Keramiek etcetera;

Zijn het soms twee fans,die het niet eens zijn met de scheidsrechter. Of zijn het twee ouders die vinden dat de kinders maar eens moeten uitvliegen (hotel mama-syndroom). Misschien willen de vogeltjes leuk samen gaan vliegen, maar wachten tot de regen (nou ja regen) voorbij is.

Nee hoor, het zijn vast fans die wachten tot Duncan geland is op Schiphol. Gelijk hebben ze!

De lente is weer in het land, joechei, joechei...

Lammetjes in de wei, want het is mei.

Bomen in bloei, alles wordt groen.

Maar voor mij is het veel te koud!! Daarom dit zomers beeld. 

Nu we hier zo leuk aan het zingen zijn, wil ik toch wel even vaststellen, dat niemand weet hoe we hier terecht zijn gekomen. Wie heeft ons hier in hemelsnaam in zo'n tuttige kring neergezet. Zingen kunnen we niet, alleen playbacken. Onduidelijk is ook op wat voor ding we zitten, iets met gras zo te zien en waarom zitten we niet buiten. Iemand is hier heel raar bezig geweest, dat is duidelijk. Spooky! Bij wie kan ik klagen, de vogelombudsman of zo? Ik wil weg!!

Ja, dat is gemakkelijk gezegd, want wie zorgt er voor de eieren. Nou echt de Paashaas niet, die legt geen ei. En ook het paaskuikentje legt ze niet, die zit dom onder paastakken te zitten. Nee, de kip is verantwoordelijk voor alle eieren, uitgezonderd kievitseieren, windeieren (?) en eendeneieren. Dat lijkt me duidelijk. Maar speelt de kip een hoofdrol tijdens de Pasen? Nee hoor, die zie of hoor je niet. Alleen die stomme haas.

Kijk daar zou de PVDD eens iets aan moeten doen. Daar zou juffrouw Thieme eens een filmpje over moeten maken of een mooi treurig boek.

En wij, wij zitten zonder eieren, onze nieuwe schaal blijft leeg. Wij gaan dus maar lekker uit eten. 

Wel potverdrie! Zit ik in een leuk Zeeuws Wellness gedoe met prachtige vogels om me heen, die trouwens niets zeggen, ligt daar een sliert plastic.

Ja hier dus ook al: plastic soep. Waar is dat schoonmaaksysteem van die Nederlandse jongen als je het nodig hebt. Nou ik weet genoeg, ik vraag mijn geld terug.

Prima zwemweer voor ons vandaag. Het mutsje af en duiken maar. Lekker weinig mensen buiten, dus we kunnen onze gang gaan. Die komen pas als het 25 graden is. Ze willen klimaatopwarming, de koukleumen!

Het doosje sprong open en daar was het duveltje met zijn fraaie hoed en een kraai op zijn schouder. Wat grappig dat hij net in een doosje past.

Mischien kan hij de lente wel terughalen, zo'n mannetje kan vast toveren. Dat zou prettig zijn, al is de regen ook hard nodig.

Kijk eens naar mijn schoenen. Prachtig toch, spiksplinternieuw. Had ik in janauari ook aan tijdens de vogeltelling.

En dan is het echt niet leuk om te lezen, dat de merel op de vierde plaats staat. Ja, de keer daarvoor was ik 10e geworden of zo iets.

Ik had nu op de eerste plaats gerekend.

Nou, als het zo moet, dan doe ik niet meer mee. Volgend jaar is er geen merel te zien als het aan mij ligt.

Ze gaan maar koolmezen tellen. Kool!!!! Mees!!! 

Vaccineren of niet. Sommige mensen weten het beter dan wetenschappers en artsen, dus die doen het niet. Ze vinden het zeker niet erg, als hun kind mazelen of difterie krijgt. Of erger. 

Andere mensen denken dat hogere machten het wel regelen. Als een kind ziek wordt, dan heeft het zo moeten zijn. Het zullen je ouders maar zijn. 

Deze vogel was ook niet ingeent. Bij zo'n beest staat de blauwe of groene cirkelziekte wel leuk. Is toch niets tegen te doen. Gelukkig maar. 

Zwarte klei, grijze klei, witte, rode  en gele klei; fijne klei, grove klei. Aan keuzes geen gebrek. Dan de temperatuur in de oven, 1000 of 1100 of 1260 graden, kan allemaal. Allerlei soorten glazuur, oxides en pigmenten.

Eigenlijk een wonder dat er iets gemaakt wordt. Mijn wonder en mijn verwondering.

Mevrouw Boterbloem-Vroegindewei en Bibi Bertens met de hondjes Pief, Paf en Poef, poes Truffel en schaap Wolletje wensen iedereen fijne feestdagen en een gezond en gelukkig 2019.

Ik had het niet beter kunnen zeggen. Veel plezier!

Ja, hier ben ik. Eindelijk. Ik wilde al heel lang op het Blog. Maar ja ze had geen tijd, of ze moest weg, geen zin en weer aan de slag met de klei. Allerlei smoezen natuurlijk. Maar nu is het gelukt.

Ik zit op de schoentafel van oma en heb mijn zondagse schoenen aan. Mijn kleine kraai zit zoals gebruikelijk op mijn schouder. Wat ben ik blij!!

Honderd keer kan je zeggen niet met je voeten op tafel. Ze leren het nooit.

Henk kon ik het afleren, maar duurde ook jaren. Het lukte met wat dwang. Ik ging zogezegd hoesten als hij achter zijn postzegels zat. Was wel een leuk gezicht al die dwarrelende postzegels uit Ned. Indië. Daar vloog Wilhelmina met hangend haar door de lucht!

Zo ging ze voor me staan. Echt zo'n gefrusteerd mens. Alleen maar omdat mijn licht het niet deed. Dus een bekeuring. Toen ik zei dat ze beter achter boeven aan kon gaan, kon ik nog een bon erbij krijgen ook. Toen maar lopend met de fiets aan de hand naar huis, in de regen. Met een blaar! En nu straks de griepprik, bah.

Ja, ik ben niet gauw boos, maar nu is de boot aan. Loop ik met Fido in de Prinses Petrastraat vlakbij de Marskramer, komen er twee jongens aan. Zegt de ene: 'Heeft u soms vlektyfus van de hond opgelopen?' Zegt de andere:  'Of heeft de hond het soms van u gekregen? Gillend van de lach gingen ze er vandoor.

Het ergste is dat de vrouw van de burgemeester alles gehoord heeft. Nou moet Henk Fido voortaan maar uitlaten, ik doe het niet meer. 

Annie: Toen zei ik nog: ja, volgens mij heeft ze wat met die man van nummer 16. Je weet wel, die lelijke vent die je altijd zo bekijkt.

Zal zijn vrouw leuk vinden. Dan heb ik ze liever als mijn Henk. Die kijkt alleen naar zijn postzegels.

Weet je wat ze toen zei? Ze heeft een kat in de zak gekocht.

Nou, leuk je weer gesproken te hebben. Kom Fikkie we gaan.

De cowboy liep naar Silver City. Dat klinkt als Arendsoog. Het liep vast niet goed af. Bedrogen en berooid, klinkt ook lekker, ging hij terug naar het vervallen huis.

De moraal van het verhaal: het is niet allemaal zilver, wat er blinkt, maar lekkere klei. Ik kan er uren zoet mee zijn. Ook fijn voor huisgenoot P.

Mien kreeg van Kees een hondje. Ze was en is er gek mee. Hondje twee kwam zomaar op haar pad. Nummer drie kon ze niet weerstaan. Om het kwartet vol te maken kwam nummer vier. Die heet Keesje.

Grote Kees vond het te druk worden en heeft Mien verlaten. Geluk en verdriet liggen dicht bij elkaar.

Mooie dag vandaag. De bomen tonen langzamerhand herfstkleuren. Paddenstoelen zijn er al. De droogte van de zomer laat gelukkig weinig sporen na. De natuur laat zich niet kisten.

Het vogelblok is fijn om te maken. Het wordt misschien wel een serie.  Ik zie nog wel; ze zullen dan te zien zijn op dit blog. 

Na de droogte is de grond is nu vochtig. Het gras wordt weer groen en de zon laat de bloemen bloeien.

Ook de huizen op mijn 'wereldbol' staan in het zonnetje.

Nazomer of Indian Summer klinkt zo prettig, de toegift van de zomer voor de herfststormen komen. Nog even BBQ en dan de pepernoten. Zoiets.

Ja, alle wijn is op. Er is geen druppel meer. Ik zit daarom te wachten bij de druivenstruik. Met zo'n warme zomer zal de oogst groot zijn en de wijn kwalitief goed. Geen wijnazijn. Ik kan bijna niet wachten. Nu maar even een Spaatje, ook lekker.  Ben trouwens al lekker bruin geworden, vindt u ook niet?

Heb ik mijn nieuwe jas aan, vallen er ineens rare druppels naar beneden. Het schijnt om regen te gaan. Nooit gezien, wat zou dat zijn. Het is in ieder geval heel schadelijk voor bruin gras.

Maar goed, ik zit er maar mee. Mijn jas ziet er niet uit. Gelukkig is mijn Borsalino gespaard gebleven.

Mijn schaal, die vanmorgen uit de oven kwam, staat mooi op een buitentafel. Het lijkt wel een ijsgezicht, maar dan zonder schaatsers. Met het weer dat we deze week krijgen, is iedere verkoeling of koele gedachte meegenomen. Wat dacht u van een iglo, zou dat nu niet fijn zijn. Misschien ga ik die nu wel kleien. Voor de koele gedachte!

Na weken eindelijk weer eens wolken aan de lucht. Wat regen zou goed zijn voor de boeren (en voor de tuin).

Maar ja het weer is gratis, dus maar niet zeuren, want dat helpt toch niet.

Deze dame staat iedere dag in de zon en ze vindt het heerlijk (denk ik, want ze loopt niet weg).

Volgens mij viel mijn prosecco niet helemaal goed. Zo zat ik lekker aan glaasje nr. 3 en zo zat ik tussen allerlei vogels. Het was een herrie van jewelste.

Jannie van hiernaast kwam even kijken; nou die lust ook wel een drup (ondanks alle getjilp).

Het leven van een leuke alleenstaande vrouw kan dus best boeiend zijn. Wat ik allemaal niet meemaak. Zo nu de fles maar leegmaken, anders wordt het zuur.

Een vogelnest als deksel en dan nog vol met hongerige jongen. Wat een gedoe voor de ouders. Zie daar maar eens goed op te landen met een mond vol. Daar wil je toch niet aan denken.

Nee, wij denken aan de Kunstschouw op Schouwen-Duiveland, die morgenavond om 18.30 uur feestelijk geopend wordt in Haamstede. Vanaf zaterdagmorgen om 10.00 uur tonen 185 kunstenaars hun werk op 38 locaties in 11 dorpen. Ruim 10.000 bezoekers worden verwacht uit Nederland, Belgie en Duitsland.

Ja ik weet het, een pondje of wat te veel. Maar ik heb altijd honger en het staat me goed. Nu heb ik daarvoor de cursus Mooi Dik Zijn gedaan.

Deze houding met mijn linkerbeen losjes op de grond, staat me wel heel goed. Trouwens, mooie zwarte schoenen ook, vindt u ook niet. Kleden ook af.

Maar ja, praatjes vullen geen gaatjes, dus ik ga lekker snacken.

Helaas verdwijnt de foto steeds na enige tijd. Het blijft behelpen met het weblog. Wekenlang konden eerst helemaal geen foto's worden geplaatst en nu het wel kan verdwijnen ze weer. Vreemd, maar ik zet hem er weer op.

De pimpelmezen, er zaten er zelfs vier in het nestkastje, zijn vanmorgen uit het nest gekomen. Alle vier zaten ze onthutst op de grond.  Gelukkig houden de ouders een oogje in het zeil en blijven voeren.

Helaas zitten er geen mussen in de buurt. Wel pimpel- en koolmezen die ons terras onveilig maken.We lopen ze voortdurend in de weg. Hun vliegroutes naar de nesten zijn niet zo handig gekozen. Het lijkt Airport Lelystad wel! Voorlopig moeten ze er maar wennen.

De merels nestelen gelukkig wat verder weg in de heggen en in het klimop.

De mussen op de bol zijn niet zo lastig. Heel rustig en passend in ieder interieur. 

Nee dit is natuurlijk geen zelfportret. Alsof ik ga zitten met een vogel op mijn schouder.

Bovendien ben ik veel knapper. Althans dat denk ik, want ik hoor er nooit iets over. 

Toch is ze wel leuk. Ik noem haar Ans. Dat klinkt ook leuk.

Wat een zegen dat ik weer foto's kan plaatsen op mijn weblog. Dank aan (de webmaster van) Zeelandnet!