Keramiek etcetera;

Honderd keer kan je zeggen niet met je voeten op tafel. Ze leren het nooit.

Henk kon ik het afleren, maar duurde ook jaren. Het lukte met wat dwang. Ik ging zogezegd hoesten als hij achter zijn postzegels zat. Was wel een leuk gezicht al die dwarrelende postzegels uit Ned. Indië. Daar vloog Wilhelmina met hangend haar door de lucht!

Zo ging ze voor me staan. Echt zo'n gefrusteerd mens. Alleen maar omdat mijn licht het niet deed. Dus een bekeuring. Toen ik zei dat ze beter achter boeven aan kon gaan, kon ik nog een bon erbij krijgen ook. Toen maar lopend met de fiets aan de hand naar huis, in de regen. Met een blaar! En nu straks de griepprik, bah.

Ja, ik ben niet gauw boos, maar nu is de boot aan. Loop ik met Fido in de Prinses Petrastraat vlakbij de Marskramer, komen er twee jongens aan. Zegt de ene: 'Heeft u soms vlektyfus van de hond opgelopen?' Zegt de andere:  'Of heeft de hond het soms van u gekregen? Gillend van de lach gingen ze er vandoor.

Het ergste is dat de vrouw van de burgemeester alles gehoord heeft. Nou moet Henk Fido voortaan maar uitlaten, ik doe het niet meer. 

Annie: Toen zei ik nog: ja, volgens mij heeft ze wat met die man van nummer 16. Je weet wel, die lelijke vent die je altijd zo bekijkt.

Zal zijn vrouw leuk vinden. Dan heb ik ze liever als mijn Henk. Die kijkt alleen naar zijn postzegels.

Weet je wat ze toen zei? Ze heeft een kat in de zak gekocht.

Nou, leuk je weer gesproken te hebben. Kom Fikkie we gaan.

De cowboy liep naar Silver City. Dat klinkt als Arendsoog. Het liep vast niet goed af. Bedrogen en berooid, klinkt ook lekker, ging hij terug naar het vervallen huis.

De moraal van het verhaal: het is niet allemaal zilver, wat er blinkt, maar lekkere klei. Ik kan er uren zoet mee zijn. Ook fijn voor huisgenoot P.

Mien kreeg van Kees een hondje. Ze was en is er gek mee. Hondje twee kwam zomaar op haar pad. Nummer drie kon ze niet weerstaan. Om het kwartet vol te maken kwam nummer vier. Die heet Keesje.

Grote Kees vond het te druk worden en heeft Mien verlaten. Geluk en verdriet liggen dicht bij elkaar.

Mooie dag vandaag. De bomen tonen langzamerhand herfstkleuren. Paddenstoelen zijn er al. De droogte van de zomer laat gelukkig weinig sporen na. De natuur laat zich niet kisten.

Het vogelblok is fijn om te maken. Het wordt misschien wel een serie.  Ik zie nog wel; ze zullen dan te zien zijn op dit blog. 

Na de droogte is de grond is nu vochtig. Het gras wordt weer groen en de zon laat de bloemen bloeien.

Ook de huizen op mijn 'wereldbol' staan in het zonnetje.

Nazomer of Indian Summer klinkt zo prettig, de toegift van de zomer voor de herfststormen komen. Nog even BBQ en dan de pepernoten. Zoiets.

Ja, alle wijn is op. Er is geen druppel meer. Ik zit daarom te wachten bij de druivenstruik. Met zo'n warme zomer zal de oogst groot zijn en de wijn kwalitief goed. Geen wijnazijn. Ik kan bijna niet wachten. Nu maar even een Spaatje, ook lekker.  Ben trouwens al lekker bruin geworden, vindt u ook niet?

Heb ik mijn nieuwe jas aan, vallen er ineens rare druppels naar beneden. Het schijnt om regen te gaan. Nooit gezien, wat zou dat zijn. Het is in ieder geval heel schadelijk voor bruin gras.

Maar goed, ik zit er maar mee. Mijn jas ziet er niet uit. Gelukkig is mijn Borsalino gespaard gebleven.

Mijn schaal, die vanmorgen uit de oven kwam, staat mooi op een buitentafel. Het lijkt wel een ijsgezicht, maar dan zonder schaatsers. Met het weer dat we deze week krijgen, is iedere verkoeling of koele gedachte meegenomen. Wat dacht u van een iglo, zou dat nu niet fijn zijn. Misschien ga ik die nu wel kleien. Voor de koele gedachte!

Na weken eindelijk weer eens wolken aan de lucht. Wat regen zou goed zijn voor de boeren (en voor de tuin).

Maar ja het weer is gratis, dus maar niet zeuren, want dat helpt toch niet.

Deze dame staat iedere dag in de zon en ze vindt het heerlijk (denk ik, want ze loopt niet weg).

Volgens mij viel mijn prosecco niet helemaal goed. Zo zat ik lekker aan glaasje nr. 3 en zo zat ik tussen allerlei vogels. Het was een herrie van jewelste.

Jannie van hiernaast kwam even kijken; nou die lust ook wel een drup (ondanks alle getjilp).

Het leven van een leuke alleenstaande vrouw kan dus best boeiend zijn. Wat ik allemaal niet meemaak. Zo nu de fles maar leegmaken, anders wordt het zuur.

Een vogelnest als deksel en dan nog vol met hongerige jongen. Wat een gedoe voor de ouders. Zie daar maar eens goed op te landen met een mond vol. Daar wil je toch niet aan denken.

Nee, wij denken aan de Kunstschouw op Schouwen-Duiveland, die morgenavond om 18.30 uur feestelijk geopend wordt in Haamstede. Vanaf zaterdagmorgen om 10.00 uur tonen 185 kunstenaars hun werk op 38 locaties in 11 dorpen. Ruim 10.000 bezoekers worden verwacht uit Nederland, Belgie en Duitsland.

Ja ik weet het, een pondje of wat te veel. Maar ik heb altijd honger en het staat me goed. Nu heb ik daarvoor de cursus Mooi Dik Zijn gedaan.

Deze houding met mijn linkerbeen losjes op de grond, staat me wel heel goed. Trouwens, mooie zwarte schoenen ook, vindt u ook niet. Kleden ook af.

Maar ja, praatjes vullen geen gaatjes, dus ik ga lekker snacken.

Helaas verdwijnt de foto steeds na enige tijd. Het blijft behelpen met het weblog. Wekenlang konden eerst helemaal geen foto's worden geplaatst en nu het wel kan verdwijnen ze weer. Vreemd, maar ik zet hem er weer op.

De pimpelmezen, er zaten er zelfs vier in het nestkastje, zijn vanmorgen uit het nest gekomen. Alle vier zaten ze onthutst op de grond.  Gelukkig houden de ouders een oogje in het zeil en blijven voeren.

Helaas zitten er geen mussen in de buurt. Wel pimpel- en koolmezen die ons terras onveilig maken.We lopen ze voortdurend in de weg. Hun vliegroutes naar de nesten zijn niet zo handig gekozen. Het lijkt Airport Lelystad wel! Voorlopig moeten ze er maar wennen.

De merels nestelen gelukkig wat verder weg in de heggen en in het klimop.

De mussen op de bol zijn niet zo lastig. Heel rustig en passend in ieder interieur. 

Nee dit is natuurlijk geen zelfportret. Alsof ik ga zitten met een vogel op mijn schouder.

Bovendien ben ik veel knapper. Althans dat denk ik, want ik hoor er nooit iets over. 

Toch is ze wel leuk. Ik noem haar Ans. Dat klinkt ook leuk.

Wat een zegen dat ik weer foto's kan plaatsen op mijn weblog. Dank aan (de webmaster van) Zeelandnet!

Leuk hoor. Zetten ze me neer in de tuin met een bloemetje in mijn hand. Zo zit ik al uren voor gek. Met een vogel op mijn nek.

En dat op de warmste 19 april aller tijden. Ik wil een hoedje en een Spaatje. Of een ijsje. Is dat nu zo veel gevraagd?  

Wil je buiten gaan zitten, regent het. Wel groeizaam weer. Dat vinden de dames ook. Twee babies op de buik dragen zie je veel dit jaar. Zeker een modegril. Nou ik doe daar niet aan mee. Mijn baby is 42 jaar, dus ook veel te groot om te dragen.

Fijne dag met of zonder zon.