"Wij voelden ons zo veilig achter dijken, zo knus en rustig op het lage land", dicht Marinus Nijsse over de watersnood in 1953. Nijsse is in 1904 geboren in Oud-Sabbinge en was van 1924 tot 1926 onderwijzer aan de openbare lagere school op de Ring. Toch wordt ook Oud-Sabbinge in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 verrast door het water.



Wanneer de zeedijk van de Oosterlandpolder tussen Oud-Sabbinge en Wolphaartsdijk het begeeft is er geen houden meer aan. Het water komt door een niet afsluitbare duiker in de Oudelandsedijk de Oud-Sabbingepolder binnen en stroomt door de coupure waar de Bijsterweg de Lange Dijk kruist. "De vloedplanken zijn er volgens de dorpelingen in de oorlog opgestookt en daarna nooit vervangen", schrijft Kees Slager in zijn meesterlijke De Ramp. In bijgaand interview vertelt Arjaan Nijse (broer van de schrijver) wat hij weet over deze balken: "Die had de dijkgraaf meegenomen en in zijn schuur gelegd". Maar eigenlijk mag je dat nog steeds niet vertellen meent Arjaan: "Het is een geheim gebleven".

Uiteindelijk staat in de Oud-Sabbingepolder het water tot aan de heupen. De bewoners en het vee worden geevacueerd. Niemand komt om het leven. Drie weken na de ramp is de Oud-Sabbingepolder leeggepompt en keren de bewoners terug. Vooral in de lager gelegen delen van de polder is er veel schade door het water, de modder en het slik. Ook Oud-Sabbinge pakt de draad weer op.