integendeel. Hij was één van de meest positieve leerlingen die ik ooit heb gehad. Nu beheert hij een biodynamisch landbouwbedrijf met boerderijwinkel in de buurt van Kruiningen. Iedereen in de gemeente Reimerswaal weet nu precies over wie ik het heb.

Een andere oud-leerling, Gert-Jan M. uit de buurt van Oudelande, bleek plotseling op de kandidatenlijst van de Partij voor Zeeland te staan bij de Waterschapsverkiezingen. Uit sympathie voor de partij èn voor de bewuste leerling heb ik toen voor hem gestemd.

Er zijn meer oud-leerlingen die voor de politiek hebben gekozen. Campingeigenaar Stan J. uit Wolphaartsdijk heeft bijvoorbeeld een aantal jaren in de Gemeenteraad van Goes gezeten.

In mijn tijd kwamen de meeste leerlingen van een Landbouwschool zelf uit de agrarische sector. In enkele gevallen was dat niet het geval. Walchenaar Peter D. had geen agrarische achtergrond, maar hij wilde toch graag rundveehouder worden. Dan is er maar één oplossing: Zoek contact met de dochter van een rundveehouder, die verder geen zonen heeft. Het gaat om de opvolging van het bedrijf. Toevallig zaten ze in dezelfde klas: Peter en Marjan. In klas 2A1, waarvan ik toevallig de klassenleraar was. Een hele bijzondere klas, die een sterke eenheid vormde. De klas die mij en m'n gezin ooit uitnodigde voor een zaterdagmiddag zwemmen in het Roompotbad in Wissekerke.

De romance tussen Peter en Marjan heb ik als het ware op zien bloeien. Peter en Marjan runnen nu het rundveehouderijbedrijf van de vader van Marjan, ergens halverwege Middelburg en Koudekerke. Behalve voor het rundvee is er tevens gekozen voor een zorgboerderij èn een camping. Een geweldig verhaal.

Twee broers van Franca T., de beroemde schrijfster uit Meliskerke, behoorden ook tot mijn leerlingen. U kent vast het boek "Een dorsvloer vol confetti", waarin de bruiloft gevierd wordt van één van de broers van Franca. De bruidegom en bruid hadden zich ooit vergist in het berekenen van de maandstonden, met als gevolg een voorechtelijke geboorte. In die kringen is dat nogal een gebeurtenis. Dat mislukte rekenwerk mag ik me persoonlijk aantrekken, ik was zijn wiskundeleraar...

Een verhaaltje dat voor mij iets positiever uitvalt is het volgende. Zo af en toe moet er bij mij bloed geprikt worden in het kader van de trombosedienst. Ik meldde mij in het laboratorium van het ADRZ-ziekenhuis in Goes. De prikzuster kwam me bekend voor. Ze was een oud-leerlinge van me en het werd nog leuker. Omdat ze mijn scheikundepracticum vroeger altijd zo gewaardeerd had, was haar keuze gevallen op een laboratoriumbaan. Zoiets is leuk om te horen.

Het laatste verhaaltje is minstens zo bijzonder. Mijn oudste kleinzoon heeft al een tijdje een vaste vriendin. Kortgeleden kwam ik er achter dat zij de dochter is van één van mijn oud-leerlingen !! Op de 20e verjaardag van mijn kleinzoon heb ik deze familie ontmoet en zijn er vele oude herinneringen opgehaald !!!

Weet u wat een coronakapsel is? Pas op, er zijn namelijk twee betekenissen van dit nieuwe woord.

Iemand heeft een coronakapsel als hij (of zij) langere tijd geen kapper heeft bezocht en als de haardos een lange en onverzorgde indruk maakt.

Een tweede betekenis van ditzelfde woord ziet u op het plaatje. De levenspartner van het slachtoffer heeft een vergeefse poging ondernomen om de uitgegroeide haardos te fatsoeneren. Het bedroevende resultaat heet dus óók een coronakapsel. Een andere spottende benaming voor deze mislukte poging heet ook wel "haarakiri", vrij vertaald uit het Japans.

Als er coronakapsels bestaan, dan moeten er ook coronavoeten zijn. Waarbij de lange teennagels dwars door de neuzen van de schoenen heenprikken. Ze schreeuwen letterlijk om een pedicurebehandeling.

Inmiddels zijn er honderden nieuwe woorden toegevoegd aan de Dikke van Dale, sinds het begin van de coronacrisis. Wilt u ze allemaal zien, klik dan op onderstaande link.

https://www.taalbank.nl/2020/03/14/coronawoordenboek/

Een aantal van deze woorden heeft u al in de krant kunnen lezen. De volgende woorden hebben te maken met het bezoek van kinderen en kleinkinderen aan ouders en grootouders.

Thuisquarantaine, raamvisite, stoepvisite, tuinvisite, zwaaibezoek, afstandsbezoek, balkonbezoek, deurbezoek, beeldbellen.

Met onze oudste dochter hebben we nog een andere formule bedacht. Als we wekelijks onze auto "uitlaten" dan rijden we naar een mooi plekje aan het water (de Veerse Dam, het haventje van Colijnsplaat, het Fort van Ellewoutsdijk, enz.). Daar rijdt zij dan ook heen en we maken een "anderhalvemeterwandeling" over de dijk.

Sinds Koningsdag zijn er weer een paar woorden toegevoegd: Woningsdag en Balkoningsdag.

En wat dacht u van de volgende nieuwkomers:

Ellebooggroet (zie de foto met groetende politici), voetgroet.

Ellebooghoesten, elleboogniezen, elleboogkuchen.

Hoestschaamte, niesschaamte, snuitschaamte, snotterschaamte, hamsterschaamte.

De anderhalvemetersamenleving heeft voor ons heel wat gevolgen. Als we ons dagelijkse wandelingetje maken dan lijden we aan ernstige ontwijkstress (alweer een nieuw woord). Uit angst om een coronahufter (= iemand die zich nergens aan houdt) tegen te komen maken we de gekste bewegingen. Vanuit de lucht moet het er uitermate koddig uitzien. Het zou de moeite waard zijn om de bewegingen op de grond vast te leggen met een drone. Als een soort slangenmensen worstelen we ons door de straten van Goes, dan weer uiterst links, dan weer uiterst rechts van de straat, afhankelijk van het tegemoetkomend "verkeer".

Een paar dagen geleden maakte ik iets heel spannends mee. Als ik eraan denk dan zit ik weer te trillen. Ik liep in m'n ééntje over de Kleine Kade in Goes. De Kleine Kade had daar ook wel de Smalle Kade kunnen heten. Op het smalste stuk is de anderhalvemeter-regel amper uit te voeren.

Twee donker getinte mannen kwamen recht op me af, op het oog waren ze van Oost-Afrikaanse komaf. Ik kon geen kant op. Links was het water, rechts waren de huizen. En ze waren echt niet van plan om rekening met mij te houden. Ze hadden de aanbevelingen van Mark Rutte duidelijk niet begrepen. Nee, ik ben niet in het water gesprongen, ik koos voor de huizen. Maar dit was de allereerste keer van m'n leven dat ik LETTERLIJK met m'n rug tegen de muur heb gestaan...

In dit kader wil ik onze regering nog een welgemeend advies geven. De doventolk Irma Sluis doet fantastisch werk, maar het is helaas niet genoeg. De belangrijke TV-optredens van Mark Rutte moeten ook vertaald worden in het Ethiopisch, het Eritrees en het Somalisch.

Niet alle nieuwe corona-woorden staan in de Dikke Van Dale.

Ik heb er zelf ook nog een paar bedacht en die staan er dus niet in. Hier komen ze:

Swandelen: op een S-vormige manier door de stad wandelen, om te kunnen voldoen aan de anderhalvemeter-regel; dit heet dus s-wandelen oftewel swandelen.

Swinkelen: ongeveer hetzelfde, maar dan bij Albert Hein of Jumbo; het voordeel is dat je met behulp van het winkelwagentje lastige klanten van je af kunt schudden; dit heet dus s-winkelen of swinkelen.

Slopen: nee dit woord mogen we niet gebruiken, dit blijft gewoon s-lopen met het streepje ertussen, anders krijgen we straks nog last met justitie.

Vandaag stond er weer een nieuw woord in de krant, compleet met foto: Wachtverzachter.

De firma McDonalds wil weer BigMac's verkopen, maar dat moet dan wel ordelijk verlopen. Om de klandizie ordelijk langs de verkoopbalie te leiden is er een systeem bedacht van wachtplekken buiten het gebouw. Eén voor één mogen de klanten binnen hun bestelling afhalen. De wachtplekken zijn duidelijk gemarkeerd met grote cirkels, zodat het wachten geen straf is. Dit systeem heet dus "wachtverzachter".

Ik besef me terdege dat deze bloemlezing van nieuwe woorden verre van volledig is en dat er dagelijks weer nieuwe woorden bijkomen...